[buntowniczka]

[Kinga11]

Ja tez nie chce, ale mam wrazenie ze to odniesie odwrotny skutek. I tam sie motam po prostu..

Ja tez nie chce, ale mam wrazenie ze to odniesie odwrotny skutek. I tam sie motam po prostu..

[Agata1980]

Kinga11

Moim zdaniem jest różnica pomiędzy daniem wolności rozumianym jako odpuszczenie (brak własnej inicjatywy i czekanie na męża na wzór Ojca syna marnotrawnego) a wyrażeniem zgody na rozwód. Zgoda na rozwód jest czynnym działaniem przeciw przysiędze bo musisz powiedzieć "zgadzam się" - czyli musisz coś zrobić wbrew sobie i wbrew temu co ślubowałaś. Jeśli powiesz w sądzie "nie zgadzam się na rozwód bo kocham mojego męża i widzę szansę na odbudowanie naszego małżeństwa" to nie czynisz zamachu na wolność męża. Czyniłabyś taki zamach, gdybyś zamknęła go w domu, żeby nie mógł dotrzeć do sądu i przedstawić swojego stanowiska. Jeśli natomiast wyrazisz zgodę na rozwód to sama czynisz zamach na swoją wolność - odbierasz sobie prawo do dotrzymania swojej przysięgi.

Wolność o jakiej tu mówimy to postawa: Ty zrobisz ze swoja przysięgą co uważasz, ja Cię nie zmuszę do trwania przy mnie bo nie mam takiej mocy. Nie będę Cię prosić, przekonywać ani tolerować Twojego podwójnego życia. Jeśli jednak dojrzejesz do powrotu i zdecydujesz się realizować to co mi ślubowałeś to w moim życiu będzie miejsce dla Ciebie.

Kinga11

Moim zdaniem jest różnica pomiędzy daniem wolności rozumianym jako odpuszczenie (brak własnej inicjatywy i czekanie na męża na wzór Ojca syna marnotrawnego) a wyrażeniem zgody na rozwód. Zgoda na rozwód jest czynnym działaniem przeciw przysiędze bo musisz powiedzieć "zgadzam się" - czyli musisz coś zrobić wbrew sobie i wbrew temu co ślubowałaś. Jeśli powiesz w sądzie "nie zgadzam się na rozwód bo kocham mojego męża i widzę szansę na odbudowanie naszego małżeństwa" to nie czynisz zamachu na wolność męża. Czyniłabyś taki zamach, gdybyś zamknęła go w domu, żeby nie mógł dotrzeć do sądu i przedstawić swojego stanowiska. Jeśli natomiast wyrazisz zgodę na rozwód to sama czynisz zamach na swoją wolność - odbierasz sobie prawo do dotrzymania swojej przysięgi.

Wolność o jakiej tu mówimy to postawa: Ty zrobisz ze swoja przysięgą co uważasz, ja Cię nie zmuszę do trwania przy mnie bo nie mam takiej mocy. Nie będę Cię prosić, przekonywać ani tolerować Twojego podwójnego życia. Jeśli jednak dojrzejesz do powrotu i zdecydujesz się realizować to co mi ślubowałeś to w moim życiu będzie miejsce dla Ciebie.

[Ania65]

[Dorota 6]

buntowniczka,
czy wybierasz się na sycharowskie rekolekcje?

buntowniczka,
czy wybierasz się na sycharowskie rekolekcje?

[buntowniczka]

[buntowniczka]

