[tiliana]

Bonaqua - nie tylko ja tak mówię.

Potrzeby siedzą w człowieku jeszcze głębiej niż uczucia - i jeszcze mniejszy mamy na nie wpływ. Jak można oceniać moralnie coś, na co wpływu nie mamy? To tak, jak byś chciała oceniać pod względem moralnym kolor oczu...

Czy moralne albo niemoralne jest to, że ktoś jest głodny? Albo, że chce mu się spać?

Tylko z pozoru te potrzeby to coś innego niż potrzeby społeczne czy seksualne - bo wszystkie są wbudowane w nasz organizm. Im więcej wiem o tym, jak działa mózg człowieka, tym bardziej jestem pod wrażeniem tego, jak to jest genialnie zaplanowane :)

Oceniać moralnie można to, jak się te potrzeby realizuje, wynikające z nich czyny.

Nie będę ci się tłumaczyć ani z ilości czasu spędzanego na forum ani ze stanu mojego małżeństwa - jak ktoś chce wiedzieć, to pyta na priv i wtedy możemy porozmawiać.

Bonaqua - nie tylko ja tak mówię.

Potrzeby siedzą w człowieku jeszcze głębiej niż uczucia - i jeszcze mniejszy mamy na nie wpływ. Jak można oceniać moralnie coś, na co wpływu nie mamy? To tak, jak byś chciała oceniać pod względem moralnym kolor oczu...

Czy moralne albo niemoralne jest to, że ktoś jest głodny? Albo, że chce mu się spać?

Tylko z pozoru te potrzeby to coś innego niż potrzeby społeczne czy seksualne - bo wszystkie są wbudowane w nasz organizm. Im więcej wiem o tym, jak działa mózg człowieka, tym bardziej jestem pod wrażeniem tego, jak to jest genialnie zaplanowane :)

Oceniać moralnie można to, jak się te potrzeby realizuje, wynikające z nich czyny.

Nie będę ci się tłumaczyć ani z ilości czasu spędzanego na forum ani ze stanu mojego małżeństwa - jak ktoś chce wiedzieć, to pyta na priv i wtedy możemy porozmawiać.

[Piotr41]

"Przede wszystkim jednak, w naszym nieidealnym swiecie, zwlaszcza w kryzysie - powiedz partnerowi, ze jego potrzeby to jego sprawa i odpowiedzialnosc ;) "
To chyba nie jest najlepszy moment na takie rozważania, niemniej jednak w korzystnych warunkach tak to powinno działać, i faktyczni nie WYMAGANIE spełniania pragnień, a jedynie PODĄŻANIE I ZROZUMIENIE pragnień współmałżonka. I @ Bonaqua, to ma działać w dwie strony, nie tylko żona skaczące wokół rozkapryszonego męża.
W temacie pozostając, ponieważ wyszło trochę że jestem takim rozkapryszonym Piotrusiem Pnaem co ma niezrealizowane marzenia i pragnienia, kilka słów wyjaśnienia.

Mój brak zaangazowania w dom ma przyczynę w nadmiernym zaangażowaniu w pracę, pracuję na 1,5 etatu, wliczając noce, weekendy, świeta i dni ustawowo wolne. O ile w moim zawodzie jest to zrozumiałe i oczywiste, to nie w takiej ilości.
I teraz pytanie - dlaczego tak musi być?
Odpowiedź jest taka - bo tak chcę, a właściwie chicałem. Stoję u progu zmiany pracy, która mam nadzieję wyjdzie na lepsze, bo pozwoli mi pracować w "normalnych" godzinach i dniach pracy. Moja zona jest pełna wątpliwości i delikatnie mówiąc nie podziela mojego zdania, że normalizacja warunków pracy może nam pomóc.
Dlaczego tak pracowałem przez ostatnie lata?
Ulegałem wymaganiom i sam sobie tez takie wymagania postawiłem. O ile tak było w przeszłości, teraz chcę zmiany.
Jednak wątpliwości jakie sa po stronie mojej żony, każą mi myślec inaczej. Tak jaby chciała żeby nic sie nie zmieniło, a żeby może(?) było inaczej.
Czyli jak mieć ciasteczko i zjeść ciasteczko.

