[lukzlo22]

Witam wszystkich
Długo czytałem Wasze forum, zanim się zdecydowałem opisać swój problem. A w między czasie przechodzę koszmar mojego życia.... Moja żona oznajmiła mi 4 m-ce temu że, chce rozwodu... poczułem jak lód zarwał mi się pod nogami. Stało się to tuż po moim tygodniowym urlopie w Polsce... Jesteśmy małżeństwem od dwóch lat, a znamy się przeszło 5 lat. Już będąc w Polsce po kilku wymianach sms-ów, czułem że będzie źle po moim powrocie. Faktem jest to że moje smsy nie były też miłe, choć pierwszą wiadomość wysłałem miłą, ale potem się zaczeło.... Ona prosiła mnie o rozmowę wieczorem, dzień przed moim wyjazdem do Polski, ale ja odmówiłem, powiedziałem że porozmawiamy gdy wrócę bo nie chcę psuć sobie nastroju, choć i tak już nie był miły gdy wymieniliśmy kilka niedobrych słów....
Wtedy 4 m-ce temu tj. w maju, gdy wracałem do Anglii, miałem dobre intencje, chciałem porozmawiać i przeprosić(choć wiele razy przepraszałem), ale Ona zaczeła rozmowę na temat rozwodu.... to było jak zderzenie z ciężarówką, może nawet coś gorszego.....pomyślałem: Boże pomóż!!
W ciągu tych 4 m-cy ja byłem 2 tygodnie w Polsce na urlopie, i jak wróciłem to Ona pojechała też na 2 tygodnie( a mieliśmy jechać razem :( ). W całym tym czasie zachowywaliśmy się w miarę normalnie, z tym że żona nie sypia ze mną od tamtego dnia.... Do pracy chodziliśmy razem, ona zrobiła pewien podział, wszystko kupujemy osobno, gotujemy, konta itd po za rzeczami wspólnego użytku.... Jakoś przyjąłem tą sytuację, myśląc że cos może się poprawi, czasem ja zaczynałem rozmowę na temat jej decyzji, zdarzyły się oczywiście "wzniosłe" sytuacje podczas rozmowy, ja staralem się kontrolować siebie, co do tej pory mi się nie udawało, zawsze coś za dużo powiedziałem. A teraz wiem jak przykre i raniące potrafią być słowa.... W czasie naszych rozmów przyznaję moje błędy, gdzie je popełniałem, co robiłem nie tak.... ile bym dał żeby cofnąć ten czas...
W poniedziałek żona wrociła z urlopu, i miałem nadzieję że, samotny pobyt może coś zmieni w jej nastawieniu do tej decyzji...że może mama, znajomi jej troszkę przetłumaczą, ale to nie pomogło.... Ona słucha swojego rozumu (to bardzo dobra cecha), ale dla mnie w tej sytuacji to porażka życiowa.
Przez te 2 tygodnie nie pisałem do niej, chciałem jej dać spokój(choć nie raz wyciągałem telefon żeby napisać co u niej słychać...ale nie, nie napisałem), tak strasznie za nią tęskniłem... Gdy zbliżał się dzień Jej powrotu, nie mogłem się doczekać, ale równocześnie bałem się coraz bardziej tego co nieuniknione w jej słowach :(
Od tygodnia nie mogę spać po nocach, nie jem, nigdzie nie wychodzę prócz pracy. Łzy przelewają moje oczy niczym rwący potok po ulewie....
Nie jestem Aniołem bez skazy(bo nikt nie jest), wiem że popełniałem dużo błędów w życiu, że obiecywałem dużo i nie zawsze dotrzymywałem słowa. Nie chcę mówić, że zmienię się z dnia na dzień w 100%, ale teraz zrozumiałem to czego wtedy nie potrafiłem dostrzec... Kocham Ją, bardziej niż kiedykolwiek... Ona twierdzi, jak można kochać teraz skoro wcześniej tego nie było widać... Nie wiem, może ma rację, nie okazywałem Jej tego zbyt często... czasem byłem złośliwy.
Ciągle przypominają mi się słowa przysięgi małżeńskiej.... nie chcę się poddawać, ale już nie mam siły. Ona zaczyna powoli wierzyć że mam obsesję, że boję się samotności, ma rację boję się... musiałbym mieć serce z kamienia żeby tak nie czuć, choć czasem żałuję że nie mam takiego kamiennego serca...
Powoli, zaczynam się zastanawiać czy dać Jej ten rozwód... czuję jak mnie przyciskają gruzy tego wszystkiego co się wali, i nie wiem czy się będę umiał z nich wygrzebać...
Pozdrawiam wszystkich cierpiących i szczęśliwych...

