[samotna]

[mami]

Psycholog powiedział…że sobie nie radzisz z ta sytuacją i to bardzo widoczne w przeciwnym razie dziecko nie grałoby roli bohatera….

Jak dziecko ma psychicznie funkcjonować będąc w konflikcie z samym sobą...
Jak kochac matke, jak kochac ojca… kiedy to co się dzieje jest takie niezrozumiałe dla niego
Kto dla kogo ma być wsparciem u tego dziecka?
nieradzacy sobie ojciec czy matka
jak dziecko ma czuć się bezpiecznie jak osoby odpowiedzialne za to nie dają poczucia bezpieczeństwa temu dziecku… sprawiając w nim odczucia braku szacunku dla innych, dla siebie, zaniżając jego wartość poprzez takie trudne jak dla niego do zrozumienia sytuacje

dziecko zaczyna w takiej sytuacji widzieć rodzica jako złego, nieudolnego zaradzic problemom, w taki sposób by ono mogło choć troche czuc się bezpiecznie i komfortowo
Jak w takiej sytuacji ma mieć poczucie bezpieczenstwa… jak kochac kogoś, uczyć się prawidłowych relacji, jak uczyć się bezpiecznego stylu przywiązania do innych ludzi bez poczucia zawodu, strachu… skoro najbliżsi nie potrafią tego zagwarantować temu dziecku….

Wiele tu osób deklaruje swoja wiarę,miłość a w momencie próby jednak własne ego daje znać o sobie, bo
w przeciwnym wypadku jako katolik musiałaby taka osoba choc w imię miłości do żony, w imie deklarowanej wiary w Boga
zaniechać ocen i wybaczyć' odsunąć się od tego co robi i swoim przykładem dawać dzieciom wsparcie uczyć zasad i morale...
a co robi?

... Nie radzi sobie, a dzieci służą do potwierdzania bezradności względem tego co robi żona...
i owszem co z tego, że ktoś zachowuje się nagannie… czy to mnie zwalnia z czegoś, czy ja mam wpływ na zmianę tego? Nie!
Ale siebie tak, tego jak cośna mnie wpływa i co robi ze mną to myślenie o mojej krzywdzie mi wyrządzanej…
Co mogę… mogę swoją postawą dać przykład... I poczucie bezpieczenstwa...
Nie tym iż będę przy dziecku krytykował matkę/ ojca,
ale pokazywała temu dziecku jak sobie w takiej sytuacji radzic…
w przeciwnym wypadku takie dzieci wyjdą z konfliktu,w którym ja/ druga strona
też miała udział, wyjdą psychicznie zranione i w swoim życiu nigdy już nie doznają prawdziwego szczęścia' a relacje z innymi będą nacechowane fałszem' odrzuceniem i chorym uzależnienie od drugiej osoby...
dziś jest jeszcze czas na pomoc...
a sytuacja ciężka w jakiej znalazły się te dzieciaczki może być dla nich lekcją,z której dzięki mądrości rodziców wyjdą z jak najmniejszym urazami...

JAK?

Wszystko zależy od rodzica postawy, wybaczenia odrzucenia...zaprzestania w imię tego skrzywdzenia krytykowania w obecności drugiego rodzica, omawiania z nim sytuacji i zachowań dorosłych…
... To nie rola dzieckao...
od tego jest przyjaciel, ksiądz,terapeuta...
dziecko ma mieć zagwarantowane poczucie bezpieczenstwa bez względu jak ty sie czujesz i jak ty sobie radzisz z problemem swojego małżeństwa...
To dziecko tu jest skrzywdzone,
i twoją rola i obowiązkiem jest mu zapewnić w miare jak to możliwe spokojne dzieciństwo...
bez patrzenia na to co robi druga strona jako usprawiedliwienie swoich zachowań…
Bez wyciągania dziecka w życie dorosłych...
to ty sobie nie radzisz i dlatego dziecko ma jeszcze większy problem ze zrozumieniem i odnalezieniem się w nowej dla niego sytuacji...
Dziecko szuka oparcia u bliskich, u rodzica i tam ma je znaleźć, bez względu na to czy druga strona postępuje właściwie,
bo zachowania drugiej strony nie są usprawiedliwieniem dla braku odpowiednich zachowań drugiego rodzica w myśl to nie moja wina,
dziecko nie widzi winnych, kocha oboje równie mocno i pragnie jedynie dla siebie poczucia szczęścia, spokoju i miłości

dlatego jeśli rodzic sobie nie daje rady ze soba, z sytuacja w jakiej się znalazł jego obowiązkiem jest poszukać pomocy by w końcu naprostowac swoje zycie to zadanie każdego samotnego rodzica…
12 kroków dla dziecka - to dopiero...
dziecku jest potrzebna pomoc psychologiczna ale
nie dlatego, że ono ma problem, ale dlatego, że zostało uwikłane w problemy dorosłych, bo oni sami są niedojrzali i dziecko w świetle tego jest za małe by samo umiało się chronic i z tym poradzić…
za małą dojrzałość, za małe doświadczenia i wytrzymałość emocjonalna by sobie samo mogło poradzic w sytuacji stresowej co dopiero jeszcze rodzicowi…
to rola rodzica opieka nad dzieckiem..
rodzic zawsze musi być w pobliżu by te potrzeby w dziecku zaspakajac a nie niszczyć
być dostępny by te potrzeby bezpieczeństwa w dziecku zaspakajac mimo sytuacji kryzysowej... od tego sa poradnie i specjaliści, od tego są pokłady wiary miłości i nadzieji w Boża sprawiedliwość, miłość iż mnie nie opuści w potrzebie....

