[JolantaElżbieta]

[Dorota 6]

Buntowniczko,
czy na początku, kiedy mąż się wyprowadził, też do Ciebie przyjeżdżał, dbał? Czy mieliście jakiś okres bez kontaktu. Kto tego kontaktu szukał?
Pytam o to, bo po kilku miesiącach od wyprowadzki mojego męża on chciał tego kontaktu, a teraz mam wrażenie, że znowu nie. Raz tak, raz nie. I jak się w tym nie pogubić.
Trudno jest tak żyć. Mam swoją pracę zawodową, mam swoje pasje, znajomych, ale nie ma dnia, abym o tym wszystkim nie myślała. Czasami łapię się na tym, jak jadę samochodem, ciągłe myśli, jadę na pamięć nie patrząc czasami na drogę.

Buntowniczko,
czy na początku, kiedy mąż się wyprowadził, też do Ciebie przyjeżdżał, dbał? Czy mieliście jakiś okres bez kontaktu. Kto tego kontaktu szukał?
Pytam o to, bo po kilku miesiącach od wyprowadzki mojego męża on chciał tego kontaktu, a teraz mam wrażenie, że znowu nie. Raz tak, raz nie. I jak się w tym nie pogubić.
Trudno jest tak żyć. Mam swoją pracę zawodową, mam swoje pasje, znajomych, ale nie ma dnia, abym o tym wszystkim nie myślała. Czasami łapię się na tym, jak jadę samochodem, ciągłe myśli, jadę na pamięć nie patrząc czasami na drogę.

[buntowniczka]

[Dorota 6]

Mam podobnie, mój mąż też wie, że czekamy na niego. Przez ten rok bywał u nas kilkakrotnie, zawsze były jakieś sprawy do omówienia, to były albo telefony, albo sms.
Mój mąż mi powiedział, tak klasycznie, że się wypalił, że nic nie czuje, że po 15 latach nie ma miłości. W tle była młoda dziewczyna, którą się zauroczył, mówił nawet, że to miłość. Nie wiem, czy dalej marzy o tej niespełnionej miłości, bo to, że nie są razem, to wiem na 100%.
Nic ni działa na mojego męża, nawet to, że syn cierpi, że miałam z nim problemy, że uciekał z domu, że zdarzyło mu się przyjść pod wpływem alkoholu, tylko tego wysłuchał i powiedział - to przecież mądre dziecko, wszystko będzie dobrze.
Mój syn jest inteligentny, wybitnie uzdolniony, ale wiek 15 lat, jest trudnym wiekiem.
Nie poznaję męża, to był solidny, mądry, uczuciowy facet, teraz coś dziwnego z nim się dzieje, czasami mam wrażenie, że ma depresję, stąd te dziwne zachowanie.
Mąż sie teraz do mnie nie odzywa, do syna też nie.
Ja i mój syn też czekamy.

Mam podobnie, mój mąż też wie, że czekamy na niego. Przez ten rok bywał u nas kilkakrotnie, zawsze były jakieś sprawy do omówienia, to były albo telefony, albo sms.
Mój mąż mi powiedział, tak klasycznie, że się wypalił, że nic nie czuje, że po 15 latach nie ma miłości. W tle była młoda dziewczyna, którą się zauroczył, mówił nawet, że to miłość. Nie wiem, czy dalej marzy o tej niespełnionej miłości, bo to, że nie są razem, to wiem na 100%.
Nic ni działa na mojego męża, nawet to, że syn cierpi, że miałam z nim problemy, że uciekał z domu, że zdarzyło mu się przyjść pod wpływem alkoholu, tylko tego wysłuchał i powiedział - to przecież mądre dziecko, wszystko będzie dobrze.
Mój syn jest inteligentny, wybitnie uzdolniony, ale wiek 15 lat, jest trudnym wiekiem.
Nie poznaję męża, to był solidny, mądry, uczuciowy facet, teraz coś dziwnego z nim się dzieje, czasami mam wrażenie, że ma depresję, stąd te dziwne zachowanie.
Mąż sie teraz do mnie nie odzywa, do syna też nie.
Ja i mój syn też czekamy.

[buntowniczka]

[Kropka50]

Dziewczyny !czytam jakby o swoim mężu-to samo.Wyprowadził się z domu,nawet nie mówił,że to wyprowadzka.Przestał przyjeżdżać.Telefonów nie odbierał od nikogo-ode mnie,dzieci,matki,siostry.Po jakimś czasie syn się do niego dodzwonił i pytał,to znaczy ,że nas zostawiasz?Odpowiedział krótko-tak odchodzę.Serce mi rozrywa zwłaszcza za dzieci.Starszy syn w emocjach powiedział,że mu tego nie wybaczy,młodszy 12 latek ratuje całą sytuację swoją otwartością,szczerością i humorem.Prosiłam -porozmawiaj z dziećmi,wytłumacz o co chodzi.I odpowiedż-Ty najlepiej to zrobisz.Dzisiaj kontakt ze starszym synem praktycznie zdawkowy,z młodszym-jak się przypomni-czyli od wyjazdu taty tydzień temu- głucho.Po ostatnim pobycie w domu tydzień temu też odniosłam wrażenie,że coś się zmienia w zachowaniu męża na korzyść,ale myślę -złożył sprawę o rozwód,a może teraz chce ocieplić stosunki z nami,aby mieć argumenyu w sądzie.Nie wiem,głowa mnie boli od tego wszystkiego,czasami mam wrażenie,że tego nie ogarnę i wykończę się psychicznie,a mąż będzie się dalej bawił moimi uczuciami.Ale widzę,że nie tylko ja tak mam.Trzymajmy się

