[Metanoja]

Dałam taki tytuł bo nie wiem i nie wiem, czy Wy macie ochotę dawać mi odpowiedzi.
Potrzebuję pomocy, przyszłam do Was bo wiem, że mogę znaleźć prawdę.
Napiszę najkrócej jak się da. Od 9 lat jestem w niesakramentalnym związku. Od roku ponad roku żyję w czystości, podjętej samodzielnie, bez aprobaty partnera. Liczyłam na cud, że mnie kocha, że zaakceptuje. Chyba się pomyliłam. Muszę to powiedzieć- zdecydowałam się na brak współżycia wbrew sugestii księdza, że on może się zbuntować, że jest na innym etapie. Że kościół na pewno nie jest za rozbijaniem rodzin bo niesakramentalni to też na pewno rodzina. Nie posłuchałam, nie mogłam. Zachowałam czystość. Mam wrażenie czasami, że to obraca się przeciwko mnie. Mąż niesakramentalny prawie nie odzywa się do mnie, nie uczestniczy w życiu rodziny. Nie mówi dlaczego, nie mówi, że przez brak współżycia, ale tak czuję. Jego ambicja męska została urażona, nie rozumie. To nie jest zły człowiek, kocham go, chcę jego dobra, cokolwiek by to nie oznaczało. Chciałabym usłyszeć słowo prawdy, Bożej prawdy. Myślę, że odejdę, ale zaraz przypomina mi się nasze życie- to co było w nim dobre i jestem w rozterce. Rodzina. Ksiądz mi powiedział, że przecież Pan Jezus wziął grzechy nas wszystkich na krzyż, że jest Miłością. Żeby się nie zadręczać, zaufać. A co z grzechem teraz spytałam- milczał. Życzył pokoju.
Mamy dziecko kochające nas.
O co tu chodzi? Czy tacy jak my powinni być razem jak mąż i żona by nie powiększać zła w postaci kolejnego rozwodu, rozbicia rodziny itp.? Czy na tym ma polegać cierpienie niesakramentalnych, którzy sami wprawdzie doprowadzili do takiej sytuacji, ale mają nie powiększać zła poprzez rozbijanie kolejnej rodziny? Gubię się w tym. Mój świat jest biało- czarny.
Czy warto ratować dla rodziny związek niesakramentalny? Wspólne mieszkanie, rachunki itp. O co tu chodzi?

Dałam taki tytuł bo nie wiem i nie wiem, czy Wy macie ochotę dawać mi odpowiedzi.
Potrzebuję pomocy, przyszłam do Was bo wiem, że mogę znaleźć prawdę.
Napiszę najkrócej jak się da. Od 9 lat jestem w niesakramentalnym związku. Od roku ponad roku żyję w czystości, podjętej samodzielnie, bez aprobaty partnera. Liczyłam na cud, że mnie kocha, że zaakceptuje. Chyba się pomyliłam. Muszę to powiedzieć- zdecydowałam się na brak współżycia wbrew sugestii księdza, że on może się zbuntować, że jest na innym etapie. Że kościół na pewno nie jest za rozbijaniem rodzin bo niesakramentalni to też na pewno rodzina. Nie posłuchałam, nie mogłam. Zachowałam czystość. Mam wrażenie czasami, że to obraca się przeciwko mnie. Mąż niesakramentalny prawie nie odzywa się do mnie, nie uczestniczy w życiu rodziny. Nie mówi dlaczego, nie mówi, że przez brak współżycia, ale tak czuję. Jego ambicja męska została urażona, nie rozumie. To nie jest zły człowiek, kocham go, chcę jego dobra, cokolwiek by to nie oznaczało. Chciałabym usłyszeć słowo prawdy, Bożej prawdy. Myślę, że odejdę, ale zaraz przypomina mi się nasze życie- to co było w nim dobre i jestem w rozterce. Rodzina. Ksiądz mi powiedział, że przecież Pan Jezus wziął grzechy nas wszystkich na krzyż, że jest Miłością. Żeby się nie zadręczać, zaufać. A co z grzechem teraz spytałam- milczał. Życzył pokoju.
Mamy dziecko kochające nas.
O co tu chodzi? Czy tacy jak my powinni być razem jak mąż i żona by nie powiększać zła w postaci kolejnego rozwodu, rozbicia rodziny itp.? Czy na tym ma polegać cierpienie niesakramentalnych, którzy sami wprawdzie doprowadzili do takiej sytuacji, ale mają nie powiększać zła poprzez rozbijanie kolejnej rodziny? Gubię się w tym. Mój świat jest biało- czarny.
Czy warto ratować dla rodziny związek niesakramentalny? Wspólne mieszkanie, rachunki itp. O co tu chodzi?

