[róża]

Do założenia tego wątku zainspirowały mnie obserwacje powracającego"zdradzacza". No właśnie, dopóty jest u niej - w głowie tylko jedno marzenie "byle powrócił, a dalej to już na pewno będzie dobrze, na pewno ułoży się". Powraca... I okazuje się, że jest już innym człowiekiem - inaczej zachowuje się: bardziej nerwowy, mniej wylewny, taki tajemniczy... Nie wiesz, co tam w jego głowie dzieje się, czy to poczucie winy, czy ta trzecia w niej nadal mieszka. Ty też jesteś juz inną kobietą - bardziej podejrzliwa, nieufną... Próbujecie, niby wszystko powraca do normy, ale to tylko pozornie... Po czasie szczęścia z powrotu "marnotrawnego", pojawia sie niechęć i żal znowu rośnie... Znowu oddalacie się od siebie, być może w jego myślach zjawia się pokusa powrotu do tamtej, przchodzą mysli, że to już nie to samo, że coś minęło bezpowrotnie...
Kochani, jak sobie wtedy poradzić, jak Wam to udało się, po jakim czasie? Może jakieś praktyczne wskazówki - co wolno, czego nie wolno itp.

Do założenia tego wątku zainspirowały mnie obserwacje powracającego"zdradzacza". No właśnie, dopóty jest u niej - w głowie tylko jedno marzenie "byle powrócił, a dalej to już na pewno będzie dobrze, na pewno ułoży się". Powraca... I okazuje się, że jest już innym człowiekiem - inaczej zachowuje się: bardziej nerwowy, mniej wylewny, taki tajemniczy... Nie wiesz, co tam w jego głowie dzieje się, czy to poczucie winy, czy ta trzecia w niej nadal mieszka. Ty też jesteś juz inną kobietą - bardziej podejrzliwa, nieufną... Próbujecie, niby wszystko powraca do normy, ale to tylko pozornie... Po czasie szczęścia z powrotu "marnotrawnego", pojawia sie niechęć i żal znowu rośnie... Znowu oddalacie się od siebie, być może w jego myślach zjawia się pokusa powrotu do tamtej, przchodzą mysli, że to już nie to samo, że coś minęło bezpowrotnie...
Kochani, jak sobie wtedy poradzić, jak Wam to udało się, po jakim czasie? Może jakieś praktyczne wskazówki - co wolno, czego nie wolno itp.

[cola]

Różo wiem jak się czujesz i dla mnie takie życie jakby w dwóch światach było trudne. Nie dałam rady i w końcu podjęłam decyzję, ze dłuzej tak nie potrafię........albo..albo i doszło do separacji. I powiem ci, ze teraz jest podobnie ale jednak inaczej. Teraz nie zadaję sobie już pytania - jak moge pozwalać sie tak traktować, oszukiwać? Bo i ja do siebie czuję teraz większy szacunek i on traktuje mnie z większym szacunkiem. A co bedzie z naszym małzeństwem - to wie tylko sam Bóg. Mój mąż też nie mówi, co w jego głowie siedzi . U mnie rozmowy z meżem, teściową nic nie dały. może z niektórymi facetami tak trzeba - jak mówi nałóg - żeby mocno zabolało.

Różo wiem jak się czujesz i dla mnie takie życie jakby w dwóch światach było trudne. Nie dałam rady i w końcu podjęłam decyzję, ze dłuzej tak nie potrafię........albo..albo i doszło do separacji. I powiem ci, ze teraz jest podobnie ale jednak inaczej. Teraz nie zadaję sobie już pytania - jak moge pozwalać sie tak traktować, oszukiwać? Bo i ja do siebie czuję teraz większy szacunek i on traktuje mnie z większym szacunkiem. A co bedzie z naszym małzeństwem - to wie tylko sam Bóg. Mój mąż też nie mówi, co w jego głowie siedzi . U mnie rozmowy z meżem, teściową nic nie dały. może z niektórymi facetami tak trzeba - jak mówi nałóg - żeby mocno zabolało.

