[IS7]

Witam, jestem Waszym obserwatorem od maja tego roku ponieważ wtedy zaczął się kryzys w moim małżeństwie. Nie chciałem jednak przystępować do Sycharków ponieważ myślałem, że kryzys minie i że wszystko wróci do normy, a stronę i forum traktowałem jako źródło wzmocnienia, otuchy i nadziei.
Niestety myliłem się i to bardzo.
Jesteśmy w małżeństwie z żoną od ponad 6 lat. Mamy 4 letnią córkę. Ja uważałem, że jest ono dobre. Oczywiście mieliśmy wzloty i upadki (mam na myśli kłótnie, awantury, sprzeczki itp.) ale które małżeństwo nie ma. Z żoną znamy się prawie 14 lat. Nigdy do tej pory się nie rozstaliśmy. Nigdy nie obraziłem żony słownie, nie poniżyłem, nigdy jej nie uderzyłem, nigdy nie zdradziłem, nigdy się nie upiłem (jestem abstynentem, nie palę również). Myślałem że to wystarczy do bycia idealnym albo chociaż dobrym mężem.
Niestety znów się bardzo myliłem.
W maju pokłóciłem się z żoną o drobnostkę. Urosło to do poziomu awantury i nie odzywaliśmy się prawie 2 tygodnie do siebie. Potem znów kłótnia po której wyciągnąłem rękę na zgodę. Stwierdziłem że tak nie może ciągle być żebyśmy popracowali nad sobą. Żona się zgodziła. Następnego dnia jednak bardzo dziwnie się zachowywała w stosunku do mnie. Tak jakby chciała mnie sprowokować i trochę jej się to udało. Znów zacząłem rozmowę o naszej sytuacji wtedy żona stwierdziła, że chce się rozstać na jakiś czas. Czułem jakby przejechał mnie pociąg. Pierwszy raz poczułem ten ból który mam w sobie teraz cały czas. Nie zgodziłem się. Przemyślałem swoje dotychczasowe zachowanie. Było w nim sporo do poprawy (cierpiałem od ponad roku na napady złości podczas kłótni, od kilku lat miałem objawy depresji o czym żona nie wie do dziś choć podejrzewała coś). Wziąłem się za siebie. Po prawie miesiącu niby miłego spędzania razem zapytałem żonę co z nami bo wyczuwałem od niej rosnący dystans. Żona z lekkim uśmiechem i złością stwierdziła, że nic się nie zmieniło i że nie kocha mnie chce się rozstać. Chce sobie wszystko przemyśleć sama. Załamałem się wyszedłem szybko z domu na nocny spacer.
Wyprowadziłem się (mieszkaliśmy w domu jej rodziców gdybyśmy mieli swój nie wyprowadziłbym się ale wtedy żona powiedziała że ona by odeszła do rodziców). Ustaliliśmy że damy sobie 2 miesiące rozstania i zobaczymy co będzie. Ja od razu wiedziałem że nie chce tego i chce inaczej walczyć o nas. Ale nie chciałem być napastliwy i poszedłem żonie na rękę. Zamieszkałem na stancji.
W międzyczasie załamałem się psychicznie. Podpadłem fizycznie. Schudłem ponad 12kg ze stresu. Były dni, że chciałem się pociąć, poddać się. Co ja będę Wam pisać wielu tu przeszło i przechodzi to samo więc wiecie o co mi chodzi.
Mój dzień wyglądał następująco.
Pobudka o 6, modlitwa, Nowenna Pompejańska (zawsze z tajemnica światła) potem przemyślanie przez pół godziny co się dzieje w moim życiu. Leciałem do pracy. Tam zawalałem bo ciągle byłem totalnie załamany. Po pracy szybko leciałem do domu żony zobaczyć się z córką bo bardzo za nią tęskniłem. Żona wtedy zazwyczaj wykorzystywała sytuacje i leciała na zakupy do galerii, do koleżanek, spała sobie, rozmawiała godzinami przez telefon. Starałem się jak tylko była pogoda wychodzić z córką gdziekolwiek. bo olewacki stosunek żony do mnie mnie bardzo bolał. Nie będę wszystkiego pisał ale czułem się tak bardzo poniżony i sponiewierany. Nie dawałem tego po sobie poznać, cały czas pracowałem nad sobą i poprawiałem swoje wady. Zachowanie żony traktowałem jak prowokacje i sprawdzenie. Myślałem że jak zobaczy że mimo to zmieniłem się da nam szanse, żyłem nadzieją.
