[martaj]

Jestem 2 lata po ślubie. Razem z mężem od 7. Mam 26 lat on też. Nie mamy dzieci. Tydzień temu oświadczył mi, że jest nieszczęśliwy, że mnie nie kocha, że chce się rozwieść. Cały świat zawalił mi się na głowę. Zupełnie nie wiem co robić. Nie jem, nie śpię, biorę tabletki uspokajające, żeby jakoś się trzymać. Nie wiem jak do niego dotrzeć, bo się uparł i nie zmienia zdania. Tym bardziej dziwna sytuacja, że wcześniej nie mieliśmy jakiś większych kryzysów. Ot normalne małżeństwo. Raz lepiej raz gorzej... Wiem , że może to moja wina, jestem chyba zbyt... jak to określić... nadpobudliwa, zbyt narzucam swoje zdanie. Mąż jest człowiekiem zamkniętym i ciężko coś z niego wydusić. Bez wcześniejszych oznak po prostu zaatakował. To jakby mi ktoś nóż w serce wbił. Wiem, że go kocham. I wiem, że chcę ratować ten związek, ale nie wiem czy starczy mi sił. Już czuję się wyczerpana. Nie wiem czy się wyprowadzić czy mieszkać z nim. On powiedział, że nie nadaje się do związków, że go ograniczam, że chce być wolny. Nie wiem czy wchodzi w grę in a kobieta. Myślę, że nie przynajmniej na razie. Ale czuję, że dużo winni są jego koledzy z pracy, którzy są kawalerami, są wolni i śmieją się z niego, że zakupy za mną nosi. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego. Boję się co będzie dalej. Nie chcę zostać sama, chcę być matką. Co robić jeśli już dojdzie do rozwodu? Jak dalej żyć? Jestem wierząca i nie uznaję rozwodów, ale czy mam potem całe życie być sama i zrezygnować z bycia matką? Nie wiem tyle jest uczuć we mnie, że nie wiem co mam robić. Miotam się z kąta w kąt, nie mogę pracować. Zwyczajnie paraliżuje mnie lęk. Zaproponowałam mu, że zaczniemy od nowa, że na nowo odkryjemy naszą miłość, którą gdzieś zagubiliśmy oboje i ją zaniedbaliśmy. On cały czas powtarza, że zdania nie zmieni, że na wszytsko jest już za późno. Jego rodzice i moi też to strasznie przeżywają. Ale on tak jakby nic sobie z tego nie robił. Dla nich jest inny, pokorny, oczy spuszczone. Gdy zostajemy sami zmienia oblicze, jest ironiczny, złośliwy. Mam wrażenie, że bawi go to wszystko. Myślę, że nie dorósł do roli męża. Jak sam twierdzi nie chce obowiązków, których jak na razie i tak nie ma za wiele. Ja chcę się zmienić, wszytsko zrobię by ratować to małżeństwo tylko nie wiem jak jego do tego nakłonić, żeby mi pozwolił. Nie chcę błagać o miłość, ale wiem że mogę się do tego posunąć. jest to dla mnie strasznie upokarzające. Nie wiem co robić.

