[wabona]

Jarek - bardzo madre slowa.

Jarek - bardzo madre slowa.

[wiki0701]

Elzd1 - dla mnie zastanawiające są Twoje dywagacje co do sensu stwierdzenia nieważnosci małżeństwa. Po coś jest ta instytucja, która bardzo dokładnie analizuje wszystkie aspekty sprawy. A skoro szukasz odpowiedzi na pytanie co takie stwierdzenie da, to najlepiej poczytaj posty Ani z Belgii, która wyczerpująco odpowiedziała na takie wątpliwości.

Nie rozumiem, czemu usilnie starasz się przekonać o bezsensie przeprowadzania takiej procedury.
Tobie by to nic nie dało. Może da komus innemu - wzięłas to pod uwagę?

A argument o matce rodzącej kolejne dzieci pominę - jest kompletnie nieadekwatny do sytuacji.

Życzę więcej elastyczności

Elzd1 - dla mnie zastanawiające są Twoje dywagacje co do sensu stwierdzenia nieważnosci małżeństwa. Po coś jest ta instytucja, która bardzo dokładnie analizuje wszystkie aspekty sprawy. A skoro szukasz odpowiedzi na pytanie co takie stwierdzenie da, to najlepiej poczytaj posty Ani z Belgii, która wyczerpująco odpowiedziała na takie wątpliwości.

Nie rozumiem, czemu usilnie starasz się przekonać o bezsensie przeprowadzania takiej procedury.
Tobie by to nic nie dało. Może da komus innemu - wzięłas to pod uwagę?

A argument o matce rodzącej kolejne dzieci pominę - jest kompletnie nieadekwatny do sytuacji.

Życzę więcej elastyczności

[Elżbieta]

[Andrzej]

[Elżbieta]

[wiki0701]

a to juz pytanie do duchownego, a nie do mnie.

a to juz pytanie do duchownego, a nie do mnie.

[elzd1]

[wiki0701]

o jakiej innej sytuacji piszesz? zdaje sie że ani słowem nie odniosłam sie do sytuacji załozycielki wątku, a jedynie pisałam o swoim znajomym, który dzieki stwierdzeniu niewazności ponownie zawarł małżeństwo przed Bogiem. Chodzi do kościoła, przystepuje do Komunii Św. i jakos nikt nie stawia mu pytań po co Ci to chłopie było...
Podkreslam to co napisałam wyżej - skoro jest taka mozliwość jak stwierdzenie niewazności i skoro istnieja przesłanki, dlaczego nie skorzystać? To chyba nie jest zabronione?

co do złosliwości, którą rzekomo miałam sie wykazac, to pomine to milczeniem, chyba jestes przewrazliwiona
W takim razie zyczę mniej zgorzknienia

o jakiej innej sytuacji piszesz? zdaje sie że ani słowem nie odniosłam sie do sytuacji załozycielki wątku, a jedynie pisałam o swoim znajomym, który dzieki stwierdzeniu niewazności ponownie zawarł małżeństwo przed Bogiem. Chodzi do kościoła, przystepuje do Komunii Św. i jakos nikt nie stawia mu pytań po co Ci to chłopie było...
Podkreslam to co napisałam wyżej - skoro jest taka mozliwość jak stwierdzenie niewazności i skoro istnieja przesłanki, dlaczego nie skorzystać? To chyba nie jest zabronione?

co do złosliwości, którą rzekomo miałam sie wykazac, to pomine to milczeniem, chyba jestes przewrazliwiona
W takim razie zyczę mniej zgorzknienia

[elzd1]

[wito]

To też jest głos Kościoła:
"Bóg nieustannie wzywa nas do komunii miłości, bo nie istnieje sakrament samotności. Nie wstrzemięźliwość seksualna, ale nawrócenie serca sprawia, że sakramenty są dla nas dostępne. Bóg nie powołał do istnienia małżeństw duchowych; stworzył je Kościół. Jeśli "nikt z nas nie ma gotowych formuł", jak poradzić sobie z sytuacją rozwiedzionych katolików, o czym mówi Benedykt XVI, to tym bardziej winniśmy pamiętać o niezmierzonym miłosierdziu Tego, na którym Kościół się opiera, które każe wszystkim regułom ustalonym przez Kościół dostosowywać się do konkretnych sytuacji konkretnych osób.

