[rozalka]

Witam
Co jakiś czas zagladalam na to forum i czerpałam z niego madrosci.Wiele historii wydaje mi sie analogicznych do mojej wiec i ja postanowilam podzielić się z Wami moimi problemami.Jestem w kryzysie malżenskim...W piątek mielismy obchodzić 5 rocznice slubu ale stało sie inaczej.Mój maż pod koniec sierpnia wyprowadzil się.Nie nie do kobiety..mieszka z kumplem...Ostatnio było miedzy nami żle.Od maja moj mąż stal sie inny.Myslalam ze ma romans.okłamywal mnie,znikał ,nie odbieral telefonów.Byl dla mnie niemily oskarżał mnie o wszystko.WIem ze to może nieładnie ale sprawdziłam sms w jego telefonie....i znalalzam sms od kobiety który zaczynał się slowem kochanie...zapytalam go o tego sms i dowiedzialam się ze to kolażanka z pracy ale to tylko przyjacióla a ten sms nic nie znaczy bo się zagalopowali ale nic miedzy nimi nie ma.Uwierzyłam mu.Przeprowadzilismy wtedy powazną rozmowe o tym co się dzieje w naszym malżeństwie i miało byc lepiej.Mieszkamy z moimi rodzicami i niestety nie jest kolorowo zwłaszcza odkad pojawiły się na swiecie nasze bliźnięta.Nam bylo cięzko,rodzice się wtrącali.Mój maz nie czul się w tym domu dobrze.Dzieci mają 3 latka.już są coraz fajniejsze choć mieliśmy problem w dogadaniu sie co do sposobu ich wychowania.czesto nie zgadzaliśmy się ze sobą w tej kwestii.W maju ustaliliśmy co i jak i oboje trzymamy się tego do dzis.potem przyszły wakacje.Mateusz pracowal dodatkowo wiec ja pojechałam z dziecmi nad morze i w gory...W zasadzie nie widzielismy sie prawie półtora miesiaca ale mateusz dzwonił,wysylalismy sms-y.Pewnoego dnia zadzwonił ze ma strasznego doła,ze mu sie żyć nie chce,ze nie ma siły na nic.Ze zniszczylismy to.Oboje chyba przez godzine płakaliśmy do słuchawki.PO powrocie rozmawialismy.Zaczelam podejrzewać ze moj maz ma depresje, wsztsko zwaliło mu się na raz,nakrecil sie tak ze nie potrafił sobie z tym poradzić.wszystko bylo bee i niedobre.I wtedy powiedział mi ze gdyby była taka instytucja jak samotnia to on by teraz z niej skorzystal bo potrzebjuje samotności.Od 18 roku zycia nigdy nie byl sam i własnie teraz chcial by być i mysli o wyprowadzeniu sie...Mowił ze potrzebuje czasu zeby sobie wszystko przemysleć.Nie wiedzial czy mnie jeszcze kocha itp.No i osiągnąl co chciał .Wyprowadził sie a w zasadzie nie wrócil z koncertu.TO już 3 tygodnie. w domu są jego rzeczy bo nie wział niczego.Ostatnio bardzo schudł wiec wszystko jest za duże ale lezy na swoim miejscu.Przez pierwszy tydzien dałam mu czas na przemyslenie wszystkiego.Stwierdził ze był to najgorszy tydzien w jego zyciu,Dwa nastepne nie były łatwiejsze.Mateusz kocha dzieci nad zycie i nie wyobraza sobie ze mogło by ich nie być.Odbiera ich z przedszkola spedza minimim 3 popołudnia z nimi, a ostatnio byl z nami 2 soboty.Okąpal dzieci i nawet ich uspil.bardzo było mu trudno być w domu gdzie spedzilismy ostatnie 5 lat razem ( moi rodzice wyjechali na weekend wiec mogl przyjsc bo odkąd się wyprowadził nie widział się z moimi rodzicami) bardzo go bolało ze wychodzi...nawet sie popłakal...Wczoraj tez był .Rozmawialismy o nas...Powiedział mi ze jest wypalony ze nie ma w sobie zadnych uczuc do nikogo poza dziecmi,Ja mam się wyprowadzić z pazdzierniku ( mieliśmy wyprowadzić się razem zanim on zdecydowął sie wypowadzic sam) miałam nadzieje ze zamieszka z nami.Ze wróci.ALE nie on twierdzi ze ma dośc kobiet i ich intryg itp i ze coś w nim pękło i nie da rady ze nei chce meszkać ze mną.I to ze ja zyję nadzieją boli go jeszcze bardziej
