[Gintaras]

Witam,
znalazłem to forum, bo moje małżeństwo jest w totalnym kryzysie.
Stając w prawdzie przyznaję, że ja jestem właśnie takim mężem, który zdradzał żonę w perfidny sposób, przez około pół roku. Było to na przełomie 2009/2010 roku. Zachowywałem się wtedy zwyczajnie gorzej niż bydlę (nie obrażając zwierząt). Żona wówczas zażądała, abym wyprowadził się z domu. W tym czasie jednak bardzo się modliła i szukała pomocy wszędzie - nawet u mojego ojca i braci, aby uratować nasze małżeństwo. Zwracali mi oni wówczas uwagę, aby przemyślał, zastanowił się co jest dla mnie ważne. Żona wtedy złożyła pozew o rozwód, ale na szczęście do tego nie doszło. Ale to nie te przemyślenia tak naprawdę skłaniały mnie do powrotu. Nie wiem co za siła mówiła mi, że moja żona jest kobietą, którą tak tylko naprawdę kocham, że to naprawdę kobieta z klasą, że z nikt mnie tak dobrze nie rozumiał, nikt mnie tak naprawdę tak nie pociągał, ani intelektualnie, ani w żaden inny sposób. Byłem wierzący - ale tak powierzchownie - nie rozumiałem wówczas, że ta siła to siła sakramentu. Po około pół roku wróciłem, ale ten powrót nie był taki jak być powinien. Wracałem "na raty" nie zrywając od razu kontaktów z kochanką. Żona złożyła ponowny pozew o rozwód, ale po moim definitywnym zerwaniu z poprzednim życiem zawiesiła sprawę, która to po roku została umorzona.

Po moim definitywnym powrocie nie było łatwo, nie tylko dla mojej żony, ale i dla mnie. Ja miałem świadomość swych grzechów. Jednak mi się wydawało, że cała rodzina żony uważa mnie za intruza. Że myślą że jestem bydlakiem, który nie ma honoru, godności itp., że nie powinienem wracać, a żona że nie powinna mnie przyjąć (rodzice żony i rodzeństwo jej ojca wszyscy są po rozwodach). Z uwagi na nawał pracy zawodowej mojej i pracy oraz nauki żony często korzystaliśmy z pomocy teściowej, która niestety również przekraczała granice. W mojej ocenie była raczej intruzem - dla naszej córki stawiała za wzór swojego syna (brata mojej żony), a ja byłem zawsze tym złym.
Nie piszę tego żeby siebie wybielać, a żonę i jej rodzinę oczerniać. Chcę tylko przekazać sposób myślenia i funkcjonowania tego "złego", który jest sprawcą kryzysu - i po kryzysie, choć nieudolnie, to na swój sposób próbował w swoi m rozumieniu ratować swoje małżeństwo. Budowałem dom, pracowałem zawodowo, na ile umiałem zajmowałem się córką.
Żona twierdziła, że mi wybaczyła, jednak jak się okazało nie było to takie oczywiste. Ja nie wymagałem, ani nie wymagam wybaczenia. Wiem co zrobiłem, ale niestety czasu nie cofnę. Dochodziło między nami do coraz częstszych sprzeczek, gdzie żona zaczęła wracać do wszystkich chwil mojej zdrady i wyrzucała to z siebie. Często była przy tym nasza córka, która jest bardzo zżyta z żoną.
Ja jestem prostym mężczyzną, nie mam usposobienia ani wiedzy humanistycznej. Nie potrafię czarować słówkami, gestami, i itp. Ja nie rozumiałem, jak to jest że żona twierdziła, że mi wybaczyła, a z drugiej strony ciągle mi to wszystko wyrzuca z najdrobniejszymi szczegółami - wręcz z fotograficzną pamięcią. Początkowo traktowałem te zachowania żony jako należną mi pokutę, ale później zacząłem reagować wybuchami gniewu i podniesionym głosem. Ja myślałem, że harując jak wół, budując nasz wspólny dom naprawię krzywdy. Obecnie, gdy stojąc "pod ścianą" zacząłem szukać pomocy (zbyt późno), i w jednej z korespondencji odpisano mi, że gdzie były kwiaty, spacery, kolacje przy świecach. Faktycznie nie było. Ja się chyba nie nadaję do małżeństwa i nie rozumiałem nic z tego jak powinienem zadośćuczynić mojej żonie.
W końcu doszło do tego, że nie było już rozmowy bez wspomnień, wyrzucania mi mojej przeszłości - przez żonę, a teraz już i również przez córkę. Sytuacja stała się katastrofalna kiedy żona niedawno ogłosiła kategoryczną decyzję o rozwodzie. Próbowałem, ją prosić, żeby choć zajrzała na stronę SCYCHAR, ale nie chce o tym słyszeć. Żona jest zagorzałą katoliczką, i oznajmiła mi że słuchała kazań wielu księży, z których to wywnioskowała że ma wolną drogę do rozwodu. Błagałem ją, żeby dać jeszcze jedną szansę, udać się na terapię - mówiła, że tak ja powinienem się leczyć (żona jest psychologiem). Stwierdziła, że ona zrobiła już wszystko i że nic już więcej nie będzie robić. Pewnie ma rację.
Otrzymałem pozew o rozwód. Żona podnosi wobec mnie zarzuty jeszcze sprzed kilku lat zanim zacząłem ją zdradzać.

