Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Jestem na forum od niedawna, może bardziej czytają posty niż udzielać rad, bo jakie rady mogę udzielac skoro jestm dopiero 1 rok po ślubie a od pół roku w separacji (nie mieszkamy razem z mężem on został ze swoimi rodzicami a ja po wurzuceniu przez niego z domu teściów wróciłam do rodziców). Przez okres 6 miesięcy przechodziłam różne napady agresji przez niego, teraz emocje opadły, nastała cisza, mąż się nieodzywa, ostatnia nasza rozmowa była w grudniu i stwierdził że nie widzi sobie ze mną dalszego życia. Okres naszego małżeństwa wspominam nie miło, kłótnie o jego rodziców, którzy chcieli mnie podporzadkować pod siebie, wtrącali się do wszystkiego, aby tylko było po jego stronie, a on powtarzal tylko, że chce aby jedna i druga strona była zadowolona, jak robiłam tak teściowie chcieli (wbrew sobie) to mąż powtarzał że rodzice są już zadowoleni. Mąż o wyprowadzce nie chciał słyszeć bo rodzice dali mu dom na dochowanie, nawet własny brat mu tłumaczył, że nie da się tak zyć bo on też to przechodził, mąz nie zrozumiał. Po moim wyrzuceniu mąz znazał sobie pocieszycielkę, z którą jest obecnie i strasznie się zmienił w pracy sobie nie radzi, zaniedbuje ją, czuje się dobrez bo żona i rodzice mu nie gadają, a pocieszycielka jest i ciągnie go do siebie (jest starsza i ma dwoje dzieci). Moje kontakty z mężem ograniczyły się prawie do zera, tylko jak jest coś do załatwienia. Mi emocje juz dawno odpadły, przeanalizowałam całe małżęnstwo, wiem że nie jestem bez winy, zrozumiałam co robilam źle, chodzę do terapeuty, ale nie wiem co można jeszcze zrobić, chyba już nić, pozostaje mi tylko modlitwa. Wszyscy mi powtarzają skończ te małżęństwo on cie nie chce, znajdziesz sobie kogoś innego lepszego, ale ja nie umiem i nie chce. 15 lutego mija termin zawieszenia sprawy rozwodowej i boje się ze mąz znowu złoży wniosek o rozwód. Wiem że na siłe go nie zatrzymam, jak nie chce to jego wola, ja mogę sie tylko za niego modlić i tak robię od pół roku, ale brak mi nadzieji że będzie lepiej, może taka ma być wola Pana. Ostatnio w pracy spotkałam się z właścicielem sklepu który u mojego męża składa zamowienia, z szokował się tą sytuacją i nie mógł uwierzyć, oczywiście przekazał mi również stek bzdur które mój mąż mu opowiadał wcześniej. On postanowił że sprobuje nas jakoś pogodzić, czyli abyśmy sami w końcu porozmawiali o tej sytuacji, ale ja niewiem czy dobry pomysł, bo mi sie wydaje że to nie jest dobry pomysł. Mąż zapewne powie że to jest ukartowane, on żyje w innym świecie, wiec nie wiem czy to dobry pomysł. Wszyscy mi powtarzaja ze nie, bo póxniej ludzie beda gadali, i tak robili do tej pory. Nie wiem co jeszcze mogę zrobić, chyba pozostaje mi tylko czekanie na lepsze jutro.
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-13, 18:24
Witaj
Separacja daje te same skutki co rozwód i nie jest grzechem.
Jeśli kochasz swojego męża i chcesz ratować to małżeństwo, uporządkuj swoje życie duchowe - spowiedź, modlitwa, Eucharystia i wsłuchaj się w ciszę swojego serca...
Ile byliście narzeczeństwem?
W takim krótkim czasie trudno mówić o kryzysie, raczej o niedojrzałości...
Jest takie mądre powiedzenie, ile grzechów w narzeczeństwie, tyle krzyżyków w małżeństwie...
Życie duchowe już uporządkowałam, jest teraz już dobrze, emocje opadły. Modle się o uratowanie małżeństwa. Parą byliśmy 9 lat i dobrze się nam się układało nigdy sie nie kłócilismy. Po ślubie zamieszkali u jego rodziców i tu zaczął sie problem. Mąż nie chciał się wyprowadzić, kupiliśmy działkę ale on też nie chciał się budować. On dalej nic nie chciał robić, tylko mieszkać z rodzicami. Nawet po upływie 4 miesięcy dałam mu kolejną propozycję aby siewyprowadził (wiedząc ze sie spotyka z inną) a on powiedział ze rzadnej wyprowadzki. Jeśli to nie dojrzałość to czy warto mi miec nadzieje że coś się zmieni.