Witam wszystkich
Długo czytałem Wasze forum, zanim się zdecydowałem opisać swój problem. A w między czasie przechodzę koszmar mojego życia.... Moja żona oznajmiła mi 4 m-ce temu że, chce rozwodu... poczułem jak lód zarwał mi się pod nogami. Stało się to tuż po moim tygodniowym urlopie w Polsce... Jesteśmy małżeństwem od dwóch lat, a znamy się przeszło 5 lat. Już będąc w Polsce po kilku wymianach sms-ów, czułem że będzie źle po moim powrocie. Faktem jest to że moje smsy nie były też miłe, choć pierwszą wiadomość wysłałem miłą, ale potem się zaczeło.... Ona prosiła mnie o rozmowę wieczorem, dzień przed moim wyjazdem do Polski, ale ja odmówiłem, powiedziałem że porozmawiamy gdy wrócę bo nie chcę psuć sobie nastroju, choć i tak już nie był miły gdy wymieniliśmy kilka niedobrych słów....
Wtedy 4 m-ce temu tj. w maju, gdy wracałem do Anglii, miałem dobre intencje, chciałem porozmawiać i przeprosić(choć wiele razy przepraszałem), ale Ona zaczeła rozmowę na temat rozwodu.... to było jak zderzenie z ciężarówką, może nawet coś gorszego.....pomyślałem: Boże pomóż!!
W ciągu tych 4 m-cy ja byłem 2 tygodnie w Polsce na urlopie, i jak wróciłem to Ona pojechała też na 2 tygodnie( a mieliśmy jechać razem :( ). W całym tym czasie zachowywaliśmy się w miarę normalnie, z tym że żona nie sypia ze mną od tamtego dnia.... Do pracy chodziliśmy razem, ona zrobiła pewien podział, wszystko kupujemy osobno, gotujemy, konta itd po za rzeczami wspólnego użytku.... Jakoś przyjąłem tą sytuację, myśląc że cos może się poprawi, czasem ja zaczynałem rozmowę na temat jej decyzji, zdarzyły się oczywiście "wzniosłe" sytuacje podczas rozmowy, ja staralem się kontrolować siebie, co do tej pory mi się nie udawało, zawsze coś za dużo powiedziałem. A teraz wiem jak przykre i raniące potrafią być słowa.... W czasie naszych rozmów przyznaję moje błędy, gdzie je popełniałem, co robiłem nie tak.... ile bym dał żeby cofnąć ten czas...
W poniedziałek żona wrociła z urlopu, i miałem nadzieję że, samotny pobyt może coś zmieni w jej nastawieniu do tej decyzji...że może mama, znajomi jej troszkę przetłumaczą, ale to nie pomogło.... Ona słucha swojego rozumu (to bardzo dobra cecha), ale dla mnie w tej sytuacji to porażka życiowa.
Przez te 2 tygodnie nie pisałem do niej, chciałem jej dać spokój(choć nie raz wyciągałem telefon żeby napisać co u niej słychać...ale nie, nie napisałem), tak strasznie za nią tęskniłem... Gdy zbliżał się dzień Jej powrotu, nie mogłem się doczekać, ale równocześnie bałem się coraz bardziej tego co nieuniknione w jej słowach :(
Od tygodnia nie mogę spać po nocach, nie jem, nigdzie nie wychodzę prócz pracy. Łzy przelewają moje oczy niczym rwący potok po ulewie....
Nie jestem Aniołem bez skazy(bo nikt nie jest), wiem że popełniałem dużo błędów w życiu, że obiecywałem dużo i nie zawsze dotrzymywałem słowa. Nie chcę mówić, że zmienię się z dnia na dzień w 100%, ale teraz zrozumiałem to czego wtedy nie potrafiłem dostrzec... Kocham Ją, bardziej niż kiedykolwiek... Ona twierdzi, jak można kochać teraz skoro wcześniej tego nie było widać... Nie wiem, może ma rację, nie okazywałem Jej tego zbyt często... czasem byłem złośliwy.
Ciągle przypominają mi się słowa przysięgi małżeńskiej.... nie chcę się poddawać, ale już nie mam siły. Ona zaczyna powoli wierzyć że mam obsesję, że boję się samotności, ma rację boję się... musiałbym mieć serce z kamienia żeby tak nie czuć, choć czasem żałuję że nie mam takiego kamiennego serca...
Powoli, zaczynam się zastanawiać czy dać Jej ten rozwód... czuję jak mnie przyciskają gruzy tego wszystkiego co się wali, i nie wiem czy się będę umiał z nich wygrzebać...
Pozdrawiam wszystkich cierpiących i szczęśliwych...

