[kinga2]

Modlitwy wówczas są skuteczne i autentyczne, kiedy prowadzą do konkretnej postawy. Same modlitwy nie zastąpią trudu opatrzenia ran. Modlitwy o nawrócenie męża to źle rozumiana rola żony. Ma się ona modlić nie o nawrócenie dla męża, ale o siły dla siebie, aby mogła służyć mężowi. Służba jest najskuteczniejszym sposobem wpłynięcia na zmianę postawy współmałżonka. Początkiem realizacji postawy bezgranicznej opieki musi być świadomość, że mąż jest w stanie agonii duchowej, jak ów obity człowiek.

Trzeba się mocno angażować w pracę, aby uratować pokrzywdzonego od potępienia. Nie rozwijać się duchowo, nie koncentrować się na swoim rozwoju duchowym, ale realizować swoją duchowość przez służbę. Konieczne jest zatrzymanie się w swoim rozwoju duchowym, aby ratować jego, już nie pomagać mu rozwijać się duchowo, ale ratować go. Postaw taka stanie się także, niejako automatycznie, najlepszym sposobem rozwoju duchowego tego, który służy.

Przyjęcie postawy całkowitego zaangażowania się w ratowanie od potępienia zagubionego współmałżonka jest wypełnieniem treści przysięgi: „Oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci”, a więc: „Oraz, że cię nie opuszczę szczególnie wtedy, kiedy będziesz w stanie śmierci duchowej”. W takim sposobie realizacji treści przymierza Jezusa bardzo chce pomagać.
Fragment artykułu : http://www.npr.pl/forum/v...508b098d2e2b644

Wyciągam to w osobny wątek bo to mało rozumiana i " widziana" część procesu nawrócenia współmałżonka, o które modli się wielu.

Co czujecie po lekturze tego fragmentu? Czy tak wyobrażacie sobie nawrócenie współmałżonka czy macie inne wyobrażenie?
Mnie z początku zaskoczyły te słowa i dopiero po przemyśleniu trafiły celu.

Modlitwy wówczas są skuteczne i autentyczne, kiedy prowadzą do konkretnej postawy. Same modlitwy nie zastąpią trudu opatrzenia ran. Modlitwy o nawrócenie męża to źle rozumiana rola żony. Ma się ona modlić nie o nawrócenie dla męża, ale o siły dla siebie, aby mogła służyć mężowi. Służba jest najskuteczniejszym sposobem wpłynięcia na zmianę postawy współmałżonka. Początkiem realizacji postawy bezgranicznej opieki musi być świadomość, że mąż jest w stanie agonii duchowej, jak ów obity człowiek.

Trzeba się mocno angażować w pracę, aby uratować pokrzywdzonego od potępienia. Nie rozwijać się duchowo, nie koncentrować się na swoim rozwoju duchowym, ale realizować swoją duchowość przez służbę. Konieczne jest zatrzymanie się w swoim rozwoju duchowym, aby ratować jego, już nie pomagać mu rozwijać się duchowo, ale ratować go. Postaw taka stanie się także, niejako automatycznie, najlepszym sposobem rozwoju duchowego tego, który służy.

Przyjęcie postawy całkowitego zaangażowania się w ratowanie od potępienia zagubionego współmałżonka jest wypełnieniem treści przysięgi: „Oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci”, a więc: „Oraz, że cię nie opuszczę szczególnie wtedy, kiedy będziesz w stanie śmierci duchowej”. W takim sposobie realizacji treści przymierza Jezusa bardzo chce pomagać.
Fragment artykułu : http://www.npr.pl/forum/v...508b098d2e2b644

Wyciągam to w osobny wątek bo to mało rozumiana i " widziana" część procesu nawrócenia współmałżonka, o które modli się wielu.

Co czujecie po lekturze tego fragmentu? Czy tak wyobrażacie sobie nawrócenie współmałżonka czy macie inne wyobrażenie?
Mnie z początku zaskoczyły te słowa i dopiero po przemyśleniu trafiły celu.

[Jarosław]

Nic dodać, nic ująć wyznaczona mapa drogowa do świętości. Ale wykonanie, bez Bożej pomocy nie do zrealizowania. Artykuł pokazuje nam w jakim miejscu jesteśmy my zdradzeni, poranieni, opuszczeni i jak wiele do zrobienia by służyć małżonkowi.
Trzeba uporać się z żalem, bólem i codziennie ratować.
Innym poziomem modlitwy jest modlitwa dziękczynna, którą od jakiegoś czasu wprowadzam do swoich rozmów z Chrystusem za postawienie żony na mojej drodze.
Modlitwa taka inaczej nas zbliża do współmałżonka aniżeli modlitwa roszczeniowa o nawrócenie. Pozwala ona na spojrzenie na tę osobę przez inny pryzmat i choć czasem nie wychodzi tak do końca bo świeża rana, złe słowo czy szyderstwo doskwiera - warto próbować.
Myślę, że to taki pierwszy zaczyn do tej właśnie służby, tak ciężkiej i wymagającej.

