[Elżbieta]

Mario, najważniejsze pytanie w moim pierwszym trójkolorowym poście,
to - po co mi to?

Zawsze należy pytać się siebie o swoje intencje i wolę Bożą.
Jakie są moje intencje i jaka jest wola Boża względem mnie.

Jutro napiszę więcej.
Rozumiem o co Ci chodzi, rozumiem elzd1.
Pozdrawiam!
Do jutra (lub do wieczora nocną porą!)

Mario, najważniejsze pytanie w moim pierwszym trójkolorowym poście,
to - po co mi to?

Zawsze należy pytać się siebie o swoje intencje i wolę Bożą.
Jakie są moje intencje i jaka jest wola Boża względem mnie.

Jutro napiszę więcej.
Rozumiem o co Ci chodzi, rozumiem elzd1.
Pozdrawiam!
Do jutra (lub do wieczora nocną porą!)

[elzd1]

MKJ.
Świadoma separacja, przecież to jasne. Oboje uznają, że nie potrafią żyć wspólnie, rozstanie, które jest decyzją obojga nie rani nikogo, no może z wyjątkiem dzieci. Ale wtedy łatwiej jest być nawet w przyjaźni, nie ma bólu, jest wzajemne zrozumienie i pomoc. Według mnie to jest możliwe, nie mówię że dobre, bo o małżenstwo zawsze należy walczyć. Ale, skoro wspólna decyzja, nie ma nikogo trzeciego - przecież nie obraża się Pana Boga wtedy. Taj sobie na ten temat myślę.
Tylko Twoja żona poszła złą drogą, Ty zaś żyjesz zgodnie z wolą Pana. I taka jest różnica.

Maria.
Ja nie mówię o szczególnych przypadkacha, one są poza wszelką dyskują. Mówię o tym, co się teraz dzieje. No nie uwierzę, że na te tysiące spraw każda jest przypadkiem podobnym do tego, który przedstawiłaś.
Mówię o tym, jak ludzie - występujący o stwierdzenie nieważności - mają wypaczone pojęcia. Oni naprawdę wierzą w to, że byli zmuszeni, że niedojrzali, że małżenstwo było nieważne. Mówię o takich osobach jak mój mąż, jak inni podobni.
I nie mówię też, że to w Sądach są nadużycia, tylko o tym, że może zbyt łatwo sędziowie przychylają się do bzdurnych uzasadnień. Dlaczego tak robią, ja tego nie wiem.
Ale wciąż wzrasta liczba tych spraw, więc chyba coś jest nie tak. Czy rośnie świadomość społeczeństwa? Czy pocieszające jest to, że ludzie żyjący w związkach niesakramentalych ( bo już raz ślub kościelny był zawarty ), że ludzie ci chcą uspokoić swoje sumienie, nie chcą żyć w grzechu - więc starają się o nieważność zawartego w młodości małżeństwa? Mnie to nie pociesza, raczej zasmuca, bo nagina się Słowo Boże do sytuacji, nie sytuację do Słowa.

Ja teraz, będąc w terapii, stwierdzam, że również nie dorosłam wtedy do małżeństwa, musiałam się uczyć od podstaw Tak, byłam niedojrzała. Może to zaważyło na postępowanie mojego męża, nie byłam cudowną żoną. Ale to nie znaczy, że teraz mam uważać moją dezycję za pomyłkę. A oni, przy trudnościach mówią, że pomyłka.

Sądzę, że oni naprawdę wierzą w to co mówią, wedlug nich postępują zgodnie z sumieniem. Czy postępują dobrze, być może poznają prawdę, gdy będzie za późno. My możemy tylko modlić się o ich zbawienie.

Pozdrawiam. Elżbieta.

