[Hania-żona]

Witajcie Kochani

Bardzo długo nie chciałam się tu zarejestrować, bo przecież jeszcze tydzień-dwa i Bóg uczyni cud. I powstaniemy, Mąż przeprosi. Jasne...

Nasz kryzys trwa już ponad rok. Dla jednych mało. Dla mnie – wieki całe. Jesteśmy małżeństwem od 9 lat. Jesienią ubiegłego roku i mój Mąż, i moja koleżanka (która ma również Męża i Dzieci), która z nim pracuje, zaczęli się ode mnie oddalać. Zimą czułam że jest coś bardzo źle. Kilka tygodni później mój Mąż powiedział wszem i wobec, że nie wie, czy mnie kocha, bo zupa za słona, bo gary nieumyte... Słuchałam tego i nie wierzyłam. Jeszcze we wrześniu Mąż czekał na mnie po powrocie z pracy z czekoladkami, byliśmy szczęśliwi we Wspólnocie, do której należeliśmy, obydwoje byliśmy zadowoleni ze swojej pracy, Dzieci mamy cudowne... A teraz taki straszny kryzys?

Coś mi jednak nie grało w jego tłumaczeniach. Coraz częściej zostawał dłużej w pracy. Pewnego razu znalazłam dowody zdrady z tą koleżanką. Mąż wszystkiego się wyparł a mnie uznał za wariatkę, która ma obsesję na punkcie tej kobiety.

Kolejne tygodnie stawałam na rzęsach, żeby obiady były dobre, naczynia umyte... Ale nic się nie zmieniało. W końcu znalazł się kolejny dowód zdrady, już nie do podważenia. Jakiś czas Mąż był skruszony. Ale potem oziębłość wróciła. Mąż zaczął mnie oskarżać o niepotrzebne kontakty z mężem koleżanki (które nie mają absolutnie żadnego podtekstu towarzyskiego i wszyscy o tym wiemy), o to, że rozmawiałam z naszymi przyjaciółmi i prosiłam ich o pomoc, o radę, o modlitwę.

Od tamtego momentu, Mąż raz mówił, że wszystko skończone, by kilka tygodni później powiedzieć, że jednak uczucie do koleżanki jest prawdziwe. Później mówił, że to skończył, ale bez żadnej skruchy.

Kochani, piszę do Was, ponieważ już nie wiem, co mam robić. Z jednej strony ten koszmarny czas jest czasem mojego nawrócenia, kiedy z osoby praktukującej i - jak sądziłam - wierzącej, stałam się teraz naprawdę wierząca. Zrozumiałam również to, co sama dołożyłam, że doszło do zdrady. Jestem naprawdę świadoma moich wad i chcę nad nimi pracować.

Co robić w sytuacji, gdy wszystko we mnie czuje, że mąż mnie dalej kłamie, że ten romans trwa? Gdy Mąż nie zmienia pracy bo nie widzi takiej potrzeby? Wszyscy dookoła mówią, żebym dłużej nie dawała się tak traktować. No bo jak dlugo można znosić oziębłość, ten wzrok pełen zawiści? Zdradził, nie żałuje, czuję się traktowana jak opiekunka jego Dzieci i służąca w domu. Unika rozmów ze mną.

Przebaczyłam. Czekam, aż "wróci". Ale wiem, że muszę postawić pewne granice. Tylko jak i gdzie?

Witajcie Kochani

Bardzo długo nie chciałam się tu zarejestrować, bo przecież jeszcze tydzień-dwa i Bóg uczyni cud. I powstaniemy, Mąż przeprosi. Jasne...

Nasz kryzys trwa już ponad rok. Dla jednych mało. Dla mnie – wieki całe. Jesteśmy małżeństwem od 9 lat. Jesienią ubiegłego roku i mój Mąż, i moja koleżanka (która ma również Męża i Dzieci), która z nim pracuje, zaczęli się ode mnie oddalać. Zimą czułam że jest coś bardzo źle. Kilka tygodni później mój Mąż powiedział wszem i wobec, że nie wie, czy mnie kocha, bo zupa za słona, bo gary nieumyte... Słuchałam tego i nie wierzyłam. Jeszcze we wrześniu Mąż czekał na mnie po powrocie z pracy z czekoladkami, byliśmy szczęśliwi we Wspólnocie, do której należeliśmy, obydwoje byliśmy zadowoleni ze swojej pracy, Dzieci mamy cudowne... A teraz taki straszny kryzys?

