[anuszka2011]

[balwanek1]

[lustro]

A ja myslę Bałwanek1, że żadne z nas sie nie myli

GregAN raz pisze, że ktoś moze być zmęczony i zostać sam...
nie przeczę, moze tak być, choć to raczej rzadko

Moim zdaniem - kogoś ma

A czy to ma być stały związek?
nikt tak nie twierdzi, prawda?
Ba...moze być tak, że raz jest ta, a raz inna kowalska...albo kilka na raz...
zycie

A ja myslę Bałwanek1, że żadne z nas sie nie myli

GregAN raz pisze, że ktoś moze być zmęczony i zostać sam...
nie przeczę, moze tak być, choć to raczej rzadko

Moim zdaniem - kogoś ma

A czy to ma być stały związek?
nikt tak nie twierdzi, prawda?
Ba...moze być tak, że raz jest ta, a raz inna kowalska...albo kilka na raz...
zycie

[balwanek1]

[anuszka2011]

Wiecie co, mam wrażenie jakby jakiś zły duch wszedł pomiędzy mnie, mojego męża pomiędzy nasze rodziny i chciał wszystko doszczętnie zniszczyć a nas wszystkich skłócić. Dwa dni temu, kiedy mój mąż wreszcie łaskawie wrócił do domu po czterech dniach nieobecności trochę z nim rozmawiałam i zapytałam go między innymi, dlaczego jego mama zerwała ze mną kontakt. Dziś mija równo miesiąc od dnia, w którym ostatni raz się kontaktowałyśmy. Wcześniej rozmawiałyśmy codziennie, teściowa bardzo mnie wspierała w tej trudnej sytuacji. Miesiąc temu dzwoniłam do niej kilkanaście razy, napisałam sms-a, a ona ani nie odebrała, ani nie oddzwoniła. Nie dzwoniłam więcej i ja, bo zrozumiałam, że moja teściowa nie chce ze mną kontaktu.
Mąż odpowiedział mi, że jego mama nie chce ze mną rozmawiać, ponieważ ktoś "życzliwy" przyniósł jej wieści, że moja mama rzekomo rozpowiada jakoby moja teściowa niszczyła nasze małżeństwo poprzez swoje wtrącanie się w ten nasz kryzys małżeński. Znam moją mamę i nie uwierzyłam w to, ale zadzwoniłam do mamy aby się upewnić. Moja mama najpierw doznała szoku, a potem bardzo się zdenerwowała (nawet swoim siostrom nie powiedziała o moich problemach małżeńskich a co dopiero, aby miała z obcymi ludźmi o tym rozmawiać) i postanowiła, że zadzwoni do teściowej w celu wyjaśnienia kto takie nieprawdziwe rzeczy opowiada. Dzwoniła dwa dni pod rząd po kilka razy i skutek ten sam co w moim przypadku - teściowa ani nie odebrała ani nie oddzwoniła.
Ja z kolei dowiedziałam się również od kogoś "życzliwego", że moja teściowa rozpowiada, że nie dbałam o jej syna, ponieważ ciągle przynosiłam pracę do domu i uczyłam się do egzaminów, a on często musiał za mnie obiad gotować i wyręczać w innych obowiązkach domowych (wcześniej, jak było między nami dobrze sama zawsze pytała czy On mi pomaga i czy mnie odciąża w domu). Co więcej podobno moja teściowa komuś tam powiedziała, że ona to by jednak innej synowej chciała - takiej, która byłaby przy niej w domu, bo ona choć jednego syna chciałaby mieć blisko (obecnie mieszkamy ponad 600 km od naszych rodziców), aby na starość nie zostali z teściem sami bez opieki, a ja i tak sobie zdaniem teściowej poradzę bo jestem młoda i wykształcona więc szybko sobie kogoś znajdę. Szok! Przecież moja teściowa jest bardzo religijna i wierząca, jak więc mogłaby mówić takie rzeczy? W głowie mi się to nie mieści.
