Celem tego forum jest niesienie pomocy małżonkom przeżywającym kryzys na każdym jego etapie, którzy chcą ratować swoje sakramentalne małżeństwa, także po rozwodzie i gdy ich współmałżonkowie są uwikłani w niesakramentalne związki
Błogosławieństwa Bożego, aby narodzony tej świętej nocy Zbawiciel świata, obecny w naszym życiu, zawsze napełniał nas radością i nadzieją, a Jego światłość zwyciężała w nas to, co od Boga oddala - życzy administrator
Gabi napisałam maila. Trzymam w modlitwie.Przytulam
Gabi [Usunięty]
Wysłany: 2009-10-26, 16:08
Dziekuję Agnieszko,
mam siłę jechać, mam siłę trwać, tylko czy to coś dobrego przyniesie????
Nie mam w domu internetu, wiec piszę z kawiarenki, nie jest to łatwe.
Z mężem nie mam kontaktu, znajomym powiedział, że ciągle się waha, ma mega doła etc...
Tylko ja na tym etapie nie wierzę w jego słowa wypowiadane do kogokolwiek, za dużo oszustw, za dużo krzywdy...
Kwiecień [Usunięty]
Wysłany: 2009-10-26, 21:41
Gabi
Ty rób swoje.Trwaj w modlitwie, oddawaj wszystko Panu i wierz ,że i przez to Ciebie przeprowadzi.Bo kocha Ciebie jak nikt. Wie o Tobie wszystko i wie czego Ci potrzeba.
A że mąż się zastanawia...to dobrze.Duch Św wieje kiedy chce i jak chce...Dlatego nie zastanawiaj się co teraz myśli czy robi twój mąż.Módl się za siebie i za niego.Proś o uzdrowienie was powołując się na sakrament, który was połączył.
Może to kolejna próba czy aż tak ufasz....Może lekcja,że możesz żyć bez męża...że jesteś silniejsza niż myślałaś. U mnie też trudny czas więc łącze się z Tobą w ufności,że wszystko dobrze się skończy ale według Jego planu..
Gabuniu niech nasze modlitwy Cię niosą prosto w objęcia Najwyższego.
EL. [Usunięty]
Wysłany: 2009-10-28, 17:48
Gabi...co tam ? Pamiętam w modlitwie !! EL.
Kwiecień [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-03, 10:05
Gabi
Odezwij się Kochana.. napisz chociaż parę słów....jesteś w mojej modlitwie i myślach
Gabi [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 08:30
Czuje tylko pustkę, nic już nie czuje i nic nie wiem. Pobytu w Polsce nie pamietam, podrózy powrotnej tez nie...
Mąż sfałszował mi bilet, potem odwołał lot, CUDEM o wszystkim się dowiedziałam i udało mi sie wrócić. Kierowałam się głosem serca, mimo wahania wróciłam.
Zamierzam zająć sie swoimi sprawami, aby potem miec jakikolwiek start.
Mąż zabrał dziś swoje rzeczy, zrobił zakupy, zostawił na stole odpowiednik 30 zł :) i podejrzewam że do niedzieli nie wróci...
narazie walczę ze zmiana czasu i czuję się tym wszystkim bardzo skołowana.
Jest obrażony że przyjechałam, powiedział że pozew jest juz w Sądzie i że nic nie wpłynie na zmiane decyzji...
Jestem zszokowana jego zachowaniem w Polsce, i tym teraz, nie mogę uwierzyć, że człowiek, z którym łączyła mnie tak ogromna miłość i namiętnosc mógł dopuścić się czegoś takiego.
jeszcze więcej zrozumiałam, jeszcze bardziej wszystko przewartościowałam...
nasi znajomi i przyjaciele są zszokowani, swojej najbliższej rodzinie naopowiadał bzdur, jego matka(o której mówił kiedyś tylko z nienawiscią) wspiera go w tym szaleństwie fanatycznie.
Nie wiem co robić, modlę sie, żebym się całkowicie nie załamała. Prosze o modlitwę.
