[kasia]

[kasia]

ak70

z Twojego postu wyziera chęć odpoczynku po ciągłym użeraniu się z przykrymi zachowaniami męża. Walkę o małżeństwo zdaje się, że całkowicie wzięłaś na swoje barki. A Pan Jezus już od dawna czeka na współpracę z Tobą i czasem daniem Jemu wolnej ręki (tak, żeby zwiększyć przewagę nad przeciwnikiem )Jak to w praktyce - ograniczyć się do obrony swojej godności -Świątyni Ducha Świętego i powierzyć całkowicie walkę o męża nie z mężem Panu Bogu. Nie bać się i odpocząć czasem.

pozdrawiam Cię!

ak70

z Twojego postu wyziera chęć odpoczynku po ciągłym użeraniu się z przykrymi zachowaniami męża. Walkę o małżeństwo zdaje się, że całkowicie wzięłaś na swoje barki. A Pan Jezus już od dawna czeka na współpracę z Tobą i czasem daniem Jemu wolnej ręki (tak, żeby zwiększyć przewagę nad przeciwnikiem )Jak to w praktyce - ograniczyć się do obrony swojej godności -Świątyni Ducha Świętego i powierzyć całkowicie walkę o męża nie z mężem Panu Bogu. Nie bać się i odpocząć czasem.

pozdrawiam Cię!

[cierpliwy]

[kasia]

[Katarzyna74]

Cierpliwy, nie bardzo rozumiem, o co Ci chodzi.

Czytam Cię i chyba samego siebie przekonujesz do czegoś, bo ja nie ogarniam Twojego toku myślenia. Zaczynasz od jednej tezy, potem sam jej zaprzeczasz. Piszesz, ze nie zgadzasz się z Kingą, za to zgadzasz z Kasią - a ona pisze o tym samym, tylko używa innych słów.

W ogóle jakoś za dużo jest tych słów, Cierpliwy. Pomalutku.

Wyliczyłeś, kiedy pomagamy, a kiedy przeszkadzamy Panu Bogu.

A ja tylko odpowiedziałam, że wierzę w Boga Wszechmogącego, któremu nie jest w stanie nic ani nikt przeszkodzić. Żaden człowiek, żadnym zachowaniem. I o tym pisała także Kinga, o niczym więcej.

Z tym chcesz polemizować?


Szanujmy siebie nawzajem, to co piszemy i jak piszemy, bo potem zaczyna to przypominać jakieś przerzucanie się poglądami. Nie bardzo mam ochotę szczerze mówiąc, na takie dyskutowanie i filozofowanie. Jesteśmy w wątku AK i jej sprawa tutaj jest najważniejsza.

Cierpliwy, nie bardzo rozumiem, o co Ci chodzi.

Czytam Cię i chyba samego siebie przekonujesz do czegoś, bo ja nie ogarniam Twojego toku myślenia. Zaczynasz od jednej tezy, potem sam jej zaprzeczasz. Piszesz, ze nie zgadzasz się z Kingą, za to zgadzasz z Kasią - a ona pisze o tym samym, tylko używa innych słów.

W ogóle jakoś za dużo jest tych słów, Cierpliwy. Pomalutku.

Wyliczyłeś, kiedy pomagamy, a kiedy przeszkadzamy Panu Bogu.

A ja tylko odpowiedziałam, że wierzę w Boga Wszechmogącego, któremu nie jest w stanie nic ani nikt przeszkodzić. Żaden człowiek, żadnym zachowaniem. I o tym pisała także Kinga, o niczym więcej.

Z tym chcesz polemizować?


Szanujmy siebie nawzajem, to co piszemy i jak piszemy, bo potem zaczyna to przypominać jakieś przerzucanie się poglądami. Nie bardzo mam ochotę szczerze mówiąc, na takie dyskutowanie i filozofowanie. Jesteśmy w wątku AK i jej sprawa tutaj jest najważniejsza.

[w.z.]

