[Antonina15]

Witajcie kochani. Rok temu opisywałam swoja historię.Od maja bywałam tu juz tylko jako gość, wiele czerpiąc i ucząc sie od Was. Od czego zacząć dziś?- nie wiem, mam mały mętlik:) Możę tak- w moim małżeństwie istnieje przemoc- ta psychiczna i emocjonalna trwa już ładnych pare lat,ale dopiero niedawno potrafiłam ją nazwać. Niby fajne małżeństwo- zaradni, dają sobie radę,dzieci fajne,ona domatorka, on pracowity...tak odbieraja nas sąsiedzi, bo znajomi i rodzina niejednokrotnie mi mówili o swoich spostrzeżeniach,ale ja kochająca juz teraz wiem slepą i niewymagającą miłością-odpierałam wszystkie zarzuty. Od dwoch lat mąż wyraźnie daje mi sygnały,że mnie nie kocha ( to jego słowa), że jestem tylko kulą u nogi,że nic w życiu nie zrobiłam, wszystko do czego doszłiśmy jest jego, a ja mam wyp..... do mamusi.Do wszystkiego doszedł sam, stracił na tym zdrowie, chce rozwodu, bo...."takie rzeczy się zdarzają". Wiecie, te słowa kiedys bardzo mnie raniły, teraz już nie, bo ? Bo się przyzwyczaiłam? BO jestem po sesjach z psychologiem, bo łykam antydepresanty, bo mam wsparcie w ośrodku dla ofiar przemocy w rodzinie? To też,ale głownie dlatego,że WIERZĘ:) I stąd moja siła:) Oczywiście bywają momenty,że wyję z bólu, rozpaczy,żalu. Ale już wiem,że nie moge tego robić przy nim, nie może zobaczyć więcej moich łez z jego powodu!. Wielką siłę dają dzieci-juz nastolatki, chociaż syn 17-latek jest bardzo wpatrzony w tatę, który pare lat temu zupełnioe odszedł od kościoła, neguje istenienie Boga, wyszydza. Przerażające, bo dziecko jest juz też bardzo daleko od Boga:( W ciagu tych lat bywało różnie-raz zupełnie dobrze, raz byle jak, raz fatalnie. COraz częsćiej zaczęła pojawiac się również przemoc fizyczna, popychanie, rzucanie o ścianę, duszenie i grozby,że mnie zabije, utopi, nikt mnie nie znajdzie. A wszystkiemu ja bedę sobie sama winna, bo jak on to zrobi, to pójdzie do więzienia i przez to dzieci bedą tułac się po domu dziecka. Co ja robiłam po takich akcjach? Ano popłakałam w kącie, tuszowałam siniaki i pozwalałam się omamić,że "zaczniemy wszystko od nowa, bedzie dobrze". Wierzyłam,ale wierzyłam mojemu bożkowi-mężowi. Bo potem następowała poprawa, bo chciałam wierzyć,że wszystko co złe juz za nami. Bład. Już nie raz prostował mnie Nałog,że w dysfunkcjach są nawroty, tak miałeś rację! Latem zeszłego roku zaszłam w ciąże. Najpierw szok-ja kobieta po 40-tce, w mojej sytuacji dziecko, co Bóg jeszcze dla nas zaplanował? Reakcja męża"jeszcze mi tego potrzeba", zero wsparcia, pociechy, dobrego gestu, nic. Samotne wyjazdy do lekarza,przerażenie,żeby tylko dziecko było zdrowe(wiek), strach,że nie można wyczuć tetna na usg, kolejna wizyta. Strach, radość, ból, okropne samopoczucie, mdłości, słabości i...... samotność- taka po ludzku, bo zupełnie przypadkowo ( a pewnie to wcale nie przypadek:)- przyjaciółka wciagneła mnie w rekolekcje dla małżeństw- byłam taką dochodzącą, uczestniczyłam tylko w paru spotkaniach,ale jakże to było dla mnie ważne w tamtym czasie! Nigdy nie byłam jednocześnie tak samotna w małżeństwie i tak blisko Boga. Poroniłam. Lekarz w 10 tyg . ciąży stwierdził,że dziecko od 6 tyg. juz nie zyje.Jeszcze się nie oswoiłam,że znowu będę mamą ,w momencie,gdy pokochałam tę małą kruszynkę- Bóg mi ja zabiera. Dał i zabiera. Dlaczego, co chce przez to powiedzieć, dlaczego tak mnie doświadcza, czy jestem juz tak do niczego,że nawet ciąży nie mogę donosić, dlaczego, dlaczego..... tysiące pytań bez odpowiedzi.Tylko kobieta, która straciła dziecko