Ostatnio zmieniony przez Gabi 2009-11-06, 13:08, w całości zmieniany 1 raz
Kwiecień [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 08:56
Gabi kochana
Jestes ciągle w mojej modlitwie i chociaż teraz może nie wydaje cie się to możliwe, ale zapewniam cie ,że to szaleństwo kiedys się skończy... Przylgnij do Jezusa On juz cię niesie w swoich ramionach. Niech leczy Twoja zbolałą duszę si serce...Dobrze,że dotarło do ciebie,że musisz się zająć swoimi sprawami i swoim bytem...Twój mąż zatracił się w szaleństwie ale nie pozwól by i ciebie pociągnął na dno...
zapewniam cie ,że swoja determinacja odbudowałaś w jakimś stopniu swój szacunek w jego oczach
Już wie,że nie jesteś bezwolną istotą, którą może dowolnie manipulować. Tak trzymaj . Dlatego uciekł jak niepyszny by nie patrzeć ci w oczy..Gabi ciagle to powtarzam zadabaj o siebie i skup się na sobie i swoim życiu. Dopiero jak się wzmocnisz będziesz mogła pomagać innym.Żeby dać trzeba mieć...Pan Jezus ma dla nas wszystko czego nam potrzeba. Oddaj mu tą sytuacje i swoje zycie.Różaniec w rękę i leki znikają. Moc w słabości się doskonali..Jestem z toba myslami i modlitwą
Jesteś silniejsza niz myślisz, sama to udowodniłaś
Gabi [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 13:04
Tak Agnieszko, jestem silniejsza niż przed wizytą w Polsce. Ten wyjazd mnie wzmocnił i bardzo uspokoił.
Ale teraz mimo, ze postanowiłam nie miec żadnych oczekiwań, jestem sama i jest mi bardzo cięzko. Piszcie do mnie jak najwięcej, to dla mnie bardzo duzo znaczy.
EL. [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 14:04
Witaj Gabi ! Dobrze, że jesteś !
Co osiągnęłaś pobytem w Polsce ?
Moim zdaniem masz już jasność.
Teraz czas na Ciebie....byc może Twoje działanie, żeby mąż mógł poznać konsekwencje.
Podział majątku ??
Hm.....a może zaproponuj męzowi, żeby skoro tak bardzo chce być bez Ciebie...niech idzie i wszystko zostawi ? Bo w końcu, mimo, że On lepiej zarabia, wszystko to Wasze wspólne...a skoro On się znudził Wami i byciem razem...to niech to wszystko co współne ( żeby Mu sie źle _ z Toba nie kojarzyło) zostawi.
Chyba tu musisz być konsekwentna i nie dać się zrobić w balona !
Trwać na siłę przy człowieku zaczarowanym....? Nie wiem...może warto rozliczyć się i puścić wolno...pozwolic doświadczyć innych"przyjemności".
Może bycie z inna kietą pomoże Mu zobaczyć to co staracił ??
Ewidentnie tu jest zaczarowania, bo skoro piszesz, że prawie byliście idealnym małżeństwem...to cos stać się musiało.
Może warto tu pozwolić mężowi trochę się poddtopić w Jego bagienku ?
Gabi....Ty chyba na dzisiaj na wiele liczyć nie możesz....Rób wszystko, żebyś się nie obudziła z ręką w nocniku. Być może coś się kończy, ale też coś nowgo się zaczyna !
Ty żyjesz na chwałę Boga.....a Bóg to już Cię nie zostawi !! Jesteś dobrze ustawiona, nie lękaj się !! Cmoook !! EL.
Kwiecień [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 14:12
Gabi
Nie jestes sama..Człowiek, który wierzy nigdy nie jest sam...Czasem w tłumie ludzi można byc bardzo samotnym gdy się opiera tylko na innych ludziach
Gabi ja wierze i wiem,że w twoje wody zycia w końcu sie uspokoją ale może jak św. Piotr jestes dopiero w połowie drogi po wzburzonym morzu i nie możesz teraz z powodu barku wiary zacząć tonąć...A może jestes juz blisko celu jakim jest wymarzony spokój i normalność.I tym bardziej nie możesz nie ufać.To wszystko wie Bóg . Pewnie się boisz i w samym starachu nie ma nic złego ale ważne by mu nie ulec i nie działać pod jego wpływem. Jest ci cięzko ale to nie jest stan na zawsze...
W pełni zgadzam się z EL. Zadabaj o swoje sprawy , o siebie..
