[Dorota 6]

buntowniczka,
wszystko u Ciebie w porządku? Czy mąż dalej Ciebie odwiedza?

buntowniczka,
wszystko u Ciebie w porządku? Czy mąż dalej Ciebie odwiedza?

[JolantaElżbieta]

A jak wam idzie naprawianie siebie? I jak tam relacje z Panem Bogiem? Warto o to zadbać, aby happy end był prawdziwy

A jak wam idzie naprawianie siebie? I jak tam relacje z Panem Bogiem? Warto o to zadbać, aby happy end był prawdziwy

[buntowniczka]

Cytat:

buntowniczka, wszystko u Ciebie w porządku? Czy mąż dalej Ciebie odwiedza?

Nie odwiedza. Był chory, kontaktowaliśmy się telefonicznie.

JolantaElżbieta napisał/a:

A jak wam idzie naprawianie siebie? I jak tam relacje z Panem Bogiem? Warto o to zadbać, aby happy end był prawdziwy

Cały czas jestem na etapie naprawiania siebie. To trudne, bo ciągle lecę w przepaść. Ale wiele dla siebie zrobiłam. Czytam po raz kolejny książkę "Miłość potrzebuje stanowczości". Kończę świetne opracowanie pt. "Porozumienie Bez Przemocy", tę jednak pozycję będę czytać wiele razy i mam nadzieję uczyć się właściwie komunikować.
Niestety, dopada mnie stan braku nadziei na powrót męża. Coraz częściej myślę o dalszym życiu w małżeństwie sama. I tylko czasami mnie to przeraża.
W marcu jadę na rekolekcje organizowane przez Dominikanów. Nieustannie się modlę o nawrócenie i powrót męża do domu. W ,modlitwie proszę o siłę i trwanie w miłości do męża.
Jak widzisz Elżbieto, dbam o swoją relację z Panem Bogiem
Buntowniczka

Cytat:

buntowniczka, wszystko u Ciebie w porządku? Czy mąż dalej Ciebie odwiedza?

Nie odwiedza. Był chory, kontaktowaliśmy się telefonicznie.

JolantaElżbieta napisał/a:

A jak wam idzie naprawianie siebie? I jak tam relacje z Panem Bogiem? Warto o to zadbać, aby happy end był prawdziwy

Cały czas jestem na etapie naprawiania siebie. To trudne, bo ciągle lecę w przepaść. Ale wiele dla siebie zrobiłam. Czytam po raz kolejny książkę "Miłość potrzebuje stanowczości". Kończę świetne opracowanie pt. "Porozumienie Bez Przemocy", tę jednak pozycję będę czytać wiele razy i mam nadzieję uczyć się właściwie komunikować.
Niestety, dopada mnie stan braku nadziei na powrót męża. Coraz częściej myślę o dalszym życiu w małżeństwie sama. I tylko czasami mnie to przeraża.
W marcu jadę na rekolekcje organizowane przez Dominikanów. Nieustannie się modlę o nawrócenie i powrót męża do domu. W ,modlitwie proszę o siłę i trwanie w miłości do męża.
Jak widzisz Elżbieto, dbam o swoją relację z Panem Bogiem
Buntowniczka

[JolantaElżbieta]

[JolantaElżbieta]

Modlitwa o nawrócenie i powrót męża, o siły i trwanie w miłości to nie jest jeszcze budowanie relacji z Panem Bogiem Musisz mu oddać swoje sprawy i siebie i dziękować Mu za wszystko, chwalić Go i błogosławić. I mieć czyste i otwarte serce na to co Pan Bóg Ci daje, przyjąć to z ufnością i spokojem


Posłuchaj koniecznie tego:

https://www.youtube.com/watch?v=5LyFi-MkZ6M


To wszystko jest bardzo trudne, a ja dopiero zaczynam pojmować o co chodzi. Jestem na początku drogi

Modlitwa o nawrócenie i powrót męża, o siły i trwanie w miłości to nie jest jeszcze budowanie relacji z Panem Bogiem Musisz mu oddać swoje sprawy i siebie i dziękować Mu za wszystko, chwalić Go i błogosławić. I mieć czyste i otwarte serce na to co Pan Bóg Ci daje, przyjąć to z ufnością i spokojem


Posłuchaj koniecznie tego:

https://www.youtube.com/watch?v=5LyFi-MkZ6M


To wszystko jest bardzo trudne, a ja dopiero zaczynam pojmować o co chodzi. Jestem na początku drogi

[Dorota 6]

[JolantaElżbieta]

[buntowniczka]

