[sanolia]

Witam.
Z pomocy Sycharu korzystam od 2014 roku, choć ostatnie dwa lata tylko jako obserwator.
Postanowiłam dziś poradzić się Was w pewnej kwestii dotyczącej mojego małżeństwa.
Tak po krótce...
Mój mąż odszedł do innej kobiety dwa lata temu, po pół roku wrócił, taki był mój cel i o to się modliłam. Warunkiem było niewracanie do tematu zdrady i odejścia, zamknięcie tego etapu. Po jego powrocie wszystko zaczęło się układać, mąż bardzo się starał, ja się starałam, było bardzo dobrze. Jednak z czasem znów pojawiła się rutyna i ciągotki mojego męża do rozrywek. Dodam, że mąż jest człowiekiem towarzyskim, lubiącym spotkania, imprezy, zabawę. Ja jestem domatorką, spokojną, rozważną. Jesteśmy po ślubie prawie 20 lat i tak naprawdę te odmienne zainteresowania zawsze stanowiły problem.
Mąż jest kierowcą i do domu przyjeżdża raz na półtora -dwa tygodnie, nigdy nie wie,kiedy wyjedzie, kiedy wróci, ciągle pod telefonem. Bardzo rzadko spędza weekendy w domu, może raz na dwa-trzy miesiące. Ja pracuję i kiedy mąż ma wolne w tygodniu, a ja jestem w pracy, to wiadomo, co to za bycie ze sobą.
I tu pojawia się problem. Kiedy mąż jest w domu, szuka okazji do rozrywek w postaci spotkań ze znajomymi, piwko, grill, kawka. Ja wolałabym spędzić ten czas razem, rodzinnie, z dziećmi. Nawet jak wychodzimy razem, to po kilku godzinach, ja chcę wracać do domu, a mąż na to "do widzenia" i ja mam sobie iść, a on dusza towarzystwa. Ostatnio przy mnie umówił się z żoną kolegi na ryby, bo koledze się nie chciało, a ona obiecała ich dziecku. Kolega miał spokój, a ja pół niedzieli spędziłam sama z dziećmi. A on zdziwiony, że mi się to nie podobało.
Mąż zachowuje się jak kawaler, uważa, że po tylu dniach poza domem należy mu się rozrywka. I ja tego nie neguję, ale wszystko ma swoje granice. Nie chcę żeby jego powroty ograniczały się do zrobienia zakupów, naprawienia czegoś( po setce przypomnień) i spędzania czasu z towarzystwem. Mam ograniczone zaufanie do niego i boję się, że jak będę mu pozwalać na to, to skończy się jak poprzednio, za bardzo się zabawi. Z kolei jak nie pozwalam, to on się obraża, podśmiewa się ze mnie, że jestem moher, PISior, że jestem już stara, nie mam poczucia humoru, nie umiem się bawić, jestem odludkiem.
Nie wiem, jak postępować, bo rozmowy do niczego nie prowadzą, on ma swoje racje i moje uwagi to dla niego przesada i czepianie się, czy szukanie dziury w całym.
Ulegnięcie mu nie podoba mi się, jak go mam w weekend raz na kilka tygodni, to chcę żeby spędził ten czas ze mną i dziećmi, a nie w sobotę balowanie, a w niedzielę leczenie kaca i spanie.
A zakazy w przypadku dorosłego faceta to śmieszne, i tak zrobi jak chce.
Macie jakieś rozwiązanie tego problemu ? A może to nie problem i ja się rzeczywiście czepiam...
Pozdrawiam.