potrafi zrozumieć, co się wtedy dzieje, jakie emocje nami targają, jak trudno sobie wybaczyć, jak ciężko się pogodzić.Mąż , gdy się dowiedział nie powiedział nic, po prostu wyszedł z domu i poszedł pracować. Gorzej jak obcy. Bolało i boli do dziś. Na zabieg do szpitala zawiozła m nie koleżanka, druga-odebrała mnie do domu. Gdzie był mąż? Spakował się, wziął starsze dziecko i....pojechał na wakacje, bo cos mu się należy po takiej harówce. Nie było ich tydzień, bez telefonu, smsa czy zyje, jak się czuję, nic. Pamiętam jak błagałam, by ze mna był,łudziłam się,że w szpitalu mają lepsze usc, że może dziecko jednak żyje, że to też jego dziecko, przy dwóch porodach był ze mną, to dziecko też ma tatę. Chciałam tylko wsparcia, to duzo? Przełknęłam, zrobiłam się twardsza, okrzepłam, ale..... Już nie jestem ta samą. Powoli cos się wypala,nie moge zapomnieć. Po tym nastapił paromiesięczny czas względnego spokoju, znowu plany- budujemy drugi dom, syn dostał się do wymarzonej szoły, jest w internacie, całkiem dobre święta Bożego Narodzenia, znowu jedność. To tylko na chwilę, bo znowu walnęło..
Gdy trzy tygodnie temu rzucił mnie na podloge i tak dusił,że myślalam,że to koniec- coś pękło, nie wytrzymałam. Poszlam na policje. Gdy wróciłam do domu - dostałam jeszcze raz- tym razem w nos. Wezwałam policję, przyjechali, spisali, załozyli niebieska karte. Na drugi dzień kolejna wizyta, równiez z opieki społecznej. No i się zaczęlo! Wprawdzie tylko jeszce raz zobaczyłam jego pięść przed nosem,ale się pohamował. Rezultat taki,że to ja wzywająć policję i" piorąc nasze brudy przed obcymi- wydałam mu wojnę!" To koniec- rozwód, nie chcę cię znac. Na takie słowa już tez się uodporniłam, tym już mnie przestraszy. Na żaden rozwód nie godze się. Jestem po wizytach u prawników, mam jako tako wyświetlona strone prawną. Znowu jeżdżę na terapie grupową, gdzie mnie stawiają do pionu. Mam ogromne wsparcie rodziny, znajomych, ale motam się strasznie. Bo najprościej odejść, zostawić, nie cierpieć i coraz częściej o tym myslę. W chwili obecnej zgodziłam się na wystawienie całości majątku ( szumna nazwa) na sprzedaż,podział po połowie, po połowie spłate długów. Z jego strony nie ma żadnej chęci dalszego wspolnego zycia, wręcz każdego dnia robi i mówi takie rzeczy,że prozaicznie jest mi łatwiej na taką propozycję przystać,ale, no własnie ,ale. Przecież przyrzekałam na dobre i złe, w zdrowiu i chorobie. A ,że jest chory, opętany to nie mam wątpliwości. Czy mam prawo na to przystać, czy nie za łatwo się poddaję, nie walczę? Walczę, ale na polu duchowym:) W tym wszystkim dzieci- bo to one dla mnie najważniejsze. Jeżeli dojdzie do rozstania, to je rozdzielimy. Ja z córką wyjadę 700 km- w rodzinne strony-tam znajdę schronienie i pracę-, bo tu nie mam na nią żadnych szans, bedę musiała sama się utrzymywać, siebie i dziecko. Syn, już ma prawo wyboru- prawdopodobnie zostanie przy ojcu,ale zgodze się na to tylko dlatego, by nie zmieniać mu szkoły (liceum o profilu wojskowym), a po maturze bedę chciała ściagnąć go do mnie. Czy mam prawo zostawiać go przy ojcu, który wg mnie zasieje mu złe ziarno? Tyle pytań...
Kochani, jutro jadę na rekolekcje wielkopostne (i tu znowu przypadek- nie przypadek:), dowiedziałam się o nich dziś wieczorem, to taki "prezent", który chcę nam zrobić- jutro przypada 17 rocznica naszego slubu, wiem,że to pan bóg nad nami czuwa.
Kochani, trzymajcie kciuki, prosze o modlitwę. Wierzę,że może być jeszcze dobrze, tak prosze o nawrócenie mojego męża i syna.