Tak więc, tak to wygląda to ze strony - mojej strony mojego małżeństwa, które ja zniszczyłem.
Podkreślam, nie chcę siebie wybielać i nikogo nie oskarżam, wiem że za czyny które popełniłem wybaczenie to byłby czysty heroizm. Chce tylko podkreślić, że powrót po zdradzie - a raczej przyjęcie męża po jego zdradach, to nie jest łatwa droga szczególnie dla żon.
Mojego małżeństwa nie udało się uratować.
I tak się zastanawiam i myślę, że dla takich jak ja to chyba też w SYCHARZE nie ma miejsca.

Witam,
znalazłem to forum, bo moje małżeństwo jest w totalnym kryzysie.
Stając w prawdzie przyznaję, że ja jestem właśnie takim mężem, który zdradzał żonę w perfidny sposób, przez około pół roku. Było to na przełomie 2009/2010 roku. Zachowywałem się wtedy zwyczajnie gorzej niż bydlę (nie obrażając zwierząt). Żona wówczas zażądała, abym wyprowadził się z domu. W tym czasie jednak bardzo się modliła i szukała pomocy wszędzie - nawet u mojego ojca i braci, aby uratować nasze małżeństwo. Zwracali mi oni wówczas uwagę, aby przemyślał, zastanowił się co jest dla mnie ważne. Żona wtedy złożyła pozew o rozwód, ale na szczęście do tego nie doszło. Ale to nie te przemyślenia tak naprawdę skłaniały mnie do powrotu. Nie wiem co za siła mówiła mi, że moja żona jest kobietą, którą tak tylko naprawdę kocham, że to naprawdę kobieta z klasą, że z nikt mnie tak dobrze nie rozumiał, nikt mnie tak naprawdę tak nie pociągał, ani intelektualnie, ani w żaden inny sposób. Byłem wierzący - ale tak powierzchownie - nie rozumiałem wówczas, że ta siła to siła sakramentu. Po około pół roku wróciłem, ale ten powrót nie był taki jak być powinien. Wracałem "na raty" nie zrywając od razu kontaktów z kochanką. Żona złożyła ponowny pozew o rozwód, ale po moim definitywnym zerwaniu z poprzednim życiem zawiesiła sprawę, która to po roku została umorzona.