Od jakiegoś czasu docierały do mnie a to od żony a to od dziecka i znajomych że żona spotyka się z kolegą z pracy. Na początku nic nie podejrzewałem ale te spotkania były dziwnie częste. Nie brałem tego jednak do siebie. Myślałem, że to niemożliwe żeby moja żona zdradzała mnie i to jeszcze z kolegą z pracy.
Minęły 2 miesiące. Po 2 miesiącach doszło do rozmowy. Żona oświadczyła, że to koniec. Chce rozwodu. Myślałem że umrę. Próbowałem rozmawiać, proponowałem terapie, psychologa, wyjazdy. Nic. Mur beton nie do przebicia. Każda próba rozmowy z mojej strony budziła w niej wybuchy złości i krzyków. Zapytałem co tymi 2 miesiącami mojej pracy. Powiedziała że widzi jak bardzo się starałem i zmieniłem ... ale tu cytat MIAŁAM TO W [moderacja dba o język polski] koniec cytatu. ........
W między czasie znów dowiedziałem się że żona spotyka się z tym gościem. On jeździł do niej ona do niego. Dziecko zawoziła do babci a sama go zapraszała. Wtedy byłem prawie pewny że mnie zdradza. Nie miałem jednak dobrego dowodu. Nie wytrzymałem i zapytałem ją o kolegę. Oczywiście się nie przyznała potwierdziła że się z nim spotyka ale na stopie koleżeńskiej i po to aby nasze dzieci się razem bawili (on ma 2). Powiedziała, że nie jest z nim ale kogoś takiego właśnie bardzo by chciała za męża. W głębi serca czuje że jest jednak z nim i nie ma słów żeby opisać co czuje.
Żona chce rozwodu jak najszybciej, bez orzekania o winie. Ja przechodzę traumę życia. Mimo wszystkich pomyj wylanych na mnie kocham ją i chce być z nią nawet jeżeli mnie zdradziła. Mam wielkie poczucie winy że przez moje zaniedbania w małżeństwie tak się stało i mam wielki żal do żony, że nie dała mi drugiej szansy. Nigdy wcześniej nasze małżeństwo czegoś takiego nie przechodziło. Jestem TOTALNIE załamany. Co rano potrzebuje godziny aby móc jakoś funkcjonować. Rzadko widuje córkę, z resztą nie umiem się nawet cieszyć z jej obecności. Znalazłem sobie dodatkową pracę na nocki żeby nie myśleć. Wszyscy mi mówią że się zajeżdżę ale ja muszę bo zwariuje w domu.
Więc sprawa wygląda tak, że żona, osoba na której oparłem swoje życie i szczęście mnie opuszcza, może dla innego może bo mnie ma dość. Ja ją kocham bardzo i tęsknie za nią i córeczką, w ogóle za naszą rodziną. Córka też to przeżywa. Ciągle mnie pyta kiedy znów zamieszkam z nimi (a ma dopiero 4 lata) jest rozerwana emocjonalnie bo jest albo ze mną albo z mamą. Ja chce uratować nasze małżeństwo nawet za cenę swojego poświęcenia się.
Wszystko to mnie strasznie przygniata. Ból, tęsknota, poczucie winy, samotność obawa o przyszłość.
Rozmawiałem z żoną o przysiędze małżeńskiej, ale to też ma w [moderacja dba o język polski] i że chce ułożyć sobie życie z innym facetem. Powiedziała, że najwyżej się nie spotkamy w niebie.
Nic już chyba po ludzku nie da się zrobić. Tylko Bóg mi został, dużo się modlę.
Nawet już nie wiem co pisać, chyba tak zakończę.......

