[parvati]

Ja też się uczę cierpliwości.
Oszczędzam słowa. Faceci nie funkcjonują w ten sposób, wolą proste treści i informacje. Ja bym żadnych smsów z wyrazami uczuć nie wysyłała - jeśli facet nie jest gotowy na rozmowę lub zwyczajnie jej nie chce/nie potrzebuje, to taki sms go tylko złości. Co najwyżej uzna go za czczą gadaninę, do niczego niepotrzebną. Ma być prosto i krótko. Świat facetów to świat suchych faktów i informacji. Więc lepiej też nie pisać o uczuciach, nie brać go na uczucia - tylko na fakty, czyli np. Cześć, co u Ciebie? Może wpadniesz - nasz dom zawsze dla Ciebie otwarty
I nie proponować gotowych rozwiązań, nie układać planów - facet chce zawsze zadecydować sam, ułożyć swój plan.

Ja też się uczę cierpliwości.
Oszczędzam słowa. Faceci nie funkcjonują w ten sposób, wolą proste treści i informacje. Ja bym żadnych smsów z wyrazami uczuć nie wysyłała - jeśli facet nie jest gotowy na rozmowę lub zwyczajnie jej nie chce/nie potrzebuje, to taki sms go tylko złości. Co najwyżej uzna go za czczą gadaninę, do niczego niepotrzebną. Ma być prosto i krótko. Świat facetów to świat suchych faktów i informacji. Więc lepiej też nie pisać o uczuciach, nie brać go na uczucia - tylko na fakty, czyli np. Cześć, co u Ciebie? Może wpadniesz - nasz dom zawsze dla Ciebie otwarty
I nie proponować gotowych rozwiązań, nie układać planów - facet chce zawsze zadecydować sam, ułożyć swój plan.

[JolantaElżbieta]

[JolantaElżbieta]

A jeszcze dopowiem, że nasze małżeństwo zgubił brak komunikacji i to się ciągnie, nic się nie zmieniło. Musiałam milczeć przez tyle lat, bo mój mąż miał władzę nade mną: krzyczał, przeklinał, wyrzucał z pokoju, zatykał uszy i robił głośniej telewizor. A mnie to zabijało, te wszystkie niewypowiedziane słowa. Tak jak teraz - może ze mną jest coś nie tak, nie wiem, ale jestem żywym człowiekiem z emocjami i uczuciami, z własnym instynktem i intuicją, które zawsze zabijałam słuchając rad innych - i moje małżeństwo legło w gruzach. Pewnie ten list nie wyjdzie mi na dobre, ale poprosiłam Pana Boga, żeby się tym zajął

A jeszcze dopowiem, że nasze małżeństwo zgubił brak komunikacji i to się ciągnie, nic się nie zmieniło. Musiałam milczeć przez tyle lat, bo mój mąż miał władzę nade mną: krzyczał, przeklinał, wyrzucał z pokoju, zatykał uszy i robił głośniej telewizor. A mnie to zabijało, te wszystkie niewypowiedziane słowa. Tak jak teraz - może ze mną jest coś nie tak, nie wiem, ale jestem żywym człowiekiem z emocjami i uczuciami, z własnym instynktem i intuicją, które zawsze zabijałam słuchając rad innych - i moje małżeństwo legło w gruzach. Pewnie ten list nie wyjdzie mi na dobre, ale poprosiłam Pana Boga, żeby się tym zajął

[kenya]

[parvati]