Psycholog powiedział…że sobie nie radzisz z ta sytuacją i to bardzo widoczne w przeciwnym razie dziecko nie grałoby roli bohatera….

Jak dziecko ma psychicznie funkcjonować będąc w konflikcie z samym sobą...
Jak kochac matke, jak kochac ojca… kiedy to co się dzieje jest takie niezrozumiałe dla niego
Kto dla kogo ma być wsparciem u tego dziecka?
nieradzacy sobie ojciec czy matka
jak dziecko ma czuć się bezpiecznie jak osoby odpowiedzialne za to nie dają poczucia bezpieczeństwa temu dziecku… sprawiając w nim odczucia braku szacunku dla innych, dla siebie, zaniżając jego wartość poprzez takie trudne jak dla niego do zrozumienia sytuacje

dziecko zaczyna w takiej sytuacji widzieć rodzica jako złego, nieudolnego zaradzic problemom, w taki sposób by ono mogło choć troche czuc się bezpiecznie i komfortowo
Jak w takiej sytuacji ma mieć poczucie bezpieczenstwa… jak kochac kogoś, uczyć się prawidłowych relacji, jak uczyć się bezpiecznego stylu przywiązania do innych ludzi bez poczucia zawodu, strachu… skoro najbliżsi nie potrafią tego zagwarantować temu dziecku….

Wiele tu osób deklaruje swoja wiarę,miłość a w momencie próby jednak własne ego daje znać o sobie, bo
w przeciwnym wypadku jako katolik musiałaby taka osoba choc w imię miłości do żony, w imie deklarowanej wiary w Boga
zaniechać ocen i wybaczyć' odsunąć się od tego co robi i swoim przykładem dawać dzieciom wsparcie uczyć zasad i morale...
a co robi?

... Nie radzi sobie, a dzieci służą do potwierdzania bezradności względem tego co robi żona...
i owszem co z tego, że ktoś zachowuje się nagannie… czy to mnie zwalnia z czegoś, czy ja mam wpływ na zmianę tego? Nie!
Ale siebie tak, tego jak cośna mnie wpływa i co robi ze mną to myślenie o mojej krzywdzie mi wyrządzanej…
Co mogę… mogę swoją postawą dać przykład... I poczucie bezpieczenstwa...
Nie tym iż będę przy dziecku krytykował matkę/ ojca,
ale pokazywała temu dziecku jak sobie w takiej sytuacji radzic…
w przeciwnym wypadku takie dzieci wyjdą z konfliktu,w którym ja/ druga strona
też miała udział, wyjdą psychicznie zranione i w swoim życiu nigdy już nie doznają prawdziwego szczęścia' a relacje z innymi będą nacechowane fałszem' odrzuceniem i chorym uzależnienie od drugiej osoby...
dziś jest jeszcze czas na pomoc...
a sytuacja ciężka w jakiej znalazły się te dzieciaczki może być dla nich lekcją,z której dzięki mądrości rodziców wyjdą z jak najmniejszym urazami...

JAK?

Wszystko zależy od rodzica postawy, wybaczenia odrzucenia...zaprzestania w imię tego skrzywdzenia krytykowania w obecności drugiego rodzica, omawiania z nim sytuacji i zachowań dorosłych…
... To nie rola dzieckao...
od tego jest przyjaciel, ksiądz,terapeuta...
dziecko ma mieć zagwarantowane poczucie bezpieczenstwa bez względu jak ty sie czujesz i jak ty sobie radzisz z problemem swojego małżeństwa...
To dziecko tu jest skrzywdzone,
i twoją rola i obowiązkiem jest mu zapewnić w miare jak to możliwe spokojne dzieciństwo...
bez patrzenia na to co robi druga strona jako usprawiedliwienie swoich zachowań…
Bez wyciągania dziecka w życie dorosłych...
to ty sobie nie radzisz i dlatego dziecko ma jeszcze większy problem ze zrozumieniem i odnalezieniem się w nowej dla niego sytuacji...
Dziecko szuka oparcia u bliskich, u rodzica i tam ma je znaleźć, bez względu na to czy druga strona postępuje właściwie,
bo zachowania drugiej strony nie są usprawiedliwieniem dla braku odpowiednich zachowań drugiego rodzica w myśl to nie moja wina,
dziecko nie widzi winnych, kocha oboje równie mocno i pragnie jedynie dla siebie poczucia szczęścia, spokoju i miłości