Witajcie kochani. Rok temu opisywałam swoja historię.Od maja bywałam tu juz tylko jako gość, wiele czerpiąc i ucząc sie od Was. Od czego zacząć dziś?- nie wiem, mam mały mętlik:) Możę tak- w moim małżeństwie istnieje przemoc- ta psychiczna i emocjonalna trwa już ładnych pare lat,ale dopiero niedawno potrafiłam ją nazwać. Niby fajne małżeństwo- zaradni, dają sobie radę,dzieci fajne,ona domatorka, on pracowity...tak odbieraja nas sąsiedzi, bo znajomi i rodzina niejednokrotnie mi mówili o swoich spostrzeżeniach,ale ja kochająca juz teraz wiem slepą i niewymagającą miłością-odpierałam wszystkie zarzuty. Od dwoch lat mąż wyraźnie daje mi sygnały,że mnie nie kocha ( to jego słowa), że jestem tylko kulą u nogi,że nic w życiu nie zrobiłam, wszystko do czego doszłiśmy jest jego, a ja mam wyp..... do mamusi.Do wszystkiego doszedł sam, stracił na tym zdrowie, chce rozwodu, bo...."takie rzeczy się zdarzają". Wiecie, te słowa kiedys bardzo mnie raniły, teraz już nie, bo ? Bo się przyzwyczaiłam? BO jestem po sesjach z psychologiem, bo łykam antydepresanty, bo mam wsparcie w ośrodku dla ofiar przemocy w rodzinie? To też,ale głownie dlatego,że WIERZĘ:) I stąd moja siła:) Oczywiście bywają momenty,że wyję z bólu, rozpaczy,żalu. Ale już wiem,że nie moge tego robić przy nim, nie może zobaczyć więcej moich łez z jego powodu!. Wielką siłę dają dzieci-juz nastolatki, chociaż syn 17-latek jest bardzo wpatrzony w tatę, który pare lat temu zupełnioe odszedł od kościoła, neguje istenienie Boga, wyszydza. Przerażające, bo dziecko jest juz też bardzo daleko od Boga:( W ciagu tych lat bywało różnie-raz zupełnie dobrze, raz byle jak, raz fatalnie. COraz częsćiej zaczęła pojawiac się również przemoc fizyczna, popychanie, rzucanie o ścianę, duszenie i grozby,że mnie zabije, utopi, nikt mnie nie znajdzie. A wszystkiemu ja bedę sobie sama winna, bo jak on to zrobi, to pójdzie do więzienia i przez to dzieci bedą tułac się po domu dziecka. Co ja robiłam po takich akcjach? Ano popłakałam w kącie, tuszowałam siniaki i pozwalałam się omamić,że "zaczniemy wszystko od nowa, bedzie dobrze". Wierzyłam,ale wierzyłam mojemu bożkowi-mężowi. Bo potem następowała poprawa, bo chciałam wierzyć,że wszystko co złe juz za nami. Bład. Już nie raz prostował mnie Nałog,że w dysfunkcjach są nawroty, tak miałeś rację! Latem zeszłego roku zaszłam w ciąże. Najpierw szok-ja kobieta po 40-tce, w mojej sytuacji dziecko, co Bóg jeszcze dla nas zaplanował? Reakcja męża"jeszcze mi tego potrzeba", zero wsparcia, pociechy, dobrego gestu, nic. Samotne wyjazdy do lekarza,przerażenie,żeby tylko dziecko było zdrowe(wiek), strach,że nie można wyczuć tetna na usg, kolejna wizyta. Strach, radość, ból, okropne samopoczucie, mdłości, słabości i...... samotność- taka po ludzku, bo zupełnie przypadkowo ( a pewnie to wcale nie przypadek:)- przyjaciółka wciagneła mnie w rekolekcje dla małżeństw- byłam taką dochodzącą, uczestniczyłam tylko w paru spotkaniach,ale jakże to było dla mnie ważne w tamtym czasie! Nigdy nie byłam jednocześnie tak samotna w małżeństwie i tak blisko Boga. Poroniłam. Lekarz w 10 tyg . ciąży stwierdził,że dziecko od 6 tyg. juz nie zyje.Jeszcze się nie oswoiłam,że znowu będę mamą ,w momencie,gdy pokochałam tę małą kruszynkę- Bóg mi ja zabiera. Dał i zabiera. Dlaczego, co chce przez to powiedzieć, dlaczego tak mnie doświadcza, czy jestem juz tak do niczego,że nawet ciąży nie mogę donosić, dlaczego, dlaczego..... tysiące pytań bez odpowiedzi.Tylko kobieta, która straciła dziecko potrafi zrozumieć, co się wtedy dzieje, jakie emocje nami targają, jak trudno sobie wybaczyć, jak ciężko się pogodzić.Mąż , gdy się dowiedział nie powiedział nic, po prostu wyszedł z domu i poszedł pracować. Gorzej jak obcy. Bolało i boli do dziś. Na zabieg do szpitala zawiozła m nie koleżanka, druga-odebrała mnie do domu. Gdzie był mąż? Spakował się, wziął starsze dziecko i....pojechał na wakacje, bo cos mu się należy po takiej harówce. Nie było ich tydzień, bez telefonu, smsa czy zyje, jak się czuję, nic. Pamiętam jak błagałam, by ze mna był,łudziłam się,że w szpitalu mają lepsze usc, że może dziecko jednak żyje, że to też jego dziecko, przy dwóch porodach był ze mną, to dziecko też ma tatę. Chciałam tylko wsparcia, to duzo? Przełknęłam, zrobiłam się twardsza, okrzepłam, ale..... Już nie jestem ta samą. Powoli cos się wypala,nie moge zapomnieć. Po tym nastapił paromiesięczny czas względnego spokoju, znowu plany- budujemy drugi dom, syn dostał się do wymarzonej szoły, jest w internacie, całkiem dobre święta Bożego Narodzenia, znowu jedność. To tylko na chwilę, bo znowu walnęło..
Gdy trzy tygodnie temu rzucił mnie na podloge i tak dusił,że myślalam,że to koniec- coś pękło, nie wytrzymałam. Poszlam na policje. Gdy wróciłam do domu - dostałam jeszcze raz- tym razem w nos. Wezwałam policję, przyjechali, spisali, załozyli niebieska karte. Na drugi dzień kolejna wizyta, równiez z opieki społecznej. No i się zaczęlo! Wprawdzie tylko jeszce raz zobaczyłam jego pięść przed nosem,ale się pohamował. Rezultat taki,że to ja wzywająć policję i" piorąc nasze brudy przed obcymi- wydałam mu wojnę!" To koniec- rozwód, nie chcę cię znac. Na takie słowa już tez się uodporniłam, tym już mnie przestraszy. Na żaden rozwód nie godze się. Jestem po wizytach u prawników, mam jako tako wyświetlona strone prawną. Znowu jeżdżę na terapie grupową, gdzie mnie stawiają do pionu. Mam ogromne wsparcie rodziny, znajomych, ale motam się strasznie. Bo najprościej odejść, zostawić, nie cierpieć i coraz częściej o tym myslę. W chwili obecnej zgodziłam się na wystawienie całości majątku ( szumna nazwa) na sprzedaż,podział po połowie, po połowie spłate długów. Z jego strony nie ma żadnej chęci dalszego wspolnego zycia, wręcz każdego dnia robi i mówi takie rzeczy,że prozaicznie jest mi łatwiej na taką propozycję przystać,ale, no własnie ,ale. Przecież przyrzekałam na dobre i złe, w zdrowiu i chorobie. A ,że jest chory, opętany to nie mam wątpliwości. Czy mam prawo na to przystać, czy nie za łatwo się poddaję, nie walczę? Walczę, ale na polu duchowym:) W tym wszystkim dzieci- bo to one dla mnie najważniejsze. Jeżeli dojdzie do rozstania, to je rozdzielimy. Ja z córką wyjadę 700 km- w rodzinne strony-tam znajdę schronienie i pracę-, bo tu nie mam na nią żadnych szans, bedę musiała sama się utrzymywać, siebie i dziecko. Syn, już ma prawo wyboru- prawdopodobnie zostanie przy ojcu,ale zgodze się na to tylko dlatego, by nie zmieniać mu szkoły (liceum o profilu wojskowym), a po maturze bedę chciała ściagnąć go do mnie. Czy mam prawo zostawiać go przy ojcu, który wg mnie zasieje mu złe ziarno? Tyle pytań...
Kochani, jutro jadę na rekolekcje wielkopostne (i tu znowu przypadek- nie przypadek:), dowiedziałam się o nich dziś wieczorem, to taki "prezent", który chcę nam zrobić- jutro przypada 17 rocznica naszego slubu, wiem,że to pan bóg nad nami czuwa.
Kochani, trzymajcie kciuki, prosze o modlitwę. Wierzę,że może być jeszcze dobrze, tak prosze o nawrócenie mojego męża i syna.

