[js300612]

Wiele wycierpiałam przez męża. Dlaczego teraz chcę go znowu odzyskać? Po naszym rozstaniu zachowywał się jak psychopata - nagabywał moich znajomych, wymyślał straszne rzeczy pod moim adresem i moich bliskich. Nigdy nie słuchał co do niego mówię, zawsze robił po swojemu. Nawet przed ślubem miałam wielkie wątpliwości czy za niego wyjść, ale myślałam że po ślubie będzie lepiej. Nawet teraz nie potrafi przyznać się sam przed sobą, że również jest winny naszego rozstania. Czy to możliwe, że człowiek jest zły z natury i nic nie da się z tym nic zrobić? Modlę się o jego nawrócenie, nasze małżeństwo. Wszyscy mnie ostrzegają przed nim, odradzają. Moja rodzina jest przerażona. Chcę wytrwać w modlitwie, bo wierzę w zmianę. Ale ponawiam pytania - czy człowiek może być zły, nieczuły z natury i czy Bóg chce uratować sakramentalne małżeństwa nawet gdy zostały zawarte z "rozsądku", bez zastanowienia?
Pozdrawiam.

Wiele wycierpiałam przez męża. Dlaczego teraz chcę go znowu odzyskać? Po naszym rozstaniu zachowywał się jak psychopata - nagabywał moich znajomych, wymyślał straszne rzeczy pod moim adresem i moich bliskich. Nigdy nie słuchał co do niego mówię, zawsze robił po swojemu. Nawet przed ślubem miałam wielkie wątpliwości czy za niego wyjść, ale myślałam że po ślubie będzie lepiej. Nawet teraz nie potrafi przyznać się sam przed sobą, że również jest winny naszego rozstania. Czy to możliwe, że człowiek jest zły z natury i nic nie da się z tym nic zrobić? Modlę się o jego nawrócenie, nasze małżeństwo. Wszyscy mnie ostrzegają przed nim, odradzają. Moja rodzina jest przerażona. Chcę wytrwać w modlitwie, bo wierzę w zmianę. Ale ponawiam pytania - czy człowiek może być zły, nieczuły z natury i czy Bóg chce uratować sakramentalne małżeństwa nawet gdy zostały zawarte z "rozsądku", bez zastanowienia?
Pozdrawiam.

[Ania65]

Js300612 spróbuj te pytania zadać Panu Bogu, my możemy jedynie podzielić się swoimi doświadczeniami. Z moich doświadczeń mogę tylko powiedzieć, że wiem iż w swoim życiu byłam zdolna zrobić wiele wspaniałych i dobrych rzeczy, ale kiedy byłam głęboko zraniona, nie znałam Boga robiłam straszne rzeczy i krzydziłam ludzi. A wyrzuty sumienia powodowały u mnie tylko większą agresję i złość. Ja głęboko wierzę, że człowiek, który czuje się kochany i wartościowy nie będzie krzywdził ani siebie ani drugiego człowieka. Przekonałam się, że najczęściej ranimy innych swoimi ranami.

Js300612 spróbuj te pytania zadać Panu Bogu, my możemy jedynie podzielić się swoimi doświadczeniami. Z moich doświadczeń mogę tylko powiedzieć, że wiem iż w swoim życiu byłam zdolna zrobić wiele wspaniałych i dobrych rzeczy, ale kiedy byłam głęboko zraniona, nie znałam Boga robiłam straszne rzeczy i krzydziłam ludzi. A wyrzuty sumienia powodowały u mnie tylko większą agresję i złość. Ja głęboko wierzę, że człowiek, który czuje się kochany i wartościowy nie będzie krzywdził ani siebie ani drugiego człowieka. Przekonałam się, że najczęściej ranimy innych swoimi ranami.

[Metanoja1]

Cytat:

Ale ponawiam pytania - czy człowiek może być zły, nieczuły z natury i czy Bóg chce uratować sakramentalne małżeństwa nawet gdy zostały zawarte z "rozsądku", bez zastanowienia? Pozdrawiam.

A co to ma do rzeczy jak zostało zawarte małżeństwo? Miłość to decyzja. Kiedyś poza tym małżeństwa były w większości z rozsądku, młodzi nie mogli mieć wpływu, rodzice wybierali im drugą połówkę i decydowali się ją kochać.

Cytat:

Ale ponawiam pytania - czy człowiek może być zły, nieczuły z natury i czy Bóg chce uratować sakramentalne małżeństwa nawet gdy zostały zawarte z "rozsądku", bez zastanowienia? Pozdrawiam.

A co to ma do rzeczy jak zostało zawarte małżeństwo? Miłość to decyzja. Kiedyś poza tym małżeństwa były w większości z rozsądku, młodzi nie mogli mieć wpływu, rodzice wybierali im drugą połówkę i decydowali się ją kochać.