I tu dochodzimy do sprawy która mnie bardziej niepokoi i ostatnio miałem ewidentny dowód że nie mylę sie w mojej ocenie.
Moja teściowa z którą spędzałem weekend (żona na szkoleniu) dała mi do zrozumienia że nie mam prawa decydowac o tym co moja córka ma zrobić i w cyniczny sposób oskarżyła mie o egoizm mówiąc że "ja" ciągle powtrzam co ma robić. Wg mnie, jest to zdecydowanie wejście na mój teren, ktos powie że nie postawiłeś granicy, odpowiem:
-tak nie postawiłem granicy, ale za każdym razem kiedy ją próbowałem postawić, spotykam się z oporem a nawet atakiem na mnie.
Mówiąc wprost - jestem sam na straży tych granic, i choć broniłem i bronię ich nieudolnie, to nikt nie ma prawa tak wchodzić.

Zapytacie "a co to ma wspólnego z pracą i wami?" - ja powiem że nic nie dzieje sie bez przyczyny. To że moja żona miała powysł na małżeństwo aby zaraz po slubie i studiach "wrócić do rodziców, bo tak chciałam" nie jest z niczego. To nie tylko jej wola i decyzja.
Po 15 latach obserwacji mogę to chyba uczciwie powiedzieć, bez popadania w stronniczość.

"Przede wszystkim jednak, w naszym nieidealnym swiecie, zwlaszcza w kryzysie - powiedz partnerowi, ze jego potrzeby to jego sprawa i odpowiedzialnosc ;) "
To chyba nie jest najlepszy moment na takie rozważania, niemniej jednak w korzystnych warunkach tak to powinno działać, i faktyczni nie WYMAGANIE spełniania pragnień, a jedynie PODĄŻANIE I ZROZUMIENIE pragnień współmałżonka. I @ Bonaqua, to ma działać w dwie strony, nie tylko żona skaczące wokół rozkapryszonego męża.
W temacie pozostając, ponieważ wyszło trochę że jestem takim rozkapryszonym Piotrusiem Pnaem co ma niezrealizowane marzenia i pragnienia, kilka słów wyjaśnienia.

Mój brak zaangazowania w dom ma przyczynę w nadmiernym zaangażowaniu w pracę, pracuję na 1,5 etatu, wliczając noce, weekendy, świeta i dni ustawowo wolne. O ile w moim zawodzie jest to zrozumiałe i oczywiste, to nie w takiej ilości.
I teraz pytanie - dlaczego tak musi być?
Odpowiedź jest taka - bo tak chcę, a właściwie chicałem. Stoję u progu zmiany pracy, która mam nadzieję wyjdzie na lepsze, bo pozwoli mi pracować w "normalnych" godzinach i dniach pracy. Moja zona jest pełna wątpliwości i delikatnie mówiąc nie podziela mojego zdania, że normalizacja warunków pracy może nam pomóc.
Dlaczego tak pracowałem przez ostatnie lata?
Ulegałem wymaganiom i sam sobie tez takie wymagania postawiłem. O ile tak było w przeszłości, teraz chcę zmiany.
Jednak wątpliwości jakie sa po stronie mojej żony, każą mi myślec inaczej. Tak jaby chciała żeby nic sie nie zmieniło, a żeby może(?) było inaczej.
Czyli jak mieć ciasteczko i zjeść ciasteczko.