...jeszcze jedno. Doszedł do mnie od kilku dni dodatkowy stres ponieważ czeka mnie sprawa rozwodowa a ja się nie chce zgodzić na rozwód. Na myśl co mnie czeka do przejścia w sądzie dostaje drgawek. Boje się że żona będzie za wszelką cenę chciała rozwodu i zrobi ze mnie ostatniego bydlaka. Chociaż z drugiej strony może dać jej ten rozwód? Chce zrobić tak żebym później w życiu nie żałował że nie walczyłem do końca. Tyle że wtedy czeka mnie ciężka przeprawa.

Dziwie się tylko, że po tym wszystkim tak bardzo dalej ją kocham i że dźwigam ten krzyż co dnia choć jest coraz cięższy. Na myśl że mogę zostać już sam po trzydziestce do końca życia popadam w totalny dół. Żona już dawno zdjęła obrączkę. Ja ma zamiar ją nosić do końca życia choć wydaje się to nierealne a wszyscy pukają się w czoło mówiąc daj sobie spokój, znajdziesz sobie inną lepszą.
Ja bym chciał mieć tą swoją ...........

pozdrawiam

Witam, jestem Waszym obserwatorem od maja tego roku ponieważ wtedy zaczął się kryzys w moim małżeństwie. Nie chciałem jednak przystępować do Sycharków ponieważ myślałem, że kryzys minie i że wszystko wróci do normy, a stronę i forum traktowałem jako źródło wzmocnienia, otuchy i nadziei.
Niestety myliłem się i to bardzo.
Jesteśmy w małżeństwie z żoną od ponad 6 lat. Mamy 4 letnią córkę. Ja uważałem, że jest ono dobre. Oczywiście mieliśmy wzloty i upadki (mam na myśli kłótnie, awantury, sprzeczki itp.) ale które małżeństwo nie ma. Z żoną znamy się prawie 14 lat. Nigdy do tej pory się nie rozstaliśmy. Nigdy nie obraziłem żony słownie, nie poniżyłem, nigdy jej nie uderzyłem, nigdy nie zdradziłem, nigdy się nie upiłem (jestem abstynentem, nie palę również). Myślałem że to wystarczy do bycia idealnym albo chociaż dobrym mężem.
Niestety znów się bardzo myliłem.
W maju pokłóciłem się z żoną o drobnostkę. Urosło to do poziomu awantury i nie odzywaliśmy się prawie 2 tygodnie do siebie. Potem znów kłótnia po której wyciągnąłem rękę na zgodę. Stwierdziłem że tak nie może ciągle być żebyśmy popracowali nad sobą. Żona się zgodziła. Następnego dnia jednak bardzo dziwnie się zachowywała w stosunku do mnie. Tak jakby chciała mnie sprowokować i trochę jej się to udało. Znów zacząłem rozmowę o naszej sytuacji wtedy żona stwierdziła, że chce się rozstać na jakiś czas. Czułem jakby przejechał mnie pociąg. Pierwszy raz poczułem ten ból który mam w sobie teraz cały czas. Nie zgodziłem się. Przemyślałem swoje dotychczasowe zachowanie. Było w nim sporo do poprawy (cierpiałem od ponad roku na napady złości podczas kłótni, od kilku lat miałem objawy depresji o czym żona nie wie do dziś choć podejrzewała coś). Wziąłem się za siebie. Po prawie miesiącu niby miłego spędzania razem zapytałem żonę co z nami bo wyczuwałem od niej rosnący dystans. Żona z lekkim uśmiechem i złością stwierdziła, że nic się nie zmieniło i że nie kocha mnie chce się rozstać. Chce sobie wszystko przemyśleć sama. Załamałem się wyszedłem szybko z domu na nocny spacer.
Wyprowadziłem się (mieszkaliśmy w domu jej rodziców gdybyśmy mieli swój nie wyprowadziłbym się ale wtedy żona powiedziała że ona by odeszła do rodziców). Ustaliliśmy że damy sobie 2 miesiące rozstania i zobaczymy co będzie. Ja od razu wiedziałem że nie chce tego i chce inaczej walczyć o nas. Ale nie chciałem być napastliwy i poszedłem żonie na rękę. Zamieszkałem na stancji.
W międzyczasie załamałem się psychicznie. Podpadłem fizycznie. Schudłem ponad 12kg ze stresu. Były dni, że chciałem się pociąć, poddać się. Co ja będę Wam pisać wielu tu przeszło i przechodzi to samo więc wiecie o co mi chodzi.
Mój dzień wyglądał następująco.