Witam.
Z pomocy Sycharu korzystam od 2014 roku, choć ostatnie dwa lata tylko jako obserwator.
Postanowiłam dziś poradzić się Was w pewnej kwestii dotyczącej mojego małżeństwa.
Tak po krótce...
Mój mąż odszedł do innej kobiety dwa lata temu, po pół roku wrócił, taki był mój cel i o to się modliłam. Warunkiem było niewracanie do tematu zdrady i odejścia, zamknięcie tego etapu. Po jego powrocie wszystko zaczęło się układać, mąż bardzo się starał, ja się starałam, było bardzo dobrze. Jednak z czasem znów pojawiła się rutyna i ciągotki mojego męża do rozrywek. Dodam, że mąż jest człowiekiem towarzyskim, lubiącym spotkania, imprezy, zabawę. Ja jestem domatorką, spokojną, rozważną. Jesteśmy po ślubie prawie 20 lat i tak naprawdę te odmienne zainteresowania zawsze stanowiły problem.
Mąż jest kierowcą i do domu przyjeżdża raz na półtora -dwa tygodnie, nigdy nie wie,kiedy wyjedzie, kiedy wróci, ciągle pod telefonem. Bardzo rzadko spędza weekendy w domu, może raz na dwa-trzy miesiące. Ja pracuję i kiedy mąż ma wolne w tygodniu, a ja jestem w pracy, to wiadomo, co to za bycie ze sobą.
I tu pojawia się problem. Kiedy mąż jest w domu, szuka okazji do rozrywek w postaci spotkań ze znajomymi, piwko, grill, kawka. Ja wolałabym spędzić ten czas razem, rodzinnie, z dziećmi. Nawet jak wychodzimy razem, to po kilku godzinach, ja chcę wracać do domu, a mąż na to "do widzenia" i ja mam sobie iść, a on dusza towarzystwa. Ostatnio przy mnie umówił się z żoną kolegi na ryby, bo koledze się nie chciało, a ona obiecała ich dziecku. Kolega miał spokój, a ja pół niedzieli spędziłam sama z dziećmi. A on zdziwiony, że mi się to nie podobało.
Mąż zachowuje się jak kawaler, uważa, że po tylu dniach poza domem należy mu się rozrywka. I ja tego nie neguję, ale wszystko ma swoje granice. Nie chcę żeby jego powroty ograniczały się do zrobienia zakupów, naprawienia czegoś( po setce przypomnień) i spędzania czasu z towarzystwem. Mam ograniczone zaufanie do niego i boję się, że jak będę mu pozwalać na to, to skończy się jak poprzednio, za bardzo się zabawi. Z kolei jak nie pozwalam, to on się obraża, podśmiewa się ze mnie, że jestem moher, PISior, że jestem już stara, nie mam poczucia humoru, nie umiem się bawić, jestem odludkiem.
Nie wiem, jak postępować, bo rozmowy do niczego nie prowadzą, on ma swoje racje i moje uwagi to dla niego przesada i czepianie się, czy szukanie dziury w całym.
Ulegnięcie mu nie podoba mi się, jak go mam w weekend raz na kilka tygodni, to chcę żeby spędził ten czas ze mną i dziećmi, a nie w sobotę balowanie, a w niedzielę leczenie kaca i spanie.
A zakazy w przypadku dorosłego faceta to śmieszne, i tak zrobi jak chce.
Macie jakieś rozwiązanie tego problemu ? A może to nie problem i ja się rzeczywiście czepiam...
Pozdrawiam.

[zenia1780]

Witaj sanolia, ponownie. Szkoda, ze w takich okolicznościach.
Przeczytałam Twój poprzedni wątek, aby móc się wypowiedzieć w tym. Zakończyłaś go takim postem

Witaj sanolia, ponownie. Szkoda, ze w takich okolicznościach.
Przeczytałam Twój poprzedni wątek, aby móc się wypowiedzieć w tym. Zakończyłaś go takim postem

[zenia1780]

A co z Twoją depresją?
Przeszłaś jakąś terapię?

A co z Twoją depresją?
Przeszłaś jakąś terapię?

[tiliana]

Ja mam taką krótką i prostą propozycję i sugestię: Spróbujcie porozmawiać o swoich nawzajem potrzebach. Bez wartościowania (potrzeby nie podlegają ocenie moralnej ani żadnej innej!) i z zachowaniem pewnej równowagi między czasem poświęconym potrzebom twoim i męża.

Może jak wyjdziecie od tego, to uda się wam wypracować kompromis.

I jeszcze mała podpowiedź - może o twoje potrzeby związane z uwagą, obecnością męża, bliskością, czasem poświęconym tobie, da się choć trochę bardziej zadbać, jak mąż jest poza domem? Spróbuj znaleźć ostanie Biuro Myśli Znalezionych w radiowej trójce, ze słynnym kajakarzem - mówił między innymi o tym, jak radzi sobie jego żona z rozstaniami... Jak on próbuje jej pomóc sobie z tym poradzić. Gość ma 70 lat, warto posłuchać ;)

Ja mam taką krótką i prostą propozycję i sugestię: Spróbujcie porozmawiać o swoich nawzajem potrzebach. Bez wartościowania (potrzeby nie podlegają ocenie moralnej ani żadnej innej!) i z zachowaniem pewnej równowagi między czasem poświęconym potrzebom twoim i męża.

