[caterina2011]

Witam wszystkich, jest to mój pierwszy temat, trafiłam tu przez przypadek,
moje małżeństwo po 16miesiącach rozpada się nie wiem co mam robić.
Może od początku,
Jesteśmy ze sobą 4 lata, po 3 latach zaszłam w ciąże, pobraliśmy się, urodziło nam się dziecko synek, w pierwszej dobie miał operację, ponieważ ur sie z wadą genetyczną, miesiac przebywał w szpitalu. Teraz ma 13msc i jest zdrowy, po jego wadzie został szef pod piersią i małe problemy z jedzeniem.
Wracajac do "małżeństwa" od samego początku gdy michał oświadczył mi się zaczeły się schody, kłociliśmy sie, raz zwalaliśmy to na moje nastroje ciążowe, raz na zmeczenie, różnie, po ślubie tydzień zajrzałam do męża laptopa i poczytałam jego rozmowy z koleżankami na gg. Ludzie to było straszne facet będąc ze mną zaręczony, mając w drodze dziecko romansował z innymi pannami, tylko pytanie czy na tym się kończyło, wątpie, były spotkania, telefony, @... tyle wiem na pewno.
Będąc w ciązy byłam na L4 źle znosiłam, ciągle leżałam, myślicie ze chociaż raz przyniósł mi kubek gorącej herbaty? nie, że kupił mi gofra? bo mały w brzuchu się domagał nie, że pomógł mi sprzątać? nie, wszystko robiłam sama, jakim kosztem...
Miesiąc przed porodem leżałam na patologi ciąży, odwiedzał mnie sporadycznie, w wolne soboty, niedziele prawie wogóle, ważniejsze sprawy miał.
Mały się urodził, miesiac był w szpitalu, myślicie ze mnei woził do szpitala? 2 może 3 razy.
Gdy wylądował mały w szpitalu, ja z rotawirusem przy jego łóżku na podłodze spałam, wymiotowałam do kosza, a mąż co? nie odwiedzał bo chory też był i robił to co najbardziej lubił. Obcy ludzie przynosili mi termos z gorącą wodą...
Mieszkamy, mieszkaliśmy razem z moimi rodzicami, warunki extra dla małżeństwa nie mającego gdzie się podziać, rodzice na dole, my na górze, wspólna kuchnia.
O nic nie mogłam go poprosić, a wiecie dlaczego? Bo albo był zajęty graniem w gry komputerowe albo spędzaniem popołudniu u swojej babci.
Granie namiętne zaczęło się po ślubie, mąż wtedy nie pracował, szukał roboty.
Całe dnie potrafił siedzieć i grać, nic wiecej, urodziło się dziecko 2 miesiące nie grał, potem to samo granie i granie, dodatkowo zaczęło się wyciąganie ode mnei wszystkich pieniędzy które zbierałam "na kiedyś" leń nic więcej, 3 razy wyprowadzał się i wracał, 4 raz wywaliłam go z domu ja ,nie wytrzymałam, nie wytrzymałam słów między innymi "dziwko oddaj kabel" bo schowałam kabel od laptopa zeby nie grał. tych podłych słów które wtedy usłyszałam nigdy nie zapomnę, tego ciągłego dogryzania, i znęcania się psychicznego długo też bym już nie zniosła,

nie wiem czy dobrze zrobiłam wyrzucając go, ale powiedzcie mi czy małżeństwo które głownie opiera się na sexie, braku rozmowy, wyłudzaniu pieniędzy, i grach ma prawo istnieć?

przepraszam, za ten ślinotok ale jest mi ciężko, nie wiem co mam robić.

