[sharenga]

Witam
chciałam podzielić się swoją historią, może Wasze rady pomogą mi jakoś przez to przejść. Oczytałam się już książek, forum, artykułów ale nic nie pomaga. Jakoś tak strasznie boli....
12 lat temu w pracy poznała faceta o 9 lat starszego. Zakochaliśmy się w sobie ja miałam 25 lat. On rozwiedziony, a wtedy w kolejnym związku jak mówił zakończonym bez miłości z dwójka dzieci. Obecna/była wtedy partnerka (pisze tak bo z perspektywy czasu nie wiem czy nie było tak jak u nas teraz tj. co do tego czy jeszcze obecna czy już była) przebywała za granica. Wyjechała do pracy zostawiając 9 miesięczne dziecko i 3 latka. Ale o przedstawiał ze ma tam jakiegoś kochanka, że między nimi skończone. Że pieniędzy nie przysyła, że nie interesuje się dziećmi. Wiec poradziłam aby wystąpił o alimenty. A w miedzy czasie ona przyjechała na święta, pokłócili się pobili tylko teraz z perspektywy czasu myślę ze to nie było zakończone. Stąd ta bójka, że ona myślała że wraca do rodziny a tu on że to koniec :( no ale wtedy myślałam o tym inaczej młoda byłam naiwna. Gdy ona dostała pozew o alimenty, przyjechała zabrała dzieci utrudniała mu kontakt z nimi w końcu wywiozła za granice i kontakt był znikomy, a i na mnie psy wieszała teraz wiem czemu. Pewnie czuła się tak ja teraz. Wykrzyczała mi kiedyś, że będę cierpiała i płakała tak jak ona. I się sprawdziło. Ale ja naiwnie myślałam, że to nie moja wina bo on mnie zapewniał, że miedzy nimi już nic od dawna nie było. Jego rodzina tez mnie o tym zapewniała. Ale to chyba nie do końca tak było. On się wybielał jaki jest pracowity, dobry, jak o dom dbał a ona leniwa i wredna. I tak żyłam w tym przeświadczeniu. Jak wzięliśmy ślub nagle tamtej się odmieniło i jucz 2 dni po naszym ślubie dzieci przyjechały i 1 m-c do nas. Nie ukrywam, że było mi to ciężko przyjąć bo one małe, ja za dziećmi nie bardzo byłam, zresztą nigdy tak naprawdę ich w naszym związku nie było. Były gdzieś tam ale nie z nami. Ok potem dzieci przyjeżdżały tylko w wakacje ona wydzwaniała szarpała się i tak w kółko. Ale miedzy nami było ok. Do momentu urodzenia naszego wspólnego dziecka. Dodam, że mąż grał dużo na komputerze i oglądał tv. Jego pasja, hobby i cały świat. A z dzieckiem, które chorowało do 5 roku życia non stop było sporo zajęć, w międzyczasie wybudowaliśmy dom, (mąż teraz twierdzi że nigdy nie chciał domu, że rzygał remontem), nie pomagał mi przy dziecku, rzadko. Tylko gry, praca i gry. W nocy wstawał aby poszczać statki a le jak dziecko płakało to spał