Chyba nie powinnam być tak optymistycznie nastawiona do postępów w ratowaniu małżeństwa. Mąż zabrał z domu kolejne pamiątki rodzinne. Robi to podczas mojej nieobecności w domu. Twierdzi, że ma do tego prawo i nie musi mnie pytać o zgodę.
Unika też spotkań ze mną. Dzieje się tak od czasu gdy poprosiłam Go o szczerą rozmowę, bez oskarżeń i twierdzeń "bo Ty". Coś we mnie pękło. Odpuszczam. Boli bardzo, bo od tylu lat próbuję porozumieć się z mężem. Wiele ucierpiałam, ale ze współczuciem patrzyłam na dzieła mojego męża skierowane przeciwko naszemu małżeństwu i przeciwko mnie.
Teraz też nie ma we mnie złości, jest w dalszym ciągu współczucie, tyle że już brak mi sił do kolejnego wystawiania się na jego ciosy.
Do tej pory nie zrozumiałam tego co w moim życiu się podziało i chyba długo nie zrozumiem.
Boli, ale to może minie... za jakiś czas. Pojawił się jednak strach, taki ludzki że nie będzie przy mnie najbliższej osoby, na którą mogłabym liczyć gdy przyjdzie choroba, starość. Ten lęk mnie nie opuszcza od dłuższego czasu.
Zrozumiałam jednak, że powinnam "dać" mężowi "wolność", skoro tak bardzo jej pragnie. Niech to będzie wyrazem mojej miłości do niego.
Buntowniczka

Chyba nie powinnam być tak optymistycznie nastawiona do postępów w ratowaniu małżeństwa. Mąż zabrał z domu kolejne pamiątki rodzinne. Robi to podczas mojej nieobecności w domu. Twierdzi, że ma do tego prawo i nie musi mnie pytać o zgodę.
Unika też spotkań ze mną. Dzieje się tak od czasu gdy poprosiłam Go o szczerą rozmowę, bez oskarżeń i twierdzeń "bo Ty". Coś we mnie pękło. Odpuszczam. Boli bardzo, bo od tylu lat próbuję porozumieć się z mężem. Wiele ucierpiałam, ale ze współczuciem patrzyłam na dzieła mojego męża skierowane przeciwko naszemu małżeństwu i przeciwko mnie.
Teraz też nie ma we mnie złości, jest w dalszym ciągu współczucie, tyle że już brak mi sił do kolejnego wystawiania się na jego ciosy.
Do tej pory nie zrozumiałam tego co w moim życiu się podziało i chyba długo nie zrozumiem.
Boli, ale to może minie... za jakiś czas. Pojawił się jednak strach, taki ludzki że nie będzie przy mnie najbliższej osoby, na którą mogłabym liczyć gdy przyjdzie choroba, starość. Ten lęk mnie nie opuszcza od dłuższego czasu.
Zrozumiałam jednak, że powinnam "dać" mężowi "wolność", skoro tak bardzo jej pragnie. Niech to będzie wyrazem mojej miłości do niego.
Buntowniczka

[Agata1980]

Droga buntowniczko..

Z Twojej wypowiedzi bije strach, że skoro odpuściłaś to straciłaś szansę na uratowanie małżeństwa.. Takie myślenie będzie dla Ciebie ciężarem i może kiedyś powodować zupełnie nieuzasadnione poczucie winy.
Pomyśl o tym inaczej - odpuszczasz bo i tak nie masz wpływu na wybory i decyzje męża. Jesteś BEZSILNA. Przyznaj to przed sobą i przed Panem Bogiem. Przyznanie się do tej bezsilności to pierwszy z 12 kroków..
Jak już pogodzisz się z tą bezsilnością i nie będziesz miała o nią pretensji do siebie to przyjdzie czas na drugi krok - powierzenie tego na co nie masz wpływu Panu Bogu i całkowite zawierzenie Mu.
Kiedy Twój mąż zobaczy Twoją zmianę, nowe, nieznane mu dotąd postawy, zachowania to poczucie niepokój. Kiedy drzwi od klatki zostają otworzone na oścież to chęć ucieczki nie jest już tak wielka.

Droga buntowniczko..

Z Twojej wypowiedzi bije strach, że skoro odpuściłaś to straciłaś szansę na uratowanie małżeństwa.. Takie myślenie będzie dla Ciebie ciężarem i może kiedyś powodować zupełnie nieuzasadnione poczucie winy.
Pomyśl o tym inaczej - odpuszczasz bo i tak nie masz wpływu na wybory i decyzje męża. Jesteś BEZSILNA. Przyznaj to przed sobą i przed Panem Bogiem. Przyznanie się do tej bezsilności to pierwszy z 12 kroków..
Jak już pogodzisz się z tą bezsilnością i nie będziesz miała o nią pretensji do siebie to przyjdzie czas na drugi krok - powierzenie tego na co nie masz wpływu Panu Bogu i całkowite zawierzenie Mu.
Kiedy Twój mąż zobaczy Twoją zmianę, nowe, nieznane mu dotąd postawy, zachowania to poczucie niepokój. Kiedy drzwi od klatki zostają otworzone na oścież to chęć ucieczki nie jest już tak wielka.

