[bolserca]

Witam, jestem tu nowa, bardzo proszę o pomoc już sama nie wiem co mam zrobić z moim małżeństwem...jestem miedzy młotem a kowadłem. Jesteśmy młodym małżeństwem ja mam 23 lat a mąż 24. 7 miesięcy temu był nasz ślub i od 2 tygodni wszystko zaczęło się komplikować. W połowie stycznia zachorowałam, spuchł mi palec u stopy, początkowo myślałam, że się u niego uderzyłam ale jak się później okazało to zaczęła puchnąc cała stopa i kolano diagnoza zapalenie stawów 3 tygodnie spędziłam w szpitalu na reumatologi ból był tak okropny, że nie mogłam o własnych siłach stać na nogach, ale mniejsza z tym, gdy byłam w szpitalu codziennie odwiedzali mnie rodzice i mąż dodam, że mieszkamy z moimi rodzicami mamy piętrowy dom i rodzice mieszkają na dole a my na górze, ani mama ani tata do naszych kłótni nigdy się nie wtrącali, zawsze zostawiali to nam bo jak to młode małżeństwo kłócą sie a potem godzą. Nigdy z mężem nie mieliśmy poważnych kłótni zawsze to były jakieś sprzeczki za czasów narzeczeństwa mój maż wywinął jakiś numer, ale zawsze potrafiliśmy to jakoś rozwiązać. Gdy byłam w szpitalu maż jakoś dziwnie się zachowywał, nie był dla mnie w ogóle czuły, po prostu mnie zwyczajnie olewał zamieniał ze mną z dwa trzy zdania i czytał gazetę, rozwiązywał krzyżówkę byle aby nie rozmawiać ze mną. Tłumaczyłam sobie to w ten sposób, że przeżywa na swój sposób moją chorobę. Dodam, że ja jestem strasznie uczuciową osobą i pieszczochą mogę być przytulana i całowana przez 24h a mój mąż znowu odwrotnie on nie lubi sie tulić, przytulać nawet bardzo rzadko pierwszy mówi Kocham Cię, ale do tego zdążyłam się przyzwyczaić, że na siłę musiałam się do niego przytulać. Mam dość nadopiekuńczą mamę i ona wszystkim strasznie się przejmuje chce dla mnie jak najlepiej ponieważ 5 lat temu zmarł mój starszy brat w wypadku samochodowym zginął gdy miał 23 lata, rodzice nadal strasznie to przezywają, zostałam im tylko ja i to nic dziwnego, że się martwią, mama do szpitala codziennie przynosiła mi obiady a maż mój odbierał to w ten sposób, że jestem po prostu rozpieszczona nie trafiały do niego żadne argumenty, że rodzice mają tylko mnie i dbają o mnie, zresztą rodzice moi przyjęli mojego męża jak swojego syna i również dla niego chcą jak najlepiej. Mój mąż pochodzi z biednej rodziny nie przeszkadzało mi to, nawet myślałam, że ludzie z takich domów bardziej wszystko doceniają, ale jednak się myliłam maż o co tylko poprosił mama moja mu gotowała tata zatrudnił mojego męża w swojej firmie bo po co ma płacić obcemu jak zięć może pracować u niego, mężowi strasznie się to wszystko podobało i sadze że ja i moi rodzice to właśnie jego rozpieściliśmy. Gdy wyszłam ze szpitala nadal nie mogłam stanąć na własnych nogach, stopę nadal miałam opuchniętą do tego miałam robioną 4 razy punkcje kolana, najmniejszy ruch noga sprawiał mi ból. Musiałam leżeć w łóżku i nie mogłam chodzić takie było zalecenie lekarza. Jednym słowem byłam uzależniona od męża i rodziców, musieli mi przynosić śniadanie, obiad, i inne moje zachcianki. Jednak mąż stał się wobec mnie obojętny jestem to jestem i już, gdy go poprosiłam o herbatę to potrafiłam czekać na nią godzinę bo on akurat w tym momencie grał na pleju, gdy go poprosiłam o coś do jedzenia to otwierał drzwi i krzyczał do mojej mamy aby mi zrobiła kanapki. A on w ogóle się mną nie opiekował, nie mam wylewnego taty co do uczuć, ale nawet tata stwierdził, że mój mąż zamiast serca ma kamień, jesteśmy młodym małżeństwem to powinien skakać koło mnie, ja przynajmniej bym tak robiła. Kocham męża i dla niego naprawdę dużo jestem w stanie znieść rozumiem naprawdę wszystko, ale żeby mnie olewał? W tym tygodniu maż zaczął zaglądać do kieliszka nie lubię jak pije na tygodniu od picia jest weekend. I od tego się wszystko zaczęło nakrzyczałam na niego, że pije a on po prostu zaczął się wyzywać na mnie psychicznie od 3 dni chodź mieszkamy razem nie widziałam go na więcej niż parę sekund. Śpi w innym pokoju unika mnie. Nie odpisywał na sms a ja udawałam przed rodzicami, że nic się nie stało, ale rodzice zauważyli, że coś jest nie tak mama zaczęła mówić że nie ładnie się mój maż zachowuje, że nie ma dla mnie czułości. Nie mogłam wstać z łóżka żeby jakoś wyprostować tą całą sytuację, byłam też na męża zdenerwowana, że tak postępuję ze mną jak z jakimś śmieciem możne nie umiem wam tego opisać tak jak bym chciała ale uwierzcie mi że nawet mój płacz z bólu nie ruszał w żaden sposób mojego męża wychodził z pokoju aby nie słyszeć moich jęków. Winiłam siebie, że to moja wina że zachorowałam, sama nie wiem co mam myśleć do tego doszła jeszcze dzisiejsza awantura chciałam z nim jakoś pogadać wytłumaczyć mu, ze jest mi z tym źle że mieszkamy razem jesteśmy małżeństwem i że tak być nie może że on udaje, że mnie nie ma, ale on poszedł do drugiego pokoju spać. Wstałam z łóżka z bólem nogi ze łzami w oczach z bólu poszłam do niego leżał emocje wzięły górę i gdy leżał uderzyłam go w twarz, wiem , że źle zrobiłam ale miałam w sobie tyle negatywnych emocji że w końcu musiałam to rozładować! A on zaczął mi ubliżać od najgorszych, od pań lekkich obyczajów itd. Za kanapa leżała butelka wódki w której był bimber na dnie, może z jeden kieliszek by się ulało mało myśląc wylałam mu to na twarz i powiedziałam, żeby się najadł tego bimbru a on wpadł w szał zaczął się ubierać drzeć na mnie, że mi jeszcze pokaże na co go stać że go jeszcze popamiętam, zaczęłam krzyczeć po mamę żeby go jakoś opanowała ale on powiedział tylko tyle, żeby moi rodzice znaleźli lepszego zięcia gdy mama zaczęła się pytać co się stało czemu ja płacze to on powiedział, że go to nie obchodzi i trzasnął drzwiami. Było to ok godziny 22 i do tej pory nie odezwał się do mnie. Teściowa napisała mi sms, że jest u nich w domu. Mama moja zaczęła mnie uspokajać , potem zaczęła płakać razem że mną że co ona takiego w życiu zrobiła że tak ja pan Bóg każe najpierw zabrał jej syna a teraz problemy ze mną. Gdy już emocje opadły mama powiedziała tylko, żebym nie płakała bo on nie jest tego wart i gdy bym go zostawiła albo on mnie to przyjmie to razem z tatą ze spokojem. Nie wiem co mam robić.

