[Samoa]

Witajcie drodzy Sycharowicze,

przychodzę prosić Was o pomoc, rozeznanie, sugestie.... pomimo, że czytam to forum od ponad roku i znalazłam tu dużo cennych informacji, przeczytałam kilka polecanych książek, kilka konferencji ks. Dziewieckiego, Szustaka, Pawlukiewicza... to dalej mam wrażenie, że jestem jak dziecko we mgle...
Jesteśmy małżeństwem ponad 13 lat, od początku nie było to łatwe małzeństwo, choć przed ślubem byliśmy ze sobą 5 lat. Oboje pochodzimy z dysfunkcyjnych rodzin, ja z rodziny gdzie tata często popijał, mąż z rodziny gdzie mama (wyjeżdżając zagranicę) zostawiła ich gdy mój mąż miał 11 lat z tatą który również nie stronił od alkoholu. Oboje mieliśmy wielką potrzebę stworzenia rodziny pełnej i kochającej się. Kilka lat po ślubie pojawiło się jedno dziecko, za kilka lat drugie. Mąż miał dobrą pracę, dobrze zarabiał, ja zajmowałam się dziećmi. Układało się nieźle (wówczas tak myslałam).Mój mąż jest dobrym człowiekiem, każdy kto go zna nie powie na jego temat złego słowa, chętnie pomaga ludziom jest szczery i bardzo uczciwy, czasem nawet za bardzo co czesto bywało powodem naszych kłótni. W pewnym momencie mąż dostał poważne zadanie służbowe, musiał sprostać oczekiwaniom ludzi którzy bardzo w niego wierzyli i liczyli na niego wiązało się to z możliwościami finansowymi.Chęć zarobienia była duża więc podjął się tego. Było mu wtedy bardzo trudno i dziś z perspektywy czasu oceniam, że ja jako żona nie umiałam być wówczas dla niego opoką i wsparciem. Dużo czasu spedzał w pracy wspomagając się alkoholem. Denerwowało mnie, ze jestem z dziećmi i wszystkim w domu sama a on ciągle w pracy.... itd. klasyk on chciał dobrze, zeby zarobić zmienić mieszkanie na większe itp. Żyliśmy tak przez kilka lat oddalając się od siebie skutecznie. Mąż jak większość facetów niechętnie rozmawia, jest typem introwertyka,nie lubi mówić o uczuciach, często mnie to wkurzało bo ja potrzebowałam się wygadać, znać jego zdanie w temacie, a on, że jest zmęczony i albo idzie spać, albo ogląda tv. Tak zaczynały się nasze kłótnie, ja sfrustrowana, ze mąż mnie nie rozumie, on, ze żona nie daje mu spokoju, "tylko się o wszystko czepia". On uciekał w pracę i picie tam w pracy, ja w zajmowanie się dziećmi i domem. tak mijały kolejne lata... w ubiegłym roku wyrażnym sygnałem, że moj mąż ma problem z alkoholem, były nasze wspólne wakacje z dziećmi w jednym hotelu w górach, największą atrakcją mojego męża było spedzanie czasu w barze i "korzystanie " z opcji all inclusiv bo jest "za darmo" więc można wypić ile się chce..... po powrocie postanowiłam, że zajmę się sobą w temacie i poszukałam indywidualnej terapii dla osób wspołuzależnionych. Terapia otworzyła mi oczy i pozbyłam się złudzeń. Że jednak ten problem dotyka mojego męża. Terapeuta kazał postawić granice i uniemożliwić mu komfort picia. Ale nie wiedziałam jak mam tego dokonac. Jedynie zażądałam, żeby odbierał dziecko z przedszkola po pracy. No to odbierał i wracał do pracy z wymówką, że ma dużo roboty, że musi posiedzieć bo terminy, projekty....itp. Od momentu mojego pójścia na terapię, nie rozmawia ze mną, obraził się, że robię z niego alkoholika. Stał się zimny, obojętny a wręcz agresywny, wściekły i kipiący złością w moją stronę.Prosiłam też męża, żeby się wyprowadził z domu, bo atmosfera była tak ciężka, że jedynym moim pragnieniem było, żeby się wyprowadził i dał nam spokój. Sama nawet myślałam, żeby się wynieść.On natomiast stwierdził, że ja mogę sobie iść jak mi się nie podoba, a on zostaje bo tu jest jego dom. Wpadł mi kedyś w ręce audiobook ks. Dziewieckiego Kod Miłosierdzia, gdzie mówił o tym, ze miłosierdzie względem małżonka to jest jego wysłanie na leczenie odwykowe. Tak też zrobiłam. Na wskutek ciągłych awantur i agresywnego zachowania ze strony męża założyłam również niebieską kartę. Wszystkie te działania z mojej strony sprawiły że kilka tygodni temu dostałam od męża pozew rozwodowy. Nie zgadzam się na rozwód, bo wiem, że Bóg nie tego ode mnie oczekuje, wiem, że powinnam bronić naszego Sakramentu, który przed Bogiem zawarliśmy.
Atmosfera w naszym domu jest przerażająca, dzieci nie rozumieją dlaczego tak jest. Dlaczego rodzice ze sobą nie rozmawiają. Ze starszym synem próbuję trochę rozmawiać, choć on niechętnie o tym rozmawia. Ma przez to spore trudności w nauce, w kontaktach z rówieśnikami, izoluje się od dzieci, nic mu nie sprawia przyjemności. Ostatnio powiedział mi nawet, że on juz by chciał umrzeć, co było dla mnie bardzo dołującym doświadczeniem.