Dziewczyny !czytam jakby o swoim mężu-to samo.Wyprowadził się z domu,nawet nie mówił,że to wyprowadzka.Przestał przyjeżdżać.Telefonów nie odbierał od nikogo-ode mnie,dzieci,matki,siostry.Po jakimś czasie syn się do niego dodzwonił i pytał,to znaczy ,że nas zostawiasz?Odpowiedział krótko-tak odchodzę.Serce mi rozrywa zwłaszcza za dzieci.Starszy syn w emocjach powiedział,że mu tego nie wybaczy,młodszy 12 latek ratuje całą sytuację swoją otwartością,szczerością i humorem.Prosiłam -porozmawiaj z dziećmi,wytłumacz o co chodzi.I odpowiedż-Ty najlepiej to zrobisz.Dzisiaj kontakt ze starszym synem praktycznie zdawkowy,z młodszym-jak się przypomni-czyli od wyjazdu taty tydzień temu- głucho.Po ostatnim pobycie w domu tydzień temu też odniosłam wrażenie,że coś się zmienia w zachowaniu męża na korzyść,ale myślę -złożył sprawę o rozwód,a może teraz chce ocieplić stosunki z nami,aby mieć argumenyu w sądzie.Nie wiem,głowa mnie boli od tego wszystkiego,czasami mam wrażenie,że tego nie ogarnę i wykończę się psychicznie,a mąż będzie się dalej bawił moimi uczuciami.Ale widzę,że nie tylko ja tak mam.Trzymajmy się

[buntowniczka]

[GosiaH]

ależ to bardzo pasuje tutaj, buntowniczka
Dlatego między innymi jest nasza Wspólnota

Ga 6,1-10

1 Bracia, a gdyby komu przydarzył się jaki upadek, wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha1, w duchu łagodności sprowadźcie takiego na właściwą drogę. Bacz jednak, abyś i ty nie uległ pokusie. 2 Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe. 3 Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie. 4 Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim. 5 Każdy bowiem poniesie własny ciężar.
6 Ten, kto pobiera naukę wiary, niech użycza ze wszystkich swoich dóbr temu, kto go naucza. 7 Nie łudźcie się: 8 Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne3. 9 W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. 10 A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze.

ależ to bardzo pasuje tutaj, buntowniczka
Dlatego między innymi jest nasza Wspólnota

Ga 6,1-10

1 Bracia, a gdyby komu przydarzył się jaki upadek, wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha1, w duchu łagodności sprowadźcie takiego na właściwą drogę. Bacz jednak, abyś i ty nie uległ pokusie. 2 Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe. 3 Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie. 4 Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim. 5 Każdy bowiem poniesie własny ciężar.
6 Ten, kto pobiera naukę wiary, niech użycza ze wszystkich swoich dóbr temu, kto go naucza. 7 Nie łudźcie się: 8 Bóg nie dozwoli z siebie szydzić. A co człowiek sieje, to i żąć będzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciała zbierze zagładę; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze życie wieczne3. 9 W czynieniu dobrze nie ustawajmy, bo gdy pora nadejdzie, będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy. 10 A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze.

[Dorota 6]

[b]buntowniczka[/
piszesz jakby o moim mężu. Dokładnie to samo, nie chciał rozmawiać, zamknięty w sobie, ciągle praca, praca. Sugerowałam mężowi, że może potrzebuje terapii, nie chce o tym słyszeć. On strasznie cierpi, ale nie chce uwierzyć, że właśnie w domu może się to cierpienie skończyć. Boję się, że jeśli to naprawdę jakaś depresja, to będzie się ciągnęło. A może po prostu człowiek, który zostawia wszystko, co kochał, bo tak powiedział mój mąż, tak cierpi, jakby był w depresji.

[b]buntowniczka[/
piszesz jakby o moim mężu. Dokładnie to samo, nie chciał rozmawiać, zamknięty w sobie, ciągle praca, praca. Sugerowałam mężowi, że może potrzebuje terapii, nie chce o tym słyszeć. On strasznie cierpi, ale nie chce uwierzyć, że właśnie w domu może się to cierpienie skończyć. Boję się, że jeśli to naprawdę jakaś depresja, to będzie się ciągnęło. A może po prostu człowiek, który zostawia wszystko, co kochał, bo tak powiedział mój mąż, tak cierpi, jakby był w depresji.

[bosa]

Buntowniczko, napisałaś ..".Dbaj o kontakt syna z ojcem.
Zrób wszystko (choć skręca w dołku) by ojciec był dla syna autorytetem i miał z nim dobry kontakt."...
Czy możesz to rozwinąć,? Jak to zrobić i dlaczego to matka ma budować autorytet ojca ,który zostawia dzieci ,rodzinę?..