jak kamień. Ja tez pracowałam, zajmowałam się domem, obiadami tym co każda kobitka. Ale ciężko było częste pobyty dziecka w szpitalu też do tego się dołożyły. Oddalaliśmy się coraz bardziej. Mi dziecko przesłoniło cały świat a on nie wiele chciał się angażować na przymus jak mu się kazało. Chciał mieć święty spokój a go nie miał. I tak sobie żyliśmy, ja przejęłam bardzo duzo na siebie i machnęłam reka na wszystko , nawet organizowanie czasu dziecku spacery wyjazdy robiłam sama. Wakacje tylko razem spędzalismy.
Mój mąż mówił, że po co mamy się razem męczyć wystarczy, ze jedno z nas pójdzie na spacer i w większości przypadków szłam sama. Potem stało się to już rutyną wyjazdy samotne z dzieckiem do teatru, kina bo razem szkoda pieniędzy i takie tam jego tłumaczenia. Może nie byłam zbyt czuła, bo zmęczona mąż sexu tez było za mało bo zmęczona a mąż po skończonej grze o 12 w nocy przychodził i miał ochotę na zabawę gdy już spała. jak wielokrotnie mówiła zajmij się dzieckiem wykap go poczytaj mu ja sobie odpocznę chwilkę wykapię się oj to ciężko było:( Dodam ze od stycznia zauważyła u męża pewna nieobecność niby słuchał co się do niego mówi ale nie robił tego o co go prosiłam wykręcając się, że nic nie mówiłam. W łóżku też było jakoś tak dziwnie nie mógł często dojść do końca, obwiniała siebie ze chyba nie jestem zbyt atrakcyjna dla Niego.
I w marcu tego roku poinformował mnie że już nie kocha, nie chce być ze mną i to koniec. Zdjął obrączkę i stwierdził, że nigdy nie był ze mną szczęśliwy, że o niego nie dbałam, że nie gotowałam a jak już to nie było dobre bo serca nie wkładałam w to, że sex ze mną był do d....i ogóle to moja wina wszystko a on był ok. Prosiłam aby się zastanowił, przemyślał, że poczekam ale on że nie obiecuje czy jest na co czekać. I tak czekałam on chodził zły nic się do mnie nie odzywał a jak odzywał to ze złością, co jakiś czas pytała czy podjął jakąś decyzję a on, że jeszcze nie. Często wychodził i nie mówił gdzie z dzieckiem niewiele rozmawiał może zdanie w ciągu dnia. Mówił, że nasze dziecko to same obowiązki zero przyjemności. naciskałam aby coś zdecydował, ale on ze nie ma ochoty i nie wie. Teraz śpimy w oddzielnych sypialniach bo głupia myślałam że jak będę żądała aby się przeprowadził do innej sypialni to się opamięta ale nie jemu tak dobrze. Ale spaliśmy w jednym łóżku i niechcący dotknął mnie noga to odskakiwał jak oparzony. Przykro mi było. W końcu mówiłam aby się wyprowadził on mi mówił, że mam nasrane w głowie, że jestem