Coś mi jednak nie grało w jego tłumaczeniach. Coraz częściej zostawał dłużej w pracy. Pewnego razu znalazłam dowody zdrady z tą koleżanką. Mąż wszystkiego się wyparł a mnie uznał za wariatkę, która ma obsesję na punkcie tej kobiety.

Kolejne tygodnie stawałam na rzęsach, żeby obiady były dobre, naczynia umyte... Ale nic się nie zmieniało. W końcu znalazł się kolejny dowód zdrady, już nie do podważenia. Jakiś czas Mąż był skruszony. Ale potem oziębłość wróciła. Mąż zaczął mnie oskarżać o niepotrzebne kontakty z mężem koleżanki (które nie mają absolutnie żadnego podtekstu towarzyskiego i wszyscy o tym wiemy), o to, że rozmawiałam z naszymi przyjaciółmi i prosiłam ich o pomoc, o radę, o modlitwę.

Od tamtego momentu, Mąż raz mówił, że wszystko skończone, by kilka tygodni później powiedzieć, że jednak uczucie do koleżanki jest prawdziwe. Później mówił, że to skończył, ale bez żadnej skruchy.

Kochani, piszę do Was, ponieważ już nie wiem, co mam robić. Z jednej strony ten koszmarny czas jest czasem mojego nawrócenia, kiedy z osoby praktukującej i - jak sądziłam - wierzącej, stałam się teraz naprawdę wierząca. Zrozumiałam również to, co sama dołożyłam, że doszło do zdrady. Jestem naprawdę świadoma moich wad i chcę nad nimi pracować.

Co robić w sytuacji, gdy wszystko we mnie czuje, że mąż mnie dalej kłamie, że ten romans trwa? Gdy Mąż nie zmienia pracy bo nie widzi takiej potrzeby? Wszyscy dookoła mówią, żebym dłużej nie dawała się tak traktować. No bo jak dlugo można znosić oziębłość, ten wzrok pełen zawiści? Zdradził, nie żałuje, czuję się traktowana jak opiekunka jego Dzieci i służąca w domu. Unika rozmów ze mną.

Przebaczyłam. Czekam, aż "wróci". Ale wiem, że muszę postawić pewne granice. Tylko jak i gdzie?

[Nirwanna]

Witaj, Haniu, na forum
Na pewno już wyczytałaś na innych wątkach, że internet nie jest anonimowy, stąd sugerujemy powściągliwość w podawaniu szczegółów osobistych - aby ujawnione, jeszcze bardziej nie poraniły Ciebie lub bliskich.

Pytasz

Cytat:

Przebaczyłam. Czekam, aż "wróci". Ale wiem, że muszę postawić pewne granice. Tylko jak i gdzie?

Tak. Granice są. Tam, gdzie Ty je postawisz i będziesz ich konsekwentnie pilnować. Polecam dwie książki "Miłość potrzebuje stanowczości" Dobson, oraz "Granice w relacjach małżeńskich" Cloud i Townsend.
Oraz tak - masz dalej modlić się za męża i jego nawrócenie. Ale tu się odezwałby zapewne Ignacy Loyola i powiedziałby Ci: "módl się jakby wszystko zależało od Boga, ale działaj jakby wszystko zależało od Ciebie". Pomyśl i rozeznaj może właśnie na modlitwie - co realnie jesteś w stanie zrobić, aby obronić siebie i dzieci przed krzywdą?

Zachęcam Cię do zapoznania się z naszymi materiałami sycharowskimi, w tym z nagraniami rekolekcji oraz z naszą sycharowską broszurą (tu jest w pdf-ie do pobrania) - na górze forum są linki do tych materiałów.

Pomodlę się za Ciebie i Twoje małżeństwo.

Witaj, Haniu, na forum
Na pewno już wyczytałaś na innych wątkach, że internet nie jest anonimowy, stąd sugerujemy powściągliwość w podawaniu szczegółów osobistych - aby ujawnione, jeszcze bardziej nie poraniły Ciebie lub bliskich.

Pytasz

Cytat:

Przebaczyłam. Czekam, aż "wróci". Ale wiem, że muszę postawić pewne granice. Tylko jak i gdzie?

Tak. Granice są. Tam, gdzie Ty je postawisz i będziesz ich konsekwentnie pilnować. Polecam dwie książki "Miłość potrzebuje stanowczości" Dobson, oraz "Granice w relacjach małżeńskich" Cloud i Townsend.
Oraz tak - masz dalej modlić się za męża i jego nawrócenie. Ale tu się odezwałby zapewne Ignacy Loyola i powiedziałby Ci: "módl się jakby wszystko zależało od Boga, ale działaj jakby wszystko zależało od Ciebie". Pomyśl i rozeznaj może właśnie na modlitwie - co realnie jesteś w stanie zrobić, aby obronić siebie i dzieci przed krzywdą?