Pobudka o 6, modlitwa, Nowenna Pompejańska (zawsze z tajemnica światła) potem przemyślanie przez pół godziny co się dzieje w moim życiu. Leciałem do pracy. Tam zawalałem bo ciągle byłem totalnie załamany. Po pracy szybko leciałem do domu żony zobaczyć się z córką bo bardzo za nią tęskniłem. Żona wtedy zazwyczaj wykorzystywała sytuacje i leciała na zakupy do galerii, do koleżanek, spała sobie, rozmawiała godzinami przez telefon. Starałem się jak tylko była pogoda wychodzić z córką gdziekolwiek. bo olewacki stosunek żony do mnie mnie bardzo bolał. Nie będę wszystkiego pisał ale czułem się tak bardzo poniżony i sponiewierany. Nie dawałem tego po sobie poznać, cały czas pracowałem nad sobą i poprawiałem swoje wady. Zachowanie żony traktowałem jak prowokacje i sprawdzenie. Myślałem że jak zobaczy że mimo to zmieniłem się da nam szanse, żyłem nadzieją.
Od jakiegoś czasu docierały do mnie a to od żony a to od dziecka i znajomych że żona spotyka się z kolegą z pracy. Na początku nic nie podejrzewałem ale te spotkania były dziwnie częste. Nie brałem tego jednak do siebie. Myślałem, że to niemożliwe żeby moja żona zdradzała mnie i to jeszcze z kolegą z pracy.
Minęły 2 miesiące. Po 2 miesiącach doszło do rozmowy. Żona oświadczyła, że to koniec. Chce rozwodu. Myślałem że umrę. Próbowałem rozmawiać, proponowałem terapie, psychologa, wyjazdy. Nic. Mur beton nie do przebicia. Każda próba rozmowy z mojej strony budziła w niej wybuchy złości i krzyków. Zapytałem co tymi 2 miesiącami mojej pracy. Powiedziała że widzi jak bardzo się starałem i zmieniłem ... ale tu cytat MIAŁAM TO W [moderacja dba o język polski] koniec cytatu. ........
W między czasie znów dowiedziałem się że żona spotyka się z tym gościem. On jeździł do niej ona do niego. Dziecko zawoziła do babci a sama go zapraszała. Wtedy byłem prawie pewny że mnie zdradza. Nie miałem jednak dobrego dowodu. Nie wytrzymałem i zapytałem ją o kolegę. Oczywiście się nie przyznała potwierdziła że się z nim spotyka ale na stopie koleżeńskiej i po to aby nasze dzieci się razem bawili (on ma 2). Powiedziała, że nie jest z nim ale kogoś takiego właśnie bardzo by chciała za męża. W głębi serca czuje że jest jednak z nim i nie ma słów żeby opisać co czuje.
Żona chce rozwodu jak najszybciej, bez orzekania o winie. Ja przechodzę traumę życia. Mimo wszystkich pomyj wylanych na mnie kocham ją i chce być z nią nawet jeżeli mnie zdradziła. Mam wielkie poczucie winy że przez moje zaniedbania w małżeństwie tak się stało i mam wielki żal do żony, że nie dała mi drugiej szansy. Nigdy wcześniej nasze małżeństwo czegoś takiego nie przechodziło. Jestem TOTALNIE załamany. Co rano potrzebuje godziny aby móc jakoś funkcjonować. Rzadko widuje córkę, z resztą nie umiem się nawet cieszyć z jej obecności. Znalazłem sobie dodatkową pracę na nocki żeby nie myśleć. Wszyscy mi mówią że się zajeżdżę ale ja muszę bo zwariuje w domu.
Więc sprawa wygląda tak, że żona, osoba na której oparłem swoje życie i szczęście mnie opuszcza, może dla innego może bo mnie ma dość. Ja ją kocham bardzo i tęsknie za nią i córeczką, w ogóle za naszą rodziną. Córka też to przeżywa. Ciągle mnie pyta kiedy znów zamieszkam z nimi (a ma dopiero 4 lata) jest rozerwana emocjonalnie bo jest albo ze mną albo z mamą. Ja chce uratować nasze małżeństwo nawet za cenę swojego poświęcenia się.
Wszystko to mnie strasznie przygniata. Ból, tęsknota, poczucie winy, samotność obawa o przyszłość.
Rozmawiałem z żoną o przysiędze małżeńskiej, ale to też ma w [moderacja dba o język polski] i że chce ułożyć sobie życie z innym facetem. Powiedziała, że najwyżej się nie spotkamy w niebie.
Nic już chyba po ludzku nie da się zrobić. Tylko Bóg mi został, dużo się modlę.
Nawet już nie wiem co pisać, chyba tak zakończę.......