popie....., Kiedyś jak nasze dziecko było w szpitalu poznał prawie 18 latkę która tez była pacjentem i potem zaczął z nią pisać. Pytałam wtedy o czy można było pisać z tak młoda dziewczyna a on na to że g.... mnie to obchodzi. Dodam, że często pisywał z jakimiś dziewuchami i się tłumaczył, że to koleżanki z gier. Ale jednej nawet po sylwku w tym roku na którym my nigdzie nie byliśmy napisał, ze szkoda że ona siedziała w domu ze jakby bliżej mieszkali to by coś zorganizował tylko szkoda że nie nam. Dodam że co jakiś czas prosiłam o powrót jego ale on tydzień temu powiedział, że w 100% nie kocha, już nie pokocha i to koniec. Że tak naprawdę to nigdy chyba nie kochał to było zauroczenie, że ożenił się z rozsądku. On może i tak ale ja nie! Ja jestem jego 3 żoną. Za wszystko mnie obwinia, wszytko to moja wina. zaczęłam chodzić do psychologa proponowała wspólna terapie ale on nie chce bo twierdzi ze nie kocha. Ostatnio powiedział, że skomlałam aby wrócił. :( Skomlałam, bo chciałam uratować rodzinę ;(. Teraz chce się dzielić majątkiem ale jakim mamy kredyt b. duży na dom. To chce się dzielić tym co w domu to nie weźmie tak mu powiedziała a on chce pieniądze/ nadal z nami mieszka na dziecko mi nic nie daje. Dom traktuje jak hotel. wraca śpi, gra, wychodzi. Oj. Narobił ostatnio debetu i twierdzi, że to nasz debet bo wspólnota majątkowa. mówi, że sie wyprowadzi ale nie wie kiedy bo nie ma gdzie. Mówi, że myslał że może z nami mieszkać bo to lepsze dla dziecka ale nie gwarantuje ze bedzie sam. jakie lepsze dla dziecka nie rozmawia ze mna, jak prosiłam abysmy gzies poszli z dzieckiem na spacer to ze ze mna nigdzie nie pójdzie, do sklepu tez ze mna nie wejdzie. ja mysle, że on ma kogos i dlatego boi sie ze ktos nas razem zobaczy. A dodam, że razem pracujemy a w pracy zachowuje sie jak by mnie nie było jak bym była powietrzem. Ale chodzi zadowolony wesoły w domu tez pogwizduje. Jak ze mną w domu rozmawiał o nas to tak wyniośle i w bardzo spokojny sposób a ja płacze i proszę. Oj co ja ma zrobić boje się że to koniec. ja przypominam sobie to co dobre a on wszytko co złe. Myślę, że ma kogoś i stąd ta cała szopka. Najgorsze jest to, że nie chciał nic naprawiać godzić się zadecydował, że to koniec i kropka.
Dodam że mąż miał ślub kościelny z pierwszą zona, z drugą kobieta miał dzieci ale żyli bez ślubu. Jak się zdecydowaliśmy że chcemy być razem na dobre i złe to maz unieważnił ślub kościelny i zawarlismy związek małżeński w Kościele. Ale widocznie to nic dla niego nie znaczy

