[NORBERT]

wierszowany list do Agaty.....
tak bardzo pragneliśmy by marzenia stały sie pieknem dnia
nie wiedząc wprawdzie czy wszystko w zyciu osiągnąc tylko
szczęsciem sie da
zbładzeni,osamotnieni,powoli milkł nasz głos
coraz cięższy wydawał sie los
ogarneło nasz związek wielkie zło
choc tak z wielkim sercem odpychałas go
niestety twój mąz w słabości swej postawy
ciągnołem nas wciąz na dno tworząc twe obawy
broniłas Siebie i dzieci by dalej zyć,by szczęścia choć garstke mieć
nie zbrakło ci sił choc za to winiłem-teraz nie winię
wiem że byłem złym Boga synem
zabiłem w Tobie miłość,zgasiłem iskrę,zagłuszyłem marzenia
a Ty wciąż z utesknieniem patrzyłas -nic sie nie zmienia
rozkopałem rów,stworzyłem sam przepaść
i mimo że stoimy nadal po obu jej brzegach
dziś boimy sie krzyknąc jest tam ktos halooo!!!!
mimo że razem przeslismy niemało
bo dzisiaj boimy sie pomyslec i wdrożyc marzenia
i że jeszcze miłośc dojdzie do spełnienia
boimy sie jak to bedzie gdy spróbujemy znowu razem
czy ja pokonałem zło???? a ty zabliznisz swa skazę???
lecz nadal tkwimy po przepaści obu stronach
i może szukamy sensu w naszych słowach
wciąz czekamy może nam ktoś pomoże
tak w tobie nadzieja nasz Boże!!!..............czy koniec jest początkiem nowego????


napisałem ten list w listopadzie w trakcie separacji lecz nigdy go nie wysłałem......

[ Dodano: 2009-01-18, 14:53 ]
p.s przepraszam za wpisanie do tak istotnego działu ,ale za bardzo nie wiedziałem gdzie cos takiego mozna wpisać..list jest kawałkiem mnie ..grzebiąc w kompie znalazłem go ...i tak pomyslałem smutny ale nie tylko radość życiem kieruje

wierszowany list do Agaty.....
tak bardzo pragneliśmy by marzenia stały sie pieknem dnia
nie wiedząc wprawdzie czy wszystko w zyciu osiągnąc tylko
szczęsciem sie da
zbładzeni,osamotnieni,powoli milkł nasz głos
coraz cięższy wydawał sie los
ogarneło nasz związek wielkie zło
choc tak z wielkim sercem odpychałas go
niestety twój mąz w słabości swej postawy
ciągnołem nas wciąz na dno tworząc twe obawy
broniłas Siebie i dzieci by dalej zyć,by szczęścia choć garstke mieć
nie zbrakło ci sił choc za to winiłem-teraz nie winię
wiem że byłem złym Boga synem
zabiłem w Tobie miłość,zgasiłem iskrę,zagłuszyłem marzenia
a Ty wciąż z utesknieniem patrzyłas -nic sie nie zmienia
rozkopałem rów,stworzyłem sam przepaść
i mimo że stoimy nadal po obu jej brzegach
dziś boimy sie krzyknąc jest tam ktos halooo!!!!
mimo że razem przeslismy niemało
bo dzisiaj boimy sie pomyslec i wdrożyc marzenia
i że jeszcze miłośc dojdzie do spełnienia
boimy sie jak to bedzie gdy spróbujemy znowu razem
czy ja pokonałem zło???? a ty zabliznisz swa skazę???
lecz nadal tkwimy po przepaści obu stronach
i może szukamy sensu w naszych słowach
wciąz czekamy może nam ktoś pomoże
tak w tobie nadzieja nasz Boże!!!..............czy koniec jest początkiem nowego????


napisałem ten list w listopadzie w trakcie separacji lecz nigdy go nie wysłałem......

[ Dodano: 2009-01-18, 14:53 ]
p.s przepraszam za wpisanie do tak istotnego działu ,ale za bardzo nie wiedziałem gdzie cos takiego mozna wpisać..list jest kawałkiem mnie ..grzebiąc w kompie znalazłem go ...i tak pomyslałem smutny ale nie tylko radość życiem kieruje