...jeszcze jedno. Doszedł do mnie od kilku dni dodatkowy stres ponieważ czeka mnie sprawa rozwodowa a ja się nie chce zgodzić na rozwód. Na myśl co mnie czeka do przejścia w sądzie dostaje drgawek. Boje się że żona będzie za wszelką cenę chciała rozwodu i zrobi ze mnie ostatniego bydlaka. Chociaż z drugiej strony może dać jej ten rozwód? Chce zrobić tak żebym później w życiu nie żałował że nie walczyłem do końca. Tyle że wtedy czeka mnie ciężka przeprawa.

Dziwie się tylko, że po tym wszystkim tak bardzo dalej ją kocham i że dźwigam ten krzyż co dnia choć jest coraz cięższy. Na myśl że mogę zostać już sam po trzydziestce do końca życia popadam w totalny dół. Żona już dawno zdjęła obrączkę. Ja ma zamiar ją nosić do końca życia choć wydaje się to nierealne a wszyscy pukają się w czoło mówiąc daj sobie spokój, znajdziesz sobie inną lepszą.
Ja bym chciał mieć tą swoją ...........

pozdrawiam

[Jacek-sychar]

Witaj IS7 na naszym forum

Pamiętaj, że internet nie jest anonimowy. Pisząc nie podawaj danych, które pozwoliłyby na identyfikację Ciebie i Twojej rodziny.

Witaj IS7 na naszym forum

Pamiętaj, że internet nie jest anonimowy. Pisząc nie podawaj danych, które pozwoliłyby na identyfikację Ciebie i Twojej rodziny.

[Bety]

[wertor1]

Witaj teraz nie wpadaj w panikę masz pracę córeczkę ,walcz o nią i kontakty z nią ,załatw dobrego adwokata i w sądzie nie zgódź sie na rozwód,zrób to dla córki,która po latach moze powiedzieć a dlaczego tata tak szybko odpuścił,i nie walczył o mamę?Sam przewód sądowy jest trudny właśnie go przeżywam i jest mi b,ciężko ale widzę na sali męża zagubionego człowieka,zniewolonego grzechem i ja czuję się silna bo jest ze mną Jezus,Nie daj się złamać zobacz jaki swięty czas przechodzimy Rok Miłosierdzia Bożego wizyta Papieża w Polsce zły chce zamącić i coraz więcej rozwodów,Teraz módl sie za żonę moze teraz jesteś jej bardzo potrzebny,bo kto będzie sie za nia modlił,rodzina pewnie ja poprze i nawet przyklaśnie , Bóg jest juz z tobą bo tutaj ciebie skierował do Sycharu,Wazne zebyś był silny dla córki ,i miał regularne wizyty i zeby ona widziała dobrego człowieka,A rozwód przy małoletnich dzieciach może sie przedłuzać i to będzie tylko na twoją korzysć może kochanek nie wytrzyma próby czasu,a zwykleeuforia trwa 3 lata i potem jest szare zycie,Nie zgódź sie odpiszesz na pozew ze kochasz zonę i widzisz szansę poprawy relacji,

Witaj teraz nie wpadaj w panikę masz pracę córeczkę ,walcz o nią i kontakty z nią ,załatw dobrego adwokata i w sądzie nie zgódź sie na rozwód,zrób to dla córki,która po latach moze powiedzieć a dlaczego tata tak szybko odpuścił,i nie walczył o mamę?Sam przewód sądowy jest trudny właśnie go przeżywam i jest mi b,ciężko ale widzę na sali męża zagubionego człowieka,zniewolonego grzechem i ja czuję się silna bo jest ze mną Jezus,Nie daj się złamać zobacz jaki swięty czas przechodzimy Rok Miłosierdzia Bożego wizyta Papieża w Polsce zły chce zamącić i coraz więcej rozwodów,Teraz módl sie za żonę moze teraz jesteś jej bardzo potrzebny,bo kto będzie sie za nia modlił,rodzina pewnie ja poprze i nawet przyklaśnie , Bóg jest juz z tobą bo tutaj ciebie skierował do Sycharu,Wazne zebyś był silny dla córki ,i miał regularne wizyty i zeby ona widziała dobrego człowieka,A rozwód przy małoletnich dzieciach może sie przedłuzać i to będzie tylko na twoją korzysć może kochanek nie wytrzyma próby czasu,a zwykleeuforia trwa 3 lata i potem jest szare zycie,Nie zgódź sie odpiszesz na pozew ze kochasz zonę i widzisz szansę poprawy relacji,