[Nirwanna]

Lukzlo, a jak u Ciebie relacja z Panem Bogiem? No bo aniołem nie jesteś, ale z Bożą pomocą - możesz i powinieneś dążyć I skoro nie masz siły - to właśnie od Boga powinieneś ja brać. Wszak On w Sakramencie Małżeństwa obiecał, że z Wami będzie, że będzie Wam błogosławił. I nie ma to tamto - do roboty się brać, i za siebie się brać
A żonie na razie odpuść. Nie gadaj, tylko przemawiaj postawą swoją. Silną i stabilną
Powodzenia!

Lukzlo, a jak u Ciebie relacja z Panem Bogiem? No bo aniołem nie jesteś, ale z Bożą pomocą - możesz i powinieneś dążyć I skoro nie masz siły - to właśnie od Boga powinieneś ja brać. Wszak On w Sakramencie Małżeństwa obiecał, że z Wami będzie, że będzie Wam błogosławił. I nie ma to tamto - do roboty się brać, i za siebie się brać
A żonie na razie odpuść. Nie gadaj, tylko przemawiaj postawą swoją. Silną i stabilną
Powodzenia!

[lukzlo22]

Nirwanna, dziękuję za odpowiedź... Z Panem Bogiem, u mnie jest różnie... wiem że nie można wątpić, jestem wierzący, choć może nie tak głęboko jak inni, ostatnimi czasy chodzę częściej do kościoła...
Jutro mamy iść wspólnie do psychologa, co udało mi się Ją namówić po długim czasie. Bardzo cieszy mnie to że odważyła się tam pójść, ale tak czy siak swoją decyzję podtrzymuje nadal... zobaczymy jak to będzie.
Była też rozmowa u nas o mojej wyprowadzce(Ona twierdzi: co z oczu to z serca), nie wiem czy to będzie dobry pomysł, może i ma rację...ja jestem sparaliżowany tym wszystkim. Najgorsze jest to, że ja przyjmuję taką decyzję, ale proponowałem aby nie podejmować kroku ku rozwodowi. Ona, twierdzi że tak nie może być, że trzeba przeciąć tą nić bo to jednak jeszcze łączy i ogranicza w innych działaniach w życiu....