Witam, jestem tu nowa, bardzo proszę o pomoc już sama nie wiem co mam zrobić z moim małżeństwem...jestem miedzy młotem a kowadłem. Jesteśmy młodym małżeństwem ja mam 23 lat a mąż 24. 7 miesięcy temu był nasz ślub i od 2 tygodni wszystko zaczęło się komplikować. W połowie stycznia zachorowałam, spuchł mi palec u stopy, początkowo myślałam, że się u niego uderzyłam ale jak się później okazało to zaczęła puchnąc cała stopa i kolano diagnoza zapalenie stawów 3 tygodnie spędziłam w szpitalu na reumatologi ból był tak okropny, że nie mogłam o własnych siłach stać na nogach, ale mniejsza z tym, gdy byłam w szpitalu codziennie odwiedzali mnie rodzice i mąż dodam, że mieszkamy z moimi rodzicami mamy piętrowy dom i rodzice mieszkają na dole a my na górze, ani mama ani tata do naszych kłótni nigdy się nie wtrącali, zawsze zostawiali to nam bo jak to młode małżeństwo kłócą sie a potem godzą. Nigdy z mężem nie mieliśmy poważnych kłótni zawsze to były jakieś sprzeczki za czasów narzeczeństwa mój maż wywinął jakiś numer, ale zawsze potrafiliśmy to jakoś rozwiązać. Gdy byłam w szpitalu maż jakoś dziwnie się zachowywał, nie był dla mnie w ogóle czuły, po prostu mnie zwyczajnie olewał zamieniał ze mną z dwa trzy zdania i czytał gazetę, rozwiązywał krzyżówkę byle aby nie rozmawiać ze mną. Tłumaczyłam sobie to w ten sposób, że przeżywa na swój sposób moją chorobę. Dodam, że ja jestem strasznie uczuciową osobą i pieszczochą mogę być przytulana i całowana przez 24h a mój mąż znowu odwrotnie on nie lubi sie tulić, przytulać nawet bardzo rzadko pierwszy mówi Kocham Cię, ale do tego zdążyłam się przyzwyczaić, że na siłę musiałam się do niego przytulać. Mam dość nadopiekuńczą mamę i ona wszystkim strasznie się przejmuje chce dla mnie jak najlepiej ponieważ 5 lat temu zmarł mój starszy brat w wypadku samochodowym zginął gdy miał 23 lata, rodzice nadal strasznie to przezywają, zostałam im tylko ja i to nic dziwnego, że się martwią, mama do szpitala codziennie przynosiła mi obiady a maż mój odbierał to w ten sposób, że jestem po prostu rozpieszczona nie trafiały do niego żadne argumenty, że rodzice mają tylko mnie i dbają o mnie, zresztą rodzice moi przyjęli mojego męża jak swojego syna i również dla niego chcą jak najlepiej. Mój mąż pochodzi z biednej rodziny nie przeszkadzało mi to, nawet myślałam, że ludzie z takich domów bardziej wszystko doceniają, ale jednak się myliłam maż o co tylko poprosił mama moja mu gotowała tata zatrudnił mojego męża w swojej firmie bo po co ma płacić obcemu jak zięć może pracować u niego, mężowi strasznie się to wszystko podobało i sadze że ja i moi rodzice to właśnie jego rozpieściliśmy. Gdy wyszłam ze szpitala nadal nie mogłam stanąć na własnych nogach, stopę nadal miałam opuchniętą do tego miałam robioną 4 razy punkcje kolana, najmniejszy ruch noga sprawiał mi ból. Musiałam leżeć w łóżku i nie mogłam chodzić takie było zalecenie lekarza. Jednym słowem byłam uzależniona od męża i rodziców, musieli mi przynosić śniadanie, obiad, i inne moje zachcianki. Jednak mąż stał się wobec mnie obojętny jestem to jestem i już, gdy go poprosiłam o herbatę to potrafiłam czekać na nią godzinę bo on akurat w tym momencie grał na pleju, gdy go poprosiłam o coś do jedzenia to otwierał drzwi i krzyczał do mojej mamy aby mi zrobiła kanapki. A on w ogóle się mną nie opiekował, nie mam wylewnego taty co do uczuć, ale nawet tata stwierdził, że mój mąż zamiast serca ma kamień, jesteśmy młodym małżeństwem to powinien skakać koło mnie, ja przynajmniej bym tak robiła. Kocham męża i dla niego naprawdę dużo jestem w stanie znieść rozumiem naprawdę wszystko, ale żeby mnie olewał? W tym tygodniu maż zaczął zaglądać do kieliszka nie lubię jak pije na tygodniu od picia jest weekend. I od tego się wszystko zaczęło nakrzyczałam na niego, że pije a on po prostu zaczął się wyzywać na mnie psychicznie od 3 dni chodź mieszkamy razem nie widziałam go na więcej niż parę sekund. Śpi w innym pokoju unika mnie. Nie odpisywał na sms a ja udawałam przed rodzicami, że nic się nie stało, ale rodzice zauważyli, że coś jest nie tak mama zaczęła mówić że nie ładnie się mój maż zachowuje, że nie ma dla mnie czułości. Nie mogłam wstać z łóżka żeby jakoś wyprostować tą całą sytuację, byłam też na męża zdenerwowana, że tak postępuję ze mną jak z jakimś śmieciem możne nie umiem wam tego opisać tak jak bym chciała ale uwierzcie mi że nawet mój płacz z bólu nie ruszał w żaden sposób mojego męża wychodził z pokoju aby nie słyszeć moich jęków. Winiłam siebie, że to moja wina że zachorowałam, sama nie wiem co mam myśleć do tego doszła jeszcze dzisiejsza awantura chciałam z nim jakoś pogadać wytłumaczyć mu, ze jest mi z tym źle że mieszkamy razem jesteśmy małżeństwem i że tak być nie może że on udaje, że mnie nie ma, ale on poszedł do drugiego pokoju spać. Wstałam z łóżka z bólem nogi ze łzami w oczach z bólu poszłam do niego leżał emocje wzięły górę i gdy leżał uderzyłam go w twarz, wiem , że źle zrobiłam ale miałam w sobie tyle negatywnych emocji że w końcu musiałam to rozładować! A on zaczął mi ubliżać od najgorszych, od pań lekkich obyczajów itd. Za kanapa leżała butelka wódki w której był bimber na dnie, może z jeden kieliszek by się ulało mało myśląc wylałam mu to na twarz i powiedziałam, żeby się najadł tego bimbru a on wpadł w szał zaczął się ubierać drzeć na mnie, że mi jeszcze pokaże na co go stać że go jeszcze popamiętam, zaczęłam krzyczeć po mamę żeby go jakoś opanowała ale on powiedział tylko tyle, żeby moi rodzice znaleźli lepszego zięcia gdy mama zaczęła się pytać co się stało czemu ja płacze to on powiedział, że go to nie obchodzi i trzasnął drzwiami. Było to ok godziny 22 i do tej pory nie odezwał się do mnie. Teściowa napisała mi sms, że jest u nich w domu. Mama moja zaczęła mnie uspokajać , potem zaczęła płakać razem że mną że co ona takiego w życiu zrobiła że tak ja pan Bóg każe najpierw zabrał jej syna a teraz problemy ze mną. Gdy już emocje opadły mama powiedziała tylko, żebym nie płakała bo on nie jest tego wart i gdy bym go zostawiła albo on mnie to przyjmie to razem z tatą ze spokojem. Nie wiem co mam robić.