[ryan]

[IS7]

Hej, byłem dziś u dobrego adwokata. Niestety sprawa nie wygląda różowo. Nie mam wystarczających dowodów na to, że żona mnie zdradza, nie stać mnie na detektywa, nie stać mnie na reprezentację mnie w sądzie. Przypominam, że wylądowałem na stancji z niczym i muszę zacząć życie całkowicie od nowa. Jeżeli się nie zgodzę na rozwód to w najlepszym wypadku sąd orzeknie winę obu stron. W najgorszym z mojej winy. Nie wspomnę że wtedy żona w ogóle pójdzie ze mną na wojnę. Teraz przynajmniej mogę widzieć córkę kiedy chce i w miarę normalnie rozmawiamy. Nic z tego chyba nie będzie.

Hej, byłem dziś u dobrego adwokata. Niestety sprawa nie wygląda różowo. Nie mam wystarczających dowodów na to, że żona mnie zdradza, nie stać mnie na detektywa, nie stać mnie na reprezentację mnie w sądzie. Przypominam, że wylądowałem na stancji z niczym i muszę zacząć życie całkowicie od nowa. Jeżeli się nie zgodzę na rozwód to w najlepszym wypadku sąd orzeknie winę obu stron. W najgorszym z mojej winy. Nie wspomnę że wtedy żona w ogóle pójdzie ze mną na wojnę. Teraz przynajmniej mogę widzieć córkę kiedy chce i w miarę normalnie rozmawiamy. Nic z tego chyba nie będzie.

[IS7]

[mare1966]

Szybko się poddajesz .
Po pierwsze , błędem była wyprowadzka .
Tak względem żony ( okazałeś tym słabość )
jak i ewentualnie dla sądu ( jej potencjalny adwokat będzie wciskał ,
że "porzuciłeś rodzinę" ) .
Przecież siłą cię nie wyrzuciła , nie ?
Gada z tobą , bo chce "szybko , bezproblemowo i tanio "
się ciebie pozbyć .
Jak się pozbędzie urzędowo , to córkę bedzie wychowywał "kowalski"
a nie ty .
Będziesz miał prawo "widzeń" i PŁACENIA
na "teoretycznie twoje dziecko" .
Detektywa ci nie potrzeba .
Wystarczą np. zeznania świadka , że wielokrotnie widział
twoją żonę w towarzystwie obcego mężczyzny , a sytuacja
wskazywała na zażyłą znajomość .
( tu ona ma się o co bać , im dowody twardsze tym gorzeh dla niej ) .
Przeanalizuj oczywiscie twoje słabe strony .
Jest faktem , że każdy "facet to świnia" i bardzo marne szanse
abyś ugrał jej wyłaczną winę ( RODK coś na ciebie wynajdzie ) .
Tu adwokat ma rację .
Córki też nie dostaniesz , na 99,9 % .

"Chciałbyn nie żałować kiedyś " napisałeś .
No to niestety kosztuje więcej wysiłku .
Przedłużaj sprawę , rozwód to nie tak chop siup .
W międzyczasie może się wiele podziać .
Daj ty szansę temu Bogu i "wypełnij kupon" , jak w tym kawale o lotto .
Ty niewiele masz już do stracenia .

Szybko się poddajesz .
Po pierwsze , błędem była wyprowadzka .
Tak względem żony ( okazałeś tym słabość )
jak i ewentualnie dla sądu ( jej potencjalny adwokat będzie wciskał ,
że "porzuciłeś rodzinę" ) .
Przecież siłą cię nie wyrzuciła , nie ?
Gada z tobą , bo chce "szybko , bezproblemowo i tanio "
się ciebie pozbyć .
Jak się pozbędzie urzędowo , to córkę bedzie wychowywał "kowalski"
a nie ty .
Będziesz miał prawo "widzeń" i PŁACENIA
na "teoretycznie twoje dziecko" .
Detektywa ci nie potrzeba .
Wystarczą np. zeznania świadka , że wielokrotnie widział
twoją żonę w towarzystwie obcego mężczyzny , a sytuacja
wskazywała na zażyłą znajomość .
( tu ona ma się o co bać , im dowody twardsze tym gorzeh dla niej ) .
Przeanalizuj oczywiscie twoje słabe strony .
Jest faktem , że każdy "facet to świnia" i bardzo marne szanse
abyś ugrał jej wyłaczną winę ( RODK coś na ciebie wynajdzie ) .
Tu adwokat ma rację .
Córki też nie dostaniesz , na 99,9 % .