Nirwanna, dziękuję za odpowiedź... Z Panem Bogiem, u mnie jest różnie... wiem że nie można wątpić, jestem wierzący, choć może nie tak głęboko jak inni, ostatnimi czasy chodzę częściej do kościoła...
Jutro mamy iść wspólnie do psychologa, co udało mi się Ją namówić po długim czasie. Bardzo cieszy mnie to że odważyła się tam pójść, ale tak czy siak swoją decyzję podtrzymuje nadal... zobaczymy jak to będzie.
Była też rozmowa u nas o mojej wyprowadzce(Ona twierdzi: co z oczu to z serca), nie wiem czy to będzie dobry pomysł, może i ma rację...ja jestem sparaliżowany tym wszystkim. Najgorsze jest to, że ja przyjmuję taką decyzję, ale proponowałem aby nie podejmować kroku ku rozwodowi. Ona, twierdzi że tak nie może być, że trzeba przeciąć tą nić bo to jednak jeszcze łączy i ogranicza w innych działaniach w życiu....

[Nirwanna]

Lukzlo - szczerze powiedziawszy... strasznie ogólnie piszesz. Wywnioskowałam, że była przemoc słowna z Twojej strony. I tyle. O co chodzi? I jaką Ty decyzję podejmujesz?

Lukzlo - szczerze powiedziawszy... strasznie ogólnie piszesz. Wywnioskowałam, że była przemoc słowna z Twojej strony. I tyle. O co chodzi? I jaką Ty decyzję podejmujesz?

[lukzlo22]

Nirwanna, - tak zdarzało mi się wypowiedzieć wiele przykrych słów, ktorych dziś bardzo żałuję. Ona podaje powód do rozwodu taki że się nie dogadujemy, różnica charakterów, to główna przyczyna i ja chcę to zmienić...
W naszym małżeństwie było sporo niepotrzebnych sporów, o to kto ma rację, często o pierdoły i tutaj były swego rodzaju przepychanki słowne, jedno i drugie było uparte... Dziś wiem, że nie warto być upartym, nie w małżeństwie.
Co do decyzji to tak naprawdę nie wiem, utknąłem w miejscu.... chcę się wyprowadzić, dać Jej czas na zajęcie się samą sobą,na pozbieranie swoich marzeń itd., ale nie chcę rozwodu...

Nirwanna, - tak zdarzało mi się wypowiedzieć wiele przykrych słów, ktorych dziś bardzo żałuję. Ona podaje powód do rozwodu taki że się nie dogadujemy, różnica charakterów, to główna przyczyna i ja chcę to zmienić...
W naszym małżeństwie było sporo niepotrzebnych sporów, o to kto ma rację, często o pierdoły i tutaj były swego rodzaju przepychanki słowne, jedno i drugie było uparte... Dziś wiem, że nie warto być upartym, nie w małżeństwie.
Co do decyzji to tak naprawdę nie wiem, utknąłem w miejscu.... chcę się wyprowadzić, dać Jej czas na zajęcie się samą sobą,na pozbieranie swoich marzeń itd., ale nie chcę rozwodu...

[kinga2]

lukzlo22,
Witaj na forum,
jak wszystkim można i Tobie od razu napisać, że ratować małżeństwo to zmieniać siebie. Siebie dla Boga i ludzi, siebie dla siebie .
Nie zmienisz świata pod siebie, ale siebie możesz zmienić tak, aby świat odczuł to i zmienił sie wobec Ciebie.
Skoro Twój świat to Bóg i małżeństwo to dla nich się zmieniaj.
Bóg pomoże tylko musisz stanąć w prawdzie i uznać swoje słabości i winy, nie patrz jak zareaguje żona tylko zacznij pracę nad sobą dla Waszego wspólnego dobra.
Nie trzeba robić wszystkiego na siłę.
Zacznij od wycieczki do konfesjonał, uporządkuj swoje sprawy z Bogiem, a zobaczysz jak poprowadzi CIę w świecie doczesnym poprzez różne ludzkie terapie, abyś stał się taki jakim chce widzieć Cię Bóg. Kiedy On będzie zadowolony to od ludzi nie będziesz się mógł opędzić.
Postaraj się oprócz wizyty u psychologa co jest dobrym posunięciem ( tylko chrześcijański! ) zainteresować się rekolekcjami dla małżonków w swojej okolicy. Nie podaję polskich skoro jesteś w UK, ale mamy też tu jakiś kontakt do polskiego kościoła . ( jest na forum )
Ponadto czytaj forum , zwłaszcza te części informacyjno-formacyjne, wiele tam porad i tłumaczenia jak powinno być poprawnie, aby było dobrze.
Przede wszystkim postaraj się opisać nieco szczegółowiej swoje problemy, bo z ogólników ciężko jest wysnuć wnioski i podpowiedzieć sposoby działania.