[Estera]

Moze Twoj maz sie nawroci, chcialabym zeby tak bylo
Ale na razie prosze Cie- chron siebie i dzieci i walcz o siebie!!!!!!!
W malzenstwie musi byc Milosc a nie przemoc- Wola Boga dla Ciebei jest Milosc i Twoje bezpieczenstwo!!!!
Jestes wazna i wartosciowa- pamietaj!!!!

Moze Twoj maz sie nawroci, chcialabym zeby tak bylo
Ale na razie prosze Cie- chron siebie i dzieci i walcz o siebie!!!!!!!
W malzenstwie musi byc Milosc a nie przemoc- Wola Boga dla Ciebei jest Milosc i Twoje bezpieczenstwo!!!!
Jestes wazna i wartosciowa- pamietaj!!!!

[kinga2]

[Nirwanna]

...uciekamy się Święta Boża Rodzicielko...

...uciekamy się Święta Boża Rodzicielko...

[dejzi]

Witaj Antonina15

Nie mogłam powstrzymać się od uronienia łzy, jak czytałam Twój post, zwłaszcza fragment o poronieniu..........BARDZO MI PRZYKRO.............nie rozumiem wprawdzie co dokładnie czułaś, bo nie straciłam dziecka, ale mogę sobie wyobrazić jaki to ból, i do tego nie miałaś żadnego wsparcia od męża........szok!!!!!!!!!!!!!.......

Kochana jestem z Tobą w dzisiejszej modlitwie wieczornej, pomodlę się za Ciebie i Twoją rodzinę

Trzymaj się,POGODY DUCHA

Pozdrawiam serdecznie

Witaj Antonina15

Nie mogłam powstrzymać się od uronienia łzy, jak czytałam Twój post, zwłaszcza fragment o poronieniu..........BARDZO MI PRZYKRO.............nie rozumiem wprawdzie co dokładnie czułaś, bo nie straciłam dziecka, ale mogę sobie wyobrazić jaki to ból, i do tego nie miałaś żadnego wsparcia od męża........szok!!!!!!!!!!!!!.......

Kochana jestem z Tobą w dzisiejszej modlitwie wieczornej, pomodlę się za Ciebie i Twoją rodzinę

Trzymaj się,POGODY DUCHA

Pozdrawiam serdecznie

[Kari]

Jesteś bardzo dzielną kobietą, tyle wytrzymałaś, dobrze, że w końcu powiedziałaś STOP. Wg mnie trzeba koniecznie zdecydować się na separację, ale to mąż powinien sie wyprowadzić, a Ty zostać z dziećmi razem. Absolutnie nie powierzałabym takiemu mężowi dorastającego syna, i tak już mąż dał synowi zły przykład, teraz będzie jeszcze gorzej, będzie synowi opowiadał różne rzeczy, a Ciebie nie będzie, żeby to sprostować. Źle też rozdzielać rodzeństwo. Alimenty na pewno mąż będzie musiał Wam płacić, przemyśl i przemódl sprawy finansowe jeszcze wiele razy, bo ten wariant, który opisujesz nie wydaje mi się dobry. Natomiast trzeba mieć na uwadze, że mąż może jeszcze użyć siły i nie pohamować się, więc na pewno szybko odizoluj się z dziećmi od niego.