Ja cały czas wierze ze to się tak nie może skończyc...tym bardziej ze jak zapytałam czy mysli o rozwodzie to stwierdził ze nie bo co ma byc to bedzie.Jak bedziemy mieli byc razem to bedziemy a jak bedziemy mieli się rozwieśc to się rozwiedziemy...On wyobraza sobie to tak ze bedzie mieszkal u rodziców ja z dziecmi u siebie.On bedzie do nas przychodzil ,bedzie mi pomagal.BEdzei zabieral dzieci na popołudnie gdzies np na basen,BEdzie mi pomagał jesli bede potrzebowała pomocy w mieszkaniu.ZAwsze bede mogla liczyc na jego pomoc ale mieszkał z nami nie bedzie.....a dodam jeszcze ze ta przyjaciólka bardzo mi się nie podobała...Miałam wrazenie ze owinęła sobie mojego męża wokol palca a on tego nie zauwazał.I zrobiłam z tym porzadek.Pojechałam do niej ,wczesniej się nie znałysmy.Moj mąz wiedzial ze sie do niej wybieram ale nie wierzył ze to zrobię.A ja zrobilam zapytalam co ja lączy z moim meżem.Powiedzialam ze nie zycze sobie zeby przesiaywal u niej wieczorami,nie zyczę sobie zeby karmil jej kotka i zeby miała klucze od jaj mieszkania itp.ROzmowa przebiegała na poziomie,nawet sie smiałysmy obie.Kobieta stwierdziąla ze nic ją nie laczy z moim męzem poza przyjaźnia ale wczoraj mateusz powiedział mi ze temat w nią jest definitywnie zakończony ze rozmawiali ze sobą dosc ostro i nie ma już nawet przyjaźni.mój maz ma do mnie o to żal.ale ja zrobiłabym to jeszcze raz gdybym musiala.Oni razem pracuja mój maz chcialby zmienić prace...a ja nie wiem co mam robic.jest mi bardzo zle.Schudlam już 15 kilo ( jedyny plus tej całej sytuacji.)jestem klębkiem nerwow.mój mąz wie ze bardzo go kocham i wierzę ze do nas wroci.ALe on jest nastawiony na nie i on nie chce niczego ratowac. ale rozwodu tez nie chce..Jak ja mam sie zachowywac.? jemu nie przeszkadza ze np pojdziemy wszyscy razem na spacer,ze ja bede przyjezdzala do jego rodzicow jak tam bedzie...wiem ze jemu jest okropnie cięzko.Ja nie wiem czy on nie ma jakiejś depresji.Bylismy razem u pani psycholog dwa razy ale to ja chcialam isc a nie on i to ja posżłam pierwsza bo martwiłam się o męza i poszlam porozmawiać jak z nim postepować...Nie wiem co robić.Nie odpuszcze mu bo bardzo go kocham.mamy dwoje kochanych dzieci.wiem ze bede na niego czekala ale jest mi bardzo cięzko pogodzic się z tym ze on nie chce wrócic...może faktycznie potrzebuje czsu,ja cały czas wierzę ze to nie jest koniec...i modlę się do Pana zeby dal nam szansę...bo tak naprawdę przez te ostatnie lata odkąd pojawiły się dzieci zapomnielismy o sobie poswiecając się dzieciom...To ona byl najwazniejsze.My nie kłocllismy się nigdy,nigdy nie mielismy " cichych " dni.Ale tak naprawdę nigdy nie mieszkaliśmy sami,nigdy nie mielsmy mozliwości porozmawiania bo zawsze byli moi rodzice.Zewsze czuło się ich oddech na plecach...nie moge zrozumiec dlaczego on odszedl teraz kiedy mielismy się razem wyprowadzić i kiedy mieliśmy zacząc budowac wszystko od nawa....pomozcie...