-----------------------------------------------------------------
Elżbieta
,,Uśmiech to pół pocałunku, uśmiechnij się do mnie dwa razy ,,

MKJ.
Świadoma separacja, przecież to jasne. Oboje uznają, że nie potrafią żyć wspólnie, rozstanie, które jest decyzją obojga nie rani nikogo, no może z wyjątkiem dzieci. Ale wtedy łatwiej jest być nawet w przyjaźni, nie ma bólu, jest wzajemne zrozumienie i pomoc. Według mnie to jest możliwe, nie mówię że dobre, bo o małżenstwo zawsze należy walczyć. Ale, skoro wspólna decyzja, nie ma nikogo trzeciego - przecież nie obraża się Pana Boga wtedy. Taj sobie na ten temat myślę.
Tylko Twoja żona poszła złą drogą, Ty zaś żyjesz zgodnie z wolą Pana. I taka jest różnica.

Maria.
Ja nie mówię o szczególnych przypadkacha, one są poza wszelką dyskują. Mówię o tym, co się teraz dzieje. No nie uwierzę, że na te tysiące spraw każda jest przypadkiem podobnym do tego, który przedstawiłaś.
Mówię o tym, jak ludzie - występujący o stwierdzenie nieważności - mają wypaczone pojęcia. Oni naprawdę wierzą w to, że byli zmuszeni, że niedojrzali, że małżenstwo było nieważne. Mówię o takich osobach jak mój mąż, jak inni podobni.
I nie mówię też, że to w Sądach są nadużycia, tylko o tym, że może zbyt łatwo sędziowie przychylają się do bzdurnych uzasadnień. Dlaczego tak robią, ja tego nie wiem.
Ale wciąż wzrasta liczba tych spraw, więc chyba coś jest nie tak. Czy rośnie świadomość społeczeństwa? Czy pocieszające jest to, że ludzie żyjący w związkach niesakramentalych ( bo już raz ślub kościelny był zawarty ), że ludzie ci chcą uspokoić swoje sumienie, nie chcą żyć w grzechu - więc starają się o nieważność zawartego w młodości małżeństwa? Mnie to nie pociesza, raczej zasmuca, bo nagina się Słowo Boże do sytuacji, nie sytuację do Słowa.

Ja teraz, będąc w terapii, stwierdzam, że również nie dorosłam wtedy do małżeństwa, musiałam się uczyć od podstaw Tak, byłam niedojrzała. Może to zaważyło na postępowanie mojego męża, nie byłam cudowną żoną. Ale to nie znaczy, że teraz mam uważać moją dezycję za pomyłkę. A oni, przy trudnościach mówią, że pomyłka.

Sądzę, że oni naprawdę wierzą w to co mówią, wedlug nich postępują zgodnie z sumieniem. Czy postępują dobrze, być może poznają prawdę, gdy będzie za późno. My możemy tylko modlić się o ich zbawienie.

Pozdrawiam. Elżbieta.

-----------------------------------------------------------------
Elżbieta
,,Uśmiech to pół pocałunku, uśmiechnij się do mnie dwa razy ,,

[Elżbieta]

[petrus]