Ostatnio zmieniony przez Kwiecień 2009-11-06, 14:33, w całości zmieniany 1 raz
ketram [Usunięty]
Wysłany: 2009-11-06, 14:31
Gabi
Choć trudno w to uwierzyć - nadchodzi w końcu spokój.
To jeden z prawdziwych cudów. Przekonasz się.
Danka 9 [Usunięty]
Wysłany: 2009-12-10, 21:37
Gabi, cos Cie nie widać już jakiś czas
czy ktoś wie co u Gabi?
Pozdrawiam
Kwiecień [Usunięty]
Wysłany: 2009-12-11, 09:33
Gabi teraz bardzo potrzebuje naszej modlitwy.Bardzo Was wszystkich o to proszę.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
"Metoda in vitro jest niezgodna z prawem Bożym i naturą człowieka..."
"Pan naprawdę Zmartwychwstał! Alleluja!
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał!” (Łk 24,5-6) "To się Bogu podoba, jeżeli dobrze czynicie, a przetrzymacie cierpienia" (1 P 2,20b) "Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33)
„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15)
To może być także Twoje zmartwychwstanie - zmartwychwstanie Twojego małżeństwa!
Jan Paweł II:
Każdy z was, młodzi przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte". Jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić. Jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć. Jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić. Nie można zdezerterować. Wreszcie — jakiś porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte, w sobie i wokół siebie. Tak, obronić — dla siebie i dla innych.
Dla tych, którzy kochają - propozycja wzoru odpowiedzi na pozew rozwodowy
W odpowiedzi na pozew wnoszę o oddalenie powództwa w całości i nie rozwiązywanie małżeństwa stron przez rozwód.
UZASADNIENIE
Pomimo trudności jakie nasz związek przechodził i przechodzi uważam, że nadal można go uratować. Małżeństwa nie zawiera się na chwilę i nie zrywa w momencie, gdy dzieje się coś niedobrego. Pragnę nadmienić, iż w przyszłości nie zamierzam się już z nikim innym wiązać. Podjąłem (podjęłam) bowiem decyzję, że będę z żoną (mężem) na zawsze i dołożę wszelkich starań, aby nasze małżeństwo przetrwało. Scalenie związku jest możliwe nawet wtedy, gdy tych dobrych uczuć w nas nie ma. Lecz we mnie takie uczucia nadal są i bardzo kocham swoją żonę (męża), pomimo, iż w chwili obecnej nie łączy nas więź fizyczna. Jednak wyrażam pragnienie ratowania Naszego małżeństwa i gotowy (gotowa) jestem podjąć trud jaki się z tym wiąże. Uważam, że przy odrobinie dobrej woli możemy odbudować dobrą relację miłości.
Dobro mojej żony (męża) jest dla mnie po Bogu najważniejsze. Przed Bogiem to bowiem ślubowałem (ślubowałam).
Moim zdaniem każdy związek ma swoje trudności, a nieporozumienia jakie wydarzyły się między nami nie są powodem, aby przekreślić nasze małżeństwo i rozbijać naszą rodzinę. Myślę, że każdy rozwód negatywnie wpływa nie tylko na współmałżonków, ale także na ich rodziny, dzieci i krzywdzi niepotrzebnie wiele bliskich sobie osób. Oddziaływuje również negatywnie na inne małżeństwa.
Z moją (moim) żoną (mężem) znaliśmy się długo przed zawarciem naszego małżeństwa i uważam, że był to wystarczający czas na wzajemne poznanie się. Po razem przeżytych "X" latach (jako para, narzeczeni i małżonkowie) żona (mąż) jest dla mnie zbyt ważną osobą, aby przekreślić większość wspólnie spędzonych lat. Według mnie w naszym związku nie wygasły więzi emocjonalne i duchowe. Podkreślam, iż nadal kocham żonę (męża) i pomimo, że oddaliliśmy się od siebie, chcę uratować nasze małżeństwo. Osobiście wyrażam wolę i chęć naprawy naszych małżeńskich relacji, gdyż mam przekonanie, że każdy związek małżeński dotknięty poważnym kryzysem jest do uratowania.