Witam
Co jakiś czas zagladalam na to forum i czerpałam z niego madrosci.Wiele historii wydaje mi sie analogicznych do mojej wiec i ja postanowilam podzielić się z Wami moimi problemami.Jestem w kryzysie malżenskim...W piątek mielismy obchodzić 5 rocznice slubu ale stało sie inaczej.Mój maż pod koniec sierpnia wyprowadzil się.Nie nie do kobiety..mieszka z kumplem...Ostatnio było miedzy nami żle.Od maja moj mąż stal sie inny.Myslalam ze ma romans.okłamywal mnie,znikał ,nie odbieral telefonów.Byl dla mnie niemily oskarżał mnie o wszystko.WIem ze to może nieładnie ale sprawdziłam sms w jego telefonie....i znalalzam sms od kobiety który zaczynał się slowem kochanie...zapytalam go o tego sms i dowiedzialam się ze to kolażanka z pracy ale to tylko przyjacióla a ten sms nic nie znaczy bo się zagalopowali ale nic miedzy nimi nie ma.Uwierzyłam mu.Przeprowadzilismy wtedy powazną rozmowe o tym co się dzieje w naszym malżeństwie i miało byc lepiej.Mieszkamy z moimi rodzicami i niestety nie jest kolorowo zwłaszcza odkad pojawiły się na swiecie nasze bliźnięta.Nam bylo cięzko,rodzice się wtrącali.Mój maz nie czul się w tym domu dobrze.Dzieci mają 3 latka.już są coraz fajniejsze choć mieliśmy problem w dogadaniu sie co do sposobu ich wychowania.czesto nie zgadzaliśmy się ze sobą w tej kwestii.W maju ustaliliśmy co i jak i oboje trzymamy się tego do dzis.potem przyszły wakacje.Mateusz pracowal dodatkowo wiec ja pojechałam z dziecmi nad morze i w gory...W zasadzie nie widzielismy sie prawie półtora miesiaca ale mateusz dzwonił,wysylalismy sms-y.Pewnoego dnia zadzwonił ze ma strasznego doła,ze mu sie żyć nie chce,ze nie ma siły na nic.Ze zniszczylismy to.Oboje chyba przez godzine płakaliśmy do słuchawki.PO powrocie rozmawialismy.Zaczelam podejrzewać ze moj maz ma depresje, wsztsko zwaliło mu się na raz,nakrecil sie tak ze nie potrafił sobie z tym poradzić.wszystko bylo bee i niedobre.I wtedy powiedział mi ze gdyby była taka instytucja jak samotnia to on by teraz z niej skorzystal bo potrzebjuje samotności.Od 18 roku zycia nigdy nie byl sam i własnie teraz chcial by być i mysli o wyprowadzeniu sie...Mowił ze potrzebuje czasu zeby sobie wszystko przemysleć.Nie wiedzial czy mnie jeszcze kocha itp.No i osiągnąl co chciał .Wyprowadził sie a w zasadzie nie wrócil z koncertu.TO już 3 tygodnie. w domu są jego rzeczy bo nie wział niczego.Ostatnio bardzo schudł wiec wszystko jest za duże ale lezy na swoim miejscu.Przez pierwszy tydzien dałam mu czas na przemyslenie wszystkiego.Stwierdził ze był to najgorszy tydzien w jego zyciu,Dwa nastepne nie były łatwiejsze.Mateusz kocha dzieci nad zycie i nie wyobraza sobie ze mogło by ich nie być.Odbiera ich z przedszkola spedza minimim 3 popołudnia z nimi, a ostatnio byl z nami 2 soboty.Okąpal dzieci i nawet ich uspil.bardzo było mu trudno być w domu gdzie spedzilismy ostatnie 5 lat razem ( moi rodzice wyjechali na weekend wiec mogl przyjsc bo odkąd się wyprowadził nie widział się z moimi rodzicami) bardzo go bolało ze wychodzi...nawet sie popłakal...Wczoraj tez był .Rozmawialismy o nas...Powiedział mi ze jest wypalony ze nie ma w sobie zadnych uczuc do nikogo poza dziecmi,Ja mam się wyprowadzić z pazdzierniku ( mieliśmy wyprowadzić się razem zanim on zdecydowął sie wypowadzic sam) miałam nadzieje ze zamieszka z nami.Ze wróci.ALE nie on twierdzi ze ma dośc kobiet i ich intryg itp i ze coś w nim pękło i nie da rady ze nei chce meszkać ze mną.I to ze ja zyję nadzieją boli go jeszcze bardziej
Ja cały czas wierze ze to się tak nie może skończyc...tym bardziej ze jak zapytałam czy mysli o rozwodzie to stwierdził ze nie bo co ma byc to bedzie.Jak bedziemy mieli byc razem to bedziemy a jak bedziemy mieli się rozwieśc to się rozwiedziemy...On wyobraza sobie to tak ze bedzie mieszkal u rodziców ja z dziecmi u siebie.On bedzie do nas przychodzil ,bedzie mi pomagal.BEdzei zabieral dzieci na popołudnie gdzies np na basen,BEdzie mi pomagał jesli bede potrzebowała pomocy w mieszkaniu.ZAwsze bede mogla liczyc na jego pomoc ale mieszkał z nami nie bedzie.....a dodam jeszcze ze ta przyjaciólka bardzo mi się nie podobała...Miałam wrazenie ze owinęła sobie mojego męża wokol palca a on tego nie zauwazał.I zrobiłam z tym porzadek.Pojechałam do niej ,wczesniej się nie znałysmy.Moj mąz wiedzial ze sie do niej wybieram ale nie wierzył ze to zrobię.A ja zrobilam zapytalam co ja lączy z moim meżem.Powiedzialam ze nie zycze sobie zeby przesiaywal u niej wieczorami,nie zyczę sobie zeby karmil jej kotka i zeby miała klucze od jaj mieszkania itp.ROzmowa przebiegała na poziomie,nawet sie smiałysmy obie.Kobieta stwierdziąla ze nic ją nie laczy z moim męzem poza przyjaźnia ale wczoraj mateusz powiedział mi ze temat w nią jest definitywnie zakończony ze rozmawiali ze sobą dosc ostro i nie ma już nawet przyjaźni.mój maz ma do mnie o to żal.ale ja zrobiłabym to jeszcze raz gdybym musiala.Oni razem pracuja mój maz chcialby zmienić prace...a ja nie wiem co mam robic.jest mi bardzo zle.Schudlam już 15 kilo ( jedyny plus tej całej sytuacji.)jestem klębkiem nerwow.mój mąz wie ze bardzo go kocham i wierzę ze do nas wroci.ALe on jest nastawiony na nie i on nie chce niczego ratowac. ale rozwodu tez nie chce..Jak ja mam sie zachowywac.? jemu nie przeszkadza ze np pojdziemy wszyscy razem na spacer,ze ja bede przyjezdzala do jego rodzicow jak tam bedzie...wiem ze jemu jest okropnie cięzko.Ja nie wiem czy on nie ma jakiejś depresji.Bylismy razem u pani psycholog dwa razy ale to ja chcialam isc a nie on i to ja posżłam pierwsza bo martwiłam się o męza i poszlam porozmawiać jak z nim postepować...Nie wiem co robić.Nie odpuszcze mu bo bardzo go kocham.mamy dwoje kochanych dzieci.wiem ze bede na niego czekala ale jest mi bardzo cięzko pogodzic się z tym ze on nie chce wrócic...może faktycznie potrzebuje czsu,ja cały czas wierzę ze to nie jest koniec...i modlę się do Pana zeby dal nam szansę...bo tak naprawdę przez te ostatnie lata odkąd pojawiły się dzieci zapomnielismy o sobie poswiecając się dzieciom...To ona byl najwazniejsze.My nie kłocllismy się nigdy,nigdy nie mielismy " cichych " dni.Ale tak naprawdę nigdy nie mieszkaliśmy sami,nigdy nie mielsmy mozliwości porozmawiania bo zawsze byli moi rodzice.Zewsze czuło się ich oddech na plecach...nie moge zrozumiec dlaczego on odszedl teraz kiedy mielismy się razem wyprowadzić i kiedy mieliśmy zacząc budowac wszystko od nawa....pomozcie...