Może jak wyjdziecie od tego, to uda się wam wypracować kompromis.

I jeszcze mała podpowiedź - może o twoje potrzeby związane z uwagą, obecnością męża, bliskością, czasem poświęconym tobie, da się choć trochę bardziej zadbać, jak mąż jest poza domem? Spróbuj znaleźć ostanie Biuro Myśli Znalezionych w radiowej trójce, ze słynnym kajakarzem - mówił między innymi o tym, jak radzi sobie jego żona z rozstaniami... Jak on próbuje jej pomóc sobie z tym poradzić. Gość ma 70 lat, warto posłuchać ;)

[sanolia]

Witam :)
Zeniu,
Witaj sanolia, ponownie. Szkoda, ze w takich okolicznościach.

Ale coraz lepsze te okoliczności, dwa lata temu był dramat, teraz mogę nazwać dramacikiem

Cały Twój poprzedni wątek przepełniony był modlitwą o powrót męża. Wiele modlitwy, pielgrzymek. I to bardzo piękne. Piękne i cudowne, ze Bóg wysłuchał Twoich modlitw. Jednak ja teraz, na ten moment chciałabym zapytać Cie konkretnie o to:

To prawda, modlitwa stała się moim życiem, albo odwrotnie i nadal stanowi ogromną część i ma dla mnie ogromne znaczenie.

Nie jest mi łatwo, ale pracuję nad sobą.
Na czym ta praca polega/ła i czego dotyczy/ła?

Musiałam nauczyć się, że na wiele spraw tak ja, jak i mąż nie mamy wpływu. Nie mam prawa wymagać od niego czegoś, z czym sama sobie nie radzę i nie radzi sobie wielu specjalistów. Nasz problem dotyczył między innymi naszego syna, który sprawia ogromne problemy wychowawcze. Z racji specyfiki pracy męża,ja musiałam sie z tym zmagać sama, a do niego miałam wieczne pretensje, że się tym nie interesuje i mnie nie wspiera. jesteśmy z mężem bardzo różni i mamy inne potrzeby pod każdym względem. Ja miałam ciągle pretensje, byłam wiecznie zmęczona, niezadowolona, w depresji. Intymność między nami zanikła, bo ja nie odczuwałam takiej potrzeby. Wracałam do domu, kładłam się i oglądałam telewizję, albo katowałam laptopa. Największym problemem odejścia męża był seks- on chciał, ja go odpychałam. Brak Boga w naszym życiu też wydał owoce. Także moja praca rozpoczęła się od naprawienia relacji z Bogiem, potem od wyleczenia depresji. Staram się rozmawiać z mężem, interesować jego pracą.

Czyli ta kwestia nijak nie została wyjaśniona?
A czy Ty ją w sobie jakoś przepracowałaś? Jeśli tak to jak?
Czy doszłaś w tym do tego dlaczego maż odszedł? Czy coś zobaczyłaś, zrozumiałaś? Czy Twoja zgoda na powrót męża była w pełni świadoma i wynikała z Twojej wolności?
Bóg wysłuchał Twoich modlitw, jednak czy Ty byłaś w pełni gotowa na jego powrót? Czy byłaś już na tyle silną i świadomą siebie, swojej wartości, piękna i siły kobieta aby przyjąć męża? A jeśli nawet taka osoba nie byłaś w chwili tego przyjęcia, to czy w tym czasie nad tym pracowałaś?

Nie została, bo mąż nie chciał do tego wracać, a ja postanowiłam to odciąć grubą kreską. Postanowiłam, ale nie udaje mi się to. Zdarza mi się wypomnieć mężowi tę sytuację. A on milczy w tej sprawie jak grób. W ogóle nie wiem nic na temat tamtej znajomości, poza informacją od tej kobiety, że to ona go pogoniła, bo za często mówił o naszych dzieciach.
Głównym powodem jego odejścia był na pewno seks. Choć mąż powiedział odchodząc, że między nami już się wypaliło, że on się zakochał, że chce być szczęśliwy, coś mieć od życia. Ona go kocha, ma potrzeby jak normalna kobieta.
Ja zrozumiałam, że mąż był płatnikiem rachunków, kierowcą, zakupowym. TYLKO. Nie czuł się mężem ani ojcem, bo nie czuł że do czegokolwiek innego jest nam potrzebny. Ale tak prowadził swoje życie. Trasa, powrót, zakupy, laptop, fotka.pl. FB, NK, oTOMOTO, piwko.