Witam wszystkich, jest to mój pierwszy temat, trafiłam tu przez przypadek,
moje małżeństwo po 16miesiącach rozpada się nie wiem co mam robić.
Może od początku,
Jesteśmy ze sobą 4 lata, po 3 latach zaszłam w ciąże, pobraliśmy się, urodziło nam się dziecko synek, w pierwszej dobie miał operację, ponieważ ur sie z wadą genetyczną, miesiac przebywał w szpitalu. Teraz ma 13msc i jest zdrowy, po jego wadzie został szef pod piersią i małe problemy z jedzeniem.
Wracajac do "małżeństwa" od samego początku gdy michał oświadczył mi się zaczeły się schody, kłociliśmy sie, raz zwalaliśmy to na moje nastroje ciążowe, raz na zmeczenie, różnie, po ślubie tydzień zajrzałam do męża laptopa i poczytałam jego rozmowy z koleżankami na gg. Ludzie to było straszne facet będąc ze mną zaręczony, mając w drodze dziecko romansował z innymi pannami, tylko pytanie czy na tym się kończyło, wątpie, były spotkania, telefony, @... tyle wiem na pewno.
Będąc w ciązy byłam na L4 źle znosiłam, ciągle leżałam, myślicie ze chociaż raz przyniósł mi kubek gorącej herbaty? nie, że kupił mi gofra? bo mały w brzuchu się domagał nie, że pomógł mi sprzątać? nie, wszystko robiłam sama, jakim kosztem...
Miesiąc przed porodem leżałam na patologi ciąży, odwiedzał mnie sporadycznie, w wolne soboty, niedziele prawie wogóle, ważniejsze sprawy miał.
Mały się urodził, miesiac był w szpitalu, myślicie ze mnei woził do szpitala? 2 może 3 razy.
Gdy wylądował mały w szpitalu, ja z rotawirusem przy jego łóżku na podłodze spałam, wymiotowałam do kosza, a mąż co? nie odwiedzał bo chory też był i robił to co najbardziej lubił. Obcy ludzie przynosili mi termos z gorącą wodą...
Mieszkamy, mieszkaliśmy razem z moimi rodzicami, warunki extra dla małżeństwa nie mającego gdzie się podziać, rodzice na dole, my na górze, wspólna kuchnia.
O nic nie mogłam go poprosić, a wiecie dlaczego? Bo albo był zajęty graniem w gry komputerowe albo spędzaniem popołudniu u swojej babci.
Granie namiętne zaczęło się po ślubie, mąż wtedy nie pracował, szukał roboty.
Całe dnie potrafił siedzieć i grać, nic wiecej, urodziło się dziecko 2 miesiące nie grał, potem to samo granie i granie, dodatkowo zaczęło się wyciąganie ode mnei wszystkich pieniędzy które zbierałam "na kiedyś" leń nic więcej, 3 razy wyprowadzał się i wracał, 4 raz wywaliłam go z domu ja ,nie wytrzymałam, nie wytrzymałam słów między innymi "dziwko oddaj kabel" bo schowałam kabel od laptopa zeby nie grał. tych podłych słów które wtedy usłyszałam nigdy nie zapomnę, tego ciągłego dogryzania, i znęcania się psychicznego długo też bym już nie zniosła,

nie wiem czy dobrze zrobiłam wyrzucając go, ale powiedzcie mi czy małżeństwo które głownie opiera się na sexie, braku rozmowy, wyłudzaniu pieniędzy, i grach ma prawo istnieć?

przepraszam, za ten ślinotok ale jest mi ciężko, nie wiem co mam robić.

[kinga2]