[Satine]

Jak rozumiem, nie możecie wziąć ślubu kościelnego?

Jak rozumiem, nie możecie wziąć ślubu kościelnego?

[Metanoja]

tak

[ Dodano: 2011-07-23, 22:56 ]
Piszę o związku niesakramentalnym, on ma sakramentalną żonę, ja nie mam ślubu kościelnego.
Pisałam o ratowaniu rodziny

tak

[ Dodano: 2011-07-23, 22:56 ]
Piszę o związku niesakramentalnym, on ma sakramentalną żonę, ja nie mam ślubu kościelnego.
Pisałam o ratowaniu rodziny

[elzd1]

A co z żona tego człowieka, czeka czy stworzyła również podobny związek? Bo to jest ważne co się dzieje, mają wspólne dzieci?

A co z żona tego człowieka, czeka czy stworzyła również podobny związek? Bo to jest ważne co się dzieje, mają wspólne dzieci?

[kinga2]

cudzołożnica,
Witaj na forum.
Twoje pytania są bardzo trudne zwłaszcza dla ludzi, którzy będąc w bardzo trudnych sytuacjach małżeńskich, ufając bożej obietnicy składanej każdemu sakramentalnemu małżeństwu starają się je ratować i po ludzku i duchowo. Postaram się jednak odpowiedzieć na nie zgodnie ze swoja wiedzą i najlepszą intencją.
Zachęcałabym Cię do odszukania w parafii koła duszpastertwa rodzin niesakramentalnych, bo jak dobrze ksiądz zauważył niesakramentalni to także rodzina, która jednak świadomie pozbawiła się bożego błogosławieństwa i wszelkie potomstwo w niej poczęte jest pozbawione błogosławieństwa momentu poczęcia. To bardzo bolesne, że powołując na świat dziecko, które jest nie tylko zależne od rodziców i ufa im, to jeszcze w procesie wychowania nie można przekazać mu poprawnych wzorców rodziny z własnego przykładu.
Chciałabym jednak Ci uświadomić, że jest różna waga grzechu związku niesakramentalnego. Czym innym jest niesakramentalne małżeństwo zbudowane na krzywdzie rozwodu sakramentalnego małżeństwa jednej lub obu stron. A czym innym brak sakramentu u osób niewierzących lub nie zawarcie małżeństwa przy braku przeszkód kanonicznych. Choć wszystko jest cudzołożnym związkiem niszczącym czystość to jednak dwa ostatnie przypadki można duchowo uregulować i po odbyciu pokuty i odzyskaniu czystości dalej budować życie na Jezusie, niestety pierwszy przypadek, gdy sa sakramentalni małżonkowie, którzy zostali porzuceni lub sami odeszli do innych związków skutecznie zamykają szansę na uregulowanie kwestii duchowej we własnym zakresie. Można oczywiście poprosić Sąd Biskupi o zbadanie ważności zawarcia danego małżeństwa, ale nie można z góry budować małżeństwa na nadziei ogłoszenia nieważności zawarcia związku małżeńskiego- kwestia etyki, moralności itd.
Te właśnie rozróżnienia tak trudne do zrozumienia dla większości ludzi sprawiają, że różny jest status tych rodzin i różnie należy patrzeć na konieczność lub nie rozchodzenia się tych ludzi.
Nikt nikogo nie zmusi do życia w samotności i rozbijania rodziny, ale gdy brak przeszkód do zawarcia sakramentu to taka rodzina rodzi nadzieję na ratowanie związku i Boże wsparcie. Gdy żyją sakramentalni małżonkowie to niestety sytuacja jest inna- tu nie jest możliwe nawet podjęcie decyzji o białym małżeństwie, by móc przyjmować sakramenty, niestety jedynie życie w samotności czyli po ludzku rozbicie takiego stadła daje rękojmię naprawy duchowej, moralnej i etycznej strony. Cierpią jednak dzieci za grzechy rodziców.
( w przypadku białego małżeństwa jest jeszcze ważne czy drugi małżonek sakramentalny wszedł w inny związek, a jeśli tak to czy w danej chwili żyje w małżeństwie niesakramentalnym czy samotnie. Jeśli jest samotny to czy wyraża chęć naprawy sakramentalnego małżeństwa czy nie - to ciut skomplikowane. )

Pytasz o zło rozwodu, niewątpliwie ono zaistnieje, jednak dobro wynikające z zaprzestania zycia w grzechu ciężkim jest większe, choć po ludzku trudne do przyjęcia. Stawka jest tu zycie wieczne obojga małżonków, więc wartość o wiele większa niż krótkie wspólne pożycie, które odbiera tę możliwość.
(9) Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą,
(10) ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego.
(11) A takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego.
(1 list do Koryntian 6:9-11, Biblia Tysiąclecia)

Jaki jest wasz status Ty sama wiesz najlepiej, więc odpowiedź masz.