[mami]

módl sie i pracuj...
szkoda, że tylko modlitwa, a za mało pracy..Bóg nie każe nas, pozwala nam tylko konsekwentnie zobaczyc wyniki naszego postępowania..
Na przemian szukamy ofiary, na którą możemy zrzucić winę za naszą sytuację lub składamy sie się na ołtarzu samopoświęcenia i męczennictwa.
Do każdego należy decyzja czy chce coś z tym zrobić
walczyć, zmieniac, czy trwac w starym...

"A czemuż widzisz źdźbło w oku brata twego, (..)

Na nasze zycie wpływ ma zdobyta wiedza i doświadczenia, kiedy zyje nam sie dobrze i szczęśliwie, potrzeba zmian nawet nie przychodzi nam do głowy...
problem robi sie gdy w naszym zyciu coś nam nie wychodzi, jestesmy nieszczęśliwe, wciąż cierpimy i jesteśmy niezadowoleni...
wtedy potrzeba zmian jest nieunikniona, inaczej wciąż czujemy sie zle...dochodzi do ostrych kryzysów, które uwidoczniają jak bardzo potrzeba jest w naszym życiu zmiana...
Jeśli ktoś upiera sie przed tymi zmianami jego radość życia sie przesuwa w czasie, a my wciąż cierpimy... zazwyczaj nie pomagają żadne rady, a jesli je stosujemy to nie pod siebie, a pod innych, bowiem uważamy, że to inni sa winni, robią źle, zapominamy, że by była gra potrzeba jest dwojga graczy... a my spełniamy jakąś z ról w grze, ofiary, kata, kłamce, ratownika... zgodnie z wiedza, doświadczeniem zdobytym w dzieciństwie, późniejszym życiu...
działamy jak nas nauczono, postępujemy jak widzielismy w domu i nierzadko były to złe wzorce, dziś mamy wpływ na nie, możemy to co było niewłasciwe samemu naprawiać, ale to wymaga samopoznania siebie samego...
cóż kiedy to trudne, kiedy wolimy by to druga strona sie zmieniała...a nikt nie widzi swoich wad, braków...
to prawda, ze każde małżeństwo da sie uratować, ale potrzeba jest zgoda dojrzała dwojga osób, inaczej nikt nie przerobi za drugą strone jego problemów...
to prawda, ze potrzeba zmian we mnie wdrożona zmienia druga strone, ale również sprawia, że druga strona może wcale nie chcieć tak jak my dokonywac zmian w sobie, nawet jak juz widzi pewne swoje braki, poczucie winy szybko zanika więc, ucieka przed nami i "idzie do lasu" zawsze znajdzie sie ktoś pomocny, gotowy do nowej gry...
z czasem wiadomo jak kończą sie te związki... problem nieprzerobiony, te same kłopoty, i takie same zycie tyle, że z inna osoba i w innym miejscu...

nie ma innego wyjścia jak inwestycja w siebie samego, we własny rozwój osobisty, by zyło sie lepiej, nam i tym którzy są wokoło nas, partnerzy, dzieci, rodzina, znajomi, pracownicy....

Czerwona,
dziekuje, potrzeba zmian uzmysłowiła mi, że mam prawo do lepszego zycia, dziś widze i wiem, że można...dzięki pracy włozonej w siebie...wiele czasu poświęconego nie na użalaniu sie, tylko na samokształceniu... pozwoliło mi zapomnieć, nie mysleć, jak i własciwie oceniac decyzje, motywy innych...
Ty, czerwona tak samo widzisz wiele i sie uczysz, że cierpisz to normalne, nie byłoby cierpienia gdyby nie było straty, a strata jest wielka i wielkie sa jej konsekwencje...
Krzywda nie byłaby krzywdą, gdyby nie stanowiła uderzenia w poczucie wartości, godności człowieka; gdyby nie była formą okazania braku szacunku i miłości. Odbiera ona poczucie wartości, która trzeba na nowo odbudowac... i trzeba sobie na to pozwolic... widzieć szanse na nowe lepsze zycie...jak?
trzeba sobie pozwolić na wizje nowego zycia bez partnera, wyobrazić sobie ją lepsza niz dziś widzimy ją z partnerem...
gdy kogoś spotykamy tworzymy wspólna przyszłość, gdy ktoś odchodzi zostajemy z naszymi marzeniami o tej przyszłości, musimy wtedy na nowo zmieniać obraz naszej rzeczywistości...
to trudne widmo nowego życia.. nie widzimy sie samego, wolimy nadal z tym kimś, a jego nie ma, tu musi przyjść pozytywne myslenie by zacząć tworzyć własnie tą nową przyszłość, bez tej osoby, która od nas odeszła...
jak będziemy na nie... to i ból i cierpienie bedzie wiecznie ciężkie a sytuacja nie do zaakceptowania, i brak przyszłości.. jest pustka, która trzeba wypełnic...