Cytat:

parvati, tak dla uściślenia, zanim całkiem odlecisz lub na stałe zaczniesz lewitować. Z granic które obiecałaś SOBIE, że postawisz mężowi - co udało Ci się do tej pory zrealizować? mam na myśli: - wizyty - alimenty bądź regularne wpłaty na poczet nieletnich dzieci - opieka nad dziećmi

czemu zaraz odlecieć i lewitować? Wyczuwam złośliwość i podejrzenie o głupotę
Ale odpowiem:
- była rozmowa między nami na temat uregulowania spraw finansowych przed notariuszem lub z mediatorem - mąż twierdzi, że te rozwiązania nie są konieczne.W tej chwili jest tak, że po tej rozmowie sprawy finansowe są regulowane na bieżąco i z moimi oczekiwaniami, natomiast jeśli znowu przestaną być - temat notariusza lub mediatora powróci i dopilnuję, by mieć to na piśmie.
- wizyty - odkąd zeszlismy z wojennej ścieżki i zaczęłam mojego męża zapraszać zamiast żądać - wizyty są częstsze i ustalane na bieżąco w spokojnej rozmowie
- opieka nad dziećmi - to jest ciężki temat, bo mąż ma pracę w nienormowanych godzinach i trudno mu cokolwiek ustalić, zawsze tak było

Zdaję sobie sprawę, że dużo rzeczy jest jeszcze do naprawienia i wypracowania jeśli chodzi o moje stawianie granic - jeszcze tego nie umiem, nikt mnie tego nie nauczył, moja matka nie stawiała mojemu ojcu jakichkolwiek granic Ale już zapisałam się na terapię, więc mam nadzieję, że będę się tego uczyć.

[edycja moderatorska: poprawiłam cytowanie]

Cytat:

parvati, tak dla uściślenia, zanim całkiem odlecisz lub na stałe zaczniesz lewitować. Z granic które obiecałaś SOBIE, że postawisz mężowi - co udało Ci się do tej pory zrealizować? mam na myśli: - wizyty - alimenty bądź regularne wpłaty na poczet nieletnich dzieci - opieka nad dziećmi

czemu zaraz odlecieć i lewitować? Wyczuwam złośliwość i podejrzenie o głupotę
Ale odpowiem:
- była rozmowa między nami na temat uregulowania spraw finansowych przed notariuszem lub z mediatorem - mąż twierdzi, że te rozwiązania nie są konieczne.W tej chwili jest tak, że po tej rozmowie sprawy finansowe są regulowane na bieżąco i z moimi oczekiwaniami, natomiast jeśli znowu przestaną być - temat notariusza lub mediatora powróci i dopilnuję, by mieć to na piśmie.
- wizyty - odkąd zeszlismy z wojennej ścieżki i zaczęłam mojego męża zapraszać zamiast żądać - wizyty są częstsze i ustalane na bieżąco w spokojnej rozmowie
- opieka nad dziećmi - to jest ciężki temat, bo mąż ma pracę w nienormowanych godzinach i trudno mu cokolwiek ustalić, zawsze tak było

Zdaję sobie sprawę, że dużo rzeczy jest jeszcze do naprawienia i wypracowania jeśli chodzi o moje stawianie granic - jeszcze tego nie umiem, nikt mnie tego nie nauczył, moja matka nie stawiała mojemu ojcu jakichkolwiek granic Ale już zapisałam się na terapię, więc mam nadzieję, że będę się tego uczyć.

[edycja moderatorska: poprawiłam cytowanie]

[Dorota 6]

JolantaElżbieta,
modliłam się dzisiaj do Boga, aby wyprowadził z tego dobro. U nas też zabrakło komunikacji, myślę, że w większości związków. JolantoE cieszę się, że odważyłaś się napisać do męża, myślę, że to dobry krok i nie ważne jak to odbierze mąż. To Ty tego chciałaś, byłaś w tym szczera.
Wczoraj się trochę podłamałam, wszystko na mojej głowie. Mam dom, w którym czasami trzeba coś zrobić, zwykła wymiana żarówek w garażu jest dla mnie problemem, kupienie drewna do kominka i wiele innych spraw, nie radzę sobie czasami.