To że sama podjęłaś decyzję o życiu w czystości to znak, że Twoje sumienie wyraźnie daje Ci znaki. Nie jest łatwo żyć w celibacie, gdy nie ma przymusu, więc to Bóg puka do serca i przynagla do uporządkowania życia. Tu duch i psyche wpływa na ciało.
Po ludzku jednak, abyś miała jasność powinnaś wykonać badania podstawowe, iść na kontrolę do ginekologa i ewentualnie endokrynologa. W tych specjalnościach zawierają się możliwe przyczyny oziębłości z uwagi na kłopoty zdrowotne, jeśli je wykluczysz i oczywiście seksuologa, to zostaje tylko Duch Św., który woła o naprawę życia, abyś zyskała spokój i prostą drogę do Zbawienia.

Co do Twoich dylematów dotyczących dziecka to poczytaj historię Abrahama, Sary, Hagar, Ismaela i Izaaka. Tam dobrze jest nakreślona odpowiedź o dziecku z prawego i nieprawego łoża czyli cudzołożnego związku. Do tego lektura "Familiare consorcio" powinny zaspokoić Twój głód wiedzy.

Jeśli masz jeszcze pytania , to pisz.

cudzołożnica,
Witaj na forum.
Twoje pytania są bardzo trudne zwłaszcza dla ludzi, którzy będąc w bardzo trudnych sytuacjach małżeńskich, ufając bożej obietnicy składanej każdemu sakramentalnemu małżeństwu starają się je ratować i po ludzku i duchowo. Postaram się jednak odpowiedzieć na nie zgodnie ze swoja wiedzą i najlepszą intencją.
Zachęcałabym Cię do odszukania w parafii koła duszpastertwa rodzin niesakramentalnych, bo jak dobrze ksiądz zauważył niesakramentalni to także rodzina, która jednak świadomie pozbawiła się bożego błogosławieństwa i wszelkie potomstwo w niej poczęte jest pozbawione błogosławieństwa momentu poczęcia. To bardzo bolesne, że powołując na świat dziecko, które jest nie tylko zależne od rodziców i ufa im, to jeszcze w procesie wychowania nie można przekazać mu poprawnych wzorców rodziny z własnego przykładu.
Chciałabym jednak Ci uświadomić, że jest różna waga grzechu związku niesakramentalnego. Czym innym jest niesakramentalne małżeństwo zbudowane na krzywdzie rozwodu sakramentalnego małżeństwa jednej lub obu stron. A czym innym brak sakramentu u osób niewierzących lub nie zawarcie małżeństwa przy braku przeszkód kanonicznych. Choć wszystko jest cudzołożnym związkiem niszczącym czystość to jednak dwa ostatnie przypadki można duchowo uregulować i po odbyciu pokuty i odzyskaniu czystości dalej budować życie na Jezusie, niestety pierwszy przypadek, gdy sa sakramentalni małżonkowie, którzy zostali porzuceni lub sami odeszli do innych związków skutecznie zamykają szansę na uregulowanie kwestii duchowej we własnym zakresie. Można oczywiście poprosić Sąd Biskupi o zbadanie ważności zawarcia danego małżeństwa, ale nie można z góry budować małżeństwa na nadziei ogłoszenia nieważności zawarcia związku małżeńskiego- kwestia etyki, moralności itd.
Te właśnie rozróżnienia tak trudne do zrozumienia dla większości ludzi sprawiają, że różny jest status tych rodzin i różnie należy patrzeć na konieczność lub nie rozchodzenia się tych ludzi.
Nikt nikogo nie zmusi do życia w samotności i rozbijania rodziny, ale gdy brak przeszkód do zawarcia sakramentu to taka rodzina rodzi nadzieję na ratowanie związku i Boże wsparcie. Gdy żyją sakramentalni małżonkowie to niestety sytuacja jest inna- tu nie jest możliwe nawet podjęcie decyzji o białym małżeństwie, by móc przyjmować sakramenty, niestety jedynie życie w samotności czyli po ludzku rozbicie takiego stadła daje rękojmię naprawy duchowej, moralnej i etycznej strony. Cierpią jednak dzieci za grzechy rodziców.
( w przypadku białego małżeństwa jest jeszcze ważne czy drugi małżonek sakramentalny wszedł w inny związek, a jeśli tak to czy w danej chwili żyje w małżeństwie niesakramentalnym czy samotnie. Jeśli jest samotny to czy wyraża chęć naprawy sakramentalnego małżeństwa czy nie - to ciut skomplikowane. )