Zachęcam Cię do zapoznania się z naszymi materiałami sycharowskimi, w tym z nagraniami rekolekcji oraz z naszą sycharowską broszurą (tu jest w pdf-ie do pobrania) - na górze forum są linki do tych materiałów.

Pomodlę się za Ciebie i Twoje małżeństwo.

[Hania-żona]

Dzizś rano mnie Duch Święty olśnił.

Po kolejnym spięciu, które niekoniecznie było potrzebne, dotarło do mnie, że moje uwagi w stylu: "Czemu tego nie robisz, skoro zawsze wcześniej tak było?" nie budują jedności, tylko strasznie dzielą. Ja, jako osoba zdradzona i skrzywdzona, oczekuję często od Męża zachowań, które dadzą mi motywację do traktowania go coraz lepiej. Jednocześnie boję się traktować go dobrze i serdecznie, w obawie przed tym, że będzie sobie myślał, że przeszłam do porządku dziennego z jego zdradą i jest mi z tym dobrze...

Oczywiście, mam dni, że się staram. Przygotuję coś smacznego do jedzenia, gryzę się w język, kiedy na jego cięte odzywki też mam ochotę odpowiedzieć podobnie. Ale wtedy przychodzi zawsze myśl: "No wiesz, Ty masz się starać a on ma to gdzieś, nawet cię nie przytuli przecież!". I mój zapał mija. I czekam na jego działania, które nie nadchodzą. Powoduje to we mnie narastające napięcie, które później znajduje ujście w takich własnie sporach...

Równolegle Mąż ciągle tworzy okazje, w których mi dowala. Np. wieczorem, kiedy jest pora kolacji, kąpania dzieci, on wychodzi i nie wraca o godzinie, o której mówił, tylko znacznie później.

Jak pogodzić to wszystko? :(

Dzizś rano mnie Duch Święty olśnił.

Po kolejnym spięciu, które niekoniecznie było potrzebne, dotarło do mnie, że moje uwagi w stylu: "Czemu tego nie robisz, skoro zawsze wcześniej tak było?" nie budują jedności, tylko strasznie dzielą. Ja, jako osoba zdradzona i skrzywdzona, oczekuję często od Męża zachowań, które dadzą mi motywację do traktowania go coraz lepiej. Jednocześnie boję się traktować go dobrze i serdecznie, w obawie przed tym, że będzie sobie myślał, że przeszłam do porządku dziennego z jego zdradą i jest mi z tym dobrze...

Oczywiście, mam dni, że się staram. Przygotuję coś smacznego do jedzenia, gryzę się w język, kiedy na jego cięte odzywki też mam ochotę odpowiedzieć podobnie. Ale wtedy przychodzi zawsze myśl: "No wiesz, Ty masz się starać a on ma to gdzieś, nawet cię nie przytuli przecież!". I mój zapał mija. I czekam na jego działania, które nie nadchodzą. Powoduje to we mnie narastające napięcie, które później znajduje ujście w takich własnie sporach...

Równolegle Mąż ciągle tworzy okazje, w których mi dowala. Np. wieczorem, kiedy jest pora kolacji, kąpania dzieci, on wychodzi i nie wraca o godzinie, o której mówił, tylko znacznie później.

Jak pogodzić to wszystko? :(

[tiliana]

Miłość to nie transakcja handlowa - ja ci coś dam i ty mi też. Właśnie dlatego to jest miłość, że nie wymaga koniecznie wzajemności. Pewnie - wzajemność jest mile widziana, oczekiwana nawet, ale nie jest warunkiem koniecznym do tego, żeby kochać. Uniezależnij te gesty od tego, czy mąż je odwzajemni, niech wynikają tylko z tego, na co sama jesteś gotowa i co sama chcesz dać.

Co do granic, nie podpowiem ci teraz. To jest bardzo trudna sprawa. Musisz odpowiedzieć sobie na pytania, nie tylko gdzie te granice postawić, ale też jak jesteś w stanie ich bronić. Nie stawiaj granic, na obronę których nie jesteś przygotowana... Jeśli trzeba, daj sobie jeszcze czas.
Masz obowiązek chronić siebie przed krzywdą... ale trzeba to zrobić mądrze, zeby było skuteczne. Poczytaj książki, które zaproponowała Nirwanna. Może ci trochę rozjaśnią obraz.

