[Dorota 6]

Aha, to Ty tak kombinujesz, no nieładnie Jacku.

Aha, to Ty tak kombinujesz, no nieładnie Jacku.

[Jacek-sychar]

Przepraszam, ale zagarnęliśmy wątek Buntowniczki.
Może skończmy z tymi wycieczkami osobistymi.

Ja przepraszam autorkę wątku, ale też się zagalopowałem.

Przepraszam, ale zagarnęliśmy wątek Buntowniczki.
Może skończmy z tymi wycieczkami osobistymi.

Ja przepraszam autorkę wątku, ale też się zagalopowałem.

[balwanek1]

[Jacek-sychar]

[Agata1980]

Dziewczyny nie wydaje Wam się, że za bardzo popadacie w skrajności? Albo pyszne obiadki, głaskanie po głowie i zapewnianie o tym, że wybaczacie albo sprowadzenie kogoś do parteru tak żeby odniechciało mu się żyć???

Czy oczekiwanie od męża, że przemyśli swoje czyny i przeprosi to sprowadzanie go do parteru??? Czy Pan Bóg w sakramencie pokuty sprowadza nas do parteru?

Ja rozumiem, że przechodzicie etap obwiniania się, ale nie możecie dopuścić do tego, żeby przypisywać sobie winę za zdradę, chyba, że przez lata trzymałyście męża w emocjonalnym, fizycznym i intelektualnym celibacie...

Ja też pisząc o swojej sytuacji obwiniałam się. Uważałam, że to moja wina, bo podporządkowałąm sobie męża całkowicie, traktowałam jak dziecko dając zakazy, nakazy i przyzwolenia itp., w związku z czym on to co chciał robił za moimi plecami. Tu na forum do pionu postawiła mnie kenya za co jestem jej bardzo wdzięczna. Podobnie zrobiła pani psycholog na mojej terapii indywidualnej tłumacząc mi, że mój mąż dał mi przyzwolenie na wejście w taką rolę, że taki układ związku nie zawsze jest zły, bo czasem strony się na to godzą i czerpią z tego obopólne korzyści, że mąż jako dorosły mężczyzna mógł się "bronić" przed takim stanem rzeczy zamiast budować swój podziemny świat.

Jeśli jednak mimo wszystko czujecie się winne to może najlepszym wyjściem jest pójście do męża ze skruchą, wyznanie mu swoich win, przeproszenie, poinformowanie o swoim nawróceniu i danie mężowi wolności wyboru i podjęcie decyzji czy wybacza...

Nie może budzić wątpliwości to, że za kryzys prawie zawsze odpowiadają obie strony, ale za zdradę (poza baaardzo nielicznymi przypadkami np. godzenie się na trójkąty) odpowiada zdradzający.

Wydaje mi się, że to nadmierne obwinianie się i chęć zadośćuczynienia jest dla Was sposobem na "kontrolowanie sytuacji" bo czujecie, że macie na coś wpływ, możecie coś zmienić. Danie mężowi wolności wyboru budzi w Was ogromny lęk bo co jeśli wybierze źle?

Tutaj jednak nasuwa mi się anegdota o piasku - jeśli nabierzemy garść piasku i zaciśniemy mocno rękę to piasek powoli wysypie nam się między palcami, jeśli jednak garść piasku położymy na otwartej dłoni to nie spadnie ani jedno ziarenko.

Osoby odchodzące najczęściej dusiły się w związku i szukały wolności, jeśli opuszczeni nadmiernie zabiegają o powrót to chęć ucieczki jest coraz większa - nikt nie lubi jak druga strona jest na niej uwieszona (popatrzcie choćby na wątek sapira, który wspomina o tym uwieszeniu żony), nikt nie chce być jedynym sensem życia drugiego człowieka, choć początkowo wydaje się to bardzo kuszące.. O tym właśnie pisze Dobson - nie o żadnym kiju, nie o odpłacie, ale o otworzeniu klatki i powiedzeniu "fruń, jeśli tak bardzo tęsknisz za wolnością".. Taka postawa budzi lęk, więc trudno się na nią zdobyć, ale jest też najwyższą formą dojrzałej miłości.

Sam powrót jest dopiero początkiem.. Jeśli małżonek wróci bez żadnej refleksji, bez zrozumienia, że wyrządził krzywdę i powinien zachować delikatność, a żony wpędzone (głownie przez same siebie) w niewspółmierne poczucie winy zaczną nadskakiwać uznając to za formę zadośćuczynienia to wróci jedynie wspomnienie o klatce dla tego, który już raz odszedł i niewyobrażalna frustracja do tych, które tak boleśnie zostały doświadczone zdradą.