Jesteś bardzo dzielną kobietą, tyle wytrzymałaś, dobrze, że w końcu powiedziałaś STOP. Wg mnie trzeba koniecznie zdecydować się na separację, ale to mąż powinien sie wyprowadzić, a Ty zostać z dziećmi razem. Absolutnie nie powierzałabym takiemu mężowi dorastającego syna, i tak już mąż dał synowi zły przykład, teraz będzie jeszcze gorzej, będzie synowi opowiadał różne rzeczy, a Ciebie nie będzie, żeby to sprostować. Źle też rozdzielać rodzeństwo. Alimenty na pewno mąż będzie musiał Wam płacić, przemyśl i przemódl sprawy finansowe jeszcze wiele razy, bo ten wariant, który opisujesz nie wydaje mi się dobry. Natomiast trzeba mieć na uwadze, że mąż może jeszcze użyć siły i nie pohamować się, więc na pewno szybko odizoluj się z dziećmi od niego.

[Antonina15]

Witajcie kochani!
Dziś dzielę juz czas na "przed" i "po" rekolekcjach. Wiem,że po ludzku zrobiłam już chyba wszystko ( policja, opieka spol. prawnik, ośrodek wsparcia, itd) i .....stanęlam pod ścianą-dalej ani rusz! Beznadzieja, ciągłe myśli o niepewnej przyszłości, co z dziećmi, zaczełam juz nawet poszukiwać mieszkania do wynajęcia, pracy ( 700 km ode mnie). Mąż mi zobojetniał, czułam,że odpuszczam. Tak po prostu,parę tygodni od całego zajścia. Ja-taka uporządkowana, przewidująca, planująca. Chciałam zacząć wszystko od nowa, jakby nie liczyło sie to,że przezyliśmy razem 17 lat, po prostu wziąść przysłowiową walizke i wyjechać, ale już na zawsze. Dzis myslę,że działałam pod wpływem znajomych, rodziny- "zostaw go, nie jest ciebie wart, ułożysz sobie jeszcze zycie, poznasz kogoś". I właśnie wtedy- zaproszenie na rekolekcje. Jak dobrze!!!!!!:)))
Ile dały wyciszenia, ukojenia, spokoju. W ciagu tych dwóch dni, teraz dopiero moge zobaczyć, ile było we mnie niepokoju, "przeciagania liny", kuszenia, by wczesniej wrócic do domu (bo syn wrócił z internatu, bo trzeba go oprac, bo..., bo....). Zostałam do końca, pokurcz nie odniósł zwyciestwa!!! I Bogu niech bedą dzięki:) Przystapiłam do spowiedzi i komunii Św. rozmodliłam się, zaczęłam bardziej świadomie patrzec na wiarę. Uskrzydliło mnie to. Uwierzyłam,że dam radę, bo nareszcie oddałam wszystko w ręce Boga, Kiedys też tak myślalam,ale była to wiara na zasadzie uratuj Boże moje małżeństwo, a przecież niekoniecznie Pan Bóg bedzie chciał ,byśmy nadal byli razem. Trzeba godzić się z tym, co ON zaplanował. Chociaż bardzo chcę ratować, to co jest jeszcze do uratowania. To moje najwieksze marzenie- zjednoczona rodzina. Dziś modlę się raczej "nawróc Panie mojego męża, mojego syna", bo wiem,że tylko wtedy będzie można od nowa budować nasze szczęście rodzinne. Wciagnęłąm do wieczornej modlitwy córkę, bo wcześniej tego nie robiłam, ile jeszcze muszę się uczyć:)
W domu nieciekawie. Mąż odzywa się tyle ile trzeba, a,że nie trzeba... Ja świadomie unikam rozmów, póki co, bo ostatnio każda rozmowa kończyła się awanturą. Myślę,że jeszce przyjdzie na to czas, by rozmawiać bez emocji. Parę dni temu przyjechała policja na wywiad, co się dzieje. Jak odjechali, mąż spytał, czy nie jest mi wstyd na całą wieś,że tak przyjeżdżają? Przyznam,że naprawdę rozśmieszyło mnie to. Mnie ma być wstyd,że on ma niebieska kartę?
Teraz wyjechał na parę dni,prawdopodobnie w sprawach zawodowych. Szkoda,że nie pozegnał się z córką, która wróciła ze szkoły i spytała, gdzie tata. Żeby ją uspokoić wytłumaczyłam,że wróci w poniedziałek, ale czy ja to powinnam robić?
Dobrze,że z córa mam bardzo dobry kontakt. Boję się tylko i pilnuję, by nie wciagać jej w nasz konflikt. Pokazuję drogę w modlitwie.
Jest ciężko, smutno, tęsknię do mężą, tego dawnego, czy to źle? Nie chcę naszego końca, nie chcę rozpadu rodziny. Ale mam świadomość ,że to co się w niej dzieje-temu nie wolno popuścić i tolerować.
Pozdrawiam Was-ta odmieniona Magdarynka, Antonina15:) Obym juz zawsze trzymała się BOga i potrafiła sprawić, by przyciągnąć do Niego moich najblizszych.
AAA, zupełnie zapomniałm Wam powiedzieć,że podpisałam Krucjatę Wyzwolenia Człowieka:) MOdlę się ,by wytrwać. Dam radę!