Jestem 2 lata po ślubie. Razem z mężem od 7. Mam 26 lat on też. Nie mamy dzieci. Tydzień temu oświadczył mi, że jest nieszczęśliwy, że mnie nie kocha, że chce się rozwieść. Cały świat zawalił mi się na głowę. Zupełnie nie wiem co robić. Nie jem, nie śpię, biorę tabletki uspokajające, żeby jakoś się trzymać. Nie wiem jak do niego dotrzeć, bo się uparł i nie zmienia zdania. Tym bardziej dziwna sytuacja, że wcześniej nie mieliśmy jakiś większych kryzysów. Ot normalne małżeństwo. Raz lepiej raz gorzej... Wiem , że może to moja wina, jestem chyba zbyt... jak to określić... nadpobudliwa, zbyt narzucam swoje zdanie. Mąż jest człowiekiem zamkniętym i ciężko coś z niego wydusić. Bez wcześniejszych oznak po prostu zaatakował. To jakby mi ktoś nóż w serce wbił. Wiem, że go kocham. I wiem, że chcę ratować ten związek, ale nie wiem czy starczy mi sił. Już czuję się wyczerpana. Nie wiem czy się wyprowadzić czy mieszkać z nim. On powiedział, że nie nadaje się do związków, że go ograniczam, że chce być wolny. Nie wiem czy wchodzi w grę in a kobieta. Myślę, że nie przynajmniej na razie. Ale czuję, że dużo winni są jego koledzy z pracy, którzy są kawalerami, są wolni i śmieją się z niego, że zakupy za mną nosi. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego. Boję się co będzie dalej. Nie chcę zostać sama, chcę być matką. Co robić jeśli już dojdzie do rozwodu? Jak dalej żyć? Jestem wierząca i nie uznaję rozwodów, ale czy mam potem całe życie być sama i zrezygnować z bycia matką? Nie wiem tyle jest uczuć we mnie, że nie wiem co mam robić. Miotam się z kąta w kąt, nie mogę pracować. Zwyczajnie paraliżuje mnie lęk. Zaproponowałam mu, że zaczniemy od nowa, że na nowo odkryjemy naszą miłość, którą gdzieś zagubiliśmy oboje i ją zaniedbaliśmy. On cały czas powtarza, że zdania nie zmieni, że na wszytsko jest już za późno. Jego rodzice i moi też to strasznie przeżywają. Ale on tak jakby nic sobie z tego nie robił. Dla nich jest inny, pokorny, oczy spuszczone. Gdy zostajemy sami zmienia oblicze, jest ironiczny, złośliwy. Mam wrażenie, że bawi go to wszystko. Myślę, że nie dorósł do roli męża. Jak sam twierdzi nie chce obowiązków, których jak na razie i tak nie ma za wiele. Ja chcę się zmienić, wszytsko zrobię by ratować to małżeństwo tylko nie wiem jak jego do tego nakłonić, żeby mi pozwolił. Nie chcę błagać o miłość, ale wiem że mogę się do tego posunąć. jest to dla mnie strasznie upokarzające. Nie wiem co robić.

[Danka 9]

Witaj na forum.
Też parę lat temu (3 zdaje się), mąż moj zaproponował rozwód.
Poczułam paraliżujący lęk, i świat legł w gruzach.
Nie zatrzymywałam męża ani nie namawiałam do pozostania, lecz by dał nam szansę, od razu pobiegłam pogadac z mądrym księdzem i wyspowiadać się.
Zaczęlam szukać w sobie, co mogło być nie tak w relacji i zaczęłam to z pomocą psychologa a potem warsztatu 12 kroków naprawiać.
Jest nadal trudno, ale ja już jestem inną osobą, mąż rozwodu nie przeprowadził.

Polecam Ci lekturę forum, na początek Dobsona, Pulikowskiego.
Spowiedz i regularny kontakt z P Jezusem w Eucharystii....daje siłę

Cytat:

Ja chcę się zmienić, wszytsko zrobię by ratować to małżeństwo tylko nie wiem jak jego do tego nakłonić, żeby mi pozwolił. Nie chcę błagać o miłość, ale wiem że mogę się do tego posunąć

Co do tej pory robiłas?
a jak masz ochote blagac to ugryź sie lepiej w język i pisz nam tutaj...nic tak nie zniechęca drugiej strony jak jęczenie i błaganie...brr

męza nie nakłaniaj, a bądź taką fajną kobietą, żoną od ktorej za nic nie chce się odchodzić...choc wiadomo ze nie jest to gwarancja!