[lena]

Bolserca......dziwnie się pisze do osoby o takim nicku,ale niech tam.....
Kochana....uspokój sie.
Małżeństwo to nie bajka i nie zawsze jest tak jak sobie to wyobrażamy/oczekujemy.
Jak mniemam dotad było ok...coś sie stało, nie zagrało odkad zachorowałaś.
Rozumię Twój żal,ale patrząc tak z boku, patrzac równiez jako osoba z nastoletnim stażem...myslę sobie,ze to pikuś...ot norma.Dla mnie to nic,dla Ciebie katastrofa....i masz prawo do swoich odczuć,ale.....takich "katastrof" może i pewnie będzie jeszcze wiele.Może to próba...sprawdzian Waszej miłości?
Odnosnie Twojego pobytu w szpitalu....wiesz....mysle sobie,ze mąz czuł się niepotrzebny, bo skoro mama, tata przynoszą obiadki, dbaja, to cóz on jeszcze może....
Podobnie w domu....przeciez są rodzice, którzy dbają,chuchają....
Nie gniewaj sie ,ale chyba rozumię Twojego męża......ot uroki mieszkania z tesciami.
Nie będę juz komentowac Twojego zachowania...liść w twarz itp.....sama wiesz że to było złe.
Reakcja męża też mnie nie dziwi......

Gdy już emocje opadły mama powiedziała tylko, żebym nie płakała bo on nie jest tego wart i gdy bym go zostawiła albo on mnie to przyjmie to razem z tatą ze spokojem. Nie wiem co mam robić.

Nie podoba mi sie to co powiedziała mama...sory
Rozumie,bo jesteś córeczką,rozumie bo stracili syna, ale takie słowa według mnie paść nie powinny.
Życzę Ci duzo zdrowia i ....dojrzałej postawy żony i córki jednoczesnie.

Bolserca......dziwnie się pisze do osoby o takim nicku,ale niech tam.....
Kochana....uspokój sie.
Małżeństwo to nie bajka i nie zawsze jest tak jak sobie to wyobrażamy/oczekujemy.
Jak mniemam dotad było ok...coś sie stało, nie zagrało odkad zachorowałaś.
Rozumię Twój żal,ale patrząc tak z boku, patrzac równiez jako osoba z nastoletnim stażem...myslę sobie,ze to pikuś...ot norma.Dla mnie to nic,dla Ciebie katastrofa....i masz prawo do swoich odczuć,ale.....takich "katastrof" może i pewnie będzie jeszcze wiele.Może to próba...sprawdzian Waszej miłości?
Odnosnie Twojego pobytu w szpitalu....wiesz....mysle sobie,ze mąz czuł się niepotrzebny, bo skoro mama, tata przynoszą obiadki, dbaja, to cóz on jeszcze może....
Podobnie w domu....przeciez są rodzice, którzy dbają,chuchają....
Nie gniewaj sie ,ale chyba rozumię Twojego męża......ot uroki mieszkania z tesciami.
Nie będę juz komentowac Twojego zachowania...liść w twarz itp.....sama wiesz że to było złe.
Reakcja męża też mnie nie dziwi......

Gdy już emocje opadły mama powiedziała tylko, żebym nie płakała bo on nie jest tego wart i gdy bym go zostawiła albo on mnie to przyjmie to razem z tatą ze spokojem. Nie wiem co mam robić.

Nie podoba mi sie to co powiedziała mama...sory
Rozumie,bo jesteś córeczką,rozumie bo stracili syna, ale takie słowa według mnie paść nie powinny.
Życzę Ci duzo zdrowia i ....dojrzałej postawy żony i córki jednoczesnie.

[Satine]

[Nirwanna]

[bolserca]

Dziekuję, że ktoś odpisał nie sadziłam, że ktoś się mną zainteresuje. Noc jakoś przespałam wziełam leki na sen i na uspokojenie. Chciałabym sprostować, że tylko ten jedyny raz rodzice się wtrącili do naszej kłótni. Może i macie racje, że rodzice oczekują w zamian za to co dali męzowi wdzięczność ale wydaje mi się że na tyle co znam rodzicow to im chodzi tylko o to, żeby on był dobry i o nic wiecej. Nie mam takiej możliwości aby się wyprowadzić, ja nie pracuje, nie mam zasiłku w takim stanie jak teraz nie mam co szukać pracy. Mąż zarabia 1500zł, wiec jedym słowem nie stać nas a do tego mieszkania już sporo pieniędzy włożyliśmy. Mąż doskonale wiedział jacy są moi rodzice, jaka jestem ja i mu to wcześniej nie przeszkadzało pare dni temu powiedział ,że on za czasów narzeczeństwa ukrywał pewne cechy swojego charakteru. Wiem, że dla większości z Was taka kłótnia to pikuś, że macie lub mieliście o wiele większe problemy. A ja głopia młoda wyobrażałam sobie życie po ślubie że będę żyła jak w bajce...że na dzień dobry mnie pocałuje powie, że kocha, że ja mu zrobie śniadanie, że zjemy je razem jak na amerykańskich filmach, że razem przed tv wypijemy kawe, że z obiadem będe czekała na niego, a tu? A tu zupelnie inaczej...Nie wspomniałam o tym wczesniej, ale mama moja 2 miesiące temu miała bardzo poważną operacje na sprawy kobiece, nie może nic dzwigać ani schylać się a mąż ją wykorzystywał. Cały czas myśle o mężu chcę aby był przy mnie, bardzo mi go brakuje patrze teraz na nasze zdjęcie ślubne i przypominam sobie jaka ja byłam w tym dniu szczęśliwa. Co mam zrobić mam zadzwonić do męża? Napisać sms? Mam jedną wielką pustkę w głowie...

Dziekuję, że ktoś odpisał nie sadziłam, że ktoś się mną zainteresuje. Noc jakoś przespałam wziełam leki na sen i na uspokojenie. Chciałabym sprostować, że tylko ten jedyny raz rodzice się wtrącili do naszej kłótni. Może i macie racje, że rodzice oczekują w zamian za to co dali męzowi wdzięczność ale wydaje mi się że na tyle co znam rodzicow to im chodzi tylko o to, żeby on był dobry i o nic wiecej. Nie mam takiej możliwości aby się wyprowadzić, ja nie pracuje, nie mam zasiłku w takim stanie jak teraz nie mam co szukać pracy. Mąż zarabia 1500zł, wiec jedym słowem nie stać nas a do tego mieszkania już sporo pieniędzy włożyliśmy. Mąż doskonale wiedział jacy są moi rodzice, jaka jestem ja i mu to wcześniej nie przeszkadzało pare dni temu powiedział ,że on za czasów narzeczeństwa ukrywał pewne cechy swojego charakteru. Wiem, że dla większości z Was taka kłótnia to pikuś, że macie lub mieliście o wiele większe problemy. A ja głopia młoda wyobrażałam sobie życie po ślubie że będę żyła jak w bajce...że na dzień dobry mnie pocałuje powie, że kocha, że ja mu zrobie śniadanie, że zjemy je razem jak na amerykańskich filmach, że razem przed tv wypijemy kawe, że z obiadem będe czekała na niego, a tu? A tu zupelnie inaczej...Nie wspomniałam o tym wczesniej, ale mama moja 2 miesiące temu miała bardzo poważną operacje na sprawy kobiece, nie może nic dzwigać ani schylać się a mąż ją wykorzystywał. Cały czas myśle o mężu chcę aby był przy mnie, bardzo mi go brakuje patrze teraz na nasze zdjęcie ślubne i przypominam sobie jaka ja byłam w tym dniu szczęśliwa. Co mam zrobić mam zadzwonić do męża? Napisać sms? Mam jedną wielką pustkę w głowie...