Nic dodać, nic ująć wyznaczona mapa drogowa do świętości. Ale wykonanie, bez Bożej pomocy nie do zrealizowania. Artykuł pokazuje nam w jakim miejscu jesteśmy my zdradzeni, poranieni, opuszczeni i jak wiele do zrobienia by służyć małżonkowi.
Trzeba uporać się z żalem, bólem i codziennie ratować.
Innym poziomem modlitwy jest modlitwa dziękczynna, którą od jakiegoś czasu wprowadzam do swoich rozmów z Chrystusem za postawienie żony na mojej drodze.
Modlitwa taka inaczej nas zbliża do współmałżonka aniżeli modlitwa roszczeniowa o nawrócenie. Pozwala ona na spojrzenie na tę osobę przez inny pryzmat i choć czasem nie wychodzi tak do końca bo świeża rana, złe słowo czy szyderstwo doskwiera - warto próbować.
Myślę, że to taki pierwszy zaczyn do tej właśnie służby, tak ciężkiej i wymagającej.

[róża]

Cytat:

Modlitwy wówczas są skuteczne i autentyczne, kiedy prowadzą do konkretnej postawy

To jest celem modlitwy - nie ja, moja świętość, bo to jeszcze zbyt mało... Modlitwa winna poszerzać serce, czynić zdolnym do czynów, które już nie wynikają z moich egoistycznych pobudek (pragnienie Nieba dla siebie i skupianie się na tym, może z pominięciem małżonka - to, moim zdaniem, też rodzaj egoizmu) ale ukierunkowują mnie na czynienie dobra drugiemu... Współmałżonek to przecież ten najbliższy mi człowiek - pobity... Tymczasem tak łatwo o tym zapomnieć, bo to ja jestem pobitą, bo to ja potrzebuję pomocy... Więc omijam, może po raz kolejny... Myślę, że tak szybciej dojdę do Nieba, a on czeka pobity...
Dostrzec w zdradzającym człowieka napadniętego, pobitego przez wielu - to droga do prawdziwego przebaczenia, pojednania. Patrzeć dalej, bardzo daleko, bo w małżeństwie nie chodzi tylko o radosne bycie razem tu i teraz, ale mamy być razem po drugiej stronie. Może ten oto ułomny, pobity człowiek był moim zadaniem, a ja mam być tą, która poprowadzi go do Boga... Nie ja sama, ale my... Czyż upadek, jakim jest zdrada nie jest wołaniem Boga "ratuj go, nie patrz na zranione własne ego, ratuj". Ratunek możliwy, ale bywa, że wstępem do niego jest przebaczenie i przygarnięcie...
Może to zbyt mocne słowa, ale tak myślę... Zbyt mocno skupiamy się na tym, co ziemskie, przemijające... Zbyt mocno skupiamy się na sobie. Modlitwa służy wzrastaniu w miłości, a ta nie boi się ofiary... Służyć to również umieć zrezygnować z dobra dla siebie na rzecz drugiego. Modlę się, więc odchodzę od własnego "ja", przekraczam barierę egoizmu...
Pan Bóg nie potrzebuje naszej modlitwy, to my jej potrzebujemy, aby potrafić czynić dobro...
Z dobrej modlitwy wynika zawsze dostrzegalne dobro ludzi żyjących wokół nas - już tu i teraz... Dobra modlitwa kształtuje ducha ofiarnego.

Cytat:

Modlitwy wówczas są skuteczne i autentyczne, kiedy prowadzą do konkretnej postawy