caterina2011,
Witaj na forum, dobrze że odważyłaś się napisać. To dobre miejsce na wylanie smutku, spojrzenia w lustro i naładowania się informacjami ku pomocy.
Twój post aż kipi od problemów, ale skoro jesteś tu pierwszy raz to zacznę od pytania jakie wszyscy Ci tu zadadzą. Jaki jest Twój stosunek do Pana Boga, jakie jest Jego miejsce w Waszym małżeństwie( bo ufam że jesteście sakramentalnym związkiem)
Myślę,że nie do końca postawiliście go w centrum Waszego życia skoro dziecię poczęło się przed ślubem Skoro tak, to jak przygotowaliście się do związku małżeńskiego, czy zadbaliście o odzyskanie czystości małżeńskiego łoża?
Z tego co napisałaś popełniłaś wiele błędów uważając,że ślub zmieni małolata w odpowiedzialnego dorosłego, padłaś ofiarą swoich wyobrażeń o cudzie przemiany współmałżonka w idealnego męża tuż po sakramentalnym :Tak. Niestety przysięga małżeńska to magiczna formuła stwarzająca współmałżonka podług naszych wyobrażeń i oczekiwań:
-małżonek miał tendencje do skoków w bok jeszcze w narzeczeństwie, więc widząc to jak chciałaś budować trwały związek nie oczyszczając pola w tej dziedzinie? Co Twój mąż zrobił, aby było ok? Tu kłania się cecha jaką wyraźnie pokazał jeszcze przed ślubem czyli brak odpowiedzialności za siebie, innych, a co za tym idzie za rodzinę, którą powołał do życia.
Krótko mówiąc, Twój mąż zachowywał i zachowuje się jak mały chłopczyk, a nie dorosły mężczyzna, Ty oczekujesz,że zajmie się Wami, ale skoro wyszłaś za niedorosłego podrostka czemu nagle domagasz się mężczyzny? Czy sądzisz ,że sam fakt poczęcia potomka sprawi,że facet dojrzeje? Dorośnie w ciągu 10 sekund? Przykro to mówić, ale na to trzeba lat i chęci z Jego strony.
- do tego dochodzi fascynacja internetem i chyba już uzależnienie od gierek
- mieszkanie z rodzicami też nie sprzyja dorastaniu, nawet jeśli pozornie jesteście samodzielni
-kłótnie, które stały się Waszym udziałem nie powinny były zakończyć się wyrzuceniem z domu żadnej ze stron, bo to świadczy o tym że nie tylko nie cenicie sobie tego domu, ale i o tym że Wasza więź nie jest dorosła. Zamiast poprawnej komunikacji i spokojnej rozmowy, wyzwiska, awantury to nie jest sposób na rozwiązanie problemów. Zapraszam Cię do poczytania naszego forum w części edukacyjnej,szczególnie o komunikacji małżeńskiej
-zajrzyj także do części poradni uzależnień-poczytaj o uzależnieniu od komputera i poszukaj grupy wsparcia dla współuzależnionych, tam wytłumaczą Ci jak postępować wobec męża, aby nie pogłębiać nałogu.
-przemyśl swój stosunek do małżonka , bo nie jest najlepszy ( masz swoje powody ), ale szacunku do drugiego człowieka trzeba się nauczyć, choćby był bardzo trudnym partnerem. Trzeba także nauczyć małżonka szacunku do siebie samej, nauczyć się stawiać granice i egzekwować je ( tu polecam Dobsona-Miłość potrzebuje stanowczości)
Mam wrażenie,że Bóg tym kryzysem chce Ci zwrócić uwagę na jakąś bardzo ważną dla Was sprawę, ale do tego trzeba wyciszenia.Zwolnienia tempa życia , dystansu do siebie.
Wiem,że mając małe dziecko i traumę związaną z Jego chorobą to nie jest proste, ale składając wszystko w ręce Boga możesz jeszcze wszystko ułożyć wraz z mężem.
Z pewnością bedą Wam potrzebne rekolekcje małżeńskie i indywidualne terapie psychologiczne, ale to wszystko wymaga czasu i przemyślanego działania.
Mam nadzieję,że znajdziesz tu porady , aby Twoje małżeństwo stało się dla Ciebie źródłem siły i radości, a nie nieustajacym problemem.