[Agnieszka]

[bolserca]

Naprawdę pięknymi słowami opisałaś miłość, pomyśle poważnie na temat tych spotkań, myślę że to będzie dobry krok, aby powyrywac te chwasty. Napisałam do męża, aby wrócił, żebyśmy porozmawiali o tym co się stało, że emocje wzieły górę a on tylko odpisał "Nie mam zamiary!". Serce mnie bardzo boli nie wiem jak mam go przekonac do tego, abysmy porozmawiali ja naprawdę chcę ratować to małżeństwo, sama nie dam rady, do tanga trzeba dwojga, głupio mi go błagać, prosić, bo wiem co sobie on o mnie pomysli już nie raz się płaszczyłam przed nim, ale może taki już jest mój los, że to ja zawszę pierwsza wyciągam rękę. Dzis jest 5 rocznica śmierci mojego brata, jest o 10:30 msza ja niestety nie pójde, ale ciekawa jestem czy mąż przyjedzie bo już sie martwie co ludzię powiedzą, co rodzice pomyslą...Panie Boże pomóż mi.

Naprawdę pięknymi słowami opisałaś miłość, pomyśle poważnie na temat tych spotkań, myślę że to będzie dobry krok, aby powyrywac te chwasty. Napisałam do męża, aby wrócił, żebyśmy porozmawiali o tym co się stało, że emocje wzieły górę a on tylko odpisał "Nie mam zamiary!". Serce mnie bardzo boli nie wiem jak mam go przekonac do tego, abysmy porozmawiali ja naprawdę chcę ratować to małżeństwo, sama nie dam rady, do tanga trzeba dwojga, głupio mi go błagać, prosić, bo wiem co sobie on o mnie pomysli już nie raz się płaszczyłam przed nim, ale może taki już jest mój los, że to ja zawszę pierwsza wyciągam rękę. Dzis jest 5 rocznica śmierci mojego brata, jest o 10:30 msza ja niestety nie pójde, ale ciekawa jestem czy mąż przyjedzie bo już sie martwie co ludzię powiedzą, co rodzice pomyslą...Panie Boże pomóż mi.

[Satine]

Oj, bólserca - a czy to ważne, co ludzie powiedzą.... co rodzice pomyślą...no jak można żyć pod dyktando innych? Zgodnie z ich oczekiwaniami? I teraz skoro sama żyjesz według czyichś oczekiwań (tych ludzi, rodziców), to próbujesz podporządkować do własnej wizji męża. Masz dziecinną wizję amerykańskiego filmu lub reklamy i na tym jedziesz. No Dziewczyno. :) Jak już tak patrzysz, to zwróć uwagę na rolę kobiety w tej wizji. Wiecznie wymalowana, zadbana, pachnąca, łagodna, milutka. Nie ma chorego palca, krząta się po kuchni, nie narzeka, nie marudzi. Uśmiecha się zalotnie do męża. Rozumiem, że ta wizja ma tylko kształtować Twojego męża? ;)

Bolserca, życie to nie film i NIGDY tak nie wygląda U NIKOGO. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla Ciebie. Małżeństwo to nie tylko blaski, ale i cienie - zmęczenie, choroby, kłopoty w pracy, problemy z pieniędzmi, konflikty rodzinne - które też towarzyszą naszemu życiu i trzeba umieć przeciwstawiać temu czoła. Po dorosłemu - nie uciekać pod skrzydełka rodziców, będąc wiecznie córeczką mamusi, której trzeba nosić kawkę i spełniać życzenia. Jakiś czas temu wybrałaś męża, nie dodatek do swojego życia, więc musisz wiedzieć, że Twój mąż nie urodził się po to, by spełniać Twoje zachcianki.

Zostaw na razie kontaktowanie się z mężem. Przecież jeszcze nie wiesz, jak z nim umiejętnie rozmawiać. Płaszczenie się i błagania to ostatnia rzecz, jaką może zrobić człowiek przed drugim człowiekiem. Błagać o coś możesz tylko Boga.
Przecież nie wiesz jeszcze, czego chcesz, bo kiedy miałaś czas o tym pomyśleć od ostatniego swojego postu? Tutaj nie chodzi o czas, byle szybko, byle jak. Tu chodzi o małżeństwo, a nie kupno szafy. Zostaw męża z jego własnymi myślami, a pomyśl o tym, co Ty możesz sama zrobić ze sobą, jak wzmocnić siebie. Ale tak naprawdę, a nie dla pozorów, byle mąż wrócił do domu i ludzie nie gadali....

Oj, bólserca - a czy to ważne, co ludzie powiedzą.... co rodzice pomyślą...no jak można żyć pod dyktando innych? Zgodnie z ich oczekiwaniami? I teraz skoro sama żyjesz według czyichś oczekiwań (tych ludzi, rodziców), to próbujesz podporządkować do własnej wizji męża. Masz dziecinną wizję amerykańskiego filmu lub reklamy i na tym jedziesz. No Dziewczyno. :) Jak już tak patrzysz, to zwróć uwagę na rolę kobiety w tej wizji. Wiecznie wymalowana, zadbana, pachnąca, łagodna, milutka. Nie ma chorego palca, krząta się po kuchni, nie narzeka, nie marudzi. Uśmiecha się zalotnie do męża. Rozumiem, że ta wizja ma tylko kształtować Twojego męża? ;)

Bolserca, życie to nie film i NIGDY tak nie wygląda U NIKOGO. Im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla Ciebie. Małżeństwo to nie tylko blaski, ale i cienie - zmęczenie, choroby, kłopoty w pracy, problemy z pieniędzmi, konflikty rodzinne - które też towarzyszą naszemu życiu i trzeba umieć przeciwstawiać temu czoła. Po dorosłemu - nie uciekać pod skrzydełka rodziców, będąc wiecznie córeczką mamusi, której trzeba nosić kawkę i spełniać życzenia. Jakiś czas temu wybrałaś męża, nie dodatek do swojego życia, więc musisz wiedzieć, że Twój mąż nie urodził się po to, by spełniać Twoje zachcianki.

Zostaw na razie kontaktowanie się z mężem. Przecież jeszcze nie wiesz, jak z nim umiejętnie rozmawiać. Płaszczenie się i błagania to ostatnia rzecz, jaką może zrobić człowiek przed drugim człowiekiem. Błagać o coś możesz tylko Boga.
Przecież nie wiesz jeszcze, czego chcesz, bo kiedy miałaś czas o tym pomyśleć od ostatniego swojego postu? Tutaj nie chodzi o czas, byle szybko, byle jak. Tu chodzi o małżeństwo, a nie kupno szafy. Zostaw męża z jego własnymi myślami, a pomyśl o tym, co Ty możesz sama zrobić ze sobą, jak wzmocnić siebie. Ale tak naprawdę, a nie dla pozorów, byle mąż wrócił do domu i ludzie nie gadali....

[bolserca]

Wydaje mi się, że nie dorosłam do małżeństwa...faktycznie myślałam, że życie będzie usłane różami, tak jak w tych filmach a tu jest zupełnie inaczej pisałam z mężem ale to glownie ja mu pisałam on tylko odpisywał, że chce odemnie odpocząc i od moich rodzicow i że nie wróci do domu. Ja bym tak nie mogla uciec jak on , ale rozumiem to i szanuje, dziekuję za wasze odpowiedzi ciesze się że istnieje takie miejsce gdzie można się wyżalic i otrzymać pomoc. Chciałabym cofnąc czas, aby nie bylo tej całej awantury, jestem zbyt wybuchowa zrobie coś bez pomyslenia a potem żałuje że tak postąpiłam. Będę cierpliwie czekała co mi przyniesie los...