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-13, 19:08
9 lat - to szmat czasu...
Wiesz - pamiętam że ja wychodząc za mojego męża miałam jeden cel: zmienić jego, byłam pewna że mi się uda. A teraz mam też jeden cel: zmieniać siebie
Małżeństwo jest na całe życie i całe życie uczymy się tylko jednej rzeczy - jak je przeżyć...
Życie jest takie krótkie i kruche...
Czasem jak zaczynam się poddawać przypominam sobie słowa jednego księdza: "żyj tak, jakby ten dzień był ostatni w Twoim życiu"
Zauroczenia są przejściowe, kryzysy też.
A sakrament małżeństwa trwa. Wierzysz w to?
Polecam obejrzeć:
Ognioodporny
Miłość nie jest uczuciem!
Miłość jest decyzją, jest Twoim wyborem na dobre i na złe.
Miłość małżeńska trwa do końca. Wiem, że kryzysy przechodzą. Mam nadzieję, że sytuacja się zmieni i znowu będziemy razem.
Grażka [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-13, 19:58
Witaj
znam bardzo dobrze problem zamieszkania w domu tesciów,teraz jest to już ponad 20 lat. Kilkanaście ostatnich było już tylko takim zawieszeniem w próżni.Wszyscy umywali ręce i właściwie każdy czuł się pokrzywdzony ale nikt nie próbował rozwiązać problemu...i tak leciały lata. Dopiero poważny kryzys w małzeństwie pozwolił mi dostrzec i moje błędy. musiałam się uderzyć w pierś i próbowac zmieniać siebie i tylko siebie i to ja wyszłam sama ,bezbronna i stawiam czoła problemowi.Teraz ja po latach wyciągnęłam pierwsza rękę,która nie została odtracona na szczęście. Po wielu latach była wspólna wigilia.. teraz b. dużo rozmawiamy z teściową i próbujemy poznac sie aby sie zrozumiec.Jednocześnie zachowując własną "suwerennośc". Jest juz we mnie pokora,chociaż emocje tez czasem daja o sobie znać.Ale również ze strony teściowej padły słowa przeprosin,na które nigdy nie liczyłam.
W próbie zrozumienia"przeciwnika" pomagają mi też książki
"Trudne zycie synowej-sztuka przetrwania-rady dla synowej. Jak przetrwac w związku z tesciową" Eden Unger Bowiditch
"Warto pokochac teściową"Jacek Pulikowski
"Jak być teściową"Marek Warecki
"Toksyczni teściowie" Susan Forward
"Jak trzymac sie razem w świecie,który chce nas rozdzielić" W.Doherty
i wiele innych o naprawie małżeństwa .
Teraz jesteśmy na stopie przyjaznej,są "babskie pogaduchy"i również odwaga z obu stron na rozmowy na trudne i bolesne tematy ,również wieloletnich zranień. I załuję tylko,że te kilkanaście lat wczesniej nie miałam takich mozliwości internetu i książek jakie mam teraz. I że tak późno trafiłam na to forum.
Jednak po ponad pół roku "odwilży" efekty są juz naprawdę duże.
Poczytaj,moze znajdzie sie tam cos i dla Ciebie.
mila91 [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-13, 20:14
Wielkie dzieki, poczytam podane przez Ciebie ksiązki, może coś mi sie przyda, jednak ja narazie nic nie moge zrobić niż zrozumieć siebie, bo niestety mąż ma na dzień dzisiejszy inne podjeście do życia, on nie chce ratować tego małżeństwa, bo znalazł sobie pocieszycielke. Dla niego nie liczy sie nic innego jak jego nowa pocieszycielka. ALe to jego wola nie moja, ja zrozumiałam siebie i codziennie modle sie o nawrócenie mojego męża. Może w końcu i on zrozumie i znowu będziemy mogli być razem.