Najłatwiej zacząć od rozwiedzionych bez własnej winy. Nie tylko miłosierdzie, ale i sprawiedliwość domaga się tego kroku." Jacek Prusak SJ (ur. 1971), kliniczny pracownik socjalny, psychoterapeuta, doktorant w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, redaktor i publicysta „Tygodnika Powszechnego”, współpracownik miesięcznika „List”.

Tak Elu - przede wszystkim miłosierdzie, "prawo ale w duchu miłości" pisał o tym pięknie o. Jacek Salij. O przyglądaniu sie każdemu małżeństwu i nie generalizowaniu również pisał o. Jacek Salij. Dziwne, że różni duchowni, w tak różnym wieku, z różnych zakonów piszą podobnie??? Dla mnie nie - bo kierują się nauka płynącą z Ewangelii.
Być może trudno zgodzić się z tym, iż ktoś odszedł i do nas nie wróci???
Tak! To jest bardzo trudne. Czy trudno się z tym pogodzić??? Bardzo!!! Ale nie ma innej drogi. Chyba, ze stworzymy sobie kolejnego bożka - teraz wirtualnego.

Ja też walczyłem i cóż? Wiedziałem o tym od początku - zakładając temat "jak się czuje w trakcie rozwodu". Wiedziałem, że bez względu na to kto "wygra" przegra rodzina. Dlatego zacytowałem Stachurę.
Walczyłem dla siebie, kierując się miłością do żony. Niestety Elu są rachunki krzywd, które ciężko wyrównać, sama o tym wiesz, dajesz temu często wyraz w swoich postach. I nie można żyć iluzją! Nie tego od nas żąda Bóg. Nie można tworzyć wyidealizowanego obrazu kogoś, kto dawno odszedł ale trzyma nas jak emocjonalny wampir. Jest "cienka czerwona linia", po przekroczeniu której nie ma już powrotu dla krzywdziciela. Po to również jest Sąd Biskupi. I On istnieje, bada ważność zawartych małżeństw bez względu na to czy to sie podoba tym, którzy tę instytucję uważają za wymyśloną przez ludzi mających na celu rozbijać sakramentalne związki, czy nie.

To też jest głos Kościoła:
"Bóg nieustannie wzywa nas do komunii miłości, bo nie istnieje sakrament samotności. Nie wstrzemięźliwość seksualna, ale nawrócenie serca sprawia, że sakramenty są dla nas dostępne. Bóg nie powołał do istnienia małżeństw duchowych; stworzył je Kościół. Jeśli "nikt z nas nie ma gotowych formuł", jak poradzić sobie z sytuacją rozwiedzionych katolików, o czym mówi Benedykt XVI, to tym bardziej winniśmy pamiętać o niezmierzonym miłosierdziu Tego, na którym Kościół się opiera, które każe wszystkim regułom ustalonym przez Kościół dostosowywać się do konkretnych sytuacji konkretnych osób.

Najłatwiej zacząć od rozwiedzionych bez własnej winy. Nie tylko miłosierdzie, ale i sprawiedliwość domaga się tego kroku." Jacek Prusak SJ (ur. 1971), kliniczny pracownik socjalny, psychoterapeuta, doktorant w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, redaktor i publicysta „Tygodnika Powszechnego”, współpracownik miesięcznika „List”.