Wydaje mi się, że nie dorosłam do małżeństwa...faktycznie myślałam, że życie będzie usłane różami, tak jak w tych filmach a tu jest zupełnie inaczej pisałam z mężem ale to glownie ja mu pisałam on tylko odpisywał, że chce odemnie odpocząc i od moich rodzicow i że nie wróci do domu. Ja bym tak nie mogla uciec jak on , ale rozumiem to i szanuje, dziekuję za wasze odpowiedzi ciesze się że istnieje takie miejsce gdzie można się wyżalic i otrzymać pomoc. Chciałabym cofnąc czas, aby nie bylo tej całej awantury, jestem zbyt wybuchowa zrobie coś bez pomyslenia a potem żałuje że tak postąpiłam. Będę cierpliwie czekała co mi przyniesie los...

[Satine]

Ale tak z założonymi rękami? ;)

Dziewczyno - jesteś tu po coś - więc korzystaj! To miejsce jest naprawdę skarbnicą wiedzy o małżeństwie, kryzysie. Tylko szperać, szukać i karmić się.

Poczytaj trochę lekturek - skoro czujesz, że nie dorosłaś do małżeństwa, to....nie masz nic innego do roboty, jak dorosnąć.

Jest tu masa propozycji książkowych. Z wielu z nich dowiesz się, jak nauczyć się prawidłowo komunikować, dowiesz się, że każdy mężczyzna ma swoją jaskinię, do której ucieka (jeden ucieknie do mamy, inny zamknie się w świecie gier, inny intensywnie uprawia sport). Daj odpocząć mężowi, jeśli czuje się przytłoczony, daj mu prawo do jego własnych odczuć, jakie ma i zajmij się sobą - ale nie siedź bezczynnie. Wykorzystaj ten czas na naukę. Wiadomo, z książek nie dowiesz się, jak żyć, ale przynajmniej dostaniesz wiele wyjaśnień, dlaczego jest tak, a nie inaczej, skąd się biorą kryzysy, na czym polega wieczny problem niezrozumienia mężczyzn przez kobiety i odwrotnie. Piszesz: ja bym tak nie zrobiła. No pewnie - bo jesteś babeczką, a kobiety inaczej reagują, TO NORMALNE.

Nie oceniaj męża, oceniaj jego zachowanie.

Postępuje tak, bo nie umie inaczej, bo nikt go nie nauczył rozwiązywania problemów we właściwy sposób, tak jak Ciebie nikt nie nauczył prawidłowej komunikacji. I tak dalej i tak dalej. Oboje macie dużo pracy przed sobą, pokaż przykładem, jak dojrzewasz i jak zmieniasz się, poważniejesz.

Masz tu na forum wiele podpowiedzi lektur, audycji. Korzystaj.

Jesteś o krok do przodu przed mężem - i to nie wyścig- ale może to jest własnie Twoje zadanie. Zmieniać się, dojrzewać. Po coś to wszystko jest, więc nie załamuj rąk, tylko bierz się do pracy. I nie myśl, że jest za późno. Jesteście bardzo młodym małżeństwem, na etapie docierania się, im szybciej posiądziesz wiedzę, jak pokonywać takie sytuacje, tym lepiej dla Was.

Ale męża zostaw na razie w spokoju i daj mu samemu dojść do tego, czego chce w życiu, daj za sobą zatęsknić.

Ale tak z założonymi rękami? ;)

Dziewczyno - jesteś tu po coś - więc korzystaj! To miejsce jest naprawdę skarbnicą wiedzy o małżeństwie, kryzysie. Tylko szperać, szukać i karmić się.

Poczytaj trochę lekturek - skoro czujesz, że nie dorosłaś do małżeństwa, to....nie masz nic innego do roboty, jak dorosnąć.

Jest tu masa propozycji książkowych. Z wielu z nich dowiesz się, jak nauczyć się prawidłowo komunikować, dowiesz się, że każdy mężczyzna ma swoją jaskinię, do której ucieka (jeden ucieknie do mamy, inny zamknie się w świecie gier, inny intensywnie uprawia sport). Daj odpocząć mężowi, jeśli czuje się przytłoczony, daj mu prawo do jego własnych odczuć, jakie ma i zajmij się sobą - ale nie siedź bezczynnie. Wykorzystaj ten czas na naukę. Wiadomo, z książek nie dowiesz się, jak żyć, ale przynajmniej dostaniesz wiele wyjaśnień, dlaczego jest tak, a nie inaczej, skąd się biorą kryzysy, na czym polega wieczny problem niezrozumienia mężczyzn przez kobiety i odwrotnie. Piszesz: ja bym tak nie zrobiła. No pewnie - bo jesteś babeczką, a kobiety inaczej reagują, TO NORMALNE.

Nie oceniaj męża, oceniaj jego zachowanie.

Postępuje tak, bo nie umie inaczej, bo nikt go nie nauczył rozwiązywania problemów we właściwy sposób, tak jak Ciebie nikt nie nauczył prawidłowej komunikacji. I tak dalej i tak dalej. Oboje macie dużo pracy przed sobą, pokaż przykładem, jak dojrzewasz i jak zmieniasz się, poważniejesz.

Masz tu na forum wiele podpowiedzi lektur, audycji. Korzystaj.

Jesteś o krok do przodu przed mężem - i to nie wyścig- ale może to jest własnie Twoje zadanie. Zmieniać się, dojrzewać. Po coś to wszystko jest, więc nie załamuj rąk, tylko bierz się do pracy. I nie myśl, że jest za późno. Jesteście bardzo młodym małżeństwem, na etapie docierania się, im szybciej posiądziesz wiedzę, jak pokonywać takie sytuacje, tym lepiej dla Was.

Ale męża zostaw na razie w spokoju i daj mu samemu dojść do tego, czego chce w życiu, daj za sobą zatęsknić.

[malta]

cześć Dziewczyno - może po prostu zamiast ból serca bądź "serce" - bedzie łatwiej i optymistyczniej

Zaczne od innej sprawy.
Nie wiem jak Ty i Twoi rodzice przepracowaliście sobie śmierc brata... wygląda, ze w ogóle nie przepracowaliście...
Weszłas niepostrzeżenie w jego rolę i teraz pełnisz dwie - a mówiąc precyzyjniej - Ty jesteś córką a Twój mąż miał byc susbstytutem Syna.. to nie ma szans na powodzenie.

Ty dwoisz sie i troisz żeby wszystko było ładnie i bezstresowo - jak czesto powtarzasz - filmowo po amerykańsku...
Wybacz - ale masz chyba na myśli produkcje Disneya... amerykańskie zycie wcale nie wygląda tak jak piszesz i jak to sobie wyobrażasz... chyba ze dażysz do modelu "Żony ze Stepford"...nakrochmalone suknie i plasikowe usmiechy...

Dążysz do plastiku?...

Twój mąż jest autonomicznym bytem - nie jest i nie będzie twoim bratem a rodzicom nie zastąpi Syna - myslałas kiedys jak on sie musi czuć - pracując u Twojego Taty i jednocześnie mieszkając u swojego pracodawcy?
Czy nie zamknięta deska klozetowa może skutkowac obcięciem premii?...
Sory, ze trywializuję ale ta sytuacja musi być dla niego nieznośna i nawet jesli na początku uważał, że to dobry pomysł i poszedł na taki układ - jak widac teraz mu ciąży...