[róża]

Właśnie chodzi o ten szacunek do siebie samego. Separacja powinna chyba być wpisana w takie zdarzenia, tak to czuję, taką potrzebę samotności, a wręcz niewidywania się z mężem. Myślę, że to mogłoby służyc dobru i to obydwu stron. Pozbierać się, przemyśleć - bez emocji, a tej drugiej stronie też przydałby się czas na zrewidowanie własnego życia, skoro zabrnęła w ślepy zaułek... Bycie razem temu nie służy, bo pozornie wszystko OK, ale jakoś tak boli to bycie razem, a raczej obok siebie. Wydawało mi się, że najgorsze już mamy za soba, ale widzę, że niestety...
Zaczynam naprawdę wątpić, że jest jeszcze możliwe bycie razem. Chęci są , ale w środku jakaś niewidzialna bariera - zbudowana chyba z bólu, żalu, poczucia bycia tak "mocno oszukanym". Tak więc myślę, że nie należy zarzucać zdradzonym, że nie chcieli odbudowywać związku "po", bo to niekoniecznie tak... Po prostu zdradzający sam, własnymi rękoma zbudował mur, który to, mimo najszczerszych chęci - jest dla drugiej strony nie do pokonania.

Właśnie chodzi o ten szacunek do siebie samego. Separacja powinna chyba być wpisana w takie zdarzenia, tak to czuję, taką potrzebę samotności, a wręcz niewidywania się z mężem. Myślę, że to mogłoby służyc dobru i to obydwu stron. Pozbierać się, przemyśleć - bez emocji, a tej drugiej stronie też przydałby się czas na zrewidowanie własnego życia, skoro zabrnęła w ślepy zaułek... Bycie razem temu nie służy, bo pozornie wszystko OK, ale jakoś tak boli to bycie razem, a raczej obok siebie. Wydawało mi się, że najgorsze już mamy za soba, ale widzę, że niestety...
Zaczynam naprawdę wątpić, że jest jeszcze możliwe bycie razem. Chęci są , ale w środku jakaś niewidzialna bariera - zbudowana chyba z bólu, żalu, poczucia bycia tak "mocno oszukanym". Tak więc myślę, że nie należy zarzucać zdradzonym, że nie chcieli odbudowywać związku "po", bo to niekoniecznie tak... Po prostu zdradzający sam, własnymi rękoma zbudował mur, który to, mimo najszczerszych chęci - jest dla drugiej strony nie do pokonania.

[cola]

Rózo, ale własnie ten mur mozna zburzyć powierzajac problem Bogu. Sama widzisz, ze tu rozumowo nic nie zdziałasz.

Rózo, ale własnie ten mur mozna zburzyć powierzajac problem Bogu. Sama widzisz, ze tu rozumowo nic nie zdziałasz.

[artuana]

Różo,
w forach archiwalnych (np. z roku 2009) znajdziesz wiele postów na ten temat.
Na przykład tu:
http://www.kryzys.org/arc...opic.php?t=4133

Znajdziesz tam praktyczne wskazówki osób, które się starały odbudować związek po zdradzie.
Na pewno nie wszystkim się to udaje, nie ma się co oszukiwać.

Przede wszystkim to zdradzacz musi chcieć wrócić i to nie tylko fizycznie, ale i psychicznie do małżonka. Cóż z tego, że wróci do domu, jeśli nie robi nic, by Cię przekonać o tym, że kochanka to był błąd i że naprawdę kocha tylko Ciebie?

Ostatnio ewaa napisała, że udało jej się odbudować małżeństwo po zdradzie, ale to głównie jej mąż się starał naprawić to, co zniszczył.

Piszesz o separacji. Oczywiście, że masz prawo do tego. Przecież Kościół przewiduje separację na wypadek zdrady. I nikt nie może zarzucać zdradzonemu, że nie jest w stanie przez długi czas (lub już nigdy) żyć ze zdradzaczem. Można przebaczyć zdradę, ale to wcale nie musi oznaczać, że nastąpi pojednanie między małżonkami (czyli wspólne dalsze życie).
Czy uda się zburzyć ten "mur", o którym piszesz, zależy od wielu czynników ( czy to była jedna zdrada, czy wiele, jak długo trawała, czy zdradzacz szczerze żałuje i się stara odbudować zaufanie, jaka jest kondycja psychiczna zdradzonego, itp).

Odbudowa małzeństwa po zdradzie to długa i ciężka praca.

Różo,
w forach archiwalnych (np. z roku 2009) znajdziesz wiele postów na ten temat.
Na przykład tu:
http://www.kryzys.org/arc...opic.php?t=4133

Znajdziesz tam praktyczne wskazówki osób, które się starały odbudować związek po zdradzie.
Na pewno nie wszystkim się to udaje, nie ma się co oszukiwać.

