Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Wysłany: 2011-07-23, 20:06 czy jest szansa na ratowanie naszego zwaizku
witam,
to moj pierwszy post i nie wiem od czego mam zaczac
moze od tego ze ok 1,5 roku temu znalazłam to formum i nie piszac ale czytajac swiadectwa udało mi sie jakos przetrwac gorsze chwile nabrac dystansu postarac sie cos zrobic ze swojej strony
jednak spawy sie potoczyły troche inaczej niz myslałam ze sie potoczą
jestesmy razem proche ponad 9 lat w tym 5 lat małzenstwa - 2 dzieci ( 5 lat i 2 lata)
naszym głownym problemem od zawsze był brak dobrej komunikacji - próby roznow z mojej strony na wazne temety konczyły sie awanturą lub obrazaniem sie meza na długie dni
nie mogłam mu powiedziec o niczym co sie dzieje w pracy , jakie mam problemy z dziecmi i jak je rozwiazac
on chciał miec tylko swity spokoj
jak ja sie go nie czepiałam miałam dobre dni było dobrze
jesli np zacyznałam chorowac lub psychicznie wysiada on dowalał mi ejszce bardziej - nie odzywa sie do mnie za to ze jestem smutna albo chora
dodam jeszcze ze mąż nigdy nie przepraszał po kłótni bo zawsze wg niego to była moja wina
no ale były tez te dobre dni
a ja uwierzyłąm w to ze rzeczywiscie we mnie ejst problem i musze sie " poprawic"
zaczełam od odchudzania zeby wygladac atrakcyjnie, przestałam spotykac sie ze znjomymi - bo on ich nie lubił i kazde moje wyjscie konczyło sie obrazaniem ze nieche z nim spedzac czasu itp
z nerów nie sypiam - bo stres w pracy i notoryczny stres w domu -spie moze ciagiem 3 godziny i tak jest ok 4 miesiecy
jestem nerwowa- mam probemy z pamiecia nie zawsze pamietam ze ktos w damej chwilic os do mnie mowi -pokrzykuję na dzieci
od 3 dni byłam na srodkach uspokajajacych bo widziałam ze moj mąż szuka zaczepki unikałam konfrontacji
od czwartku chodził za mna i kazała mi wyskoczyc przez balkon olałam go i poszłam sobie gdize indziej
jednak wczoraj znalazł sobie powod
to ze pokrzykuję na dzieciaki i to ze zamiast sie z nimi bawic to sprzatam zabawki
wydarł sie na mnie uderzył kilka razy w plecy ja nie podjełam rozmowy
potem siad do komutera i sie smiał mowił do siebie zadowolonym głosem - uffff myslałam moze mu juz przesło stwałao to granie ok 1 godziny moze dłuzej
po czym wstał od kompa i znowu sie na mnie zaczał wydzierac
po czym załczał mnie dusic bic i kopac
udało mi sie wyrwac bo go ostro podrapałam złapałam telefon i dzwoniłam na policje wyrwał mi telefon i wyrzucił przez okno w strachu poleciałąm do sasiadów i wtedy sie uspokoił
w czasie jak wyszedł na chwile zdarzyłam zadzwonic po jego rodziców i po moich zeby mnie z domu z dziecmi zabrali
teraz jestem u swoich rodzicow - dzieci zostawiam na 3 tyg. zeby nie widziały tego co sie dzieje - było to zaplanowawne wiec mam czas 3 tyg zeby na spokojnie to załatwic
ale nie wiem co robic nie była nigdy w takiej sytuacji
czy dobrze robie ze mysle o rozwodzie
boje sie tego kroku - kocham go całym sercem pomimo wszsytko
ale jak mam zyc z kims ktory wczoraj chciał mnie zabic - bo gdyby nie to ze sie wyrwałam to bym mnie udusił albo wypchnał rpzez okno
jak mam z takim człowiekiem wychowac normalne dzieci - zeby nie miałay skrzywionej psychiki
proszę was o modlitwe
zebym rozwiazała to zgodnie z wola Boża
marek12b7 [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-23, 20:39
Mary, dobrze że tu jesteś.
po pierwsze STOP przemocy,
myślę, że zaraz dziewczyny napiszą Ci więcej jak to masz zrobić /niebieska karta, pomoc terapeutyczna, granice, a przede wszystkim pokazywanie, wyjęcie problemu na światło dzienne
zmiany są możliwe! ale też zależą od Ciebie, od Twojej postawy, Twojej gotowości do zawalczenia o siebie, dzieci, rodzinę ale też i o męża
zadbaj o siebie!
kinga2 [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-23, 22:01
mary,
Witaj na forum.