Witam serdecznie,
Cieszę się, że udało mi się wyzwolić taką interesującą i wartościową dyskusję. Jako uczestnik procesu mam wgląd w sprawy od środka. Obiema rękami podpisuję się pod wypowiedziami Elżbiety (elzd1) - jestem pod wrażeniem celności wypowiedzi. Dokładnie !!!!.
Mnie żona porzuciła i złożyła skargę. Z namaszczeniem księdza proboszcza z parafii, który w trakcie procesu zeznał przed sądem, że jest przekonany o mojej winie/niezdolności (sic!!). To jest egzemplifikacja fałszywej litości, o której pisał papież.
Zasadniczy problem jest taki: jak Sąd Biskupi dysponując środkami ludzkimi (przesłuchania świadków, zebrane kwity lekarskie[najczęściej za plecami małżonka- bo jak inaczej]), może rozstrzygać o tym co ludzkie nie jest tzn. o sakramencie. To jest jakieś zagalopowanie się. Są oczywiście ewidentne przypadki leczonych wcześniej chorób itd. Ale teraz to mamy do czynienia z jakąś falą unieważnień, gonimy USA i Włochy. Recz symptomatyczna : księża pytają - czy jest już wyrok sądu cywilnego? Oczywiście zastrzegając zrazu, że są to procesy absolutnie oddzielne. Ale skąd to pytanie? Jest ono przejawem dość rozpaczliwego szukania czegoś na potwierdzenie wysuwanej tez jednej ze stron - to już byłoby coś. A to już małe dzieci wiedzą, rzekłbym, że przewód cywilny to swoisty teatr, ze swoją dramaturgią i aktorami. Ale cytowany przeze mnie ks.Piotr powiada "Do tego należy dołączyć świadectwo zawarcia ślubu kościelnego oraz załączyć sentencje wyroku rozwodowego bądź też inne jeszcze dokumenty które maja potwierdzić że to co napisałem w skardze jest prawdą." Czyli de facto Sąd Biskupi będzie do jakiegoś stopnia chciał polegać na dokumentach procesu cywilnego. Dotąd miałem wiarę dziecka i myślałem, że w ogóle nie polega na czymś takim. To jest jakiś dramat Kościoła, w tym i mój osobisty, bo jestem jego członkiem.
Inna ciekawa rzecz - w przypadku podejrzenia niezdolności psychicznej, sąd może ale nie musi polegać na opinii biegłych. I tak źle i tak nie dobrze. Biegły może okazać się niewiarygodny (człowiek omylna istota), a z kolei zostawić diagnozę księżom, którzy nie są lekarzami?? Biegły z którym rozmawiałem, przedkładał kiedyś opinię, że uważa daną osobę za zdolną psychicznie do podjęcia obow. małż. a sędziowie i tak orzekli, że niezdolny i małżeństwo rozwiązali !!!!!!!! Arcyciekawa sprawa (dane biegłego znane redakcji;-). Wszak to w sumieniach sędziów się rozgrywa. W ich sumieniach był ów delikwent niezdolny. Amen

Ogólnie to Kościół ma ze mną problem, bo trafiło na człowieka o pewnej formacji chrześciańskiej na tyle ugruntowanej, że nie mam innej kobiety, uważam że wszystko gra i nie wpisuję się w przeciętny obraz petentów sądowych, którzy przychodzą załatwić sprawę, bo zmieniła się tzw. konfiguracja życiowa. Ksiądz w Poznaniu nawet mi powiedział "trzeba było to zostawić (tzn. pierwszy wyrok za nieważnością), a nie pisać odwołania, byłby pan już stanu wolnego, dlatego tak się długo to wszystko długo ciągnie". Jakieś pytania?
Właśnie małżeństwo to oboje małżonków. Mogę sobię wyobrazić ciekawą sytuację gdzie do odseparowanych małżonków przychodzą ich proboszczowie i obu im oddzielnie radzą : Kościół poszedł do przodu, idź do sądu biskupiego, ureguluj swoje sprawy. A oni jednocześnie składają papiery narzekając jedno na drugiego i preparując dowody na siebie nawzajem. To byłby kabaret.
Co do nadużyć to myślę, że miało ono miejsce w naszym przypadku. Księża w uzasadnieniu wyroku I instancji napisali konkretnie, że cierpię na zaburzenie XYZ. To był ich prywatny wniosek - żadnych biegłych. Żadnych. Czy to musi prowadzić do uogólnień? Nie musi, ale jest to niestosowność tak dużego kalibru że na pewno każe się bardzo poważnie zastanowić nad tym czy ich sumienia nie zostały zafałszowane.
Należy wszak oddać sprawiedliwość ks. bp Antoniemu Stankiewiczowi, którego wypowiedź jaką ostatnio zauważyłem jest jak najbardziej właściwa i wnosi trochę optymizmu do sprawy. "Bp Stankiewicz przypomniał w rozmowie z KA o stanowisku Jana Pawła II wobec orzekania w sprawach małżeńskich. Papież podkreślał zawsze, że kryterium dominującym jest zasada nierozerwalności jest i to ona ma przewodzić. "Jeżeli więc sędzia orzeka nieważność z powodu jakiejś małej wady, nieznacznej anomalii czy małego zaburzenia psychicznego, a któż jest zupełnie takiego pozbawiony?" - pyta retorycznie watykański kanonista." (http://info.wiara.pl/index.php?grupa=4&art=1184831680)
Wychodzi na to, że na dole hierachii kościelnej sędziowie rządzą się sami.
A co z małżeństwami, które są ważne przed Bogiem, a zostały uznane za niebyłe przez sędziów-kapłanów????