Kochani, jakiś czas mnie tu nie było.
W zasadzie w mojej sytuacji nic się nie zmieniło. W dalszym ciągu jestem sama. Mąż poza domem. Jednak zupełnie przypadkiem dowiedziałam się gdzie mieszka.
Jestem również po pierwszej (jak sądzę) szczerej rozmowie z mężem. Podczas niej mąż zwrócił uwagę na mój wkład w małżeństwo (do tej pory cały czas twierdził że nasze małżeństwo było nieudane i w ogóle go nie było). Teraz twierdził, że nasze małżeństwo było dobre, ale się popsuło i obydwoje za to ponosimy odpowiedzialność (a do tej pory tylko ja byłam temu winna).
Widziałam jak wiele męża kosztuje ta rozmowa. Nie ciągnęłam jej, rozmawialiśmy tak długo jak tego chciał mąż.
Również ze strony męża padła propozycja wspólnego wyjazdu na święta do syna i wnuczka. A była to długa podróż (ok. 700 km) i pobyt trwający kilka dni. Było spokojnie, życzliwie, wręcz miło.
No i ostatni gest ze strony męża. Wspólny obiad w restauracji i prezent (dość osobisty) z okazji moich imienin.
Może to jakiś krok do przodu
Czy to możliwe? Czy powinnam ponownie wzbudzać w sobie nadzieję, że w mężu jest chęć zmiany naszego małżeństwa?
Buntowniczka

Kochani, jakiś czas mnie tu nie było.
W zasadzie w mojej sytuacji nic się nie zmieniło. W dalszym ciągu jestem sama. Mąż poza domem. Jednak zupełnie przypadkiem dowiedziałam się gdzie mieszka.
Jestem również po pierwszej (jak sądzę) szczerej rozmowie z mężem. Podczas niej mąż zwrócił uwagę na mój wkład w małżeństwo (do tej pory cały czas twierdził że nasze małżeństwo było nieudane i w ogóle go nie było). Teraz twierdził, że nasze małżeństwo było dobre, ale się popsuło i obydwoje za to ponosimy odpowiedzialność (a do tej pory tylko ja byłam temu winna).
Widziałam jak wiele męża kosztuje ta rozmowa. Nie ciągnęłam jej, rozmawialiśmy tak długo jak tego chciał mąż.
Również ze strony męża padła propozycja wspólnego wyjazdu na święta do syna i wnuczka. A była to długa podróż (ok. 700 km) i pobyt trwający kilka dni. Było spokojnie, życzliwie, wręcz miło.
No i ostatni gest ze strony męża. Wspólny obiad w restauracji i prezent (dość osobisty) z okazji moich imienin.
Może to jakiś krok do przodu
Czy to możliwe? Czy powinnam ponownie wzbudzać w sobie nadzieję, że w mężu jest chęć zmiany naszego małżeństwa?
Buntowniczka

[Dorota 6]

buntowniczka,
myślałam o Tobie, cieszę się, że coś u Ciebie drgnęło. Może mąż zaczyna inaczej myśleć, oczywiście nie nastawiaj się. Wiem, że to trudne, bo sama mam z tym problem. Ja też czekam na rozmowę z mężem, nie wiem co usłyszę. Trzymaj się !

buntowniczka,
myślałam o Tobie, cieszę się, że coś u Ciebie drgnęło. Może mąż zaczyna inaczej myśleć, oczywiście nie nastawiaj się. Wiem, że to trudne, bo sama mam z tym problem. Ja też czekam na rozmowę z mężem, nie wiem co usłyszę. Trzymaj się !

[buntowniczka]

[buntowniczka]

Czas sobie płynie. Uczę się cierpliwości. Codziennie zapisuję sobie cytat z Biblii i pochylam się nad nim. Do jednego szczególnie powracam:" Cierpliwy do czasu dozna przykrości ale później radość dla niego zakwitnie" Syr 1,23.
Modlitwa za męża nie schodzi mi z ust.
Oddałam wszystko Bogu.
Mąż w rozkroku, czasami zaprasza na obiad lub kawę, ale później spieszy się gdzieś, pilno mu. Pojawiają się miłe gesty z jego strony są, małe prezenty. Nawet przytulić potrafi (rzadko). Po czym nie odzywa się, nie kontaktuje.
Czasami mam tego dość, chciałabym mu wykrzyczeć żeby się w końcu zdecydował.
Ostatnio usłyszałam, że nie będzie znowu tak, by stanęło na moim (a chodziło o naprawę małżeństwa).
Przeczytałam ostatnio, że powinnam zbudować "złoty most" dla męża. Tylko jak to zrobić?