Zachęcam do przejżenia zakładki o przemocy w rodzinie:
znajdziesz tam namiary na pomoc w takich przypadkach jak wasz. Nie możesz się wstydzić tylko odważnie o nia prosić dla siebie , dzieci i dla męża. On też potrzebuje pomocy. Gdy nie stawiamy zapory przemocy w domu to ona narasta i sama nie zniknie. Mamy wiele instytucji, które pomogą gdy się do nich zgłosisz. Koniecznie też załóż niebieską kartę na policji i korzystaj z jej "przywilejów". Niedopuszczalne jest takie zachowanie bezposrednio nastające na Twoje życie.
Podejmij też wszelkie działania służące edukacji prawnej zabezpieczajacej Ciebie i dzieci-od informacji o separacji po wszelkie możliwości doraźnej pomocy grupowej i indywidualnej.
Kiedy już uporasz się emocjonalnie z ludzką stroną sprawy włącz do pomocy także sferę duchową. Bardzo jest pomocna w nabieraniu pewności siebie, stawiania stanowczych granic, wyciszenie siebie i otoczenia. Poproś Boga o wsparcie i Maryję o opiekę nad Wami. Poczujesz sie pewniej mając świadomość ich obecności wraz z ludzkim wspomaganiem.
Zachęcam do poszukania pomocy psychologicznej, gdyz bardzo dobrze mieć wsparcie z zewnątrz osoby, która znając temat patrzy na to bez emocji i z doświadczeniem.
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-23, 22:08
Witaj mary, przykro mi ze znalazłas sie w takiej sytuacji.
Popieram przedmowcow, warto poszukac konkretnej pomocy.
Niedawno sycharowiczka opowiedziala mi ze telefon niebieskiej linni nie jest odbierany
warto probowac i tez wypytac na policji jakie masz prawa oraz gdzie mozesz szukac pomocy.
sa specjalne osrodki, wrzuc w wyszukiwarke, poszukaj w osrodkach pomocy spolecznej, w poradniach psychologicznych, w poradniach przy kosciele....nie zostawaj z tym sama
Z Bogiem mary, pamietam w modlitwie i zapraszam do naszych watkow modlitewnych
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-23, 22:59
mary napisał/a:
po czym załczał mnie dusic bic i kopac
udało mi sie wyrwac bo go ostro podrapałam złapałam telefon i dzwoniłam na policje wyrwał mi telefon i wyrzucił przez okno w strachu poleciałąm do sasiadów i wtedy sie uspokoił
sama doświadczałam przemocy,
jak sie bronić ??
1. jutro zgłosić na policję, u swojego dzielnicowego , opisać zdarzenie
2. wizyta w Centrum Interwencji Kryzysowej
3. podjecie terapii
Wiem , że to trudne, ale konieczne.
mary napisał/a:
czy dobrze robie ze mysle o rozwodzie
Ja wniosłam o rozwód i na dobre to mi nie wyszło,
Masz możliwość separacji.
reszta na pw
pamiętam w modlitwie
mary [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-25, 07:48
chce wniesc wniosek o separację
na ten czas potrzebuje zeby mąz wyprowadził sie z domu , gdyż zabardzo sie go boje zeby przebywac z nim sama w 4 scianach
co do godzenia sie to nie wiem czy bedzie jakis dialog z moim mężem gdyż jest on strasznie urazony cała sytuacją i cały czas twierdiz ze to moja wina
psotanowiłam nei dzwonic nie pisac nie rozmawiac do puki on nie wyciagnie reki do zgody - gdyz juz nie mam sily na kolejne upokożenie z jego strony
chce porozmwiac ale potrzebuje pojsc do niego z kims tylko na ta chwile nie wiem z kim - z rodziny nie che nikogo brac - kolezankę tez moze obic , a jak wezme kolege to bedize dla niego podstwa ze to ejst moj nowy kochac
co zrobic pojsc po adwokata?
wczoraj zlozyłam doniesienie
policjantka na prosbe zalozenia niebieskiej karty powiedizała ze to robi sie tylko gdy jest interwencja policji w domu - wiec musze czekac na to ze mnie znowu skatuje lub zabije
jestem zrozpaczona ale staram sie działac
mam nadizje ze z tego wyjdize cos dobrego
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-25, 08:56
mary napisał/a:
wiec musze czekac na to ze mnie znowu skatuje lub zabije
Ależ w żadnym wypadku! Stąd właśnie sugestie kierowane do Ciebie, abyś skontaktowała się z psychologiem. Abyś nauczyła się pewnych mechanizmów. Chodzi o to aby nie dopuszczać do eskalacji przemocy! Chodzi o to, abyś dzwoniła na policję przy pierwszym sygnale, że zaraz do agresji dojdzie, a nie wtedy kiedy już jesteś skatowana.