"Chciałbyn nie żałować kiedyś " napisałeś .
No to niestety kosztuje więcej wysiłku .
Przedłużaj sprawę , rozwód to nie tak chop siup .
W międzyczasie może się wiele podziać .
Daj ty szansę temu Bogu i "wypełnij kupon" , jak w tym kawale o lotto .
Ty niewiele masz już do stracenia .

[ryan]

[mare1966]

Ryan ,
takie rady to się pisze na priv .
Twój post , może przedstawić żona , jako dowód na manipulację .

Trochę jednak za późno na takie odkręcanie , choć w sumie
to ty masz prawo mieszkać u niej w domu .
Nie jest ważne czyja to własność .

Ja bym się rozejrzał czy masz ewentualnych sojusznikow .
Co na to jej rodzice na przykład , może dziedkowie ?

Na ile ona jest twarda w swych planach ?
Im dalej zabrnie tym trudniej odkręcić .
Dobrze byłoby wyeliminować kowalskiego , zniechęcić itp.
Oczywiście wpierw rozeznać sytuację .
Czasem wystarczy , że się taki dowie , że o niego ktoś dopytuje .
Wiadomo przecież , że mąż to wariat .
Po co ryzykować ?

W sumie każda sytuacja jest inna .
Czasem stanowczy opór znięchęci żonę ,
czasem ( jeżeli mocno zdecydowana ) wzmoże tylko jej naciski .
Póki chce rozmawiać o naprawie to warto delikatnie podtrzymywać ,
nawet kosztem dużych ustępstw , ale jeżeli gra twardo ?
Tu nie ma chyba konkretnego wyjścia .
Ustępować czy nie .
Oba są ryzykowne .

Ryan ,
takie rady to się pisze na priv .
Twój post , może przedstawić żona , jako dowód na manipulację .

Trochę jednak za późno na takie odkręcanie , choć w sumie
to ty masz prawo mieszkać u niej w domu .
Nie jest ważne czyja to własność .

Ja bym się rozejrzał czy masz ewentualnych sojusznikow .
Co na to jej rodzice na przykład , może dziedkowie ?

Na ile ona jest twarda w swych planach ?
Im dalej zabrnie tym trudniej odkręcić .
Dobrze byłoby wyeliminować kowalskiego , zniechęcić itp.
Oczywiście wpierw rozeznać sytuację .
Czasem wystarczy , że się taki dowie , że o niego ktoś dopytuje .
Wiadomo przecież , że mąż to wariat .
Po co ryzykować ?

W sumie każda sytuacja jest inna .
Czasem stanowczy opór znięchęci żonę ,
czasem ( jeżeli mocno zdecydowana ) wzmoże tylko jej naciski .
Póki chce rozmawiać o naprawie to warto delikatnie podtrzymywać ,
nawet kosztem dużych ustępstw , ale jeżeli gra twardo ?
Tu nie ma chyba konkretnego wyjścia .
Ustępować czy nie .
Oba są ryzykowne .

[IS7]