Tak Elu - przede wszystkim miłosierdzie, "prawo ale w duchu miłości" pisał o tym pięknie o. Jacek Salij. O przyglądaniu sie każdemu małżeństwu i nie generalizowaniu również pisał o. Jacek Salij. Dziwne, że różni duchowni, w tak różnym wieku, z różnych zakonów piszą podobnie??? Dla mnie nie - bo kierują się nauka płynącą z Ewangelii.
Być może trudno zgodzić się z tym, iż ktoś odszedł i do nas nie wróci???
Tak! To jest bardzo trudne. Czy trudno się z tym pogodzić??? Bardzo!!! Ale nie ma innej drogi. Chyba, ze stworzymy sobie kolejnego bożka - teraz wirtualnego.

Ja też walczyłem i cóż? Wiedziałem o tym od początku - zakładając temat "jak się czuje w trakcie rozwodu". Wiedziałem, że bez względu na to kto "wygra" przegra rodzina. Dlatego zacytowałem Stachurę.
Walczyłem dla siebie, kierując się miłością do żony. Niestety Elu są rachunki krzywd, które ciężko wyrównać, sama o tym wiesz, dajesz temu często wyraz w swoich postach. I nie można żyć iluzją! Nie tego od nas żąda Bóg. Nie można tworzyć wyidealizowanego obrazu kogoś, kto dawno odszedł ale trzyma nas jak emocjonalny wampir. Jest "cienka czerwona linia", po przekroczeniu której nie ma już powrotu dla krzywdziciela. Po to również jest Sąd Biskupi. I On istnieje, bada ważność zawartych małżeństw bez względu na to czy to sie podoba tym, którzy tę instytucję uważają za wymyśloną przez ludzi mających na celu rozbijać sakramentalne związki, czy nie.

[elzd1]

Powtórzę po raz kolejny: to forum ma pomagać tym, którzy chcą trwać w wierności. jasne?
Propagowanie badania ważności, szukanie usprawidliwień i wymówek, jest naruszaniem zasad.
W Warszawie rozwodzi się ponad 50 % małżeństw. Czy to ma oznaczać, że wszystkie te przypadki są szczególne? Czy każdy powinien być badany?
Sąd Bislupi jest dla przypadków skrajnych, wiesz Witek doskonale, że większość takowymi nie jest. Głupota, egoizm, szukanie przygód - przez tych odchodzących. Ale to nie są powody wedle Kościoła Katolickiego, które by podlegały nadaniu ważności. Bo jeśli tak, to na nic cała nauka Kościoła, każde nieudane małżeństwo można by w świetle przepisów rozwiązać? W takim razie może zaczniemy walczyć o zmianę tekstu przysięgi małżeńskiej: "... i że cię nie opuszczę, dopóki ty mnie nie opuścisz"?

Nie jest zadaniem Kościoła upodabniać się do świata, ale głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa... J.
To takie proste. I tak trudne, zwłaszcza, gdy szuka się wymówki dla siebie.

I nie bardzo rozumiem, skąd takie zamieszanie. Skoro jedni akceptują takie rozwiązania, inni chyba też mają prawo wyrazić swoje zdanie, nieprawdaż? Czy zawsze musi być kontratak?

Powtórzę po raz kolejny: to forum ma pomagać tym, którzy chcą trwać w wierności. jasne?
Propagowanie badania ważności, szukanie usprawidliwień i wymówek, jest naruszaniem zasad.
W Warszawie rozwodzi się ponad 50 % małżeństw. Czy to ma oznaczać, że wszystkie te przypadki są szczególne? Czy każdy powinien być badany?
Sąd Bislupi jest dla przypadków skrajnych, wiesz Witek doskonale, że większość takowymi nie jest. Głupota, egoizm, szukanie przygód - przez tych odchodzących. Ale to nie są powody wedle Kościoła Katolickiego, które by podlegały nadaniu ważności. Bo jeśli tak, to na nic cała nauka Kościoła, każde nieudane małżeństwo można by w świetle przepisów rozwiązać? W takim razie może zaczniemy walczyć o zmianę tekstu przysięgi małżeńskiej: "... i że cię nie opuszczę, dopóki ty mnie nie opuścisz"?