Po moim definitywnym powrocie nie było łatwo, nie tylko dla mojej żony, ale i dla mnie. Ja miałem świadomość swych grzechów. Jednak mi się wydawało, że cała rodzina żony uważa mnie za intruza. Że myślą że jestem bydlakiem, który nie ma honoru, godności itp., że nie powinienem wracać, a żona że nie powinna mnie przyjąć (rodzice żony i rodzeństwo jej ojca wszyscy są po rozwodach). Z uwagi na nawał pracy zawodowej mojej i pracy oraz nauki żony często korzystaliśmy z pomocy teściowej, która niestety również przekraczała granice. W mojej ocenie była raczej intruzem - dla naszej córki stawiała za wzór swojego syna (brata mojej żony), a ja byłem zawsze tym złym.
Nie piszę tego żeby siebie wybielać, a żonę i jej rodzinę oczerniać. Chcę tylko przekazać sposób myślenia i funkcjonowania tego "złego", który jest sprawcą kryzysu - i po kryzysie, choć nieudolnie, to na swój sposób próbował w swoi m rozumieniu ratować swoje małżeństwo. Budowałem dom, pracowałem zawodowo, na ile umiałem zajmowałem się córką.
Żona twierdziła, że mi wybaczyła, jednak jak się okazało nie było to takie oczywiste. Ja nie wymagałem, ani nie wymagam wybaczenia. Wiem co zrobiłem, ale niestety czasu nie cofnę. Dochodziło między nami do coraz częstszych sprzeczek, gdzie żona zaczęła wracać do wszystkich chwil mojej zdrady i wyrzucała to z siebie. Często była przy tym nasza córka, która jest bardzo zżyta z żoną.
Ja jestem prostym mężczyzną, nie mam usposobienia ani wiedzy humanistycznej. Nie potrafię czarować słówkami, gestami, i itp. Ja nie rozumiałem, jak to jest że żona twierdziła, że mi wybaczyła, a z drugiej strony ciągle mi to wszystko wyrzuca z najdrobniejszymi szczegółami - wręcz z fotograficzną pamięcią. Początkowo traktowałem te zachowania żony jako należną mi pokutę, ale później zacząłem reagować wybuchami gniewu i podniesionym głosem. Ja myślałem, że harując jak wół, budując nasz wspólny dom naprawię krzywdy. Obecnie, gdy stojąc "pod ścianą" zacząłem szukać pomocy (zbyt późno), i w jednej z korespondencji odpisano mi, że gdzie były kwiaty, spacery, kolacje przy świecach. Faktycznie nie było. Ja się chyba nie nadaję do małżeństwa i nie rozumiałem nic z tego jak powinienem zadośćuczynić mojej żonie.
W końcu doszło do tego, że nie było już rozmowy bez wspomnień, wyrzucania mi mojej przeszłości - przez żonę, a teraz już i również przez córkę. Sytuacja stała się katastrofalna kiedy żona niedawno ogłosiła kategoryczną decyzję o rozwodzie. Próbowałem, ją prosić, żeby choć zajrzała na stronę SCYCHAR, ale nie chce o tym słyszeć. Żona jest zagorzałą katoliczką, i oznajmiła mi że słuchała kazań wielu księży, z których to wywnioskowała że ma wolną drogę do rozwodu. Błagałem ją, żeby dać jeszcze jedną szansę, udać się na terapię - mówiła, że tak ja powinienem się leczyć (żona jest psychologiem). Stwierdziła, że ona zrobiła już wszystko i że nic już więcej nie będzie robić. Pewnie ma rację.
Otrzymałem pozew o rozwód. Żona podnosi wobec mnie zarzuty jeszcze sprzed kilku lat zanim zacząłem ją zdradzać.

Tak więc, tak to wygląda to ze strony - mojej strony mojego małżeństwa, które ja zniszczyłem.
Podkreślam, nie chcę siebie wybielać i nikogo nie oskarżam, wiem że za czyny które popełniłem wybaczenie to byłby czysty heroizm. Chce tylko podkreślić, że powrót po zdradzie - a raczej przyjęcie męża po jego zdradach, to nie jest łatwa droga szczególnie dla żon.
Mojego małżeństwa nie udało się uratować.
I tak się zastanawiam i myślę, że dla takich jak ja to chyba też w SYCHARZE nie ma miejsca.

[kinga2]

[kinga2]

Gintaras,
nie pisałeś dotąd więc chyba powinieneś mieć własny kącik, zaraz Ci go oddzielę
Zanim jednak to zrobie chce Cię uczulić, abyś z uwagi na dobro wlasne i rodziny, nie podawał zbyt wielu charakterystycznych szczegółów , by osoby trzecie nie mogły Was zidentyfikować i poranić w realu. Net nie jest anonimowy i nie zawsze czytają wpisy na tym forum tylko Sycharki.

