[kasedo]

[Hania-żona]

Nie czekam już dłużej na niego.
Nie umiem na niego patrzeć bez gotowania się w środku.
Sama jestem nędzna, bo co chwilę mu dogryzam.
Cały czas myślałam, że potrafiłabym z nim być, gdyby zerwał romans. Teraz mówi, że zerwał, ale szczerze mówiąc wisi mi to.
Nie wyobrażam sobie życia z tym człowiekiem.

Nie czekam już dłużej na niego.
Nie umiem na niego patrzeć bez gotowania się w środku.
Sama jestem nędzna, bo co chwilę mu dogryzam.
Cały czas myślałam, że potrafiłabym z nim być, gdyby zerwał romans. Teraz mówi, że zerwał, ale szczerze mówiąc wisi mi to.
Nie wyobrażam sobie życia z tym człowiekiem.

[Pavel]

To jest wydaje mi sie jeden z kolejnych etapow ktore przechodzimy w kryzysie.
Efekt Twego cierpienia, ktorego doświadczyłaś w kryzysie.

Nie wiem ile watków przeczytałaś, ja widzę (obserwując z dystansu i siebie), że na początku zazwyczaj sie mocno biczujemy, chcemy powrotu współmałżonków na zasadach nawet naruszających naszą godność, po jakimś zaś czasie to sie może kończyć.
W miejsce tego mogą sie natomiast pojawić negatywne uczucia - żal, chęć rewanżu, gniew, obojętność.
Wydaje mi sie to zupełnie naturalne, zwłaszcza spoglądając na to co sie działo.

Ważne jednak co z tym zrobisz, bo wydaje mi się, że to Twój obszar, Twoja odpowiedzialność.
Od Ciebie zalezy w co to przekujesz i jak się tym zajmiesz.

A skoro na teraz nie chcesz i nie potrafisz - moze daj sobie czas.
Masz do tego prawo :)
Oddaj to Bogu. On Ci pomoże.

To jest wydaje mi sie jeden z kolejnych etapow ktore przechodzimy w kryzysie.
Efekt Twego cierpienia, ktorego doświadczyłaś w kryzysie.

Nie wiem ile watków przeczytałaś, ja widzę (obserwując z dystansu i siebie), że na początku zazwyczaj sie mocno biczujemy, chcemy powrotu współmałżonków na zasadach nawet naruszających naszą godność, po jakimś zaś czasie to sie może kończyć.
W miejsce tego mogą sie natomiast pojawić negatywne uczucia - żal, chęć rewanżu, gniew, obojętność.
Wydaje mi sie to zupełnie naturalne, zwłaszcza spoglądając na to co sie działo.

Ważne jednak co z tym zrobisz, bo wydaje mi się, że to Twój obszar, Twoja odpowiedzialność.
Od Ciebie zalezy w co to przekujesz i jak się tym zajmiesz.

A skoro na teraz nie chcesz i nie potrafisz - moze daj sobie czas.
Masz do tego prawo :)
Oddaj to Bogu. On Ci pomoże.

[Hania-żona]

Pavel,

Trafnie ubrałeś w słowa to, co we mnie siedzi w tym temacie.

Tak sobie myślę, że całe moje kryzysowe mówienie i myślenie: "kocham go, wszystko mu wybaczę, niech tylko wróci" to z miłością nie miało nic wspólnego. To był bardziej strach przed zostaniem samą.

Teraz przychodzi czas na prawdziwą miłość.
Miłość, która jest wyborem i wiernością temu wyborowi.
Niezależnie od tego, czy mąż zostanie z nami, czy odejdzie.

Pavel,

Trafnie ubrałeś w słowa to, co we mnie siedzi w tym temacie.

Tak sobie myślę, że całe moje kryzysowe mówienie i myślenie: "kocham go, wszystko mu wybaczę, niech tylko wróci" to z miłością nie miało nic wspólnego. To był bardziej strach przed zostaniem samą.

Teraz przychodzi czas na prawdziwą miłość.
Miłość, która jest wyborem i wiernością temu wyborowi.
Niezależnie od tego, czy mąż zostanie z nami, czy odejdzie.

