[Dorota 6]

Właśnie wczoraj miałam załamanie, napisałam do męża, że niech sobie żyje jak chce beze mnie, bez naszego syna, bo ja już nie mam siły o to wszystko walczyć, że dam mu już spokój.
Uwierzcie mi dziewczyny, nie wiem czy zrobiłam dobrze, ale mi ulżyło. Może to trochę zaniepokoi mojego męża, to zawsze ja wyciągałam do niego rękę, może czas, aby coś on zaczął robić. Muszę się teraz zająć tylko sobą i moim dorastającym synem.

Właśnie wczoraj miałam załamanie, napisałam do męża, że niech sobie żyje jak chce beze mnie, bez naszego syna, bo ja już nie mam siły o to wszystko walczyć, że dam mu już spokój.
Uwierzcie mi dziewczyny, nie wiem czy zrobiłam dobrze, ale mi ulżyło. Może to trochę zaniepokoi mojego męża, to zawsze ja wyciągałam do niego rękę, może czas, aby coś on zaczął robić. Muszę się teraz zająć tylko sobą i moim dorastającym synem.

[Obrączka]

Widzicie kobiety wszędzie ten sam schemat .Podczas wizyt obojętność mężów wobec nas . Myślę że oni to robią celowo żeby nas prowokować tym zachowaniem albo udają takich obojętnych . Bo facet to nigdy się nie przyzna , choćby nie miał racji , głupio mu się wycofać z tego co zrobił.

Widzicie kobiety wszędzie ten sam schemat .Podczas wizyt obojętność mężów wobec nas . Myślę że oni to robią celowo żeby nas prowokować tym zachowaniem albo udają takich obojętnych . Bo facet to nigdy się nie przyzna , choćby nie miał racji , głupio mu się wycofać z tego co zrobił.

[JolantaElżbieta]

[JolantaElżbieta]

[Jacek-sychar]

[buntowniczka]

Zadam więc pytanie:
To jak walczyć o małżonka? Czy warto walczyć?
Bo jeśli tak, to czy utrzymywanie kontaktu, okazywanie miłości (pomimo obojętności z drugiej strony), prośby o powrót (nie błaganie), i chęć szczerej rozmowy i naprawy tego co było złe miało by być traktowane jako poniżenie czy pomniejszane własnej wartości?
Przecież okazywanie obojętności wobec małżonka utwierdzi Go w tym, że miłości już nie ma. Nie zgodziłam się na rozwód, bo wciąż powtarzałam mężowi, że nie mogę tego zrobić bo byłoby to sprzeczne z tym co do niego czuję, że Go kocham.
Teraz też na twierdzenia męża, że to nie ma sensu odpowiadam, że ma bo Go kocham.
Więc jesli teraz okażę mu obojętność i brak zainteresowania, może być dla niego argumentem, że z tą miłością to jakiś blef.
Buntowniczka

Zadam więc pytanie:
To jak walczyć o małżonka? Czy warto walczyć?
Bo jeśli tak, to czy utrzymywanie kontaktu, okazywanie miłości (pomimo obojętności z drugiej strony), prośby o powrót (nie błaganie), i chęć szczerej rozmowy i naprawy tego co było złe miało by być traktowane jako poniżenie czy pomniejszane własnej wartości?
Przecież okazywanie obojętności wobec małżonka utwierdzi Go w tym, że miłości już nie ma. Nie zgodziłam się na rozwód, bo wciąż powtarzałam mężowi, że nie mogę tego zrobić bo byłoby to sprzeczne z tym co do niego czuję, że Go kocham.
Teraz też na twierdzenia męża, że to nie ma sensu odpowiadam, że ma bo Go kocham.
Więc jesli teraz okażę mu obojętność i brak zainteresowania, może być dla niego argumentem, że z tą miłością to jakiś blef.
Buntowniczka

[Jacek-sychar]

[Kropka50]