Pytasz o zło rozwodu, niewątpliwie ono zaistnieje, jednak dobro wynikające z zaprzestania zycia w grzechu ciężkim jest większe, choć po ludzku trudne do przyjęcia. Stawka jest tu zycie wieczne obojga małżonków, więc wartość o wiele większa niż krótkie wspólne pożycie, które odbiera tę możliwość.
(9) Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący z sobą,
(10) ani złodzieje, ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego.
(11) A takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego.
(1 list do Koryntian 6:9-11, Biblia Tysiąclecia)

Jaki jest wasz status Ty sama wiesz najlepiej, więc odpowiedź masz.

To że sama podjęłaś decyzję o życiu w czystości to znak, że Twoje sumienie wyraźnie daje Ci znaki. Nie jest łatwo żyć w celibacie, gdy nie ma przymusu, więc to Bóg puka do serca i przynagla do uporządkowania życia. Tu duch i psyche wpływa na ciało.
Po ludzku jednak, abyś miała jasność powinnaś wykonać badania podstawowe, iść na kontrolę do ginekologa i ewentualnie endokrynologa. W tych specjalnościach zawierają się możliwe przyczyny oziębłości z uwagi na kłopoty zdrowotne, jeśli je wykluczysz i oczywiście seksuologa, to zostaje tylko Duch Św., który woła o naprawę życia, abyś zyskała spokój i prostą drogę do Zbawienia.

Co do Twoich dylematów dotyczących dziecka to poczytaj historię Abrahama, Sary, Hagar, Ismaela i Izaaka. Tam dobrze jest nakreślona odpowiedź o dziecku z prawego i nieprawego łoża czyli cudzołożnego związku. Do tego lektura "Familiare consorcio" powinny zaspokoić Twój głód wiedzy.

Jeśli masz jeszcze pytania , to pisz.

[kinga2]

[lena]

Dałam taki tytuł bo nie wiem i nie wiem, czy Wy macie ochotę dawać mi odpowiedzi.
Potrzebuję pomocy, przyszłam do Was bo wiem, że mogę znaleźć prawdę.

Wiesz Bajko.....to forum katolickie i w imię wiary powinniśmy pomóc,wesprzeć......ale czy potrafimy?
Czy potrafimy tak bez emocji,własnych(przykrych) doświadczeń dać prawidłowa odpowiedź?
Prawda?...ta jest jedna i Ty ja znasz.
Mysle,ze co by nie napisać to i tak będzie "nie tak"
Zawsze znajdą się argumenty za i przeciw.
Czy te nasze "odpowiedzi" będą dobre dla Ciebie,dla Twojej rodziny?
Osobiście nie czuję się na siłach aby cokolwiek "radzić",jedyne co wg mnie najlepsze to.....jak pisze Kinga....szczera rozmowa z kapłanem duszpastertwa rodzin niesakramentalnych byłaby bardzo pomocna.
Pozdrawiam Cię serdecznie i zycze jak najlepiej.

Dałam taki tytuł bo nie wiem i nie wiem, czy Wy macie ochotę dawać mi odpowiedzi.
Potrzebuję pomocy, przyszłam do Was bo wiem, że mogę znaleźć prawdę.

Wiesz Bajko.....to forum katolickie i w imię wiary powinniśmy pomóc,wesprzeć......ale czy potrafimy?
Czy potrafimy tak bez emocji,własnych(przykrych) doświadczeń dać prawidłowa odpowiedź?
Prawda?...ta jest jedna i Ty ja znasz.
Mysle,ze co by nie napisać to i tak będzie "nie tak"
Zawsze znajdą się argumenty za i przeciw.
Czy te nasze "odpowiedzi" będą dobre dla Ciebie,dla Twojej rodziny?
Osobiście nie czuję się na siłach aby cokolwiek "radzić",jedyne co wg mnie najlepsze to.....jak pisze Kinga....szczera rozmowa z kapłanem duszpastertwa rodzin niesakramentalnych byłaby bardzo pomocna.
Pozdrawiam Cię serdecznie i zycze jak najlepiej.