Staliscie sie niejako zakładnikami swoich rodziców - Ty zakładnikiem ich żałoby i straty, Twój mąż zakładnikiem kosztów utrzymania...

cóż ... - jesli Twój Tata zapragnie mieć wnuki - może wezwać zięcia i powiedzieć - daje Ci 1 000 zł podwyzki - juz stać Cie na dziecko...
Jesli natomiast nie uzna za stosowne abyście jechali na wakacje na Hawaje - obetnie mu premie i pojedziecie w Bieszczady...

Rozumiesz to co piszę?
Jesteście zakładnikami - Ty jeszcze tego nie widzisz - Twój mąż juz "załapał"...

Mam wrażenie, ze jesteś taką deliktana istotką starająca się na każdym kroku ŁADNIE zachować... ładnie mówić, ładnie robić, poprawnie się zachowywać... co sąsiedzi powiedzą, czy Mamie nie będzie przykro, czy Taty nie urażę...

A męża mozna urażać?...

Jakie on ma poletko? Jakie funkcje miałby samodzielnie pełnić? Co dla niego zostawiliście?
Piszesz o braku empatii w szpitalu - o tym, ze czytał gazety... cóż... a co własciwie miał robić?... nabijać tamburynem rytm do dzwięku kapania krpolówki? wszystkim innym zajeli sie przecież Twoi rodzice...

A tak z ciekawości... kto biegał do lekarzy i pytał o zalecenia?... Mamusia, prawda?...

Nie da sie zjeść ciastka i mieć ciastko.
Jesteś urocza w tej swojej poprawności - nawet jak piszesz, ze mąż Cie obrażał - uzywasz POPRAWNYCH/ŁADNYCH słów:
"mówił o mnie jak o Pani lekkich obyczajów"... ktos inny być może napisałby wprost " "mąż wyzywał mnie od dziwek" - ale Ty starasz sie wszystko "uładzać"... nie jestem pewna czy uda Ci sie przejść przez zycie POPRAWNIE...

Pamietam jak zwiedzaliśmy kiedys z kolega wiele godzin Luwr...
Och - jacy byliśmy uduchowieni i przejeci. Wyszliśmy potem na dziedziniec a on mówi: "ale wieczorem idziemy potańczyć do jakiejś speluny - bo az mnie mdli od takiego nagromadzenia piekna"...
Rozumiesz?... - proporcje...

Ogladałaś "Tajemnice Brokeback Mountain"? - lubisz odnosić sie do amerykańskich filmów
Pomijając wątek homoseksualny filmu za który zaraz podniesie sie wielkie larum - polecam Ci wątek małzeństwa głównego bohatera, który żeni sie z córka potentata branzy kombajnów.... może spójrz na ten film oczyma swojego męża - moze zrozumiesz co go boli...

pozdrawiam

cześć Dziewczyno - może po prostu zamiast ból serca bądź "serce" - bedzie łatwiej i optymistyczniej

Zaczne od innej sprawy.
Nie wiem jak Ty i Twoi rodzice przepracowaliście sobie śmierc brata... wygląda, ze w ogóle nie przepracowaliście...
Weszłas niepostrzeżenie w jego rolę i teraz pełnisz dwie - a mówiąc precyzyjniej - Ty jesteś córką a Twój mąż miał byc susbstytutem Syna.. to nie ma szans na powodzenie.

Ty dwoisz sie i troisz żeby wszystko było ładnie i bezstresowo - jak czesto powtarzasz - filmowo po amerykańsku...
Wybacz - ale masz chyba na myśli produkcje Disneya... amerykańskie zycie wcale nie wygląda tak jak piszesz i jak to sobie wyobrażasz... chyba ze dażysz do modelu "Żony ze Stepford"...nakrochmalone suknie i plasikowe usmiechy...

Dążysz do plastiku?...

Twój mąż jest autonomicznym bytem - nie jest i nie będzie twoim bratem a rodzicom nie zastąpi Syna - myslałas kiedys jak on sie musi czuć - pracując u Twojego Taty i jednocześnie mieszkając u swojego pracodawcy?
Czy nie zamknięta deska klozetowa może skutkowac obcięciem premii?...
Sory, ze trywializuję ale ta sytuacja musi być dla niego nieznośna i nawet jesli na początku uważał, że to dobry pomysł i poszedł na taki układ - jak widac teraz mu ciąży...

Staliscie sie niejako zakładnikami swoich rodziców - Ty zakładnikiem ich żałoby i straty, Twój mąż zakładnikiem kosztów utrzymania...

cóż ... - jesli Twój Tata zapragnie mieć wnuki - może wezwać zięcia i powiedzieć - daje Ci 1 000 zł podwyzki - juz stać Cie na dziecko...
Jesli natomiast nie uzna za stosowne abyście jechali na wakacje na Hawaje - obetnie mu premie i pojedziecie w Bieszczady...

Rozumiesz to co piszę?
Jesteście zakładnikami - Ty jeszcze tego nie widzisz - Twój mąż juz "załapał"...

Mam wrażenie, ze jesteś taką deliktana istotką starająca się na każdym kroku ŁADNIE zachować... ładnie mówić, ładnie robić, poprawnie się zachowywać... co sąsiedzi powiedzą, czy Mamie nie będzie przykro, czy Taty nie urażę...

A męża mozna urażać?...

Jakie on ma poletko? Jakie funkcje miałby samodzielnie pełnić? Co dla niego zostawiliście?
Piszesz o braku empatii w szpitalu - o tym, ze czytał gazety... cóż... a co własciwie miał robić?... nabijać tamburynem rytm do dzwięku kapania krpolówki? wszystkim innym zajeli sie przecież Twoi rodzice...

A tak z ciekawości... kto biegał do lekarzy i pytał o zalecenia?... Mamusia, prawda?...

Nie da sie zjeść ciastka i mieć ciastko.
Jesteś urocza w tej swojej poprawności - nawet jak piszesz, ze mąż Cie obrażał - uzywasz POPRAWNYCH/ŁADNYCH słów:
"mówił o mnie jak o Pani lekkich obyczajów"... ktos inny być może napisałby wprost " "mąż wyzywał mnie od dziwek" - ale Ty starasz sie wszystko "uładzać"... nie jestem pewna czy uda Ci sie przejść przez zycie POPRAWNIE...

Pamietam jak zwiedzaliśmy kiedys z kolega wiele godzin Luwr...
Och - jacy byliśmy uduchowieni i przejeci. Wyszliśmy potem na dziedziniec a on mówi: "ale wieczorem idziemy potańczyć do jakiejś speluny - bo az mnie mdli od takiego nagromadzenia piekna"...
Rozumiesz?... - proporcje...

Ogladałaś "Tajemnice Brokeback Mountain"? - lubisz odnosić sie do amerykańskich filmów
Pomijając wątek homoseksualny filmu za który zaraz podniesie sie wielkie larum - polecam Ci wątek małzeństwa głównego bohatera, który żeni sie z córka potentata branzy kombajnów.... może spójrz na ten film oczyma swojego męża - moze zrozumiesz co go boli...

pozdrawiam

[bolserca]

Droga Malto, po przeczytaniu Twojej wypowiedzi, aż mi łzy staneły w oczach. Tak to wszystko ładnie ubrałaś w słowa. Faktycznie to mama chodziła do lekarzy i pytała się o stan mojego zdrowia, i dopierdo teraz sobie uświadomiłam, że tak jak Ty to opisałas, że on nie miał co robić bo wszystko było załatwione przez rodziców, śmierc mojego brata rodzice przeżywają bardzo, przez pierwszy rok mama potrafiła być na cmentarzy po 2 razy dziennie, teraz też chodzi przynajmiej 3 razy w tygodniu po operacji troche się to zmieniło bo nadal mame wszystko boli a od bramy cmentarza do grobu spory kawałek trzeba przejsć. Co do dzieci to my od nasego poczatku małżeństwa się o nie staraliśmy ale jakoś nam nie wychodziło, teraz gdy biore leki nie moge przy nich zajść w ciaże bo jest to niebezpieczne, wraz z mężem przyjeliśmy to jakoś do wiadomości. Jesteśmy mlodzi wiec mamy jeszcze czas na potomstwo, chodz przyznaje, że chciałabym juz byc mamusią, ale obawiam się troszkę, że gdy już bedziemy miec dziecko maż mnie odsunie na boczny tor i bedzie dla niego najważniejsze dziecko. Zresztą faktycznie tak jak Ty piszesz nie mamy pieniędzy na potomka to wszystko kosztuje ubranka, pampersy, leki itp. Nie wiem czy bylibyśmy w stanie dziecku zapewnic to wszystko, ale nie o tym mowa.