Adwokat był na tyle szczery, że powiedział, że bez twardych dowodów na jej zdradę (zdjęcia jak się przytulają, całują, trzymają za rękę) żadne zeznania nic nie zdziałają. Zacytuje adwokata: "od pana przyjedzie autobus świadków i zezna na pana korzyść, od żony przyjedzie autobus świadków i zezna na korzyść żony - sąd na pewno stwierdzi rozwód z winy obustronnej. Nie mówiąc już o smrodzie jaki pozostanie, bo wiadomo, że świadkowie wszystko mogą zeznać".
Sam już nie wiem. Bez adwokata w sądzie mnie zjedzą. Nie stać mnie na niego.
Zastanawiam się czy bezczelnie z powrotem się nie wprowadzić tym bardziej, że mam klucze. Tylko jak znam żonę zacznie się wojna. Może nawet zmieni zamki i wtedy mam pozamiatane a mam tam swoje rzeczy. I co mam dzwonić wtedy po policję?. Jak się nie obrócić pupa z tyłu. Na prawdę nie wiem co robić.
A najgorzej jeżeli sąd orzeknie rozwód wyłącznie z mojej winy. Wtedy dopiero będę miał pozamiatane.
Dziś znów miałem mocne załamanie, każdy dzień to dla mnie ból i cierpienie. Nawet adwokat mi powiedział, że wyglądam źle i potrzebuje psychologa, ale mi się już nie chce łazić po nich wszystkich. Mam problemy ze zdrowiem, zaczyna boleć mnie serducho i mam problemy z ciśnieniem. Zaczyna mi to wszystko zwisać. Zapadam się w sobie.

Adwokat był na tyle szczery, że powiedział, że bez twardych dowodów na jej zdradę (zdjęcia jak się przytulają, całują, trzymają za rękę) żadne zeznania nic nie zdziałają. Zacytuje adwokata: "od pana przyjedzie autobus świadków i zezna na pana korzyść, od żony przyjedzie autobus świadków i zezna na korzyść żony - sąd na pewno stwierdzi rozwód z winy obustronnej. Nie mówiąc już o smrodzie jaki pozostanie, bo wiadomo, że świadkowie wszystko mogą zeznać".
Sam już nie wiem. Bez adwokata w sądzie mnie zjedzą. Nie stać mnie na niego.
Zastanawiam się czy bezczelnie z powrotem się nie wprowadzić tym bardziej, że mam klucze. Tylko jak znam żonę zacznie się wojna. Może nawet zmieni zamki i wtedy mam pozamiatane a mam tam swoje rzeczy. I co mam dzwonić wtedy po policję?. Jak się nie obrócić pupa z tyłu. Na prawdę nie wiem co robić.
A najgorzej jeżeli sąd orzeknie rozwód wyłącznie z mojej winy. Wtedy dopiero będę miał pozamiatane.
Dziś znów miałem mocne załamanie, każdy dzień to dla mnie ból i cierpienie. Nawet adwokat mi powiedział, że wyglądam źle i potrzebuje psychologa, ale mi się już nie chce łazić po nich wszystkich. Mam problemy ze zdrowiem, zaczyna boleć mnie serducho i mam problemy z ciśnieniem. Zaczyna mi to wszystko zwisać. Zapadam się w sobie.

[IS7]

[IS7]

[wertor1]

Swiat się nie kończy nie zamartwiaj się tak ,mi jest może lzej bo mam synów jako oparcie,i synowie nie chcą powrotu męża i mnie syn wyciągał jak byłam w dołku pomyśl o swoim dziecku ,które musi mieć silnego zdrowego ojca żeby mógł z nią sie bawić chodzić na spacery,Rozwodu od razu nie orzekną gdy masz małoletnie dziecko, w moim przypadku idzie szybko a adwokaci mówia rózne rzeczy .Czasami po rozwodzie ludzie sie schodzą z powrotem,Mój maż uparcie dązy do rozwodu też nie mam dowodu że ma kogoś ale trzeba przestać myśleć trzeba zyć i szukać radości bez tej kobiety ,która cie zawiodła to tylko człowiek cie zawiódł,Bóg jest teraz blisko ciebie,

Swiat się nie kończy nie zamartwiaj się tak ,mi jest może lzej bo mam synów jako oparcie,i synowie nie chcą powrotu męża i mnie syn wyciągał jak byłam w dołku pomyśl o swoim dziecku ,które musi mieć silnego zdrowego ojca żeby mógł z nią sie bawić chodzić na spacery,Rozwodu od razu nie orzekną gdy masz małoletnie dziecko, w moim przypadku idzie szybko a adwokaci mówia rózne rzeczy .Czasami po rozwodzie ludzie sie schodzą z powrotem,Mój maż uparcie dązy do rozwodu też nie mam dowodu że ma kogoś ale trzeba przestać myśleć trzeba zyć i szukać radości bez tej kobiety ,która cie zawiodła to tylko człowiek cie zawiódł,Bóg jest teraz blisko ciebie,