To jest celem modlitwy - nie ja, moja świętość, bo to jeszcze zbyt mało... Modlitwa winna poszerzać serce, czynić zdolnym do czynów, które już nie wynikają z moich egoistycznych pobudek (pragnienie Nieba dla siebie i skupianie się na tym, może z pominięciem małżonka - to, moim zdaniem, też rodzaj egoizmu) ale ukierunkowują mnie na czynienie dobra drugiemu... Współmałżonek to przecież ten najbliższy mi człowiek - pobity... Tymczasem tak łatwo o tym zapomnieć, bo to ja jestem pobitą, bo to ja potrzebuję pomocy... Więc omijam, może po raz kolejny... Myślę, że tak szybciej dojdę do Nieba, a on czeka pobity...
Dostrzec w zdradzającym człowieka napadniętego, pobitego przez wielu - to droga do prawdziwego przebaczenia, pojednania. Patrzeć dalej, bardzo daleko, bo w małżeństwie nie chodzi tylko o radosne bycie razem tu i teraz, ale mamy być razem po drugiej stronie. Może ten oto ułomny, pobity człowiek był moim zadaniem, a ja mam być tą, która poprowadzi go do Boga... Nie ja sama, ale my... Czyż upadek, jakim jest zdrada nie jest wołaniem Boga "ratuj go, nie patrz na zranione własne ego, ratuj". Ratunek możliwy, ale bywa, że wstępem do niego jest przebaczenie i przygarnięcie...
Może to zbyt mocne słowa, ale tak myślę... Zbyt mocno skupiamy się na tym, co ziemskie, przemijające... Zbyt mocno skupiamy się na sobie. Modlitwa służy wzrastaniu w miłości, a ta nie boi się ofiary... Służyć to również umieć zrezygnować z dobra dla siebie na rzecz drugiego. Modlę się, więc odchodzę od własnego "ja", przekraczam barierę egoizmu...
Pan Bóg nie potrzebuje naszej modlitwy, to my jej potrzebujemy, aby potrafić czynić dobro...
Z dobrej modlitwy wynika zawsze dostrzegalne dobro ludzi żyjących wokół nas - już tu i teraz... Dobra modlitwa kształtuje ducha ofiarnego.

[LK]

Przeczytałam cały artykuł i wtedy nabrał sensu, bo tak już zaczęłam się „burzyć”
Sądzę, że przede wszystkim musimy nauczyć się kochać, a reszta już będzie konsekwencją. Kiedy Bóg jest na pierwszym miejscu wszystko „samo” ustawia się na właściwym. Myśląc Bóg, nie mówię o praktykach religijnych. Mam wrażenie, że one bardzo często stają się ucieczką dla osób zranionych. Wiara bez uczynków jest martwa. Kochając Boga chcę aby moje życie było modlitwą. Te słowa będą miały inne znaczenie dla np. siostry zakonnej, a dla mnie jako żony i matki modlitwą będzie uczestnictwo we Mszy Świętej, codzienna modlitwa, dbanie o dom, o to żeby mąż miał śniadanie i obiad do pracy, opieka nad chorym dzieckiem… Nie pojadę np. na tygodniowe rekolekcje, a przynajmniej nie prędko, bo mam niepełnosprawne dziecko, drugie maleństwo w drodze i nie sądzę, aby mój rozwój duchowy miał się odbywać kosztem obowiązków, które wynikają z takiej a nie innej sytuacji. Na spotkania wspólnoty chodzę raz w tygodniu i o to walczyłam. W wolnym czasie sporo czytam. To jest też chyba ta miłość siebie. Bóg mnie kocha, a więc o siebie też mam wręcz obowiązek zadbać. Nie dam komuś czegoś czego nie mam. Jeśli nie będę szczęśliwa nie dam szczęścia innym ludziom. Ale szczęśliwa nie będę uciekając w nadmiar praktyk religijnych (to wcale nie świadczy o rozwoju duchowym), ani będąc „bluszczem” uwieszonym na mężu, jak to ktoś tu trafnie określił. Trzeba zacząć od siebie, a więc nie: Panie Boże nawróć go dla mnie, przecież teraz tak często się do Ciebie modlę… przy okazji nawróć też moją sąsiadkę, bo mnie wkurza… To wtedy zaczyna się egoizm, bo w tych prośbach nie ma dbałości o dobro bliźniego, jest tylko „Ja chcę”. Modlę się, więc jestem w porządku, a cała reszta świata, która ma inne zdanie powinna się nawrócić…

