[nałóg]

Adam........... no.....to właściwa droga.............. ale nie zapominij zajść do kościoła............i pomodlić sie o światło Ducha Św. dla siebie.
A i nie zapominaj o codziennej modlitwie............. najlepiej dziękczynnej

Adam........... no.....to właściwa droga.............. ale nie zapominij zajść do kościoła............i pomodlić sie o światło Ducha Św. dla siebie.
A i nie zapominaj o codziennej modlitwie............. najlepiej dziękczynnej

[kinga2]

[Mirakulum]

Adam
Ojciec Bogdan na naszych rekolekcjach w Rychwałdzie , bardzo obrazowo pokazał jak należy ratować małżeństwo sakramentalne.
Panów ustawił na okręgu a w centrum "Jezusa" - jak ktoś robi krok w stronę Jezusa automatycznie zbliża sie do współmałżonka , ale zasada jest taka ,trzeba patrzeć na Jezusa - prosto w Jego oczy , nie możesz mieć głowy odwróconej w kierunku żony /męża bo wtedy tylko kątem oka widzisz Jezusa , a w centrum jest wtedy małżonek( bożek)
- czy teraz jasne -
Jak Pan ma Ci pomóc jak pętasz mu się pod nogami , jak niecierpliwe dziecko , przedłużasz cały proces, utrudniasz Bogu jego Plan - A on jest milion razy lepszy od Twoich i naszych pomysłów, planów ratowania małżeństwa .

Adam
Ojciec Bogdan na naszych rekolekcjach w Rychwałdzie , bardzo obrazowo pokazał jak należy ratować małżeństwo sakramentalne.
Panów ustawił na okręgu a w centrum "Jezusa" - jak ktoś robi krok w stronę Jezusa automatycznie zbliża sie do współmałżonka , ale zasada jest taka ,trzeba patrzeć na Jezusa - prosto w Jego oczy , nie możesz mieć głowy odwróconej w kierunku żony /męża bo wtedy tylko kątem oka widzisz Jezusa , a w centrum jest wtedy małżonek( bożek)
- czy teraz jasne -
Jak Pan ma Ci pomóc jak pętasz mu się pod nogami , jak niecierpliwe dziecko , przedłużasz cały proces, utrudniasz Bogu jego Plan - A on jest milion razy lepszy od Twoich i naszych pomysłów, planów ratowania małżeństwa .

[w.z.]

Polecam Ci dzisiejszy (i nie tylko) komentarz do Słowa z "Mateusza":

"Tobie, o Panie, powierzam moją troskę, Ty mię podtrzymasz (Ps 55, 23)

„Wszystkie troski wasze przerzućcie na Boga, gdyż Jemu zależy na was” (1 P 5, 7). Kto ugina się pod ciężarem osobistego cierpienia, popadnie w rozgoryczenie i pogrąży się w nim tłumiąc w sobie każdy wielkoduszny zryw. Kto natomiast zdaje się na Boga, ten zachowa równowagę i zdolny będzie myśleć więcej o innych niż o sobie samym, zawsze gotów do oddania. „Mocni w wierze — pisze św. Piotr do chrześcijan prześladowanych. — Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie” (tamże 9). Myśl o cierpieniach bliźniego, większych pewnie niż nasze, pomaga zapomnieć o sobie samym, wznosić się ponad osobiste cierpienia i poświęcać się, by nieść ulgę cierpieniom innych, dźwigając własny krzyż solidarnie z cierpiącymi braćmi, przede wszystkim zaś w zgodności z Chrystusem ukrzyżowanym.

Nieraz jednak utrapienie może stać się tak ciężkie, że zdaje się nas przygniatać. Wówczas pomoże nam myśl, że Jezus w Gctsemani również był tak przygnieciony cierpieniem, iż pocił się krwią i jęczał: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci” (Mt 26, 38). Syn Boga i Bóg sam chciał doświadczyć strachu, trwogi, odrazy swojej natury w obliczu cierpienia. Każdy człowiek w śmiertelnym smutku Chrystusa widzi uświęcone własne utrapienia i smutki, a zarazem znajduje siłę, by nie upaść. Chrześcijanin chroniąc się z Jezusem w modlitwie do Ojca: „nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (tamże 39), opiera się atakom bólu, nie daje im się pochłonąć, nie popada w rozgoryczenie. Synowskie i ufne zdanie się na wolę Boga sprawia, że może stawić czoła z prostota, a nawet z radością, okolicznościom najbardziej nawet tragicznym, ponieważ wie, że „ci, którzy pokładają ufność w Bogu, nic zaznają wstydu” (Dn 3, 40).

,,A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swojej chwały w Chrystusie Jezusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje” (1 P 5, 10). Utrapienia tego życia są zawsze „krótkim cierpieniem” w porównaniu ze szczęśliwą wiecznością, do której wiedzie nas krzyż."