A co z naszą konferencją na wspomniany przeze mnie wcześniej temat? Biskupa wszak jednego po naszej stronie chyba już mamy! I moglibyśmy go spróbować nań zaprosić.

Pozdrawiam wszystkich sakramentalnych i wiernych. Małżonków oczywista
Nadziejo nasza, Stolico Mądrości, módl się za nami.

Witam serdecznie,
Cieszę się, że udało mi się wyzwolić taką interesującą i wartościową dyskusję. Jako uczestnik procesu mam wgląd w sprawy od środka. Obiema rękami podpisuję się pod wypowiedziami Elżbiety (elzd1) - jestem pod wrażeniem celności wypowiedzi. Dokładnie !!!!.
Mnie żona porzuciła i złożyła skargę. Z namaszczeniem księdza proboszcza z parafii, który w trakcie procesu zeznał przed sądem, że jest przekonany o mojej winie/niezdolności (sic!!). To jest egzemplifikacja fałszywej litości, o której pisał papież.
Zasadniczy problem jest taki: jak Sąd Biskupi dysponując środkami ludzkimi (przesłuchania świadków, zebrane kwity lekarskie[najczęściej za plecami małżonka- bo jak inaczej]), może rozstrzygać o tym co ludzkie nie jest tzn. o sakramencie. To jest jakieś zagalopowanie się. Są oczywiście ewidentne przypadki leczonych wcześniej chorób itd. Ale teraz to mamy do czynienia z jakąś falą unieważnień, gonimy USA i Włochy. Recz symptomatyczna : księża pytają - czy jest już wyrok sądu cywilnego? Oczywiście zastrzegając zrazu, że są to procesy absolutnie oddzielne. Ale skąd to pytanie? Jest ono przejawem dość rozpaczliwego szukania czegoś na potwierdzenie wysuwanej tez jednej ze stron - to już byłoby coś. A to już małe dzieci wiedzą, rzekłbym, że przewód cywilny to swoisty teatr, ze swoją dramaturgią i aktorami. Ale cytowany przeze mnie ks.Piotr powiada "Do tego należy dołączyć świadectwo zawarcia ślubu kościelnego oraz załączyć sentencje wyroku rozwodowego bądź też inne jeszcze dokumenty które maja potwierdzić że to co napisałem w skardze jest prawdą." Czyli de facto Sąd Biskupi będzie do jakiegoś stopnia chciał polegać na dokumentach procesu cywilnego. Dotąd miałem wiarę dziecka i myślałem, że w ogóle nie polega na czymś takim. To jest jakiś dramat Kościoła, w tym i mój osobisty, bo jestem jego członkiem.
Inna ciekawa rzecz - w przypadku podejrzenia niezdolności psychicznej, sąd może ale nie musi polegać na opinii biegłych. I tak źle i tak nie dobrze. Biegły może okazać się niewiarygodny (człowiek omylna istota), a z kolei zostawić diagnozę księżom, którzy nie są lekarzami?? Biegły z którym rozmawiałem, przedkładał kiedyś opinię, że uważa daną osobę za zdolną psychicznie do podjęcia obow. małż. a sędziowie i tak orzekli, że niezdolny i małżeństwo rozwiązali !!!!!!!! Arcyciekawa sprawa (dane biegłego znane redakcji;-). Wszak to w sumieniach sędziów się rozgrywa. W ich sumieniach był ów delikwent niezdolny. Amen