dlatego jeśli rodzic sobie nie daje rady ze soba, z sytuacja w jakiej się znalazł jego obowiązkiem jest poszukać pomocy by w końcu naprostowac swoje zycie to zadanie każdego samotnego rodzica…
12 kroków dla dziecka - to dopiero...
dziecku jest potrzebna pomoc psychologiczna ale
nie dlatego, że ono ma problem, ale dlatego, że zostało uwikłane w problemy dorosłych, bo oni sami są niedojrzali i dziecko w świetle tego jest za małe by samo umiało się chronic i z tym poradzić…
za małą dojrzałość, za małe doświadczenia i wytrzymałość emocjonalna by sobie samo mogło poradzic w sytuacji stresowej co dopiero jeszcze rodzicowi…
to rola rodzica opieka nad dzieckiem..
rodzic zawsze musi być w pobliżu by te potrzeby w dziecku zaspakajac a nie niszczyć
być dostępny by te potrzeby bezpieczeństwa w dziecku zaspakajac mimo sytuacji kryzysowej... od tego sa poradnie i specjaliści, od tego są pokłady wiary miłości i nadzieji w Boża sprawiedliwość, miłość iż mnie nie opuści w potrzebie....

[NORBERT]

Mami rozwazania sa dobre ale ...podaję....

żródło rozprawka psychologiczna.......
Kiedy człowiek pozbawia sie ludzkich uczuć????
-pozbawiając sie współczucia
-pozbawiając sie litości
-pozbawiając sie poczucia sprawiedliwości
-pozbawiając się poswięcenia
-pozbawiając sie miłości

Uzyskuje zdolnośc dbania tylko o siebie-w kontekście egoizmu,wyzbywając sie przejmowaniem losem innego człowieka...............
A teraz to mozna zestawic sobie do współmałzonka rezygnującego z małżenstaw i rodziny.

I zgadzam sie z Toba mami że nastepuje zamiana na cos co sie może i zwie odczucia...
a jakie napisałaś.......

zatem jak się chce mozna sie wyzbyc ludzkich uczuć.......

i o to mi chodziło


pozdrawiam

[ Dodano: 2010-02-25, 20:49 ]

Mami rozwazania sa dobre ale ...podaję....

żródło rozprawka psychologiczna.......
Kiedy człowiek pozbawia sie ludzkich uczuć????
-pozbawiając sie współczucia
-pozbawiając sie litości
-pozbawiając sie poczucia sprawiedliwości
-pozbawiając się poswięcenia
-pozbawiając sie miłości

Uzyskuje zdolnośc dbania tylko o siebie-w kontekście egoizmu,wyzbywając sie przejmowaniem losem innego człowieka...............
A teraz to mozna zestawic sobie do współmałzonka rezygnującego z małżenstaw i rodziny.

I zgadzam sie z Toba mami że nastepuje zamiana na cos co sie może i zwie odczucia...
a jakie napisałaś.......

zatem jak się chce mozna sie wyzbyc ludzkich uczuć.......

i o to mi chodziło


pozdrawiam

[ Dodano: 2010-02-25, 20:49 ]

[mami]

….”Mami rozwazania sa dobre ale ...podaję”....
W powolnym tłumaczeniu są dobre ale…nie są;)

Są dobre bo
Jak piszesz…”Kiedy człowiek pozbawia sie ludzkich uczuć????
-pozbawiając sie współczucia
-pozbawiając sie litości
-pozbawiając sie poczucia sprawiedliwości
-pozbawiając się poswięcenia
-pozbawiając sie miłości”…

Jest to nic innego jak spychanie do niższych sfer świadomości uczuć, emocji nieakceptowanych przez człowieka, sprawiających w nim uczucie dyskomfortu…
Człowiek uzywa mechanizmów obronnych by bronić swojej tożsamości, swoich przekonań, by widziec siebie ok… bronić przed lękiem, poczuciem winy, wstydem, pomniejszaniem we własnych oczach, czy oczach innych ludzi, za to, że ulega, kieruje się prymitywnymi impulsami i popędami. wtedy gdy np. człowiek odczuwa jakieś "zabronione" przez siebie pożądania lub, gdy nachodzą go uczucia i pragnienia, którym nie chce ulec np. zemsty, lenistwa, kradzieży.

Mechanizmy obronne to w skrócie/ więcej możesz poczytac o nich /
1. FIKSACJA
2. ANULOWANIE
3. FANTAZJOWANIE
4. RACJONALIZACJA
5. ZAPRZECZANIE (negacja)
6. WYPIERANIE to niedopuszczanie do "zdawania sobie sprawy z czegoś"
7. TŁUMIENIE myśli, które wywołuje lęk
8. PROJEKCJA

piszesz.."zatem jak się chce mozna sie wyzbyc ludzkich uczuć".......
zatem to nic innego tylko mechanizm obronny....w kierunku ochrony tożsamości
wyzbywac sie to nic innego jak wypiercie ich i zamienia na inne bardziej akceptowane przez siebie i innych
Jednak w takim przerobieniu swoich braków widoczna jest niespójnośc takiego człowieka… sam człowiek to odczuwa… co innego robi, co innego czuje a jeszcze inaczej chce robić

Piszesz, iż człowieka taki to egoista, nie to człowiek pogubiony i nie mający kontaktu ze soba, ze swoimi emocjami, to człowiek, który wybrał droge okłamywania siebie by czuć się ok.,
zamiast droge świadomego zmieniania siebie poprzez zaakceptowanie tego co czuje i rozprawieniem się z tym…dlaczego to robi…
Bo nie zna innych mechanizmów zachowań, które by sprawiły ze poczuł by się szczęliwie sam ze soba, bez walki o przekonanie innych że jestem fajny…