Witam
chciałam podzielić się swoją historią, może Wasze rady pomogą mi jakoś przez to przejść. Oczytałam się już książek, forum, artykułów ale nic nie pomaga. Jakoś tak strasznie boli....
12 lat temu w pracy poznała faceta o 9 lat starszego. Zakochaliśmy się w sobie ja miałam 25 lat. On rozwiedziony, a wtedy w kolejnym związku jak mówił zakończonym bez miłości z dwójka dzieci. Obecna/była wtedy partnerka (pisze tak bo z perspektywy czasu nie wiem czy nie było tak jak u nas teraz tj. co do tego czy jeszcze obecna czy już była) przebywała za granica. Wyjechała do pracy zostawiając 9 miesięczne dziecko i 3 latka. Ale o przedstawiał ze ma tam jakiegoś kochanka, że między nimi skończone. Że pieniędzy nie przysyła, że nie interesuje się dziećmi. Wiec poradziłam aby wystąpił o alimenty. A w miedzy czasie ona przyjechała na święta, pokłócili się pobili tylko teraz z perspektywy czasu myślę ze to nie było zakończone. Stąd ta bójka, że ona myślała że wraca do rodziny a tu on że to koniec :( no ale wtedy myślałam o tym inaczej młoda byłam naiwna. Gdy ona dostała pozew o alimenty, przyjechała zabrała dzieci utrudniała mu kontakt z nimi w końcu wywiozła za granice i kontakt był znikomy, a i na mnie psy wieszała teraz wiem czemu. Pewnie czuła się tak ja teraz. Wykrzyczała mi kiedyś, że będę cierpiała i płakała tak jak ona. I się sprawdziło. Ale ja naiwnie myślałam, że to nie moja wina bo on mnie zapewniał, że miedzy nimi już nic od dawna nie było. Jego rodzina tez mnie o tym zapewniała. Ale to chyba nie do końca tak było. On się wybielał jaki jest pracowity, dobry, jak o dom dbał a ona leniwa i wredna. I tak żyłam w tym przeświadczeniu. Jak wzięliśmy ślub nagle tamtej się odmieniło i jucz 2 dni po naszym ślubie dzieci przyjechały i 1 m-c do nas. Nie ukrywam, że było mi to ciężko przyjąć bo one małe, ja za dziećmi nie bardzo byłam, zresztą nigdy tak naprawdę ich w naszym związku nie było. Były gdzieś tam ale nie z nami. Ok potem dzieci przyjeżdżały tylko w wakacje ona wydzwaniała szarpała się i tak w kółko. Ale miedzy nami było ok. Do momentu urodzenia naszego wspólnego dziecka. Dodam, że mąż grał dużo na komputerze i oglądał tv. Jego pasja, hobby i cały świat. A z dzieckiem, które chorowało do 5 roku życia non stop było sporo zajęć, w międzyczasie wybudowaliśmy dom, (mąż teraz twierdzi że nigdy nie chciał domu, że rzygał remontem), nie pomagał mi przy dziecku, rzadko. Tylko gry, praca i gry. W nocy wstawał aby poszczać statki a le jak dziecko płakało to spał jak kamień. Ja tez pracowałam, zajmowałam się domem, obiadami tym co każda kobitka. Ale ciężko było częste pobyty dziecka w szpitalu też do tego się dołożyły. Oddalaliśmy się coraz bardziej. Mi dziecko przesłoniło cały świat a on nie wiele chciał się angażować na przymus jak mu się kazało. Chciał mieć święty spokój a go nie miał. I tak sobie żyliśmy, ja przejęłam bardzo duzo na siebie i machnęłam reka na wszystko , nawet organizowanie czasu dziecku spacery wyjazdy robiłam sama. Wakacje tylko razem spędzalismy.
Mój mąż mówił, że po co mamy się razem męczyć wystarczy, ze jedno z nas pójdzie na spacer i w większości przypadków szłam sama. Potem stało się to już rutyną wyjazdy samotne z dzieckiem do teatru, kina bo razem szkoda pieniędzy i takie tam jego tłumaczenia. Może nie byłam zbyt czuła, bo zmęczona mąż sexu tez było za mało bo zmęczona a mąż po skończonej grze o 12 w nocy przychodził i miał ochotę na zabawę gdy już spała. jak wielokrotnie mówiła zajmij się dzieckiem wykap go poczytaj mu ja sobie odpocznę chwilkę wykapię się oj to ciężko było:( Dodam ze od stycznia zauważyła u męża pewna nieobecność niby słuchał co się do niego mówi ale nie robił tego o co go prosiłam wykręcając się, że nic nie mówiłam. W łóżku też było jakoś tak dziwnie nie mógł często dojść do końca, obwiniała siebie ze chyba nie jestem zbyt atrakcyjna dla Niego.