Na początek zacznij od tego jaki wzięliście ślub, sakramentalny czy kontraktowy i czy przed ślubem zachowaliście czystość, to bardzo ważne w procesie uzdrawiania małżeństwa, by czystość w związku była zachowana lub gdy trzeba odzyskana.

lukzlo22,
Witaj na forum,
jak wszystkim można i Tobie od razu napisać, że ratować małżeństwo to zmieniać siebie. Siebie dla Boga i ludzi, siebie dla siebie .
Nie zmienisz świata pod siebie, ale siebie możesz zmienić tak, aby świat odczuł to i zmienił sie wobec Ciebie.
Skoro Twój świat to Bóg i małżeństwo to dla nich się zmieniaj.
Bóg pomoże tylko musisz stanąć w prawdzie i uznać swoje słabości i winy, nie patrz jak zareaguje żona tylko zacznij pracę nad sobą dla Waszego wspólnego dobra.
Nie trzeba robić wszystkiego na siłę.
Zacznij od wycieczki do konfesjonał, uporządkuj swoje sprawy z Bogiem, a zobaczysz jak poprowadzi CIę w świecie doczesnym poprzez różne ludzkie terapie, abyś stał się taki jakim chce widzieć Cię Bóg. Kiedy On będzie zadowolony to od ludzi nie będziesz się mógł opędzić.
Postaraj się oprócz wizyty u psychologa co jest dobrym posunięciem ( tylko chrześcijański! ) zainteresować się rekolekcjami dla małżonków w swojej okolicy. Nie podaję polskich skoro jesteś w UK, ale mamy też tu jakiś kontakt do polskiego kościoła . ( jest na forum )
Ponadto czytaj forum , zwłaszcza te części informacyjno-formacyjne, wiele tam porad i tłumaczenia jak powinno być poprawnie, aby było dobrze.
Przede wszystkim postaraj się opisać nieco szczegółowiej swoje problemy, bo z ogólników ciężko jest wysnuć wnioski i podpowiedzieć sposoby działania.

Na początek zacznij od tego jaki wzięliście ślub, sakramentalny czy kontraktowy i czy przed ślubem zachowaliście czystość, to bardzo ważne w procesie uzdrawiania małżeństwa, by czystość w związku była zachowana lub gdy trzeba odzyskana.

[Nirwanna]

A zatem - różnica charakterów to główna przyczyna podawana podczas rozwodów. Na papierze. Ale realnie - to bzdura. Z tej przyczyny żadne małżeństwo by się nie utrzymało, bo WSZYSCY mamy różne charaktery.
Dalej - doświadczenie mówi, że wyprowadzka w takiej sytuacji raczej bardziej podzieli, niż tęsknotę i poukładanie myśli spowoduje. Jeśli nie ma w Waszym związku osoby trzeciej, ja bym sugerowała jednak wstrzymać się z wyprowadzką.
I najważniejsze - Twoja decyzja. Nie chcesz rozwodu. Słusznie. I teraz temu podporządkuj resztę. Bo zakładam, że samo nierozwiedzenie się nie satysfakcjonuje Cię? Chodzi też o naprawę Waszej relacji? Więc zacznij od początku - czyli od siebie. To co wyżej - siła, stabilność i spokój. Plus relacja z Panem Bogiem. Od tego zacznij, i w to zainwestuj. Cała reszta będzie pochodną. W tym uniknięcie rozwodu - miejmy nadzieję.