Przeczytałam cały artykuł i wtedy nabrał sensu, bo tak już zaczęłam się „burzyć”
Sądzę, że przede wszystkim musimy nauczyć się kochać, a reszta już będzie konsekwencją. Kiedy Bóg jest na pierwszym miejscu wszystko „samo” ustawia się na właściwym. Myśląc Bóg, nie mówię o praktykach religijnych. Mam wrażenie, że one bardzo często stają się ucieczką dla osób zranionych. Wiara bez uczynków jest martwa. Kochając Boga chcę aby moje życie było modlitwą. Te słowa będą miały inne znaczenie dla np. siostry zakonnej, a dla mnie jako żony i matki modlitwą będzie uczestnictwo we Mszy Świętej, codzienna modlitwa, dbanie o dom, o to żeby mąż miał śniadanie i obiad do pracy, opieka nad chorym dzieckiem… Nie pojadę np. na tygodniowe rekolekcje, a przynajmniej nie prędko, bo mam niepełnosprawne dziecko, drugie maleństwo w drodze i nie sądzę, aby mój rozwój duchowy miał się odbywać kosztem obowiązków, które wynikają z takiej a nie innej sytuacji. Na spotkania wspólnoty chodzę raz w tygodniu i o to walczyłam. W wolnym czasie sporo czytam. To jest też chyba ta miłość siebie. Bóg mnie kocha, a więc o siebie też mam wręcz obowiązek zadbać. Nie dam komuś czegoś czego nie mam. Jeśli nie będę szczęśliwa nie dam szczęścia innym ludziom. Ale szczęśliwa nie będę uciekając w nadmiar praktyk religijnych (to wcale nie świadczy o rozwoju duchowym), ani będąc „bluszczem” uwieszonym na mężu, jak to ktoś tu trafnie określił. Trzeba zacząć od siebie, a więc nie: Panie Boże nawróć go dla mnie, przecież teraz tak często się do Ciebie modlę… przy okazji nawróć też moją sąsiadkę, bo mnie wkurza… To wtedy zaczyna się egoizm, bo w tych prośbach nie ma dbałości o dobro bliźniego, jest tylko „Ja chcę”. Modlę się, więc jestem w porządku, a cała reszta świata, która ma inne zdanie powinna się nawrócić…

[Jedna]

LK pięknie to ujęłaś.
Ale czasem, jak mąż odszedł, to już pozostała tylko modlitwa za niego, bo nie ma jak służyć inaczej.

LK pięknie to ujęłaś.
Ale czasem, jak mąż odszedł, to już pozostała tylko modlitwa za niego, bo nie ma jak służyć inaczej.

[LK]

Jasne, że za Współmałżonka trzeba się modlić. Wydaje mi się, że tu właśnie w grę wchodzą intencje, czyli czy prosi się o coś dla danej osoby dla jej dobra, czy dla własnego, jakby zasłaniając się czyimś dobrem. Trudno to "ładnie" ująć... Myślę, że nie wolno zapomnieć o sobie i samemu jakby zniszczyć się przez czyjś grzech, ale nie wolno zapomnieć też o drugiej osobie. Równowaga jest możliwa chyba tylko dzięki Bogu, bo inaczej to karkołomne wyzwanie. Przypominają mi się tu słowa z jednej piosenki: "służącym być lecz nie służalczym"...
Mój mąż nie odszedł, za to ja czasem miałam ochotę uciec na bezludną wyspę żeby wszystko sobie poukładać na spokojnie. Nie jest łatwo pozbierać się i pracować nad sobą będąc pod "czujnym okiem". Nie mam natomiast pojęcia jak ciężko jest kiedy drogi faktycznie na jakiś czas się rozejdą. Niezależnie od tego co nas spotyka zawsze możemy oddać to Bogu, On potrafi wyciągnąć nas z każdej sytuacji, nie trzeba Mu się tylko przeciwstawiać. Takie bezgraniczne zaufanie też nie jest łatwe, ale nie raz przekonałam się już, że na tym nie można "źle wyjść", a na własnych pomysłach owszem.
Rozpisałam się... Bożego błogosławieństwa na Święta, Silije.

Jasne, że za Współmałżonka trzeba się modlić. Wydaje mi się, że tu właśnie w grę wchodzą intencje, czyli czy prosi się o coś dla danej osoby dla jej dobra, czy dla własnego, jakby zasłaniając się czyimś dobrem. Trudno to "ładnie" ująć... Myślę, że nie wolno zapomnieć o sobie i samemu jakby zniszczyć się przez czyjś grzech, ale nie wolno zapomnieć też o drugiej osobie. Równowaga jest możliwa chyba tylko dzięki Bogu, bo inaczej to karkołomne wyzwanie. Przypominają mi się tu słowa z jednej piosenki: "służącym być lecz nie służalczym"...
Mój mąż nie odszedł, za to ja czasem miałam ochotę uciec na bezludną wyspę żeby wszystko sobie poukładać na spokojnie. Nie jest łatwo pozbierać się i pracować nad sobą będąc pod "czujnym okiem". Nie mam natomiast pojęcia jak ciężko jest kiedy drogi faktycznie na jakiś czas się rozejdą. Niezależnie od tego co nas spotyka zawsze możemy oddać to Bogu, On potrafi wyciągnąć nas z każdej sytuacji, nie trzeba Mu się tylko przeciwstawiać. Takie bezgraniczne zaufanie też nie jest łatwe, ale nie raz przekonałam się już, że na tym nie można "źle wyjść", a na własnych pomysłach owszem.
Rozpisałam się... Bożego błogosławieństwa na Święta, Silije.