Zgoda na powrót męża była całkiem świadoma, dla mnie to był cud. Wybaczyłam, ale nie pogodziłam się i nie zapomniałam. Byłam silna i pewna siebie na tyle, że gdyby nie wrócił, to żyłam już innym życiem. Czekałam nie czekając, nie prosiłam, nie żebrałam. Kiedy zauważyłam cień szansy, złożyłam propozycję powrotu. Sama odstawiła leki antydepresyjne, bo uznałam, że to już czas. I dałam sobie radę. Lekarz zaakceptował moja decyzję i dziś radzę sobie bez leków.
Czy byłam gotowa na ten powrót? Tego już pewna nie jestem. Byłam silna i poukładana, zdana na Wolę Boga. Pierwsze kilka miesięcy po powrocie męża było cudowne. Wspólne spacery, czas z dziećmi, kino, kawa do łóżka, gotowanie przez męża, kiedy był w domu. Dopiero po kilku miesiącach zaczęliśmy wracać do punktu wyjścia. Jego ciągotki do spotkań z sąsiadem na piwo, ze znajomymi. Problem w tym, że mąż jak już zacznie od piwa, to musi skończyć na kilku. Na imprezie wychodzi ostatni. Jak mu zwracam uwagę, to mówi, że jestem sztywna i nie umiem się bawić. I to ciągłe pokazywanie mi coraz nowego samochodu, motoru, na które nas nie stać. pytam go, po co to ogląda, skoro nie mamy pieniędzy, a on na to, że on chce i już. Ja mam płacić połowę rachunków, ton sobie (SOBIE) ODŁOŻY i kupi. WSZYSCY koledzy mają motory, nowe samochody, a on ma żonę, która trwoni jego pieniądze. Tyle, że poprzedni samochód ja spłacałam, mimo, że nie mam prawa jazdy, a kredyt wzięłam ja na siebie i płaciła, kiedy on woził nim kochankę. Teraz też namawia mnie na kredyt, a ja nie chcę, Odkładam dużo z mojej pensji, żeby nas było stać na wakacje raz w roku i jakiś rodzinny samochód, a nie auto, które dwa tygodnie będzie stało na ulicy przed firmą męża i będzie paliło jak smok.

TILIANA,

Ja mam taką krótką i prostą propozycję i sugestię: Spróbujcie porozmawiać o swoich nawzajem potrzebach. Bez wartościowania (potrzeby nie podlegają ocenie moralnej ani żadnej innej!) i z zachowaniem pewnej równowagi między czasem poświęconym potrzebom twoim i męża.

Może jak wyjdziecie od tego, to uda się wam wypracować kompromis.

I jeszcze mała podpowiedź - może o twoje potrzeby związane z uwagą, obecnością męża, bliskością, czasem poświęconym tobie, da się choć trochę bardziej zadbać, jak mąż jest poza domem? Spróbuj znaleźć ostanie Biuro Myśli Znalezionych w radiowej trójce, ze słynnym kajakarzem - mówił między innymi o tym, jak radzi sobie jego żona z rozstaniami... Jak on próbuje jej pomóc sobie z tym poradzić. Gość ma 70 lat, warto posłuchać ;)

Mąż nie umie rozmawiać, kiedy ja tłumaczę, przedstawiam swoje racje, on ucina rozmowę i mówi, że już dość, już nic nie chce słyszeć.
Ja chciałabym spędzać z nim więcej czasu, nie tylko na zakupach, a on woli spotykac się z kolegami, bo ja nie jestem facetem i ze mną nie ma tematu :)

Kiedy mąż jest w trasie, ja też pracuję, wychodzę rano, wieczorem koło 18 jestem w domu. Pranie, sprzątanie, modlitwa. Syn z podejrzeniem autyzmu, uzależniony od dopalaczy, okradający nas. Nie mam siły ani ochoty na rozrywkę. Nie mam na to czasu. Spotykam się z koleżankami, kiedy męża nie ma, ale jak on jest, wolę ten czas spędzić z nim.
Może nie potrafię cieszyć się tak życiem, jak powinnam, ale mam jakiś uraz i boję się, że będzie jak dawniej, Od tego się zaczęło- chęć do rozrywki, lansowania się, popijania piwka, szukania okazji do zabawy i rozrywki. Dlatego chcę tego unikać.
nie umiem rozeznać, czy byłam gotowa na powrót męża, bo z pewnością oczekiwałam innego powrotu, przeprosin, innego zmienionego męża. A tu zonk. Albo robił dobre wrażenie żebym zaufała i pozwoliła wrócić, albo nie potrafimy tego naszego ogniska odpowiednio palić i dbac o nie.
Dlatego moja obecność fizyczna tutaj :)

Przepraszam, że tak dużo, ale chciałam wszystko wyjasnić.