Pomimo tych wszystkich trudności wierzę, że Bóg ma dla mnie jakiś plan, od momentu narastającego kryzysu przylgnęłam do Boga prosząc go o uzdrowienie naszego małżeństwa, o uleczenie męża.
Prawie codziennie chodzę na Eucharystię, ofiaruję Komunię św. za męża, by Jezus uzdrawiał jego zranione serce i rany z dzieciństwa.
Kilka dni temu usłyszałam od bliskiej osoby, żebym męża zostawiła Bogu a zajęła się swoją relacją z Nim. tak też teraz czynię. Byłam dziś na czuwaniu i modląc się przed Najśw. Sakramentem ofiarowałam mu siebie, moje serce, by Duch św. prowadził mnie ku Niemu. Również czytając tu świadectwa wierzę, że z Bogiem jeszcze wiele można zrobić.

Bedąc u prawnika (po otrzymaniu pozwu), dowiedziałam się, że oczywiście mogę na pierwszej rozprawie powiedzieć, że nie chcę rozwodu i nadal kocham męża. Ale to nic nie da tylko wydłuży proces, bo Sąd rozwlecze w czasie, a rozwód poźniej i tak otrzymam.

Witajcie drodzy Sycharowicze,

przychodzę prosić Was o pomoc, rozeznanie, sugestie.... pomimo, że czytam to forum od ponad roku i znalazłam tu dużo cennych informacji, przeczytałam kilka polecanych książek, kilka konferencji ks. Dziewieckiego, Szustaka, Pawlukiewicza... to dalej mam wrażenie, że jestem jak dziecko we mgle...
Jesteśmy małżeństwem ponad 13 lat, od początku nie było to łatwe małzeństwo, choć przed ślubem byliśmy ze sobą 5 lat. Oboje pochodzimy z dysfunkcyjnych rodzin, ja z rodziny gdzie tata często popijał, mąż z rodziny gdzie mama (wyjeżdżając zagranicę) zostawiła ich gdy mój mąż miał 11 lat z tatą który również nie stronił od alkoholu. Oboje mieliśmy wielką potrzebę stworzenia rodziny pełnej i kochającej się. Kilka lat po ślubie pojawiło się jedno dziecko, za kilka lat drugie. Mąż miał dobrą pracę, dobrze zarabiał, ja zajmowałam się dziećmi. Układało się nieźle (wówczas tak myslałam).Mój mąż jest dobrym człowiekiem, każdy kto go zna nie powie na jego temat złego słowa, chętnie pomaga ludziom jest szczery i bardzo uczciwy, czasem nawet za bardzo co czesto bywało powodem naszych kłótni. W pewnym momencie mąż dostał poważne zadanie służbowe, musiał sprostać oczekiwaniom ludzi którzy bardzo w niego wierzyli i liczyli na niego wiązało się to z możliwościami finansowymi.Chęć zarobienia była duża więc podjął się tego. Było mu wtedy bardzo trudno i dziś z perspektywy czasu oceniam, że ja jako żona nie umiałam być wówczas dla niego opoką i wsparciem. Dużo czasu spedzał w pracy wspomagając się alkoholem. Denerwowało mnie, ze jestem z dziećmi i wszystkim w domu sama a on ciągle w pracy.... itd. klasyk on chciał dobrze, zeby zarobić zmienić mieszkanie na większe itp. Żyliśmy tak przez kilka lat oddalając się od siebie skutecznie. Mąż jak większość