pozdrawiam gorąco czerwona, idziesz dobra droga

[ Dodano: 2009-09-11, 12:48 ]
jak wcielić w zycie to czego nie chce, jak zmienić i nauczyć innych respektowania mojego zdania, potrzeb,
Dobre pytanie.. JAK? Jak nauczyc kogoś, komu mówi się stanowczo, że nie chcę, aby dzieci były uczone złym przykładem pewnych zachowań, kto ma to gdzieś i nic sobie z tego nie robi? Jak to wyegzekwować? Bo ja juz chyba próbowałam wszystkiego


Ak a czy potrafisz stanowczo trwac przy swojej decyzji, bez obwiniania drugą strone, męża o to, że nie chce, bez litowania sie nad soba, że on nie chce a ja musze i powinnam...
Rób co do ciebie nalezy, i nie patrz na obowiązki innych jak je wypełniaja, co zrobili dobrze co zle...
skup sie na sobie i tylko na tym na co masz wpływ... to rób tak jak uważasz i zgodnie z własnym sumieniem,
przestanie cie bolec, że ktoś zrobił inaczej, zle a nie został ukarany... przestanie bolec niesprawiedliwość, że innym dobrze a mnie zle...robie co do mnie nalezy, nie robie za nikogo co nie jest moim obowiązkiem,
nie staram sie nikogo wyręczać... właściwie pojmuje swoje obowiązki jako matki i zony... bez oceniania męża jak on sie wywiązuje ze swoich...



Dużo pewnie prawdy jest mami - jak zwykle!! - w tym, co napisałaś. Tylko ja, kiedy poprosiłam męża o 2 szansę dla nas, nawet juz po tym jak mnie zdradził, zrobiłam to, o czym napisał cierpliwy: stanęłam w prawdzie. Spojrzałam (i codziennie patrzę) na siebie, na swoje wady, na swoje zachowania, na które - o czym się dopiero wtedy dowiedziałam - tak wielki wpływ miała moja przeszłość

widzisz sie tylko zła, tak też cie widza inni, tak podchodza do tego co robisz i mówisz, jak możesz być pewna słuszności swojego zdania, a jeszcze trwania przy nim, i wmawiania mężowi, ze masz racje...skoro masz o sobie złe zdanie..jak ktoś o słabym mniemaniu może drugą strone przekonać o słuszności swoich racji...
jesli jestem niepewna, słaba to każdy mnie przekona, i zmanipuluje podług własnego myślenia...
asertywnie to -stanowczo, bez lęku...
a ile w tobie Ak obawy przed upartym staniem przy swoich racjach, ile lęku że odejdzie, zostawi sama, że będzie miał zły humor, że znieważy, nakrzyczy, że.../mozna mnozyc w każdy związku, rodzinie inne schamety/
jak mówić, prosić o pomoc, by druga strona nie czuła sie urażona...
jak przyjmowac odmowe, jak uczyć sie radzić samemu, gdy i taka potrzeba zachodzi w zyciu...

Ak pytałam o pozytywy w twoim zyciu, o zalety...
a Ty Ak znów odpisałaś, ze codziennie patrzysz na swoje wady... kazdy je ma... ale zalety tez ma każdy, one sprawiają, że człowiek
czuje sie wartościowszy, na nich buduje samoocene, one motywują go do działań...
nie wady
Ak smaruj tu mi pozytywy swojego życia, zalety swojej osoby...