Czy człowiek, który odczuwa zranienia i w związku z tym czuje złość, gniew, żal, smutek ma te emocje wypierac, bo sa złymi emocjami, nieakceptowanymi przez siebie i innych? NIE!
Jest to faza w jakiej się znajduje w momencie doświadczenia krzywdy…ale nie może trwać wciąż w tej fazie… musi sobie z tymi uczuciami poradzić by przejść do następnej… jak nie przerobi to zepchnie te uczucia a nie badac z nimi w kontakcie trudno z nimi sobie poradzic… a każda sytuacja przypominająca to, będzie wywoływac jakieś nasze zachowania, które będą nas niszczyć psychicznie zabraniając sobie samemu poradzić ...

na przykład...poczucie złości, wściekłości jest mechanizmem obronnym, chroni nas przed rozpaczą, że ważna dla mnie soba, które powinna mnie kochać robi mi krzywdę….
To egoizm takie odczucie?
Nie, to postawa obronna, z którą należy sobie poradzić, ale nie wmawiając komus, że jest ofiara czy sugerując mu pomoc utwierdzając tym samym z bezradności...
czy tez jeśli jest ta osoba nie gotowa do zmian, ze jest nie ok., ze jej się nie chce….



i jak pisze samotna tym dajesz opinie o drugiej osobie bo
Pisząc …"zatem brak odwagi na siebie samego ..zamieniam na słowa ..to drugiej strony wina.....
ale co tu sie dziwić..skoro codzienny świat....wciąz pokazuje nam ..jak chodzic na skróty....”…
… dajesz komunikat drugiej stronie ja jestem ok., zmieniam się ty też możesz… a nie robisz tego bo jesteś nie ok… z takim przekazem drugiej stronie jego zmian wywołujesz tylko w niej odwrotny skutek, osoba czuje się nie ok., bo ona nie robi nic w kierunku swoich zmian,
Jako osoba gorsza zostają ci emocje, których jednocześnie nie masz prawa wyrażać, by nie okazać się jeszcze bardziej nie ok. dla tej osoby…. Jak jednak okażesz niezadowolenie to twoje dąsy będą odbierane jako manipulacja, wywołując w drugiej stronie znów efekt on jest nie ok….

A wcale nie jest nie ok., tylko nie radzi sobie ze soba, a do tego jest jeszcze nie zrozumiany przez tą drugą osobe, i nie zna dróg wyjścia z takiej sytuacji, dlatego właśnie jak pisze
- nie widzi możliwości porozumienia się z tą druga osoba
I nie dlatego, że jest egoistyczny ale dlatego, że dwoje ludzi jest uwikłana w jakąś gre któ®ej sami nie potrafią dzisjuż przerwać bez pomocy innych…
A że tego nie robią to tez dlatego że nie wiedzą gdzie szukać pomocy… lub możliwe środki pomocy były mało skuteczne

Dlatego terapie, programy jak 12 są formą pomocy ludziom w wyjściu z kryzysu, są formą pomocy w zrozumieniu zachowań, by nie musiał „wypierać” emocji, i uczuć związanych z jakimiś doświadczeniami, sytuacjami, ale by potrafił sobie z nimi radzić…. Nie można nikomu zabierac tych mechanizmó3. obronnych siebie samego nie dając i nie ucząc go w jaki sposób może się chronic przed psychicznym bólem jakiego doświadcza w związku ze stresującą go sytuacja…
Chcesz komuś pomóc, okaż mu zrozumienie… każ mu zainteresowanie..szacunek a wtedy dziwnym trafem każdy się otwiera… odrzuca mechanizmy obronne, nie ma przed czym i kim walczyc…czuje się ok. i akceptowany zamiast atakowany ze znów dziś zrobił coś nie tak, nie tak się zachował…

Jeszcze na temat dzieciństwa, schematów z niego wyniesionych, wzorców, stylów życia… każdy z nas ma je jakieś… zgodne z tym jak zostaliśmy wychowani, świadcza o nas jednak nie determinują nas…. Mogą nam tłumaczyć dlaczego coś tak a nie inaczej robie, dlaczego tak a nie inaczej się zachowuje….ale dziś jestem już dorosła mam wpływ na siebie, swoje przekonania i w związku z tym mogę je zmieniac…

….”Mami rozwazania sa dobre ale ...podaję”....
W powolnym tłumaczeniu są dobre ale…nie są;)

Są dobre bo
Jak piszesz…”Kiedy człowiek pozbawia sie ludzkich uczuć????
-pozbawiając sie współczucia
-pozbawiając sie litości
-pozbawiając sie poczucia sprawiedliwości
-pozbawiając się poswięcenia
-pozbawiając sie miłości”…

Jest to nic innego jak spychanie do niższych sfer świadomości uczuć, emocji nieakceptowanych przez człowieka, sprawiających w nim uczucie dyskomfortu…
Człowiek uzywa mechanizmów obronnych by bronić swojej tożsamości, swoich przekonań, by widziec siebie ok… bronić przed lękiem, poczuciem winy, wstydem, pomniejszaniem we własnych oczach, czy oczach innych ludzi, za to, że ulega, kieruje się prymitywnymi impulsami i popędami. wtedy gdy np. człowiek odczuwa jakieś "zabronione" przez siebie pożądania lub, gdy nachodzą go uczucia i pragnienia, którym nie chce ulec np. zemsty, lenistwa, kradzieży.