Ogólnie to Kościół ma ze mną problem, bo trafiło na człowieka o pewnej formacji chrześciańskiej na tyle ugruntowanej, że nie mam innej kobiety, uważam że wszystko gra i nie wpisuję się w przeciętny obraz petentów sądowych, którzy przychodzą załatwić sprawę, bo zmieniła się tzw. konfiguracja życiowa. Ksiądz w Poznaniu nawet mi powiedział "trzeba było to zostawić (tzn. pierwszy wyrok za nieważnością), a nie pisać odwołania, byłby pan już stanu wolnego, dlatego tak się długo to wszystko długo ciągnie". Jakieś pytania?
Właśnie małżeństwo to oboje małżonków. Mogę sobię wyobrazić ciekawą sytuację gdzie do odseparowanych małżonków przychodzą ich proboszczowie i obu im oddzielnie radzą : Kościół poszedł do przodu, idź do sądu biskupiego, ureguluj swoje sprawy. A oni jednocześnie składają papiery narzekając jedno na drugiego i preparując dowody na siebie nawzajem. To byłby kabaret.
Co do nadużyć to myślę, że miało ono miejsce w naszym przypadku. Księża w uzasadnieniu wyroku I instancji napisali konkretnie, że cierpię na zaburzenie XYZ. To był ich prywatny wniosek - żadnych biegłych. Żadnych. Czy to musi prowadzić do uogólnień? Nie musi, ale jest to niestosowność tak dużego kalibru że na pewno każe się bardzo poważnie zastanowić nad tym czy ich sumienia nie zostały zafałszowane.
Należy wszak oddać sprawiedliwość ks. bp Antoniemu Stankiewiczowi, którego wypowiedź jaką ostatnio zauważyłem jest jak najbardziej właściwa i wnosi trochę optymizmu do sprawy. "Bp Stankiewicz przypomniał w rozmowie z KA o stanowisku Jana Pawła II wobec orzekania w sprawach małżeńskich. Papież podkreślał zawsze, że kryterium dominującym jest zasada nierozerwalności jest i to ona ma przewodzić. "Jeżeli więc sędzia orzeka nieważność z powodu jakiejś małej wady, nieznacznej anomalii czy małego zaburzenia psychicznego, a któż jest zupełnie takiego pozbawiony?" - pyta retorycznie watykański kanonista." (http://info.wiara.pl/index.php?grupa=4&art=1184831680)
Wychodzi na to, że na dole hierachii kościelnej sędziowie rządzą się sami.
A co z małżeństwami, które są ważne przed Bogiem, a zostały uznane za niebyłe przez sędziów-kapłanów????

A co z naszą konferencją na wspomniany przeze mnie wcześniej temat? Biskupa wszak jednego po naszej stronie chyba już mamy! I moglibyśmy go spróbować nań zaprosić.

Pozdrawiam wszystkich sakramentalnych i wiernych. Małżonków oczywista
Nadziejo nasza, Stolico Mądrości, módl się za nami.