facetów niechętnie rozmawia, jest typem introwertyka,nie lubi mówić o uczuciach, często mnie to wkurzało bo ja potrzebowałam się wygadać, znać jego zdanie w temacie, a on, że jest zmęczony i albo idzie spać, albo ogląda tv. Tak zaczynały się nasze kłótnie, ja sfrustrowana, ze mąż mnie nie rozumie, on, ze żona nie daje mu spokoju, "tylko się o wszystko czepia". On uciekał w pracę i picie tam w pracy, ja w zajmowanie się dziećmi i domem. tak mijały kolejne lata... w ubiegłym roku wyrażnym sygnałem, że moj mąż ma problem z alkoholem, były nasze wspólne wakacje z dziećmi w jednym hotelu w górach, największą atrakcją mojego męża było spedzanie czasu w barze i "korzystanie " z opcji all inclusiv bo jest "za darmo" więc można wypić ile się chce..... po powrocie postanowiłam, że zajmę się sobą w temacie i poszukałam indywidualnej terapii dla osób wspołuzależnionych. Terapia otworzyła mi oczy i pozbyłam się złudzeń. Że jednak ten problem dotyka mojego męża. Terapeuta kazał postawić granice i uniemożliwić mu komfort picia. Ale nie wiedziałam jak mam tego dokonac. Jedynie zażądałam, żeby odbierał dziecko z przedszkola po pracy. No to odbierał i wracał do pracy z wymówką, że ma dużo roboty, że musi posiedzieć bo terminy, projekty....itp. Od momentu mojego pójścia na terapię, nie rozmawia ze mną, obraził się, że robię z niego alkoholika. Stał się zimny, obojętny a wręcz agresywny, wściekły i kipiący złością w moją stronę.Prosiłam też męża, żeby się wyprowadził z domu, bo atmosfera była tak ciężka, że jedynym moim pragnieniem było, żeby się wyprowadził i dał nam spokój. Sama nawet myślałam, żeby się wynieść.On natomiast stwierdził, że ja mogę sobie iść jak mi się nie podoba, a on zostaje bo tu jest jego dom. Wpadł mi kedyś w ręce audiobook ks. Dziewieckiego Kod Miłosierdzia, gdzie mówił o tym, ze miłosierdzie względem małżonka to jest jego wysłanie na leczenie odwykowe. Tak też zrobiłam. Na wskutek ciągłych awantur i agresywnego zachowania ze strony męża założyłam również niebieską kartę. Wszystkie te działania z mojej strony sprawiły że kilka tygodni temu dostałam od męża pozew rozwodowy. Nie zgadzam się na rozwód, bo wiem, że Bóg nie tego ode mnie oczekuje, wiem, że powinnam bronić naszego Sakramentu, który przed Bogiem zawarliśmy.
Atmosfera w naszym domu jest przerażająca, dzieci nie rozumieją dlaczego tak jest. Dlaczego rodzice ze sobą nie rozmawiają. Ze starszym synem próbuję trochę rozmawiać, choć on niechętnie o tym rozmawia. Ma przez to spore trudności w nauce, w kontaktach z rówieśnikami, izoluje się od dzieci, nic mu nie sprawia przyjemności. Ostatnio powiedział mi nawet, że on juz by chciał umrzeć, co było dla mnie bardzo dołującym doświadczeniem.