Witam :)
Zeniu,
Witaj sanolia, ponownie. Szkoda, ze w takich okolicznościach.

Ale coraz lepsze te okoliczności, dwa lata temu był dramat, teraz mogę nazwać dramacikiem

Cały Twój poprzedni wątek przepełniony był modlitwą o powrót męża. Wiele modlitwy, pielgrzymek. I to bardzo piękne. Piękne i cudowne, ze Bóg wysłuchał Twoich modlitw. Jednak ja teraz, na ten moment chciałabym zapytać Cie konkretnie o to:

To prawda, modlitwa stała się moim życiem, albo odwrotnie i nadal stanowi ogromną część i ma dla mnie ogromne znaczenie.

Nie jest mi łatwo, ale pracuję nad sobą.
Na czym ta praca polega/ła i czego dotyczy/ła?

Musiałam nauczyć się, że na wiele spraw tak ja, jak i mąż nie mamy wpływu. Nie mam prawa wymagać od niego czegoś, z czym sama sobie nie radzę i nie radzi sobie wielu specjalistów. Nasz problem dotyczył między innymi naszego syna, który sprawia ogromne problemy wychowawcze. Z racji specyfiki pracy męża,ja musiałam sie z tym zmagać sama, a do niego miałam wieczne pretensje, że się tym nie interesuje i mnie nie wspiera. jesteśmy z mężem bardzo różni i mamy inne potrzeby pod każdym względem. Ja miałam ciągle pretensje, byłam wiecznie zmęczona, niezadowolona, w depresji. Intymność między nami zanikła, bo ja nie odczuwałam takiej potrzeby. Wracałam do domu, kładłam się i oglądałam telewizję, albo katowałam laptopa. Największym problemem odejścia męża był seks- on chciał, ja go odpychałam. Brak Boga w naszym życiu też wydał owoce. Także moja praca rozpoczęła się od naprawienia relacji z Bogiem, potem od wyleczenia depresji. Staram się rozmawiać z mężem, interesować jego pracą.

Czyli ta kwestia nijak nie została wyjaśniona?
A czy Ty ją w sobie jakoś przepracowałaś? Jeśli tak to jak?
Czy doszłaś w tym do tego dlaczego maż odszedł? Czy coś zobaczyłaś, zrozumiałaś? Czy Twoja zgoda na powrót męża była w pełni świadoma i wynikała z Twojej wolności?
Bóg wysłuchał Twoich modlitw, jednak czy Ty byłaś w pełni gotowa na jego powrót? Czy byłaś już na tyle silną i świadomą siebie, swojej wartości, piękna i siły kobieta aby przyjąć męża? A jeśli nawet taka osoba nie byłaś w chwili tego przyjęcia, to czy w tym czasie nad tym pracowałaś?

Nie została, bo mąż nie chciał do tego wracać, a ja postanowiłam to odciąć grubą kreską. Postanowiłam, ale nie udaje mi się to. Zdarza mi się wypomnieć mężowi tę sytuację. A on milczy w tej sprawie jak grób. W ogóle nie wiem nic na temat tamtej znajomości, poza informacją od tej kobiety, że to ona go pogoniła, bo za często mówił o naszych dzieciach.
Głównym powodem jego odejścia był na pewno seks. Choć mąż powiedział odchodząc, że między nami już się wypaliło, że on się zakochał, że chce być szczęśliwy, coś mieć od życia. Ona go kocha, ma potrzeby jak normalna kobieta.
Ja zrozumiałam, że mąż był płatnikiem rachunków, kierowcą, zakupowym. TYLKO. Nie czuł się mężem ani ojcem, bo nie czuł że do czegokolwiek innego jest nam potrzebny. Ale tak prowadził swoje życie. Trasa, powrót, zakupy, laptop, fotka.pl. FB, NK, oTOMOTO, piwko.