I tu dochodzimy do sprawy która mnie bardziej niepokoi i ostatnio miałem ewidentny dowód że nie mylę sie w mojej ocenie.
Moja teściowa z którą spędzałem weekend (żona na szkoleniu) dała mi do zrozumienia że nie mam prawa decydowac o tym co moja córka ma zrobić i w cyniczny sposób oskarżyła mie o egoizm mówiąc że "ja" ciągle powtrzam co ma robić. Wg mnie, jest to zdecydowanie wejście na mój teren, ktos powie że nie postawiłeś granicy, odpowiem:
-tak nie postawiłem granicy, ale za każdym razem kiedy ją próbowałem postawić, spotykam się z oporem a nawet atakiem na mnie.
Mówiąc wprost - jestem sam na straży tych granic, i choć broniłem i bronię ich nieudolnie, to nikt nie ma prawa tak wchodzić.

Zapytacie "a co to ma wspólnego z pracą i wami?" - ja powiem że nic nie dzieje sie bez przyczyny. To że moja żona miała powysł na małżeństwo aby zaraz po slubie i studiach "wrócić do rodziców, bo tak chciałam" nie jest z niczego. To nie tylko jej wola i decyzja.
Po 15 latach obserwacji mogę to chyba uczciwie powiedzieć, bez popadania w stronniczość.

[tiliana]

Piotr, myślę, że te nasze dyskusje, nawet jeśli teraz nie są dla ciebie specjalnie użyteczne, to wnioski, które z nich sam wyciągniesz, mogą się przydać na innym etapie pracy nad związkiem. także korzystaj - ale też konfrontuj to, co tu piszemy z tym, z czym przychodzi ci się zmierzyć.

Co do granic:

Piotr, myślę, że te nasze dyskusje, nawet jeśli teraz nie są dla ciebie specjalnie użyteczne, to wnioski, które z nich sam wyciągniesz, mogą się przydać na innym etapie pracy nad związkiem. także korzystaj - ale też konfrontuj to, co tu piszemy z tym, z czym przychodzi ci się zmierzyć.

Co do granic:

[Pavel]

[Piotr41]

Małe speostowanie - to moja córka i ja poprosiłem ją aby po obiedzie sprzątnęła kuchnię. Tak jest u nas często że starsza córka sprzata po posiłku, chociaż nie uczestniczy w przygotowaniu.
Kiedy wszedłem do kuchni i zobaczyłem że moja teściowa zastąpiła moją córkę przy sprzataniu, zapytałem dlaczego tak zrobiła (zresztą nie pierwszy raz w tym stylu był ruch).
Śmiejąc mi się w twarz odpowiedziała że córka nie musi tego robić, bo czy ja tak robiłem?
Ja na to że owszem, nie miałem obowiązków w domu (jestem jedynakiem) i dlatego ja chcę nauczyć moje dzieci obowiązkowości (co by nie było ja mam z tym problem i uznaję że to właśnie wyręczanie mnie ma duży wpływ).
Na to usłyszałem że ty ciągle "JA,ja mówię..." i że taki egoista jesteś, ciągle ja.

No moim zdaniem, to jest to nie na miejscu.

Małe speostowanie - to moja córka i ja poprosiłem ją aby po obiedzie sprzątnęła kuchnię. Tak jest u nas często że starsza córka sprzata po posiłku, chociaż nie uczestniczy w przygotowaniu.
Kiedy wszedłem do kuchni i zobaczyłem że moja teściowa zastąpiła moją córkę przy sprzataniu, zapytałem dlaczego tak zrobiła (zresztą nie pierwszy raz w tym stylu był ruch).
Śmiejąc mi się w twarz odpowiedziała że córka nie musi tego robić, bo czy ja tak robiłem?
Ja na to że owszem, nie miałem obowiązków w domu (jestem jedynakiem) i dlatego ja chcę nauczyć moje dzieci obowiązkowości (co by nie było ja mam z tym problem i uznaję że to właśnie wyręczanie mnie ma duży wpływ).
Na to usłyszałem że ty ciągle "JA,ja mówię..." i że taki egoista jesteś, ciągle ja.

No moim zdaniem, to jest to nie na miejscu.