[Danka 9]

Witaj!
Nie jesteś sama, tutaj jest wiele małzenstw w kryzysie, to dla mnie było pokrzepiajace jak trafilam na forum pierwszy raz.
Szukasz pomocy, jestescie młodym malzenstwem z bliźniakami ( zawsze wzruszaja mnie blizniaki, choc wyobrazam sobie jaki to trud wychowywac jednoczesnie dwa mauszki).
Duzo na raz bylo trudnosci.....male dzieci i zmiana trybu zycia...wasze oddalenie od siebie...mieszkanie z rodzicami...poszukiwanie przez meza "zielenszej trawki" wsparcia poza domem.
Trudnsci doprowadzily do kryzysu, ale ten kryzys moze byc etapem, przejsciem na wyzsza jakosc zwiazku, wskazowką co trzeba dopracowac, razem z Panem Bogiem, odnowic relacje z nim.

Cytat:

Bylismy razem u pani psycholog dwa razy ale to ja chcialam isc a nie on i to ja posżłam pierwsza bo martwiłam się o męza i poszlam porozmawiać jak z nim postepować...Nie wiem co robić.Nie odpuszcze mu bo bardzo go kocham

I co psycholog poradziła? Moze warto pociagnac te wizyty?
Pozdrawiam serdecznie

Witaj!
Nie jesteś sama, tutaj jest wiele małzenstw w kryzysie, to dla mnie było pokrzepiajace jak trafilam na forum pierwszy raz.
Szukasz pomocy, jestescie młodym malzenstwem z bliźniakami ( zawsze wzruszaja mnie blizniaki, choc wyobrazam sobie jaki to trud wychowywac jednoczesnie dwa mauszki).
Duzo na raz bylo trudnosci.....male dzieci i zmiana trybu zycia...wasze oddalenie od siebie...mieszkanie z rodzicami...poszukiwanie przez meza "zielenszej trawki" wsparcia poza domem.
Trudnsci doprowadzily do kryzysu, ale ten kryzys moze byc etapem, przejsciem na wyzsza jakosc zwiazku, wskazowką co trzeba dopracowac, razem z Panem Bogiem, odnowic relacje z nim.