Z Panem Bogiem może się udać :),

Witaj na forum.
Też parę lat temu (3 zdaje się), mąż moj zaproponował rozwód.
Poczułam paraliżujący lęk, i świat legł w gruzach.
Nie zatrzymywałam męża ani nie namawiałam do pozostania, lecz by dał nam szansę, od razu pobiegłam pogadac z mądrym księdzem i wyspowiadać się.
Zaczęlam szukać w sobie, co mogło być nie tak w relacji i zaczęłam to z pomocą psychologa a potem warsztatu 12 kroków naprawiać.
Jest nadal trudno, ale ja już jestem inną osobą, mąż rozwodu nie przeprowadził.

Polecam Ci lekturę forum, na początek Dobsona, Pulikowskiego.
Spowiedz i regularny kontakt z P Jezusem w Eucharystii....daje siłę

Cytat:

Ja chcę się zmienić, wszytsko zrobię by ratować to małżeństwo tylko nie wiem jak jego do tego nakłonić, żeby mi pozwolił. Nie chcę błagać o miłość, ale wiem że mogę się do tego posunąć

Co do tej pory robiłas?
a jak masz ochote blagac to ugryź sie lepiej w język i pisz nam tutaj...nic tak nie zniechęca drugiej strony jak jęczenie i błaganie...brr

męza nie nakłaniaj, a bądź taką fajną kobietą, żoną od ktorej za nic nie chce się odchodzić...choc wiadomo ze nie jest to gwarancja!

Z Panem Bogiem może się udać :),

[martaj]

Ale tak ciężko się powstrzymać od tego proszenia, pytania dlaczego... Nie wiem co się dzieje z moim mężęm, nie za takiego człowieka wyszłam. Teraz przechodzi jakiś krys czy coś nie wiem. OśźOświadczył, że podoba mu się taka wolność. Ma zamiar zrobić sobie tatuaż, późno wraca do domu, wraca pod wpływem alkoholu, choć on nigdy alkoholu nie lubił. Nie wiem czy mam to przeczekać, czy odejść. Boję się co będzie dalej jak dalej żyć bez niego... Msama nie wiem co lepsze życie z takim Pawłem czy życie bez niego. Ale ja nie chcę być do końca życia sama. Chcę mieć dzieci. Nie wiem jak długo wytrzymam w takim stresie pod jednym dachem z nim. Czekam na jego powrót, słucham docinków itd. Twierdzi że to nie moja wina, że on się zmienił. Moim zdaniem oszalał. I jestem prawie pewna, że to wpływ kolegów, z ktrymi pracuje. Oni są wolni, balują, a on musi wracać do żony... A co w tym wszystkim najlepsze śpi ze mną w jednym łóżku. Po prostu on wie i ma to poczucie, że ma do czego wrócić i nie boi się niczego. Jak mam mu pokazać, że ma dużo do stracenia? Bo jak na razie ja cierpię a on ma to w nosie, bo jest wolny. Obrączki też już nie nosi...

[ Dodano: 2011-07-19, 07:21 ]
Nie takiego go pokochałam. Tego człowieka nie poznaję... Nie wiem skąd to sie wzięło. Myślałam, że będziemy dobrym małżeństwem jak jego rodzice, którzy po prostu mogą być przykładem dla każdego. To jest dla mnie ogromny szok. Widzę wiele swojej winy w tym wszystkim. W zasadzie on to poczucie winy wzbudza. ?Jak można walczyć skoro on mówi, że nie kocha? On wie,że ma do czego wracać... Choć w sumie tak naprawdę nie odszedł bo mieszkamy razem. To dla mnie takie ciężkie. Użalam sie nad sobą wiem... ale nie wiem jak inaczej ma się zachować. Chcę mu pokazać, że jestem silna, ale czasem się łamię i zaczynam znów zadawać pytania. Ale czekanie i patrzenie jak niszczy nas, naszą miłość nie jest łatwe. Nie potrafię być tak pokorna.