Napiszę jak było u mnie-przez prawie rok uważałam,że jak ja będę dawać sygnały/smsy,telefony/,to będzie znak dla męża jaki jest dla Nas ważny.Syna młodszego namawiałam też do napisania smsa,czy wykonania telefonu.Starszy jest na tatę obrażony i się nie odzywa.Myślicie,że wzbudzało to w nim jakieś emocje.Jeżeli tak to na chwilę i potem brak kontaktu.A jak dzwoniłam to często nie odbierał telefonu,gdzie wcześniej rozmawialiśmy przez telefon po 3-4 razy na dzień.Dzisiaj odpuściłam,co nie znaczy,że nie walczę.Ale nie dzwonię i nie piszę.Tak jak piszecie staram się być dobra dla siebie i dla dzieci.Z tym dla siebie jest różnie,bo zawsze mąż i dzieci były dla mnie najważniejsze.Po ostatniej wizycie mąż powiedział -dzwoń.Nie dzwonię,ale jak On zadzwoni telefon odbiorę.Dałam czasowi czas,chociaż przede mną jeszcze walka w sądzie.Pod koniec stycznia zacznę odmawiać 4 NP w intencji mojego męża i czekam.Nie wiem czy dobrze robię,ale tak podpowiada mi serce

Napiszę jak było u mnie-przez prawie rok uważałam,że jak ja będę dawać sygnały/smsy,telefony/,to będzie znak dla męża jaki jest dla Nas ważny.Syna młodszego namawiałam też do napisania smsa,czy wykonania telefonu.Starszy jest na tatę obrażony i się nie odzywa.Myślicie,że wzbudzało to w nim jakieś emocje.Jeżeli tak to na chwilę i potem brak kontaktu.A jak dzwoniłam to często nie odbierał telefonu,gdzie wcześniej rozmawialiśmy przez telefon po 3-4 razy na dzień.Dzisiaj odpuściłam,co nie znaczy,że nie walczę.Ale nie dzwonię i nie piszę.Tak jak piszecie staram się być dobra dla siebie i dla dzieci.Z tym dla siebie jest różnie,bo zawsze mąż i dzieci były dla mnie najważniejsze.Po ostatniej wizycie mąż powiedział -dzwoń.Nie dzwonię,ale jak On zadzwoni telefon odbiorę.Dałam czasowi czas,chociaż przede mną jeszcze walka w sądzie.Pod koniec stycznia zacznę odmawiać 4 NP w intencji mojego męża i czekam.Nie wiem czy dobrze robię,ale tak podpowiada mi serce

[GosiaH]

Buntowniczka, Dorota 6, wszyscy

Na podstawie tego, co powyżej napisała Dorotka

Buntowniczka, Dorota 6, wszyscy

Na podstawie tego, co powyżej napisała Dorotka

[Kropka50]

Ja widzę po sobie,jak mąż przyjeżdża nie robię już wymówek,rozmawiam normalnie jak kiedyś,zrobię obiad,kolację ,porozmawiam .Nie jest mi łatwo,bo od środka serce rozrywa,ale się staram.I myślę,że gorzej się wyjeżdża z takiego domu,gdzie jest spokój niż wyjazdy z krzykiem i pretensjami.Nie wiem może żle myślę?I może za takim domem się kiedyś na dobre zatęskni.

Ja widzę po sobie,jak mąż przyjeżdża nie robię już wymówek,rozmawiam normalnie jak kiedyś,zrobię obiad,kolację ,porozmawiam .Nie jest mi łatwo,bo od środka serce rozrywa,ale się staram.I myślę,że gorzej się wyjeżdża z takiego domu,gdzie jest spokój niż wyjazdy z krzykiem i pretensjami.Nie wiem może żle myślę?I może za takim domem się kiedyś na dobre zatęskni.