Gintaras,
nie pisałeś dotąd więc chyba powinieneś mieć własny kącik, zaraz Ci go oddzielę
Zanim jednak to zrobie chce Cię uczulić, abyś z uwagi na dobro wlasne i rodziny, nie podawał zbyt wielu charakterystycznych szczegółów , by osoby trzecie nie mogły Was zidentyfikować i poranić w realu. Net nie jest anonimowy i nie zawsze czytają wpisy na tym forum tylko Sycharki.

[kinga2]

Gintaras,
podział dokonany, zatem witaj na Forum i w swoim wątku

Gintaras,
podział dokonany, zatem witaj na Forum i w swoim wątku

[Gintaras]

Z kilku wątków, które dotąd przeczytałem wynikało, że gro forumowiczów to jednak osoby, które zostały skrzywdzone przez takich jak ja.

Tym bardziej dziękuję

Z kilku wątków, które dotąd przeczytałem wynikało, że gro forumowiczów to jednak osoby, które zostały skrzywdzone przez takich jak ja.

Tym bardziej dziękuję

[Mirakulum]

7-9 październik nasza wspólnota Sychar i Misjonarze św Rodziny prowadzimy rekolekcje o przebaczeniu i pojednaniu w Ciechocinku

http://ciechocinekmsf.pl/...ar-7-9-paz-2016

zapraszamy samemu lub z małżonką

7-9 październik nasza wspólnota Sychar i Misjonarze św Rodziny prowadzimy rekolekcje o przebaczeniu i pojednaniu w Ciechocinku

http://ciechocinekmsf.pl/...ar-7-9-paz-2016

zapraszamy samemu lub z małżonką

[Gintaras]

W najbliższym czasie, tj. 18 - 23 października wybieram się na Fundament Rekolekcji Ignacjańskich - na które wcześniej się zapisałem. Ale dziękuję za informację.
Od niedawna (zbyt późno) zacząłem poszukiwanie pomocy i dopiero wówczas trafiłem na strony internetowe wspólnoty Sychar. Tak więc, jeżeli będą organizowane podobne rekolekcje w późniejszych terminach, to chętnie skorzystam.
Przekażę też informację żonie, jednak na wszelkie moje propozycje próby pojednania obecnie reakcja żopny jest coraz bardziej agresywna. Czasem nie wiem co jest lepsze w obecnej fazie kryzysu naszego małżeństwa - czy mówić i proponować, czy pokornie się modlić się i prosić Pana Boga o Łaskę dla nas?

W najbliższym czasie, tj. 18 - 23 października wybieram się na Fundament Rekolekcji Ignacjańskich - na które wcześniej się zapisałem. Ale dziękuję za informację.
Od niedawna (zbyt późno) zacząłem poszukiwanie pomocy i dopiero wówczas trafiłem na strony internetowe wspólnoty Sychar. Tak więc, jeżeli będą organizowane podobne rekolekcje w późniejszych terminach, to chętnie skorzystam.
Przekażę też informację żonie, jednak na wszelkie moje propozycje próby pojednania obecnie reakcja żopny jest coraz bardziej agresywna. Czasem nie wiem co jest lepsze w obecnej fazie kryzysu naszego małżeństwa - czy mówić i proponować, czy pokornie się modlić się i prosić Pana Boga o Łaskę dla nas?

[Gintaras]

Niefortunnie napisałem - bo modlić się i prosić Pana Boga o łaskę to trzeba zawsze i wszędzie. Nie wiem czy proponować żonie cokolwiek na obecnym etapie - bo obecnie na moje propozycje żona po prostu reaguje agresywnie, - czy może lepiej nie prowokować, i pozostawić działanie Panu Bogu

Niefortunnie napisałem - bo modlić się i prosić Pana Boga o łaskę to trzeba zawsze i wszędzie. Nie wiem czy proponować żonie cokolwiek na obecnym etapie - bo obecnie na moje propozycje żona po prostu reaguje agresywnie, - czy może lepiej nie prowokować, i pozostawić działanie Panu Bogu

[kenya]

[twardy]

[Gintaras]