Tak jak wspomniałam wcześniej dziś jest 5 rocznica śmierci mojego brata, napisałam do meża czy byl na mszy odpisał, że był a tu nagle wszyscy mi mowią że go nie widzieli, ani koledzy brata ani znajomi, nawet mama powiedziała, że go nie widziała. I nie wiem komu mam wieżyc troche w nerwach odpowiedziałam mamie, że jest niedziela pełno ludzi w kościele i każdego nie zawsze się zobaczy, mama strzeliła tylko jedną ze swoich min która oznacza, że i tak ona wie lepiej, że go nie było. Nie wiedzie jak mi głupio było jak każdy wchodził do mnie na góre pytal się jak się czuję i zaraz padało pytanie a gdzie masz męża? Co miałam tym ludzią powiedziec? Że co Was to obchodzi? Grzecznie z usmiechem każdemu po koleji mówiłam, że aa był na mszy i pojechał na imieniny do babci, bo faktycznie dziś babcia jego robi imieniny.

Nie wytrzymałam i moja silna wola zawiodła napisałam do męża sms żeby wrócił do domu, żebysmy porozmawiali, że źle się czuję z tym uczuciem, że ja jestem tu a on u swoich rodziców, że mi go poprostu brakuje. Nic nie odpisał...A mi do tej pory serce wali jak opentane, tak bardzo bym chciała żeby wszedł do pokoju, przytulił mnie powiedział że kocha i porozmawiali co się z nami stalo, że tak się zachowujemy co takiego ja mu złego zrobiłam, że nie chce mnie tulić przytulać?

Przejełam się tym wszystkim tak bardzo, i faktycznie chce aby pomiedzy moim meżem a rodzicami bylo wszystko ok żeby sie szanowali...ale widze, że chyba mama moje małżeństwo przekreśliła zupełnie. Dziś z jej ust padły slowa, że jak wyzdrowieje to pojedziemy razem z tata na super wycieczke tylko trzeba bedzie załatwic kogos do pilnowania domu. A mój maż? co z nim pomyślałam...i pokustykałam do łazienki aby mama nie widziała moich łez.

Rodzice chyba chcą mnie przydusić swoja miłościa....
Zastanawiam się jeszcze nad jednym gdy nadejdzie spotkanie z mężem od czego mam zacząc rozmowe jak mam to wszystko dobrze poukładać w slowa aby on zrozumiał, że jest miłością mojego życia i nie wyobrażam sobie dalszego życia bez niego.

Jak mam zmienic swoj charakter aby nie byc aż tak wybuchową...tak bardzo żałuje że uderzyłam męża :(

Droga Malto, po przeczytaniu Twojej wypowiedzi, aż mi łzy staneły w oczach. Tak to wszystko ładnie ubrałaś w słowa. Faktycznie to mama chodziła do lekarzy i pytała się o stan mojego zdrowia, i dopierdo teraz sobie uświadomiłam, że tak jak Ty to opisałas, że on nie miał co robić bo wszystko było załatwione przez rodziców, śmierc mojego brata rodzice przeżywają bardzo, przez pierwszy rok mama potrafiła być na cmentarzy po 2 razy dziennie, teraz też chodzi przynajmiej 3 razy w tygodniu po operacji troche się to zmieniło bo nadal mame wszystko boli a od bramy cmentarza do grobu spory kawałek trzeba przejsć. Co do dzieci to my od nasego poczatku małżeństwa się o nie staraliśmy ale jakoś nam nie wychodziło, teraz gdy biore leki nie moge przy nich zajść w ciaże bo jest to niebezpieczne, wraz z mężem przyjeliśmy to jakoś do wiadomości. Jesteśmy mlodzi wiec mamy jeszcze czas na potomstwo, chodz przyznaje, że chciałabym juz byc mamusią, ale obawiam się troszkę, że gdy już bedziemy miec dziecko maż mnie odsunie na boczny tor i bedzie dla niego najważniejsze dziecko. Zresztą faktycznie tak jak Ty piszesz nie mamy pieniędzy na potomka to wszystko kosztuje ubranka, pampersy, leki itp. Nie wiem czy bylibyśmy w stanie dziecku zapewnic to wszystko, ale nie o tym mowa.

Tak jak wspomniałam wcześniej dziś jest 5 rocznica śmierci mojego brata, napisałam do meża czy byl na mszy odpisał, że był a tu nagle wszyscy mi mowią że go nie widzieli, ani koledzy brata ani znajomi, nawet mama powiedziała, że go nie widziała. I nie wiem komu mam wieżyc troche w nerwach odpowiedziałam mamie, że jest niedziela pełno ludzi w kościele i każdego nie zawsze się zobaczy, mama strzeliła tylko jedną ze swoich min która oznacza, że i tak ona wie lepiej, że go nie było. Nie wiedzie jak mi głupio było jak każdy wchodził do mnie na góre pytal się jak się czuję i zaraz padało pytanie a gdzie masz męża? Co miałam tym ludzią powiedziec? Że co Was to obchodzi? Grzecznie z usmiechem każdemu po koleji mówiłam, że aa był na mszy i pojechał na imieniny do babci, bo faktycznie dziś babcia jego robi imieniny.

Nie wytrzymałam i moja silna wola zawiodła napisałam do męża sms żeby wrócił do domu, żebysmy porozmawiali, że źle się czuję z tym uczuciem, że ja jestem tu a on u swoich rodziców, że mi go poprostu brakuje. Nic nie odpisał...A mi do tej pory serce wali jak opentane, tak bardzo bym chciała żeby wszedł do pokoju, przytulił mnie powiedział że kocha i porozmawiali co się z nami stalo, że tak się zachowujemy co takiego ja mu złego zrobiłam, że nie chce mnie tulić przytulać?

Przejełam się tym wszystkim tak bardzo, i faktycznie chce aby pomiedzy moim meżem a rodzicami bylo wszystko ok żeby sie szanowali...ale widze, że chyba mama moje małżeństwo przekreśliła zupełnie. Dziś z jej ust padły slowa, że jak wyzdrowieje to pojedziemy razem z tata na super wycieczke tylko trzeba bedzie załatwic kogos do pilnowania domu. A mój maż? co z nim pomyślałam...i pokustykałam do łazienki aby mama nie widziała moich łez.

Rodzice chyba chcą mnie przydusić swoja miłościa....
Zastanawiam się jeszcze nad jednym gdy nadejdzie spotkanie z mężem od czego mam zacząc rozmowe jak mam to wszystko dobrze poukładać w slowa aby on zrozumiał, że jest miłością mojego życia i nie wyobrażam sobie dalszego życia bez niego.