[Elżbieta]

[petrus]

W I instancji skandaliczny wyrok - małż. nieważne. II instancja w toku. Opinia pani, której ufa Kościół jest taka, niezdolny - poważne deficyty psychospołeczne (o chorobie, którą wynaleźli kapłani w I instancji - cisza). Kościół zabronił wykonania kopii tej opinii (!!!). Wykonałem ręczne notatki i zrewanżowałem się opinią niezależnego biegłego, która stwierdziła w zdecydowanych słowach, że ta poprzednia opinia to jest jakaś niesmaczna żenada, i napisała żem zdolny . Ta moja pani biegła też zwykła robić różne opinie dla sądu biskupiego tylko w mojej diecezji (II instancja apelacyjne musi przejśc w ręcę innego składu sędziowskiego-najczęściej sąsiednia diecezja). W zaufaniu mi powiedziała, że zdaje sobie sprawę, że podkłada się pod walec, bo wie co się wyrabia w sądach kościelnych. Mam cichą nadzieję, że ów walec się tym razem wywróci, gdyż jest naprawdę najlepszym specjalistą w mieście. Z drugiej strony jestem realistą, walec to walec. Aczkolwiek pozostaje jeszcze nieoceniona siła modlitwy...
Mógłbym przyjmować zakłady, w którą stronę się przechyli szala, gdyby nie miało to nieco poważniejszego wydźwięku, gdyż mamy 4-letniego syna.
Jeśli II instancja będzie za nieważnością, to małżeństwa nie było.
Niedługo będzie trzy lata procesowania się, ale w tym czasie prawdy o naszym małżeństwie jak na lekarstwo, ale za to obraz działania sądów kościelnych jawi się i owszem.
pozdrawiam

W I instancji skandaliczny wyrok - małż. nieważne. II instancja w toku. Opinia pani, której ufa Kościół jest taka, niezdolny - poważne deficyty psychospołeczne (o chorobie, którą wynaleźli kapłani w I instancji - cisza). Kościół zabronił wykonania kopii tej opinii (!!!). Wykonałem ręczne notatki i zrewanżowałem się opinią niezależnego biegłego, która stwierdziła w zdecydowanych słowach, że ta poprzednia opinia to jest jakaś niesmaczna żenada, i napisała żem zdolny . Ta moja pani biegła też zwykła robić różne opinie dla sądu biskupiego tylko w mojej diecezji (II instancja apelacyjne musi przejśc w ręcę innego składu sędziowskiego-najczęściej sąsiednia diecezja). W zaufaniu mi powiedziała, że zdaje sobie sprawę, że podkłada się pod walec, bo wie co się wyrabia w sądach kościelnych. Mam cichą nadzieję, że ów walec się tym razem wywróci, gdyż jest naprawdę najlepszym specjalistą w mieście. Z drugiej strony jestem realistą, walec to walec. Aczkolwiek pozostaje jeszcze nieoceniona siła modlitwy...
Mógłbym przyjmować zakłady, w którą stronę się przechyli szala, gdyby nie miało to nieco poważniejszego wydźwięku, gdyż mamy 4-letniego syna.
Jeśli II instancja będzie za nieważnością, to małżeństwa nie było.
Niedługo będzie trzy lata procesowania się, ale w tym czasie prawdy o naszym małżeństwie jak na lekarstwo, ale za to obraz działania sądów kościelnych jawi się i owszem.
pozdrawiam

[Elżbieta]

[MKJ]

[quote="elzd1"]MKJ.
Świadoma separacja, przecież to jasne. Oboje uznają, że nie potrafią żyć wspólnie, rozstanie, które jest decyzją obojga nie rani nikogo, no może z wyjątkiem dzieci. Ale wtedy łatwiej jest być nawet w przyjaźni, nie ma bólu, jest wzajemne zrozumienie i pomoc. Według mnie to jest możliwe, nie mówię że dobre, bo o małżenstwo zawsze należy walczyć. Ale, skoro wspólna decyzja, nie ma nikogo trzeciego - przecież nie obraża się Pana Boga wtedy. Taj sobie na ten temat myślę.
Tylko Twoja żona poszła złą drogą, Ty zaś żyjesz zgodnie z wolą Pana. I taka jest różnica.

Elu!
Ręczę Ci, iż oboje jesteśmy bardzo zranieni tą separacją. Jest to bowiem taki codzienny znak niepowodzenia to tak najdelikatniej mówiąc.