[Lawendowa]

[tiliana]

A, to rzeczywiście teściowa weszła w nieswoje kompetencje.

A, to rzeczywiście teściowa weszła w nieswoje kompetencje.

[Piotr41]

[tiliana]

Ja sobie bardzo cenię niezależność, jaką daje mieszkanie oddzielnie, niż rodzice czy teściowie - ale twoja żona widocznie ma inaczej. W sumie rozumiem, że ta pomoc rodziców jest dla niej bezcenna, ale to może się zmieni, jak TY zaczniesz (po zmianie pracy) pomagać w domu. możesz jej wtedy wytrącić z ręki argument - jeżeli żona będzie miała w tobie pomoc na tyle dużą, że z pomocy rodziców będzie korzystać sporadycznie albo w ogóle.

Jeżeli nie wchodzi, przynajmniej na razie, w grę wyprowadzka, to możesz pomyśleć o tym, jak polepszyć twoją i waszą sytuację.

Zdaje sie, że najbardziej potrzeba ci własnej przestrzeni - zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym.

Dosłownie - to może warto byłoby jednak zorganizować własną kuchnię?

A przenośnie... Rozumiem, ze trudno ci jest stawiać granice i bronić ich za każdym razem, jak teściowie robią coś, co twoim zdaniem przekracza ich kompetencje. Ale też nie zawsze musisz reagować. Nie wszystkiego trzeba zajadle bronić. A już na pewno - nie wszystkiego na raz.

Może jednak warto określić sferę, w której BARDZO ważne jest dla ciebie, żeby do niej się teściowa nie wtrącała i stanowczo, ale uprzejmie, stawiać granice w tej jednej sferze. Jeśli będziesz konsekwentny w tym, to w końcu teściowa powinna ustąpić. Jeżeli nie będziesz - granice stawiane w przyszłości będzie traktowała mniej poważnie. Dlatego ta konsekwencja jest ważna trzeba liczyć siły na zamiary.

Zastanów się, czy jest taka sfera, w której postawienie granic uważasz za możliwe, a jednocześnie jest dla ciebie ważna.

Ja sobie bardzo cenię niezależność, jaką daje mieszkanie oddzielnie, niż rodzice czy teściowie - ale twoja żona widocznie ma inaczej. W sumie rozumiem, że ta pomoc rodziców jest dla niej bezcenna, ale to może się zmieni, jak TY zaczniesz (po zmianie pracy) pomagać w domu. możesz jej wtedy wytrącić z ręki argument - jeżeli żona będzie miała w tobie pomoc na tyle dużą, że z pomocy rodziców będzie korzystać sporadycznie albo w ogóle.

Jeżeli nie wchodzi, przynajmniej na razie, w grę wyprowadzka, to możesz pomyśleć o tym, jak polepszyć twoją i waszą sytuację.

Zdaje sie, że najbardziej potrzeba ci własnej przestrzeni - zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym.

Dosłownie - to może warto byłoby jednak zorganizować własną kuchnię?

A przenośnie... Rozumiem, ze trudno ci jest stawiać granice i bronić ich za każdym razem, jak teściowie robią coś, co twoim zdaniem przekracza ich kompetencje. Ale też nie zawsze musisz reagować. Nie wszystkiego trzeba zajadle bronić. A już na pewno - nie wszystkiego na raz.

Może jednak warto określić sferę, w której BARDZO ważne jest dla ciebie, żeby do niej się teściowa nie wtrącała i stanowczo, ale uprzejmie, stawiać granice w tej jednej sferze. Jeśli będziesz konsekwentny w tym, to w końcu teściowa powinna ustąpić. Jeżeli nie będziesz - granice stawiane w przyszłości będzie traktowała mniej poważnie. Dlatego ta konsekwencja jest ważna trzeba liczyć siły na zamiary.

Zastanów się, czy jest taka sfera, w której postawienie granic uważasz za możliwe, a jednocześnie jest dla ciebie ważna.