Jak mam zmienic swoj charakter aby nie byc aż tak wybuchową...tak bardzo żałuje że uderzyłam męża :(

[Kari]

Za uderzenie męża trzeba przeprosić, na pewno bardzo to przeżywa, a jego zachowanie może być spowodowane po prostu tym, że mieszkacie z rodzicami i jest taki układ jaki opisały Ci już dziewczyny. Chyba trzeba podjąć twarde postanowienia emocjonalnego odcięcia się od rodziców, nie powinnaś pozwalać, żeby komentowali zachowanie Twojego męża, żeby go krytykowali, albo obiecywali Ci wycieczkę bez męża. Ciekawa jestem co mamie odpowiedziałaś w tej sprawie? Może trzeba było zasygnalizować, że jestes dorosła i sama zdecydujesz kiedy, z kim i czy w ogóle gdzieś pojedziesz. Powiedz im, żeby walczyli o Twoje małżeństwo, a nie przekreślali je, może niech pomogą się Wam wyprowadzić na swoje, jeśli tak bardzo kochają i chcą Twojego szczęścia, a nie kurczowo trzymają Cię przy sobie. Tak jak napisano już, nie musisz i nie powinnnaś zastępować im syna. Wiem, że to bardzo przykre,jak mąż zachowywał się w czasie Twojej choroby, a dla mnie to też ewidentna wina rodziców.

Za uderzenie męża trzeba przeprosić, na pewno bardzo to przeżywa, a jego zachowanie może być spowodowane po prostu tym, że mieszkacie z rodzicami i jest taki układ jaki opisały Ci już dziewczyny. Chyba trzeba podjąć twarde postanowienia emocjonalnego odcięcia się od rodziców, nie powinnaś pozwalać, żeby komentowali zachowanie Twojego męża, żeby go krytykowali, albo obiecywali Ci wycieczkę bez męża. Ciekawa jestem co mamie odpowiedziałaś w tej sprawie? Może trzeba było zasygnalizować, że jestes dorosła i sama zdecydujesz kiedy, z kim i czy w ogóle gdzieś pojedziesz. Powiedz im, żeby walczyli o Twoje małżeństwo, a nie przekreślali je, może niech pomogą się Wam wyprowadzić na swoje, jeśli tak bardzo kochają i chcą Twojego szczęścia, a nie kurczowo trzymają Cię przy sobie. Tak jak napisano już, nie musisz i nie powinnnaś zastępować im syna. Wiem, że to bardzo przykre,jak mąż zachowywał się w czasie Twojej choroby, a dla mnie to też ewidentna wina rodziców.

[malta]

Moja Droga - jestes młodziutka dziewczyna - w dodatku rozdartą a to nie pomaga trzeźwo mysleć...
Mysle jednak,m ze nie unikniesz na pewnym etapie konieczności dokonania wyboru.
Obawiam się, ze to jakaś chora gra...

w Twoim ostatnim poście uderzyło mnie zachowanie Twojej Mamy - wybacz ale dla mnie podłe i takie w stylu Dulskiej.
Jak to mozliwe ze osoba pogrążona w głebokim bólu podczas mszy żałobnej - zlustrowała jednoczesnie personalnie cały kościół...
A moze twój mąż słusznie zreszta uważa, ze Ci co stoja dalej od ołtarza - też są równie ważni - moze stał z tyłu... co to zreszta ma za znaczenie???
Nawet gdyby go nie było - to zadna karma dla twojej Mamy...

Pisałaś o dzieciach - dobrze ze ich nie macie i to nie ze względu na to iż zostałabyś odsunieta przez męza - ale dlatego iż on zostałby odsuniety przez Tesciową.

Miałam koleżankę, której Mama przyjeżdżała do wnuka z taka własnie manierą:
"przewiozłam Ci córciu pamperesy dla małego bo przy zarobkach twojego męża to chyba byś tetrowe musiała prać"...
Podłe to było i dzis kiedy zieć jest świetnym fachowcem w swojej branzy - wstyd jej jak nie wiadomo co...

tekst o wycieczce - jest zwyczajnie żenujący...

Kilka miesięcy temu na forum pisała dziewczyna 2 lata po ślubie - gdzie mąż mieszka ze swoimi rodzicami bo pomaga w gospodarstwie a ona ze swoja mama bo mama nie może się otrzasnac po smierci Ojca ( kilka lat)... dramat...

Przykre sa to sytuacje w których uświadamiasz sobie, ze jestes w kleszczach i musisz dokonać wyboru i dac jany komunikat... JESTEM PRZEDE WSZSYTSKIM ŻONA CZY JESTEM CÓRKĄ ŚLEPO SPEŁNIAJĄCĄ POLECENIA.

Widzę, ze4 masz problem z asertywnoscia - bo jak sama napisałaś, kiedy mam powiedziała o wycieczce poszłaś cichutko popłakać do łazienki a jej nie odpowiedziałas nic...
Na unikach długo nie pociagniesz - wkrótce bedziesz musiała cos postanowić.

Wykorzystaj ten czas separacji na podjęcie decyzji - na wejrzenie wgłab siebie i decyzję z kim bardziej Ci po drodze - kiedy trzeba bedzie wybrać...

Moja Droga - jestes młodziutka dziewczyna - w dodatku rozdartą a to nie pomaga trzeźwo mysleć...
Mysle jednak,m ze nie unikniesz na pewnym etapie konieczności dokonania wyboru.
Obawiam się, ze to jakaś chora gra...

w Twoim ostatnim poście uderzyło mnie zachowanie Twojej Mamy - wybacz ale dla mnie podłe i takie w stylu Dulskiej.
Jak to mozliwe ze osoba pogrążona w głebokim bólu podczas mszy żałobnej - zlustrowała jednoczesnie personalnie cały kościół...
A moze twój mąż słusznie zreszta uważa, ze Ci co stoja dalej od ołtarza - też są równie ważni - moze stał z tyłu... co to zreszta ma za znaczenie???
Nawet gdyby go nie było - to zadna karma dla twojej Mamy...

Pisałaś o dzieciach - dobrze ze ich nie macie i to nie ze względu na to iż zostałabyś odsunieta przez męza - ale dlatego iż on zostałby odsuniety przez Tesciową.

Miałam koleżankę, której Mama przyjeżdżała do wnuka z taka własnie manierą:
"przewiozłam Ci córciu pamperesy dla małego bo przy zarobkach twojego męża to chyba byś tetrowe musiała prać"...
Podłe to było i dzis kiedy zieć jest świetnym fachowcem w swojej branzy - wstyd jej jak nie wiadomo co...

tekst o wycieczce - jest zwyczajnie żenujący...

Kilka miesięcy temu na forum pisała dziewczyna 2 lata po ślubie - gdzie mąż mieszka ze swoimi rodzicami bo pomaga w gospodarstwie a ona ze swoja mama bo mama nie może się otrzasnac po smierci Ojca ( kilka lat)... dramat...

Przykre sa to sytuacje w których uświadamiasz sobie, ze jestes w kleszczach i musisz dokonać wyboru i dac jany komunikat... JESTEM PRZEDE WSZSYTSKIM ŻONA CZY JESTEM CÓRKĄ ŚLEPO SPEŁNIAJĄCĄ POLECENIA.

Widzę, ze4 masz problem z asertywnoscia - bo jak sama napisałaś, kiedy mam powiedziała o wycieczce poszłaś cichutko popłakać do łazienki a jej nie odpowiedziałas nic...
Na unikach długo nie pociagniesz - wkrótce bedziesz musiała cos postanowić.

Wykorzystaj ten czas separacji na podjęcie decyzji - na wejrzenie wgłab siebie i decyzję z kim bardziej Ci po drodze - kiedy trzeba bedzie wybrać...