Ale tak ciężko się powstrzymać od tego proszenia, pytania dlaczego... Nie wiem co się dzieje z moim mężęm, nie za takiego człowieka wyszłam. Teraz przechodzi jakiś krys czy coś nie wiem. OśźOświadczył, że podoba mu się taka wolność. Ma zamiar zrobić sobie tatuaż, późno wraca do domu, wraca pod wpływem alkoholu, choć on nigdy alkoholu nie lubił. Nie wiem czy mam to przeczekać, czy odejść. Boję się co będzie dalej jak dalej żyć bez niego... Msama nie wiem co lepsze życie z takim Pawłem czy życie bez niego. Ale ja nie chcę być do końca życia sama. Chcę mieć dzieci. Nie wiem jak długo wytrzymam w takim stresie pod jednym dachem z nim. Czekam na jego powrót, słucham docinków itd. Twierdzi że to nie moja wina, że on się zmienił. Moim zdaniem oszalał. I jestem prawie pewna, że to wpływ kolegów, z ktrymi pracuje. Oni są wolni, balują, a on musi wracać do żony... A co w tym wszystkim najlepsze śpi ze mną w jednym łóżku. Po prostu on wie i ma to poczucie, że ma do czego wrócić i nie boi się niczego. Jak mam mu pokazać, że ma dużo do stracenia? Bo jak na razie ja cierpię a on ma to w nosie, bo jest wolny. Obrączki też już nie nosi...

[ Dodano: 2011-07-19, 07:21 ]
Nie takiego go pokochałam. Tego człowieka nie poznaję... Nie wiem skąd to sie wzięło. Myślałam, że będziemy dobrym małżeństwem jak jego rodzice, którzy po prostu mogą być przykładem dla każdego. To jest dla mnie ogromny szok. Widzę wiele swojej winy w tym wszystkim. W zasadzie on to poczucie winy wzbudza. ?Jak można walczyć skoro on mówi, że nie kocha? On wie,że ma do czego wracać... Choć w sumie tak naprawdę nie odszedł bo mieszkamy razem. To dla mnie takie ciężkie. Użalam sie nad sobą wiem... ale nie wiem jak inaczej ma się zachować. Chcę mu pokazać, że jestem silna, ale czasem się łamię i zaczynam znów zadawać pytania. Ale czekanie i patrzenie jak niszczy nas, naszą miłość nie jest łatwe. Nie potrafię być tak pokorna.

[alinakalina]

Witaj!
Ja miałam podobną sytuację ze swoim mężem. Któregoś dnia zaczął się wycofywać. Coraz częściej mówił że to wszystko nie ma sensu, padało z jego ust coraz częściej słowo "rozwód" "jak ci się nie podoba to wracaj do swojej matki" itp. To było dla mnie bardzo bolesne. Trwałam tak jeszcze ok 3 lat, aż w końcu nie wytrzymałam tego psychicznie. Odeszłam w stan separacji- to był sprawdzian dla mojego męża- nie zdał go. Jesteśmy od 3 miesięcy po rozwodzie. Ja jestem sama, on z inną. Będzie sprawa na sądzie biskupim.
Pozdrawiam i życzę jak najlepiej i proszę pamiętaj, że to dwie strony muszą chcieć dobrze- samemu niczego nie da się na siłę ciągnąć.

Witaj!
Ja miałam podobną sytuację ze swoim mężem. Któregoś dnia zaczął się wycofywać. Coraz częściej mówił że to wszystko nie ma sensu, padało z jego ust coraz częściej słowo "rozwód" "jak ci się nie podoba to wracaj do swojej matki" itp. To było dla mnie bardzo bolesne. Trwałam tak jeszcze ok 3 lat, aż w końcu nie wytrzymałam tego psychicznie. Odeszłam w stan separacji- to był sprawdzian dla mojego męża- nie zdał go. Jesteśmy od 3 miesięcy po rozwodzie. Ja jestem sama, on z inną. Będzie sprawa na sądzie biskupim.
Pozdrawiam i życzę jak najlepiej i proszę pamiętaj, że to dwie strony muszą chcieć dobrze- samemu niczego nie da się na siłę ciągnąć.