Miłość to nie transakcja handlowa - ja ci coś dam i ty mi też. Właśnie dlatego to jest miłość, że nie wymaga koniecznie wzajemności. Pewnie - wzajemność jest mile widziana, oczekiwana nawet, ale nie jest warunkiem koniecznym do tego, żeby kochać. Uniezależnij te gesty od tego, czy mąż je odwzajemni, niech wynikają tylko z tego, na co sama jesteś gotowa i co sama chcesz dać.

Co do granic, nie podpowiem ci teraz. To jest bardzo trudna sprawa. Musisz odpowiedzieć sobie na pytania, nie tylko gdzie te granice postawić, ale też jak jesteś w stanie ich bronić. Nie stawiaj granic, na obronę których nie jesteś przygotowana... Jeśli trzeba, daj sobie jeszcze czas.
Masz obowiązek chronić siebie przed krzywdą... ale trzeba to zrobić mądrze, zeby było skuteczne. Poczytaj książki, które zaproponowała Nirwanna. Może ci trochę rozjaśnią obraz.

[mare1966]

Witam
Żywisz jakiś specjalny kult do męża i dzieci ?
Tak ich też traktujesz ?
Na czym np. polega ta "cudowność" tych dzieci ?
Kadzisz im , składasz pokłony , usługujesz ?
No , bo wiesz , normalnie to polska pisownia
nie poleca używania dużych liter .


Czy to była ( jest ) tzw. "zdrada emocjonalna" ?
Jeżeli tak , to by mogło tłumaczyć "nie żałowanie" męża .
Ludzie bardzo różnie podchodzą i odbierają czy to zdradę fizyczną czy tę emocjonalną .
To , że mąż się zakochał nie jest jeszcze zbrodnią .
Ważne co było dalej i czy było .
Na podobnej zasadzie można powiedzieć , że czytanie romansów
czy nawet oglądanie seriali to też zdrada ,
bo utożsamiasz się no. z jakąś bohaterką "romansującą" .

Na same uczucia wielkiego wpływu nie mamy , ale na to co robimy
powinniśmy mieć .

Czy ty lubisz siebie ?



Wiem , że może trochę ostro , ale szkoda czasu na głaskanie .
Inni to zrobią .

Witam
Żywisz jakiś specjalny kult do męża i dzieci ?
Tak ich też traktujesz ?
Na czym np. polega ta "cudowność" tych dzieci ?
Kadzisz im , składasz pokłony , usługujesz ?
No , bo wiesz , normalnie to polska pisownia
nie poleca używania dużych liter .


Czy to była ( jest ) tzw. "zdrada emocjonalna" ?
Jeżeli tak , to by mogło tłumaczyć "nie żałowanie" męża .
Ludzie bardzo różnie podchodzą i odbierają czy to zdradę fizyczną czy tę emocjonalną .
To , że mąż się zakochał nie jest jeszcze zbrodnią .
Ważne co było dalej i czy było .
Na podobnej zasadzie można powiedzieć , że czytanie romansów
czy nawet oglądanie seriali to też zdrada ,
bo utożsamiasz się no. z jakąś bohaterką "romansującą" .

Na same uczucia wielkiego wpływu nie mamy , ale na to co robimy
powinniśmy mieć .

Czy ty lubisz siebie ?



Wiem , że może trochę ostro , ale szkoda czasu na głaskanie .
Inni to zrobią .

[mare1966]

[Hania-żona]

[tiliana]

[mare1966]

[tiliana]

[Hania-żona]

Mare,

daleko mi do troskliwej mamuśki. Przeciwnie: ten czas kryzysu pokazuje mi, że za mało mnie było dla dzieci. Tzn, wszystko miały prócz mojej uwagi.

To, że pracuję nad sobą, nad poczuciem wartości, to fakt. Pytanie: dlaczego akurat to pytanie zadałeś?

Dowody... można je interpretować i tak, i tak. Nie będę pisała wszystkiego, co znalazłam. Ale czy zdrada emocjonalna jest "lżejsza", niż fizyczna?

**************

Szczerze: strasznie się boję, że Mąż odejdzie. Że nie będę umiała go zatrzymać. Moje reakcje na jego słowa, zachowania są skrajne. Albo jestem cicha i nic nie mowię, albo (częściej) krzyczę, wypominam, stoję często w pozycji ofiary.

Moja wyobraźnia mi też szkodzi podpowiadając obrazy tego, jak wygląda relacja Męża i koleżanki. Od męża tej kobiety wiem, że u nich w domu jest bardzo podobnie jak u nas. Chwilami mam wrażenie, że oni już sobie wszystko obmyślili, tylko czekają na moment, aż to ja wyrzucę Męża z domu.