Dziękuję za zainteresowanie
zatem spróbuję napisać coś więcej - a jak się zorientowałem sposób moich wyjaśnień i opisu problemu potwierdza już moją prostotę.
-odnośnie wybaczenia to oczywiście że bez wybaczenia nie ma szans na nic, i jest ono niezbędne. Stosując skrót myślowy - że nie wymagałem wybaczenia - to raczej chyba odpowiedź na zarzuty mojej żony, że ona twierdziła, że od niej wymagałem aby mi wybaczyła. Jestem prostakiem, ale takich wymagań nie miałem - wierząc w to co mówiła, że wybaczyła nie mogłem zrozumieć dlaczego jej czyny są takie, a nie inne. A jeśli mi nie wybaczyła, to mogła to od razu powiedzieć. Ja rozumiem, że kaliber moich zdrad i powrotu "na raty" i późniejsze kłótnie, to nie jest sprawa, która spłynie jak po kaczce. Późniejsze moje wściekanie się - że żona mi ciągle wyrzuca wszelkie moje złe zachowania -przy każdej kłótni też dołożyło zła do wszystkiego.
Moja postawa po takich kłótniach to oczywiście zamkniecie w sobie i nie odzywanie się do żony i do córki przez kilka dni - która uczestnicząc w kłótniach zawsze brała stronę matki.Kolejne szczeniackie zachowanie z mojej strony., nie jedzenie posiłków (ale to miałem zawsze że przy stresie nie mogę przyjmować pokarmów). Nawet wyposażenie budowanego domu - które przynajmniej po części razem wybieraliśmy, okazuje się że nadaje się teraz tylko do wymiany.

Chciałem by córka (obecnie już kilkunastoletnia) miała jakieś obowiązki, to też nie dobrze - bo przecież ona wszystko potrafi (ale potrafić, to nie to samo co robić - np sprzątnąć po sobie), a ja się czepiałem. A jak stwierdziłem, że chodzenie do galerii handlowych raz w tygodniu i kupowanie tam byle tylko coś kupić, to przesada przy naszych zarobkach, i jak powiedziałem by nie robić z galerii świątyni, to byłem tyranem.
Żona twierdziła, i nadal twierdzi że wszystko robi dla córki - nawet ten rozwód. Przed ostateczną decyzją kilkukrotnie żona mówiła córce że się ze mną rozwiedzie, a teraz córka boi się, że żona tego nie zrobi. Nawet psycholog - do którego na potrzeby rozwodu żona prowadza dziecko wystawiła stosowne zaświadczenie z treścią jak wyżej.
W pozwie oczywiście podnoszone jest, że nie zajmowałem się domem, że zdradzałem, że stosowałem przemoc psychiczną, itd. Ja nie stosowałem przemocy ani bicia. Wszystkie pieniądze jakie miałem poszły na budowę domu i utrzymanie rodziny. Nie jestem ani pijakiem ani nie palę, ani nie używam narkotyków, nie jestem hazardzistą. Żona jakiś rok temu zaczęła mnie szarpać i zerwała mi łańcuszek z medalikami z szyi. Ja nie będę pisał co żona mówiła do mnie i jak w zasadzie od początku małżeństwa chciała we mnie wszystko pozmieniać. Z perspektywy czasu dziwi mnie czemu wyszła za mnie za mąż - najpierw oprawiła w ramy coś co jej się wydawało, a później próby przerobienia mnie na swój pożądany obraz.
Co do wizyt u psychologa to rozmawiałem z psychologiem świeckim raz - od początku poinformował mnie, że ja też mam prawa - nie tylko żona, i w naszej sytuacji nie warto się bić, bo i tak za dużo mam za uszami - a w tej sytuacji to w grę wchodzi tylko rozwód. Oczywiście praca nad sobą (to wiem że jest niezbędne). Więc podziękowałem za taką pomoc.
Teraz jestem umówiony z psychologiem - księdzem, który prowadzi m.in warsztaty dla małżeństw. Z uwagi na to, że żona jest psychologiem świeckim - trudno mi im w obecnej sytuacji zaufać, a z księdzem będzie mi chyba łatwiej.
Chodziliśmy z żoną kilka razy na rozmowy do - siostry zakonnej w jednym z ośrodków pomocy rodzinie.
Jakie było moje zdziwienie jak siostra (która z żoną jest na stopie koleżeńskiej) powiedziała, że po co się w tej sytuacji męczyć, to może lepiej się rozwieźć. Doznałem wtedy szoku. Poza tym i żona, i ta siostra stwierdziły że jesteśmy z żoną z dwóch różnych światów. I to pewnie też prawda - ja na pewno nie dostrzegałem, tego zła w sobie co widzi żona.
A ksiądz, który udzielał nam sakramentu małżeństwa też stwierdził, że jest przykazanie "nie zabijaj"i żona nie może zabijać siebie w tym związku małżeńskim. Dopiero jak stwierdziłem, że kościół przecież nie dopuszcza rozwodów tylko separację - dopiero wówczas zreflektował się i zapytał "skąd wiem że będzie rozwód?". Skąd wiem ??? jak jest pozew i szantaż ze strony żony.
Reasumując trzeba stwierdzić, że faktycznie wszyscy widzą we mnie samo zło, więc nie może to być nieprawdą.
Co do tego że nie umiem uwodzić, to raczej chyba odstraszam ludzi. Nie jestem ani nie byłem przystojny, to chyba raczej żona (będąc na ostatnim roku studiów) wzięła mnie z myślą, że mnie uformuje. A ta druga kobieta - z którą wówczas pracowałem - pewnie szukała czegokolwiek, i wzięła byle co.