Pomimo tych wszystkich trudności wierzę, że Bóg ma dla mnie jakiś plan, od momentu narastającego kryzysu przylgnęłam do Boga prosząc go o uzdrowienie naszego małżeństwa, o uleczenie męża.
Prawie codziennie chodzę na Eucharystię, ofiaruję Komunię św. za męża, by Jezus uzdrawiał jego zranione serce i rany z dzieciństwa.
Kilka dni temu usłyszałam od bliskiej osoby, żebym męża zostawiła Bogu a zajęła się swoją relacją z Nim. tak też teraz czynię. Byłam dziś na czuwaniu i modląc się przed Najśw. Sakramentem ofiarowałam mu siebie, moje serce, by Duch św. prowadził mnie ku Niemu. Również czytając tu świadectwa wierzę, że z Bogiem jeszcze wiele można zrobić.

Bedąc u prawnika (po otrzymaniu pozwu), dowiedziałam się, że oczywiście mogę na pierwszej rozprawie powiedzieć, że nie chcę rozwodu i nadal kocham męża. Ale to nic nie da tylko wydłuży proces, bo Sąd rozwlecze w czasie, a rozwód poźniej i tak otrzymam.

[twardy]

[kenya]

[LucyN]

Samoa, kochana, przytulam Cię najmocniej… Nasi mężowie mają bardzo podobny problem, a właściwie ten sam. Minęło pół roku odkąd się wyprowadziłam z dzieckiem. Zostawiłam męża Bogu. Wiem, że sama nie zrobię nic… To jest trudne, okropnie trudne. Trudne jest samo zrozumienie tego, przyznanie przed samą sobą, że mąż jest alkoholikiem – tak, przed samą sobą ciężko to powiedzieć. Zajęło mi to parę lat. I kolejny krok, to odebranie mężowi komfortu picia. Ja myślałam, że jak się wyprowadzę, to on od razu pójdzie na odwyk, i co? I nic… Nie będę na forum pisać szczegółów, jak te ostatnie miesiące wyglądały… Ja chodzę na spotkania „Sycharu”, na terapię dla współuzależnionych, byłam na Górze św. Anny. Jestem silniejsza, to pewne. Bardzo pomogła mi lektura książek o chorobie alkoholowej, słuchanie audycji ks. Dziewieckiego o tej tematyce. Rozumiem Cię – nawet fizycznie jestem w stanie wyobrazić sobie Twój strach przed każdym dniem… Jak tylko chcesz – napisz na priv. Pomodlę się. I raz jeszcze mocno przytulam.

Samoa, kochana, przytulam Cię najmocniej… Nasi mężowie mają bardzo podobny problem, a właściwie ten sam. Minęło pół roku odkąd się wyprowadziłam z dzieckiem. Zostawiłam męża Bogu. Wiem, że sama nie zrobię nic… To jest trudne, okropnie trudne. Trudne jest samo zrozumienie tego, przyznanie przed samą sobą, że mąż jest alkoholikiem – tak, przed samą sobą ciężko to powiedzieć. Zajęło mi to parę lat. I kolejny krok, to odebranie mężowi komfortu picia. Ja myślałam, że jak się wyprowadzę, to on od razu pójdzie na odwyk, i co? I nic… Nie będę na forum pisać szczegółów, jak te ostatnie miesiące wyglądały… Ja chodzę na spotkania „Sycharu”, na terapię dla współuzależnionych, byłam na Górze św. Anny. Jestem silniejsza, to pewne. Bardzo pomogła mi lektura książek o chorobie alkoholowej, słuchanie audycji ks. Dziewieckiego o tej tematyce. Rozumiem Cię – nawet fizycznie jestem w stanie wyobrazić sobie Twój strach przed każdym dniem… Jak tylko chcesz – napisz na priv. Pomodlę się. I raz jeszcze mocno przytulam.

[Bety]

Odmawiajcie za mężów alkoholików Nowennę Pompejańską- mój Brat (pił i ćpał 14 lat) nawrócił się, nie pije 3 lata, obecnie jest bardzo wierzący, Mama odmawiała za niego tę Nowennę oraz jedna osoba z rodziny podjęła krucjatę trzeźwości do końca zycia.
Mój Wujek pił dłużej- jego zona odmawiała Nowennę i równiez podjęła krucjatę.

Alkoholizm to jest zniewolenie, które trzyma czlowieka. Tutaj potrzebna jest łaska.
Mój Brat mówi, że bardzo chciał zaprzestac pić, ale nie mógł, nie miał w sobie siły. Właściwie cała rodzina się modliła, bo jest to nasz najmłodszy Brat- bardzo cierpieliśmy z powodu jego pijaństwa, ze tak się zatraca.