[Gianna]

[grzegorz_]

[kenya]

[Gianna]

[js300612]

Dziękuję za szczere odpowiedzi, dużo one dla mnie znaczą. Wszystko zaczęło się między nami psuć, kiedy mąż chciał się wyprowadzić. Dodam, że miałam 18 lat, ponad roczne dziecko, bez szkoły, bez pracy itd. Mieszkaliśmy u moich rodziców (mieliśmy osobne piętro) i mieliśmy tam być dopóki ja nie skończę szkoły (chociaż matury). Mąż na to wszystko się zgodził, ale po mojej 18 zaczął być bardzo nachalny, żebym się z nim wyprowadziła. Nie akceptował moich obaw, nie rozumiał mnie, nie słuchał i nawet nie starał się tego robić. Oprócz tego nie wiedziałam ile zarabia, skąd na pieniądze, aby rozbudowywać swoją działalność gospodarczą itd. Ogromną pomoc mieliśmy od moich rodziców, którzy nas utrzymywali. Mimo to mąż nie szanował ani mnie, ani moich bliskich. Wtedy ja zamknęłam się w sobie, czułam się odtrącona i niekochana przez męża, wiele razy się kłóciliśmy a ja byłam na skraju załamania nerwowego. Ostatecznie mąż chciał siłą mnie zmusić do zamieszkania w jego mieszkaniu, porwał mnie (mówiąc w skrócie). Po naszym rozstaniu zaczął nas z premedytacją nagrywać, chodził po moich znajomych i z siebie robił skrzywdzonego, a z mojej rodziny tych zaborczych i okrutnych. Chciał zrobić ze mnie wariatkę. Do dzisiaj mam zszarganą opinię. Kiedy zostawiał mnie i naszego syna zabrał wszystko- swoje ubrania itd, ale też nasze prezenty ślubne, talerze itd. W kłótni oddałam mu swoją obrączkę, po to, aby nim wstrząsnąć, ale on mi ją zabrał i nie oddał. W tajemnicy opróżnił naszą lokatę, gdzie były pieniądze ze ślubu i chrzcin dziecka. Raz tylko powiedział, że to było nie w porządku, to wszystko. Dzisiaj powiedział, że może przeprosić moich rodziców, ale oni mają zrobić to samo (już stawia mi warunki). Boję się, że myślę o nim jako o moich marzeniach, wyobrażeniach, a on jest zupełnie inny. Ledwo zaczęliśmy normalnie po 3 latach rozmawiać, a on już pyta mi się jak sobie wyobrażam kwestię mieszania razem, bo on do mnie do domu na pewno nie wróci. Chcę odbudować nasz związek oparty na Panu Bogu i jestem w trakcie nowenny o to, ale czy to wystarczy? Najbardziej przeraża mnie to, że kiedy jednak zdecyduję się na życie bez niego już zawsze będę sama, bo mamy ślub kościelny. Nie mamy szans na rozwód kościelny, bo z jego psychiką jest raczej wszystko ok, tylko on po prostu nie zna co to kompromis, czułość, skrucha i walka o żonę. Potrzebuję miłości, drugiej osoby, to normalne. Czuję się bardzo samotna i zagubiona.

Dziękuję za szczere odpowiedzi, dużo one dla mnie znaczą. Wszystko zaczęło się między nami psuć, kiedy mąż chciał się wyprowadzić. Dodam, że miałam 18 lat, ponad roczne dziecko, bez szkoły, bez pracy itd. Mieszkaliśmy u moich rodziców (mieliśmy osobne piętro) i mieliśmy tam być dopóki ja nie skończę szkoły (chociaż matury). Mąż na to wszystko się zgodził, ale po mojej 18 zaczął być bardzo nachalny, żebym się z nim wyprowadziła. Nie akceptował moich obaw, nie rozumiał mnie, nie słuchał i nawet nie starał się tego robić. Oprócz tego nie wiedziałam ile zarabia, skąd na pieniądze, aby rozbudowywać swoją działalność gospodarczą itd. Ogromną pomoc mieliśmy od moich rodziców, którzy nas utrzymywali. Mimo to mąż nie szanował ani mnie, ani moich bliskich. Wtedy ja zamknęłam się w sobie, czułam się odtrącona i niekochana przez męża, wiele razy się kłóciliśmy a ja byłam na skraju załamania nerwowego. Ostatecznie mąż chciał siłą mnie zmusić do zamieszkania w jego mieszkaniu, porwał mnie (mówiąc w skrócie). Po naszym rozstaniu zaczął nas z premedytacją nagrywać, chodził po moich znajomych i z siebie robił skrzywdzonego, a z mojej rodziny tych zaborczych i okrutnych. Chciał zrobić ze mnie wariatkę. Do dzisiaj mam zszarganą opinię. Kiedy zostawiał mnie i naszego syna zabrał wszystko- swoje ubrania itd, ale też nasze prezenty ślubne, talerze itd. W kłótni oddałam mu swoją obrączkę, po to, aby nim wstrząsnąć, ale on mi ją zabrał i nie oddał. W tajemnicy opróżnił naszą lokatę, gdzie były pieniądze ze ślubu i chrzcin dziecka. Raz tylko powiedział, że to było nie w porządku, to wszystko. Dzisiaj powiedział, że może przeprosić moich rodziców, ale oni mają zrobić to samo (już stawia mi warunki). Boję się, że myślę o nim jako o moich marzeniach, wyobrażeniach, a on jest zupełnie inny. Ledwo zaczęliśmy normalnie po 3 latach rozmawiać, a on już pyta mi się jak sobie wyobrażam kwestię mieszania razem, bo on do mnie do domu na pewno nie wróci. Chcę odbudować nasz związek oparty na Panu Bogu i jestem w trakcie nowenny o to, ale czy to wystarczy? Najbardziej przeraża mnie to, że kiedy jednak zdecyduję się na życie bez niego już zawsze będę sama, bo mamy ślub kościelny. Nie mamy szans na rozwód kościelny, bo z jego psychiką jest raczej wszystko ok, tylko on po prostu nie zna co to kompromis, czułość, skrucha i walka o żonę. Potrzebuję miłości, drugiej osoby, to normalne. Czuję się bardzo samotna i zagubiona.