Zgoda na powrót męża była całkiem świadoma, dla mnie to był cud. Wybaczyłam, ale nie pogodziłam się i nie zapomniałam. Byłam silna i pewna siebie na tyle, że gdyby nie wrócił, to żyłam już innym życiem. Czekałam nie czekając, nie prosiłam, nie żebrałam. Kiedy zauważyłam cień szansy, złożyłam propozycję powrotu. Sama odstawiła leki antydepresyjne, bo uznałam, że to już czas. I dałam sobie radę. Lekarz zaakceptował moja decyzję i dziś radzę sobie bez leków.
Czy byłam gotowa na ten powrót? Tego już pewna nie jestem. Byłam silna i poukładana, zdana na Wolę Boga. Pierwsze kilka miesięcy po powrocie męża było cudowne. Wspólne spacery, czas z dziećmi, kino, kawa do łóżka, gotowanie przez męża, kiedy był w domu. Dopiero po kilku miesiącach zaczęliśmy wracać do punktu wyjścia. Jego ciągotki do spotkań z sąsiadem na piwo, ze znajomymi. Problem w tym, że mąż jak już zacznie od piwa, to musi skończyć na kilku. Na imprezie wychodzi ostatni. Jak mu zwracam uwagę, to mówi, że jestem sztywna i nie umiem się bawić. I to ciągłe pokazywanie mi coraz nowego samochodu, motoru, na które nas nie stać. pytam go, po co to ogląda, skoro nie mamy pieniędzy, a on na to, że on chce i już. Ja mam płacić połowę rachunków, ton sobie (SOBIE) ODŁOŻY i kupi. WSZYSCY koledzy mają motory, nowe samochody, a on ma żonę, która trwoni jego pieniądze. Tyle, że poprzedni samochód ja spłacałam, mimo, że nie mam prawa jazdy, a kredyt wzięłam ja na siebie i płaciła, kiedy on woził nim kochankę. Teraz też namawia mnie na kredyt, a ja nie chcę, Odkładam dużo z mojej pensji, żeby nas było stać na wakacje raz w roku i jakiś rodzinny samochód, a nie auto, które dwa tygodnie będzie stało na ulicy przed firmą męża i będzie paliło jak smok.

TILIANA,

Ja mam taką krótką i prostą propozycję i sugestię: Spróbujcie porozmawiać o swoich nawzajem potrzebach. Bez wartościowania (potrzeby nie podlegają ocenie moralnej ani żadnej innej!) i z zachowaniem pewnej równowagi między czasem poświęconym potrzebom twoim i męża.

Może jak wyjdziecie od tego, to uda się wam wypracować kompromis.

I jeszcze mała podpowiedź - może o twoje potrzeby związane z uwagą, obecnością męża, bliskością, czasem poświęconym tobie, da się choć trochę bardziej zadbać, jak mąż jest poza domem? Spróbuj znaleźć ostanie Biuro Myśli Znalezionych w radiowej trójce, ze słynnym kajakarzem - mówił między innymi o tym, jak radzi sobie jego żona z rozstaniami... Jak on próbuje jej pomóc sobie z tym poradzić. Gość ma 70 lat, warto posłuchać ;)

Mąż nie umie rozmawiać, kiedy ja tłumaczę, przedstawiam swoje racje, on ucina rozmowę i mówi, że już dość, już nic nie chce słyszeć.
Ja chciałabym spędzać z nim więcej czasu, nie tylko na zakupach, a on woli spotykac się z kolegami, bo ja nie jestem facetem i ze mną nie ma tematu :)

Kiedy mąż jest w trasie, ja też pracuję, wychodzę rano, wieczorem koło 18 jestem w domu. Pranie, sprzątanie, modlitwa. Syn z podejrzeniem autyzmu, uzależniony od dopalaczy, okradający nas. Nie mam siły ani ochoty na rozrywkę. Nie mam na to czasu. Spotykam się z koleżankami, kiedy męża nie ma, ale jak on jest, wolę ten czas spędzić z nim.
Może nie potrafię cieszyć się tak życiem, jak powinnam, ale mam jakiś uraz i boję się, że będzie jak dawniej, Od tego się zaczęło- chęć do rozrywki, lansowania się, popijania piwka, szukania okazji do zabawy i rozrywki. Dlatego chcę tego unikać.
nie umiem rozeznać, czy byłam gotowa na powrót męża, bo z pewnością oczekiwałam innego powrotu, przeprosin, innego zmienionego męża. A tu zonk. Albo robił dobre wrażenie żebym zaufała i pozwoliła wrócić, albo nie potrafimy tego naszego ogniska odpowiednio palić i dbac o nie.
Dlatego moja obecność fizyczna tutaj :)

Przepraszam, że tak dużo, ale chciałam wszystko wyjasnić.