Mój mąż też zachowuje się jak obłąkany. Czasami poważnie zastanawiam się czy on aby na pewno ma wszystko w porządku z głową. Nie poznaję go, to nie jest mój mąż. Nawet oczy ma takie jakieś dziwne. Dziś podniósł na mnie rękę - nie uderzył mnie, bo w porę się opanował, ale było blisko. I to dlaczego? Dlatego, że powiedziałam, iż moim zdaniem jego mama zachowuje się niewporządku nie odbierając telefonów ode mnie i mojej mamy. Zagroził mi, abym uważała co mówię o jego rodzinie bo to się może źle dla mnie skończyć. Ale czy ja ich obraziłam?
Dodam jeszcze, że zanim teściowa zerwała ze mną kontakt, w jednej z rozmów poprosiłam ją, aby podjęła w naszej intencji nowennę pompejańską (sama kiedyś mówiła, że musi tę nowennę za nas koniecznie podjąć). Wtedy sytuacja była kiepska - mąż groził wyprowadzką i pisał pozew o rozwód. Podjęłam więc ja pompejańską i poprosiłam o to samo swoją mamę, babcię no i teściową. Teściowa odpowiedziała mi, że nie ma na tyle czasu, ponieważ musi się modlić za ojczyznę, gdyż źle się dzieje, a nadto kilka innych osób prosiło ją o modlitwę więc ma tych modlitw tyle do odmówienia, że nie da rady odmawiać NP w naszej intencji. Zrobiło mi się przykro, ale zrozumiałam - w końcu nie powinnam uważać, że to moja intencja jest najważniejsza.
Nauczyłam się sobie już całkiem dobrze radzić bez męża i żyć bez niego, ale często gdy wstaję rano to zastanawiam się czy to aby na pewno nie był sen. Wydawało mi się, że takie uczucie jak nasze wszystko przetrwa i nic go nie zniszczy. Mąż też mi powtarzał sam, że nie ma takiej możliwości, aby przestał mnie kiedyś kochać, że będzie mnie kochał nawet wtedy gdy będę stara i pomarszczona i że wtedy też mi będzie mówił: "kochanie, jesteś dla mnie najpiękniejsza na świecie, tak samo piękna jak w dniu kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem".
Wiem - byłam naiwna i ta pewność i niezachwiana wiara w mojego męża i w jego miłość mnie zgubiła. Teraz tak sobie patrzę na mój wielki olejny portret w sukni ślubnej i w welonie, który mój mąż w tajemnicy przede mną zamówił u jakiegoś malarza i który miał kiedyś zawisnąć nad kominkiem w naszym domu i zastanawiam się co ja mam z nim zrobić? Mąż z takim obojętnym wzrokiem i z niewzruszonym spokojem mówi mi teraz: "nic nie czuję do Ciebie i zrozum to, że my już nigdy małżeństwem nie będziemy." Martwi się tylko o to, czy nie będę mu robić problemów przy rozwodzie, bo on chce się rozwieść na jednej rozprawie i jeśli już ze mną rozmawia to tylko o tym. Kończy pozew pisać już drugi miesiąc. Czasem mam wręcz wrażenie, że mnie tym pozwem i swoją wyprowadzką szantażuje. Co miesiąc mówi mi to samo - że już składa ten pozew i że już od przyszłego miesiąca się wyprowadza. Czasami naprawdę bym chciała, aby się w końcu wyprowadził bo i tak prawie w tym domu nie mieszka, wpada jak do hotelu i tylko nerwy mi szarga.
Ehhh szkoda, że tak się potoczyła ta nasza historia i że pewnie tak się skończy....