Witajcie kochani!
Dziś dzielę juz czas na "przed" i "po" rekolekcjach. Wiem,że po ludzku zrobiłam już chyba wszystko ( policja, opieka spol. prawnik, ośrodek wsparcia, itd) i .....stanęlam pod ścianą-dalej ani rusz! Beznadzieja, ciągłe myśli o niepewnej przyszłości, co z dziećmi, zaczełam juz nawet poszukiwać mieszkania do wynajęcia, pracy ( 700 km ode mnie). Mąż mi zobojetniał, czułam,że odpuszczam. Tak po prostu,parę tygodni od całego zajścia. Ja-taka uporządkowana, przewidująca, planująca. Chciałam zacząć wszystko od nowa, jakby nie liczyło sie to,że przezyliśmy razem 17 lat, po prostu wziąść przysłowiową walizke i wyjechać, ale już na zawsze. Dzis myslę,że działałam pod wpływem znajomych, rodziny- "zostaw go, nie jest ciebie wart, ułożysz sobie jeszcze zycie, poznasz kogoś". I właśnie wtedy- zaproszenie na rekolekcje. Jak dobrze!!!!!!:)))
Ile dały wyciszenia, ukojenia, spokoju. W ciagu tych dwóch dni, teraz dopiero moge zobaczyć, ile było we mnie niepokoju, "przeciagania liny", kuszenia, by wczesniej wrócic do domu (bo syn wrócił z internatu, bo trzeba go oprac, bo..., bo....). Zostałam do końca, pokurcz nie odniósł zwyciestwa!!! I Bogu niech bedą dzięki:) Przystapiłam do spowiedzi i komunii Św. rozmodliłam się, zaczęłam bardziej świadomie patrzec na wiarę. Uskrzydliło mnie to. Uwierzyłam,że dam radę, bo nareszcie oddałam wszystko w ręce Boga, Kiedys też tak myślalam,ale była to wiara na zasadzie uratuj Boże moje małżeństwo, a przecież niekoniecznie Pan Bóg bedzie chciał ,byśmy nadal byli razem. Trzeba godzić się z tym, co ON zaplanował. Chociaż bardzo chcę ratować, to co jest jeszcze do uratowania. To moje najwieksze marzenie- zjednoczona rodzina. Dziś modlę się raczej "nawróc Panie mojego męża, mojego syna", bo wiem,że tylko wtedy będzie można od nowa budować nasze szczęście rodzinne. Wciagnęłąm do wieczornej modlitwy córkę, bo wcześniej tego nie robiłam, ile jeszcze muszę się uczyć:)
W domu nieciekawie. Mąż odzywa się tyle ile trzeba, a,że nie trzeba... Ja świadomie unikam rozmów, póki co, bo ostatnio każda rozmowa kończyła się awanturą. Myślę,że jeszce przyjdzie na to czas, by rozmawiać bez emocji. Parę dni temu przyjechała policja na wywiad, co się dzieje. Jak odjechali, mąż spytał, czy nie jest mi wstyd na całą wieś,że tak przyjeżdżają? Przyznam,że naprawdę rozśmieszyło mnie to. Mnie ma być wstyd,że on ma niebieska kartę?
Teraz wyjechał na parę dni,prawdopodobnie w sprawach zawodowych. Szkoda,że nie pozegnał się z córką, która wróciła ze szkoły i spytała, gdzie tata. Żeby ją uspokoić wytłumaczyłam,że wróci w poniedziałek, ale czy ja to powinnam robić?
Dobrze,że z córa mam bardzo dobry kontakt. Boję się tylko i pilnuję, by nie wciagać jej w nasz konflikt. Pokazuję drogę w modlitwie.
Jest ciężko, smutno, tęsknię do mężą, tego dawnego, czy to źle? Nie chcę naszego końca, nie chcę rozpadu rodziny. Ale mam świadomość ,że to co się w niej dzieje-temu nie wolno popuścić i tolerować.
Pozdrawiam Was-ta odmieniona Magdarynka, Antonina15:) Obym juz zawsze trzymała się BOga i potrafiła sprawić, by przyciągnąć do Niego moich najblizszych.
AAA, zupełnie zapomniałm Wam powiedzieć,że podpisałam Krucjatę Wyzwolenia Człowieka:) MOdlę się ,by wytrwać. Dam radę!

[laura_33_31]

Piękna postawa!
Niech Bóg ma Cię w swej opiece!

Piękna postawa!
Niech Bóg ma Cię w swej opiece!

[kabanek]

Czytam te Twoje wypowiedzi i jestem bardzo dumna z Ciebie!!!!!
Jestes wyjatkową kobietą, dzielną, odważna.
Pamiętaj nie poddawaj sie i walcz!!!!!
Walcz o siebie-to przede wszystkim, o dzieci zarówno syna jak i córkę, staraj się, żeby syn brał przykład z Ciebie, rozmawiaj z nim duzo tyle ile się da.
I o małżeństwo tez walcz, naturalnie jak się da.
Nie pozwalaj się poniżać, bić.
JESTEŚ PEŁNOWARTOŚCIOWĄ KOBIETĄ, ŻONĄ, MATKĄ, nie daj sobie w mówić, że jest inaczej
Zawierz Maryi siebie i Swoją rodzinę.
Wiara przenosi góry.