Kochane, póki co jest w Was przede wszystkim pragnienie tego, aby mąż wrócił i to skutecznie zasłania inne uczucia, ale kiedy już będzie chciał wrócić odkryjecie to jak bardzo jesteście poranione, jak strasznie boli Was każda myśl o mężu i tamtej kobiecie.. Będziecie błagać - Boże zabierz ode mnie te myśli i ulecz moje rany. Niestety wiem co mówię.

Dziewczyny nie wydaje Wam się, że za bardzo popadacie w skrajności? Albo pyszne obiadki, głaskanie po głowie i zapewnianie o tym, że wybaczacie albo sprowadzenie kogoś do parteru tak żeby odniechciało mu się żyć???

Czy oczekiwanie od męża, że przemyśli swoje czyny i przeprosi to sprowadzanie go do parteru??? Czy Pan Bóg w sakramencie pokuty sprowadza nas do parteru?

Ja rozumiem, że przechodzicie etap obwiniania się, ale nie możecie dopuścić do tego, żeby przypisywać sobie winę za zdradę, chyba, że przez lata trzymałyście męża w emocjonalnym, fizycznym i intelektualnym celibacie...

Ja też pisząc o swojej sytuacji obwiniałam się. Uważałam, że to moja wina, bo podporządkowałąm sobie męża całkowicie, traktowałam jak dziecko dając zakazy, nakazy i przyzwolenia itp., w związku z czym on to co chciał robił za moimi plecami. Tu na forum do pionu postawiła mnie kenya za co jestem jej bardzo wdzięczna. Podobnie zrobiła pani psycholog na mojej terapii indywidualnej tłumacząc mi, że mój mąż dał mi przyzwolenie na wejście w taką rolę, że taki układ związku nie zawsze jest zły, bo czasem strony się na to godzą i czerpią z tego obopólne korzyści, że mąż jako dorosły mężczyzna mógł się "bronić" przed takim stanem rzeczy zamiast budować swój podziemny świat.

Jeśli jednak mimo wszystko czujecie się winne to może najlepszym wyjściem jest pójście do męża ze skruchą, wyznanie mu swoich win, przeproszenie, poinformowanie o swoim nawróceniu i danie mężowi wolności wyboru i podjęcie decyzji czy wybacza...

Nie może budzić wątpliwości to, że za kryzys prawie zawsze odpowiadają obie strony, ale za zdradę (poza baaardzo nielicznymi przypadkami np. godzenie się na trójkąty) odpowiada zdradzający.

Wydaje mi się, że to nadmierne obwinianie się i chęć zadośćuczynienia jest dla Was sposobem na "kontrolowanie sytuacji" bo czujecie, że macie na coś wpływ, możecie coś zmienić. Danie mężowi wolności wyboru budzi w Was ogromny lęk bo co jeśli wybierze źle?

Tutaj jednak nasuwa mi się anegdota o piasku - jeśli nabierzemy garść piasku i zaciśniemy mocno rękę to piasek powoli wysypie nam się między palcami, jeśli jednak garść piasku położymy na otwartej dłoni to nie spadnie ani jedno ziarenko.

Osoby odchodzące najczęściej dusiły się w związku i szukały wolności, jeśli opuszczeni nadmiernie zabiegają o powrót to chęć ucieczki jest coraz większa - nikt nie lubi jak druga strona jest na niej uwieszona (popatrzcie choćby na wątek sapira, który wspomina o tym uwieszeniu żony), nikt nie chce być jedynym sensem życia drugiego człowieka, choć początkowo wydaje się to bardzo kuszące.. O tym właśnie pisze Dobson - nie o żadnym kiju, nie o odpłacie, ale o otworzeniu klatki i powiedzeniu "fruń, jeśli tak bardzo tęsknisz za wolnością".. Taka postawa budzi lęk, więc trudno się na nią zdobyć, ale jest też najwyższą formą dojrzałej miłości.

Sam powrót jest dopiero początkiem.. Jeśli małżonek wróci bez żadnej refleksji, bez zrozumienia, że wyrządził krzywdę i powinien zachować delikatność, a żony wpędzone (głownie przez same siebie) w niewspółmierne poczucie winy zaczną nadskakiwać uznając to za formę zadośćuczynienia to wróci jedynie wspomnienie o klatce dla tego, który już raz odszedł i niewyobrażalna frustracja do tych, które tak boleśnie zostały doświadczone zdradą.