Przede wszystkim to zdradzacz musi chcieć wrócić i to nie tylko fizycznie, ale i psychicznie do małżonka. Cóż z tego, że wróci do domu, jeśli nie robi nic, by Cię przekonać o tym, że kochanka to był błąd i że naprawdę kocha tylko Ciebie?

Ostatnio ewaa napisała, że udało jej się odbudować małżeństwo po zdradzie, ale to głównie jej mąż się starał naprawić to, co zniszczył.

Piszesz o separacji. Oczywiście, że masz prawo do tego. Przecież Kościół przewiduje separację na wypadek zdrady. I nikt nie może zarzucać zdradzonemu, że nie jest w stanie przez długi czas (lub już nigdy) żyć ze zdradzaczem. Można przebaczyć zdradę, ale to wcale nie musi oznaczać, że nastąpi pojednanie między małżonkami (czyli wspólne dalsze życie).
Czy uda się zburzyć ten "mur", o którym piszesz, zależy od wielu czynników ( czy to była jedna zdrada, czy wiele, jak długo trawała, czy zdradzacz szczerze żałuje i się stara odbudować zaufanie, jaka jest kondycja psychiczna zdradzonego, itp).

Odbudowa małzeństwa po zdradzie to długa i ciężka praca.

[w.z.]

Cześc dziewczyny! Moim zdaniem po powrocie "zdradzacza" potrzebna jest jednak odrobina zaufania do niego. Ja z początku miotałem się, bolał mnie każdy kontakt żony z poprzednim partnerem. Człowiek miota się wtedy i nie wie co robic. Ciężko zaufac. Z drugiej strony powrót małżonka jest okazją do rozpoczęcia pracy nad małżeństwem i warto od początku robic coś w tym kierunku. Ja wyszedłem z założenia, że muszę postawic wszystko na jedną kartę, na Boga, bo w razie czego On nigdy nie zawiedzie.

Mało piszecie o Bogu. Wiem, że to trudno zrozumiec, ale moim zdaniem bez Boga nasze małżeństwa mogą nie przetrwac. Sami nie damy rady. Nie ma jakiegoś cudownego sposobu by nasz współmałżonek nawrócił się, ale warto prosic Boga o ten cud. Takie cuda czasami się zdarzają :).

Cześc dziewczyny! Moim zdaniem po powrocie "zdradzacza" potrzebna jest jednak odrobina zaufania do niego. Ja z początku miotałem się, bolał mnie każdy kontakt żony z poprzednim partnerem. Człowiek miota się wtedy i nie wie co robic. Ciężko zaufac. Z drugiej strony powrót małżonka jest okazją do rozpoczęcia pracy nad małżeństwem i warto od początku robic coś w tym kierunku. Ja wyszedłem z założenia, że muszę postawic wszystko na jedną kartę, na Boga, bo w razie czego On nigdy nie zawiedzie.

Mało piszecie o Bogu. Wiem, że to trudno zrozumiec, ale moim zdaniem bez Boga nasze małżeństwa mogą nie przetrwac. Sami nie damy rady. Nie ma jakiegoś cudownego sposobu by nasz współmałżonek nawrócił się, ale warto prosic Boga o ten cud. Takie cuda czasami się zdarzają :).

[Mirakulum]

no to coś o murze

tekst bis. Z .Karnikowskiego

"Człowiek, który przyjmie w wierze pojednanie w Chrystusie i zaczyna godzić się na przeżywanie go w swoim życiu, otrzymuje uzdolnienie do życia w jedności i zaczyna w tym smakować i rozkoszować się, nawet jeśli go to kosztuje, nawet jeśli jest to związane z traceniem życia. Jest to ważne w odniesieniu do każdej relacji, ale zwłaszcza do małżeństwa.(...)

gdy małżonkowie odkrywają w sobie inność, tzn. fakt, że w konkretnych sytuacjach współmałżonek jest inny, niż drugi to sobie wyobraża lub sobie tego życzy.

Ich doświadczeniem staje się wrogość, rozdzielenie, które są właśnie tym murem, jakim każdy się otacza dla obrony samego siebie.