Odmawiajcie za mężów alkoholików Nowennę Pompejańską- mój Brat (pił i ćpał 14 lat) nawrócił się, nie pije 3 lata, obecnie jest bardzo wierzący, Mama odmawiała za niego tę Nowennę oraz jedna osoba z rodziny podjęła krucjatę trzeźwości do końca zycia.
Mój Wujek pił dłużej- jego zona odmawiała Nowennę i równiez podjęła krucjatę.

Alkoholizm to jest zniewolenie, które trzyma czlowieka. Tutaj potrzebna jest łaska.
Mój Brat mówi, że bardzo chciał zaprzestac pić, ale nie mógł, nie miał w sobie siły. Właściwie cała rodzina się modliła, bo jest to nasz najmłodszy Brat- bardzo cierpieliśmy z powodu jego pijaństwa, ze tak się zatraca.

[Samoa]

Dziękuję Kenya za słowo wsparcia i otuchy.
Wiem ze znalazłam się w wyjątkowo trudnej sytuacji patrząc z ludzkiej perspektywy
Jednak mocno wierzę że Bóg ma swój plan na moje małżeństwo.
Wczorajsza rozmowa z prawnikiem tez dala mi dużo spokoju i wiary ze Pan Bóg ciągle ze mną jest i czuwa.
Modlilam się o światło Ducha św przed spotkaniem z prawnikiem i chyba takie dostałam. Nie mogę napisać zbyt wiele szczegółów. Poprosiłam w parafii księdza o modlitwę wstawienniczą.Jutro mnie czeka teraz najważniejsze by dobrze odczytać Boża łaskę i iść ku niej .Jeszcze raz bardzo dziękuję za ciepłe słowa.

Mam nadzieję, że ktoś BIEGŁY w temacie wkrótce pośpieszy Ci z pomocą.
Pozdrawiam i ściskam mocno.[/quote]

Tez na takich tu czekam

Dziękuję Kenya za słowo wsparcia i otuchy.
Wiem ze znalazłam się w wyjątkowo trudnej sytuacji patrząc z ludzkiej perspektywy
Jednak mocno wierzę że Bóg ma swój plan na moje małżeństwo.
Wczorajsza rozmowa z prawnikiem tez dala mi dużo spokoju i wiary ze Pan Bóg ciągle ze mną jest i czuwa.
Modlilam się o światło Ducha św przed spotkaniem z prawnikiem i chyba takie dostałam. Nie mogę napisać zbyt wiele szczegółów. Poprosiłam w parafii księdza o modlitwę wstawienniczą.Jutro mnie czeka teraz najważniejsze by dobrze odczytać Boża łaskę i iść ku niej .Jeszcze raz bardzo dziękuję za ciepłe słowa.

Mam nadzieję, że ktoś BIEGŁY w temacie wkrótce pośpieszy Ci z pomocą.
Pozdrawiam i ściskam mocno.[/quote]

Tez na takich tu czekam

[Samoa]

[Samoa]

[Mirakulum]

[Mirakulum]

[Wafelka]

Wiesz co,
jeśli masz alkoholika w domu to powinnaś się ratować przede wszystkim. Stanowczo postawić granice. Jeśli on nie widzi swojego uzależnienia, uważa, że nad wszystkim panuje, to niestety będzie w to brnął dalej. A skoro na koniec wysłał Ci pozew to pewnie jest jego reakcja na niebieską kartę. No i cóż... możesz się nie zgadzać na rozwód. I pewnie warto to zrobić. Ale przede wszystkim przedstawić sprawę jasno i opowiedzieć o tym co wpłynęło na rozpad waszego związku. Nie jesteś winna tego, że twój mąż odpłynął w alkohol..
Myślę, że przydałaby się poważna rozmowa w obecności kogoś, kto Wam sprzyja jako rodzinie. Wtedy mogłabyś mężowi powiedzieć, że widzisz co się dzieje, że się martwisz, że rozwód tylko pogorszy sprawę, a chodzi o to, żeby było lepiej. Możesz mu zaproponować separację, żeby dać sobie czas. Zapewnij go o swojej trosce i miłości, ale też postaw granice. Daj mu czas na odpowiedź. Może w ten sposób coś do niego dotrze..