[grzegorz_]

[js300612]

Nie mierzy się ludzi jedną miarą. Tak, jestem młoda, ale w niczym mi to nie ubliża, ani nie potwierdza, że jestem niedojrzałą matką czy żoną. Starałam się ze wszystkich sił, a w podziękowaniu dostałam od męża (który idąc tropem dojrzałości) mającego 24 lata takie zachowanie. To, że mieszkaliśmy z rodzicami przez jakiś czas nie oznacza, że z każdą sprawą latałam do nich. To mąż zobowiązał się zająć mną i dzieckiem, ale tego nie zrobił.

Nie mierzy się ludzi jedną miarą. Tak, jestem młoda, ale w niczym mi to nie ubliża, ani nie potwierdza, że jestem niedojrzałą matką czy żoną. Starałam się ze wszystkich sił, a w podziękowaniu dostałam od męża (który idąc tropem dojrzałości) mającego 24 lata takie zachowanie. To, że mieszkaliśmy z rodzicami przez jakiś czas nie oznacza, że z każdą sprawą latałam do nich. To mąż zobowiązał się zająć mną i dzieckiem, ale tego nie zrobił.

[Metanoja1]

[grzegorz_]

JS

Nie atakuje, ani nie krytykuję Cię.
Po prostu uważam, że człowiek w wieku 18 lat w dzisiejszych czasach
nie jest wystarczająco dorosły aby podejmować świadomy, dojrzały wybór i zakładać rodzinę. Nie jest także na tyle dojrzały aby "odciąć" się od rodziców (emocjonalnie). Z kolei odcięcie emocjonalne (inni mówią "ocięcie pępowiny") to warunek powodzenia związku.
Oczywiście, że są wyjątki. Niektórym się udaje jakoś "dotrzeć z czasem".

Sama napisałaś "Nawet przed ślubem miałam wielkie wątpliwości czy za niego wyjść, ale myślałam że po ślubie będzie lepiej", czy zatem to była dojrzała decyzja, czy parcie na to, aby "dziecko miało ojca"?

Posłuchaj tego co mówią rodzice, Twoi bliscy. Nie chcą pewnie dla Ciebie źle.
Poza tym znacznie lepiej znają Ciebie i Twojego męża niż obcy ludzie na forum.

JS

Nie atakuje, ani nie krytykuję Cię.
Po prostu uważam, że człowiek w wieku 18 lat w dzisiejszych czasach
nie jest wystarczająco dorosły aby podejmować świadomy, dojrzały wybór i zakładać rodzinę. Nie jest także na tyle dojrzały aby "odciąć" się od rodziców (emocjonalnie). Z kolei odcięcie emocjonalne (inni mówią "ocięcie pępowiny") to warunek powodzenia związku.
Oczywiście, że są wyjątki. Niektórym się udaje jakoś "dotrzeć z czasem".

Sama napisałaś "Nawet przed ślubem miałam wielkie wątpliwości czy za niego wyjść, ale myślałam że po ślubie będzie lepiej", czy zatem to była dojrzała decyzja, czy parcie na to, aby "dziecko miało ojca"?

Posłuchaj tego co mówią rodzice, Twoi bliscy. Nie chcą pewnie dla Ciebie źle.
Poza tym znacznie lepiej znają Ciebie i Twojego męża niż obcy ludzie na forum.

[Mrówka]

[lustro]