Wtedy w szczególny sposób znajomość Tajemnicy Jezusa jawi się jako moc dana do dyspozycji. Chrystus bowiem wydał samego siebie, stracił samego siebie dla drugiego, innego, nawet wrogiego. Rzeczywiście umarł, ale Jego śmierć okazała się przejściem do Ojca powołującego do życia i wskrzeszającego z martwych, otwierającego tym samym rzeczywistość pojednania i jedności.
W relacji wierzących małżonków chrześcijańskich oboje albo przynajmniej jedno z nich może być tym, przez którego spełnia się specyficzny charakter sakramentalnej jedności. Dzieje się tak, kiedy w konkretnej sytuacji odwoła się on do Tajemnicy Jezusa Chrystusa, okaże moc przyjęcia na siebie inności drugiego, niejako wyda siebie dla drugiego.
W ten sposób jawi się jasno, że małżeństwo chrześcijańskie nie jest umową między ludźmi, w której każdy oczekuje spełnienia tego, co wydaje mu się korzystne dla niego. Nie jest regulowane logiką, według której trzeba obronić siebie. Jest natomiast wejściem dwojga w przymierze z Bogiem, w którym oczekuje się spełnienia dzieła Boga, przynoszącego jedność dzięki otwartości przynajmniej jednego z nich na zburzenie muru wrogości w sobie

z Bogiem
__________
_______

no to coś o murze

tekst bis. Z .Karnikowskiego

"Człowiek, który przyjmie w wierze pojednanie w Chrystusie i zaczyna godzić się na przeżywanie go w swoim życiu, otrzymuje uzdolnienie do życia w jedności i zaczyna w tym smakować i rozkoszować się, nawet jeśli go to kosztuje, nawet jeśli jest to związane z traceniem życia. Jest to ważne w odniesieniu do każdej relacji, ale zwłaszcza do małżeństwa.(...)

gdy małżonkowie odkrywają w sobie inność, tzn. fakt, że w konkretnych sytuacjach współmałżonek jest inny, niż drugi to sobie wyobraża lub sobie tego życzy.

Ich doświadczeniem staje się wrogość, rozdzielenie, które są właśnie tym murem, jakim każdy się otacza dla obrony samego siebie.

Wtedy w szczególny sposób znajomość Tajemnicy Jezusa jawi się jako moc dana do dyspozycji. Chrystus bowiem wydał samego siebie, stracił samego siebie dla drugiego, innego, nawet wrogiego. Rzeczywiście umarł, ale Jego śmierć okazała się przejściem do Ojca powołującego do życia i wskrzeszającego z martwych, otwierającego tym samym rzeczywistość pojednania i jedności.
W relacji wierzących małżonków chrześcijańskich oboje albo przynajmniej jedno z nich może być tym, przez którego spełnia się specyficzny charakter sakramentalnej jedności. Dzieje się tak, kiedy w konkretnej sytuacji odwoła się on do Tajemnicy Jezusa Chrystusa, okaże moc przyjęcia na siebie inności drugiego, niejako wyda siebie dla drugiego.
W ten sposób jawi się jasno, że małżeństwo chrześcijańskie nie jest umową między ludźmi, w której każdy oczekuje spełnienia tego, co wydaje mu się korzystne dla niego. Nie jest regulowane logiką, według której trzeba obronić siebie. Jest natomiast wejściem dwojga w przymierze z Bogiem, w którym oczekuje się spełnienia dzieła Boga, przynoszącego jedność dzięki otwartości przynajmniej jednego z nich na zburzenie muru wrogości w sobie

z Bogiem
__________
_______

[robertT]

Ilu zdradzaczy...tyle różnych zachowań!Jeden chce wrócić drugi dzięki-czekał jak żona odkryje i nie będzie musiał się ukrywać!Dosłownie czekał na to!Psychika zdradzacza jest pokrzywiona...chciał zdradzić z premedytacją,czy zabrnął w ślepy zaułek?Planował,czy to był istny wypadek przy pracy?Podano mu to na talerzu,czy walczył o kochankę?Czy wiedział,że to będzie kochanka,czy się zakochał po ludzku?Kusy działał...wiem z własnego doświadczenia.Powrót syna marnotrawnego...tak, ale czy żona da radę temu wszystkiemu...przecież pokaleczona jak diabli!Chylę czoła kobietom które mimo pokaleczenia...chcą,chcą bo warto razem...najprościej"dzięki ale to nie dla mnie..."wtedy wyłania się wielkość i miłosierdzie żony.Da radę ze zdradzaczem...będzie miała na tyle siły żeby mu wybaczyć!?Szlachetne aż do bólu...