[Dak78]

czy cudzołóżnica ma tu wstęp?

TAK cudzołożnica ma tu wstęp.
I jeszcze:
Twarda jest ta mowa, którz jej może słuchać (Pismo Święte)
Kochać to znaczy powstawać.

czy cudzołóżnica ma tu wstęp?

TAK cudzołożnica ma tu wstęp.
I jeszcze:
Twarda jest ta mowa, którz jej może słuchać (Pismo Święte)
Kochać to znaczy powstawać.

[Metanoja]

Dziękuję Wam za odpowiedzi. Zdaję sobie sprawę, że niektóre z Was mogą nie mieć siły i chęci by mi odpisywać. Ja to rozumiem dlatego pytałam czy dla mnie jest tu miejsce. Proszę te z Was, które bez negatywnych emocji, niechęci- nie potrafią mi odpowiadać by tego nie robiły, dla dobra mojego i własnego. Jedna z Was dała post a później go skasowała. Rozumiem. Dlatego zastanawiam się, czy ma sens to, że tu w ogóle piszę.
A piszę tu dlatego, że nie raz czytałam tu różne wypowiedzi, które są mądre. Czytałam o fraszce- jeśli znacie jej historię i odtąd zaglądam tu. Kobiety, które tu piszą mają klasę i ja też chcę ją mieć. Nie wiem czy mnie dobrze rozumiecie.
Proszę te z Was, które będą miały ochotę mi odpisać by nie patrzyły na mnie przez pryzmat kobiet, do których odszedł lub z którymi jest lub był ich mąż. Pomyślcie o mnie jak o Waszej córce, w sensie wyobrażenia sobie, że mogłabym nią być albo, że ktoś kogo kochacie jest w takiej sytuacji.
Raz tylko byłam u księdza od niesakramentalnych, umówiłam się z nim wcześniej telefonicznie, ale zapomniał, obudziłam go i może dlatego, bez modlitwy, wyszłam od niego jeszcze bardziej skołowana. OD września planuję do innej miejscowości, dalej, ale też koszty, czas

Przeczytałam o Abrahamie i chyba nie wiem jak to odnieść do siebie. Oddalił on Hagar z dzieckiem, posłuchał żony i Boga. Potem z bólem ofiarował Bogu Izaka, jednak była to "tylko" próba.
Przecież ja to nie Abraham. Bardziej Hagar. O co chodzi? O zawierzenie wiem, ale Abraham wiedział co ma zrobić, miał żonę której powinien słuchać, słyszał polecenia anioła, wiedział czego pan Bóg oczekuje. Dlaczego ja nie wiem co robić? dlaczego nie słyszę głosu- idź tam i tam, a nawet jak słyszę to nie wiem czy to głos anioła czy tylko mój własny. Skąd wiecie czego Bóg oczekuje od Was?
Wiem, że Pan Jezus jest przy mnie, że mnie pociesza i tuli, ale ja jestem takim dzieckiem, które mało rozumie i nic nie wie. Jakiś brak we mnie powoduje, że nic nie wiem, miotam się i nie wiem co robić. Nie znam żadnej osoby wierzącej, praktykującej katoliczki czy katolika, która by mi coś poradziła.
Nie uprawiam seksu nie przez oziębłość, mam 30 lat, jestem zdrowa. Sama nie wiem już o co chodzi z tą czystością, ale temat współżycia niemałżeńskiego jest dla mnie jakby zamknięty, mam taką nadzieję. W sumie nie wiem sama o co chodzi.

Napisałaś, że dziecko z takiego związku od poczęcia nie ma błogosławieństwa. Więc to znaczy, że nad tymi dziećmi ciąży przekleństwo od urodzenia? Że w przekleństwie są chrzczone, idą do komunii i na mszę swiętą?
Czy można te dzieci od tego przekleństwa uwolnić?
to nie prawda, że te dzieci nie można wychowywać po katolicku. Ja swoje uczę po katolicku na miarę wieku, w wierzy w Boga i anioła stróża i Maryję. Wie, że Bóg kocha, jego też. Z moich grzechów i ich konsekwencji też będzie mogło się nauczyć jak będzie starsze, jak będzie chciało. Czy się mylę?
Powiedz co to znaczy co napisałaś, że od urodzenia nie mają błogosławieństwa? i do kiedy go nie mają? na zawsze?