Kochane, póki co jest w Was przede wszystkim pragnienie tego, aby mąż wrócił i to skutecznie zasłania inne uczucia, ale kiedy już będzie chciał wrócić odkryjecie to jak bardzo jesteście poranione, jak strasznie boli Was każda myśl o mężu i tamtej kobiecie.. Będziecie błagać - Boże zabierz ode mnie te myśli i ulecz moje rany. Niestety wiem co mówię.

[buntowniczka]

Jestem w domu, chora. Przyjechał mąż, przyniósł drzewa, napalił w kominku. Wypiliśmy kawę, pogadaliśmy.
Wczoraj dzwonił dwa razy, pytając jak się czuje.
Jestem zaskoczona... pozytywnie
Przełom czy co???
Buntowniczka

Jestem w domu, chora. Przyjechał mąż, przyniósł drzewa, napalił w kominku. Wypiliśmy kawę, pogadaliśmy.
Wczoraj dzwonił dwa razy, pytając jak się czuje.
Jestem zaskoczona... pozytywnie
Przełom czy co???
Buntowniczka

[buntowniczka]

Agata 1980,
etap obwiniania się za kryzys mam już za sobą (tak myślę).
Tak naprawdę, to ja poprosiłam męza by się wyprowadził z domu,kiedy wystąpił z pozwem rozwodowym.
Mąż wyprowadził się dwa miesiące później. Teraz wiem, że wcale tego nie chciałam, byłam tylko wtedy bardzo poraniona. Mąż chyba też tego nie chciał. Sytuacja później dynamicznie się zmieniała. W rezultacie wycofany pozew, nieudana próba powrotu przez męża.
Teraz wiem, że to bylo jeszcze za wcześnie i dla męza i dla mnie. Jednak chcę by mąż wiedział, że czekam i nie jestem obojętna. Czy to błąd???
Buntowniczka

Agata 1980,
etap obwiniania się za kryzys mam już za sobą (tak myślę).
Tak naprawdę, to ja poprosiłam męza by się wyprowadził z domu,kiedy wystąpił z pozwem rozwodowym.
Mąż wyprowadził się dwa miesiące później. Teraz wiem, że wcale tego nie chciałam, byłam tylko wtedy bardzo poraniona. Mąż chyba też tego nie chciał. Sytuacja później dynamicznie się zmieniała. W rezultacie wycofany pozew, nieudana próba powrotu przez męża.
Teraz wiem, że to bylo jeszcze za wcześnie i dla męza i dla mnie. Jednak chcę by mąż wiedział, że czekam i nie jestem obojętna. Czy to błąd???
Buntowniczka

[parvati]

[lustro]

[Dorota 6]

Agatko, ja podobnie jak dziewczyny przeprosiłam męża za swój wkład za kryzys, powiedziałam, że może zrobić co zechce. Wyprowadził się. Nie było z mojej strony błagania o powrót, notorycznego dzwonienia, użalania się. Dałam mężowi sporo czasu i wolności. Przez jakiś czas nas odwiedzał, zachowywał się tak jakby żałował, mówił nie wiem jak będzie. Cały czas tak mówi.
Jak przyjeżdżał byłam miła, potrafiłam już z nim rozmawiać, choć mało było tych rozmów, mąż bardziej przyjeżdżał do syna. Teraz nie przyjeżdża, ponieważ mój syn nie chce tych wizyt. Powiedział ojcu, że boli go to, że przyjeżdża i odjeżdża. Syn jest w trudnym wieku dojrzewania. Czeka na ojca, aż wróci do nas na zawsze.
Teraz jestem spokojna, minął rok. Zdarzają mi się chwile zwątpienia, przykładem jest wysłany w emocjach sms do męża, czego później żałowałam. Cierpliwości mi jeszcze brakuje.

Nie wiem co tak naprawdę myśli mój mąż, nie chce na razie ze mną rozmawiać na nasz temat, może jest to dla niego za wcześnie. Myślę, że cały czas się miota, sam nie wie czego chce.

Zgadzam się z Parvati, na każdego zadziała co innego, na mojego męża na pewno nie twarda miłość.

Tak jestem poraniona, ale mój mąż też. Jeśli wróci, to będziemy musieli wspierać się nawzajem.