[kasedo]

Hania-żona, Pavel, u mnie jest tak samo.....ogromny deficyt miłości....równy strachowi przed samotnoscia.

Hania-żona, Pavel, u mnie jest tak samo.....ogromny deficyt miłości....równy strachowi przed samotnoscia.

[Jacek-sychar]

[Pavel]

Ja lekarzom nie ufam. Przewodnikowi juz chyba zaufałbym bardziej.
To co było jednak sednem Twojej wypowiedzi Jacku chciałbym powtórzyć, bo ja również przez długi czas pokładałem zbyt dużą wiarę we własne siły. I szarpałem się jak ryba w sieci.

Zaufanie Bogu i powierzenie mu zarówno nas samych jak i naszych małżeństw - to chyba kluczowe. Nie potrafiłem tego długo zrozumieć, zresztą wątpie, czy i teraz to wystarczająco rozumiem :)
Po prostu wierzę :) Mój rozum nie wszystko musi ogarniać.

W jakiejś przynajmniej części na szczęście dla siebie w końcu udalo mi się to zrobić.
Wiem, dlaczego nawet - poziom mojej bezsilności sięgnął granicy, wszystkie moje ludzkie działania wydawały sie przynosić więcej szkód, niż pożytku, a ból stawał się zbyt trudny do zniesienia.

Po tym, gdy to zrobiłem zniknął przede wszystkim ten paraliżujący strach.
Zaakceptowałem (przynajmniej w jakiejś części) wszystkie możliwe zakończenia kryzysu.

Ja lekarzom nie ufam. Przewodnikowi juz chyba zaufałbym bardziej.
To co było jednak sednem Twojej wypowiedzi Jacku chciałbym powtórzyć, bo ja również przez długi czas pokładałem zbyt dużą wiarę we własne siły. I szarpałem się jak ryba w sieci.

Zaufanie Bogu i powierzenie mu zarówno nas samych jak i naszych małżeństw - to chyba kluczowe. Nie potrafiłem tego długo zrozumieć, zresztą wątpie, czy i teraz to wystarczająco rozumiem :)
Po prostu wierzę :) Mój rozum nie wszystko musi ogarniać.

W jakiejś przynajmniej części na szczęście dla siebie w końcu udalo mi się to zrobić.
Wiem, dlaczego nawet - poziom mojej bezsilności sięgnął granicy, wszystkie moje ludzkie działania wydawały sie przynosić więcej szkód, niż pożytku, a ból stawał się zbyt trudny do zniesienia.

Po tym, gdy to zrobiłem zniknął przede wszystkim ten paraliżujący strach.
Zaakceptowałem (przynajmniej w jakiejś części) wszystkie możliwe zakończenia kryzysu.

[Hania-żona]

[kasedo]

[Hania-żona]

Witajcie Kochani

Witajcie Kochani

[Hania-żona]

I wiecie co jeszcze?

Coraz częściej patrzę teraz na męża i w sercu myślę: "Kochanie, co Ty sobie zrobiłeś, Ty będziesz żył z poczuciem winy już zawsze...". I jest mi go szczerze szkoda, bo wydaje mi się, że on teraz naprawdę cierpi.
W opozycji do tej myśli jest żal: "Jak mogłeś ?!".

Trudno się żyje z takimi skrajnościami w sercu i w myślach, które nawzajem się przeplataja. Jestem bardzo ekstrawertywna i mój mąż widzi od razu po moim zachowaniu zmiany tych myśli. A one bardzo dynamicznie się zmieniają.

I wiecie co jeszcze?

Coraz częściej patrzę teraz na męża i w sercu myślę: "Kochanie, co Ty sobie zrobiłeś, Ty będziesz żył z poczuciem winy już zawsze...". I jest mi go szczerze szkoda, bo wydaje mi się, że on teraz naprawdę cierpi.
W opozycji do tej myśli jest żal: "Jak mogłeś ?!".

Trudno się żyje z takimi skrajnościami w sercu i w myślach, które nawzajem się przeplataja. Jestem bardzo ekstrawertywna i mój mąż widzi od razu po moim zachowaniu zmiany tych myśli. A one bardzo dynamicznie się zmieniają.