caterina2011,
Witaj na forum, dobrze że odważyłaś się napisać. To dobre miejsce na wylanie smutku, spojrzenia w lustro i naładowania się informacjami ku pomocy.
Twój post aż kipi od problemów, ale skoro jesteś tu pierwszy raz to zacznę od pytania jakie wszyscy Ci tu zadadzą. Jaki jest Twój stosunek do Pana Boga, jakie jest Jego miejsce w Waszym małżeństwie( bo ufam że jesteście sakramentalnym związkiem)
Myślę,że nie do końca postawiliście go w centrum Waszego życia skoro dziecię poczęło się przed ślubem Skoro tak, to jak przygotowaliście się do związku małżeńskiego, czy zadbaliście o odzyskanie czystości małżeńskiego łoża?
Z tego co napisałaś popełniłaś wiele błędów uważając,że ślub zmieni małolata w odpowiedzialnego dorosłego, padłaś ofiarą swoich wyobrażeń o cudzie przemiany współmałżonka w idealnego męża tuż po sakramentalnym :Tak. Niestety przysięga małżeńska to magiczna formuła stwarzająca współmałżonka podług naszych wyobrażeń i oczekiwań:
-małżonek miał tendencje do skoków w bok jeszcze w narzeczeństwie, więc widząc to jak chciałaś budować trwały związek nie oczyszczając pola w tej dziedzinie? Co Twój mąż zrobił, aby było ok? Tu kłania się cecha jaką wyraźnie pokazał jeszcze przed ślubem czyli brak odpowiedzialności za siebie, innych, a co za tym idzie za rodzinę, którą powołał do życia.
Krótko mówiąc, Twój mąż zachowywał i zachowuje się jak mały chłopczyk, a nie dorosły mężczyzna, Ty oczekujesz,że zajmie się Wami, ale skoro wyszłaś za niedorosłego podrostka czemu nagle domagasz się mężczyzny? Czy sądzisz ,że sam fakt poczęcia potomka sprawi,że facet dojrzeje? Dorośnie w ciągu 10 sekund? Przykro to mówić, ale na to trzeba lat i chęci z Jego strony.
- do tego dochodzi fascynacja internetem i chyba już uzależnienie od gierek
- mieszkanie z rodzicami też nie sprzyja dorastaniu, nawet jeśli pozornie jesteście samodzielni
-kłótnie, które stały się Waszym udziałem nie powinny były zakończyć się wyrzuceniem z domu żadnej ze stron, bo to świadczy o tym że nie tylko nie cenicie sobie tego domu, ale i o tym że Wasza więź nie jest dorosła. Zamiast poprawnej komunikacji i spokojnej rozmowy, wyzwiska, awantury to nie jest sposób na rozwiązanie problemów. Zapraszam Cię do poczytania naszego forum w części edukacyjnej,szczególnie o komunikacji małżeńskiej
-zajrzyj także do części poradni uzależnień-poczytaj o uzależnieniu od komputera i poszukaj grupy wsparcia dla współuzależnionych, tam wytłumaczą Ci jak postępować wobec męża, aby nie pogłębiać nałogu.
-przemyśl swój stosunek do małżonka , bo nie jest najlepszy ( masz swoje powody ), ale szacunku do drugiego człowieka trzeba się nauczyć, choćby był bardzo trudnym partnerem. Trzeba także nauczyć małżonka szacunku do siebie samej, nauczyć się stawiać granice i egzekwować je ( tu polecam Dobsona-Miłość potrzebuje stanowczości)
Mam wrażenie,że Bóg tym kryzysem chce Ci zwrócić uwagę na jakąś bardzo ważną dla Was sprawę, ale do tego trzeba wyciszenia.Zwolnienia tempa życia , dystansu do siebie.
Wiem,że mając małe dziecko i traumę związaną z Jego chorobą to nie jest proste, ale składając wszystko w ręce Boga możesz jeszcze wszystko ułożyć wraz z mężem.
Z pewnością bedą Wam potrzebne rekolekcje małżeńskie i indywidualne terapie psychologiczne, ale to wszystko wymaga czasu i przemyślanego działania.
Mam nadzieję,że znajdziesz tu porady , aby Twoje małżeństwo stało się dla Ciebie źródłem siły i radości, a nie nieustajacym problemem.

[caterina2011]

