[balwanek1]

[twardy]

[anuszka2011]

[anuszka2011]

Witajcie,

Dawno tu nic nie pisałam. Pomyślałam sobie, że dam znać co u mnie. Niestety nic dobrego. Małżeństwo z każdym dniem nieuchronnie zmierza ku rozpadowi. Jakieś dwa tygodnie temu dostałam od męża projekt pozwu o rozwód, który samodzielnie sporządził. Przykro było czytać. Same kłamstwa, m.in., że nic nas nie łączyło, mieliśmy znajomych wywodzących się
z obcych sobie środowisk, w tygodniu każde z nas spędzało czas na swoich zainteresowaniach, a w weekend podczas prób wspólnego spędzania czasu nie mogliśmy się porozumieć. Bzdury kompletne.

Wszelkie próby ratowania małżeństwa z mojej strony nie odniosły żadnego rezultatu. Próbowałam nakłonić męża na terapię małżeńską lub na wspólny wyjazd np. na rekolekcje dla małżeństw. W odpowiedzi usłyszałam od niego, że on z tych wszystkich rozwiązań wybiera rozwód.

Ze swojej strony zrobiłam chyba wszystko co byłam w stanie, ale i tak ostatnio usłyszałam od teściowej, że nie zrobiłam nic i że widocznie nie zależy mi na ratowaniu małżeństwa. Do mojej teściowej nie dociera, że jej syn nie przejawia nawet najmniejszej woli naprawy małżeństwa. Jej zdaniem kobieta może wszystko, nawet jak mężczyzna nie chce. Cóż, widocznie nie jestem kobietą.

Od jakichś dwóch miesięcy poważnie myślę o unieważnieniu. Przesłanki ku temu są. Powiedziałam o tym zamiarze mężowi. Przyznam, że gdzieś tam głęboko w sercu miałam taką nadzieję, że się wówczas opamięta. Cóż, myliłam się. Męża nie interesowało nic więcej poza tym, jak rozwiążemy kwestię wspólnego mieszkania - kto je zatrzymuje, kto kogo spłaca. Osiągnęłam tylko to, że teraz przy każdej okazji muszę odpowiadać na męża pytania, czy już napisałam skargę, kiedy ją składam i czy dam mu do przeczytania.

Czy jest osoba trzecia? Nie wiem, nie przyłapałam męża na gorącym uczynku. Było wiele sygnałów, które mogłyby o tym świadczyć, ale mężowi ostatecznie zawsze udało się to sensownie wytłumaczyć. On zapiera się, że nikogo nie ma, że poważnie myśli o byciu singlem, ponieważ po tym co ze mną przeżył nie wierzy już w związki. W każdym bądź razie, jak twierdzi, na pewno na chwilę obecną nie szuka nikogo bo chce odpocząć od związków i mieć czas dla siebie. Brzmi to tak, jakbym go zdradzała, oszukiwała, maltretowała, ciemiężyła i wszystko co najgorsze. Nic podobnego miejsca nie miało. Do idealnej żony dużo mi brakowało - wiem. Bywałam nieznośna, czepiałam się o drobiazgi, krytykowałam, wytykałam błędy, krzyczałam, marudziłam, ale poza tym byłam wierną, uczciwą i oddaną żoną. Jednak jak się okazało - to za mało.

Z resztą, nie wiem w co mam wierzyć. Bo jak wierzyć człowiekowi, który przyznał się że od trzech lat grał, udawał kochającego męża, mówił to co ja chciałam usłyszeć, aby mi się "przymilić".

Ostatnio nawet zaczęłam się zastanawiać czy mój mąż jest normalny. Przyznał mi się, że podpisał w telefonie kolegę, z którym często koresponduje, imieniem pewnej kobiety abym, widząc nadawcę sms-ów, myślała sobie, że coś go z tą kobietą łączy, abym go znienawidziła i nie chciała wrócić do niego. Kto normalny tak robi? Chyba, że to kolejne kłamstwo, aby jednak przekonać mnie, że nie ma żadnej kobiety. Treści sms-ów nie widziałam, więc nie wiem czy to faktycznie pisał kolega czy "koleżanka". W końcu jak w cokolwiek wierzyć komuś, kto tyle czasu grał, kłamał?

