[Wafelka]

Słuchajcie,
może ktoś się wypowie w temacie. Chodzi mi o role rodziców czy teściów w kryzysie. Na ile ich wprowadzać w zawiłości sprawy, na ile prosić o pomoc. Moi rodzice deklarują wsparcie i chec pomocy, jeśli bym potrzebowała. Tesciowie udają, że nie widza problemu, a jeśli coś wiedza, to okrojona wersje męża.. Teściowa z resztą trzy razy zbagatelizowala moje prośby o pomoc i sygnały o alkoholizmie męża(jej syna), być może dlatego, że sama miała z tym problem...?
Powiedzcie mi proszę jak dobrze postępować z własnymi rodzicami i treściami? Na co uważać, czego unikać, a co warto..

Słuchajcie,
może ktoś się wypowie w temacie. Chodzi mi o role rodziców czy teściów w kryzysie. Na ile ich wprowadzać w zawiłości sprawy, na ile prosić o pomoc. Moi rodzice deklarują wsparcie i chec pomocy, jeśli bym potrzebowała. Tesciowie udają, że nie widza problemu, a jeśli coś wiedza, to okrojona wersje męża.. Teściowa z resztą trzy razy zbagatelizowala moje prośby o pomoc i sygnały o alkoholizmie męża(jej syna), być może dlatego, że sama miała z tym problem...?
Powiedzcie mi proszę jak dobrze postępować z własnymi rodzicami i treściami? Na co uważać, czego unikać, a co warto..

[sheenaz]

Jesteśmy dorośli i nie powinniśmy liczyć na pomoc rodziców. Tzn na wsparcie - tak, ale nie pomoc w zmienianiu współmałżonka. Nie powinniśmy ich angażować i prosić o wplyw na czyjeś decyzje. Nasi współmałżonkowie są dorośli. Takie jest moje zdanie. I w myśl tej zasady, moge8 się wypłakac siostrze, przyjaciółce, ale nigdy nie oczekuję aby wplywaly na mojego męża (to by była manipulacja), ani też nie oczekuję, że będą miały o nim zle zdanie, albo zerwą z nim kontakt.
Mogą mnie wysłuchać, pocieszyć. Jednakże moja z nim relacja jest MOJA., i nie musi mieć wplywu na nasze otoczenie.
Gdy rodzice się wtracają, może to mieć przykre konsekwencje dla wszystkich. Z reguły trzymają (bez obiektywizmu) stronę swojego dziecka, raniąc jego współmałżonka. Gdy małżeństwo się dogada, pogodzi - trudno zapomnieć to co się usłyszało/doświadczylo od teściów. Relacje na zawsze mogą się popsuć.

Jesteśmy dorośli i nie powinniśmy liczyć na pomoc rodziców. Tzn na wsparcie - tak, ale nie pomoc w zmienianiu współmałżonka. Nie powinniśmy ich angażować i prosić o wplyw na czyjeś decyzje. Nasi współmałżonkowie są dorośli. Takie jest moje zdanie. I w myśl tej zasady, moge8 się wypłakac siostrze, przyjaciółce, ale nigdy nie oczekuję aby wplywaly na mojego męża (to by była manipulacja), ani też nie oczekuję, że będą miały o nim zle zdanie, albo zerwą z nim kontakt.
Mogą mnie wysłuchać, pocieszyć. Jednakże moja z nim relacja jest MOJA., i nie musi mieć wplywu na nasze otoczenie.
Gdy rodzice się wtracają, może to mieć przykre konsekwencje dla wszystkich. Z reguły trzymają (bez obiektywizmu) stronę swojego dziecka, raniąc jego współmałżonka. Gdy małżeństwo się dogada, pogodzi - trudno zapomnieć to co się usłyszało/doświadczylo od teściów. Relacje na zawsze mogą się popsuć.

[mare1966]

Nie zgadzam się z tym co pisze sheenaz .

Nie zgadzam się z tym co pisze sheenaz .