Otóż zapewniam Cię iż nie ma miedzy nami żadnej żywej przyjaźni - raczej zepchnięta w dół serca miłość ( tak by mniej bolało), nie ma pomocy bo żona się boi wspomnień i utraconych nadziei.

Nasza separacja opiera się na decyzji i powiem wymuszeniu Żony- lub na takiej propozycji w której nie ma alternatywy.

To tak by nie było złudzeń o dobru separacji tak samo to odczytuję jak opowieści o dobru rozwodów.

To tylko takie moje małe świadectwo.

[quote="elzd1"]MKJ.
Świadoma separacja, przecież to jasne. Oboje uznają, że nie potrafią żyć wspólnie, rozstanie, które jest decyzją obojga nie rani nikogo, no może z wyjątkiem dzieci. Ale wtedy łatwiej jest być nawet w przyjaźni, nie ma bólu, jest wzajemne zrozumienie i pomoc. Według mnie to jest możliwe, nie mówię że dobre, bo o małżenstwo zawsze należy walczyć. Ale, skoro wspólna decyzja, nie ma nikogo trzeciego - przecież nie obraża się Pana Boga wtedy. Taj sobie na ten temat myślę.
Tylko Twoja żona poszła złą drogą, Ty zaś żyjesz zgodnie z wolą Pana. I taka jest różnica.

Elu!
Ręczę Ci, iż oboje jesteśmy bardzo zranieni tą separacją. Jest to bowiem taki codzienny znak niepowodzenia to tak najdelikatniej mówiąc.

Otóż zapewniam Cię iż nie ma miedzy nami żadnej żywej przyjaźni - raczej zepchnięta w dół serca miłość ( tak by mniej bolało), nie ma pomocy bo żona się boi wspomnień i utraconych nadziei.

Nasza separacja opiera się na decyzji i powiem wymuszeniu Żony- lub na takiej propozycji w której nie ma alternatywy.

To tak by nie było złudzeń o dobru separacji tak samo to odczytuję jak opowieści o dobru rozwodów.

To tylko takie moje małe świadectwo.

[elzd1]

MKJ.
Czyli Twoja separacja była wymuszona, nie była wspólną deccyzją.
Pytałeś jak rozumiemy, odpowiedziałam.

MKJ.
Czyli Twoja separacja była wymuszona, nie była wspólną deccyzją.
Pytałeś jak rozumiemy, odpowiedziałam.

[Elżbieta]

[quote="MKJ"]

[quote="MKJ"]

[petrus]

O tak, pytam Pana Boga niezmiennie " cóż mam czynić, Panie". Nie będzie żony, to jestem na to przygotowany. Zwłaszcza, że w przeciągu samego procesu, wyraźnie widzę Bożą interwencję na przynajniej dwóch, trzech konkretnych przykładach. Czuję Jego asystencję, acz planów oczywiściwe nie znam
Wszak "cóż mam czego bym nie otrzymał".
Natomiast to że obnażam mizerotę niektórych kapłanów, to na pewno nie w duchu walki z Kościołem. Po prostu nie godzi się zamiatać takich rzeczy pod dywan. Wszyscy wiemy o tym aż nadto, że prawda jest wyzwalająca. A doprawdy nie ma jak w praktyce zrealizować tzw. owocnej krytyki w odniesieniu do tego o czym pisałem.

Omni possum in Eo qui me confortat
pozdrawiam wszystkich
petrus

O tak, pytam Pana Boga niezmiennie " cóż mam czynić, Panie". Nie będzie żony, to jestem na to przygotowany. Zwłaszcza, że w przeciągu samego procesu, wyraźnie widzę Bożą interwencję na przynajniej dwóch, trzech konkretnych przykładach. Czuję Jego asystencję, acz planów oczywiściwe nie znam
Wszak "cóż mam czego bym nie otrzymał".
Natomiast to że obnażam mizerotę niektórych kapłanów, to na pewno nie w duchu walki z Kościołem. Po prostu nie godzi się zamiatać takich rzeczy pod dywan. Wszyscy wiemy o tym aż nadto, że prawda jest wyzwalająca. A doprawdy nie ma jak w praktyce zrealizować tzw. owocnej krytyki w odniesieniu do tego o czym pisałem.