JolantaElżbieta,
modliłam się dzisiaj do Boga, aby wyprowadził z tego dobro. U nas też zabrakło komunikacji, myślę, że w większości związków. JolantoE cieszę się, że odważyłaś się napisać do męża, myślę, że to dobry krok i nie ważne jak to odbierze mąż. To Ty tego chciałaś, byłaś w tym szczera.
Wczoraj się trochę podłamałam, wszystko na mojej głowie. Mam dom, w którym czasami trzeba coś zrobić, zwykła wymiana żarówek w garażu jest dla mnie problemem, kupienie drewna do kominka i wiele innych spraw, nie radzę sobie czasami.

[kenya]

[Kropka50]

My kobiety wbrew pozorom jesteśmy silne.Ciężko jest samej radzić sobie ze wszystkim,ale człowiek nauczy się wszystkiego.Sytuacja go do tego zmusi,wiem to po sobie.I nie ma wyjścia zaciskam zęby i robię.Doroto damy radę

My kobiety wbrew pozorom jesteśmy silne.Ciężko jest samej radzić sobie ze wszystkim,ale człowiek nauczy się wszystkiego.Sytuacja go do tego zmusi,wiem to po sobie.I nie ma wyjścia zaciskam zęby i robię.Doroto damy radę

[Pavel]

[buntowniczka]

Parvati, robię dokładnie tak samo jak Ty. Jeśli mąż przyjedzie do naszego domu,proponuję kawę, herbatę. Czasami zapraszam na obiad. Przyjeżdża. Staram się nie robić wymówek (choć korci). Serce rozpada się na kawałki, kiedy chciałoby się do niego przytulić a tu przed Tobą skała. Czasami mam wrażenie, że mąż czeka na mój gest (jego postawa mówi tak pozwalam Ci mnie kochać), a innym razem słyszę nie rób tego więcej.
Gdy się dowiedział, że dopadła mnie infekcja, przyjechał, przywiózł owoce, ciasteczka. Zaparzył i podał kawę. Przyniósł drzewa do kominka.
Czy dał dużo z siebie? Pewnie tak, tylko dla mnie to tak jakość za mało. W modlitwach proszę o jego nawrócenie i powrót do domu, a dla siebie o dar cierpliwości. Jeśli potrzeba czasu, duuużo czasu, to ta cierpliwość mi jest bardzo potrzebna.

Buntowniczka

Parvati, robię dokładnie tak samo jak Ty. Jeśli mąż przyjedzie do naszego domu,proponuję kawę, herbatę. Czasami zapraszam na obiad. Przyjeżdża. Staram się nie robić wymówek (choć korci). Serce rozpada się na kawałki, kiedy chciałoby się do niego przytulić a tu przed Tobą skała. Czasami mam wrażenie, że mąż czeka na mój gest (jego postawa mówi tak pozwalam Ci mnie kochać), a innym razem słyszę nie rób tego więcej.
Gdy się dowiedział, że dopadła mnie infekcja, przyjechał, przywiózł owoce, ciasteczka. Zaparzył i podał kawę. Przyniósł drzewa do kominka.
Czy dał dużo z siebie? Pewnie tak, tylko dla mnie to tak jakość za mało. W modlitwach proszę o jego nawrócenie i powrót do domu, a dla siebie o dar cierpliwości. Jeśli potrzeba czasu, duuużo czasu, to ta cierpliwość mi jest bardzo potrzebna.

Buntowniczka

[Agata1980]

Chociaż moja sytuacja różni się od Waszej to pozwolę sobie zabrać głos bo może właśnie dlatego mogę popatrzyć na to bardziej chłodnym okiem.

Z góry przepraszam, jeśli kogoś urażę, bo nie taka jest moja intencja, ale wydaje mi się, że Wasza postawa jest zaprzeczeniem tego, o czym mówi się w Sycharze. Przeczytałam większość polecanych tu książek, wysłuchałam rekolekcji i na tej podstawie formułuję swoje wnioski..

1) Jeśli małżonkowie odeszli do kowalskiej/kowalskiego, a Wy mówicie im "kocham i czekam" to mówicie im "przebaczam Ci, wróć", a z konferencji ks. Dziewieckiego wynika, że zakomunikowanie krzywdzicielowi o swoim wybaczeniu zanim on przyjdzie skruszony, wyzna swoje winy i przeprosi jest naiwnością, jest złem, bo daje komfort życia w grzechu.