Teraz pisząc to wszystko dociera do mnie, że w zasadzie, to wszyscy mając rację.

Dziękuję za zainteresowanie
zatem spróbuję napisać coś więcej - a jak się zorientowałem sposób moich wyjaśnień i opisu problemu potwierdza już moją prostotę.
-odnośnie wybaczenia to oczywiście że bez wybaczenia nie ma szans na nic, i jest ono niezbędne. Stosując skrót myślowy - że nie wymagałem wybaczenia - to raczej chyba odpowiedź na zarzuty mojej żony, że ona twierdziła, że od niej wymagałem aby mi wybaczyła. Jestem prostakiem, ale takich wymagań nie miałem - wierząc w to co mówiła, że wybaczyła nie mogłem zrozumieć dlaczego jej czyny są takie, a nie inne. A jeśli mi nie wybaczyła, to mogła to od razu powiedzieć. Ja rozumiem, że kaliber moich zdrad i powrotu "na raty" i późniejsze kłótnie, to nie jest sprawa, która spłynie jak po kaczce. Późniejsze moje wściekanie się - że żona mi ciągle wyrzuca wszelkie moje złe zachowania -przy każdej kłótni też dołożyło zła do wszystkiego.
Moja postawa po takich kłótniach to oczywiście zamkniecie w sobie i nie odzywanie się do żony i do córki przez kilka dni - która uczestnicząc w kłótniach zawsze brała stronę matki.Kolejne szczeniackie zachowanie z mojej strony., nie jedzenie posiłków (ale to miałem zawsze że przy stresie nie mogę przyjmować pokarmów). Nawet wyposażenie budowanego domu - które przynajmniej po części razem wybieraliśmy, okazuje się że nadaje się teraz tylko do wymiany.