Ilu zdradzaczy...tyle różnych zachowań!Jeden chce wrócić drugi dzięki-czekał jak żona odkryje i nie będzie musiał się ukrywać!Dosłownie czekał na to!Psychika zdradzacza jest pokrzywiona...chciał zdradzić z premedytacją,czy zabrnął w ślepy zaułek?Planował,czy to był istny wypadek przy pracy?Podano mu to na talerzu,czy walczył o kochankę?Czy wiedział,że to będzie kochanka,czy się zakochał po ludzku?Kusy działał...wiem z własnego doświadczenia.Powrót syna marnotrawnego...tak, ale czy żona da radę temu wszystkiemu...przecież pokaleczona jak diabli!Chylę czoła kobietom które mimo pokaleczenia...chcą,chcą bo warto razem...najprościej"dzięki ale to nie dla mnie..."wtedy wyłania się wielkość i miłosierdzie żony.Da radę ze zdradzaczem...będzie miała na tyle siły żeby mu wybaczyć!?Szlachetne aż do bólu...

[NORBERT]

[róża]

Rzeczywiście, był podobny wątek.
Czyli jednak to było bardzo trudne dla Wszystkich, a dla niektórych - niemożliwe... Dla nas chyba też, wczorajszy dzień zdaje się nie pozostawiać złudzeń... Mąż krzyczy (nie mówi, tak, tak) "jeśli ty nie rozwiedziesz się ze mna, ja rozwiodę się z tobą), nasiliła się agresja, w słowach nie przebiera. I pytam siebie, po co było zadawać sobie tyle trudu zapomnienia, tyle walki w środku, bez sensu... On chce być sam, a ten krzyk o rozwodzie, to żeby pokazać mi, że mu już nie zależy. Zero chęci do ratowania, zresztą jeśli nie widzi się w małżeństwie (tak chyba jest) czegoś wartościowego, to nie ma co dziwić się, że brak o to troski. Czyli mąż niejako zmusza mnie do "niezabiegania" już o nas. To takie smutne, bo to on jest tym, który zdradził, czyli podniósł rękę na sakrament, a teraz nawet nie czuje się w obowiązku - naprawiać... Obserwuję w nim pustkę duchową , jakiś straszny chaos i obojętność. To ja byłam od jego powrotu tą stroną, która zabiegała ze łzami w oczach, nawet nie docenił... Zabrakło skruchy i to pewnie było to (i jest), co przesądza o końcu. Dobrze rokujący powrót wygląda na pewno inaczej...
Kochani, piszecie, że modlitwa, że spowiedź, że wszystko z Jezusem... Ależ tak, tak jest od dawna, stąd czerpałam siłę do trwania w tym baardzo trudnym związku, bo przecież duże kłopoty były zawsze, nie sposób byłoby przetrwać ćwierć wieku w takim małżeństwie - o siłach własnych...
Modlę się dużo, więcej niz zawsze, ale zauważam, że Pan Bóg na ten czas najtrudniejszy - zupełnie zniknął.. Naprawdę zniknął, takiej pustki nie było nigdy... To takie straszne, kiedy pytasz "co dalej, co czynić?" i głucha cisza, w domyśle "rób sobie, co chcesz, nie ma mnie dla ciebie?". Pozwól mi spać w łodzi??
Biję się z przeróżnymi myślami, od takich "odejdź, dla twojego dobra", takie też otrzymuję odpowiedzi od osób kompetentnych w temacie, i kiedy juz próbuję "odchodzić w sercu" zdaję sobie tak naprawde sprawę, że ja tego nie chcę, że nie o to powinnam walczyć...
Mąż chce być wolnym człowiekiem, wtedy według niego, czyli po rozwodzie - nie ma już cudzołóstwa, ale coś takiego normalnego, tak ładnie to nazywa się "druga żona", na to juz jest społeczne przyzwolenie... Zresztą nie wiem, na dzień dzisiejszy nic nie wskazuje na to, że chciałby odejść do innej, raczej chodzi o bycie samemu, czyli niejako on, który zdradził na mnie wymusza separację. Z tego, co czytam, to przecież jest zwykle odwrotnie... Tu chyba nie ma szans - żadnych. Może własnie to oznacza milczenie na Górze...
On tez, zauważam, szarpie się ze sobą samym w środku, bezsenność, nerwowość, efektem czego nasilenie agresji. Najgorzse jest to,że bylo juz dobrze, nawet - bardzo dobrze. Tylko że zalecenia w temacie otrzymałam - stawiać granice, i zaczęłam stawiać efektem tego jest, co piszę... Komu bardziej ufać - sobie, czy ludziom próbującym pomóc?? Na kogo zdać się, bo przyznam, że ostatnio próbowałam czynić to drugie...