2) Po co małżonek ma wracać teraz skoro dobrze jest mu z kowalską/kowalskim mając pewność, że zawsze będziecie czekać? Wróci, jak w tamtym związku zacznie wiać chłodem i jest duże prawdopodobieństwo, że odejdzie znowu, jak pojawi się nowa okazja, bo ma pewność, że zawsze będzie miał gdzie wrócić...

3) Z polecanej tu lektury "Miłość wymaga stanowczości" wynika, że należy dać małżonkowi jasny komunikat - najlepiej list - "jeśli uważasz, że Twoje szczęście jest gdzie indziej, beze mnie to ja pozwalam Ci odejść. Kocham Cię i pragnę Twojego szczęścia. Nie mogę też pozwalać na to, abyś mnie krzywdził swoją zdradą, dlatego musisz dokonać wyboru - albo ja albo ona/on. Będzie mi bardzo ciężko,jeśli odejdziesz bo bardzo Cię kocham, ale nie mam innego wyjścia, jak pozwolić Ci odejść i zbudować sobie życie bez Ciebie, jeśli Ty tak zdecydujesz. Bóg obdarzył Cię wolną wolą, dlatego ja również muszę tę wolną wolę uszanować. Co prawda nie mogę zgodzić się na rozwód, bo jest on sprzeczny z moją wiarą, przysięgą i przekonaniami, ale jestem gotowa pozwolić Ci odejść w dożywotnią separację." - takie "zwrócenie wolności" według Dobsona powoduje, że chęć ucieczki mija.

Sama nie wiem, czy będąc w takiej sytuacji umiałabym tak postąpić (dziś już wiem, że teoria od praktyki znacząco się różni i znamy się tylko na tyle, na ile się wypróbowaliśmy), ale takie są "zalecenia". Czy ktoś z Was spróbował iść tą drogą i pozostał w niej konsekwentny?

Chociaż moja sytuacja różni się od Waszej to pozwolę sobie zabrać głos bo może właśnie dlatego mogę popatrzyć na to bardziej chłodnym okiem.

Z góry przepraszam, jeśli kogoś urażę, bo nie taka jest moja intencja, ale wydaje mi się, że Wasza postawa jest zaprzeczeniem tego, o czym mówi się w Sycharze. Przeczytałam większość polecanych tu książek, wysłuchałam rekolekcji i na tej podstawie formułuję swoje wnioski..

1) Jeśli małżonkowie odeszli do kowalskiej/kowalskiego, a Wy mówicie im "kocham i czekam" to mówicie im "przebaczam Ci, wróć", a z konferencji ks. Dziewieckiego wynika, że zakomunikowanie krzywdzicielowi o swoim wybaczeniu zanim on przyjdzie skruszony, wyzna swoje winy i przeprosi jest naiwnością, jest złem, bo daje komfort życia w grzechu.

2) Po co małżonek ma wracać teraz skoro dobrze jest mu z kowalską/kowalskim mając pewność, że zawsze będziecie czekać? Wróci, jak w tamtym związku zacznie wiać chłodem i jest duże prawdopodobieństwo, że odejdzie znowu, jak pojawi się nowa okazja, bo ma pewność, że zawsze będzie miał gdzie wrócić...

3) Z polecanej tu lektury "Miłość wymaga stanowczości" wynika, że należy dać małżonkowi jasny komunikat - najlepiej list - "jeśli uważasz, że Twoje szczęście jest gdzie indziej, beze mnie to ja pozwalam Ci odejść. Kocham Cię i pragnę Twojego szczęścia. Nie mogę też pozwalać na to, abyś mnie krzywdził swoją zdradą, dlatego musisz dokonać wyboru - albo ja albo ona/on. Będzie mi bardzo ciężko,jeśli odejdziesz bo bardzo Cię kocham, ale nie mam innego wyjścia, jak pozwolić Ci odejść i zbudować sobie życie bez Ciebie, jeśli Ty tak zdecydujesz. Bóg obdarzył Cię wolną wolą, dlatego ja również muszę tę wolną wolę uszanować. Co prawda nie mogę zgodzić się na rozwód, bo jest on sprzeczny z moją wiarą, przysięgą i przekonaniami, ale jestem gotowa pozwolić Ci odejść w dożywotnią separację." - takie "zwrócenie wolności" według Dobsona powoduje, że chęć ucieczki mija.