Chciałem by córka (obecnie już kilkunastoletnia) miała jakieś obowiązki, to też nie dobrze - bo przecież ona wszystko potrafi (ale potrafić, to nie to samo co robić - np sprzątnąć po sobie), a ja się czepiałem. A jak stwierdziłem, że chodzenie do galerii handlowych raz w tygodniu i kupowanie tam byle tylko coś kupić, to przesada przy naszych zarobkach, i jak powiedziałem by nie robić z galerii świątyni, to byłem tyranem.
Żona twierdziła, i nadal twierdzi że wszystko robi dla córki - nawet ten rozwód. Przed ostateczną decyzją kilkukrotnie żona mówiła córce że się ze mną rozwiedzie, a teraz córka boi się, że żona tego nie zrobi. Nawet psycholog - do którego na potrzeby rozwodu żona prowadza dziecko wystawiła stosowne zaświadczenie z treścią jak wyżej.
W pozwie oczywiście podnoszone jest, że nie zajmowałem się domem, że zdradzałem, że stosowałem przemoc psychiczną, itd. Ja nie stosowałem przemocy ani bicia. Wszystkie pieniądze jakie miałem poszły na budowę domu i utrzymanie rodziny. Nie jestem ani pijakiem ani nie palę, ani nie używam narkotyków, nie jestem hazardzistą. Żona jakiś rok temu zaczęła mnie szarpać i zerwała mi łańcuszek z medalikami z szyi. Ja nie będę pisał co żona mówiła do mnie i jak w zasadzie od początku małżeństwa chciała we mnie wszystko pozmieniać. Z perspektywy czasu dziwi mnie czemu wyszła za mnie za mąż - najpierw oprawiła w ramy coś co jej się wydawało, a później próby przerobienia mnie na swój pożądany obraz.
Co do wizyt u psychologa to rozmawiałem z psychologiem świeckim raz - od początku poinformował mnie, że ja też mam prawa - nie tylko żona, i w naszej sytuacji nie warto się bić, bo i tak za dużo mam za uszami - a w tej sytuacji to w grę wchodzi tylko rozwód. Oczywiście praca nad sobą (to wiem że jest niezbędne). Więc podziękowałem za taką pomoc.
Teraz jestem umówiony z psychologiem - księdzem, który prowadzi m.in warsztaty dla małżeństw. Z uwagi na to, że żona jest psychologiem świeckim - trudno mi im w obecnej sytuacji zaufać, a z księdzem będzie mi chyba łatwiej.
Chodziliśmy z żoną kilka razy na rozmowy do - siostry zakonnej w jednym z ośrodków pomocy rodzinie.
Jakie było moje zdziwienie jak siostra (która z żoną jest na stopie koleżeńskiej) powiedziała, że po co się w tej sytuacji męczyć, to może lepiej się rozwieźć. Doznałem wtedy szoku. Poza tym i żona, i ta siostra stwierdziły że jesteśmy z żoną z dwóch różnych światów. I to pewnie też prawda - ja na pewno nie dostrzegałem, tego zła w sobie co widzi żona.
A ksiądz, który udzielał nam sakramentu małżeństwa też stwierdził, że jest przykazanie "nie zabijaj"i żona nie może zabijać siebie w tym związku małżeńskim. Dopiero jak stwierdziłem, że kościół przecież nie dopuszcza rozwodów tylko separację - dopiero wówczas zreflektował się i zapytał "skąd wiem że będzie rozwód?". Skąd wiem ??? jak jest pozew i szantaż ze strony żony.
Reasumując trzeba stwierdzić, że faktycznie wszyscy widzą we mnie samo zło, więc nie może to być nieprawdą.
Co do tego że nie umiem uwodzić, to raczej chyba odstraszam ludzi. Nie jestem ani nie byłem przystojny, to chyba raczej żona (będąc na ostatnim roku studiów) wzięła mnie z myślą, że mnie uformuje. A ta druga kobieta - z którą wówczas pracowałem - pewnie szukała czegokolwiek, i wzięła byle co.

Teraz pisząc to wszystko dociera do mnie, że w zasadzie, to wszyscy mając rację.

[Bety]

cześć Gintaras,

Kenya trochę po Tobie "pojechała", ale zrobiła to raczej z chęci pomocy. Chodzi o to, żeby w sposób jak najbardziej obiektywny (to trudne!) stanąć w prawdzie o sobie samym i pracować nad tym, co należy zmienić.
My znamy Twoją historię z Twojej perspektywy. Czyli jednostronnie.
Zatem będziemy Cię namawiać, słaniać, prowokować do pracy nad sobą i nad Twoimi wadami. Bo tylko na siebie masz wpływ.

Ze swoich przeżyc powiem, że mnie mąż przeprosił za pierwszą zdradę, wyydawało mi się że wybaczyłam, ale też wypominałam. Nie zdawałam sobie wówczas sprawy, co to jest prawdziwe przebaczenie. Dlatego postawa Twojej żony mnie nie dziwi. Została zraniona.

cześć Gintaras,

Kenya trochę po Tobie "pojechała", ale zrobiła to raczej z chęci pomocy. Chodzi o to, żeby w sposób jak najbardziej obiektywny (to trudne!) stanąć w prawdzie o sobie samym i pracować nad tym, co należy zmienić.
My znamy Twoją historię z Twojej perspektywy. Czyli jednostronnie.
Zatem będziemy Cię namawiać, słaniać, prowokować do pracy nad sobą i nad Twoimi wadami. Bo tylko na siebie masz wpływ.