Rzeczywiście, był podobny wątek.
Czyli jednak to było bardzo trudne dla Wszystkich, a dla niektórych - niemożliwe... Dla nas chyba też, wczorajszy dzień zdaje się nie pozostawiać złudzeń... Mąż krzyczy (nie mówi, tak, tak) "jeśli ty nie rozwiedziesz się ze mna, ja rozwiodę się z tobą), nasiliła się agresja, w słowach nie przebiera. I pytam siebie, po co było zadawać sobie tyle trudu zapomnienia, tyle walki w środku, bez sensu... On chce być sam, a ten krzyk o rozwodzie, to żeby pokazać mi, że mu już nie zależy. Zero chęci do ratowania, zresztą jeśli nie widzi się w małżeństwie (tak chyba jest) czegoś wartościowego, to nie ma co dziwić się, że brak o to troski. Czyli mąż niejako zmusza mnie do "niezabiegania" już o nas. To takie smutne, bo to on jest tym, który zdradził, czyli podniósł rękę na sakrament, a teraz nawet nie czuje się w obowiązku - naprawiać... Obserwuję w nim pustkę duchową , jakiś straszny chaos i obojętność. To ja byłam od jego powrotu tą stroną, która zabiegała ze łzami w oczach, nawet nie docenił... Zabrakło skruchy i to pewnie było to (i jest), co przesądza o końcu. Dobrze rokujący powrót wygląda na pewno inaczej...
Kochani, piszecie, że modlitwa, że spowiedź, że wszystko z Jezusem... Ależ tak, tak jest od dawna, stąd czerpałam siłę do trwania w tym baardzo trudnym związku, bo przecież duże kłopoty były zawsze, nie sposób byłoby przetrwać ćwierć wieku w takim małżeństwie - o siłach własnych...
Modlę się dużo, więcej niz zawsze, ale zauważam, że Pan Bóg na ten czas najtrudniejszy - zupełnie zniknął.. Naprawdę zniknął, takiej pustki nie było nigdy... To takie straszne, kiedy pytasz "co dalej, co czynić?" i głucha cisza, w domyśle "rób sobie, co chcesz, nie ma mnie dla ciebie?". Pozwól mi spać w łodzi??
Biję się z przeróżnymi myślami, od takich "odejdź, dla twojego dobra", takie też otrzymuję odpowiedzi od osób kompetentnych w temacie, i kiedy juz próbuję "odchodzić w sercu" zdaję sobie tak naprawde sprawę, że ja tego nie chcę, że nie o to powinnam walczyć...
Mąż chce być wolnym człowiekiem, wtedy według niego, czyli po rozwodzie - nie ma już cudzołóstwa, ale coś takiego normalnego, tak ładnie to nazywa się "druga żona", na to juz jest społeczne przyzwolenie... Zresztą nie wiem, na dzień dzisiejszy nic nie wskazuje na to, że chciałby odejść do innej, raczej chodzi o bycie samemu, czyli niejako on, który zdradził na mnie wymusza separację. Z tego, co czytam, to przecież jest zwykle odwrotnie... Tu chyba nie ma szans - żadnych. Może własnie to oznacza milczenie na Górze...
On tez, zauważam, szarpie się ze sobą samym w środku, bezsenność, nerwowość, efektem czego nasilenie agresji. Najgorzse jest to,że bylo juz dobrze, nawet - bardzo dobrze. Tylko że zalecenia w temacie otrzymałam - stawiać granice, i zaczęłam stawiać efektem tego jest, co piszę... Komu bardziej ufać - sobie, czy ludziom próbującym pomóc?? Na kogo zdać się, bo przyznam, że ostatnio próbowałam czynić to drugie...