Podsumowując, mąż stanowczo mówi, że dla niego nasze małżeństwo jest skończone, że nie ma ono racji bytu, że nie umieliśmy stworzyć domu . Jego zdaniem czas zacząć nowe, lepsze życie, czas zacząć pisać nowy rozdział. Życzy mi z całego serca - jak twierdzi - abym sobie znalazła idealnego mężczyznę itp.

Jak tego słucham, to nadal trudno mi w to uwierzyć. Jeszcze dziewięć miesięcy byliśmy kochającym się małżeństwem, ze wspólnymi planami na przyszłość. Jeszcze wtedy słyszałam od męża, że jestem dla niego jedyna itp., a chwilę później taka zmiana.
Może to wszystko faktycznie była gra z jego strony. Jeśli tak, to należy mu się Oskar! Nabrał nie tylko mnie ale i wszystkich wokół - nasza rodzinę, znajomych, wszystkich, którzy mieli z nami styczność.

Witajcie,

Dawno tu nic nie pisałam. Pomyślałam sobie, że dam znać co u mnie. Niestety nic dobrego. Małżeństwo z każdym dniem nieuchronnie zmierza ku rozpadowi. Jakieś dwa tygodnie temu dostałam od męża projekt pozwu o rozwód, który samodzielnie sporządził. Przykro było czytać. Same kłamstwa, m.in., że nic nas nie łączyło, mieliśmy znajomych wywodzących się
z obcych sobie środowisk, w tygodniu każde z nas spędzało czas na swoich zainteresowaniach, a w weekend podczas prób wspólnego spędzania czasu nie mogliśmy się porozumieć. Bzdury kompletne.

Wszelkie próby ratowania małżeństwa z mojej strony nie odniosły żadnego rezultatu. Próbowałam nakłonić męża na terapię małżeńską lub na wspólny wyjazd np. na rekolekcje dla małżeństw. W odpowiedzi usłyszałam od niego, że on z tych wszystkich rozwiązań wybiera rozwód.

Ze swojej strony zrobiłam chyba wszystko co byłam w stanie, ale i tak ostatnio usłyszałam od teściowej, że nie zrobiłam nic i że widocznie nie zależy mi na ratowaniu małżeństwa. Do mojej teściowej nie dociera, że jej syn nie przejawia nawet najmniejszej woli naprawy małżeństwa. Jej zdaniem kobieta może wszystko, nawet jak mężczyzna nie chce. Cóż, widocznie nie jestem kobietą.

Od jakichś dwóch miesięcy poważnie myślę o unieważnieniu. Przesłanki ku temu są. Powiedziałam o tym zamiarze mężowi. Przyznam, że gdzieś tam głęboko w sercu miałam taką nadzieję, że się wówczas opamięta. Cóż, myliłam się. Męża nie interesowało nic więcej poza tym, jak rozwiążemy kwestię wspólnego mieszkania - kto je zatrzymuje, kto kogo spłaca. Osiągnęłam tylko to, że teraz przy każdej okazji muszę odpowiadać na męża pytania, czy już napisałam skargę, kiedy ją składam i czy dam mu do przeczytania.

Czy jest osoba trzecia? Nie wiem, nie przyłapałam męża na gorącym uczynku. Było wiele sygnałów, które mogłyby o tym świadczyć, ale mężowi ostatecznie zawsze udało się to sensownie wytłumaczyć. On zapiera się, że nikogo nie ma, że poważnie myśli o byciu singlem, ponieważ po tym co ze mną przeżył nie wierzy już w związki. W każdym bądź razie, jak twierdzi, na pewno na chwilę obecną nie szuka nikogo bo chce odpocząć od związków i mieć czas dla siebie. Brzmi to tak, jakbym go zdradzała, oszukiwała, maltretowała, ciemiężyła i wszystko co najgorsze. Nic podobnego miejsca nie miało. Do idealnej żony dużo mi brakowało - wiem. Bywałam nieznośna, czepiałam się o drobiazgi, krytykowałam, wytykałam błędy, krzyczałam, marudziłam, ale poza tym byłam wierną, uczciwą i oddaną żoną. Jednak jak się okazało - to za mało.

Z resztą, nie wiem w co mam wierzyć. Bo jak wierzyć człowiekowi, który przyznał się że od trzech lat grał, udawał kochającego męża, mówił to co ja chciałam usłyszeć, aby mi się "przymilić".

