[Sinner]

[Nirwanna]

[Sinner]

Na razie o rozdzielności nie ma mowy. Jest natomiast mowa o wyjaśnieniu sytuacji nieruchomości. Myślę, że w dalszej kolejności może być mowa o rozdzielności a później co będzie wstępem do rozwodu.

Na razie o rozdzielności nie ma mowy. Jest natomiast mowa o wyjaśnieniu sytuacji nieruchomości. Myślę, że w dalszej kolejności może być mowa o rozdzielności a później co będzie wstępem do rozwodu.

[twardy]

[Sinner]

[twardy]

[kenya]

[Sinner]

[Sinner]

Bardzo chcę o nas walczyć ale żona buduje wokół siebie mur. Odgradza się nim bo w ten sposób czuje się bezpieczniej co po częśći rozumiem.

Do rzeczy...
Przywiozłem właśnie z wczasów (samotny wyjazd) i wręczyłem żonie drobny damski upominek (ozdoba na ciało) - ku mojemu zaskoczeniu bardzo jej się spodobał (ja się w głębi duszy bardziej ucieszyłem od niej :)) ale ma wielkie opory przed tym aby go przyjąć.
Zostawiła sobie ale mówi że chyba mi go odda (walczy wewnętrznie). Źle się czuje przyjmując bo sama mi nic nie kupiła jak była teraz na swoim wyjeździe - oznajmiłem że nie oczekuje nic w zamian.

Prosiła abym więcej jej już nic nie kupował i obiecał na przyszłość, że nie kupię żadnego prezentu/kwiatów.
Oczywiście nie obiecałem, bo nie chcę nic robić wbrew swojemu sercu :)
Dotychczas za każdym razem gdy coś wręczałem (róża, itp) czuła się niezręcznie i walczyła ze sobą bo w małżeństwie nigdy takiego czegoś nie robiłem.

No i zbliżają się rocznice, m.in. naszego ślubu (której nigdy nie celebrowałem), jej urodziny, imieniny.

Od dawna mam plan wybrać się do niej na rocznicę ślubu z drobnym bukietem albo jednym kwiatkiem i małym załącznikiem.
Ale po ostatnich jej prośbach aby nic nie kupować, mam obawy czy jeśli się wybiorę z w/w do niej to nie doprowadzę jej do stanu gniewu co mogłoby pogorszyć naszą sytuację.
Z drugiej strony rocznica jest na tyle poważna i dotychczas nie dostrzegana że źle bym się czuł gdybym nic z nią nie zrobił.

Bardzo proszę o podpowiedzi.

Czy pójście z drobnym bukietem i prezentem do żony mimo tego co mówiła odnośnie jej oczekiwań to dobry pomysł, czy zostanie odebrane jako dowód miłości?
Nie chciałbym pogarszać naszej sytuacji bo wiem że tylko w zgodzie i zrozumieniu możemy się zbliżyć.

Bardzo chcę o nas walczyć ale żona buduje wokół siebie mur. Odgradza się nim bo w ten sposób czuje się bezpieczniej co po częśći rozumiem.

Do rzeczy...
Przywiozłem właśnie z wczasów (samotny wyjazd) i wręczyłem żonie drobny damski upominek (ozdoba na ciało) - ku mojemu zaskoczeniu bardzo jej się spodobał (ja się w głębi duszy bardziej ucieszyłem od niej :)) ale ma wielkie opory przed tym aby go przyjąć.
Zostawiła sobie ale mówi że chyba mi go odda (walczy wewnętrznie). Źle się czuje przyjmując bo sama mi nic nie kupiła jak była teraz na swoim wyjeździe - oznajmiłem że nie oczekuje nic w zamian.

Prosiła abym więcej jej już nic nie kupował i obiecał na przyszłość, że nie kupię żadnego prezentu/kwiatów.
Oczywiście nie obiecałem, bo nie chcę nic robić wbrew swojemu sercu :)
Dotychczas za każdym razem gdy coś wręczałem (róża, itp) czuła się niezręcznie i walczyła ze sobą bo w małżeństwie nigdy takiego czegoś nie robiłem.

No i zbliżają się rocznice, m.in. naszego ślubu (której nigdy nie celebrowałem), jej urodziny, imieniny.