Ze swoich przeżyc powiem, że mnie mąż przeprosił za pierwszą zdradę, wyydawało mi się że wybaczyłam, ale też wypominałam. Nie zdawałam sobie wówczas sprawy, co to jest prawdziwe przebaczenie. Dlatego postawa Twojej żony mnie nie dziwi. Została zraniona.

[Gintaras]

dziękuję i za to,
Mam świadomość że ja przedstawiam swoją prawdę, i że aby obiektywnie spojrzeć na problem należałoby mieć pogląd na zdanie każdej ze stron.

Ja mam świadomość krzywd jakie wyrządziłem żonie i córce. Czasu nie jestem w stanie cofnąć. I rozumiem ją i wiem, że nikogo nie zmienię -jeżeli to możliwe to tylko siebie - jednak nie rozumiem, czemu w tej ostatniej próbie żona nie chce nawet słyszeć o próbach działań zmierzających do pojednania? Tak jakby bała się, że ulegnie i pojedna się ze mną, bo wtedy nie dotrzyma słowa danego córce. A tego przecież nie może zrobić.
Ale ja im powtarzałem - jeżeli najdrobniejsze skaleczenie np. na skórze będziemy ciągle rozdrapywać i szarpać, to nie tylko nie ma mowy aby rana się zabliźniła - przy takim postępowaniu to nawet nie ma mowy o tym, aby krew płynąca z rany zakrzepła i przestało krwawić.

A tak w ogóle to ja jestem nawet wdzięczny za to jechanie po mnie (o ile to było w ogóle jechanie, to chyba bardzo delikatne, nawet nieodczuwalne). Od jakiegoś czasu w zasadzie każdy może to robić kiedy chce i jak chce - oczywiście w pełni oficjalnie i wszędzie, i pod każdą postacią. W zasadzie to chyba jest już mój chleb powszedni. Ja staję z tym czym jestem - nie wypieram się tego co zrobiłem. Tak w ogóle to jeszcze jestem nieprzystosowany społecznie, nieokrzesany, chamski, niepachnący, jestem przemocowcem, kłamcą, leniem i w ogóle samo zło, taki prostak, taki nikt i takie zero, dno dna.
Także jakby ktoś uznał, to proszę jechać dowoli. Przyjmuję wszystko

dziękuję i za to,
Mam świadomość że ja przedstawiam swoją prawdę, i że aby obiektywnie spojrzeć na problem należałoby mieć pogląd na zdanie każdej ze stron.

Ja mam świadomość krzywd jakie wyrządziłem żonie i córce. Czasu nie jestem w stanie cofnąć. I rozumiem ją i wiem, że nikogo nie zmienię -jeżeli to możliwe to tylko siebie - jednak nie rozumiem, czemu w tej ostatniej próbie żona nie chce nawet słyszeć o próbach działań zmierzających do pojednania? Tak jakby bała się, że ulegnie i pojedna się ze mną, bo wtedy nie dotrzyma słowa danego córce. A tego przecież nie może zrobić.
Ale ja im powtarzałem - jeżeli najdrobniejsze skaleczenie np. na skórze będziemy ciągle rozdrapywać i szarpać, to nie tylko nie ma mowy aby rana się zabliźniła - przy takim postępowaniu to nawet nie ma mowy o tym, aby krew płynąca z rany zakrzepła i przestało krwawić.

A tak w ogóle to ja jestem nawet wdzięczny za to jechanie po mnie (o ile to było w ogóle jechanie, to chyba bardzo delikatne, nawet nieodczuwalne). Od jakiegoś czasu w zasadzie każdy może to robić kiedy chce i jak chce - oczywiście w pełni oficjalnie i wszędzie, i pod każdą postacią. W zasadzie to chyba jest już mój chleb powszedni. Ja staję z tym czym jestem - nie wypieram się tego co zrobiłem. Tak w ogóle to jeszcze jestem nieprzystosowany społecznie, nieokrzesany, chamski, niepachnący, jestem przemocowcem, kłamcą, leniem i w ogóle samo zło, taki prostak, taki nikt i takie zero, dno dna.
Także jakby ktoś uznał, to proszę jechać dowoli. Przyjmuję wszystko

[tiliana]