I w marcu tego roku poinformował mnie że już nie kocha, nie chce być ze mną i to koniec. Zdjął obrączkę i stwierdził, że nigdy nie był ze mną szczęśliwy, że o niego nie dbałam, że nie gotowałam a jak już to nie było dobre bo serca nie wkładałam w to, że sex ze mną był do d....i ogóle to moja wina wszystko a on był ok. Prosiłam aby się zastanowił, przemyślał, że poczekam ale on że nie obiecuje czy jest na co czekać. I tak czekałam on chodził zły nic się do mnie nie odzywał a jak odzywał to ze złością, co jakiś czas pytała czy podjął jakąś decyzję a on, że jeszcze nie. Często wychodził i nie mówił gdzie z dzieckiem niewiele rozmawiał może zdanie w ciągu dnia. Mówił, że nasze dziecko to same obowiązki zero przyjemności. naciskałam aby coś zdecydował, ale on ze nie ma ochoty i nie wie. Teraz śpimy w oddzielnych sypialniach bo głupia myślałam że jak będę żądała aby się przeprowadził do innej sypialni to się opamięta ale nie jemu tak dobrze. Ale spaliśmy w jednym łóżku i niechcący dotknął mnie noga to odskakiwał jak oparzony. Przykro mi było. W końcu mówiłam aby się wyprowadził on mi mówił, że mam nasrane w głowie, że jestem popie....., Kiedyś jak nasze dziecko było w szpitalu poznał prawie 18 latkę która tez była pacjentem i potem zaczął z nią pisać. Pytałam wtedy o czy można było pisać z tak młoda dziewczyna a on na to że g.... mnie to obchodzi. Dodam, że często pisywał z jakimiś dziewuchami i się tłumaczył, że to koleżanki z gier. Ale jednej nawet po sylwku w tym roku na którym my nigdzie nie byliśmy napisał, ze szkoda że ona siedziała w domu ze jakby bliżej mieszkali to by coś zorganizował tylko szkoda że nie nam. Dodam że co jakiś czas prosiłam o powrót jego ale on tydzień temu powiedział, że w 100% nie kocha, już nie pokocha i to koniec. Że tak naprawdę to nigdy chyba nie kochał to było zauroczenie, że ożenił się z rozsądku. On może i tak ale ja nie! Ja jestem jego 3 żoną. Za wszystko mnie obwinia, wszytko to moja wina. zaczęłam chodzić do psychologa proponowała wspólna terapie ale on nie chce bo twierdzi ze nie kocha. Ostatnio powiedział, że skomlałam aby wrócił. :( Skomlałam, bo chciałam uratować rodzinę ;(. Teraz chce się dzielić majątkiem ale jakim mamy kredyt b. duży na dom. To chce się dzielić tym co w domu to nie weźmie tak mu powiedziała a on chce pieniądze/ nadal z nami mieszka na dziecko mi nic nie daje. Dom traktuje jak hotel. wraca śpi, gra, wychodzi. Oj. Narobił ostatnio debetu i twierdzi, że to nasz debet bo wspólnota majątkowa. mówi, że sie wyprowadzi ale nie wie kiedy bo nie ma gdzie. Mówi, że myslał że może z nami mieszkać bo to lepsze dla dziecka ale nie gwarantuje ze bedzie sam. jakie lepsze dla dziecka nie rozmawia ze mna, jak prosiłam abysmy gzies poszli z dzieckiem na spacer to ze ze mna nigdzie nie pójdzie, do sklepu tez ze mna nie wejdzie. ja mysle, że on ma kogos i dlatego boi sie ze ktos nas razem zobaczy. A dodam, że razem pracujemy a w pracy zachowuje sie jak by mnie nie było jak bym była powietrzem. Ale chodzi zadowolony wesoły w domu tez pogwizduje. Jak ze mną w domu rozmawiał o nas to tak wyniośle i w bardzo spokojny sposób a ja płacze i proszę. Oj co ja ma zrobić boje się że to koniec. ja przypominam sobie to co dobre a on wszytko co złe. Myślę, że ma kogoś i stąd ta cała szopka. Najgorsze jest to, że nie chciał nic naprawiać godzić się zadecydował, że to koniec i kropka.
Dodam że mąż miał ślub kościelny z pierwszą zona, z drugą kobieta miał dzieci ale żyli bez ślubu. Jak się zdecydowaliśmy że chcemy być razem na dobre i złe to maz unieważnił ślub kościelny i zawarlismy związek małżeński w Kościele. Ale widocznie to nic dla niego nie znaczy