katblo [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-13, 20:20
Mila
bolserca [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-21, 19:33
Kochana, gdyby mi to powiedziała moją koleżanka to co Ty napisałaś to przepraszam ze wyrażenie, ale poradziłabym jej "aaa kopnij go w dupę, jak on taki jest znajdziesz sobie lepszego" i zabrałabym ją na babski wieczór, drink, kino, potem jakieś tańce. Ale po przeczytaniu tu kilku wypowiedzi na tym forum, wysłuchanie kilku audycji mój tok myślenia się zmienił. WALCZ o niego! Przecież sobie przysięgaliście miłość przed Bogiem, że będziecie na dobre i na złe, ślubowaliście sobie to. Jeśli go naprawdę kochasz nie pozwól mu odejść. Zrób wszystko co możliwe abyście byli razem. Wiem jak się czułaś mieszkając z teściami, u mnie sytuacja jest odwrotna i to mój mąż z nimi mieszka, i dzięki tej stronie otworzyły mi sie klapki na oczach jak mój mąż się czuję gdy mówię do niego np. że rodzice dali nam dom nie płacimy za nic, i musimy byc im wdzięczni i robić i postepować tak jak oni tego chcą. U mnie jest na tyle dobrze, ze do mnie to dotarło, że gdy mówiłam że rodzice się nie wtrącają do niczego było zupełnie inaczej, przejrzałam na oczy że jest zupełnie inaczej. I postawie męża na 1 miejscu, kocham rodziców ale już najwyższa pora powiedzieć im STOP to nasze życie moje i męża! Trzymam za was kciuki! Rozkochaj swojego męża w sobie od nowa przecież my kobiety mamy swoje tajne triki jak to zrobić.
Mirakulum [Usunięty]
Wysłany: 2011-02-21, 20:47
bolserca napisał/a:
I postawie męża na 1 miejscu,
Monika
też źle
1 MIEJSCE JEST TYLKO DLA BOGA
JEŚLI BÓG JEST NA PIERWSZYM MIEJSCU WSZYSTKO JEST SWOIM MIEJSCU
Fajnie że zrozumiałaś sytuację mieszkania z teściami, ale niestety mój mąż nie zrozumiał i został z rodzicami. Nie wiem co mam jeszcze zrobić, do tej pory robilam wszystko aby go odzyskać, ale on ni chciał. Wieć zostawiłam to wszystko Bogu. On wie co dla mnie będzie najlepsze. Ja tez nie jestem bez winy, ale zrozumiałam błedy i zaczełam inaczej na to patrzeć. Modlę sie o cud uratowania tego małżeństwa. Mineło już 6 mcy i nic rzadnego kroku od męża, tak jakbym przestała się dla niego liczyć. On ma pocieszycielkę i dla tego sprawa wydaje się dla mnie przegrana z punktu widzenia ludzkiego, bo wiem że dla Boga nie ma rzeczy nie możliwych. Więc pozostaje mi tylko wiara i nadzieja, że w końcu i mąż zrozumie. Pomodlę sie i za twojego mężą aby i on zrozumiał.
[ Dodano: 2011-03-03, 23:17 ]
Witam, pisze po przerwie, bo byłam na wycieczce w stanach, wycieczka bardzo mi pomogła, jeszcze bardziej jestem nastawiona pozytywnie, niestety wróciłam do kraju i tu zostałam problem, ponieważ mojego męża wyrzucili z pracy, oczywiście za to oczernia mnie, narobił długów na sklepach i boje sie że będę je spłacać, nie wiem czy nie wystapić o rozdzielność majątkową. Mąz dalej sie nie kontaktuje jest mu wszystko jedno, kłamie, oszukuje wszystkich w koło, jak tylko może. Kochankę dalej ma przy sobie ona chyba nie odpuści, nie wiem co dalej mam robić, wiem że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych ale ja już przestałam w wierzyć, że może być lepiej dla mnie. Niestety nie ja wybrałam takie życie tylko mąż. Ja zmnieniłam się jeszcze bardziej, umocniłam swoją wiarę, ale czy będzie jeszcze lepiej, tego niewiem. Wszyscy mi mówią zostaw go, rozwiedź się ale dalej tego niechcę, a mąż chce. Pozostaje mi prosić o modlitwę za mnie i za mojego męża.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Jestem katolikiem (katoliczką), osobą wierzącą. Moje przekonania religijne nie pozwalają mi wyrazić zgody na rozwód, gdyż jak mówi w punkcie 2384 Katechizm Kościoła Katolickiego: "Rozwód znieważa przymierze zbawcze, którego znakiem jest małżeństwo sakramentalne", natomiast Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego w punkcie 347 nazywa rozwód jednym z najcięższych grzechów, który godzi w sakrament małżeństwa.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
"Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy" (Mk 9,23) "Nie bój się, wierz tylko!" (Mk 5,36)
Słowa Jezusa nie pozostawiają żadnych wątpliwości: "Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie" (J 6, 53). Ile tego życia będziemy mieli w sobie tu na ziemi, tyle i tylko tyle zabierzemy w świat wieczności. I na bardzo długo możemy znaleźć się w czyśćcu, aby dojść do pełni życia, do miary nieba.