A zatem - różnica charakterów to główna przyczyna podawana podczas rozwodów. Na papierze. Ale realnie - to bzdura. Z tej przyczyny żadne małżeństwo by się nie utrzymało, bo WSZYSCY mamy różne charaktery.
Dalej - doświadczenie mówi, że wyprowadzka w takiej sytuacji raczej bardziej podzieli, niż tęsknotę i poukładanie myśli spowoduje. Jeśli nie ma w Waszym związku osoby trzeciej, ja bym sugerowała jednak wstrzymać się z wyprowadzką.
I najważniejsze - Twoja decyzja. Nie chcesz rozwodu. Słusznie. I teraz temu podporządkuj resztę. Bo zakładam, że samo nierozwiedzenie się nie satysfakcjonuje Cię? Chodzi też o naprawę Waszej relacji? Więc zacznij od początku - czyli od siebie. To co wyżej - siła, stabilność i spokój. Plus relacja z Panem Bogiem. Od tego zacznij, i w to zainwestuj. Cała reszta będzie pochodną. W tym uniknięcie rozwodu - miejmy nadzieję.

[w.z.]

Koniecznie to obejrzyj, dużo Ci się wyjaśni:

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=4764

Koniecznie to obejrzyj, dużo Ci się wyjaśni:

http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=4764

[lukzlo22]

Kochani, bardzo się cieszę za tak liczne odpowiedzi i jestem Wam wdzięczny za takowe wsparcie..

Kochani, bardzo się cieszę za tak liczne odpowiedzi i jestem Wam wdzięczny za takowe wsparcie..

[Nirwanna]

Hm - szczerze? Masz co robić. Kinga już parę sugestii wysunęła. W.Z. podsunął link, od niego zacznij. Przejrzyj dział na forum dotyczący Sakramentu Małżeństwa, Męski Kącik, o różnicach między kobietą a mężczyzną... I wiesz co? Poczytaj, pójdź do psychologa, może rekolekcje... A na koniec - wypnij klatę, i powiedz ZROBIĘ TO! Choćby nie wiem co się działo - ZROBIĘ TO, zawalczę o siebie, a potem o małżeństwo! Z podniesioną głową, jak na faceta przystało
Pozowdzenia!

Hm - szczerze? Masz co robić. Kinga już parę sugestii wysunęła. W.Z. podsunął link, od niego zacznij. Przejrzyj dział na forum dotyczący Sakramentu Małżeństwa, Męski Kącik, o różnicach między kobietą a mężczyzną... I wiesz co? Poczytaj, pójdź do psychologa, może rekolekcje... A na koniec - wypnij klatę, i powiedz ZROBIĘ TO! Choćby nie wiem co się działo - ZROBIĘ TO, zawalczę o siebie, a potem o małżeństwo! Z podniesioną głową, jak na faceta przystało
Pozowdzenia!

[lukzlo22]

Nirwanna, tak masz rację, muszę się wziąć za siebie, nie wiem ile sił na to mi wystarczy, ile da mi Bóg tyle wykorzystam. Do psychologa już jesteśmy umówieni razem na jutro, ale chciałbym jeszcze sam z księdzem porozmawiać, jest taki jeden tutaj fajny ksiądz - dawał nam nauki przedmałżeńskie...
pozdrawiam i niebawem mam nadzieję uronię znowu swoje myśli tutaj...