Dziękuję Wam za odpowiedzi. Zdaję sobie sprawę, że niektóre z Was mogą nie mieć siły i chęci by mi odpisywać. Ja to rozumiem dlatego pytałam czy dla mnie jest tu miejsce. Proszę te z Was, które bez negatywnych emocji, niechęci- nie potrafią mi odpowiadać by tego nie robiły, dla dobra mojego i własnego. Jedna z Was dała post a później go skasowała. Rozumiem. Dlatego zastanawiam się, czy ma sens to, że tu w ogóle piszę.
A piszę tu dlatego, że nie raz czytałam tu różne wypowiedzi, które są mądre. Czytałam o fraszce- jeśli znacie jej historię i odtąd zaglądam tu. Kobiety, które tu piszą mają klasę i ja też chcę ją mieć. Nie wiem czy mnie dobrze rozumiecie.
Proszę te z Was, które będą miały ochotę mi odpisać by nie patrzyły na mnie przez pryzmat kobiet, do których odszedł lub z którymi jest lub był ich mąż. Pomyślcie o mnie jak o Waszej córce, w sensie wyobrażenia sobie, że mogłabym nią być albo, że ktoś kogo kochacie jest w takiej sytuacji.
Raz tylko byłam u księdza od niesakramentalnych, umówiłam się z nim wcześniej telefonicznie, ale zapomniał, obudziłam go i może dlatego, bez modlitwy, wyszłam od niego jeszcze bardziej skołowana. OD września planuję do innej miejscowości, dalej, ale też koszty, czas

Przeczytałam o Abrahamie i chyba nie wiem jak to odnieść do siebie. Oddalił on Hagar z dzieckiem, posłuchał żony i Boga. Potem z bólem ofiarował Bogu Izaka, jednak była to "tylko" próba.
Przecież ja to nie Abraham. Bardziej Hagar. O co chodzi? O zawierzenie wiem, ale Abraham wiedział co ma zrobić, miał żonę której powinien słuchać, słyszał polecenia anioła, wiedział czego pan Bóg oczekuje. Dlaczego ja nie wiem co robić? dlaczego nie słyszę głosu- idź tam i tam, a nawet jak słyszę to nie wiem czy to głos anioła czy tylko mój własny. Skąd wiecie czego Bóg oczekuje od Was?
Wiem, że Pan Jezus jest przy mnie, że mnie pociesza i tuli, ale ja jestem takim dzieckiem, które mało rozumie i nic nie wie. Jakiś brak we mnie powoduje, że nic nie wiem, miotam się i nie wiem co robić. Nie znam żadnej osoby wierzącej, praktykującej katoliczki czy katolika, która by mi coś poradziła.
Nie uprawiam seksu nie przez oziębłość, mam 30 lat, jestem zdrowa. Sama nie wiem już o co chodzi z tą czystością, ale temat współżycia niemałżeńskiego jest dla mnie jakby zamknięty, mam taką nadzieję. W sumie nie wiem sama o co chodzi.

Napisałaś, że dziecko z takiego związku od poczęcia nie ma błogosławieństwa. Więc to znaczy, że nad tymi dziećmi ciąży przekleństwo od urodzenia? Że w przekleństwie są chrzczone, idą do komunii i na mszę swiętą?
Czy można te dzieci od tego przekleństwa uwolnić?
to nie prawda, że te dzieci nie można wychowywać po katolicku. Ja swoje uczę po katolicku na miarę wieku, w wierzy w Boga i anioła stróża i Maryję. Wie, że Bóg kocha, jego też. Z moich grzechów i ich konsekwencji też będzie mogło się nauczyć jak będzie starsze, jak będzie chciało. Czy się mylę?
Powiedz co to znaczy co napisałaś, że od urodzenia nie mają błogosławieństwa? i do kiedy go nie mają? na zawsze?

[Satine]

[elzd1]

[Metanoja]

Moje życie od lat jest przepełnione emocjami, wciąż zlymi, chociaż staram się przemienić złe w dobre. Tylko nie widzę powodu bym miała Tobie o tym nie napisać, skoro przyszłaś i szukasz rady, nie chcesz tylko głaskania po głowie, ale i widzenia tych innych osób, prawda?

Ja widzę powód, dla którego nie powinnaś mi pisać: złe emocje w stosunku do mnie. To dobrze gdy mówi się o swoich złych emocjach, ale niedobrze gdy te emocje odnosi się do innej osoby. Napisałaś po jednym moim poście, że ukrywam istotne fakty, potem, że piszę półprawdy. Jednym słowem, że kłamię. Ja rozumiem to, pewnie byłaś okłamywana. Ale ja nie jestem ani Twoim mężem ani jego kochanką.