Cytat:

Bylismy razem u pani psycholog dwa razy ale to ja chcialam isc a nie on i to ja posżłam pierwsza bo martwiłam się o męza i poszlam porozmawiać jak z nim postepować...Nie wiem co robić.Nie odpuszcze mu bo bardzo go kocham

I co psycholog poradziła? Moze warto pociagnac te wizyty?
Pozdrawiam serdecznie

[rozalka]

danka dziękuję za odpowiedz...Do Pani psycholog póki co nie mam co marzyć ze pójdziemy tym bardziej razem.Mój maz za moją namową też poszedl sam do faceta i po pol godzinie stamtąd wyszedl.chyba nie jest gotowy na takie spotkania.Ma nr do innego specjalisty ale narazie nie chce iść do nikogo.Ale dzisiaj pojechal na Jasną Górę.dzisiaj mam cięzki dzien a mój mąz nie odpisał na mojego smsa w sprawie dzieci co mi się wydało dziwne bo tak nie robi.wiec się nakreciłam i porosilam zeby napisał ze u niego ok bo się martwię.I napisal ze zyje i jest na Jasnej Górze...Ja w tym czasie czekałam na otwarcie kościola w naszym miescie( a tak wogóle niedziela godzina 15 z minutami a kosciół zamkniąety na cztery sposty) ja potrzebowalam tam wejsc i być sama...i mialam taka mozliwośc.kosciól otwarto.Bylam sama z Panem.Ryczałam jak dziecko i modliłam się o uzdrowienie naszego małzenstwa...i wyszłam stamtąd spokojniejsza.CIekawe czy wizyta mojego męza na Jasnej Gorze coś mu dała.My nigdy nie bylismy z Panem Bogiem za pan brat.ale ja odnajduje go od nowa i modlę się z całych sił...
wyczytałam ze w tej parafii są prowadzone konsultacje psychologiczne i chyba pójde...BO taki zwykly nie katolicki psycholog mi nie pomogł.Pani powiedzial ze ja już nic nie mogę zrobić moge czekać na mojego męza i nic poza tym.A jak bylismy razem to starała się pokazać mi jak wiele daje siebie a jak mało otrzymuje w zamian.Moj mąz troche opowiadal o tym jak się czuje ale on nie jest zbyt wylewny wiec byliśmy 2 razy i na tym się skończyło.TEraz jaks ię wyprowadzil to nawet nie chcę mu o tym mowić bo on uwaza ze jemu to niepotrzebne...
a ja ma dzisiaj bardzo zły dzien najchcetniej siadłabym i plakala...

danka dziękuję za odpowiedz...Do Pani psycholog póki co nie mam co marzyć ze pójdziemy tym bardziej razem.Mój maz za moją namową też poszedl sam do faceta i po pol godzinie stamtąd wyszedl.chyba nie jest gotowy na takie spotkania.Ma nr do innego specjalisty ale narazie nie chce iść do nikogo.Ale dzisiaj pojechal na Jasną Górę.dzisiaj mam cięzki dzien a mój mąz nie odpisał na mojego smsa w sprawie dzieci co mi się wydało dziwne bo tak nie robi.wiec się nakreciłam i porosilam zeby napisał ze u niego ok bo się martwię.I napisal ze zyje i jest na Jasnej Górze...Ja w tym czasie czekałam na otwarcie kościola w naszym miescie( a tak wogóle niedziela godzina 15 z minutami a kosciół zamkniąety na cztery sposty) ja potrzebowalam tam wejsc i być sama...i mialam taka mozliwośc.kosciól otwarto.Bylam sama z Panem.Ryczałam jak dziecko i modliłam się o uzdrowienie naszego małzenstwa...i wyszłam stamtąd spokojniejsza.CIekawe czy wizyta mojego męza na Jasnej Gorze coś mu dała.My nigdy nie bylismy z Panem Bogiem za pan brat.ale ja odnajduje go od nowa i modlę się z całych sił...
wyczytałam ze w tej parafii są prowadzone konsultacje psychologiczne i chyba pójde...BO taki zwykly nie katolicki psycholog mi nie pomogł.Pani powiedzial ze ja już nic nie mogę zrobić moge czekać na mojego męza i nic poza tym.A jak bylismy razem to starała się pokazać mi jak wiele daje siebie a jak mało otrzymuje w zamian.Moj mąz troche opowiadal o tym jak się czuje ale on nie jest zbyt wylewny wiec byliśmy 2 razy i na tym się skończyło.TEraz jaks ię wyprowadzil to nawet nie chcę mu o tym mowić bo on uwaza ze jemu to niepotrzebne...
a ja ma dzisiaj bardzo zły dzien najchcetniej siadłabym i plakala...