[Nirwanna]

Witaj, sharenga, u nas na forum

Wydzieliłam Ci Twój własny wątek, myślę, że sycharki za chwilę się odezwą i dadzą Ci wsparcie.

Pozdrawiam!

Witaj, sharenga, u nas na forum

Wydzieliłam Ci Twój własny wątek, myślę, że sycharki za chwilę się odezwą i dadzą Ci wsparcie.

Pozdrawiam!

[sharenga]

dziękuję

dziękuję

[Jacek-sychar]

Witaj Sharenga

Mieli napisać, a nie napisali.
Mamy od piątku rekolekcje na Górze św. Anna, może część tam jest. Po drugie Twój wątek jest tak trudny, że nie wiem, jak do Ciebie napisać. Pokręcone do sześcianu (a może i już do czwartej potęgi).

Dzisiaj tylko przychodzą mi do głowy słowa pocieszenie. Wielu z nas nie miało tak burzliwej historii a też zostaliśmy sami. Czemu? Albo z nami coś było nie tak, albo ta druga strona nie sprostała zadaniu. A najpewniej coś po drodze.
Jak coś mądrego przyjdzie mi do głowy, to napiszę.

A może ktoś jest mądrzejszy niż ja?

Witaj Sharenga

Mieli napisać, a nie napisali.
Mamy od piątku rekolekcje na Górze św. Anna, może część tam jest. Po drugie Twój wątek jest tak trudny, że nie wiem, jak do Ciebie napisać. Pokręcone do sześcianu (a może i już do czwartej potęgi).

Dzisiaj tylko przychodzą mi do głowy słowa pocieszenie. Wielu z nas nie miało tak burzliwej historii a też zostaliśmy sami. Czemu? Albo z nami coś było nie tak, albo ta druga strona nie sprostała zadaniu. A najpewniej coś po drodze.
Jak coś mądrego przyjdzie mi do głowy, to napiszę.

A może ktoś jest mądrzejszy niż ja?

[kenya]

Witaj sharegna
Jakoś nikt nie chce brać się za Twój wątek, chyba wiem dlaczego.
Zatem ja zacznę...ale uprzedzam, nie będzie miło.

Witaj sharegna
Jakoś nikt nie chce brać się za Twój wątek, chyba wiem dlaczego.
Zatem ja zacznę...ale uprzedzam, nie będzie miło.

[Pavel]

Witaj Sharenga,
Zgadzam sie z Jackiem, Twoja historia faktycznie jest skomplikowana. I sama zasialas to, co zbierasz:

Witaj Sharenga,
Zgadzam sie z Jackiem, Twoja historia faktycznie jest skomplikowana. I sama zasialas to, co zbierasz:

[wertor1]

[sharenga]

dziękuje za odpowiedzi, wiecie ja miałam ok 25 lat młoda naiwna zakochana. Nie biegałam za nim. W pracy jak podpytywałam o niego jak już zaczęło się coś między nami kręcić wszyscy mówili, że tamten związek jego to porażka, że ona była niezrównoważona, że do siebie nie pasowali ze była stuknięta i takie tam. Faktycznie pomyślałam jaki on biedny. Jak poznałam jego mamę to to samo mówiła. O pierwszej zonie dowiedziałam się dużo później byli ze sobą 2 lata. On twierdził, że jego związki się rozpadały bo one go zdradzały i pierwsza zona i druga partnerka. Ja uwierzyła. Teraz z perspektywy czasu chyba w to nie wierzę. Mnie też chciał wmanewrować w zdradę ale mu się nie udało. gdybym wtedy miała ten rozum co teraz. Bardzo mi pomagają Wasze wpisy. Nie musi być miło. Jak bym chciała aby były miłe opisałabym tylko swoje małżeństwo i jak mnie przestał kochać. Ale ja chciała szczerze, prawdę. Ja chyba sobie faktycznie wytworzyłam swój obraz i odcięłam go od tamtych historii jakby ich nie było. czuję się taka upodlona przez niego i czuje że nadal go kocham. Wydaje mi się że jak tak trwam to może w nim coś się przełamie. Kochane powiedźcie mi przecież ślubowałam na dobre i na złe to jak teraz jest źle to powinnam kazać mu się wyprowadzić, podać jakiś termin? Wczoraj przeczytałam jego pozew rozwodowy i odpowiedź na alimenty. W każdym oskarżał partnerki o oziębłość, wybuchowość charakterów nieszanowanie faceta. Mi to samo zarzuca ale jak by bardziej angażował się w rodzinę. Z drugiej strony obwiniam siebie, że to moja wina wszystko, że jak bym się tak dzieckiem nie zajmowała to było by inaczej. On twierdzi ze jak pojawiło się dziecko to mi ... . Zresztą on nie czuje się winny. Twierdzi, że on był dobrym mężem.