[landis85]

samemu mozna zmienic siebie i dac przyklad mezowi
zlo dobrem zwyciezaj
polecam poradnie malzenska, psycholog, rekolekcje

samemu mozna zmienic siebie i dac przyklad mezowi
zlo dobrem zwyciezaj
polecam poradnie malzenska, psycholog, rekolekcje

[martaj]

Właśnie w tym problem, że on nie chce słuchać w ogóle o jakiejś poradni itd. Ja sama walczę, ale widzę że on walczy też sam ze sobą. Powiedział mi, że mnie bardzo przeprasza, że muszę przez to przechodzić, ale on inaczej nie potrafi. Ja po prostu nie wierzę w to, że on mnie nie kocha. Nie da się przesatć kogoś z dnia na dzień. Może on się boi wycofać ze swojej decyzji, tym bardziej, że nasi rodzice już o tym wiedzą. Walczę cały czas i wierzę mocno, że się nam uda. Ale boję się, że jak on się uparł to boi się zmienić zdania... Nie wiem czy mam sie wyprowadzić? Boję się, że to już wszytskie drzwi za mną zamknie...Tak bardzo go kocham...

Właśnie w tym problem, że on nie chce słuchać w ogóle o jakiejś poradni itd. Ja sama walczę, ale widzę że on walczy też sam ze sobą. Powiedział mi, że mnie bardzo przeprasza, że muszę przez to przechodzić, ale on inaczej nie potrafi. Ja po prostu nie wierzę w to, że on mnie nie kocha. Nie da się przesatć kogoś z dnia na dzień. Może on się boi wycofać ze swojej decyzji, tym bardziej, że nasi rodzice już o tym wiedzą. Walczę cały czas i wierzę mocno, że się nam uda. Ale boję się, że jak on się uparł to boi się zmienić zdania... Nie wiem czy mam sie wyprowadzić? Boję się, że to już wszytskie drzwi za mną zamknie...Tak bardzo go kocham...

[landis85]

to poradnia i rekolekcje dla Ciebie, ja tez jezdze sama i bardzo mi pomagaja :)

to poradnia i rekolekcje dla Ciebie, ja tez jezdze sama i bardzo mi pomagaja :)

[Danka 9]

Witaj. Walczyć nie ma co, jak czytasz forum to na pewno nie raz to czytasz.
Na wojnie sa pprzegrani i pokonani, a wygrac mozecie oboje.

Nie ogladaj sie na męża, dzialaj sama, jak pisze Ci landis....poranie, formacja duchowa.
Co męzowi nie pasuje? Gdzie jest problem miedzy Wami....

A mąż, moze potrzebuje pobyc chwile sam?

co do separacji pisze o niej alinakalina wazne sa intencje czy oddalamy sie by odpoczac i nabrac sil bo bycie razem niszczy nas w jakis sposob.....dbamy wtedy o siebie by miec silę aby pomoc malzonkowi stanac na nogi, postawic granice czy po to aby cos pokazac, ukarac malzonka, wystawic na probę, zawsze jest ryzykojego dalszego oddalenia, ale to ryzyko jest tez gdy mieszka sie razem.
Uwazam ze separacje warto dobrze przemodlic i przegadac z kims mądrym, ksiedzem, terapeutą, przyjaciolmi.

Nie sadze by u Was byla juz taka potrzeba martoj.
Wiele osob mowi o rozwodzie...od slow do czynow daleka droga jeszcze.
Dbajo siebie, przyjaciele, moze jakis wyjazd, odpoczynek, hobby, no i Pan Bog oczywiscie, sakramenty.
Moze Pan Bog upomina sie o twoj powrot do Niego?
Z modlitwą.

Witaj. Walczyć nie ma co, jak czytasz forum to na pewno nie raz to czytasz.
Na wojnie sa pprzegrani i pokonani, a wygrac mozecie oboje.