Buntowniczko, napisałaś ..".Dbaj o kontakt syna z ojcem.
Zrób wszystko (choć skręca w dołku) by ojciec był dla syna autorytetem i miał z nim dobry kontakt."...
Czy możesz to rozwinąć,? Jak to zrobić i dlaczego to matka ma budować autorytet ojca ,który zostawia dzieci ,rodzinę?..

[buntowniczka]

[Dorota 6]

bosa,
mój mąż chce tych kontaktów, ale syn go odrzuca. Był czas, że przyjeżdżał do syna, może było to kilka spotkań, rozmawiali. Ale podczas, któregoś spotkania syn powiedział ojcu, że to bez sensu, że jego te spotkania bolą, że on chce ojca w domu, a nie na 2 godziny w tygodniu. Syn ma wielki żal do ojca, że nas zostawił, był z nim bardzo związany, mieli wspólne zainteresowania. Mój mąż to mądry, wykształcony człowiek, który imponował wiedzą. Myślę, że to, że tak zawiódł mojego syna, on nie chce kontaktów.

Wydaje mi się, że w ten sposób mój syn pokazuje ojcu jak cierpi.
Nie mogę zrozumieć jednego, dlaczego mój mąż nie walczy o niego, dlaczego nie pisze, nie próbuje przyjeżdżać? Takie zachowanie powoduje, że myślę, że z nim jest coś nie tak. Wielokrotnie widziałam, jak to odrzucenie syna go boli, jak ma łzy w oczach. Ale też trzeba zrozumieć dziecko, które jeszcze bardziej cierpi, też czuje się odrzucone.
Właśnie dzisiaj próbowałam z synem porozmawiać o przebaczeniu, ale nie chce ze mną rozmawiać. Powiedział, ze to jest sprawa między nim a ojcem.

bosa,
mój mąż chce tych kontaktów, ale syn go odrzuca. Był czas, że przyjeżdżał do syna, może było to kilka spotkań, rozmawiali. Ale podczas, któregoś spotkania syn powiedział ojcu, że to bez sensu, że jego te spotkania bolą, że on chce ojca w domu, a nie na 2 godziny w tygodniu. Syn ma wielki żal do ojca, że nas zostawił, był z nim bardzo związany, mieli wspólne zainteresowania. Mój mąż to mądry, wykształcony człowiek, który imponował wiedzą. Myślę, że to, że tak zawiódł mojego syna, on nie chce kontaktów.

Wydaje mi się, że w ten sposób mój syn pokazuje ojcu jak cierpi.
Nie mogę zrozumieć jednego, dlaczego mój mąż nie walczy o niego, dlaczego nie pisze, nie próbuje przyjeżdżać? Takie zachowanie powoduje, że myślę, że z nim jest coś nie tak. Wielokrotnie widziałam, jak to odrzucenie syna go boli, jak ma łzy w oczach. Ale też trzeba zrozumieć dziecko, które jeszcze bardziej cierpi, też czuje się odrzucone.
Właśnie dzisiaj próbowałam z synem porozmawiać o przebaczeniu, ale nie chce ze mną rozmawiać. Powiedział, ze to jest sprawa między nim a ojcem.

[buntowniczka]

[Dorota 6]

buntowniczka,
widzę, że nasza sytuacja jest bardzo podobna, współczuję Ci, bo wiem, że nie takich słów chcemy usłyszeć od mężów. Ja w tej chwili zaczynam wątpić na szczęśliwe zakończenie. Wiem, że ko wątpi, nie wierzy, ale jestem tylko człowiekiem (chyba jeszcze małej wiary).
Czasami myślę, że mój mąż po prostu nie dojrzał do bycia odpowiedzialnym mężem i ojcem. Nie powinnam go osądzać, bo nie wiem, co myśli, ale nie mogę pojąć, jak można nie tęsknić za swoim domem, rodziną.
Wiem, że takie dywagacje do niczego nie prowadzą, bo nie wiemy co siedzi w tym drugim człowieku.
Ale porzuconym jest trudno z tym żyć,
Buntowniczko przytulam Cię mocno .

buntowniczka,
widzę, że nasza sytuacja jest bardzo podobna, współczuję Ci, bo wiem, że nie takich słów chcemy usłyszeć od mężów. Ja w tej chwili zaczynam wątpić na szczęśliwe zakończenie. Wiem, że ko wątpi, nie wierzy, ale jestem tylko człowiekiem (chyba jeszcze małej wiary).
Czasami myślę, że mój mąż po prostu nie dojrzał do bycia odpowiedzialnym mężem i ojcem. Nie powinnam go osądzać, bo nie wiem, co myśli, ale nie mogę pojąć, jak można nie tęsknić za swoim domem, rodziną.
Wiem, że takie dywagacje do niczego nie prowadzą, bo nie wiemy co siedzi w tym drugim człowieku.
Ale porzuconym jest trudno z tym żyć,
Buntowniczko przytulam Cię mocno .