Ostatnio nawet zaczęłam się zastanawiać czy mój mąż jest normalny. Przyznał mi się, że podpisał w telefonie kolegę, z którym często koresponduje, imieniem pewnej kobiety abym, widząc nadawcę sms-ów, myślała sobie, że coś go z tą kobietą łączy, abym go znienawidziła i nie chciała wrócić do niego. Kto normalny tak robi? Chyba, że to kolejne kłamstwo, aby jednak przekonać mnie, że nie ma żadnej kobiety. Treści sms-ów nie widziałam, więc nie wiem czy to faktycznie pisał kolega czy "koleżanka". W końcu jak w cokolwiek wierzyć komuś, kto tyle czasu grał, kłamał?

Podsumowując, mąż stanowczo mówi, że dla niego nasze małżeństwo jest skończone, że nie ma ono racji bytu, że nie umieliśmy stworzyć domu . Jego zdaniem czas zacząć nowe, lepsze życie, czas zacząć pisać nowy rozdział. Życzy mi z całego serca - jak twierdzi - abym sobie znalazła idealnego mężczyznę itp.

Jak tego słucham, to nadal trudno mi w to uwierzyć. Jeszcze dziewięć miesięcy byliśmy kochającym się małżeństwem, ze wspólnymi planami na przyszłość. Jeszcze wtedy słyszałam od męża, że jestem dla niego jedyna itp., a chwilę później taka zmiana.
Może to wszystko faktycznie była gra z jego strony. Jeśli tak, to należy mu się Oskar! Nabrał nie tylko mnie ale i wszystkich wokół - nasza rodzinę, znajomych, wszystkich, którzy mieli z nami styczność.

[Dorota 6]

anuszka2011,
bardzo Ci współczuję tej sytuacji, ode mnie też odszedł mąż, ale na razie nic nie mówi o rozwodzie.
Chciałam Ci coś powiedzieć, czuję, że za zachowaniem Twojego męża stoi osoba trzecia. Takie jest moje odczucie, obym się myliła. Nikt nie chce być sam, mężczyzna nie odchodzi w próżnie, zawsze się za tym coś kryje. To co mówi Twój mąż do Ciebie, jak Ci sugeruje, abyś sobie kogoś znalazła, jest typowe, dla kogoś, kto już jest zainteresowany kimś innym, kto być może już zdradza. Poczekaj na rozwój wypadków, może coś się wyjaśni. Męża nie zmusisz do zmiany swojej decyzji, na razie. Sama widzisz, że Twoje staranie nic nie pomogło, zostaw go, zajmij się tylko sobą.
Anuszko, rozumiem, że rozwodu nie chcesz, tego się trzymaj, niczego mężowi nie ułatwiaj. Przytul się do Jezusa

anuszka2011,
bardzo Ci współczuję tej sytuacji, ode mnie też odszedł mąż, ale na razie nic nie mówi o rozwodzie.
Chciałam Ci coś powiedzieć, czuję, że za zachowaniem Twojego męża stoi osoba trzecia. Takie jest moje odczucie, obym się myliła. Nikt nie chce być sam, mężczyzna nie odchodzi w próżnie, zawsze się za tym coś kryje. To co mówi Twój mąż do Ciebie, jak Ci sugeruje, abyś sobie kogoś znalazła, jest typowe, dla kogoś, kto już jest zainteresowany kimś innym, kto być może już zdradza. Poczekaj na rozwój wypadków, może coś się wyjaśni. Męża nie zmusisz do zmiany swojej decyzji, na razie. Sama widzisz, że Twoje staranie nic nie pomogło, zostaw go, zajmij się tylko sobą.
Anuszko, rozumiem, że rozwodu nie chcesz, tego się trzymaj, niczego mężowi nie ułatwiaj. Przytul się do Jezusa

[anuszka2011]

Regularnie zaglądam na forum, czytam nowe wątki szukając sytuacji podobnej do mojej, bo nie mam już pomysłu co robić.

Pracować nad sobą, zająć się sobą - to robię cały czas z lepszym lub gorszym rezultatem. Ostatnio koleżanka powiedziała mi, że bardzo się zmieniłam przez ten ostatni czas i zrobiłam duży przeskok między tym co było pół roku temu a co jest teraz. Osobom z zewnątrz chyba łatwiej to zauważyć.
Ogólnie to potrafię sobie zorganizować sama czas, wyjść z domu i nie wyglądać jak siedem nieszczęść

Tylko co z małżeństwem? Czy faktycznie nadal nie robić nic?