Mechanizmy obronne to w skrócie/ więcej możesz poczytac o nich /
1. FIKSACJA
2. ANULOWANIE
3. FANTAZJOWANIE
4. RACJONALIZACJA
5. ZAPRZECZANIE (negacja)
6. WYPIERANIE to niedopuszczanie do "zdawania sobie sprawy z czegoś"
7. TŁUMIENIE myśli, które wywołuje lęk
8. PROJEKCJA

piszesz.."zatem jak się chce mozna sie wyzbyc ludzkich uczuć".......
zatem to nic innego tylko mechanizm obronny....w kierunku ochrony tożsamości
wyzbywac sie to nic innego jak wypiercie ich i zamienia na inne bardziej akceptowane przez siebie i innych
Jednak w takim przerobieniu swoich braków widoczna jest niespójnośc takiego człowieka… sam człowiek to odczuwa… co innego robi, co innego czuje a jeszcze inaczej chce robić

Piszesz, iż człowieka taki to egoista, nie to człowiek pogubiony i nie mający kontaktu ze soba, ze swoimi emocjami, to człowiek, który wybrał droge okłamywania siebie by czuć się ok.,
zamiast droge świadomego zmieniania siebie poprzez zaakceptowanie tego co czuje i rozprawieniem się z tym…dlaczego to robi…
Bo nie zna innych mechanizmów zachowań, które by sprawiły ze poczuł by się szczęliwie sam ze soba, bez walki o przekonanie innych że jestem fajny…

Czy człowiek, który odczuwa zranienia i w związku z tym czuje złość, gniew, żal, smutek ma te emocje wypierac, bo sa złymi emocjami, nieakceptowanymi przez siebie i innych? NIE!
Jest to faza w jakiej się znajduje w momencie doświadczenia krzywdy…ale nie może trwać wciąż w tej fazie… musi sobie z tymi uczuciami poradzić by przejść do następnej… jak nie przerobi to zepchnie te uczucia a nie badac z nimi w kontakcie trudno z nimi sobie poradzic… a każda sytuacja przypominająca to, będzie wywoływac jakieś nasze zachowania, które będą nas niszczyć psychicznie zabraniając sobie samemu poradzić ...

na przykład...poczucie złości, wściekłości jest mechanizmem obronnym, chroni nas przed rozpaczą, że ważna dla mnie soba, które powinna mnie kochać robi mi krzywdę….
To egoizm takie odczucie?
Nie, to postawa obronna, z którą należy sobie poradzić, ale nie wmawiając komus, że jest ofiara czy sugerując mu pomoc utwierdzając tym samym z bezradności...
czy tez jeśli jest ta osoba nie gotowa do zmian, ze jest nie ok., ze jej się nie chce….



i jak pisze samotna tym dajesz opinie o drugiej osobie bo
Pisząc …"zatem brak odwagi na siebie samego ..zamieniam na słowa ..to drugiej strony wina.....
ale co tu sie dziwić..skoro codzienny świat....wciąz pokazuje nam ..jak chodzic na skróty....”…
… dajesz komunikat drugiej stronie ja jestem ok., zmieniam się ty też możesz… a nie robisz tego bo jesteś nie ok… z takim przekazem drugiej stronie jego zmian wywołujesz tylko w niej odwrotny skutek, osoba czuje się nie ok., bo ona nie robi nic w kierunku swoich zmian,
Jako osoba gorsza zostają ci emocje, których jednocześnie nie masz prawa wyrażać, by nie okazać się jeszcze bardziej nie ok. dla tej osoby…. Jak jednak okażesz niezadowolenie to twoje dąsy będą odbierane jako manipulacja, wywołując w drugiej stronie znów efekt on jest nie ok….

A wcale nie jest nie ok., tylko nie radzi sobie ze soba, a do tego jest jeszcze nie zrozumiany przez tą drugą osobe, i nie zna dróg wyjścia z takiej sytuacji, dlatego właśnie jak pisze
- nie widzi możliwości porozumienia się z tą druga osoba
I nie dlatego, że jest egoistyczny ale dlatego, że dwoje ludzi jest uwikłana w jakąś gre któ®ej sami nie potrafią dzisjuż przerwać bez pomocy innych…
A że tego nie robią to tez dlatego że nie wiedzą gdzie szukać pomocy… lub możliwe środki pomocy były mało skuteczne

Dlatego terapie, programy jak 12 są formą pomocy ludziom w wyjściu z kryzysu, są formą pomocy w zrozumieniu zachowań, by nie musiał „wypierać” emocji, i uczuć związanych z jakimiś doświadczeniami, sytuacjami, ale by potrafił sobie z nimi radzić…. Nie można nikomu zabierac tych mechanizmó3. obronnych siebie samego nie dając i nie ucząc go w jaki sposób może się chronic przed psychicznym bólem jakiego doświadcza w związku ze stresującą go sytuacja…
Chcesz komuś pomóc, okaż mu zrozumienie… każ mu zainteresowanie..szacunek a wtedy dziwnym trafem każdy się otwiera… odrzuca mechanizmy obronne, nie ma przed czym i kim walczyc…czuje się ok. i akceptowany zamiast atakowany ze znów dziś zrobił coś nie tak, nie tak się zachował…