dziękuje za odpowiedzi, wiecie ja miałam ok 25 lat młoda naiwna zakochana. Nie biegałam za nim. W pracy jak podpytywałam o niego jak już zaczęło się coś między nami kręcić wszyscy mówili, że tamten związek jego to porażka, że ona była niezrównoważona, że do siebie nie pasowali ze była stuknięta i takie tam. Faktycznie pomyślałam jaki on biedny. Jak poznałam jego mamę to to samo mówiła. O pierwszej zonie dowiedziałam się dużo później byli ze sobą 2 lata. On twierdził, że jego związki się rozpadały bo one go zdradzały i pierwsza zona i druga partnerka. Ja uwierzyła. Teraz z perspektywy czasu chyba w to nie wierzę. Mnie też chciał wmanewrować w zdradę ale mu się nie udało. gdybym wtedy miała ten rozum co teraz. Bardzo mi pomagają Wasze wpisy. Nie musi być miło. Jak bym chciała aby były miłe opisałabym tylko swoje małżeństwo i jak mnie przestał kochać. Ale ja chciała szczerze, prawdę. Ja chyba sobie faktycznie wytworzyłam swój obraz i odcięłam go od tamtych historii jakby ich nie było. czuję się taka upodlona przez niego i czuje że nadal go kocham. Wydaje mi się że jak tak trwam to może w nim coś się przełamie. Kochane powiedźcie mi przecież ślubowałam na dobre i na złe to jak teraz jest źle to powinnam kazać mu się wyprowadzić, podać jakiś termin? Wczoraj przeczytałam jego pozew rozwodowy i odpowiedź na alimenty. W każdym oskarżał partnerki o oziębłość, wybuchowość charakterów nieszanowanie faceta. Mi to samo zarzuca ale jak by bardziej angażował się w rodzinę. Z drugiej strony obwiniam siebie, że to moja wina wszystko, że jak bym się tak dzieckiem nie zajmowała to było by inaczej. On twierdzi ze jak pojawiło się dziecko to mi ... . Zresztą on nie czuje się winny. Twierdzi, że on był dobrym mężem.

[sharenga]

Wiem, że jesteście mądrzejsi bardziej doświadczenie niektórzy z Was przechodzili to samo nie chce głaskania po głowie ale napiszcie co Wy byście zrobili. Bo ja nadal czekam, że może mu się coś odmieni. Ale nawet nie rozmawiamy mijamy się jak obcy ludzie. Do pracy jeździmy jednym samochodem ale jest cisza zero rozmowy. Wczoraj np. jak wstał koło 11 rano to do 16 grał (nie interesowało go czy dziecko coś jadło, obiad, odrabianie lekcji spędzenie czasu z małą) potem poszedł do rodziców do 19 na obiadek i odpocząć i jak wrócił to znowu gierki i do spania o 21. Teraz chodzi wcześniej spać bo z kimś pisze w telefonie. Kiedyś jak byliśmy razem nigdy tak nie przychodził zawsze 11-12-1 w nocy:( Maz nie zjada tego co gotuje, zakupów tez nie robi. A ja nadal piorę jego rzeczy:( Bo on już niczego ode mnie nie chce to chociaż piorąc mam jego jakoś namiastkę. głupie co? Myślę, że mógł się wyprowadzić w kwietniu jak wykrzykiwał, że nie kocha. Widział, że to do mnie nie dociera. Moja siostra źle o nim mówi, bo twierdzi ze nawet nie miał klasy aby w kulturalny sposób się rozstać tylko tak ściągał i mnie upodlił jak mi ubliżał. Teraz pewnie jak sobie coś znajdzie to odejdzie i nawet się nie odwróci aby spojrzeć w przeszłość A ja sobie tego nie wyobrażam. Zawsze bałam się słów które wykrzyczała mi jego była partnerka teraz ją rozumiem, ale ja wtedy naprawdę myślałam, że to ona go zostawiła. Że to ona się odkochała tak jak i pierwsza żona.