[pachura]

[sheenaz]

mare, przeczytaj proszę, ze zrozumieniem, dwa pierwsze zdania mojego postu. Reszty nie musisz. Skup się na dwóch pierwszych.

mare, przeczytaj proszę, ze zrozumieniem, dwa pierwsze zdania mojego postu. Reszty nie musisz. Skup się na dwóch pierwszych.

[Metanoja1]

Ogólnie odpowiem na pytanie wątku: rola rodzica jako opiekuna kończy się kiedy dziecko jest wiekowo (winno być 18 lat) przygotowane do wzięcia odpowiedzialności za swoje własne życie i przeradza się w rolę towarzysza w razie potrzeby, który czasem musi również i w tym towarzyszeniu powiedzieć dziecko STOP TO NIE MOJA ROLA I DZIAŁKA. Kiedy dziecko jest dorosła pozostaje głównie rola modlitewna za dziecko, czasem komuś się trafi że wpadnie w rolę dziadka/babci. Ale generalnie uważam, że po wychowaniu dziecka w życiu rodzica powinna się ukazać już nowa rola, nowe zadanie.

Ogólnie odpowiem na pytanie wątku: rola rodzica jako opiekuna kończy się kiedy dziecko jest wiekowo (winno być 18 lat) przygotowane do wzięcia odpowiedzialności za swoje własne życie i przeradza się w rolę towarzysza w razie potrzeby, który czasem musi również i w tym towarzyszeniu powiedzieć dziecko STOP TO NIE MOJA ROLA I DZIAŁKA. Kiedy dziecko jest dorosła pozostaje głównie rola modlitewna za dziecko, czasem komuś się trafi że wpadnie w rolę dziadka/babci. Ale generalnie uważam, że po wychowaniu dziecka w życiu rodzica powinna się ukazać już nowa rola, nowe zadanie.

[mgła1]

Nie wiem, w jakim wieku są Wasze dzieci.
Ja mam dwie dorosłe córki, jedną zamężną od 1,5 roku.
Kilkakrotnie zdarzyło mi się zwrócić jej uwagę na to, czego ona nie dostrzegała lub uważała za mało istotne, a co dotyczyło relacji jej i męża a mojego zięcia.
Przegadałyśmy to. Czasem ona przyznaje rację mi, czasem ja jej.
Nie ma włażenia z butami w ich życie.
Ale gdybym widziała, że robi coś niewłaściwego wg.mnie, nie wyobrażam sobie milczeć- bo jest dorosła.

Nie wiem, w jakim wieku są Wasze dzieci.
Ja mam dwie dorosłe córki, jedną zamężną od 1,5 roku.
Kilkakrotnie zdarzyło mi się zwrócić jej uwagę na to, czego ona nie dostrzegała lub uważała za mało istotne, a co dotyczyło relacji jej i męża a mojego zięcia.
Przegadałyśmy to. Czasem ona przyznaje rację mi, czasem ja jej.
Nie ma włażenia z butami w ich życie.
Ale gdybym widziała, że robi coś niewłaściwego wg.mnie, nie wyobrażam sobie milczeć- bo jest dorosła.

[sheenaz]

Mgła, to właśnie miałam na myśli - wsparcie. Pokazanie innego punktu widzenia itp. Uważam że nie jest rolą rodzica wywieranie wpływu. To by było załatwianie sprawy za dziecko. Wsparcie - tak. Manipulacja - nie.

Mgła, to właśnie miałam na myśli - wsparcie. Pokazanie innego punktu widzenia itp. Uważam że nie jest rolą rodzica wywieranie wpływu. To by było załatwianie sprawy za dziecko. Wsparcie - tak. Manipulacja - nie.

[mare1966]

[Leokadia]

Od niedawna sama jestem matką...
Moi rodzice zawsze mnie uczyli, że ze wszystkim ( w potrzebie) zawsze mogę się do nich zwrócić.
Wielokrotnie prosiłam o wsparcie- radą moją mamę, jaką tę starszą, mądrzejszą, patrzącą na mnie jak matka " z miłością, a krytycznie", która wie, w jaki sposób do mnie dotrzeć. Jak trzeba, przytulić, pogłaskać, albo potrząsnąć dość mocno, przedstawić również sensowne argumenty trafiające do mnie.
Uspokoić i załagodzić. Często zwracam się do mamy... ale nie po to, żeby się wtrącała w moje małżeństwo... a po to, żeby np. pomogła mi, bym to ja w tym małżeństwie dobrze funkcjonowała.
Żebym umiała też zrozumieć męża.
W krytycznej sytuacji, poprosiłam dwa razy teściową o pomoc... raz wysłuchała, coś tam poradziła...
drugim razem mnie zwymyślała...
Więc, wszystko zależy od człowieka.