Jeszcze na temat dzieciństwa, schematów z niego wyniesionych, wzorców, stylów życia… każdy z nas ma je jakieś… zgodne z tym jak zostaliśmy wychowani, świadcza o nas jednak nie determinują nas…. Mogą nam tłumaczyć dlaczego coś tak a nie inaczej robie, dlaczego tak a nie inaczej się zachowuje….ale dziś jestem już dorosła mam wpływ na siebie, swoje przekonania i w związku z tym mogę je zmieniac…

[NORBERT]

[mami]

…I taka jest prawda.......musi ktos byc winny...by ktoś czuł sie niewinny”….

Czyżby?
A nie można uznac prawa do odmiennego zachowania drugiej osoby jako też właściwej ale jakże innej od mojego przekonania o czymś/ o kims ?

Właśnie w momencie uznania odmienności zaczyna się prawidłowa relacja między ludźmi…
a jak jest do tej pory?
własne przekonanie o słuszności i właściwości mojego postępowania zamyka mnie na inność postrzegania czegoś drugiej osoby…
Bo on reaguje nie tak jak ja… bo ona nie potwierdza mojego zdania na temat czegoś to właśnie rodzi konflikty w związkach przekonanie iż moja prawda jest jedynie właściwa i słuszna…
Problem własnie pod tytułem to nie moja wina… ale jak nie ja jestem winna to w takim postrzeganiu problemu druga strona jest winna konfliktu… a przecież nikt nie chce się czuć winnym…
To czyni właśnie wszystkie te sytuacje w których sami broniąc się przed oskarżeniem winny sami atakujemy i obwiniając druga strone co jeszcze nie przeszkadza nam czuć się usprawiedliwionym
-to nie moja wina, to on sprowokował, to on winny… tracimy energię na kłótnie aby pokazać kto jest bardziej skrzywdzony, kto bardziej zasługuje na litość, kto ma racje odsuwając moment na zgode i pojednanie i zażegnanie konfliktu…
Przykładowa sytuacja w wielu domach
Widok bałaganu w domu i bezkrytyczny stosunek męża do tego…siedzi z pilotem w ręce i nic mu nie przeszkadza…a co robi żona? Wpada w furie.. robi focha nawet jak coś zrobi to i tak nie zostaje to docenione, bo przecież jest przekonanie
- to jego obowiązek!
Jeśli już są jakieś słowa to raczej mogłeś to zrobić inaczej, a inaczej to znaczy tak jak ja- bo moje przekonanie o tym jak coś jest zrobione jest jedynie słuszne i dobre


Wtedy dochodzi do wymiany słów znów przekonanie o winie jego, mojej słuszności typu ja wiem lepiej, ja nie jestem winna,
Moje pomysły i to co robię jak sprzątam w tym wypadku są właściwe…
a nie staramy się widziec, iż pomysły męża też mogą być fajne…
ale inne niż zakładamy że w tej chwili powinny być… bo my mamy zakodowane teraz musi być tak i tak.,.. jakakolwiek zmiana budzi w nas poczucie on jest winny tego, że nie zrobił tak jak ja uważam, że właściwie…
Bo przecież właściwie to nie odpoczynek po pracy,
tylko harówa od rana do nocy byle tylko w domu było idealnie czyściutko…
a że w atmosferze całkowitego zmęczenia i niezadowolenia to już nie ważne…
ważne, że jest jak ja uważam mąż zrobił to, co ja uważam za stosowne…
jak nie robi winny!

Można mnożyc
Po czasie takich relacji dochodzi do całkowitego oddalenia się małżonków… wciąż tylko tkwi w uszach winny,
A to nie jest motywacja do robienia drugiej osobie przyjemności, czy starania się do pomocy drugiej stronie… raczej do uciekania do swojej jaskini…a wtedy rodzi się znów osąd winny…

Bo wciąż pochłania nas nie utrwalanie relacji a ciągłe sprawdzanie
czy oby ktoś nas nie wykorzystuje, czy aby nasz mąż czasem nie leniuchuje kiedy ja urabiam się po łokcie…
bo przeciez jesteśmy partnerami, mamy równe prawa, więc musze ciągle dbać i sprawdzać czy aby nie jest tak, że ktoś mnie wykorzystuje siedząc w fotelu z pilotem…
Tymczasem gdy zamiast tego ciagłego przekonania, iż musze jest chce...
.wtedy pozwalam sobie i małżonkowi i na relaks i na wypełnianie obowiązków…
brak wtedy poczucia winy, iż zamiast sprzątac siedze sobie w fotelu i czytam gazete/ kiedy druga strona sprząta jej decyzja/…
a w zamian za to jest relaks i po tym odpoczynku chęc do pomocy drugiej osobie… bo nie ma poczucia czy jedna strona nie robi więcej niż druga
jak to ktoś kiedyś pięknie powiedział/;
Wszystko się wtedy samo jakoś sprząta, bez nakazów i bez nacisków jak ludzie się kochają