Sama nie wiem, czy będąc w takiej sytuacji umiałabym tak postąpić (dziś już wiem, że teoria od praktyki znacząco się różni i znamy się tylko na tyle, na ile się wypróbowaliśmy), ale takie są "zalecenia". Czy ktoś z Was spróbował iść tą drogą i pozostał w niej konsekwentny?

[JolantaElżbieta]

[BjD]

Dziewczyny ja tez zachowuje się jak Wy - Buntowniczka i Parvati i tez ciągle się pytam czy to dobrze ?????? W tym co pisze Agata1980 też jest sporo racji............ale faktycznie od teorii do praktyki daleka droga.........to chyba dlatego, że kochamy tych naszych krzywdzicieli i ciężko postawić te stanowcze granice.............. i może nie umiem być wobec męża tak zimna i obojętna jak on wobec mnie bo wiem jak to okropnie boli................. Ech pogmatwane to wszystko ...

Dziewczyny ja tez zachowuje się jak Wy - Buntowniczka i Parvati i tez ciągle się pytam czy to dobrze ?????? W tym co pisze Agata1980 też jest sporo racji............ale faktycznie od teorii do praktyki daleka droga.........to chyba dlatego, że kochamy tych naszych krzywdzicieli i ciężko postawić te stanowcze granice.............. i może nie umiem być wobec męża tak zimna i obojętna jak on wobec mnie bo wiem jak to okropnie boli................. Ech pogmatwane to wszystko ...

[Dorota 6]

Agata1980,
słuchałam konferencji ks. Dziewieckiego i nie do końca się z nim zgadzam. ks. Dziewiecki podszedł do problemu tak po ludzku, trochę się to ma nijak z nauką Chrystusa, który kocha bezinteresownie.
A co zrobić, jak mąż wróci i na początku nie będzie potrafił przeprosić, wyrazić skruchy, to co mam go nie przyjąć? Kurczowo trzymać się tego, co powiedział ksiądz. bo przecież krzywdziciel musi przyjść pokorny i błagać o wybaczenie.Ksiądz jest tylko człowiekiem, nie Bogiem.
Każdy człowiek jest inny, może ta skrucha i przeprosiny przyjdą później. Może powinnam go przyjąć jak syna marnotrawnego, okazać miłość.
To jest moje osobiste zdanie, ja bym tak zrobiła.
Każda sytuacja jest inna, my osoby pokrzywdzone też jesteśmy krzywdzicielami - PRAWDA

Agata1980,
słuchałam konferencji ks. Dziewieckiego i nie do końca się z nim zgadzam. ks. Dziewiecki podszedł do problemu tak po ludzku, trochę się to ma nijak z nauką Chrystusa, który kocha bezinteresownie.
A co zrobić, jak mąż wróci i na początku nie będzie potrafił przeprosić, wyrazić skruchy, to co mam go nie przyjąć? Kurczowo trzymać się tego, co powiedział ksiądz. bo przecież krzywdziciel musi przyjść pokorny i błagać o wybaczenie.Ksiądz jest tylko człowiekiem, nie Bogiem.
Każdy człowiek jest inny, może ta skrucha i przeprosiny przyjdą później. Może powinnam go przyjąć jak syna marnotrawnego, okazać miłość.
To jest moje osobiste zdanie, ja bym tak zrobiła.
Każda sytuacja jest inna, my osoby pokrzywdzone też jesteśmy krzywdzicielami - PRAWDA