Orzeczenie rozwodu spowodowałoby, że ucierpiałoby dobro wspólnych małoletnich dzieci stron oraz byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dzieci potrzebują stabilnego emocjonalnego kontaktu z obojgiem rodziców oraz podejmowania przez obie strony wszelkich starań, by zaspokoić potrzeby rodziny. Rozwód grozi osłabieniem lub zerwaniem więzi emocjonalnej dzieci z rodzicem zamieszkującym poza rodziną. Rozwód stron wpłynie także niekorzystnie na ich rozwój intelektualny, społeczny, psychiczny i duchowy, obniży ich status materialny i będzie usankcjonowaniem niepoważnego traktowania instytucji rodziny.
Wysoki Sądzie, proszę o danie nam szansy na uratowanie naszego małżeństwa. Uważam, ze każda rodzina, w tym i nasza, na to zasługuje. Nie zmienię zdania w tej ważnej sprawie, bo wtedy będę niewiarygodny w każdej innej. Brak wyrażenia mojej zgody na rozwód nie wskazuje na to, iż kierują mną złe emocje tj. złość czy złośliwość. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że nie zmuszę żony (męża) do miłości. Rozumiem, że moja odmowa komplikuje sytuację, ale tak czuję, takie są moje przekonania religijne i to dyktuje mi serce.
Bardzo kocham moją (mojego) żonę (męża) i w związku z powyższym wnoszę jak na wstępie.
List Episkopatu Polski na święto św. Rodziny
Warto jeszcze raz podkreślić, że u podstaw każdej rodziny stoi małżeństwo. Chrześcijańskie patrzenie na małżeństwo w pełni uwzględnia wyjątkową naturę tej wspólnoty osób. Małżeństwo to związek mężczyzny i niewiasty, zawierany na całe ich życie, i z tej racji pełniący także określone zadania społeczne. Chrystus podkreślił, że mężczyzna opuszcza nawet ojca i matkę, aby złączyć się ze swoją żoną i być z nią przez całe życie jako jedno ciało (por. Mt 19,6). To samo dotyczy niewiasty. Naszym zadaniem jest nieustanne przypominanie, iż tylko tak rozumianą wspólnotę mężczyzny i niewiasty wolno nazywać małżeństwem. Żaden inny związek osób nie może być nawet przyrównywany do małżeństwa. Chrześcijanie decyzję o zawarciu małżeństwa wypowiadają wobec Boga i wobec Kościoła. Tak zawierany związek Chrystus czyni sakramentem, czyli tajemnicą uświęcenia małżonków, znakiem swojej obecności we wszystkich ich sprawach, a jednocześnie źródłem specjalnej łaski dla nich. Głębia duchowości chrześcijańskich małżonków powstaje właśnie we współpracy z łaską sakramentu małżeństwa. więcej >>
Wszechświat na miarę człowieka
Wszechświat jest ogromny. Żeby sobie uzmysłowić rozmiary wszechświata, załóżmy, że odległość Ziemia - Słońce to jeden milimetr. Wtedy najbliższa gwiazda znajduje się mniej więcej w odległości 300 metrów od Słońca. Do Słońca mamy jeden milimetr, a do najbliższej gwiazdy około 300 metrów. Słońce razem z całym otoczeniem gwiezdnym tworzy ogromny system zwany Droga Mleczną (galaktykę w kształcie ogromnego dysku). W naszej umownej skali ten ogromny dysk ma średnicę około 6 tysięcy kilometrów, czyli mniej więcej tak, jak stąd do Stanów Zjednoczonych. Światło zużywa na przebycie od jednego końca tego dysku do drugiego - około 100 tysięcy lat. W tym dysku mieści się około 100 miliardów gwiazd. To jest ogromny dysk! Jeszcze mniej więcej sto lat temu uważano, że to jest cały wszechświat. Okazało się, że tak wcale nie jest. Wszechświat jest znacznie, znacznie większy! Jeżeli te 6 tysięcy kilometrów znowu przeskalujemy, tym razem do jednego centymetra, to cały wszechświat, który potrafimy zaobserwować (w tej skali) jest kulą o średnicy 3 kilometrów. I w tym właśnie obszarze, jest około 100 miliardów galaktyk (czyli takich dużych systemów gwiezdnych, oczywiście różnych kształtów, różnych wielkości). To właśnie jest cały wszechświat, który potrafimy badać metodami fizycznymi, wykorzystując techniki astronomiczne. (Wszechświat na miarę człowieka >>>)
Musicie zawsze powstawać!