Nie jest zadaniem Kościoła upodabniać się do świata, ale głosić Ewangelię Jezusa Chrystusa... J.
To takie proste. I tak trudne, zwłaszcza, gdy szuka się wymówki dla siebie.

I nie bardzo rozumiem, skąd takie zamieszanie. Skoro jedni akceptują takie rozwiązania, inni chyba też mają prawo wyrazić swoje zdanie, nieprawdaż? Czy zawsze musi być kontratak?

[Mąż Zosi]

[wito]

Dwoje ludzi przy ołtarzu - jedno szczerze przysięga drugie małżeństwo traktuje jako formę ucieczki z domu - jasne???
Ale są następne lata - ten który szczerze przysięgał dochowuje wierności tamten od ucieczki zdradza - jasne???
I dalej - ten który był wierny zostaje z ręką w nocniku - cwaniak odchodzi bo wyssał już wszystką krew ze swojej ofiary - jasne???

I czy się to tobie podoba czy nie - tak właśnie się dzieje w większości przypadków rozbitych małżeństw, bez względu na to czy w grę wchodzą - zdrada, alkohol, pieniądze, czy jeszcze inne korzyści, które jedna ze stron czerpie często podświadomie z małżeństwa. Potem następuje degradacja więzi emocjonalnej, jedna ze stron odchodzi (najczęściej wampir) i stawia drugą w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Bóg nie chce by ten, który był wierny, tyle lat czekał i naprawiał - został zombie.

Niestety widzę, że ile razy pojawi się na forum ktoś nowy - pełen nadziei i wiary w możliwość konstruktywnej dyskusji, stawiający pytania - od razu jest wtłaczany w ramy "wiernej miłości".
Jakim prawem!!! Kto zna sytuację kogoś kto napisał jeden, dwa, lub nawet 10 postów???

Dwoje ludzi przy ołtarzu - jedno szczerze przysięga drugie małżeństwo traktuje jako formę ucieczki z domu - jasne???
Ale są następne lata - ten który szczerze przysięgał dochowuje wierności tamten od ucieczki zdradza - jasne???
I dalej - ten który był wierny zostaje z ręką w nocniku - cwaniak odchodzi bo wyssał już wszystką krew ze swojej ofiary - jasne???

I czy się to tobie podoba czy nie - tak właśnie się dzieje w większości przypadków rozbitych małżeństw, bez względu na to czy w grę wchodzą - zdrada, alkohol, pieniądze, czy jeszcze inne korzyści, które jedna ze stron czerpie często podświadomie z małżeństwa. Potem następuje degradacja więzi emocjonalnej, jedna ze stron odchodzi (najczęściej wampir) i stawia drugą w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Bóg nie chce by ten, który był wierny, tyle lat czekał i naprawiał - został zombie.

Niestety widzę, że ile razy pojawi się na forum ktoś nowy - pełen nadziei i wiary w możliwość konstruktywnej dyskusji, stawiający pytania - od razu jest wtłaczany w ramy "wiernej miłości".
Jakim prawem!!! Kto zna sytuację kogoś kto napisał jeden, dwa, lub nawet 10 postów???

[elzd1]

Wito. Czy dla Ciebie konstruktywną dyskusją byłoby przyklaskiwanie? Zachęcanie do tego, by tak ważne sprawy załatwiać po luidzku, bez oglądania się na Boga, na przykazania, wręcz glosząc, iż Bóg jest tak miłosierny, że chce dla ludzi szczęścia i pozwala na coś takiego. To po cóż ma być to forum? Czy mamy pochwalać, oglądać się na świat, żeby mu się przypodobać?
Ktoś pyta, ktoś dostaje odpowiedzi, różne odpowiedzi.
A później słyszę, co mówią tacy szukający: nawet na stronie dla małżeństw katolickich radzą żeby iść po "rozwód kościelny".