Z tego powodu nie odpowiadam na Twoje pytania bo nie wiem dlaczego pytasz, nie ufam. Wyczuwam jak napisałaś złe emocje i wybacz, ale nie chcę kontynuacji ani twoich złych emocji ani może w konsekwencji moich. Też pracuję na przemienianiu złych emocji w dobre i jestem na takim etapie, że doszłam do wniosku, że muszę po prostu tych złych unikać za wszelką cenę, u siebie i innych. Nie ma miejsca u mnie na kolejne rany, pod tym względem jestem obolała, nawet małe niesłuszne oskarżenie, posądzenie o złe intencje, złe słowo wywołują gdzieś taki ból, że nie mogę sobie na to pozwolić, nie dlatego, że się chcę użalać, czy głaskać po głowie, ale dlatego, że tak jest.

Mówienie o sobie, o swoich złych emocjach nie rani nikogo. Ale przenoszenie ich na kogoś to cios ale w drugą stronę. Ja Cię rozumiem naprawdę, ale po prostu nie mogę sobie na to pozwolić, ze względu na Ciebie i na siebie też.

Życzę Ci pokoju i dobrych emocji. Życzę byś znalazła tysiąc sposobów by te emocje zwalczać u podstaw, na starcie. Byś się im nie dała. Byś znalazła tysiąc sposobów i okoliczności na te dobre emocje, a jest ich całe mnóstwo. Już najwyższy czas.

Myślę, że otrzymałam waszą opinię tą, którą chciałam. Słowa tego księdza nie dawały mi spokoju, chciałam się upewnić, że nie miał racji albo, że go źle zrozumiałam. Dziękuję i " do widzenia"

P.S. Mylicie się do jednego. Dziecko to rodzina. Zarówno dla matki jak i dla ojca. Dla ludzi i dla kościoła też. Przykro mi.

Moje życie od lat jest przepełnione emocjami, wciąż zlymi, chociaż staram się przemienić złe w dobre. Tylko nie widzę powodu bym miała Tobie o tym nie napisać, skoro przyszłaś i szukasz rady, nie chcesz tylko głaskania po głowie, ale i widzenia tych innych osób, prawda?

Ja widzę powód, dla którego nie powinnaś mi pisać: złe emocje w stosunku do mnie. To dobrze gdy mówi się o swoich złych emocjach, ale niedobrze gdy te emocje odnosi się do innej osoby. Napisałaś po jednym moim poście, że ukrywam istotne fakty, potem, że piszę półprawdy. Jednym słowem, że kłamię. Ja rozumiem to, pewnie byłaś okłamywana. Ale ja nie jestem ani Twoim mężem ani jego kochanką.

Z tego powodu nie odpowiadam na Twoje pytania bo nie wiem dlaczego pytasz, nie ufam. Wyczuwam jak napisałaś złe emocje i wybacz, ale nie chcę kontynuacji ani twoich złych emocji ani może w konsekwencji moich. Też pracuję na przemienianiu złych emocji w dobre i jestem na takim etapie, że doszłam do wniosku, że muszę po prostu tych złych unikać za wszelką cenę, u siebie i innych. Nie ma miejsca u mnie na kolejne rany, pod tym względem jestem obolała, nawet małe niesłuszne oskarżenie, posądzenie o złe intencje, złe słowo wywołują gdzieś taki ból, że nie mogę sobie na to pozwolić, nie dlatego, że się chcę użalać, czy głaskać po głowie, ale dlatego, że tak jest.

Mówienie o sobie, o swoich złych emocjach nie rani nikogo. Ale przenoszenie ich na kogoś to cios ale w drugą stronę. Ja Cię rozumiem naprawdę, ale po prostu nie mogę sobie na to pozwolić, ze względu na Ciebie i na siebie też.

Życzę Ci pokoju i dobrych emocji. Życzę byś znalazła tysiąc sposobów by te emocje zwalczać u podstaw, na starcie. Byś się im nie dała. Byś znalazła tysiąc sposobów i okoliczności na te dobre emocje, a jest ich całe mnóstwo. Już najwyższy czas.

Myślę, że otrzymałam waszą opinię tą, którą chciałam. Słowa tego księdza nie dawały mi spokoju, chciałam się upewnić, że nie miał racji albo, że go źle zrozumiałam. Dziękuję i " do widzenia"

P.S. Mylicie się do jednego. Dziecko to rodzina. Zarówno dla matki jak i dla ojca. Dla ludzi i dla kościoła też. Przykro mi.