Sorry, za tak długi post, ale chyba znowu potrzebowałam się wygadać i wyrzucić z siebie to co znów się we mnie nazbierało.

Wiecie co, mam wrażenie jakby jakiś zły duch wszedł pomiędzy mnie, mojego męża pomiędzy nasze rodziny i chciał wszystko doszczętnie zniszczyć a nas wszystkich skłócić. Dwa dni temu, kiedy mój mąż wreszcie łaskawie wrócił do domu po czterech dniach nieobecności trochę z nim rozmawiałam i zapytałam go między innymi, dlaczego jego mama zerwała ze mną kontakt. Dziś mija równo miesiąc od dnia, w którym ostatni raz się kontaktowałyśmy. Wcześniej rozmawiałyśmy codziennie, teściowa bardzo mnie wspierała w tej trudnej sytuacji. Miesiąc temu dzwoniłam do niej kilkanaście razy, napisałam sms-a, a ona ani nie odebrała, ani nie oddzwoniła. Nie dzwoniłam więcej i ja, bo zrozumiałam, że moja teściowa nie chce ze mną kontaktu.
Mąż odpowiedział mi, że jego mama nie chce ze mną rozmawiać, ponieważ ktoś "życzliwy" przyniósł jej wieści, że moja mama rzekomo rozpowiada jakoby moja teściowa niszczyła nasze małżeństwo poprzez swoje wtrącanie się w ten nasz kryzys małżeński. Znam moją mamę i nie uwierzyłam w to, ale zadzwoniłam do mamy aby się upewnić. Moja mama najpierw doznała szoku, a potem bardzo się zdenerwowała (nawet swoim siostrom nie powiedziała o moich problemach małżeńskich a co dopiero, aby miała z obcymi ludźmi o tym rozmawiać) i postanowiła, że zadzwoni do teściowej w celu wyjaśnienia kto takie nieprawdziwe rzeczy opowiada. Dzwoniła dwa dni pod rząd po kilka razy i skutek ten sam co w moim przypadku - teściowa ani nie odebrała ani nie oddzwoniła.
Ja z kolei dowiedziałam się również od kogoś "życzliwego", że moja teściowa rozpowiada, że nie dbałam o jej syna, ponieważ ciągle przynosiłam pracę do domu i uczyłam się do egzaminów, a on często musiał za mnie obiad gotować i wyręczać w innych obowiązkach domowych (wcześniej, jak było między nami dobrze sama zawsze pytała czy On mi pomaga i czy mnie odciąża w domu). Co więcej podobno moja teściowa komuś tam powiedziała, że ona to by jednak innej synowej chciała - takiej, która byłaby przy niej w domu, bo ona choć jednego syna chciałaby mieć blisko (obecnie mieszkamy ponad 600 km od naszych rodziców), aby na starość nie zostali z teściem sami bez opieki, a ja i tak sobie zdaniem teściowej poradzę bo jestem młoda i wykształcona więc szybko sobie kogoś znajdę. Szok! Przecież moja teściowa jest bardzo religijna i wierząca, jak więc mogłaby mówić takie rzeczy? W głowie mi się to nie mieści.
Mój mąż też zachowuje się jak obłąkany. Czasami poważnie zastanawiam się czy on aby na pewno ma wszystko w porządku z głową. Nie poznaję go, to nie jest mój mąż. Nawet oczy ma takie jakieś dziwne. Dziś podniósł na mnie rękę - nie uderzył mnie, bo w porę się opanował, ale było blisko. I to dlaczego? Dlatego, że powiedziałam, iż moim zdaniem jego mama zachowuje się niewporządku nie odbierając telefonów ode mnie i mojej mamy. Zagroził mi, abym uważała co mówię o jego rodzinie bo to się może źle dla mnie skończyć. Ale czy ja ich obraziłam?
Dodam jeszcze, że zanim teściowa zerwała ze mną kontakt, w jednej z rozmów poprosiłam ją, aby podjęła w naszej intencji nowennę pompejańską (sama kiedyś mówiła, że musi tę nowennę za nas koniecznie podjąć). Wtedy sytuacja była kiepska - mąż groził wyprowadzką i pisał pozew o rozwód. Podjęłam więc ja pompejańską i poprosiłam o to samo swoją mamę, babcię no i teściową. Teściowa odpowiedziała mi, że nie ma na tyle czasu, ponieważ musi się modlić za ojczyznę, gdyż źle się dzieje, a nadto kilka innych osób prosiło ją o modlitwę więc ma tych modlitw tyle do odmówienia, że nie da rady odmawiać NP w naszej intencji. Zrobiło mi się przykro, ale zrozumiałam - w końcu nie powinnam uważać, że to moja intencja jest najważniejsza.
Nauczyłam się sobie już całkiem dobrze radzić bez męża i żyć bez niego, ale często gdy wstaję rano to zastanawiam się czy to aby na pewno nie był sen. Wydawało mi się, że takie uczucie jak nasze wszystko przetrwa i nic go nie zniszczy. Mąż też mi powtarzał sam, że nie ma takiej możliwości, aby przestał mnie kiedyś kochać, że będzie mnie kochał nawet wtedy gdy będę stara i pomarszczona i że wtedy też mi będzie mówił: "kochanie, jesteś dla mnie najpiękniejsza na świecie, tak samo piękna jak w dniu kiedy pierwszy raz Cię zobaczyłem".
Wiem - byłam naiwna i ta pewność i niezachwiana wiara w mojego męża i w jego miłość mnie zgubiła. Teraz tak sobie patrzę na mój wielki olejny portret w sukni ślubnej i w welonie, który mój mąż w tajemnicy przede mną zamówił u jakiegoś malarza i który miał kiedyś zawisnąć nad kominkiem w naszym domu i zastanawiam się co ja mam z nim zrobić? Mąż z takim obojętnym wzrokiem i z niewzruszonym spokojem mówi mi teraz: "nic nie czuję do Ciebie i zrozum to, że my już nigdy małżeństwem nie będziemy." Martwi się tylko o to, czy nie będę mu robić problemów przy rozwodzie, bo on chce się rozwieść na jednej rozprawie i jeśli już ze mną rozmawia to tylko o tym. Kończy pozew pisać już drugi miesiąc. Czasem mam wręcz wrażenie, że mnie tym pozwem i swoją wyprowadzką szantażuje. Co miesiąc mówi mi to samo - że już składa ten pozew i że już od przyszłego miesiąca się wyprowadza. Czasami naprawdę bym chciała, aby się w końcu wyprowadził bo i tak prawie w tym domu nie mieszka, wpada jak do hotelu i tylko nerwy mi szarga.
Ehhh szkoda, że tak się potoczyła ta nasza historia i że pewnie tak się skończy....