Nie ogladaj sie na męża, dzialaj sama, jak pisze Ci landis....poranie, formacja duchowa.
Co męzowi nie pasuje? Gdzie jest problem miedzy Wami....

A mąż, moze potrzebuje pobyc chwile sam?

co do separacji pisze o niej alinakalina wazne sa intencje czy oddalamy sie by odpoczac i nabrac sil bo bycie razem niszczy nas w jakis sposob.....dbamy wtedy o siebie by miec silę aby pomoc malzonkowi stanac na nogi, postawic granice czy po to aby cos pokazac, ukarac malzonka, wystawic na probę, zawsze jest ryzykojego dalszego oddalenia, ale to ryzyko jest tez gdy mieszka sie razem.
Uwazam ze separacje warto dobrze przemodlic i przegadac z kims mądrym, ksiedzem, terapeutą, przyjaciolmi.

Nie sadze by u Was byla juz taka potrzeba martoj.
Wiele osob mowi o rozwodzie...od slow do czynow daleka droga jeszcze.
Dbajo siebie, przyjaciele, moze jakis wyjazd, odpoczynek, hobby, no i Pan Bog oczywiscie, sakramenty.
Moze Pan Bog upomina sie o twoj powrot do Niego?
Z modlitwą.

[martaj]

Właśnie w tym problem, że nie wiem w czym problem...:) on nie chce nic konkretnie powiedzieć po prostu mówi że mnie przestał kochać a jednocześnie daje tak sprzeczne sygnały... Nie wiem po prostu miotam się po domu. Separacja czy rozwód na razie to dla mnie brzmi jak wyrok ostateczny. Ciężki orzech do zgryzienia. Wszyscy mówią, że na to potrzeba czasu... Ja to rozumiem ale ten czas mnie zabije wewnętrzenie. Jak mam patrzeć że on nie wraca do domu, że niby jest u kolegi, że patrzy na mnie jak na powietrze. To taka próba sił. Jednocześnie chcę mu pokazać, że go bardzo kocham i że ma do kogo i czego wracać. Może rzeczywiście on potrzebuje czasu. Ja też w sumie. Ale paraliżuje mnie strach przed przyszłością, która jawi się jako samotna bez dzieci, bez męża. A ja tak tegop pragnę. Pragnę być z nim i z nim mieć dzieci.

Właśnie w tym problem, że nie wiem w czym problem...:) on nie chce nic konkretnie powiedzieć po prostu mówi że mnie przestał kochać a jednocześnie daje tak sprzeczne sygnały... Nie wiem po prostu miotam się po domu. Separacja czy rozwód na razie to dla mnie brzmi jak wyrok ostateczny. Ciężki orzech do zgryzienia. Wszyscy mówią, że na to potrzeba czasu... Ja to rozumiem ale ten czas mnie zabije wewnętrzenie. Jak mam patrzeć że on nie wraca do domu, że niby jest u kolegi, że patrzy na mnie jak na powietrze. To taka próba sił. Jednocześnie chcę mu pokazać, że go bardzo kocham i że ma do kogo i czego wracać. Może rzeczywiście on potrzebuje czasu. Ja też w sumie. Ale paraliżuje mnie strach przed przyszłością, która jawi się jako samotna bez dzieci, bez męża. A ja tak tegop pragnę. Pragnę być z nim i z nim mieć dzieci.

[Anna Teresa]

Witaj Marto na pewno nie jest łatwo z tego co piszesz, ale mieszkacie jeszcze razem , tak więc nie jest tak źle i wszytko można naprawić pomimo tych problemów. Kiedy mąż zdjął obrączkę? po tym gdy Ci powiedział, że Cie nie kocha? czy przed tymi słowami? Wiesz jak czytałam to wszytko to na pewno jest w jakimś stopniu wina kolegów, znajomych, ale pomyślałam też że może Twój mąż poznał inna kobietę. Nie mówię tego, żeby Cie bardziej dobić , tylko po to że ja bym mu się bardziej przyglądnęła ,kto ma na niego taki wpływ, że się tak zmienił z dnia na dzień o 180stopni i nie jest już tym samym człowiekiem!Na pewno bym go nie błagała o nic, bo nic na siłę nie wskurasz wg mnie. On sam musi pewne sprawy przemyśleć czego chce.