To trudne... kochać kogoś kto odpycha, kto cię nie chce, nie słucha, nie liczy się z Tobą.. trudno kochać i trudno się za niego modlić... trudno wciąż czekać na cud, kiedy jest się coraz dalej od siebie...

skoro trudne odpuść, to właśnie jest trudne... pogodzenie, że nie mam wpływu na kogoś

módl sie i pracuj...
szkoda, że tylko modlitwa, a za mało pracy..Bóg nie każe nas, pozwala nam tylko konsekwentnie zobaczyc wyniki naszego postępowania..
Na przemian szukamy ofiary, na którą możemy zrzucić winę za naszą sytuację lub składamy sie się na ołtarzu samopoświęcenia i męczennictwa.
Do każdego należy decyzja czy chce coś z tym zrobić
walczyć, zmieniac, czy trwac w starym...

"A czemuż widzisz źdźbło w oku brata twego, (..)

Na nasze zycie wpływ ma zdobyta wiedza i doświadczenia, kiedy zyje nam sie dobrze i szczęśliwie, potrzeba zmian nawet nie przychodzi nam do głowy...
problem robi sie gdy w naszym zyciu coś nam nie wychodzi, jestesmy nieszczęśliwe, wciąż cierpimy i jesteśmy niezadowoleni...
wtedy potrzeba zmian jest nieunikniona, inaczej wciąż czujemy sie zle...dochodzi do ostrych kryzysów, które uwidoczniają jak bardzo potrzeba jest w naszym życiu zmiana...
Jeśli ktoś upiera sie przed tymi zmianami jego radość życia sie przesuwa w czasie, a my wciąż cierpimy... zazwyczaj nie pomagają żadne rady, a jesli je stosujemy to nie pod siebie, a pod innych, bowiem uważamy, że to inni sa winni, robią źle, zapominamy, że by była gra potrzeba jest dwojga graczy... a my spełniamy jakąś z ról w grze, ofiary, kata, kłamce, ratownika... zgodnie z wiedza, doświadczeniem zdobytym w dzieciństwie, późniejszym życiu...
działamy jak nas nauczono, postępujemy jak widzielismy w domu i nierzadko były to złe wzorce, dziś mamy wpływ na nie, możemy to co było niewłasciwe samemu naprawiać, ale to wymaga samopoznania siebie samego...
cóż kiedy to trudne, kiedy wolimy by to druga strona sie zmieniała...a nikt nie widzi swoich wad, braków...
to prawda, ze każde małżeństwo da sie uratować, ale potrzeba jest zgoda dojrzała dwojga osób, inaczej nikt nie przerobi za drugą strone jego problemów...
to prawda, ze potrzeba zmian we mnie wdrożona zmienia druga strone, ale również sprawia, że druga strona może wcale nie chcieć tak jak my dokonywac zmian w sobie, nawet jak juz widzi pewne swoje braki, poczucie winy szybko zanika więc, ucieka przed nami i "idzie do lasu" zawsze znajdzie sie ktoś pomocny, gotowy do nowej gry...
z czasem wiadomo jak kończą sie te związki... problem nieprzerobiony, te same kłopoty, i takie same zycie tyle, że z inna osoba i w innym miejscu...

nie ma innego wyjścia jak inwestycja w siebie samego, we własny rozwój osobisty, by zyło sie lepiej, nam i tym którzy są wokoło nas, partnerzy, dzieci, rodzina, znajomi, pracownicy....