A Mąż ciągle, ciągle robi mi kontrę argumentem, ze nie umie mi zaufać, nie wie czy będzie potrafił. Wszystko przez to, że kilkoro naszych wspólnych znajomych wie o naszej sytuacji.

Mare,

daleko mi do troskliwej mamuśki. Przeciwnie: ten czas kryzysu pokazuje mi, że za mało mnie było dla dzieci. Tzn, wszystko miały prócz mojej uwagi.

To, że pracuję nad sobą, nad poczuciem wartości, to fakt. Pytanie: dlaczego akurat to pytanie zadałeś?

Dowody... można je interpretować i tak, i tak. Nie będę pisała wszystkiego, co znalazłam. Ale czy zdrada emocjonalna jest "lżejsza", niż fizyczna?

**************

Szczerze: strasznie się boję, że Mąż odejdzie. Że nie będę umiała go zatrzymać. Moje reakcje na jego słowa, zachowania są skrajne. Albo jestem cicha i nic nie mowię, albo (częściej) krzyczę, wypominam, stoję często w pozycji ofiary.

Moja wyobraźnia mi też szkodzi podpowiadając obrazy tego, jak wygląda relacja Męża i koleżanki. Od męża tej kobiety wiem, że u nich w domu jest bardzo podobnie jak u nas. Chwilami mam wrażenie, że oni już sobie wszystko obmyślili, tylko czekają na moment, aż to ja wyrzucę Męża z domu.

A Mąż ciągle, ciągle robi mi kontrę argumentem, ze nie umie mi zaufać, nie wie czy będzie potrafił. Wszystko przez to, że kilkoro naszych wspólnych znajomych wie o naszej sytuacji.

[tiliana]

Szczerze: jak mąż będzie chciał odejść, to go nie zatrzymasz. Możliwe, ze już odszedl emocjonalnie. ale tylko możliwe, nie sugeruj sie tym.

A co do tego, ze on ci nie umie zaufać, bo komuś powiedziałaś o problemach... znam to z własnego podwórka. U nas ten argument "żył" przez półtora roku? albo i dłużej. Przestał być używany, jak maż się porządnie wziął za siebie i zaczął mierzyć ze swoimi problemami na poważnie. Ignoruj. To jest bardziej JEGO problem, ze ci nie umie zaufać, niz twój. To jemu to zaufanie jest bardziej potrzebne. Tobie też jest potrzebne zaufanie do niego... byle tylko nie wynikało z naiwnosci.

Szczerze: jak mąż będzie chciał odejść, to go nie zatrzymasz. Możliwe, ze już odszedl emocjonalnie. ale tylko możliwe, nie sugeruj sie tym.

A co do tego, ze on ci nie umie zaufać, bo komuś powiedziałaś o problemach... znam to z własnego podwórka. U nas ten argument "żył" przez półtora roku? albo i dłużej. Przestał być używany, jak maż się porządnie wziął za siebie i zaczął mierzyć ze swoimi problemami na poważnie. Ignoruj. To jest bardziej JEGO problem, ze ci nie umie zaufać, niz twój. To jemu to zaufanie jest bardziej potrzebne. Tobie też jest potrzebne zaufanie do niego... byle tylko nie wynikało z naiwnosci.

[Felix]

W kontekscie rozmowy co jest zdradą? Jaka jest definicja. Czy zdradą jest pójście do "łóżka" czy może pocałunek. Co ze zdradą emocjonalną? czy takowa istnieje?
Czy moja żona utrzymując bliskie kontakty z nowo poznanym przyjacielem mnie zdradza? Gdzie są granice?

W kontekscie rozmowy co jest zdradą? Jaka jest definicja. Czy zdradą jest pójście do "łóżka" czy może pocałunek. Co ze zdradą emocjonalną? czy takowa istnieje?
Czy moja żona utrzymując bliskie kontakty z nowo poznanym przyjacielem mnie zdradza? Gdzie są granice?

[tiliana]

Felix, moim zdaniem, nie chodzi o czyn, a o intencję bardziej. Czasami zdradą może być pocałunek, czasami jeden telefon, a czasami głęboka relacja nią nie jest. Spróbuj określić, czym jest wierność - nie tylko w kontekście seksualności... A będziesz miał odpowiedź na to, czym jest zdrada.

Felix, moim zdaniem, nie chodzi o czyn, a o intencję bardziej. Czasami zdradą może być pocałunek, czasami jeden telefon, a czasami głęboka relacja nią nie jest. Spróbuj określić, czym jest wierność - nie tylko w kontekście seksualności... A będziesz miał odpowiedź na to, czym jest zdrada.