Agatko, ja podobnie jak dziewczyny przeprosiłam męża za swój wkład za kryzys, powiedziałam, że może zrobić co zechce. Wyprowadził się. Nie było z mojej strony błagania o powrót, notorycznego dzwonienia, użalania się. Dałam mężowi sporo czasu i wolności. Przez jakiś czas nas odwiedzał, zachowywał się tak jakby żałował, mówił nie wiem jak będzie. Cały czas tak mówi.
Jak przyjeżdżał byłam miła, potrafiłam już z nim rozmawiać, choć mało było tych rozmów, mąż bardziej przyjeżdżał do syna. Teraz nie przyjeżdża, ponieważ mój syn nie chce tych wizyt. Powiedział ojcu, że boli go to, że przyjeżdża i odjeżdża. Syn jest w trudnym wieku dojrzewania. Czeka na ojca, aż wróci do nas na zawsze.
Teraz jestem spokojna, minął rok. Zdarzają mi się chwile zwątpienia, przykładem jest wysłany w emocjach sms do męża, czego później żałowałam. Cierpliwości mi jeszcze brakuje.

Nie wiem co tak naprawdę myśli mój mąż, nie chce na razie ze mną rozmawiać na nasz temat, może jest to dla niego za wcześnie. Myślę, że cały czas się miota, sam nie wie czego chce.

Zgadzam się z Parvati, na każdego zadziała co innego, na mojego męża na pewno nie twarda miłość.

Tak jestem poraniona, ale mój mąż też. Jeśli wróci, to będziemy musieli wspierać się nawzajem.

[Dorota 6]

buntowniczka,
zazdroszczę Ci tego, że maż tak troszczy się o Ciebie, że przyjeżdża, że często się widujecie. Myślę, że cały czas jesteś dla niego ważna.

buntowniczka,
zazdroszczę Ci tego, że maż tak troszczy się o Ciebie, że przyjeżdża, że często się widujecie. Myślę, że cały czas jesteś dla niego ważna.

[JolantaElżbieta]

[Agata1980]

To wszystko jest bardzo trudne.. Najważniejsze chyba, żeby tego co się stało nie zamieść pod dywan, nie przejść nad tym do porządku dziennego bez zatrzymania się i pochylenia nad problemem bo on prędzej czy później wróci. Znam przypadek takiego powrotu. Po 30 latach małżeństwa żona dowiedziała się, że mąż ją zdradza. Wyrzuciła go z domu. On wniósł o rozwód. Żona płakała, nie chciała rozwodu, wstydziła się tego. Nie wiem dokładnie jak to się stało ale mąż pozew wycofał. Wrócili do siebie, ale nie wrócili do tego tematu. Mąż dalej zdradza żonę, a ona teraz przymyka już na to oko bo boi się, żeby nie odszedł znowu, żeby jej nie zostawił.. Nie wiem czy boi się samotności bo nie mają dzieci, czy tak pojmuje miłość małżeńską, ale dla mnie to tragiczny obraz...

To wszystko jest bardzo trudne.. Najważniejsze chyba, żeby tego co się stało nie zamieść pod dywan, nie przejść nad tym do porządku dziennego bez zatrzymania się i pochylenia nad problemem bo on prędzej czy później wróci. Znam przypadek takiego powrotu. Po 30 latach małżeństwa żona dowiedziała się, że mąż ją zdradza. Wyrzuciła go z domu. On wniósł o rozwód. Żona płakała, nie chciała rozwodu, wstydziła się tego. Nie wiem dokładnie jak to się stało ale mąż pozew wycofał. Wrócili do siebie, ale nie wrócili do tego tematu. Mąż dalej zdradza żonę, a ona teraz przymyka już na to oko bo boi się, żeby nie odszedł znowu, żeby jej nie zostawił.. Nie wiem czy boi się samotności bo nie mają dzieci, czy tak pojmuje miłość małżeńską, ale dla mnie to tragiczny obraz...

[Dorota 6]

JolantoE,
to, że nie odpisuje, to normalne, przecież jest z kowalską, co miałby pisać. To, że czytał, to jest pewne, nawet z ciekawości. Jolu, wychodzę z założenia, że lepiej, że nie pisze, niż pisałby, że się ośmieszasz, albo nie rób sobie nadziei.

JolantoE,
to, że nie odpisuje, to normalne, przecież jest z kowalską, co miałby pisać. To, że czytał, to jest pewne, nawet z ciekawości. Jolu, wychodzę z założenia, że lepiej, że nie pisze, niż pisałby, że się ośmieszasz, albo nie rób sobie nadziei.