[Piotr41]

@tiliana - staram się to zrozumieć i przyznam że z biegiem lat tę cechę straciłem.
Może to odkąd zauważyłem że zainteresowanie mną jest coraz mniejsze?
Nie żebym chciał być w centrum, ale zauważyłem powolne odchodzenie mnie na trzeci plan, a odkąd odszedł teść, mam wrażenie że moją żone wchłonęłą mama.
Sypialnię sprowadzilismy na ten sam poziom co jej, żeby w nocy się nie bała. Żona sprowadziła się do jej łazienki, żeby "mieć bliżej".
Staram się spojrzeć w przeszłość i przeanalizować co we mnie było, co mogło spowodować takie zachowanie żony.
Odpowiedź od niej mam jedną-chodzi o moją bierność wobec zachowania moich rodziców. I to jest fakt. Tak było. Ja po latach, mogę powiedzieć że doskonale ją rozumiem - jako osoba pozostawiona samotnie w walce z osobami "trzecimi" i jako osoba która nie umie sprzeciwić sie woli rodziców.
Tego nauczyła mnie terapia, na którą chodzę. Skąd moja pasywna postawa wobec zachowań rodziców(i nie tylko).

Mam tylko obawę, że wobec upływającego czasu, będzie nam coraz trudniej.
Nie chcę za wszystko obwiniać żony, bo nie tak mam cel.
Ale zauważyłem, że ta wewnetrzna walka samotnie prowadzona jest bardzo ciężka. Bez wsparcia jestem zostawiony sam, a jednak nie sam, bo w małżeństwie, z drugą połową, z którą mam wrażenie że coraz mnie mnie łączy ( prócz dzieci i rachunków).
Bo jeśłi jedno idzie do przodu ( a przynajmniej chce) a drugie stoi w miejscu to rozłam się pogłębia.

Z drugiej strony, nie rozumiem zachowania mojej żony wobec mojej decyzji o zmianie pracy. Ona nie postrzega mojego nadmiernego zaangażownia w prace jako przyczyny rozłamu, nawet ostatnio wyjawiła że obawia się że im mnie więcej będzie w domu, tym będzie gorzej. I dlatego pasuja mi jej coraz to nowe argumenty i lęki przed opuszczeniem dotychczasowego miejsc pracy.
Czasem taka petla mnie całkowicie obezwładnia, dla mnie to jakas niespójność, jak by lewa noga w lewo, a prawa w prawo. Nic do przodu.
Ale nie ma złego, idę odmówić nowennę.

@tiliana - staram się to zrozumieć i przyznam że z biegiem lat tę cechę straciłem.
Może to odkąd zauważyłem że zainteresowanie mną jest coraz mniejsze?
Nie żebym chciał być w centrum, ale zauważyłem powolne odchodzenie mnie na trzeci plan, a odkąd odszedł teść, mam wrażenie że moją żone wchłonęłą mama.
Sypialnię sprowadzilismy na ten sam poziom co jej, żeby w nocy się nie bała. Żona sprowadziła się do jej łazienki, żeby "mieć bliżej".
Staram się spojrzeć w przeszłość i przeanalizować co we mnie było, co mogło spowodować takie zachowanie żony.
Odpowiedź od niej mam jedną-chodzi o moją bierność wobec zachowania moich rodziców. I to jest fakt. Tak było. Ja po latach, mogę powiedzieć że doskonale ją rozumiem - jako osoba pozostawiona samotnie w walce z osobami "trzecimi" i jako osoba która nie umie sprzeciwić sie woli rodziców.
Tego nauczyła mnie terapia, na którą chodzę. Skąd moja pasywna postawa wobec zachowań rodziców(i nie tylko).