Czerwona,
dziekuje, potrzeba zmian uzmysłowiła mi, że mam prawo do lepszego zycia, dziś widze i wiem, że można...dzięki pracy włozonej w siebie...wiele czasu poświęconego nie na użalaniu sie, tylko na samokształceniu... pozwoliło mi zapomnieć, nie mysleć, jak i własciwie oceniac decyzje, motywy innych...
Ty, czerwona tak samo widzisz wiele i sie uczysz, że cierpisz to normalne, nie byłoby cierpienia gdyby nie było straty, a strata jest wielka i wielkie sa jej konsekwencje...
Krzywda nie byłaby krzywdą, gdyby nie stanowiła uderzenia w poczucie wartości, godności człowieka; gdyby nie była formą okazania braku szacunku i miłości. Odbiera ona poczucie wartości, która trzeba na nowo odbudowac... i trzeba sobie na to pozwolic... widzieć szanse na nowe lepsze zycie...jak?
trzeba sobie pozwolić na wizje nowego zycia bez partnera, wyobrazić sobie ją lepsza niz dziś widzimy ją z partnerem...
gdy kogoś spotykamy tworzymy wspólna przyszłość, gdy ktoś odchodzi zostajemy z naszymi marzeniami o tej przyszłości, musimy wtedy na nowo zmieniać obraz naszej rzeczywistości...
to trudne widmo nowego życia.. nie widzimy sie samego, wolimy nadal z tym kimś, a jego nie ma, tu musi przyjść pozytywne myslenie by zacząć tworzyć własnie tą nową przyszłość, bez tej osoby, która od nas odeszła...
jak będziemy na nie... to i ból i cierpienie bedzie wiecznie ciężkie a sytuacja nie do zaakceptowania, i brak przyszłości.. jest pustka, która trzeba wypełnic...

pozdrawiam gorąco czerwona, idziesz dobra droga

[ Dodano: 2009-09-11, 12:48 ]
jak wcielić w zycie to czego nie chce, jak zmienić i nauczyć innych respektowania mojego zdania, potrzeb,
Dobre pytanie.. JAK? Jak nauczyc kogoś, komu mówi się stanowczo, że nie chcę, aby dzieci były uczone złym przykładem pewnych zachowań, kto ma to gdzieś i nic sobie z tego nie robi? Jak to wyegzekwować? Bo ja juz chyba próbowałam wszystkiego


Ak a czy potrafisz stanowczo trwac przy swojej decyzji, bez obwiniania drugą strone, męża o to, że nie chce, bez litowania sie nad soba, że on nie chce a ja musze i powinnam...
Rób co do ciebie nalezy, i nie patrz na obowiązki innych jak je wypełniaja, co zrobili dobrze co zle...
skup sie na sobie i tylko na tym na co masz wpływ... to rób tak jak uważasz i zgodnie z własnym sumieniem,
przestanie cie bolec, że ktoś zrobił inaczej, zle a nie został ukarany... przestanie bolec niesprawiedliwość, że innym dobrze a mnie zle...robie co do mnie nalezy, nie robie za nikogo co nie jest moim obowiązkiem,
nie staram sie nikogo wyręczać... właściwie pojmuje swoje obowiązki jako matki i zony... bez oceniania męża jak on sie wywiązuje ze swoich...



Dużo pewnie prawdy jest mami - jak zwykle!! - w tym, co napisałaś. Tylko ja, kiedy poprosiłam męża o 2 szansę dla nas, nawet juz po tym jak mnie zdradził, zrobiłam to, o czym napisał cierpliwy: stanęłam w prawdzie. Spojrzałam (i codziennie patrzę) na siebie, na swoje wady, na swoje zachowania, na które - o czym się dopiero wtedy dowiedziałam - tak wielki wpływ miała moja przeszłość

widzisz sie tylko zła, tak też cie widza inni, tak podchodza do tego co robisz i mówisz, jak możesz być pewna słuszności swojego zdania, a jeszcze trwania przy nim, i wmawiania mężowi, ze masz racje...skoro masz o sobie złe zdanie..jak ktoś o słabym mniemaniu może drugą strone przekonać o słuszności swoich racji...
jesli jestem niepewna, słaba to każdy mnie przekona, i zmanipuluje podług własnego myślenia...
asertywnie to -stanowczo, bez lęku...
a ile w tobie Ak obawy przed upartym staniem przy swoich racjach, ile lęku że odejdzie, zostawi sama, że będzie miał zły humor, że znieważy, nakrzyczy, że.../mozna mnozyc w każdy związku, rodzinie inne schamety/
jak mówić, prosić o pomoc, by druga strona nie czuła sie urażona...
jak przyjmowac odmowe, jak uczyć sie radzić samemu, gdy i taka potrzeba zachodzi w zyciu...