Witaj Marto na pewno nie jest łatwo z tego co piszesz, ale mieszkacie jeszcze razem , tak więc nie jest tak źle i wszytko można naprawić pomimo tych problemów. Kiedy mąż zdjął obrączkę? po tym gdy Ci powiedział, że Cie nie kocha? czy przed tymi słowami? Wiesz jak czytałam to wszytko to na pewno jest w jakimś stopniu wina kolegów, znajomych, ale pomyślałam też że może Twój mąż poznał inna kobietę. Nie mówię tego, żeby Cie bardziej dobić , tylko po to że ja bym mu się bardziej przyglądnęła ,kto ma na niego taki wpływ, że się tak zmienił z dnia na dzień o 180stopni i nie jest już tym samym człowiekiem!Na pewno bym go nie błagała o nic, bo nic na siłę nie wskurasz wg mnie. On sam musi pewne sprawy przemyśleć czego chce.

[martaj]

Zdjął obroczke po tym jak mi to powiedział. Mieszkamy razem to fakt, ale dla mnie to zaczyna sie robić bardzo trudne i uciążliwe. Próbuję mu pokazać, że mi na nim zależy. Jestem taką żoną jak z obrazka, taką jaka mnie zawsze kochał. I wydawało mi się, że jest już nieźle. Przynajmniej zaczął do mnie normalnie mówić, nawet obiad razem zjedliśmy. Myślalam, że zaczyna zastanaiwać się nad swoją decyzją. A tu nagle znowu cios prosto w serce. Powiedział, że ten czas jaki mi teraz daje (czyli chyba to, że jest dla mnie miły i że daje mi sygnały, że jednak w jakis sposob mu na mnie zależy) są tylko po to, żebym pogodzial się z myślą o rozwodzie... Super nie? nie rozumiem jak może być taki podły. Bo to juz według mnie jest podlość. A ja karmię sie takimi resztkami milości, ale nie potrafię inaczej. Jestem tak sparaliżowana strachem, że nie potrafię racjonalnie mysleć.
Druga kobieta? też o tym myślalam, ale raczej jakiś bardziej powazny związek z inna nie wchodzi w gre. Nie dawał sygnałów takich. wracał na czas do domu, nie było nieprzewidzianych spotkań, telefonów. W zasadzie ta jego decyzja o rozstaniu była nagla, dlatego może to tak boli, bo nie mialam szans na zadna obrone, na żadną reakcję... Nie wiem ile eszcze wytrzymam z nim pod jednym dachem. Nie chcę zyc zludzeniami... ale kocham go i chcę o niego walczyć. Nie wiem co ma robic dalej. Jestem w takim dołku psychicznym, że ledwo mam siłę wstac z łózka..

Zdjął obroczke po tym jak mi to powiedział. Mieszkamy razem to fakt, ale dla mnie to zaczyna sie robić bardzo trudne i uciążliwe. Próbuję mu pokazać, że mi na nim zależy. Jestem taką żoną jak z obrazka, taką jaka mnie zawsze kochał. I wydawało mi się, że jest już nieźle. Przynajmniej zaczął do mnie normalnie mówić, nawet obiad razem zjedliśmy. Myślalam, że zaczyna zastanaiwać się nad swoją decyzją. A tu nagle znowu cios prosto w serce. Powiedział, że ten czas jaki mi teraz daje (czyli chyba to, że jest dla mnie miły i że daje mi sygnały, że jednak w jakis sposob mu na mnie zależy) są tylko po to, żebym pogodzial się z myślą o rozwodzie... Super nie? nie rozumiem jak może być taki podły. Bo to juz według mnie jest podlość. A ja karmię sie takimi resztkami milości, ale nie potrafię inaczej. Jestem tak sparaliżowana strachem, że nie potrafię racjonalnie mysleć.
Druga kobieta? też o tym myślalam, ale raczej jakiś bardziej powazny związek z inna nie wchodzi w gre. Nie dawał sygnałów takich. wracał na czas do domu, nie było nieprzewidzianych spotkań, telefonów. W zasadzie ta jego decyzja o rozstaniu była nagla, dlatego może to tak boli, bo nie mialam szans na zadna obrone, na żadną reakcję... Nie wiem ile eszcze wytrzymam z nim pod jednym dachem. Nie chcę zyc zludzeniami... ale kocham go i chcę o niego walczyć. Nie wiem co ma robic dalej. Jestem w takim dołku psychicznym, że ledwo mam siłę wstac z łózka..