Możecie rozerwać swoje fotografie i zniszczyć prezenty. Możecie podeptać swoje szczęśliwe wspomnienia i próbować dzielić to, co było dla dwojga. Możecie przeklinać Kościół i Boga.
Ale Jego potęga nie może nic uczynić przeciw waszej wolności. Bo jeżeli dobrowolnie prosiliście Go, by zobowiązał się z wami... On nie może was "rozwieść".
To zbyt trudne? A kto powiedział, że łatwo być
człowiekiem wolnym i odpowiedzialnym. Miłość się staje Jest miłością w marszu, chlebem codziennym.
Nie jest umeblowana mieszkaniem, ale domem do zbudowania i utrzymania, a często do remontu. Nie jest triumfalnym "TAK", ale jest mnóstwem "tak", które wypełniają życie, pośród mnóstwa "nie".
Człowiek jest słaby, ma prawo zbłądzić! Ale musi zawsze powstawać i zawsze iść. I nie wolno mu odebrać życia, które ofiarował drugiemu; ono stało się nim.
Klasycznym tekstem biblijnym ukazującym w świetle wiary wartość i sens środków ubogich jest scena walki z Amalekitami. W czasie przejścia przez pustynię, w drodze do Ziemi Obiecanej, dochodzi do walki pomiędzy Izraelitami a kontrolującymi szlaki pustyni Amalekitami (zob. Wj 17, 8-13). Mojżesz to Boży człowiek, który wie, w jaki sposób może zapewnić swoim wojskom zwycięstwo. Gdyby był strategiem myślącym jedynie po ludzku, stanąłby sam na czele walczących, tak jak to zwykle bywa w strategii. Przecież swoją postawą na pewno by ich pociągał, tak byli wpatrzeni w niego. On zaś zrobił coś, co z punktu widzenia strategii wojskowej było absurdalne - wycofał się, zostawił wojsko pod wodzą swego zastępcy Jozuego, a sam odszedł na wzgórze, by tam się modlić. Wiedział on, człowiek Boży, człowiek modlitwy, kto decyduje o losach świata i o losach jego narodu. Stąd te wyciągnięte na szczycie wzgórza w geście wiary ramiona Mojżesza. Między nim a doliną, gdzie toczy się walka, jest ścisła łączność. Kiedy ręce mu mdleją, to jego wojsko cofa się. On wie, co to znaczy - Bóg chce, aby on wciąż wysilał się, by stale wyciągał ręce do Pana. Gdy ręce zupełnie drętwiały, towarzyszący Mojżeszowi Aaron i Chur podtrzymywali je. Przez cały więc dzień ten gest wyciągniętych do Pana rąk towarzyszył walce Izraelitów, a kiedy przyszedł wieczór, zwycięstwo było po ich stronie. To jednak nie Jozue zwyciężył, nie jego wojsko walczące na dole odniosło zwycięstwo - to tam, na wzgórzu, zwyciężył Mojżesz, zwyciężyła jego wiara.
Gdyby ta scena miała powtórzyć się w naszych czasach, wówczas uwaga dziennikarzy, kamery telewizyjne, światła reflektorów skierowane byłyby tam, gdzie Jozue walczy. Wydawałoby się nam, że to tam się wszystko decyduje. Kto z nas próbowałby patrzeć na samotnego, modlącego się gdzieś człowieka? A to ten samotny człowiek zwycięża, ponieważ Bóg zwycięża przez jego wiarę.
Wyciągnięte do góry ręce Mojżesza są symbolem, one mówią, że to Bóg rozstrzyga o wszystkim. - Ty tam jesteś, który rządzisz, od Ciebie wszystko zależy. Ludzkiej szansy może być śmiesznie mało, ale dla Ciebie, Boże, nie ma rzeczy niemożliwych. Gest wyciągniętych dłoni, tych mdlejących rąk, to gest wiary, to ubogi środek wyrażający szaleństwo wiary w nieskończoną moc i nieskończoną miłość Pana.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że ciebie nie opuszczę aż do śmierci" - to tekst przysięgi małżeńskiej wypowiadany bez żadnych warunków uzupełniających. Początek drogi. Niezapisana karta z podpisem: „aż do śmierci". A co, gdy pojawią się trudności, kryzys, zdrada?...
„Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, zadali Mu pyta-nie: «Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu?» On im odpowiedział: «czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich mężczyzną i kobietą? Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i będą oboje jednym ciałem. A tak nie są już dwojgiem, lecz jednym ciałem. Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela»"(Mt 19, 3-5). Dwanaście lat temu nasilający się kryzys, którego skutkiem byt nowy związek mojego męża, separacja i rozwód, doprowadził do rozpadu moje małżeństwo. Porozumienie zostało zerwane. Zepchnięta na dalszy plan, wyeliminowana z życia, nigdy w swoim sercu nie przestałam być żoną mojego męża. Sytuacje, wobec których stawałam, zda-wały się przerastać moją wytrzymałość, odbierały nadzieję, niszczyły wszystko we mnie i wokół mnie. Widziałam, że w tych trudnych chwilach Bóg stawał przy mnie i mówił: „wystarczy ci mojej łaski", „Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata". Był Tym, który uczył mnie, jak nieść krzyż zerwanej jedności, rozbitej rodziny, zdrady, zaparcia, odrzucenia, szyderstwa, cynizmu, własnej słabości, popełnionych grzechów i błędów. Podnosił, nawracał, przebaczał, uczyt przebaczać. Kochał. Akceptował. Prowadził. Nadawał swój sens wydarzeniom, które po ludzku zdawały się nie mieć sensu. Byt wierny przymierzu, które zawarł z nami przed laty przez sakrament małżeństwa. Teraz wiem, że małżeństwo chrześcijańskie jest czym innym niż małżeństwo naturalne. Jest wielką łaską, jest historią świętą, w którą angażuje się Pan Bóg. Jest wydarzeniem, które sprawia, „że mąż i żona połączeni przez sakrament to nie przypadkowe osoby, które się dobrały lub nie, lecz te, którym Bóg powiedział «tak», by się stały jednym ciałem, w drodze do zbawienia".
Ja tę nadzwyczajność małżeństwa sakramentalnego zaczęłam widzieć niestety późno, bo w momencie, gdy wszystko zaczęto się rozpadać. W naszym małżeństwie byliśmy najpierw my: mój mąż, dzieci, ja i wszystko inne. Potem Pan Bóg, taki na zasadzie pomóż, daj, zrób. Nie Ten, ku któremu zmierza wszystko. Nie Bóg, lecz bożek, który zapewnia pomyślność planom, spełnia oczekiwania, daje zdrowie, zabiera trudności... Bankructwo moich wyobrażeń o małżeństwie i rodzinie stało się dla mnie źródłem łaski, poprzez którą Bóg otwierał mi oczy. Pokazywał tę miłość, z którą On przyszedł na świat. Stawał przy mnie wyszydzony, opluty, odepchnięty, fałszywie osądzony, opuszczony, na drodze, której jedyną perspektywą była haniebna śmierć, I mówił: to jest droga łaski, przez którą przychodzi zbawienie i nowe życie, czy chcesz tak kochać? Swoją łaską Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi zrezygnować z modlitwy za mojego męża i o jedność mojej rodziny, budowania w sobie postawy przebaczenia, pojednania i porozumienia, nigdy nie dał wyrazić zgody na rozwód i rozmyślne występowanie przeciwko mężowi. Zalegalizowanie nowego związku mojego męża postrzegam jako zalegalizowanie cudzołóstwa („A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę (...) a bierze inną popełnia cudzołóstwo, I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo" (Mt,19.9)). I jako zaproszenie do gorliwszej modlitwy i głębszego zawierzenia. Nasza historia jest ciągle otwarta, ale wiem, że Pan Bóg nie powiedział w niej ostatniego Słowa. Jakie ono będzie i kiedy je wypowie, nie wiem, ale wierzę, że zostanie wypowiedziane dla mnie, mojego męża, naszych dzieci i wszystkich, których nasza historia dotknęła. Będzie ono Dobrą Nowiną dla każdego nas. Bo małżeństwo sakramentalne jest historią świętą, przymierzem, któremu Pan Bóg pozostaje wierny do końca.
Portal
Rejestracja
FAQ
Nagrania
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