Ak pytałam o pozytywy w twoim zyciu, o zalety...
a Ty Ak znów odpisałaś, ze codziennie patrzysz na swoje wady... kazdy je ma... ale zalety tez ma każdy, one sprawiają, że człowiek
czuje sie wartościowszy, na nich buduje samoocene, one motywują go do działań...
nie wady
Ak smaruj tu mi pozytywy swojego życia, zalety swojej osoby...

To trudne... kochać kogoś kto odpycha, kto cię nie chce, nie słucha, nie liczy się z Tobą.. trudno kochać i trudno się za niego modlić... trudno wciąż czekać na cud, kiedy jest się coraz dalej od siebie...

skoro trudne odpuść, to właśnie jest trudne... pogodzenie, że nie mam wpływu na kogoś

[cierpliwy]

[Katarzyna74]

[Danka 9]

droga ak

piszesz

Cytat:

Ja rozumiem, że mąż może czuć sie wypalony, zmęczony "dźwiganiem mnie". Ale tak naprawdę to juz od długiego czasu tego nie robi!! Radze sobie sama, coraz lepiej z każdym dniem i coraz lepiej czuję sie we własnym towarzystwie. Nie dźwiga mnie, więc powinno byc mu lżej... a jednocześnie też nie robi nic, aby mnie przekonać, że mu zależy (wręcz przeciwnie), że chce powalczyć.

chwała Bogu ze już nie dźwiga!!! Nie jest zadaniem meza dźwiganie żony.
To czego nie dostałas od rodziców sama mozesz sobie wypracować.
Ani mąż ani nikt inny nie da Ci tego w prezencie.

Mozesz, ale nie musisz...wtedy będziesz czekać aż ktoś Ci ofiaruje ciepło i miłosc...czasem czekać w nieskończoność, bo to czekanie podszyte jest dziecinnym należy się, dajcie natychmiast, macie siłe czy nie, ja już muszę dostać.

Wiesz, jak krzyk u niemowlaka. Ludzie uciekają od takiego wymagania.
Nikt oprocz Pana Boga Ciebie nie jest w stanie udźwignąć.

Tez to zaakceptowałam.
Ak i to co pisze Malgosia, dalsza terapia DDA, to jak z namawianiem mojego meza, wiem ze dobrze mu zrobi terapia...ale on sm musi dojrzec.
Nie wiem czy Ty doszłas do tego punktu by się odbić.
Na razie winę zrzucasz na męza...i tak może Ci wygodniej?
(nie mowie ze mąż jest bez wad, kazdy ja ma)

Pozdrawiam

droga ak

piszesz

Cytat:

Ja rozumiem, że mąż może czuć sie wypalony, zmęczony "dźwiganiem mnie". Ale tak naprawdę to juz od długiego czasu tego nie robi!! Radze sobie sama, coraz lepiej z każdym dniem i coraz lepiej czuję sie we własnym towarzystwie. Nie dźwiga mnie, więc powinno byc mu lżej... a jednocześnie też nie robi nic, aby mnie przekonać, że mu zależy (wręcz przeciwnie), że chce powalczyć.

chwała Bogu ze już nie dźwiga!!! Nie jest zadaniem meza dźwiganie żony.
To czego nie dostałas od rodziców sama mozesz sobie wypracować.
Ani mąż ani nikt inny nie da Ci tego w prezencie.

Mozesz, ale nie musisz...wtedy będziesz czekać aż ktoś Ci ofiaruje ciepło i miłosc...czasem czekać w nieskończoność, bo to czekanie podszyte jest dziecinnym należy się, dajcie natychmiast, macie siłe czy nie, ja już muszę dostać.