Cieszę się, że napisałam, że ktoś tak szybko mi odpisał.
Dobre pytanie jaki jest mój stosunek do Boga, jeszcze przed małżeństwem, przed tym jak zaczęłam spotykać się z nim (z mężem), Bog był dla mnie ważny, chodziłam regularnie do kościoła, do spowiedzi, działałam w sumie czynnie bo należałam do scholi kościelnej, która była ogromną radością mojego życia. Dawała tzw "kopa", facet który prowadzi scholę jest katechetą w liceum, organistą w naszym kościele, to chyba dzięki niemu chciało się chodzić i śpiewać. Od kąd zaczelismy sie spotykać z meżem, przestałam chodzić na scholę, do kościoła coraz rzadziej chodziłam, Bóg przestał mieć dla mnie wieksze znaczenie. Całkowicie zaczęłam się zastanawiać nad tym czy On w ogóle jest po tym co przeszłam, po operacji dziecka, po tych wszystkich ciężkich sytuacjach które nas spotkały, po tych kłótniach, awanturach.
Zawsze "odradzałam" się w trakcie dróg krzyżowych przed wielkanocą, może to chore, ale ta cisza, te słowa, wszystko co zawsze wtedy się działo w kościele działało na mnie kojąco. Na ostatnich drogach nie mogłam być, nie miał kto się zająć dzieckiem, mąż nie potrafił go uspokoić,a moja mama leżała w szpitalu po operacji. Męża rodzina nigdy nie zaproponowała że zajmą się dzieckiem (jego babcia i brat, bo Michała- męża rodzice są po rozwodzie, ojciec wyprowadził się jak miał 5 lat, a matka 2 lata temu wyszła z domu zostawiając dzieci swojej matce, czyli Michała babce)

Cieszę się, że napisałam, że ktoś tak szybko mi odpisał.
Dobre pytanie jaki jest mój stosunek do Boga, jeszcze przed małżeństwem, przed tym jak zaczęłam spotykać się z nim (z mężem), Bog był dla mnie ważny, chodziłam regularnie do kościoła, do spowiedzi, działałam w sumie czynnie bo należałam do scholi kościelnej, która była ogromną radością mojego życia. Dawała tzw "kopa", facet który prowadzi scholę jest katechetą w liceum, organistą w naszym kościele, to chyba dzięki niemu chciało się chodzić i śpiewać. Od kąd zaczelismy sie spotykać z meżem, przestałam chodzić na scholę, do kościoła coraz rzadziej chodziłam, Bóg przestał mieć dla mnie wieksze znaczenie. Całkowicie zaczęłam się zastanawiać nad tym czy On w ogóle jest po tym co przeszłam, po operacji dziecka, po tych wszystkich ciężkich sytuacjach które nas spotkały, po tych kłótniach, awanturach.
Zawsze "odradzałam" się w trakcie dróg krzyżowych przed wielkanocą, może to chore, ale ta cisza, te słowa, wszystko co zawsze wtedy się działo w kościele działało na mnie kojąco. Na ostatnich drogach nie mogłam być, nie miał kto się zająć dzieckiem, mąż nie potrafił go uspokoić,a moja mama leżała w szpitalu po operacji. Męża rodzina nigdy nie zaproponowała że zajmą się dzieckiem (jego babcia i brat, bo Michała- męża rodzice są po rozwodzie, ojciec wyprowadził się jak miał 5 lat, a matka 2 lata temu wyszła z domu zostawiając dzieci swojej matce, czyli Michała babce)

[mada27]

Jeżeli Michał był taki przed ślubem, to cięzko spodziewać się czegoś lepszego po ślubie...

I nie pisze tego po to, żeby powiedzieć chciałaś to masz - bo to nic nie wnosi i jest uszczypliwe.
Tylko po to, ze wydaje mi się, że musisz nastawić się na dość trudną "przeprawe", bo Twój mąż chyba zawsze taki był.. Jak Kinga napisała chłopiec.
I też po to, że jak zastanowisz się nad tym, że takigo chłopca właśnie wybrałaś na swojego męza, to będzie Ci łatwiej zaakceptować tą sytuacje (nie w sensie ze jest ok i tak musi zostać) ale w sensie takim, że może będzie Ci łatwiej zauważyć swoją odpowiedzialność w tym, że wybrałas takiego męża sama i co za tym idzie, łatwiej i chętniej przyjdzie Ci podjęcie pracy nad związkiem (komunikacją, odbudowaniem wiary i mnóstwie innych rzeczy jakie musicie poprawić).

Mi na to zwrócił uwagę Nałóg jak trafiłam na to forum, na moją odpowedzialność za wybór taki a nie inny (za co bardzo Ci Nałóg dziękuję - wczesniej jakoś nie było sposobności;)
I dla mnie to był punkt wyjścia.