Wiem, że jesteście mądrzejsi bardziej doświadczenie niektórzy z Was przechodzili to samo nie chce głaskania po głowie ale napiszcie co Wy byście zrobili. Bo ja nadal czekam, że może mu się coś odmieni. Ale nawet nie rozmawiamy mijamy się jak obcy ludzie. Do pracy jeździmy jednym samochodem ale jest cisza zero rozmowy. Wczoraj np. jak wstał koło 11 rano to do 16 grał (nie interesowało go czy dziecko coś jadło, obiad, odrabianie lekcji spędzenie czasu z małą) potem poszedł do rodziców do 19 na obiadek i odpocząć i jak wrócił to znowu gierki i do spania o 21. Teraz chodzi wcześniej spać bo z kimś pisze w telefonie. Kiedyś jak byliśmy razem nigdy tak nie przychodził zawsze 11-12-1 w nocy:( Maz nie zjada tego co gotuje, zakupów tez nie robi. A ja nadal piorę jego rzeczy:( Bo on już niczego ode mnie nie chce to chociaż piorąc mam jego jakoś namiastkę. głupie co? Myślę, że mógł się wyprowadzić w kwietniu jak wykrzykiwał, że nie kocha. Widział, że to do mnie nie dociera. Moja siostra źle o nim mówi, bo twierdzi ze nawet nie miał klasy aby w kulturalny sposób się rozstać tylko tak ściągał i mnie upodlił jak mi ubliżał. Teraz pewnie jak sobie coś znajdzie to odejdzie i nawet się nie odwróci aby spojrzeć w przeszłość A ja sobie tego nie wyobrażam. Zawsze bałam się słów które wykrzyczała mi jego była partnerka teraz ją rozumiem, ale ja wtedy naprawdę myślałam, że to ona go zostawiła. Że to ona się odkochała tak jak i pierwsza żona.

[kenya]

[buntowniczka]

[Jacek-sychar]

Sharenga

Polecam Ci książkę Dobsona "Miłość potrzebuje stanowczości".

Myślę, że im szybciej ją przeczytasz, tym będzie lepiej dla Ciebie.

Sharenga

Polecam Ci książkę Dobsona "Miłość potrzebuje stanowczości".

Myślę, że im szybciej ją przeczytasz, tym będzie lepiej dla Ciebie.

[Pavel]

Na wstepie, milo czytac, ze nie oczekujesz tylko glaskania. Pokora i dystans do siebie moze Ci tylko pomoc.

Na wstepie, milo czytac, ze nie oczekujesz tylko glaskania. Pokora i dystans do siebie moze Ci tylko pomoc.

[sharenga]

Niestety czytałam już ta książkę ale może warto by było jeszcze raz? Macie rację ale ja sie łudzę że jak będę potulna to może coś sobie przemyśli. Co do moich poprzedniczek tzn. jego partnerek dopiero teraz oczy mi się otworzyły jak poczytałam co on na nie wypisywał. To samo teraz do mnie mówi. Ja też zawierzyłam wszytko Bogu. Odmawiam nowennę. Boje się że jak sie wyprowadzi to już nigdy nie wróci. Jego model postępowania był taki, że daleko nie szukał partnerek ale zawsze odchodził do kogoś nigdy w pustkę. Oj a my jeszcze razem pracujemy i codzienne oglądanie go w pracy Ale jak tak można w jednej chwili przekreślić wszystko. Nie podejmować prób ratowania. Po prostu odkochał sie narastało to w nim zadecydował i kropka. Stary przedmiot fru do kosza (czytaj mnie). Boje się samotności ....wiem jak wielu ale tak strasznie sie boję

Niestety czytałam już ta książkę ale może warto by było jeszcze raz? Macie rację ale ja sie łudzę że jak będę potulna to może coś sobie przemyśli. Co do moich poprzedniczek tzn. jego partnerek dopiero teraz oczy mi się otworzyły jak poczytałam co on na nie wypisywał. To samo teraz do mnie mówi. Ja też zawierzyłam wszytko Bogu. Odmawiam nowennę. Boje się że jak sie wyprowadzi to już nigdy nie wróci. Jego model postępowania był taki, że daleko nie szukał partnerek ale zawsze odchodził do kogoś nigdy w pustkę. Oj a my jeszcze razem pracujemy i codzienne oglądanie go w pracy Ale jak tak można w jednej chwili przekreślić wszystko. Nie podejmować prób ratowania. Po prostu odkochał sie narastało to w nim zadecydował i kropka. Stary przedmiot fru do kosza (czytaj mnie). Boje się samotności ....wiem jak wielu ale tak strasznie sie boję