[mada27]

Na pewno nie jest dobre mieszkanie z rodzicami.
Staraj się usamodzielnić, to bardzo ważne aby młoda rodzina miała odrębność, ważne abyście Ty i mąż poczuli swoje role w małżeństwie, a to chyba bardzo trudne o ile nie niemożliwe odnaleźć się w swoich zadaniach na terenie gdzie już te zadania są zajęte przez inne małżeństwo.

Na pewno nie jest dobre mieszkanie z rodzicami.
Staraj się usamodzielnić, to bardzo ważne aby młoda rodzina miała odrębność, ważne abyście Ty i mąż poczuli swoje role w małżeństwie, a to chyba bardzo trudne o ile nie niemożliwe odnaleźć się w swoich zadaniach na terenie gdzie już te zadania są zajęte przez inne małżeństwo.

[rozalka]

tylu Was czytalo moja historię a nikt nic nie pisze...czy jest taka beznadziejna? Czy nikt nic nie może mi poradzć? ...

tylu Was czytalo moja historię a nikt nic nie pisze...czy jest taka beznadziejna? Czy nikt nic nie może mi poradzć? ...

[kinga2]

rozalka,
Witam,
każdy wątek czasem zamiera, jeden na dłużej inny na krócej. Tym sie nie martw. "Zostawiają" Sycharki kogoś na chwilę, aby miał czas rozważyć udzielone porady i poszukać poza netem pomocy w grupie wsparcia, terapeuty czy innej formy.
Jesli czujesz niedosyt zwyczajnie sama pisz co czujesz w danej chwili i zawsze ktś podejmie z Tobą rozmowę....

rozalka,
Witam,
każdy wątek czasem zamiera, jeden na dłużej inny na krócej. Tym sie nie martw. "Zostawiają" Sycharki kogoś na chwilę, aby miał czas rozważyć udzielone porady i poszukać poza netem pomocy w grupie wsparcia, terapeuty czy innej formy.
Jesli czujesz niedosyt zwyczajnie sama pisz co czujesz w danej chwili i zawsze ktś podejmie z Tobą rozmowę....

[Danka 9]

Rozalko, wspieram modlitwa, polecam psychologa w poradni

Czy tam gdzie jestes jest osrodek sycharowski?

Rozalko, wspieram modlitwa, polecam psychologa w poradni

Czy tam gdzie jestes jest osrodek sycharowski?

[Mirakulum]

Rozalka
zapraszam do skypowej grupy modlitewnej

mój adres skypowy Mirakulum

Rozalka
zapraszam do skypowej grupy modlitewnej

mój adres skypowy Mirakulum

[agata96]

Kochana Rozalko. Dawno mnie tutaj nie było,dzisiaj mnie coś tknęło żeby wejść. To że wiele osób czytsało Twoją historię, ale mało jest odpowiedzi nie wynika z tego, że historia jest nie taka. Czasami ciężko jest pomóc nie chcąc wtrącać się zbytnio. Z tego co piszesz i co podkreśliła Danka faktycznie wiele problemów się u Was nawarstwiło. Teraz jedyne co możesz zrobic to zrobić coś dla siebie i czekać - kiedyś możliwe, że problemy miną, ale nic na siłę. Zadbaj o siebie, zrób cościekawego, co sprawi Ci przyjemność, uśmiechaj się nawet sama do siebie. Twój mąż patrzy na Ciebie. Z jaką osobą chciałby być odpowiedz sobie na to pytanie? Jaka byłaś na począku Waszej znajomości? Czym go zauroczyłaś? Nie możesz zmienić kogoś, możesz tylko zmieniać i rozwijać siebie. Powodzenia!!!