Od dawna mam plan wybrać się do niej na rocznicę ślubu z drobnym bukietem albo jednym kwiatkiem i małym załącznikiem.
Ale po ostatnich jej prośbach aby nic nie kupować, mam obawy czy jeśli się wybiorę z w/w do niej to nie doprowadzę jej do stanu gniewu co mogłoby pogorszyć naszą sytuację.
Z drugiej strony rocznica jest na tyle poważna i dotychczas nie dostrzegana że źle bym się czuł gdybym nic z nią nie zrobił.

Bardzo proszę o podpowiedzi.

Czy pójście z drobnym bukietem i prezentem do żony mimo tego co mówiła odnośnie jej oczekiwań to dobry pomysł, czy zostanie odebrane jako dowód miłości?
Nie chciałbym pogarszać naszej sytuacji bo wiem że tylko w zgodzie i zrozumieniu możemy się zbliżyć.

[Sinner]

Jakiś czas się nie odzywałem.
No i kupa z tego wszystkiego wychodzi.

Byłem z kwiatkami na rocznicę ślubu - było ciężko ale przyjęła.

Nie chce abym cokolwiek jej przynosił bo to przeszkadza jej w rozstaniu.
W miedzyczasie napisałem do niej list - wyszedł bardzo długi pewnie dlatego że pisany od serca. Spłynał po niej (chyba).
Na chwilę obecną adwokat napisał jej pozew i na 90% jest już złożony w sądzie.

Ja już się poddaje, bo mam związane ręce. Opadają mi siły, jestem bezsilny.
Bardzo ją kocham.
Nie ma nikogo. Mam taką nadzieję. Ufam jej mimo wszystko.

Sama mówi że nie potrafi mi zaufać bo ją opuściłem. Jest bardzo wrażliwą osobą przez co jest kochana. W czasie jej wyprowadzki na stancje dowiedziała się ode mnie o dwóch bardzo przykrych dla niej tajemnicach dotyczących mojej rodziny co ją również zabolało - bo nie mówiłem jej tego (ludzie często o takich sprawach nie mówią, ze wstydu, itp). Boi się że wszystkie złe wydarzenia wrócą ponownie a nie chce ich przeżywać.
Moje wyjaśnienia o mojej niskiej samoocenie która prowadziła do kłótni między nami nie przemawiają do niej. Nie wierzy że z tego się wychodzi, jest przekonana natomiast że to może wrócić.
Przestała we mnie wierzyć co mnie bardzo boli - ja w nią zawsze wierzyłem.
Ostatnie pół roku to dla mnie jakaś trauma. Nie potrafię normalnie pracować, skupić się. Czasami już tak dalej nie mogę. Wyniszczam się wewnętrznie.

Bardzo bardzo wszystkiego żałuję. Wiem że bardzo duża w tym moja wina, wiem że również jest w tym jej wina ale tego nawet jej nie powiem bo od razu odrzuci.

Jakiekolwiek propozycje spotkania są odrzucane - bo nie widzi potrzeby. Jest szalenie uparta i sama jest tego świadoma, jej rodzina również, każdy kto ją zna.
Jakiekolwiek próby przekonania aby spróbować spotykają się z odrzuceniem, dyskusja nt temat jest ucinana. Mam związane ręce.
Jest zdeterminowana się rozwodzić. I na ile ją znam i obserwuję - dopnie tego. Mimo że będzie ją boleć ale to zrobi, przeboleje aby za 2 lata żyło jej się lepiej.

Jak o nią walczyć w tak beznadziejnej sytuacji?
Wciąż się modle ale nie intensywnie. Brakuje mi sił po prostu. Wiem że samą modlitwą nic nie wskóram.

Jakiś czas się nie odzywałem.
No i kupa z tego wszystkiego wychodzi.

Byłem z kwiatkami na rocznicę ślubu - było ciężko ale przyjęła.

Nie chce abym cokolwiek jej przynosił bo to przeszkadza jej w rozstaniu.
W miedzyczasie napisałem do niej list - wyszedł bardzo długi pewnie dlatego że pisany od serca. Spłynał po niej (chyba).
Na chwilę obecną adwokat napisał jej pozew i na 90% jest już złożony w sądzie.

Ja już się poddaje, bo mam związane ręce. Opadają mi siły, jestem bezsilny.
Bardzo ją kocham.
Nie ma nikogo. Mam taką nadzieję. Ufam jej mimo wszystko.