[tiliana]

sanolia - nakreśliłaś całkiem sporo problemów. Zarówno swoich własnych, jak i wspólnych. Nad swoimi możesz zacząć pracować już, teraz, nawet bez męża. Może jakaś terapia indywidualna, żeby przywrócić sobie chęć do życia? Myślałaś o tym?

Mężowi warto by uświadomić, że już samo to, ze ty masz problem w małżeństwie, to jest wasz wspólny problem, nawet jeśli jemu jest wygodnie tak jak jest. Wymaga to pracy, wysiłku i pewnej dozy delikatności, a czasami z drugiej strony zupełnie - stanowczości... ale jest do zrobienia. Może warto rozejrzeć się za narzędziami komunikacyjnymi, które ci to umożliwią.

sanolia - nakreśliłaś całkiem sporo problemów. Zarówno swoich własnych, jak i wspólnych. Nad swoimi możesz zacząć pracować już, teraz, nawet bez męża. Może jakaś terapia indywidualna, żeby przywrócić sobie chęć do życia? Myślałaś o tym?

Mężowi warto by uświadomić, że już samo to, ze ty masz problem w małżeństwie, to jest wasz wspólny problem, nawet jeśli jemu jest wygodnie tak jak jest. Wymaga to pracy, wysiłku i pewnej dozy delikatności, a czasami z drugiej strony zupełnie - stanowczości... ale jest do zrobienia. Może warto rozejrzeć się za narzędziami komunikacyjnymi, które ci to umożliwią.

[sanolia]

Tiliana, byłam u terapeuty, ale mi powiedział, że mąż odszedł z miłości do mnie i syn bierze narkotyki tez z miłości do mnie. Więcej nie poszłam.
A o jakich narzędziach komunikacji mówisz?

Tiliana, byłam u terapeuty, ale mi powiedział, że mąż odszedł z miłości do mnie i syn bierze narkotyki tez z miłości do mnie. Więcej nie poszłam.
A o jakich narzędziach komunikacji mówisz?

[zenia1780]

sanolia, czy należysz do jakiegoś naszego ogniska?

sanolia, zadam Ci kilka intmnych raczej pytan. Nie oczekuje, ze na nie tutaj odpowiesz, jednak czy sama sobie na nie opowiedziałaś już i wiesz jak z tym jest u Ciebie i domyślasz się chociaż jak jest u męża (bo jak rozumiem, to rozmawiać o tym mąż nie chce)?

sanolia, czy należysz do jakiegoś naszego ogniska?

sanolia, zadam Ci kilka intmnych raczej pytan. Nie oczekuje, ze na nie tutaj odpowiesz, jednak czy sama sobie na nie opowiedziałaś już i wiesz jak z tym jest u Ciebie i domyślasz się chociaż jak jest u męża (bo jak rozumiem, to rozmawiać o tym mąż nie chce)?

[zenia1780]

[tiliana]

[sanolia]

sporo mam do poukładania i przemyślenia.
Zeniu, czy jakieś filmy, rekolekcje, bądź książka pozwolą mi uzyskać odpowiedź na Twoje pytania?
12 kroków- myślałam o nich dwa lata temu. Niedawno powstało ognisko blisko mojej miejscowości. Zamierzam korzystać z tych spotkań.
Co do terapii, nie jestem gotowa, z racji problemów z synem, miałam okazję pracować z wieloma specjalistami i nic z tego nie wyszło. Dlatego na chwilę obecną mówię nie. Muszę sobie z tym sama poradzić, tylko muszę mieć wskazówki, pomoce do tego. Mam nadzieję, że tak też się uda.

sporo mam do poukładania i przemyślenia.
Zeniu, czy jakieś filmy, rekolekcje, bądź książka pozwolą mi uzyskać odpowiedź na Twoje pytania?
12 kroków- myślałam o nich dwa lata temu. Niedawno powstało ognisko blisko mojej miejscowości. Zamierzam korzystać z tych spotkań.
Co do terapii, nie jestem gotowa, z racji problemów z synem, miałam okazję pracować z wieloma specjalistami i nic z tego nie wyszło. Dlatego na chwilę obecną mówię nie. Muszę sobie z tym sama poradzić, tylko muszę mieć wskazówki, pomoce do tego. Mam nadzieję, że tak też się uda.