Wiesz, jak krzyk u niemowlaka. Ludzie uciekają od takiego wymagania.
Nikt oprocz Pana Boga Ciebie nie jest w stanie udźwignąć.

Tez to zaakceptowałam.
Ak i to co pisze Malgosia, dalsza terapia DDA, to jak z namawianiem mojego meza, wiem ze dobrze mu zrobi terapia...ale on sm musi dojrzec.
Nie wiem czy Ty doszłas do tego punktu by się odbić.
Na razie winę zrzucasz na męza...i tak może Ci wygodniej?
(nie mowie ze mąż jest bez wad, kazdy ja ma)

Pozdrawiam

[ak70]

[..monika..]

Kochana Ak,
piszesz, ze nie masz juz sily. wiec nie walcz i nie szarp sie.
czytam Twoje posty i odpowiedzi na nie bys jasno komunikowala mezowi swe potrzeby itp. choc sledzac Twoja historie od dawna wiem, ze juz to robisz. wiem, ze sie zmieniasz, zmagasz z przeszloscia i terazniejszoscia.
i jestes bardzo dzielna!
ja nie chce udzielac Ci porad. po ludzku zrobilas juz wszystko. wiem, ze zmienianie siebie, nawet jesli nie odmieni swiata - odmieni TWOJ swiat. ja juz nauczylam sie nie spodziewac i nie czekac, kiedy moja praca nade mna zacznie promieniowac i ludzie wkolo mnie tez poczuja sie zmobilizowani do pracy. bo tak nie jest. ja to ja. mi bylo zle w zyciu, zle ze soba, zle z przeszloscia, ktora ciagnela sie za mna, wiec ja sama chcialam cos dla siebie zrobic.
widze, ze teraz jestem zaradniejsza, lepsza, cierpliwsza. widze, ze na moje otoczenie ma to taki wplyw, ze lepiej im teraz ze mna. a jesli nie - to ja z kolei nauczylam sie radzic sobie sama ze soba.
i tyle.
tylko?
az?
ja mysle, ze az. kazdy z nas ma wolna wole. dotyczy ona takze checi zmiany i pracy nad soba. i nam sie to udalo! zabralysmy sie za siebie.

przytulam Cie mocno. i nie poddawaj sie!

Kochana Ak,
piszesz, ze nie masz juz sily. wiec nie walcz i nie szarp sie.
czytam Twoje posty i odpowiedzi na nie bys jasno komunikowala mezowi swe potrzeby itp. choc sledzac Twoja historie od dawna wiem, ze juz to robisz. wiem, ze sie zmieniasz, zmagasz z przeszloscia i terazniejszoscia.
i jestes bardzo dzielna!
ja nie chce udzielac Ci porad. po ludzku zrobilas juz wszystko. wiem, ze zmienianie siebie, nawet jesli nie odmieni swiata - odmieni TWOJ swiat. ja juz nauczylam sie nie spodziewac i nie czekac, kiedy moja praca nade mna zacznie promieniowac i ludzie wkolo mnie tez poczuja sie zmobilizowani do pracy. bo tak nie jest. ja to ja. mi bylo zle w zyciu, zle ze soba, zle z przeszloscia, ktora ciagnela sie za mna, wiec ja sama chcialam cos dla siebie zrobic.
widze, ze teraz jestem zaradniejsza, lepsza, cierpliwsza. widze, ze na moje otoczenie ma to taki wplyw, ze lepiej im teraz ze mna. a jesli nie - to ja z kolei nauczylam sie radzic sobie sama ze soba.
i tyle.
tylko?
az?
ja mysle, ze az. kazdy z nas ma wolna wole. dotyczy ona takze checi zmiany i pracy nad soba. i nam sie to udalo! zabralysmy sie za siebie.

przytulam Cie mocno. i nie poddawaj sie!

[mami]

[ak70]

[Małgosia]

Ak, nie mów, co mąż "powinien"
On nic Ci nie da.
On jest chory.
Tylko ranisz siebie!

Ak, nie mów, co mąż "powinien"
On nic Ci nie da.
On jest chory.
Tylko ranisz siebie!