Polecam Ci dzisiejszy (i nie tylko) komentarz do Słowa z "Mateusza":

"Tobie, o Panie, powierzam moją troskę, Ty mię podtrzymasz (Ps 55, 23)

„Wszystkie troski wasze przerzućcie na Boga, gdyż Jemu zależy na was” (1 P 5, 7). Kto ugina się pod ciężarem osobistego cierpienia, popadnie w rozgoryczenie i pogrąży się w nim tłumiąc w sobie każdy wielkoduszny zryw. Kto natomiast zdaje się na Boga, ten zachowa równowagę i zdolny będzie myśleć więcej o innych niż o sobie samym, zawsze gotów do oddania. „Mocni w wierze — pisze św. Piotr do chrześcijan prześladowanych. — Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie” (tamże 9). Myśl o cierpieniach bliźniego, większych pewnie niż nasze, pomaga zapomnieć o sobie samym, wznosić się ponad osobiste cierpienia i poświęcać się, by nieść ulgę cierpieniom innych, dźwigając własny krzyż solidarnie z cierpiącymi braćmi, przede wszystkim zaś w zgodności z Chrystusem ukrzyżowanym.

Nieraz jednak utrapienie może stać się tak ciężkie, że zdaje się nas przygniatać. Wówczas pomoże nam myśl, że Jezus w Gctsemani również był tak przygnieciony cierpieniem, iż pocił się krwią i jęczał: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci” (Mt 26, 38). Syn Boga i Bóg sam chciał doświadczyć strachu, trwogi, odrazy swojej natury w obliczu cierpienia. Każdy człowiek w śmiertelnym smutku Chrystusa widzi uświęcone własne utrapienia i smutki, a zarazem znajduje siłę, by nie upaść. Chrześcijanin chroniąc się z Jezusem w modlitwie do Ojca: „nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (tamże 39), opiera się atakom bólu, nie daje im się pochłonąć, nie popada w rozgoryczenie. Synowskie i ufne zdanie się na wolę Boga sprawia, że może stawić czoła z prostota, a nawet z radością, okolicznościom najbardziej nawet tragicznym, ponieważ wie, że „ci, którzy pokładają ufność w Bogu, nic zaznają wstydu” (Dn 3, 40).

,,A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swojej chwały w Chrystusie Jezusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje” (1 P 5, 10). Utrapienia tego życia są zawsze „krótkim cierpieniem” w porównaniu ze szczęśliwą wiecznością, do której wiedzie nas krzyż."

[adamwild]

Witam wszystkich i dzięki za wpisy.
Kilka dni nie pisałem żadnych postów , chciałem przemyśleć, poczytać inne historie z tego forum - porównać swoje szanse itd.
Po tych wszystkich przemyśleniach dochodzę do wniosku, że kawał że mnie bydlaka i że moja żona i tak długo ze mną wytrzymała.

Witam wszystkich i dzięki za wpisy.
Kilka dni nie pisałem żadnych postów , chciałem przemyśleć, poczytać inne historie z tego forum - porównać swoje szanse itd.
Po tych wszystkich przemyśleniach dochodzę do wniosku, że kawał że mnie bydlaka i że moja żona i tak długo ze mną wytrzymała.

[Jarosław]

Cytat:

Po tych wszystkich przemyśleniach dochodzę do wniosku, że kawał że mnie bydlaka i że moja żona i tak długo ze mną wytrzymała.

Warto do tego dodać przemyślanie następne zwłaszcza w takim czasie, że mimo wszystko Pan tak mnie umiłował, że oddał za mnie życie na krzyżu.
A stąd prosty wniosek, że skoro Pan mnie umiłował kimże jestem bym ja sam się tak nazywał.

adamwild napisał/a:

Jak jest w towarzystwie przyjaciółki albo taka "wściekła" to jest mi bardzo daleka i obca i taka już nie Moja.

Zacznij się za nią modlić, by było nie tak znowu trudno to zacznij Bogu dziękować za to, że Twoja żona urodziła Ci te wspaniałe dzieci. Zobaczysz zrobi się bliższa, poczujesz jak jest zagubiona, ale modląc się za nią będziesz jej "opiekunem".

Cytat:

Po tych wszystkich przemyśleniach dochodzę do wniosku, że kawał że mnie bydlaka i że moja żona i tak długo ze mną wytrzymała.

Warto do tego dodać przemyślanie następne zwłaszcza w takim czasie, że mimo wszystko Pan tak mnie umiłował, że oddał za mnie życie na krzyżu.
A stąd prosty wniosek, że skoro Pan mnie umiłował kimże jestem bym ja sam się tak nazywał.

adamwild napisał/a:

Jak jest w towarzystwie przyjaciółki albo taka "wściekła" to jest mi bardzo daleka i obca i taka już nie Moja.

Zacznij się za nią modlić, by było nie tak znowu trudno to zacznij Bogu dziękować za to, że Twoja żona urodziła Ci te wspaniałe dzieci. Zobaczysz zrobi się bliższa, poczujesz jak jest zagubiona, ale modląc się za nią będziesz jej "opiekunem".

[adamwild]