[ Dodano: 2010-09-02, 14:33 ]
Drodzy przyjaciele, po wczorajszej dyskusji na forum mogłem spokojnie zasnąć, nawet wieczorem moja rozmowa z żoną była spokojniejsza, tylko ta myśl która kłębi mi się w głowie że Ona chce rozwodu, mnie przytłacza. Od wczoraj staram się tego nie okazywać.... choć bardzo ciężko...modliłem się o siły w ciszy sam w pokoju. mimo tego że nie spimy razem, nie mam do Niej żalu, tak bardzo tylko mi jej brakuje, chciałbym Ją przytulić wesprzeć w tym smutku i cierpieniu jakiego też na pewno doznaje...
Dziś rano wstałem z lekkim optymizmem na twarzy, z pewnymi założeniami, ale gdy ujrzałem Ją z takim smutkiem na twarzy, moje siły milkną...ale nie poddaję się. Zapytałem czy wszystko ok, nie wiem czy dobrze robię... nie wiem czy dobrze robię gdy zapytam czy potrzebuje czegoś bo wybieram się do sklepu, nie chcę żeby to wyglądało jak nadskakiwanie czy nagła troska której aż tyle nie okazywałem. Ale nie umiem przejść obojętny... Nawet wspomniałem głośno i przytoczyłem sytuację z czasów kiedy dopiero co się poznaliśmy, miała na sobie spodnie które rzadko zakłada...
Dziś idziemy do psychologa, cieszę się że tam idziemy....ale czuję jakiś wewnętrzny niepokój, nigdy tam nie byłem...nie wiem jak się zachowywać, na pewno chciałbym jak najbardziej naturalnie...
Jak patrzę do przodu to nie wiem jak się zachowywać gdy będziemy wracać od psychologa, boję się ciszy... czy to złe? nie wiem...

[ Dodano: 2010-09-06, 17:11 ]
Witajcie, nawet nie wiem od czego zacząć pisać a tego właśnie potrzebuję....
Mam dziś okropnego doła, ale staram się nie okazywać tego żonie... nie wiem jak mam się zachowywać w stosunku do niej, nie umiem przechodzić obojętnie. Kilka dni temu, w ubiegły piątek, odczułem z Jej strony ziarenko nadziei.... Idąc do pracy, obróciła się do mnie na schodach i zaczekała na mnie, czego dawno nie robiła.... poczułem się naprawdę szczęśliwy choć na jedną chwilę. Nie wiem czy to z zapomnienia zrobiła, czy może malutkimi kroczkami wyzwoli swoją chęć naprawy małżeństwa.
Dziś za to jest okropnie, powiedziała żebym się zastanowił co dalej, bo stoimy w miejscu, co z wyprowadzką?...ja oczywiście nie jestem za tym i nie chcę. Ona mówi że nie zmieni zdania, a ja nawet Ją o to nie prosiłem i nie pytałem, nie chcę Jej męczyć takimi rozmowami już. Powiedziała również, że chce mieć spokój, chce być sama, a ja ciągle do niej przychodzę i o czymś mówię.... Mam się do niej nic nie odzywać? mam traktować Ją jak powietrze?.... nic już nie rozumiem.
Byłem u spowiedzi, umówiłem się z księdzem który sam zaproponował że może nam pomóc uczestniczyć w tej ciężkiej wędrówce. Ja odpowiedziałem, że na początku będę chyba sam, bo wątpię żeby udało mi się żonę na to namówić...
Pani psycholog po spotkaniu odmówiła nam dalszej współpracy z tego względu że, ja nie chcę rozwodu a żona chce. Może jedynie pracować indywidualnie z jednym z nas... Nie sądziłem nigdy w życiu że taki stan mnie dopadnie, że tak słaby psychicznie na to jestem...

Nirwanna, tak masz rację, muszę się wziąć za siebie, nie wiem ile sił na to mi wystarczy, ile da mi Bóg tyle wykorzystam. Do psychologa już jesteśmy umówieni razem na jutro, ale chciałbym jeszcze sam z księdzem porozmawiać, jest taki jeden tutaj fajny ksiądz - dawał nam nauki przedmałżeńskie...
pozdrawiam i niebawem mam nadzieję uronię znowu swoje myśli tutaj...