Jakiś czas temu pojawił się w mojej głowie pomysł wystąpienia ze skargą o unieważnienie małżeństwa. Skargę napisałam, ale nie złożyłam jej. Chyba jakoś nie umiem sobie wyobrazić tego, że nasze małżeństwo mogłoby zostać unieważnione tak jakbyśmy nigdy mężem i żoną nie byli.

Sytuacja obecnie wygląda tak, że mąż częściej nocuje w domu. Ale jak wraca do domu to od razu idzie prosto do swojego pokoju, zamyka drzwi i siedzi przy komputerze przy zgaszonym świetle. I tak cały wieczór. Dopóki ja krążę po mieszkaniu to raczej nie wychodzi ze swojego pokoju, chyba że do toalety. Dopiero koło północy słyszę jak wychodzi, wtedy dopiero je kolację, wykonuje wieczorną toaletę i kładzie się spać.
Rano się spotykamy, ale raczej nie odzywamy się do siebie. Wychodzimy o tej samej godzinie do pracy. Mąż wsiada w samochód, a ja idę na przystanek autobusowy mimo, że jedziemy w tym samym kierunku. Samochód jest wspólny choć mój mąż przypisał sobie do niego wszelkie prawa.

Sytuacja jest co najmniej dziwna. Trochę się już do tego wszystkiego przyzwyczaiłam, ale czasami jak się nad tym zatrzymam, to myślę sobie że to jest chore. Tylko jak to zmienić?

Wcześniej próbowałam z mężem rozmawiać tak po prostu na neutralne tematy. Szłam do niego do pokoju i opowiadałam jakąś anegdotkę z pracy, pytałam jak mu minął dzień itp., ale to u niego budziło złość. Nie odrywał wzroku od ekranu komputera, coś odburknął, albo w ogóle nie odpowiedział nic, a czasami po prostu mówił, że mu przeszkadzam i żebym wyszła i zamknęła drzwi.

Raz się zdarzyło, że był bardziej skory do rozmowy więc zapytałam delikatnie czy nie zgodziłby się, abym zapisała nas na spotkania małżeńskie, które będą się niedługo w naszym mieście odbywały. Żeby go nie przestraszyć zaznaczyłam od razu, że do niczego go to nie zobowiązuje, a jak faktycznie nic się nie zmieni po tych rekolekcjach to będziemy przynajmniej mieli pewność że zrobiliśmy co się dało, a mimo to i tak nie wyszło. Najpierw zaczął się wykręcać brakiem czasu, ale kiedy zbijałam jego kolejne argumenty powiedział, że dla niego to już nie jest małżeństwo, że on mnie już nie kocha, że życie jest za krótkie aby podejmować złe decyzje itd.

Wobec tego przestałam się narzucać, odsunęłam się i postanowiłam, że nic nie będę robić, a jedynie modlić się za niego i za nasze małżeństwo, ale widzę jak z dnia na dzień stajemy się sobie coraz bardziej obcymi ludźmi i rośnie między nami dystans.

Nie wiem co robić, bo z jednej strony mam świadomość tego, że nie mam wpływu na męża, a z drugiej strony mam wyrzuty sumienia bo wydaje mi się, że bezczynnie patrzę jak moje małżeństwo umiera.

Regularnie zaglądam na forum, czytam nowe wątki szukając sytuacji podobnej do mojej, bo nie mam już pomysłu co robić.

Pracować nad sobą, zająć się sobą - to robię cały czas z lepszym lub gorszym rezultatem. Ostatnio koleżanka powiedziała mi, że bardzo się zmieniłam przez ten ostatni czas i zrobiłam duży przeskok między tym co było pół roku temu a co jest teraz. Osobom z zewnątrz chyba łatwiej to zauważyć.
Ogólnie to potrafię sobie zorganizować sama czas, wyjść z domu i nie wyglądać jak siedem nieszczęść

Tylko co z małżeństwem? Czy faktycznie nadal nie robić nic?

Jakiś czas temu pojawił się w mojej głowie pomysł wystąpienia ze skargą o unieważnienie małżeństwa. Skargę napisałam, ale nie złożyłam jej. Chyba jakoś nie umiem sobie wyobrazić tego, że nasze małżeństwo mogłoby zostać unieważnione tak jakbyśmy nigdy mężem i żoną nie byli.