Kochana Rozalko. Dawno mnie tutaj nie było,dzisiaj mnie coś tknęło żeby wejść. To że wiele osób czytsało Twoją historię, ale mało jest odpowiedzi nie wynika z tego, że historia jest nie taka. Czasami ciężko jest pomóc nie chcąc wtrącać się zbytnio. Z tego co piszesz i co podkreśliła Danka faktycznie wiele problemów się u Was nawarstwiło. Teraz jedyne co możesz zrobic to zrobić coś dla siebie i czekać - kiedyś możliwe, że problemy miną, ale nic na siłę. Zadbaj o siebie, zrób cościekawego, co sprawi Ci przyjemność, uśmiechaj się nawet sama do siebie. Twój mąż patrzy na Ciebie. Z jaką osobą chciałby być odpowiedz sobie na to pytanie? Jaka byłaś na począku Waszej znajomości? Czym go zauroczyłaś? Nie możesz zmienić kogoś, możesz tylko zmieniać i rozwijać siebie. Powodzenia!!!

[rozalka]

Agatko...dziekuje CI bardzo...masz rację...Kontakt z mężem mam prawie codziennie.I wiesz co jest najgorsze.Gdyby ktos stanal z boku i na nas patrzyl nie wiedząc o niczym to nawet by nie pomyslal ze mamy jakiś kryzys...nawet ja przez ostati czas kiedy sie psuło nie wiedziałam ze się psuje bo mój maz poprostu o tym nie mówił...wiem gdzie popełnialismy błędy i on i ja.wiem ze to wszystko dałoby się naprawić gdyby tylko mój mąż chciał..a niestety nie chce.Dzisiaj byłam z dziećmi w sanktuarium w Leśniowie koło Żarek,Mateusz miał jechac z nami ale zadzwonil ze nie może bo się chyba czyms zatrul i wymiotowal calą noc...chialabym mu wierzyć...ale my pojechalismy i było cudnie.Naprawde magiczne miejsce...a nasze dzieci stanely w kościólku i na cały glos powiedziały...Boziu prosimy Cię zeby tatuś wrócił...Popłakalam się z wrazenia....ALe mam nadzieje ze Bozia wysłucha ich prosby...pomodlcie się też za nas...

[ Dodano: 2010-11-09, 10:27 ]
znów tu wróciłam.Jest mi cięzko i nie mogę sie pozbierac. moj maz już 2 mc z nami nie mieszka.Ale zamiast być lepiej jest coraz gorzej. on chiał odpoczac a przez ten czas wszyscy na niego naciskali..tak sie nie robi,nie mozesz zostawić dzieci i żony,wracaj do nich..ja też z nim wiele razy rozmawiałam ale on uparty powtarzał..nie bedę z Wami mieszkal...I im bardziej na niego naciskalismy tym bardziej uciekal.Nawet wylaczyl na 4 dni tel i zniknął.nikt nie wiedzial gdzie jest nawet kumpel u ktorego ponoc mieszka..ponoc bo dostałam w piatek informację ze on tam nie mieszka...no to gdzie.ZApytac go nie mogę bo wiem ze zmysli nową bajke.a tak naprawdę podejrzewam ze to bedzie romans.Juz wczesniej tak myslałam ale on za każdym razem sie wypieral.nawet jak wyprowadzał się z domu powiedział ze nie ma romansu i pewnie gdyby go miał to łatwiej byloby mi go wyrzucic z domu ale on NIESTETY nie ma romansu.Ale ja się straszeni nakręciłam. Sprawdzałam czy stoi jego auto u kumpla i niestety nie...ale u przyjaciółki też nie...nie wiem jak sprawdzić gdzie mieszka czy znów mnie kłamie...on twierdzi ze nie ma nic do ukrycia i po co miałby kłamać skoro i tak z nami nie meszka...przez ten czas mówił ze nie chce rozwodu bo on do niczego mu nie jest potrzebny a wczoraj przyznał mi się ze od jakiś 2 tygodni myśli o rozwodzie.a do mnie to nie dociera...ja poporstu nie wierze ze to się tak może skończyć. byłam u psychologa.trochę mi pomógł.wiem gdzie jest problem ale niestety mój mąż musiał by chcieć cos zrobić zeby ratować nasze małżeństwo a on nie chce...jak to stwierdził czuje się zaszczuty przeze mnie przez swoją matkę i moja...ma dosyc wszystkich i wszystkiego. i psycholog powiedział ze tak może być i jedyne co mogę zrobić to pozwolić mu złapać oddech...ale ja nie mam sily.Ciągle o nim myślę, tęsknie.mateusz przychodzi do dzieci ma z nimi dobry kontakt.Kiedy jesteśmy wszyscy razem nikt kto stałby z boku nie powiedział by ze jest coś nie tak...ja już nie ma siły.jestem strzepkiem nerwów.nie mam ochoty na nic.najchetniej spalabym.to chyba moj sposób na ucieczkę od tego...prosze Was powiedzcie jak się z tym pogodzić...ja nie chce zeby on odszedł od nas.. wiem ze to jest mezczyzna z którym cchę spedzić cale zycie a nei tylko 6 lat...jak się pozbierac?