Sorry, za tak długi post, ale chyba znowu potrzebowałam się wygadać i wyrzucić z siebie to co znów się we mnie nazbierało.

[4xAS]

No cóż, zachowania Twojej teściowej nie mogę komentować, bo wiesz tylko to co ludzie Ci powiedzieli, co nie musi być prawdą w 100%.

.. skąd ja znam te teksty, że "już nigdy nie będziemy małżeństwem", że "nas już nie ma" albo, że "wolę być sama niż z Tobą".
Już mnie to nie dziwi ale był taki moment, że nie mogłęm uwierzyć, że odchodzący mówią tym samym językiem, używając tych samych zdań i (dokladnie !) tych samych słów.
Pisze Twój mąż pozew i pisze, i napisać nie może... . Czy aby jego determinacja w dążeniu do rozwodu jest wystarczająco silna?

Jeżeli Ty nie zgadzasz się na rozwód to nie będzie jednej rozprawy .
Przewiduje taki scenariusz: jeżeli w końcu mąż zdecyduje się na złożenie pozwu to będzie to pozew o rozwód bez orzekania o winie. Moze liczyć na to, że przestraszysz się sądu i się zgodzisz. Ty może odpowiesz, że się nie zgadzasz (nie bój się tego !) i na pierwszej sprawie sprawie sąd zapyta was czy podtrzymujecie swoje wnioski, być może zaproponuje mediacje. Mąż może odrzucić tą propozycję i wysłać pismo, że zmienia pozew na orzeczenie rozwodu z Twojej winy. To będzie rozpoczęcie długiego procesu, bo musi to udowodnić.
Świadkowie, RODKA (jeżeli macie dzieci) i choć mówi się, że jak ktoś chce rozwodu to go dostanie, to ja wcale taki pewien bym tego nie był.

No cóż, zachowania Twojej teściowej nie mogę komentować, bo wiesz tylko to co ludzie Ci powiedzieli, co nie musi być prawdą w 100%.

.. skąd ja znam te teksty, że "już nigdy nie będziemy małżeństwem", że "nas już nie ma" albo, że "wolę być sama niż z Tobą".
Już mnie to nie dziwi ale był taki moment, że nie mogłęm uwierzyć, że odchodzący mówią tym samym językiem, używając tych samych zdań i (dokladnie !) tych samych słów.
Pisze Twój mąż pozew i pisze, i napisać nie może... . Czy aby jego determinacja w dążeniu do rozwodu jest wystarczająco silna?

Jeżeli Ty nie zgadzasz się na rozwód to nie będzie jednej rozprawy .
Przewiduje taki scenariusz: jeżeli w końcu mąż zdecyduje się na złożenie pozwu to będzie to pozew o rozwód bez orzekania o winie. Moze liczyć na to, że przestraszysz się sądu i się zgodzisz. Ty może odpowiesz, że się nie zgadzasz (nie bój się tego !) i na pierwszej sprawie sprawie sąd zapyta was czy podtrzymujecie swoje wnioski, być może zaproponuje mediacje. Mąż może odrzucić tą propozycję i wysłać pismo, że zmienia pozew na orzeczenie rozwodu z Twojej winy. To będzie rozpoczęcie długiego procesu, bo musi to udowodnić.
Świadkowie, RODKA (jeżeli macie dzieci) i choć mówi się, że jak ktoś chce rozwodu to go dostanie, to ja wcale taki pewien bym tego nie był.

[ryan]

[balwanek1]

[anuszka2011]

[anuszka2011]

[ryan]

[pachura]

[balwanek1]

[twardy]