Jeżeli Michał był taki przed ślubem, to cięzko spodziewać się czegoś lepszego po ślubie...

I nie pisze tego po to, żeby powiedzieć chciałaś to masz - bo to nic nie wnosi i jest uszczypliwe.
Tylko po to, ze wydaje mi się, że musisz nastawić się na dość trudną "przeprawe", bo Twój mąż chyba zawsze taki był.. Jak Kinga napisała chłopiec.
I też po to, że jak zastanowisz się nad tym, że takigo chłopca właśnie wybrałaś na swojego męza, to będzie Ci łatwiej zaakceptować tą sytuacje (nie w sensie ze jest ok i tak musi zostać) ale w sensie takim, że może będzie Ci łatwiej zauważyć swoją odpowiedzialność w tym, że wybrałas takiego męża sama i co za tym idzie, łatwiej i chętniej przyjdzie Ci podjęcie pracy nad związkiem (komunikacją, odbudowaniem wiary i mnóstwie innych rzeczy jakie musicie poprawić).

Mi na to zwrócił uwagę Nałóg jak trafiłam na to forum, na moją odpowedzialność za wybór taki a nie inny (za co bardzo Ci Nałóg dziękuję - wczesniej jakoś nie było sposobności;)
I dla mnie to był punkt wyjścia.

[kinga2]

[caterina2011]

Wszystko ekstra, tyllko Michał jest jak kamień, nic do niego nie dociera, nie chce z nikim rozmawiać, on juz przekreślił małżeństwo, jak to już mówiłam wielokrotnie, na rękę mu wyprowadzka z domu.
Dzieki tym, którzy doradzają, Wasze rady są cenne, ale dla osób które chcą byc ze sobą, a dla tych którzy olali rodzinę to są "gadki szmatki" mam nadzieję, że w końcu ktoś do neigo dotrze.

Wszystko ekstra, tyllko Michał jest jak kamień, nic do niego nie dociera, nie chce z nikim rozmawiać, on juz przekreślił małżeństwo, jak to już mówiłam wielokrotnie, na rękę mu wyprowadzka z domu.
Dzieki tym, którzy doradzają, Wasze rady są cenne, ale dla osób które chcą byc ze sobą, a dla tych którzy olali rodzinę to są "gadki szmatki" mam nadzieję, że w końcu ktoś do neigo dotrze.

[Satine]

[kinga2]

[caterina2011]

Satine, to co napisałaś to dla mnie hmmm kubeł przydatnej zimnej wody, całkowicie racjonalnie na to patrzysz, w wielu kwestiach masz rację. Wiele mogłam, wiele przegapiłam, wiele nie przemyślałam,
Każdy dzień jest innym jednego dnia rozmawiamy, drugiego lecą słowa po których nie widać ensu tego co było.
Wiecie co za młoda jestem na to wszystko roli matki nauczyłam się szybko, roli żony nie, mąż mi napisał, że nie myśli o mnie, że nie czuje w sobie żadnych uczuć w stosunku do mnie, a już szczególnie tych dobrych. Gdybym wiedziała, że on chce chociaż trochę odbudować to, walczyła bym, a tak? Poczekam, nie robię nic, zobaczymy co będzie dalej.
Mam wiele w sobie winy przyznałam to przed nim, wiele mogłabym zmienić, ale dla kogo? Dla kogoś kto i tak nie nauczy się ze mną rozmawiać? Dla kogoś kto ma ważniejsze priorytety niż rodzina?

Satine, to co napisałaś to dla mnie hmmm kubeł przydatnej zimnej wody, całkowicie racjonalnie na to patrzysz, w wielu kwestiach masz rację. Wiele mogłam, wiele przegapiłam, wiele nie przemyślałam,
Każdy dzień jest innym jednego dnia rozmawiamy, drugiego lecą słowa po których nie widać ensu tego co było.
Wiecie co za młoda jestem na to wszystko roli matki nauczyłam się szybko, roli żony nie, mąż mi napisał, że nie myśli o mnie, że nie czuje w sobie żadnych uczuć w stosunku do mnie, a już szczególnie tych dobrych. Gdybym wiedziała, że on chce chociaż trochę odbudować to, walczyła bym, a tak? Poczekam, nie robię nic, zobaczymy co będzie dalej.
Mam wiele w sobie winy przyznałam to przed nim, wiele mogłabym zmienić, ale dla kogo? Dla kogoś kto i tak nie nauczy się ze mną rozmawiać? Dla kogoś kto ma ważniejsze priorytety niż rodzina?