[Satine]

[róża]

Jest w Twojej postawie coś niepokojącego... Może zacznijmy od tego: cudzołożnica - utożsamiasz siebie ze swoim grzechem, jakobyś Ty cała była nim. Gdyby taka postawa obowiązywała pisalibyśmy tutaj na forum jako: pyszny, chciwy, leniwy, bezduszny itp., bo przecież wszyscy grzeszymy. Tak więc nie jesteś cudzołożnicą, ale Kasią, Basią etc., wartościową kobietą, mamą, której życie potoczyło się "inaczej".

Dziś zaczynasz inaczej postrzegać sytuację, w którą uwikłałaś się i próbujesz nagłego odwrotu, taka zmiana o 180 st. Jak najbardziej jestem za, życie bez możliwości korzystania z Sakramentów Świętych to życie pozbawione czegoś największego... Jednak, obok Ciebie człowiek, z którym przeżyłaś 9 lat, a który nie widzi jeszcze tak, jak Ty dziś. On widzi po staremu...On Ciebie nie rozumie. Uważam, że postawa , jaką reprezentujesz jest co najmniej brakiem odpowiedzialności wobec niego. Zupełnie zrozumiałe jest, że on gniewa się. Wcale nie dlatego, że chce abyś żyła nadal w grzechu i co za tym idzie - postawiła duży znak zapytania przy swoim zbawieniu. On, gdyby był świadom takiego zagrożenia (dla Was obydwojgu) z pewnością sam dawno zaproponowałby Ci taki układ, jaki jest dziś, czyli rozdzielność łoża. Jest po jego stronie niewiedza... Uważam, że Twoim obowiązkiem jest wesprzeć go w wejściu na drogę, na której Ty już jesteś, żeby on zaczął myśleć, jak Ty, a wtedy być może uzyskasz pełną aprobatę dla życia, o jakim marzysz. Żeby on także tego chciał, żeby chciał powrotu do Boga.

Zapewne zupełnie innej rady udzieliłby spowiednik, gdyby nie Wasze dziecko. Ono ma prawo do obecności ojca w jego życiu. Pewnie bardzo kocha Was obydwoje.

Pozdrawiam.
http://www.list.media.pl/...i-te-s-kocioem/

Jest w Twojej postawie coś niepokojącego... Może zacznijmy od tego: cudzołożnica - utożsamiasz siebie ze swoim grzechem, jakobyś Ty cała była nim. Gdyby taka postawa obowiązywała pisalibyśmy tutaj na forum jako: pyszny, chciwy, leniwy, bezduszny itp., bo przecież wszyscy grzeszymy. Tak więc nie jesteś cudzołożnicą, ale Kasią, Basią etc., wartościową kobietą, mamą, której życie potoczyło się "inaczej".

Dziś zaczynasz inaczej postrzegać sytuację, w którą uwikłałaś się i próbujesz nagłego odwrotu, taka zmiana o 180 st. Jak najbardziej jestem za, życie bez możliwości korzystania z Sakramentów Świętych to życie pozbawione czegoś największego... Jednak, obok Ciebie człowiek, z którym przeżyłaś 9 lat, a który nie widzi jeszcze tak, jak Ty dziś. On widzi po staremu...On Ciebie nie rozumie. Uważam, że postawa , jaką reprezentujesz jest co najmniej brakiem odpowiedzialności wobec niego. Zupełnie zrozumiałe jest, że on gniewa się. Wcale nie dlatego, że chce abyś żyła nadal w grzechu i co za tym idzie - postawiła duży znak zapytania przy swoim zbawieniu. On, gdyby był świadom takiego zagrożenia (dla Was obydwojgu) z pewnością sam dawno zaproponowałby Ci taki układ, jaki jest dziś, czyli rozdzielność łoża. Jest po jego stronie niewiedza... Uważam, że Twoim obowiązkiem jest wesprzeć go w wejściu na drogę, na której Ty już jesteś, żeby on zaczął myśleć, jak Ty, a wtedy być może uzyskasz pełną aprobatę dla życia, o jakim marzysz. Żeby on także tego chciał, żeby chciał powrotu do Boga.

Zapewne zupełnie innej rady udzieliłby spowiednik, gdyby nie Wasze dziecko. Ono ma prawo do obecności ojca w jego życiu. Pewnie bardzo kocha Was obydwoje.

Pozdrawiam.
http://www.list.media.pl/...i-te-s-kocioem/