[utka2]

[grzegorz_]

[maria_magdalena]

Ewa40, Ja jestem w analogicznej sytuacji. U mnie kryzys trwa od 1,5 roku i odnoszę wrażenie że jest coraz gorzej. Od prawie miesiąca mąż nie mieszka z nami. Przeprowadził się do swoich rodziców. Już oboje nie byliśmy w stanie wytrzymać w tym ciągłym odrętwieniu w swojej obecności. Wszystko to co wychodzi z mężczyzny po takim zranieniu, jest bardzo trudne do zrozumienia. Mężczyzna, który wydawał się poukładany, nagle zaczyna zachowywać się kompletnie irracjonalnie. Pomimo deklaracji chęci naprawy małżeństwa brakuje jakiejkolwiek konsekwencji, a próby podejmowania działań są natychmiast nadgrywane przez ciągle pojawiające się dręczące myśli. W związku z tym dochodzi do kompletnej bezradności i depresji. U mojego męża dodatkowym problemem jest upadek jego firmy, która tak naprawdę powoli doprowadzała do naszego małżeńskiego kryzysu. On kompletnie się w prowadzeniu firmy zatracił i zaczął zaniedbywać relacje w domu. Przez wiele lat potrafiłam sobie to tłumaczyć, że przecież pracuje na rodzine, że jest ambitny, że chce coś osiągnąć. Potem zaczęłam na tyle na ile umiałam sygnalizować, że coś jest nie tak, że przecież nie mam męża, że mnie zaniedbuje. Potem pomyślałam, że trudno wytrzymam i nie rozmawialiśmy o problemach. Aż w końcu zły znalazł sposób by zaatakować to co najważniejsze czyli wierność. W całym tym zamieszaniu życiowym zabrakło wiary w ŁASKĘ BOŻĄ i zaufania MU. Bo przecież gdyby był wspólny klęcznik to po pierwsze zło nie miałoby miejsca by miedzy nas wejść, a po drugie DUCH ŚWIETY pokazałby drogę. W tej trudnej sytuacji jedyną możliwością jest zaufać Bogu. Pracować nad sobą i wierzyć, że druga połówka też doceni, że kryzys jest po to by otworzyć szeroko serce na Boga i na ludzi.

Dużo prawdziwej miłości życze i pokoju w sercu. Ewa40 módl się za męża!
Z Panem Bogiem

Ewa40, Ja jestem w analogicznej sytuacji. U mnie kryzys trwa od 1,5 roku i odnoszę wrażenie że jest coraz gorzej. Od prawie miesiąca mąż nie mieszka z nami. Przeprowadził się do swoich rodziców. Już oboje nie byliśmy w stanie wytrzymać w tym ciągłym odrętwieniu w swojej obecności. Wszystko to co wychodzi z mężczyzny po takim zranieniu, jest bardzo trudne do zrozumienia. Mężczyzna, który wydawał się poukładany, nagle zaczyna zachowywać się kompletnie irracjonalnie. Pomimo deklaracji chęci naprawy małżeństwa brakuje jakiejkolwiek konsekwencji, a próby podejmowania działań są natychmiast nadgrywane przez ciągle pojawiające się dręczące myśli. W związku z tym dochodzi do kompletnej bezradności i depresji. U mojego męża dodatkowym problemem jest upadek jego firmy, która tak naprawdę powoli doprowadzała do naszego małżeńskiego kryzysu. On kompletnie się w prowadzeniu firmy zatracił i zaczął zaniedbywać relacje w domu. Przez wiele lat potrafiłam sobie to tłumaczyć, że przecież pracuje na rodzine, że jest ambitny, że chce coś osiągnąć. Potem zaczęłam na tyle na ile umiałam sygnalizować, że coś jest nie tak, że przecież nie mam męża, że mnie zaniedbuje. Potem pomyślałam, że trudno wytrzymam i nie rozmawialiśmy o problemach. Aż w końcu zły znalazł sposób by zaatakować to co najważniejsze czyli wierność. W całym tym zamieszaniu życiowym zabrakło wiary w ŁASKĘ BOŻĄ i zaufania MU. Bo przecież gdyby był wspólny klęcznik to po pierwsze zło nie miałoby miejsca by miedzy nas wejść, a po drugie DUCH ŚWIETY pokazałby drogę. W tej trudnej sytuacji jedyną możliwością jest zaufać Bogu. Pracować nad sobą i wierzyć, że druga połówka też doceni, że kryzys jest po to by otworzyć szeroko serce na Boga i na ludzi.

Dużo prawdziwej miłości życze i pokoju w sercu. Ewa40 módl się za męża!
Z Panem Bogiem