Nie ma wytykania lenistwa, nie ma obwiniania o to już mnie nie kochasz, bo gdybyś kochał to byś robił co ja chce…
to przekonania o słuszności swoich racji właśnie nas od siebie oddala od siebie czyniąc obraz winnego tego…

I wcale to nie jest prawdą, że ktoś musi być winny… to przekonania sprawiły konflikt, potem do kryzysów a nierozwiązane doprowadziły do rozejścia się…
bo brak było znów zrozumienia, iż nie o wine tu chodzi tylko o zrozumienie tego, iż ktoś może inaczej coś robić w tym czasie gdy ja np sprzątam, co nie oznacza, ze to błędne przekonanie tej osoby...inne

Przykłady można mnożyc… życie… samo układa scenariusz a my jesteśmy jego bohaterami…

I ponowie
..” I ta prawda zawsze wychodzi...a ci którzy nie chca przyjąc prawdy o sobie....uciekają z programu”…
Może to wtykanie komuś palca w oko jest przekraczaniem granicy tej osoby… może za mało asertywnego podejścia do inności drugiej strony zamyka kogoś na zmiane…
lepiej powiedzieć, iż ktoś nie chce, niż często się przyznac, iż moja krytyka była nieasertywna, i ktoś poczuł sie nie ok.
jak w małżeństwie... ktoś kogoś utwierdza w przekonaniu, iż nie robi tego tak jak ja zakładam…
a może założenia są błędne..
a może ta osoba jest gotowa na zmiane ale nie właściwe są metody

To jak ze zrozumieniem małżonka, nie robi czegoś bo-jest egoistyczny
czy może dlatego, że nie potrafi przebić się przez moje stanowcze tak
tak musi być jak ja uważam…
a druga strona woli wtedy bezradnie odpuścić… szuka innej drogi by było dobrze..
Mimo wszystko ja wierze w dobro ludzi…
a zło zwycięża jak dobrzy ludzie nie robią tego co właściwe… czyli nie postarają sie zrozumiec drugiej osoby…

[ Dodano: 2010-02-26, 14:16 ]
Kingo... chyba należałoby tą naszą dyskusje z wątku Mazo przeniesc gdzie indziej ...by był bardziej przejrzysty dla Mazo...
a ty Kingo to tak pięknie robisz
w końcu to wątek Mazo a my gościnnie wymieniamy zdanie
dziękuje
i zwracam Mazo temat...

…I taka jest prawda.......musi ktos byc winny...by ktoś czuł sie niewinny”….

Czyżby?
A nie można uznac prawa do odmiennego zachowania drugiej osoby jako też właściwej ale jakże innej od mojego przekonania o czymś/ o kims ?

Właśnie w momencie uznania odmienności zaczyna się prawidłowa relacja między ludźmi…
a jak jest do tej pory?
własne przekonanie o słuszności i właściwości mojego postępowania zamyka mnie na inność postrzegania czegoś drugiej osoby…
Bo on reaguje nie tak jak ja… bo ona nie potwierdza mojego zdania na temat czegoś to właśnie rodzi konflikty w związkach przekonanie iż moja prawda jest jedynie właściwa i słuszna…
Problem własnie pod tytułem to nie moja wina… ale jak nie ja jestem winna to w takim postrzeganiu problemu druga strona jest winna konfliktu… a przecież nikt nie chce się czuć winnym…
To czyni właśnie wszystkie te sytuacje w których sami broniąc się przed oskarżeniem winny sami atakujemy i obwiniając druga strone co jeszcze nie przeszkadza nam czuć się usprawiedliwionym
-to nie moja wina, to on sprowokował, to on winny… tracimy energię na kłótnie aby pokazać kto jest bardziej skrzywdzony, kto bardziej zasługuje na litość, kto ma racje odsuwając moment na zgode i pojednanie i zażegnanie konfliktu…
Przykładowa sytuacja w wielu domach
Widok bałaganu w domu i bezkrytyczny stosunek męża do tego…siedzi z pilotem w ręce i nic mu nie przeszkadza…a co robi żona? Wpada w furie.. robi focha nawet jak coś zrobi to i tak nie zostaje to docenione, bo przecież jest przekonanie
- to jego obowiązek!
Jeśli już są jakieś słowa to raczej mogłeś to zrobić inaczej, a inaczej to znaczy tak jak ja- bo moje przekonanie o tym jak coś jest zrobione jest jedynie słuszne i dobre


Wtedy dochodzi do wymiany słów znów przekonanie o winie jego, mojej słuszności typu ja wiem lepiej, ja nie jestem winna,
Moje pomysły i to co robię jak sprzątam w tym wypadku są właściwe…
a nie staramy się widziec, iż pomysły męża też mogą być fajne…
ale inne niż zakładamy że w tej chwili powinny być… bo my mamy zakodowane teraz musi być tak i tak.,.. jakakolwiek zmiana budzi w nas poczucie on jest winny tego, że nie zrobił tak jak ja uważam, że właściwie…
Bo przecież właściwie to nie odpoczynek po pracy,
tylko harówa od rana do nocy byle tylko w domu było idealnie czyściutko…
a że w atmosferze całkowitego zmęczenia i niezadowolenia to już nie ważne…
ważne, że jest jak ja uważam mąż zrobił to, co ja uważam za stosowne…
jak nie robi winny!