Od niedawna sama jestem matką...
Moi rodzice zawsze mnie uczyli, że ze wszystkim ( w potrzebie) zawsze mogę się do nich zwrócić.
Wielokrotnie prosiłam o wsparcie- radą moją mamę, jaką tę starszą, mądrzejszą, patrzącą na mnie jak matka " z miłością, a krytycznie", która wie, w jaki sposób do mnie dotrzeć. Jak trzeba, przytulić, pogłaskać, albo potrząsnąć dość mocno, przedstawić również sensowne argumenty trafiające do mnie.
Uspokoić i załagodzić. Często zwracam się do mamy... ale nie po to, żeby się wtrącała w moje małżeństwo... a po to, żeby np. pomogła mi, bym to ja w tym małżeństwie dobrze funkcjonowała.
Żebym umiała też zrozumieć męża.
W krytycznej sytuacji, poprosiłam dwa razy teściową o pomoc... raz wysłuchała, coś tam poradziła...
drugim razem mnie zwymyślała...
Więc, wszystko zależy od człowieka.

[sheenaz]

Ja nadal podtrzymuję swoje stanowisko. Wsparcie, rada (skorzystamy lub nie) - tak. Piszecie dokladnie to samo co i ja napisałam.
Jestem przeciwna nastawianiu rodziców przeciw małżonkowi. Proszeniu o interwencję. Teście? A co oni mogą? W większości przypadków staną po stronie swojego dziecka, które w tym celu przedstawi swoją wersję małżeńskiego pożycia.
Uważam, że poinformować można, jak ktoś ma taką potrzebę, lecz sprawy swojego małżeństwa załatwiać samemu.

Ja nadal podtrzymuję swoje stanowisko. Wsparcie, rada (skorzystamy lub nie) - tak. Piszecie dokladnie to samo co i ja napisałam.
Jestem przeciwna nastawianiu rodziców przeciw małżonkowi. Proszeniu o interwencję. Teście? A co oni mogą? W większości przypadków staną po stronie swojego dziecka, które w tym celu przedstawi swoją wersję małżeńskiego pożycia.
Uważam, że poinformować można, jak ktoś ma taką potrzebę, lecz sprawy swojego małżeństwa załatwiać samemu.

[mare1966]

[mare1966]

Sheenaz
tak zgoda , mniej więcej piszemy to samo
tylko używamy innych pojęć i nieco inne znaczenie im przypisujemy .

Sheenaz
tak zgoda , mniej więcej piszemy to samo
tylko używamy innych pojęć i nieco inne znaczenie im przypisujemy .

[tiliana]

Rodzice zwykle przekazują dziecku część swoich problemów, albo są problemów dziecka w dorosłym życiu główną przyczyna. Wafelko - czy potrzebujesz angażować więcej "swoich mężów" w konflikt z tym, którego już masz? Oczekiwanie, ze wyjdą poza swoje dysfunkcje to zwykle głupota i naiwność.

Z własnego doświadczenia - nie polecam prób nacisku na współmałżonka poprzez rodziców. Mój mąż próbował i czkawką mu się to odbiło. A właściwie nam obojgu.

Rodzice zwykle przekazują dziecku część swoich problemów, albo są problemów dziecka w dorosłym życiu główną przyczyna. Wafelko - czy potrzebujesz angażować więcej "swoich mężów" w konflikt z tym, którego już masz? Oczekiwanie, ze wyjdą poza swoje dysfunkcje to zwykle głupota i naiwność.

Z własnego doświadczenia - nie polecam prób nacisku na współmałżonka poprzez rodziców. Mój mąż próbował i czkawką mu się to odbiło. A właściwie nam obojgu.