Omni possum in Eo qui me confortat
pozdrawiam wszystkich
petrus

[weronika]

Wiesz Petrus,ja też mogę powiedzieć z uśmiechem na twarzy i radością w sercu,że podczas toczącego się procesu o rozwód czuję i to bardzo obecność BOGA,dokładnie,tak,jak Ty odczuwam jego obecność,dzięki niemu nie czuję strachu,bólu.......planów też nie znam,ale wierzę,że będę pozytywne,bo on mnie nigdy nie opuści

Wiesz Petrus,ja też mogę powiedzieć z uśmiechem na twarzy i radością w sercu,że podczas toczącego się procesu o rozwód czuję i to bardzo obecność BOGA,dokładnie,tak,jak Ty odczuwam jego obecność,dzięki niemu nie czuję strachu,bólu.......planów też nie znam,ale wierzę,że będę pozytywne,bo on mnie nigdy nie opuści

[MKJ]

[Elżbieta]

[petrus]

Jako katolicy mamy pewien kredyt zaufania do kapłanów i postrzegamy ich jako powierników Boga, natomiast oni pozostają ludźmi. Nie ma dogmatu nieomylności, który by obejmował sędziów w sądach kościelnych - tyczy się on wyłącznie papieża. To jest fakt zasadniczy w tej kwestii. Zmylenie sędziów jest możliwe. A oni mogą się pomylić.
Co zrobię jak moje ważne małżeństwo zostanie anulowane ? - na razie uważam, że to jest pytanie raczej do teologów. Osobiście się z nim jeszcze nie zmierzyłem.
Chwilowo jestem pod wrażeniem innego wydarzenia - przedwczoraj na sali sądu cywilnego wystąpił ks.proboszcz z parafii pw. Opatrzności Bożej zaproszony przez powódkę (moją sakramentalną małżonkę) i zeznawał na moją niekorzyść, czyli tak naprawdę przeciw naszemu sakramentalnemu małżeństwu. Był w koloratce, a jakże.
Czy dacie temu wiarę ???
Po prostu ręcę opadają ......
Przykro jest tak pisac o mojej małżonce, ale czyż ktoś znajdzie inne wytłumaczenie tego zjawiska jak tylko " gdzie diabeł nie może, tam babę pośle"

Jako katolicy mamy pewien kredyt zaufania do kapłanów i postrzegamy ich jako powierników Boga, natomiast oni pozostają ludźmi. Nie ma dogmatu nieomylności, który by obejmował sędziów w sądach kościelnych - tyczy się on wyłącznie papieża. To jest fakt zasadniczy w tej kwestii. Zmylenie sędziów jest możliwe. A oni mogą się pomylić.
Co zrobię jak moje ważne małżeństwo zostanie anulowane ? - na razie uważam, że to jest pytanie raczej do teologów. Osobiście się z nim jeszcze nie zmierzyłem.
Chwilowo jestem pod wrażeniem innego wydarzenia - przedwczoraj na sali sądu cywilnego wystąpił ks.proboszcz z parafii pw. Opatrzności Bożej zaproszony przez powódkę (moją sakramentalną małżonkę) i zeznawał na moją niekorzyść, czyli tak naprawdę przeciw naszemu sakramentalnemu małżeństwu. Był w koloratce, a jakże.
Czy dacie temu wiarę ???
Po prostu ręcę opadają ......
Przykro jest tak pisac o mojej małżonce, ale czyż ktoś znajdzie inne wytłumaczenie tego zjawiska jak tylko " gdzie diabeł nie może, tam babę pośle"