[Nirwanna]

Różo - zawsze i nieustająco ufaj najpierw sobie i Panu Bogu. Słuchaj ludzi, ale rozeznawaj w swoim sercu, czy ich rady są odpowiednie dla Ciebie. Tylko Ty wiesz, czy ich rady są zgodne z Twoim sercem i tylko Ty poniesiesz konsekwencje swoich decyzji. Dlatego podejmując jakąkolwiek decyzję trzeba mieć głębokie wewnętrzne przekonanie, że ta decyzja jest najlepsza dla mnie w danej chwili. DLA MNIE. Nie dla świata, nie dla ludzi, nawet - nie dla męża. Dla mnie. Mając takie głębokie wewnętrzne przekonanie - nie będziesz później nikomu musiała wyrzucać, nawet tylko w myślach, że źle Ci doradził. Będziesz miała wewnętrzną spójność i spokój. A to bezcenne jest.
Różyczko - każdą trudną decyzję przemódl wielokrotnie, a Pan postawi Ci na drodze ludzi, którzy będą Ci radzić zgodnie z Twoim sercem
Pozdrawiam!

Różo - zawsze i nieustająco ufaj najpierw sobie i Panu Bogu. Słuchaj ludzi, ale rozeznawaj w swoim sercu, czy ich rady są odpowiednie dla Ciebie. Tylko Ty wiesz, czy ich rady są zgodne z Twoim sercem i tylko Ty poniesiesz konsekwencje swoich decyzji. Dlatego podejmując jakąkolwiek decyzję trzeba mieć głębokie wewnętrzne przekonanie, że ta decyzja jest najlepsza dla mnie w danej chwili. DLA MNIE. Nie dla świata, nie dla ludzi, nawet - nie dla męża. Dla mnie. Mając takie głębokie wewnętrzne przekonanie - nie będziesz później nikomu musiała wyrzucać, nawet tylko w myślach, że źle Ci doradził. Będziesz miała wewnętrzną spójność i spokój. A to bezcenne jest.
Różyczko - każdą trudną decyzję przemódl wielokrotnie, a Pan postawi Ci na drodze ludzi, którzy będą Ci radzić zgodnie z Twoim sercem
Pozdrawiam!

[Jarosław]

[w.z.]

[róża]

Cytat:

Zaufanie Bogu nie na tym polega by robic wszystko idealnie i podejmowac tylko właściwe decyzje. Zaufanie Bogu to Dziecięctwo Boże, które moim zdaniem polega na tym by starac sie robic wszystko jak najlepiej z ufnością, że nawet z naszych błędów Pan wyprowadzi dobro.

Więc mam taką ufność, że nawet ze zła może być wyprowadzone dobro, tak przecież było nie raz i teraz też z pewnością o to chodzi, ale ja pewnie chciałabym zbyt szybko... A może właśnie wolą Boga jest teraz pozwolić stoczyć się na samo dno, aby przejrzał... Może tego dna jeszcze nie było i właśnie mam na to pozwolić... Jakie dobro z tego wyniknie, odpowiedź może przyjść po latach, a może do mnie nie dotrze nigdy. Więc tak, zamilknę, pozwolę, w końcu Bóg mówi przez usta kapłana... Dać pogrążyć się w złu do końca człowiekowi, którego kochasz, jak baaaaardzo to jest trudne.................................

Cytat:

Zaufanie Bogu nie na tym polega by robic wszystko idealnie i podejmowac tylko właściwe decyzje. Zaufanie Bogu to Dziecięctwo Boże, które moim zdaniem polega na tym by starac sie robic wszystko jak najlepiej z ufnością, że nawet z naszych błędów Pan wyprowadzi dobro.

Więc mam taką ufność, że nawet ze zła może być wyprowadzone dobro, tak przecież było nie raz i teraz też z pewnością o to chodzi, ale ja pewnie chciałabym zbyt szybko... A może właśnie wolą Boga jest teraz pozwolić stoczyć się na samo dno, aby przejrzał... Może tego dna jeszcze nie było i właśnie mam na to pozwolić... Jakie dobro z tego wyniknie, odpowiedź może przyjść po latach, a może do mnie nie dotrze nigdy. Więc tak, zamilknę, pozwolę, w końcu Bóg mówi przez usta kapłana... Dać pogrążyć się w złu do końca człowiekowi, którego kochasz, jak baaaaardzo to jest trudne.................................