Pamiętajmy jednak, że w Kościele nic nie jest magią. Jezus podczas swojego ziemskiego nauczania mówił:
- do kobiety kananejskiej:
«O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» (Mt 15,28)
- do kobiety, która prowadziła w mieście życie grzeszne:
«Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!» (Łk 7,37.50)
- do oczyszczonego z trądu Samarytanina:
«Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17,19)
- do kobiety cierpiącej na krwotok:
«Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła» (Mt 9,22)
- do niewidomego Bartymeusza:
«Idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Mk 10,52)
Modlitwa o odrodzenie małżeństwa
Panie, przedstawiam Ci nasze małżeństwo – mojego męża (moją żonę) i mnie. Dziękuję, że nas połączyłeś, że podarowałeś nas sobie nawzajem i umocniłeś nasz związek swoim sakramentem. Panie, w tej chwili nasze małżeństwo nie jest takie, jakim Ty chciałbyś je widzieć. Potrzebuje uzdrowienia. Jednak dla Ciebie, który kochasz nas oboje, nie ma rzeczy niemożliwych. Dlatego proszę Cię:
- o dar szczerej rozmowy,
- o „przemycie oczu”, abyśmy spojrzeli na siebie oczami Twojej miłości, która „nie pamięta złego” i „we wszystkim pokłada nadzieję”,
- o odkrycie – pośród mnóstwa różnic – tego dobra, które nas łączy, wokół którego można coś zbudować (zgodnie z radą Apostoła: zło dobrem zwyciężaj),
- o wyjaśnienie i wybaczenie dawnych urazów, o uzdrowienie ran i wszystkiego, co chore, o uwolnienie od nałogów i złych nawyków.
Niech w naszym małżeństwie wypełni się wola Twoja.
Niech nasza relacja odrodzi się i ożywi, przynosząc owoce nam samym oraz wszystkim wokół. Ufam Tobie, Jezu, i już teraz dziękuję Ci za wszystko, co dla nas uczynisz. Uwielbiam Cię w sercu i błogosławię w całym moim życiu. Amen..
Święty Józefie, sprawiedliwy mężu i ojcze, który z takim oddaniem opiekowałeś się Jezusem i Maryją – wstaw się za nami. Zaopiekuj się naszym małżeństwem. Powierzam Ci również inne małżeństwa, szczególnie te, które przeżywają jakieś trudności. Proszę – módl się za nami wszystkimi! Amen!
Modlitwa o siedem Darów Ducha Świętego
Duchu Święty, Ty nas uświęcasz, wspomagając w pracy nad sobą. Ty nas pocieszasz wspierając, gdy jesteśmy słabi i bezradni. Proszę Cię o Twoje dary:
1. Proszę o dar mądrości, bym poznał i umiłował Prawdę wiekuistą, ktorą jesteś Ty, moj Boże.
2. Proszę o dar rozumu, abym na ile mój umysł może pojąć, zrozumiał prawdy wiary.
3. Proszę o dar umiejętności, abym patrząc na świat, dostrzegał w nim dzieło Twojej dobroci i mądrości i abym nie łudził się, że rzeczy stworzone mogą zaspokoić wszystkie moje pragnienia.
4. Proszę o dar rady na chwile trudne, gdy nie będę wiedział jak postąpić.
5. Proszę o dar męstwa na czas szczególnych trudności i pokus.
6. Proszę o dar pobożności, abym chętnie obcował z Tobą w modlitwie, abym patrzył na ludzi jako na braci, a na Kościół jako miejsce Twojego działania.
7. Na koniec proszę o dar bojaźni Bożej, bym lękał się grzechu, który obraża Ciebie, Boga po trzykroć Świętego. Amen.
Akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi
Obieram Cię dziś, Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego, na moją Matkę i Panią. Z całym oddaniem i miłością powierzam i poświęcam Tobie moje ciało i moją duszę, wszystkie moje dobra wewnętrzne i zewnętrzne, a także zasługi moich dobrych uczynków przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Tobie zostawiam całkowite i pełne prawo dysponowania mną jak niewolnikiem oraz wszystkim, co do mnie należy, bez zastrzeżeń, według Twojego upodobania, na większą chwałę Bożą teraz i na wieki. Amen.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