Czytam te Twoje wypowiedzi i jestem bardzo dumna z Ciebie!!!!!
Jestes wyjatkową kobietą, dzielną, odważna.
Pamiętaj nie poddawaj sie i walcz!!!!!
Walcz o siebie-to przede wszystkim, o dzieci zarówno syna jak i córkę, staraj się, żeby syn brał przykład z Ciebie, rozmawiaj z nim duzo tyle ile się da.
I o małżeństwo tez walcz, naturalnie jak się da.
Nie pozwalaj się poniżać, bić.
JESTEŚ PEŁNOWARTOŚCIOWĄ KOBIETĄ, ŻONĄ, MATKĄ, nie daj sobie w mówić, że jest inaczej
Zawierz Maryi siebie i Swoją rodzinę.
Wiara przenosi góry.

[Antonina15]

lauro33_31, kabanku
bardzo dziękuję za dobre słowa. Dobrze sie wygadać i mieć przed kim:)
Wczoraj mialam doła, wyryczałam sie chyba pierwszy raz od miesiąca ( mąż wyjechał i chyba dlatego mogłam sobie pofolgować, bo moich łez nie widzi). Staram się być przy nim twarda, przynajmniej na zewnątrz ( łzy), kiedys tak nie było. Nie wiem, czy dobrze postepuję- tak na co dzień,nie rozmawiamy ze sobą, mijamy się, jakby unikamy nawet przypadkowego dotkniecia. Obowiazki domowe wykonuję jak zawsze, dla wszystkich. Mąż zaczął sporadycznie prać swoje rzeczy, mimo,że nie wyciagam jego ubrań z pralki, odkłada talerz po jedzeniu do drugiej komory w zlewie ( chociaż nie zmyje), stara się nie jeść z lodowki rzeczy, które ja kupię ( sam czasami robi zakupy wg swojego upodobania). o CO CHODZI? W ten sposób chce pokazać,że doskonale da sobie radę beze mnie? To on chce rozwodu (wersja sprzed miesiąca), ale nic w tym kierunku nie robi ( no i dobrze:), twierdząc,że PRACUJE i nie ma na to czasu. A więc co, tylko szantaż słowny i emocjonalny?
Wystawił za moja zgodą naszą posiadłość na sprzedaż. I tu mój problem...... czy nie za szybko na to się zgodziłam? Oswiadczył,że nie chce być ze mną, bedzie mieszkał sam, kupi sobie i synkowi dom blisko jego szkoły. Zdaję sobie sprawę,że miszkająć tu gdzie teraz nie dam rady sie utrzymać ( nie mam pracy, dział, gosp, na mnie,ale jestem tylko figurantem), spłacać kredytów i prawdopodobnie jego, gdy wystapi o podział majątku). Poza tym, nie miałabym tu nikogo swojego-cała rodzina na drugim końcu Polski. Stąd zgoda na sprzedaż tego wszystkiego, wtedy spłacimy kredyty i prawdopodnie zostanie cos " na górkę", a najważniejsze, że nie będą ciągnąć się za mną długi do końca zycia.
Z drugiej strony- myślę sobie,że decyzja o sprzedaży nie przekreśla szans na zycie razem ( już po naprawie całego zła). Może to jest jakieś rozwiązanie naszych problemów Wiem,że przeprowadzka 10 lat temu w te strony bardzo "przysłuzyła się" naszemu kryzysowi . Oboje się z tym zgadzamy-chociaż w tym:) Co robic? tak źle i tak niedobrze. Na całe szczęście ja to wcześniej powiedziałam- oddalam wszystko Bogu. On wie, co dla nas dobre.
Buziaczki kochani, wczorajszy dół minął, idę do przodu!

[ Dodano: 2011-03-20, 22:59 ]
Oj, dzisiaj już tak optymistycznie nie mysle:( Kłopoty z nastolatkiem, czuję,że mi odpływa, mówi słowami ojca, chowa się w swojej skorupie, podnosi głos. Wiem,że z pewnościa bardzo przezywa to co się dzieje w domu. Jego kilkunastoletni swiat sie wali za naszą sprawą. To wszystko wiem, ale nie wiem jak mu pomóc. Żal mi go i matczyne serce peka. Mam wrazenie,że każda rozmowe ze mna odbiera jako atak, unika ich. Z pewnościa macie doświadczenia w takich sprawach, prosze podzielcie sie. Pozostaje w modlitwie.

[ Dodano: 2011-03-23, 09:08 ]
Męża nie było parę dni,wyjechał, podobno w sprawach zawodowych. Piszę podobno, bo mało rozmawiamy. Po powrocie po raz kolejny oświadczył " nas już nie ma, byłem w swoich sprawach, ja sobie poradzę". Nie chce rozmawiać o tym co planuje, w domu zachowuje się jak lokator, sam sobie pierze. Po powrocie miał w torbie prezerwatywy ( nie dla nas jak kiiedyś, "nas nie ma"). Zacżęło mi sie kotłowac w głowie-zdradził??? ...........chciał zdradzić????..........czy chciał tylko ,by mnie zabolał ich widok???? ..........Przcież ufałam mu, myslałam ,że to "tylko" kryzys,że nie chodzi o kobietę, czy panienkę z agencji( , gubie sie w tym............kolejny cios...........
Na wczoraj był termin porodu............nie było porodu........nie ma dziecka............jest mój Aniołek..... Zebrało mi się znowu wiele . Czułam,że zaczynam wygrywac (duchowo), a tu kolejne kłody........Wiem, Pan ma dla mnie taki plan, wiem, godze się, chcę się godzić,ale.........ciężko mi...
Wczoraj na rekolekcjach ksiądz porównał nasze cierpienia do maleńkiej cząsteczki tego, co Pan Jezus wycierpiał. Przepraszam Panie Jezu,że tak narzekam