Mało mnie w tym wszystkim, za to dużo modlitwy, spokoju i cierpliwości, cierpliwości, cierpliwości...
Buntowniczka

Czas sobie płynie. Uczę się cierpliwości. Codziennie zapisuję sobie cytat z Biblii i pochylam się nad nim. Do jednego szczególnie powracam:" Cierpliwy do czasu dozna przykrości ale później radość dla niego zakwitnie" Syr 1,23.
Modlitwa za męża nie schodzi mi z ust.
Oddałam wszystko Bogu.
Mąż w rozkroku, czasami zaprasza na obiad lub kawę, ale później spieszy się gdzieś, pilno mu. Pojawiają się miłe gesty z jego strony są, małe prezenty. Nawet przytulić potrafi (rzadko). Po czym nie odzywa się, nie kontaktuje.
Czasami mam tego dość, chciałabym mu wykrzyczeć żeby się w końcu zdecydował.
Ostatnio usłyszałam, że nie będzie znowu tak, by stanęło na moim (a chodziło o naprawę małżeństwa).
Przeczytałam ostatnio, że powinnam zbudować "złoty most" dla męża. Tylko jak to zrobić?

Mało mnie w tym wszystkim, za to dużo modlitwy, spokoju i cierpliwości, cierpliwości, cierpliwości...
Buntowniczka

[Dorota 6]

Cieszę się, że się odezwałaś, byłam ciekawa co u Ciebie. Muszę Ci powiedzieć, że mój mąż zachowuje się podobnie, ja już mam dosyć tego jego stania w rozkroku. Nie wiem co myśli, czego tak naprawdę chce, raz jest miły, innym razem nie daje nadziei. Trudno się żyje, ja niestety nie daję już tak rady, postanowiłam odsunąć się od męża, nie wiem czy to coś da, ale ja się trochę uspokoję.
Buntowniczko, podziwiam Cię, że masz tyle cierpliwości, przecież to tak boli, kiedy oczekujesz czegoś innego, a osoba, którą kochasz ciągle cię odrzuca. Wiem, że to jest właśnie miłość, ale ja chyba dojrzałam do tego, aby kochać stanowczą miłością.

Cieszę się, że się odezwałaś, byłam ciekawa co u Ciebie. Muszę Ci powiedzieć, że mój mąż zachowuje się podobnie, ja już mam dosyć tego jego stania w rozkroku. Nie wiem co myśli, czego tak naprawdę chce, raz jest miły, innym razem nie daje nadziei. Trudno się żyje, ja niestety nie daję już tak rady, postanowiłam odsunąć się od męża, nie wiem czy to coś da, ale ja się trochę uspokoję.
Buntowniczko, podziwiam Cię, że masz tyle cierpliwości, przecież to tak boli, kiedy oczekujesz czegoś innego, a osoba, którą kochasz ciągle cię odrzuca. Wiem, że to jest właśnie miłość, ale ja chyba dojrzałam do tego, aby kochać stanowczą miłością.

[Mirakulum]

[buntowniczka]

[Dorota 6]

buntowniczka,
coś mi się wydaje, że tłumaczysz i usprawiedliwiasz postępowanie swojego męża. Do niedawna też tak robiłam, dopiero ktoś mi uświadomił, że on jest dorosły i wie co robi. Buntowniczko, Twój mąż jest dorosły, nie jest małym chłopcem, który nie wie co ze sobą zrobić. Nie chce mówić, ucieka, bo może ma powody. Może to Ty nie chcesz zobaczyć jak jest prawda.

buntowniczka,
coś mi się wydaje, że tłumaczysz i usprawiedliwiasz postępowanie swojego męża. Do niedawna też tak robiłam, dopiero ktoś mi uświadomił, że on jest dorosły i wie co robi. Buntowniczko, Twój mąż jest dorosły, nie jest małym chłopcem, który nie wie co ze sobą zrobić. Nie chce mówić, ucieka, bo może ma powody. Może to Ty nie chcesz zobaczyć jak jest prawda.