I moim zdaniem - najpierw wszystkie działania zapobiegające przemocy (czyli właśnie np. Niebieska Linia), a staranie o separację - równolegle. Przecież to się odbywa w ramach rozpraw sądowych, to ładnych parę miesięcy potrwa, a przemoc trzeba zatrzymać JUŻ!
mary [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-26, 10:11
zaczynam sie łamac
zaczyman tesknic pomimo wszystko
ale sie boję
mąż nie chce sie wyprowadzic nawet na jakis czas
gdzie ja mam sie podziac z dziecmi- jestem we wrocłąwiu tylko dla niego
tak to wracam do rodziców bo nic mnie tu nie trzyma - tylko on wtedy całkowicie traci kontakt z dziecmi
moze zarzadac od niego terapi i potem zeby mogł wrocic
nie wiem co robic mam metlik w glowie
jesli nie ustalimy pewniych rzeczy to bedize jeszcze gorzej
prawnika zadnego nie moge znaleźć bo sezon wakacyjny
dobrze ze ejstem w pracy bo bym dostała na głowe
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-26, 12:19
Wrocław i okolice
GRUPA WSPARCIA DLA KOBIET DOŚWIADCZAJĄCYCH PRZEMOCY W RODZINIE
Spotkania grupy odbywają się w każdą środę
od godziny 16.00 do 19.00
w Dominikańskim Centrum Wspierania Rodziny SYNTONIA
Wrocław pl. Dominikański 2 (wejście od ul. Janickiego)
Konsultacje indywidualne odbywają się w każdą środę od godziny 13.00 do 16.00
To z linku podanego przez Kingę. Czytałaś to? Byłaś na takim spotkaniu? Środa jest właśnie jutro. Co chcesz z mężem ustalać i w jaki sposób, skoro on jest agresywny, a Ty masz mętlik w głowie?
mary [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-27, 08:27
postaram sie pojsc dzis na to spotkanie
łamie sie
ale wczoraj byłam w domu jak go nie było i poprostu przez 30 min nie mogłam dojsc do siebie
jedyna zmiana jest taka ze maż jednak chce sie pogodzic bierze wine na siebie chociaz nie cała i chce sie spotkac w obecnosci " mediatora"
Nirwanna [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-27, 11:19
Nie łam się tylko idź
Zmiana... hm. O zmianie możemy mówić, kiedy jest stała. Inaczej to jest tylko huśtawka, czyli takie emocjonalne bujanie się i ludzi w najbliższej okolicy.
Mary - bądź konsekwentna, aż do bólu (i swojego i męża). Wtedy zmiana może zaistnieć na stałe.
mary [Usunięty]
Wysłany: 2011-07-28, 15:19
spotkania syntoni nie było bo wakacje
ale udało mi sie spotkac dzisaj z pania Ania - psycholog
no i niestety jak pisała wyżej Nirwanna muszę byc konsekwentna az do bólu
jest we mnie strach i lek - ale moze wąłsnie to bedize dla mojego meża najlepsze zeby przerwac łancuch przemocy ktory jest w jego rodzinie tak na prawde nie wiadomo od kiedy
moze dzieki temu drastycznemu przezyciu bedize lepszym człowiekiem
jesli juz nie dla mnie to moze dla innych
dzis ide do prawinika - zeby pozałatwiac sprawy formalne
na wniosek o separacje czy rozwód jestem jeszcze nie gotowa psychicznie
tylko wiem ze to chyba bedzie jedyne wyjscie
chyba ze stanie sie cud - nawrócenia mojego meża
zaczymam terapie bo musze byc silna dla dzieci
powoli przyzwyczajam sie do "samotnosci" i jeszcze pare dni i pojawi sie swiatełko w tunelu ze sama dam rade wychowac 2 wspaniałych mężczyzn ktorzy nigdy nie podniosa reki na swych bliskich
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