lauro33_31, kabanku
bardzo dziękuję za dobre słowa. Dobrze sie wygadać i mieć przed kim:)
Wczoraj mialam doła, wyryczałam sie chyba pierwszy raz od miesiąca ( mąż wyjechał i chyba dlatego mogłam sobie pofolgować, bo moich łez nie widzi). Staram się być przy nim twarda, przynajmniej na zewnątrz ( łzy), kiedys tak nie było. Nie wiem, czy dobrze postepuję- tak na co dzień,nie rozmawiamy ze sobą, mijamy się, jakby unikamy nawet przypadkowego dotkniecia. Obowiazki domowe wykonuję jak zawsze, dla wszystkich. Mąż zaczął sporadycznie prać swoje rzeczy, mimo,że nie wyciagam jego ubrań z pralki, odkłada talerz po jedzeniu do drugiej komory w zlewie ( chociaż nie zmyje), stara się nie jeść z lodowki rzeczy, które ja kupię ( sam czasami robi zakupy wg swojego upodobania). o CO CHODZI? W ten sposób chce pokazać,że doskonale da sobie radę beze mnie? To on chce rozwodu (wersja sprzed miesiąca), ale nic w tym kierunku nie robi ( no i dobrze:), twierdząc,że PRACUJE i nie ma na to czasu. A więc co, tylko szantaż słowny i emocjonalny?
Wystawił za moja zgodą naszą posiadłość na sprzedaż. I tu mój problem...... czy nie za szybko na to się zgodziłam? Oswiadczył,że nie chce być ze mną, bedzie mieszkał sam, kupi sobie i synkowi dom blisko jego szkoły. Zdaję sobie sprawę,że miszkająć tu gdzie teraz nie dam rady sie utrzymać ( nie mam pracy, dział, gosp, na mnie,ale jestem tylko figurantem), spłacać kredytów i prawdopodobnie jego, gdy wystapi o podział majątku). Poza tym, nie miałabym tu nikogo swojego-cała rodzina na drugim końcu Polski. Stąd zgoda na sprzedaż tego wszystkiego, wtedy spłacimy kredyty i prawdopodnie zostanie cos " na górkę", a najważniejsze, że nie będą ciągnąć się za mną długi do końca zycia.
Z drugiej strony- myślę sobie,że decyzja o sprzedaży nie przekreśla szans na zycie razem ( już po naprawie całego zła). Może to jest jakieś rozwiązanie naszych problemów Wiem,że przeprowadzka 10 lat temu w te strony bardzo "przysłuzyła się" naszemu kryzysowi . Oboje się z tym zgadzamy-chociaż w tym:) Co robic? tak źle i tak niedobrze. Na całe szczęście ja to wcześniej powiedziałam- oddalam wszystko Bogu. On wie, co dla nas dobre.
Buziaczki kochani, wczorajszy dół minął, idę do przodu!

[ Dodano: 2011-03-20, 22:59 ]
Oj, dzisiaj już tak optymistycznie nie mysle:( Kłopoty z nastolatkiem, czuję,że mi odpływa, mówi słowami ojca, chowa się w swojej skorupie, podnosi głos. Wiem,że z pewnościa bardzo przezywa to co się dzieje w domu. Jego kilkunastoletni swiat sie wali za naszą sprawą. To wszystko wiem, ale nie wiem jak mu pomóc. Żal mi go i matczyne serce peka. Mam wrazenie,że każda rozmowe ze mna odbiera jako atak, unika ich. Z pewnościa macie doświadczenia w takich sprawach, prosze podzielcie sie. Pozostaje w modlitwie.

[ Dodano: 2011-03-23, 09:08 ]
Męża nie było parę dni,wyjechał, podobno w sprawach zawodowych. Piszę podobno, bo mało rozmawiamy. Po powrocie po raz kolejny oświadczył " nas już nie ma, byłem w swoich sprawach, ja sobie poradzę". Nie chce rozmawiać o tym co planuje, w domu zachowuje się jak lokator, sam sobie pierze. Po powrocie miał w torbie prezerwatywy ( nie dla nas jak kiiedyś, "nas nie ma"). Zacżęło mi sie kotłowac w głowie-zdradził??? ...........chciał zdradzić????..........czy chciał tylko ,by mnie zabolał ich widok???? ..........Przcież ufałam mu, myslałam ,że to "tylko" kryzys,że nie chodzi o kobietę, czy panienkę z agencji( , gubie sie w tym............kolejny cios...........
Na wczoraj był termin porodu............nie było porodu........nie ma dziecka............jest mój Aniołek..... Zebrało mi się znowu wiele . Czułam,że zaczynam wygrywac (duchowo), a tu kolejne kłody........Wiem, Pan ma dla mnie taki plan, wiem, godze się, chcę się godzić,ale.........ciężko mi...
Wczoraj na rekolekcjach ksiądz porównał nasze cierpienia do maleńkiej cząsteczki tego, co Pan Jezus wycierpiał. Przepraszam Panie Jezu,że tak narzekam