Sama mówi że nie potrafi mi zaufać bo ją opuściłem. Jest bardzo wrażliwą osobą przez co jest kochana. W czasie jej wyprowadzki na stancje dowiedziała się ode mnie o dwóch bardzo przykrych dla niej tajemnicach dotyczących mojej rodziny co ją również zabolało - bo nie mówiłem jej tego (ludzie często o takich sprawach nie mówią, ze wstydu, itp). Boi się że wszystkie złe wydarzenia wrócą ponownie a nie chce ich przeżywać.
Moje wyjaśnienia o mojej niskiej samoocenie która prowadziła do kłótni między nami nie przemawiają do niej. Nie wierzy że z tego się wychodzi, jest przekonana natomiast że to może wrócić.
Przestała we mnie wierzyć co mnie bardzo boli - ja w nią zawsze wierzyłem.
Ostatnie pół roku to dla mnie jakaś trauma. Nie potrafię normalnie pracować, skupić się. Czasami już tak dalej nie mogę. Wyniszczam się wewnętrznie.

Bardzo bardzo wszystkiego żałuję. Wiem że bardzo duża w tym moja wina, wiem że również jest w tym jej wina ale tego nawet jej nie powiem bo od razu odrzuci.

Jakiekolwiek propozycje spotkania są odrzucane - bo nie widzi potrzeby. Jest szalenie uparta i sama jest tego świadoma, jej rodzina również, każdy kto ją zna.
Jakiekolwiek próby przekonania aby spróbować spotykają się z odrzuceniem, dyskusja nt temat jest ucinana. Mam związane ręce.
Jest zdeterminowana się rozwodzić. I na ile ją znam i obserwuję - dopnie tego. Mimo że będzie ją boleć ale to zrobi, przeboleje aby za 2 lata żyło jej się lepiej.

Jak o nią walczyć w tak beznadziejnej sytuacji?
Wciąż się modle ale nie intensywnie. Brakuje mi sił po prostu. Wiem że samą modlitwą nic nie wskóram.

[Sinner]

Jak odbudować zaufanie, sprawić aby zaczęła wierzyć we mnie.

Jak odbudować zaufanie, sprawić aby zaczęła wierzyć we mnie.

[Metanoja1]

[utka2]

Cytat:

No i zbliżają się rocznice, m.in. naszego ślubu (której nigdy nie celebrowałem), jej urodziny, imieniny.

Przepraszam ale się wtrące .... nigdy nie celebrowałes bo co? Bo Ci sie nie chcialo? Bo ważałeś ze to bez znaczenia?

I chcesz żeby zona uwierzyła w Twoje szczere intencje? Prawda jest taka - grunt zapalił Ci sie pod nogami i teoretycznie otworzyłeś oczy. Teoretycznie - oczywiście to moje subiektywne zdanie - ale nieodparcie kojarzy mi sie z moją sytuacją, gdy po raz pierwszy dostałam prezent od męża na rocznice ślubu, dwunastą, wtedy gdy akurat byłam w trakcie romansu.

Tak chciał ratować małzeństwo, ze nawet datę ślubu zapamiętał (bo obrączki już z 6 lat nie nosił, więc nie miał gdzie zerknąć).

Skonczył się romans i skończyło się ratowanie - ja widze to tak, że strefa wpływów wróciła na swoje miejsce. łącznie z aktem własności żony ... i już nie trzeba się starać.



Konkulzja - uważaj z tymi gestami, które pojawiły się dopiero teraz. Moga się wydac fałszywe.

Cytat:

No i zbliżają się rocznice, m.in. naszego ślubu (której nigdy nie celebrowałem), jej urodziny, imieniny.

Przepraszam ale się wtrące .... nigdy nie celebrowałes bo co? Bo Ci sie nie chcialo? Bo ważałeś ze to bez znaczenia?

I chcesz żeby zona uwierzyła w Twoje szczere intencje? Prawda jest taka - grunt zapalił Ci sie pod nogami i teoretycznie otworzyłeś oczy. Teoretycznie - oczywiście to moje subiektywne zdanie - ale nieodparcie kojarzy mi sie z moją sytuacją, gdy po raz pierwszy dostałam prezent od męża na rocznice ślubu, dwunastą, wtedy gdy akurat byłam w trakcie romansu.

Tak chciał ratować małzeństwo, ze nawet datę ślubu zapamiętał (bo obrączki już z 6 lat nie nosił, więc nie miał gdzie zerknąć).

Skonczył się romans i skończyło się ratowanie - ja widze to tak, że strefa wpływów wróciła na swoje miejsce. łącznie z aktem własności żony ... i już nie trzeba się starać.



Konkulzja - uważaj z tymi gestami, które pojawiły się dopiero teraz. Moga się wydac fałszywe.

[utka2]