Wiesz co,
jeśli masz alkoholika w domu to powinnaś się ratować przede wszystkim. Stanowczo postawić granice. Jeśli on nie widzi swojego uzależnienia, uważa, że nad wszystkim panuje, to niestety będzie w to brnął dalej. A skoro na koniec wysłał Ci pozew to pewnie jest jego reakcja na niebieską kartę. No i cóż... możesz się nie zgadzać na rozwód. I pewnie warto to zrobić. Ale przede wszystkim przedstawić sprawę jasno i opowiedzieć o tym co wpłynęło na rozpad waszego związku. Nie jesteś winna tego, że twój mąż odpłynął w alkohol..
Myślę, że przydałaby się poważna rozmowa w obecności kogoś, kto Wam sprzyja jako rodzinie. Wtedy mogłabyś mężowi powiedzieć, że widzisz co się dzieje, że się martwisz, że rozwód tylko pogorszy sprawę, a chodzi o to, żeby było lepiej. Możesz mu zaproponować separację, żeby dać sobie czas. Zapewnij go o swojej trosce i miłości, ale też postaw granice. Daj mu czas na odpowiedź. Może w ten sposób coś do niego dotrze..

[Samoa]

[Mirakulum]

[Samoa]

Wiem, że nie mogę zgodzić się na rozwód,
nawet ostatnio mój ojciec tak mi powiedział, który zawsze trzymał stronę męża,

z mężem dzieją się złe rzeczy, jakby był w jakimś amoku,
bije od niego nienawiść, złość, agresja...
nie zaczepiam go, nie prowokuję, unikam kontaktu z nim dla swiętego spokoju,

on przekupia dzieci, kupuje im bzdety, zabiera do kina, na pizze,wydaje pieniądze na głupoty, na życie nie daje, szepcze im jakieś rzeczy do ucha ostentacyjnie, żebym widziała, że namawia przeciwko mi, nie rozumie, że dzieci potrzebują ciepłego domu, a nie ciężkiej atmosfery w domu.
Młodsza córka jest rozdarta emocjonalnie, potwierdzają to panie z przedszkola, że widać, po niej, że coś się dzieje
rano przy rozstaniu w przedszkolu też jest bardzo płaczliwa jakby dopiero co zaczynała przygodę z przedszkolem, a chodzi tam juz 3 lata

Wczoraj po Mszy św. w jego intencji, gdy wróciłam do domu znów awantura o bzdet.....

nie mam już siły tkwić w tym małżeństwie, to jest chore, wykańczanie się, on chce mnie zniszczyć psychicznie, wyśmiewa chodzenie do Kościoła, moje i dzieci....


jest bardzo ciężko

proszę poradźcie co mogę zrobić...

Wiem, że nie mogę zgodzić się na rozwód,
nawet ostatnio mój ojciec tak mi powiedział, który zawsze trzymał stronę męża,

z mężem dzieją się złe rzeczy, jakby był w jakimś amoku,
bije od niego nienawiść, złość, agresja...
nie zaczepiam go, nie prowokuję, unikam kontaktu z nim dla swiętego spokoju,

on przekupia dzieci, kupuje im bzdety, zabiera do kina, na pizze,wydaje pieniądze na głupoty, na życie nie daje, szepcze im jakieś rzeczy do ucha ostentacyjnie, żebym widziała, że namawia przeciwko mi, nie rozumie, że dzieci potrzebują ciepłego domu, a nie ciężkiej atmosfery w domu.
Młodsza córka jest rozdarta emocjonalnie, potwierdzają to panie z przedszkola, że widać, po niej, że coś się dzieje
rano przy rozstaniu w przedszkolu też jest bardzo płaczliwa jakby dopiero co zaczynała przygodę z przedszkolem, a chodzi tam juz 3 lata

Wczoraj po Mszy św. w jego intencji, gdy wróciłam do domu znów awantura o bzdet.....

nie mam już siły tkwić w tym małżeństwie, to jest chore, wykańczanie się, on chce mnie zniszczyć psychicznie, wyśmiewa chodzenie do Kościoła, moje i dzieci....


jest bardzo ciężko

proszę poradźcie co mogę zrobić...