Za dużo ostatnio jest tych przyklaskujących wypowiedzi, za dużo zachęty dla układania sobie życia na nowo z kolejnym partnerem. Bo tak naprawdę, większość szukających prostego rozwiązania czeka na nowy związek, nową "miłość", liczy, że coś takiego się wydarzy.
A co wybiorą piszący, to ich sprawa.

Czy właśnie tutaj nie powinno się szerzyć wiernej miłości?
Kurcze, ja wiem jak boli samotnośc, nie myśl sobie, że zamroziłam uczucia. Więc nie piszę teoretycznie, piszę z własnego doświadczenia. Wiem, że życie w pojedynkę jest możliwe. Wiem co znaczy, gdy ojcie stawia kochankę przed własnym dzieckiem, gdy udaje, że dziecka nie widzi, byleby tylko nie narazić się kochance. Wiem również, jak dzieci cieroią, bo sama to przeżywałam, bo jestem też z córką, która do dziś nie ma żadnych relacji z ojcem. Znam to osobiście, nie teoretyzuję. Mam więć prawo do napisania tego, co myślę. I nie rozumiem, dlaczego przyklaskiwanie jest lepsze od napomnienia i rady, by iść drogą Jezusa. Ja mam zamilknąć, żeby głos innych był lepiej słyszalny? Świetnie.

Wito. Czy dla Ciebie konstruktywną dyskusją byłoby przyklaskiwanie? Zachęcanie do tego, by tak ważne sprawy załatwiać po luidzku, bez oglądania się na Boga, na przykazania, wręcz glosząc, iż Bóg jest tak miłosierny, że chce dla ludzi szczęścia i pozwala na coś takiego. To po cóż ma być to forum? Czy mamy pochwalać, oglądać się na świat, żeby mu się przypodobać?
Ktoś pyta, ktoś dostaje odpowiedzi, różne odpowiedzi.
A później słyszę, co mówią tacy szukający: nawet na stronie dla małżeństw katolickich radzą żeby iść po "rozwód kościelny".

Za dużo ostatnio jest tych przyklaskujących wypowiedzi, za dużo zachęty dla układania sobie życia na nowo z kolejnym partnerem. Bo tak naprawdę, większość szukających prostego rozwiązania czeka na nowy związek, nową "miłość", liczy, że coś takiego się wydarzy.
A co wybiorą piszący, to ich sprawa.

Czy właśnie tutaj nie powinno się szerzyć wiernej miłości?
Kurcze, ja wiem jak boli samotnośc, nie myśl sobie, że zamroziłam uczucia. Więc nie piszę teoretycznie, piszę z własnego doświadczenia. Wiem, że życie w pojedynkę jest możliwe. Wiem co znaczy, gdy ojcie stawia kochankę przed własnym dzieckiem, gdy udaje, że dziecka nie widzi, byleby tylko nie narazić się kochance. Wiem również, jak dzieci cieroią, bo sama to przeżywałam, bo jestem też z córką, która do dziś nie ma żadnych relacji z ojcem. Znam to osobiście, nie teoretyzuję. Mam więć prawo do napisania tego, co myślę. I nie rozumiem, dlaczego przyklaskiwanie jest lepsze od napomnienia i rady, by iść drogą Jezusa. Ja mam zamilknąć, żeby głos innych był lepiej słyszalny? Świetnie.