[kenya]

[zenia1780]

[sanolia]

kenia, nie wracanie do tematu zdrady i życia z inną kobietą to był warunek mojego męża. Ja chciałam to wyjaśnić, ale jeszcze bardziej chciałam powrotu męża i dlatego się zgodziłam.
Nie mam powodu, żeby wymyślać słowa pani psycholog. To było jedno spotkanie, pani usiadła na przeciw mnie i najpierw poinformowała mnie, że nie jest zwykłym psychologiem, bo ci zwykli to kończą tylko 4 lata studiów, a ona studiowała tyle, co lekarz i od lekarza różni ją tylko brak możliwości wystawiania recept. Potem wysłuchała mojej historii, nawet na moment nie spuściła ze mnie wzroku i uśmiechała się. Ja też mówiłam spokojnie i uznałam za stosowne odwzajemnić uśmiech, co skwitowała, że widzi, że się cieszę z całej sytuacji, bo się uśmiecham. Potem wyciągnęła tezę, że mąż i syn zrobili to, co zrobili z miłości do mnie, bo dzięki temu mam o co walczyć i wreszcie żyć, a nie wegetować z dnia na dzień. Dali mi powód do życia.Dodam jeszcze, że ta pani wypowiada się czasem w rozmowach w toku. Nie wymyśliłam sobie tego.
Po Twoich słowach, kenia, a także po słowach zeni, uświadamiam sobie, że wcale nie przerobiłam w sobie odejścia męża. Stłumiłam w sobie uczucia, żeby tylko wrócił. Wykorzystałam sytuację ze strachu, że będę sama. A może wierzyłam, że jestem w stanie wziąć to na klatę. I pewnie by tak było, gdyby mąż w jakiś sposób spróbował mi w tym pomóc, a nie wracać do dawnych przyzwyczajeń.
Nie wiem jeszcze, co zrobię, jak zacznę pracować. Pewne jest, że nie pójdę do żadnego psychologa.
Zeniu, dziękuję Ci za wiadomość i za polecenie książek i rekolekcji.

kenia, nie wracanie do tematu zdrady i życia z inną kobietą to był warunek mojego męża. Ja chciałam to wyjaśnić, ale jeszcze bardziej chciałam powrotu męża i dlatego się zgodziłam.
Nie mam powodu, żeby wymyślać słowa pani psycholog. To było jedno spotkanie, pani usiadła na przeciw mnie i najpierw poinformowała mnie, że nie jest zwykłym psychologiem, bo ci zwykli to kończą tylko 4 lata studiów, a ona studiowała tyle, co lekarz i od lekarza różni ją tylko brak możliwości wystawiania recept. Potem wysłuchała mojej historii, nawet na moment nie spuściła ze mnie wzroku i uśmiechała się. Ja też mówiłam spokojnie i uznałam za stosowne odwzajemnić uśmiech, co skwitowała, że widzi, że się cieszę z całej sytuacji, bo się uśmiecham. Potem wyciągnęła tezę, że mąż i syn zrobili to, co zrobili z miłości do mnie, bo dzięki temu mam o co walczyć i wreszcie żyć, a nie wegetować z dnia na dzień. Dali mi powód do życia.Dodam jeszcze, że ta pani wypowiada się czasem w rozmowach w toku. Nie wymyśliłam sobie tego.
Po Twoich słowach, kenia, a także po słowach zeni, uświadamiam sobie, że wcale nie przerobiłam w sobie odejścia męża. Stłumiłam w sobie uczucia, żeby tylko wrócił. Wykorzystałam sytuację ze strachu, że będę sama. A może wierzyłam, że jestem w stanie wziąć to na klatę. I pewnie by tak było, gdyby mąż w jakiś sposób spróbował mi w tym pomóc, a nie wracać do dawnych przyzwyczajeń.
Nie wiem jeszcze, co zrobię, jak zacznę pracować. Pewne jest, że nie pójdę do żadnego psychologa.
Zeniu, dziękuję Ci za wiadomość i za polecenie książek i rekolekcji.