Sytuacja obecnie wygląda tak, że mąż częściej nocuje w domu. Ale jak wraca do domu to od razu idzie prosto do swojego pokoju, zamyka drzwi i siedzi przy komputerze przy zgaszonym świetle. I tak cały wieczór. Dopóki ja krążę po mieszkaniu to raczej nie wychodzi ze swojego pokoju, chyba że do toalety. Dopiero koło północy słyszę jak wychodzi, wtedy dopiero je kolację, wykonuje wieczorną toaletę i kładzie się spać.
Rano się spotykamy, ale raczej nie odzywamy się do siebie. Wychodzimy o tej samej godzinie do pracy. Mąż wsiada w samochód, a ja idę na przystanek autobusowy mimo, że jedziemy w tym samym kierunku. Samochód jest wspólny choć mój mąż przypisał sobie do niego wszelkie prawa.

Sytuacja jest co najmniej dziwna. Trochę się już do tego wszystkiego przyzwyczaiłam, ale czasami jak się nad tym zatrzymam, to myślę sobie że to jest chore. Tylko jak to zmienić?

Wcześniej próbowałam z mężem rozmawiać tak po prostu na neutralne tematy. Szłam do niego do pokoju i opowiadałam jakąś anegdotkę z pracy, pytałam jak mu minął dzień itp., ale to u niego budziło złość. Nie odrywał wzroku od ekranu komputera, coś odburknął, albo w ogóle nie odpowiedział nic, a czasami po prostu mówił, że mu przeszkadzam i żebym wyszła i zamknęła drzwi.

Raz się zdarzyło, że był bardziej skory do rozmowy więc zapytałam delikatnie czy nie zgodziłby się, abym zapisała nas na spotkania małżeńskie, które będą się niedługo w naszym mieście odbywały. Żeby go nie przestraszyć zaznaczyłam od razu, że do niczego go to nie zobowiązuje, a jak faktycznie nic się nie zmieni po tych rekolekcjach to będziemy przynajmniej mieli pewność że zrobiliśmy co się dało, a mimo to i tak nie wyszło. Najpierw zaczął się wykręcać brakiem czasu, ale kiedy zbijałam jego kolejne argumenty powiedział, że dla niego to już nie jest małżeństwo, że on mnie już nie kocha, że życie jest za krótkie aby podejmować złe decyzje itd.

Wobec tego przestałam się narzucać, odsunęłam się i postanowiłam, że nic nie będę robić, a jedynie modlić się za niego i za nasze małżeństwo, ale widzę jak z dnia na dzień stajemy się sobie coraz bardziej obcymi ludźmi i rośnie między nami dystans.

Nie wiem co robić, bo z jednej strony mam świadomość tego, że nie mam wpływu na męża, a z drugiej strony mam wyrzuty sumienia bo wydaje mi się, że bezczynnie patrzę jak moje małżeństwo umiera.

[IS7]

[Jacek-sychar]

[anuszka2011]

[anuszka2011]

[Jacek-sychar]

Anuszka

Miłość potrzebuje stanowczości.
To jest tytuł książki, którą chciałbym Ci polecić (jeżeli jej jeszcze nie znasz), ale również kierunek Twojego postępowania.
Po co Twój mąż miałby się zmienić? Przecież jemu dobrze tak, jak jest. Mężczyzna jest zafiksowany funkcjonalnie, czyli tylko jakieś okoliczności zewnętrzne muszą go zmusić do zmiany jego postępowania. Jak takich impulsów zewnętrznych nie ma, to nie ma on motywacji do zmiany swojego zachowania.

Anuszka

Miłość potrzebuje stanowczości.
To jest tytuł książki, którą chciałbym Ci polecić (jeżeli jej jeszcze nie znasz), ale również kierunek Twojego postępowania.
Po co Twój mąż miałby się zmienić? Przecież jemu dobrze tak, jak jest. Mężczyzna jest zafiksowany funkcjonalnie, czyli tylko jakieś okoliczności zewnętrzne muszą go zmusić do zmiany jego postępowania. Jak takich impulsów zewnętrznych nie ma, to nie ma on motywacji do zmiany swojego zachowania.

[anuszka2011]

[Jacek-sychar]

[anuszka2011]