Agatko...dziekuje CI bardzo...masz rację...Kontakt z mężem mam prawie codziennie.I wiesz co jest najgorsze.Gdyby ktos stanal z boku i na nas patrzyl nie wiedząc o niczym to nawet by nie pomyslal ze mamy jakiś kryzys...nawet ja przez ostati czas kiedy sie psuło nie wiedziałam ze się psuje bo mój maz poprostu o tym nie mówił...wiem gdzie popełnialismy błędy i on i ja.wiem ze to wszystko dałoby się naprawić gdyby tylko mój mąż chciał..a niestety nie chce.Dzisiaj byłam z dziećmi w sanktuarium w Leśniowie koło Żarek,Mateusz miał jechac z nami ale zadzwonil ze nie może bo się chyba czyms zatrul i wymiotowal calą noc...chialabym mu wierzyć...ale my pojechalismy i było cudnie.Naprawde magiczne miejsce...a nasze dzieci stanely w kościólku i na cały glos powiedziały...Boziu prosimy Cię zeby tatuś wrócił...Popłakalam się z wrazenia....ALe mam nadzieje ze Bozia wysłucha ich prosby...pomodlcie się też za nas...

[ Dodano: 2010-11-09, 10:27 ]
znów tu wróciłam.Jest mi cięzko i nie mogę sie pozbierac. moj maz już 2 mc z nami nie mieszka.Ale zamiast być lepiej jest coraz gorzej. on chiał odpoczac a przez ten czas wszyscy na niego naciskali..tak sie nie robi,nie mozesz zostawić dzieci i żony,wracaj do nich..ja też z nim wiele razy rozmawiałam ale on uparty powtarzał..nie bedę z Wami mieszkal...I im bardziej na niego naciskalismy tym bardziej uciekal.Nawet wylaczyl na 4 dni tel i zniknął.nikt nie wiedzial gdzie jest nawet kumpel u ktorego ponoc mieszka..ponoc bo dostałam w piatek informację ze on tam nie mieszka...no to gdzie.ZApytac go nie mogę bo wiem ze zmysli nową bajke.a tak naprawdę podejrzewam ze to bedzie romans.Juz wczesniej tak myslałam ale on za każdym razem sie wypieral.nawet jak wyprowadzał się z domu powiedział ze nie ma romansu i pewnie gdyby go miał to łatwiej byloby mi go wyrzucic z domu ale on NIESTETY nie ma romansu.Ale ja się straszeni nakręciłam. Sprawdzałam czy stoi jego auto u kumpla i niestety nie...ale u przyjaciółki też nie...nie wiem jak sprawdzić gdzie mieszka czy znów mnie kłamie...on twierdzi ze nie ma nic do ukrycia i po co miałby kłamać skoro i tak z nami nie meszka...przez ten czas mówił ze nie chce rozwodu bo on do niczego mu nie jest potrzebny a wczoraj przyznał mi się ze od jakiś 2 tygodni myśli o rozwodzie.a do mnie to nie dociera...ja poporstu nie wierze ze to się tak może skończyć. byłam u psychologa.trochę mi pomógł.wiem gdzie jest problem ale niestety mój mąż musiał by chcieć cos zrobić zeby ratować nasze małżeństwo a on nie chce...jak to stwierdził czuje się zaszczuty przeze mnie przez swoją matkę i moja...ma dosyc wszystkich i wszystkiego. i psycholog powiedział ze tak może być i jedyne co mogę zrobić to pozwolić mu złapać oddech...ale ja nie mam sily.Ciągle o nim myślę, tęsknie.mateusz przychodzi do dzieci ma z nimi dobry kontakt.Kiedy jesteśmy wszyscy razem nikt kto stałby z boku nie powiedział by ze jest coś nie tak...ja już nie ma siły.jestem strzepkiem nerwów.nie mam ochoty na nic.najchetniej spalabym.to chyba moj sposób na ucieczkę od tego...prosze Was powiedzcie jak się z tym pogodzić...ja nie chce zeby on odszedł od nas.. wiem ze to jest mezczyzna z którym cchę spedzić cale zycie a nei tylko 6 lat...jak się pozbierac?