[kinga2]

[Bella]

U mnie było tak samo, tylko że ja byłam w ciąży. Dla mnie też to był koniec świata, potem mijały miesiące mąż w końcu wrócił, byłam szczęśliwa, potem wyszło na jaw ze ma kochanke i w sumie od ponad pół roku staram sie trwać i walczyć. Nie poddawaj sie kochana, moja historia na razie nie ma szczęsliwego zakończenia ale dzięki forum i tym cudownym ludziom którzy zawsze potrafią wesprzeć dobrym słowem lub zbesztać i sprowadzić do pionu jakoś trwam.
Mój mąż mnie nagle przestał kochać, wyprowadził sie i nie chciał nawet słyszec o próbach ratowania. Pomogło jak dałam mu troche oddychnąć ode mnie, troche spokoju, czasu na przemyślenia. Daj mężowi swobode niech zobaczy co moze stracić, pozwól mu zatęsknić. Ja za bardzo sie mojemu narzucałam - ale widze to dopiero teraz, wtedy myślałam ze to jedyne wyjście

U mnie było tak samo, tylko że ja byłam w ciąży. Dla mnie też to był koniec świata, potem mijały miesiące mąż w końcu wrócił, byłam szczęśliwa, potem wyszło na jaw ze ma kochanke i w sumie od ponad pół roku staram sie trwać i walczyć. Nie poddawaj sie kochana, moja historia na razie nie ma szczęsliwego zakończenia ale dzięki forum i tym cudownym ludziom którzy zawsze potrafią wesprzeć dobrym słowem lub zbesztać i sprowadzić do pionu jakoś trwam.
Mój mąż mnie nagle przestał kochać, wyprowadził sie i nie chciał nawet słyszec o próbach ratowania. Pomogło jak dałam mu troche oddychnąć ode mnie, troche spokoju, czasu na przemyślenia. Daj mężowi swobode niech zobaczy co moze stracić, pozwól mu zatęsknić. Ja za bardzo sie mojemu narzucałam - ale widze to dopiero teraz, wtedy myślałam ze to jedyne wyjście

[martaj]

Ja mam świadomość że mu się narzucam... I potem wyrzucam sobie, że jestem głupia, że co ja robię, ale kiedy go wiedzę nie potrafię się powstrzymać... Jestem niecierpliwa i to mnie gubi. W teorii wiem jak postępować, gorzej z praktyką. A kiedy on ma dla mnie jakieś cieplejsze słowo, gest cieszę się jak dziecko. Tylko niestety potem kolejny cios nożem w serce od niego dostaję i to boli jeszcze bardziej.

Ja mam świadomość że mu się narzucam... I potem wyrzucam sobie, że jestem głupia, że co ja robię, ale kiedy go wiedzę nie potrafię się powstrzymać... Jestem niecierpliwa i to mnie gubi. W teorii wiem jak postępować, gorzej z praktyką. A kiedy on ma dla mnie jakieś cieplejsze słowo, gest cieszę się jak dziecko. Tylko niestety potem kolejny cios nożem w serce od niego dostaję i to boli jeszcze bardziej.