[Kobieta74]

elzd1,
uwierz,ja naprawde nie chce iść na łatwizne. przyglądałam sie temu mojemu małżeństwu wiele razy. jest mi łatwiej niż innym, bo rozwód cywilny był 3 lata temu, mieszkamy oddzielnie, sytuacja jest jasna, emocje opadły (w porównaniu do tego, co sie czuje, gdy kryzys trwa - czas jest idealnym lekarzem). i teraz odrodziłam sie na nowo jako człowiek. i zadaje sobie pytanie - co dalej? dałam sobie niezbedny czas na wylizanie ran. męża nie neguję - z tego, co było wyciągnęłam wnioski. o złym staram się nie pamietac. i dochodze do wniosku, że jest u nas kilka powodów stwierdzenia nieważności (psychiczna niezdolność męża do podjecia istotnych obowiązków małżenskich, niedojrzałość, ukryta schizofrenia bliskich członków rodziny, jego osobowość z pogranicza borderline - to takie najważniejsze).
Wit pisze:
"I nie można żyć iluzją! Nie tego od nas żąda Bóg. Nie można tworzyć wyidealizowanego obrazu kogoś, kto dawno odszedł ale trzyma nas jak emocjonalny wampir. Jest "cienka czerwona linia", po przekroczeniu której nie ma już powrotu dla krzywdziciela." teraz sobie mysle, że nie ma powrotu do tego,co było. ale można stworzyc cos zupełnie innego, nowego. w imie przysięgi i w imie dziecka, które jest. na innych,zdrowych zasadach. to jedyna możliwość.
mój dylemat to głownie to, czy czekać na cud czy czy starać sie z pomoca Kościoła oddzielić sie od małżonka i spróbowac ułożyć sobie życie na nowo.
podziwiam tych, którzy są w RWS. ja jestem z założenia "rodzinolubna" i tak chciałabym spędzic resztę swojego życia.ale w Bogu.
i wiem też,że można życ bez męża. ale to życie jest puste. Bóg nie na darmo stworzył mężczyzne i kobiete.
i uwierz mi, że nie kieruję sie modą. gdyby tak było nie miałabym podobnych dylematów.
pozdrawiam cieplutko:)

elzd1,
uwierz,ja naprawde nie chce iść na łatwizne. przyglądałam sie temu mojemu małżeństwu wiele razy. jest mi łatwiej niż innym, bo rozwód cywilny był 3 lata temu, mieszkamy oddzielnie, sytuacja jest jasna, emocje opadły (w porównaniu do tego, co sie czuje, gdy kryzys trwa - czas jest idealnym lekarzem). i teraz odrodziłam sie na nowo jako człowiek. i zadaje sobie pytanie - co dalej? dałam sobie niezbedny czas na wylizanie ran. męża nie neguję - z tego, co było wyciągnęłam wnioski. o złym staram się nie pamietac. i dochodze do wniosku, że jest u nas kilka powodów stwierdzenia nieważności (psychiczna niezdolność męża do podjecia istotnych obowiązków małżenskich, niedojrzałość, ukryta schizofrenia bliskich członków rodziny, jego osobowość z pogranicza borderline - to takie najważniejsze).
Wit pisze:
"I nie można żyć iluzją! Nie tego od nas żąda Bóg. Nie można tworzyć wyidealizowanego obrazu kogoś, kto dawno odszedł ale trzyma nas jak emocjonalny wampir. Jest "cienka czerwona linia", po przekroczeniu której nie ma już powrotu dla krzywdziciela." teraz sobie mysle, że nie ma powrotu do tego,co było. ale można stworzyc cos zupełnie innego, nowego. w imie przysięgi i w imie dziecka, które jest. na innych,zdrowych zasadach. to jedyna możliwość.
mój dylemat to głownie to, czy czekać na cud czy czy starać sie z pomoca Kościoła oddzielić sie od małżonka i spróbowac ułożyć sobie życie na nowo.
podziwiam tych, którzy są w RWS. ja jestem z założenia "rodzinolubna" i tak chciałabym spędzic resztę swojego życia.ale w Bogu.
i wiem też,że można życ bez męża. ale to życie jest puste. Bóg nie na darmo stworzył mężczyzne i kobiete.
i uwierz mi, że nie kieruję sie modą. gdyby tak było nie miałabym podobnych dylematów.
pozdrawiam cieplutko:)