Mam tylko obawę, że wobec upływającego czasu, będzie nam coraz trudniej.
Nie chcę za wszystko obwiniać żony, bo nie tak mam cel.
Ale zauważyłem, że ta wewnetrzna walka samotnie prowadzona jest bardzo ciężka. Bez wsparcia jestem zostawiony sam, a jednak nie sam, bo w małżeństwie, z drugą połową, z którą mam wrażenie że coraz mnie mnie łączy ( prócz dzieci i rachunków).
Bo jeśłi jedno idzie do przodu ( a przynajmniej chce) a drugie stoi w miejscu to rozłam się pogłębia.

Z drugiej strony, nie rozumiem zachowania mojej żony wobec mojej decyzji o zmianie pracy. Ona nie postrzega mojego nadmiernego zaangażownia w prace jako przyczyny rozłamu, nawet ostatnio wyjawiła że obawia się że im mnie więcej będzie w domu, tym będzie gorzej. I dlatego pasuja mi jej coraz to nowe argumenty i lęki przed opuszczeniem dotychczasowego miejsc pracy.
Czasem taka petla mnie całkowicie obezwładnia, dla mnie to jakas niespójność, jak by lewa noga w lewo, a prawa w prawo. Nic do przodu.
Ale nie ma złego, idę odmówić nowennę.

[tiliana]

[Piotr41]

OK, teraz mam pytanie do przedstawicielek płci przeciwnej, jak zanęcić do randkowania wiele lat po ślubie, kiedy "stawia opór", tzn twierdzi że to niepotrzebne i że są rzeczy ważniejsze, że dzieci teraz a randki to dla singli i.t.p.
Dla mnie to są oczywiste fasady, mur za którym coś się kryje.

Poza tym, tylko sobie tak skrobnę co by ulżyć - rosną problemy których nie ogarniam, mam głowę jak balon.

OK, teraz mam pytanie do przedstawicielek płci przeciwnej, jak zanęcić do randkowania wiele lat po ślubie, kiedy "stawia opór", tzn twierdzi że to niepotrzebne i że są rzeczy ważniejsze, że dzieci teraz a randki to dla singli i.t.p.
Dla mnie to są oczywiste fasady, mur za którym coś się kryje.

Poza tym, tylko sobie tak skrobnę co by ulżyć - rosną problemy których nie ogarniam, mam głowę jak balon.

[utka2]

[kasedo]

Oddzielna kuchnia...też uważam za dobry pomysł...spróbuj zaangażować żonę w zabawę...kochanie jaka jest twoja wymarzona kuchnia i jeśli jest to możliwe spróbuj zrealizować to marzenie angażując ja i córkę w zakup tego co potrzebne i niezbedne w kuchni....my kiedyś z mężem tak właśnie robiliśmy...nasze marzenia spisane na kartce i wspólne wybieranie, kupowanie, ja kolor, mąż malowanie..byliśmy blisko, razem, z miłością z radością...
Co do prezentów...ja też uwielbiam sprawiać drobne upominki mężowi...nie mam możliwości obecnie, ale zawsze, gdy przyjeżdża coś dla niego mam. Teraz planuje na Mikołaja...masaż tajski dla niego lub dla nas niewielkie pieniądze, a wiem, że jest to jego marzenie...powodzenia Piotr41

Oddzielna kuchnia...też uważam za dobry pomysł...spróbuj zaangażować żonę w zabawę...kochanie jaka jest twoja wymarzona kuchnia i jeśli jest to możliwe spróbuj zrealizować to marzenie angażując ja i córkę w zakup tego co potrzebne i niezbedne w kuchni....my kiedyś z mężem tak właśnie robiliśmy...nasze marzenia spisane na kartce i wspólne wybieranie, kupowanie, ja kolor, mąż malowanie..byliśmy blisko, razem, z miłością z radością...
Co do prezentów...ja też uwielbiam sprawiać drobne upominki mężowi...nie mam możliwości obecnie, ale zawsze, gdy przyjeżdża coś dla niego mam. Teraz planuje na Mikołaja...masaż tajski dla niego lub dla nas niewielkie pieniądze, a wiem, że jest to jego marzenie...powodzenia Piotr41