[Satine]

Teraz tak czuje. Teraz tak mówi. Bo tak czuje. TERAZ.

Obietnice, przeprosiny nic nie zmienią - bo gdyby zmieniały, nie byłoby kryzysów, rozstań.

Zaakceptuj taki stan na teraz i miej nadzieję, że jutro ten stan może się zmienić.

Więc odpuść i zajmij się sobą, tym co możesz u siebie poprawić, ulepszyć. Ot, choćby relacje z Bogiem. Zbliżenie do Boga niesamowicie wycisza, uspokaja, po jakimś czasie przychodzą jasne, rozsądne decyzje, spokój. Czytaj sobie jakieś ciekawe lektury, które opisują relacje małżeńskie, najczęstsze błędy, drogi wychodzenia z kryzysu. Tu na forum znajdziesz prawdziwą kopalnię tytułów. Dobsona, Pulikowskiego fajnie się czyta, jak powieść, nie jak psychologiczne podręczniki.

To co mąż ma do przerobienia - nie ucieknie. I tak za niego tego nie zrobisz, ale rób wszystko, by samej wyjść z tego kryzysu silna, mocna, z wiedzą jak rozmawiać, jak wybaczać, jak szanować, jak kochać, jak być żoną, matką, przyjaciółką. Co będzie, to będzie - to wie tylko Bóg, ale Ty będziesz wiedziała, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś. :)

A kto wie, co się będzie działo, kiedy mąż zobaczy Ciebie taką odmienioną. Może (MOŻE) sam będzie chciał się przemienić, kto to wie, jaki pomysł na to ma Bóg.

PO COŚ ten kryzys jest, PO COŚ Bóg się upomniał o Ciebie. Ciesz się, że teraz, kiedy jesteś młodziutka. I do roboty. Wszyscy tutaj jesteśmy z Tobą. :)

Pozdrawiam

Teraz tak czuje. Teraz tak mówi. Bo tak czuje. TERAZ.

Obietnice, przeprosiny nic nie zmienią - bo gdyby zmieniały, nie byłoby kryzysów, rozstań.

Zaakceptuj taki stan na teraz i miej nadzieję, że jutro ten stan może się zmienić.

Więc odpuść i zajmij się sobą, tym co możesz u siebie poprawić, ulepszyć. Ot, choćby relacje z Bogiem. Zbliżenie do Boga niesamowicie wycisza, uspokaja, po jakimś czasie przychodzą jasne, rozsądne decyzje, spokój. Czytaj sobie jakieś ciekawe lektury, które opisują relacje małżeńskie, najczęstsze błędy, drogi wychodzenia z kryzysu. Tu na forum znajdziesz prawdziwą kopalnię tytułów. Dobsona, Pulikowskiego fajnie się czyta, jak powieść, nie jak psychologiczne podręczniki.

To co mąż ma do przerobienia - nie ucieknie. I tak za niego tego nie zrobisz, ale rób wszystko, by samej wyjść z tego kryzysu silna, mocna, z wiedzą jak rozmawiać, jak wybaczać, jak szanować, jak kochać, jak być żoną, matką, przyjaciółką. Co będzie, to będzie - to wie tylko Bóg, ale Ty będziesz wiedziała, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś. :)

A kto wie, co się będzie działo, kiedy mąż zobaczy Ciebie taką odmienioną. Może (MOŻE) sam będzie chciał się przemienić, kto to wie, jaki pomysł na to ma Bóg.

PO COŚ ten kryzys jest, PO COŚ Bóg się upomniał o Ciebie. Ciesz się, że teraz, kiedy jesteś młodziutka. I do roboty. Wszyscy tutaj jesteśmy z Tobą. :)

Pozdrawiam