Można mnożyc
Po czasie takich relacji dochodzi do całkowitego oddalenia się małżonków… wciąż tylko tkwi w uszach winny,
A to nie jest motywacja do robienia drugiej osobie przyjemności, czy starania się do pomocy drugiej stronie… raczej do uciekania do swojej jaskini…a wtedy rodzi się znów osąd winny…

Bo wciąż pochłania nas nie utrwalanie relacji a ciągłe sprawdzanie
czy oby ktoś nas nie wykorzystuje, czy aby nasz mąż czasem nie leniuchuje kiedy ja urabiam się po łokcie…
bo przeciez jesteśmy partnerami, mamy równe prawa, więc musze ciągle dbać i sprawdzać czy aby nie jest tak, że ktoś mnie wykorzystuje siedząc w fotelu z pilotem…
Tymczasem gdy zamiast tego ciagłego przekonania, iż musze jest chce...
.wtedy pozwalam sobie i małżonkowi i na relaks i na wypełnianie obowiązków…
brak wtedy poczucia winy, iż zamiast sprzątac siedze sobie w fotelu i czytam gazete/ kiedy druga strona sprząta jej decyzja/…
a w zamian za to jest relaks i po tym odpoczynku chęc do pomocy drugiej osobie… bo nie ma poczucia czy jedna strona nie robi więcej niż druga
jak to ktoś kiedyś pięknie powiedział/;
Wszystko się wtedy samo jakoś sprząta, bez nakazów i bez nacisków jak ludzie się kochają

Nie ma wytykania lenistwa, nie ma obwiniania o to już mnie nie kochasz, bo gdybyś kochał to byś robił co ja chce…
to przekonania o słuszności swoich racji właśnie nas od siebie oddala od siebie czyniąc obraz winnego tego…

I wcale to nie jest prawdą, że ktoś musi być winny… to przekonania sprawiły konflikt, potem do kryzysów a nierozwiązane doprowadziły do rozejścia się…
bo brak było znów zrozumienia, iż nie o wine tu chodzi tylko o zrozumienie tego, iż ktoś może inaczej coś robić w tym czasie gdy ja np sprzątam, co nie oznacza, ze to błędne przekonanie tej osoby...inne

Przykłady można mnożyc… życie… samo układa scenariusz a my jesteśmy jego bohaterami…

I ponowie
..” I ta prawda zawsze wychodzi...a ci którzy nie chca przyjąc prawdy o sobie....uciekają z programu”…
Może to wtykanie komuś palca w oko jest przekraczaniem granicy tej osoby… może za mało asertywnego podejścia do inności drugiej strony zamyka kogoś na zmiane…
lepiej powiedzieć, iż ktoś nie chce, niż często się przyznac, iż moja krytyka była nieasertywna, i ktoś poczuł sie nie ok.
jak w małżeństwie... ktoś kogoś utwierdza w przekonaniu, iż nie robi tego tak jak ja zakładam…
a może założenia są błędne..
a może ta osoba jest gotowa na zmiane ale nie właściwe są metody

To jak ze zrozumieniem małżonka, nie robi czegoś bo-jest egoistyczny
czy może dlatego, że nie potrafi przebić się przez moje stanowcze tak
tak musi być jak ja uważam…
a druga strona woli wtedy bezradnie odpuścić… szuka innej drogi by było dobrze..
Mimo wszystko ja wierze w dobro ludzi…
a zło zwycięża jak dobrzy ludzie nie robią tego co właściwe… czyli nie postarają sie zrozumiec drugiej osoby…

[ Dodano: 2010-02-26, 14:16 ]
Kingo... chyba należałoby tą naszą dyskusje z wątku Mazo przeniesc gdzie indziej ...by był bardziej przejrzysty dla Mazo...
a ty Kingo to tak pięknie robisz
w końcu to wątek Mazo a my gościnnie wymieniamy zdanie
dziękuje
i zwracam Mazo temat...

[samotna]

[kinga2]

[nałóg]

Dyskusja pewnie ciekawa......ale jak dla mnie to za długie posty............ i tak naprawdę to nie bardzo wiem o czym Wy dyskutujecie............ może Mami i Norbert wiedza co piszą............ale jak ja czytam to nie wiem..................

[ Dodano: 2010-02-26, 16:15 ]
typowe męskie podejście............ za długo........... za dużo

Dyskusja pewnie ciekawa......ale jak dla mnie to za długie posty............ i tak naprawdę to nie bardzo wiem o czym Wy dyskutujecie............ może Mami i Norbert wiedza co piszą............ale jak ja czytam to nie wiem..................

[ Dodano: 2010-02-26, 16:15 ]
typowe męskie podejście............ za długo........... za dużo

[Mirakulum]

nałóg ja też sie zgubiłam ...... w tym temacie

nałóg ja też sie zgubiłam ...... w tym temacie

[mami]

[NORBERT]