[Ania65]

Buntowniczko to bardzo ważne byś puściła męża, zabrzmi to kontrowersyjnie, ale dla mnie pozwolenie małżonkowi odejść jest wyrazem miłości. On ma prawo korzystać ze swojej wolnej woli tak jak chce i ty również. W moim małżeństwie było podobnie, jak u ciebie , godziłam się na wiele bo myślałam że tak musi być, że to jest miłość, a kiedy mój mąż odszedł i uwolnił mnie od tego, nie mogłam przestać go osaczać swoimi pomysłami, prośbami i oczekiwaniami. Piszesz, że wiele wycierpiałaś przez męża i po części pewnie tak było, ale niestety to ty się zgodziłaś na trwanie w takim chorym małżeństwie. Możesz o sobie decydować i troszczyć się o siebie lub nie. To ty masz obowiązek w pierwszej kolejności się sobą zaopiekować. Zastanów się co zrobiłaś dla siebie w tym trudnym dla siebie czasie? Jeśli nie staniesz na nogi twoje małżeństwo raczej nie zmieni się na lepsze. Zacznij od siebie. Bóg chce cię uczynić solidnym filarem tego małżeństwa, pozwól Mu na to i współpracuj.

Buntowniczko to bardzo ważne byś puściła męża, zabrzmi to kontrowersyjnie, ale dla mnie pozwolenie małżonkowi odejść jest wyrazem miłości. On ma prawo korzystać ze swojej wolnej woli tak jak chce i ty również. W moim małżeństwie było podobnie, jak u ciebie , godziłam się na wiele bo myślałam że tak musi być, że to jest miłość, a kiedy mój mąż odszedł i uwolnił mnie od tego, nie mogłam przestać go osaczać swoimi pomysłami, prośbami i oczekiwaniami. Piszesz, że wiele wycierpiałaś przez męża i po części pewnie tak było, ale niestety to ty się zgodziłaś na trwanie w takim chorym małżeństwie. Możesz o sobie decydować i troszczyć się o siebie lub nie. To ty masz obowiązek w pierwszej kolejności się sobą zaopiekować. Zastanów się co zrobiłaś dla siebie w tym trudnym dla siebie czasie? Jeśli nie staniesz na nogi twoje małżeństwo raczej nie zmieni się na lepsze. Zacznij od siebie. Bóg chce cię uczynić solidnym filarem tego małżeństwa, pozwól Mu na to i współpracuj.

[JolantaElżbieta]

[kenya]

[Kinga11]

A jak ma sie to danie mężowi wolności w imię miłości, a potem odmowa zgody na rozwód, bo sie troche w tym gubię...przeciez taka postawa jest ewidentnym zamachem na wolność odchodzącego:)

A jak ma sie to danie mężowi wolności w imię miłości, a potem odmowa zgody na rozwód, bo sie troche w tym gubię...przeciez taka postawa jest ewidentnym zamachem na wolność odchodzącego:)

[Dorota 6]

buntowniczka,
jestem na podobnym etapie co Ty, też odpuściłam. Dopiero po roku, ale widocznie tyle musiało trwać. Dopiero teraz dotarło, że moje pisanie smsów, rozmowy, nic nie dały. Może kiedyś mój mąż to doceni, ale teraz chce żyć beze mnie.
Dałam mu całkowitą wolność, moje ostatnie słowa do niego - kocham Cię, chcę, abyś był szczęśliwy, jeśli to szczęście jest gdzie indziej muszę się z tym pogodzić.

Buntowniczko, myślę, że dziewczyny, które nam radzą, aby odpuścić, mają rację, ale każda z nas musi sama to przerobić. U Ciebie trwało to dwa lata, tyle co kojarzę, u mnie rok. Niech nasi mężowie pożyją, najlepiej bez kontaktu z nami, z rodziną, może wtedy coś się zmieni.
Trzeba żyć Tu i Teraz, nie rozmyślać, bo to tylko nas niszczy.

buntowniczka,
jestem na podobnym etapie co Ty, też odpuściłam. Dopiero po roku, ale widocznie tyle musiało trwać. Dopiero teraz dotarło, że moje pisanie smsów, rozmowy, nic nie dały. Może kiedyś mój mąż to doceni, ale teraz chce żyć beze mnie.
Dałam mu całkowitą wolność, moje ostatnie słowa do niego - kocham Cię, chcę, abyś był szczęśliwy, jeśli to szczęście jest gdzie indziej muszę się z tym pogodzić.

Buntowniczko, myślę, że dziewczyny, które nam radzą, aby odpuścić, mają rację, ale każda z nas musi sama to przerobić. U Ciebie trwało to dwa lata, tyle co kojarzę, u mnie rok. Niech nasi mężowie pożyją, najlepiej bez kontaktu z nami, z rodziną, może wtedy coś się zmieni.
Trzeba żyć Tu i Teraz, nie rozmyślać, bo to tylko nas niszczy.