[ Dodano: 2010-09-02, 14:33 ]
Drodzy przyjaciele, po wczorajszej dyskusji na forum mogłem spokojnie zasnąć, nawet wieczorem moja rozmowa z żoną była spokojniejsza, tylko ta myśl która kłębi mi się w głowie że Ona chce rozwodu, mnie przytłacza. Od wczoraj staram się tego nie okazywać.... choć bardzo ciężko...modliłem się o siły w ciszy sam w pokoju. mimo tego że nie spimy razem, nie mam do Niej żalu, tak bardzo tylko mi jej brakuje, chciałbym Ją przytulić wesprzeć w tym smutku i cierpieniu jakiego też na pewno doznaje...
Dziś rano wstałem z lekkim optymizmem na twarzy, z pewnymi założeniami, ale gdy ujrzałem Ją z takim smutkiem na twarzy, moje siły milkną...ale nie poddaję się. Zapytałem czy wszystko ok, nie wiem czy dobrze robię... nie wiem czy dobrze robię gdy zapytam czy potrzebuje czegoś bo wybieram się do sklepu, nie chcę żeby to wyglądało jak nadskakiwanie czy nagła troska której aż tyle nie okazywałem. Ale nie umiem przejść obojętny... Nawet wspomniałem głośno i przytoczyłem sytuację z czasów kiedy dopiero co się poznaliśmy, miała na sobie spodnie które rzadko zakłada...
Dziś idziemy do psychologa, cieszę się że tam idziemy....ale czuję jakiś wewnętrzny niepokój, nigdy tam nie byłem...nie wiem jak się zachowywać, na pewno chciałbym jak najbardziej naturalnie...
Jak patrzę do przodu to nie wiem jak się zachowywać gdy będziemy wracać od psychologa, boję się ciszy... czy to złe? nie wiem...

[ Dodano: 2010-09-06, 17:11 ]
Witajcie, nawet nie wiem od czego zacząć pisać a tego właśnie potrzebuję....
Mam dziś okropnego doła, ale staram się nie okazywać tego żonie... nie wiem jak mam się zachowywać w stosunku do niej, nie umiem przechodzić obojętnie. Kilka dni temu, w ubiegły piątek, odczułem z Jej strony ziarenko nadziei.... Idąc do pracy, obróciła się do mnie na schodach i zaczekała na mnie, czego dawno nie robiła.... poczułem się naprawdę szczęśliwy choć na jedną chwilę. Nie wiem czy to z zapomnienia zrobiła, czy może malutkimi kroczkami wyzwoli swoją chęć naprawy małżeństwa.
Dziś za to jest okropnie, powiedziała żebym się zastanowił co dalej, bo stoimy w miejscu, co z wyprowadzką?...ja oczywiście nie jestem za tym i nie chcę. Ona mówi że nie zmieni zdania, a ja nawet Ją o to nie prosiłem i nie pytałem, nie chcę Jej męczyć takimi rozmowami już. Powiedziała również, że chce mieć spokój, chce być sama, a ja ciągle do niej przychodzę i o czymś mówię.... Mam się do niej nic nie odzywać? mam traktować Ją jak powietrze?.... nic już nie rozumiem.
Byłem u spowiedzi, umówiłem się z księdzem który sam zaproponował że może nam pomóc uczestniczyć w tej ciężkiej wędrówce. Ja odpowiedziałem, że na początku będę chyba sam, bo wątpię żeby udało mi się żonę na to namówić...
Pani psycholog po spotkaniu odmówiła nam dalszej współpracy z tego względu że, ja nie chcę rozwodu a żona chce. Może jedynie pracować indywidualnie z jednym z nas... Nie sądziłem nigdy w życiu że taki stan mnie dopadnie, że tak słaby psychicznie na to jestem...

[kasia1]

[rafcik]

[NORBERT]

..

..