[zenia1780]

[Jacek-sychar]

[parvati]

Mój mąż wyprowadził się 5 mscy temu
moje reakcje były różne
przez prawie 4 msce byłam zafiksowana na własnej krzywdzie - robiłam różne rzeczy, skoncentrowane wokół mojej krzywdy i chęci powrotu męża: obwiniałam siebie lub jego, oskarżałam, płakałam, tłumaczyłam, pouczałam, naciskałam na rozmowy, wysyłałam różne smsy
potem stanęłam okoniem i byłam twarda - zamykałam przed mężem drzwi do domu, stawiałam żądania, coraz więcej straszyłam
byłam niespokojna, nie wiedziałam, co robić
jednocześnie modliłam się - i wtedy coś się zmieniło
klapki z oczu mi opadły - zauważyłam własną pychę - że to nie tylko mój mąż jest krzywdzicielem
zauważyłam ogrom krzywd, jakie mu wyrządziłam
tak, ja też byłam katem
stanęłam w prawdzie przed sobą

i wtedy otworzyłam się na Miłość
poczułam, że jeszcze bardziej kocham mojego męża
mimo tego, że on teraz (chyba?) żyje z inną kobietą

dlaczego?
Bo zobaczyłam go Bożymi oczami - próbuję tak patrzeć na niego
Odbyliśmy rozmowę, w której bez żadnych usprawiedliwień stanęłam przed nim i poprosiłam o wybaczenie za to, co robiłam źle
I staram się być dobrą żoną - mimo tego, że mój mąż nie jest przy mnie

Czy to dało efekt?
Hmmm.... nastąpił pewien zwrot męża w kierunku moim - choć do domu nie wraca, nie otwiera się, nie okazuje skruchy, dalej nie wiem, z kim i gdzie mieszka
Powiedział, że nie wie, co będzie - że czas pokaże
Przez jakiś czas okazywał czułość, teraz znów mniej - trudno, widocznie z jakichś powodów to dla niego niemożliwe teraz (może problemy w pracy, problemy duchowe, zagubienie w życiu, może ta kobieta znów, nie wiem - może wszystko razem)
Smsy wysyła przyjazne, świadczące o pamięci o mnie
Mamy dobry kontakt ze sobą, bez kłótni - z mojej strony wieksze otwarcie, z jego z jakichś powodów mniejsze, ale już przynajmniej bez totalnego zamknięcia
Traktuję go jak męża - jak przyjdzie, to robię dobry obiad i kawę, okazuję czułość - ale nie nadskakuję, byle tylko wrócił
Wie, że ZAWSZE może do mnie wrócić' Zawsze może przyjść do naszego domu i już nigdy go z niego nie wyrzucę.
Czy wróci - nie wiem. Nie łudzę się, ale pokładam nadzieję w Panu - mam prawo mieć nadzieję, bo KOCHAM - a miłość pokłada nadzieję
I robię wszystko tak, jakby był moim mężem, w domu - bez spraw fizycznych, bo on do tego nie dąży; czas pokaże, jak będzie dalej

Po co to robię?
By żyć w pokoju
Z listu do Galatów:
Bo "Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie"
"Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy!"

Chcę żyć na chwałę Pana
a od meża nie wymagać, nie oczekiwać nic teraz - co mi po to tym, jak on teraz nie ma z czego dać?
Będzie miał dopiero, jak się będzie stykał z Miłością Pana - może za pośrednictwem mnie, może poprzez jakieś inne osoby na jego drodze, jakieś inne okoliczności - nie wiem - Pan prowadzi
Nie będzie miał z czego dać, jak sie ciągle będzie stykał z moją niechęcią, złością, gniewem.

Czy jest łatwo?
Nie - walczę ze swoimi zranieniami, pamięcią o krzywdach, z własnymi wadami
Doznaję ataków szatana - ataków zwątpienia, ataków gniewu, żalu, złych myśli
Przeżywam je w samotności, wołając Pana
Nie daję się prowokować do kłótni, zagryzam zęby, ćwiczę cierpliwość i pokorę
Najgorsze są ataki zwątpienia
Jakoś z Panem je przeżywam, choć i tu upadam
Ale Pan mnie podnosi i chwalę Go.
Wiem, że szatan chce, bym tkwiła w miejscu zranienia, bym okopała się na swojej pozycji, by nie szła w kierunku uzdrowienia siebie i swojego małżeństwa. Dlatego podsuwa myśli: nie walcz, to nie ma sensu! Jak będziesz dobra, to on cię nie uszanuje - nie opłaca ci się być dobrą!
Ale ja się nie daję
Kocham mimo wszystko, bo w imię czego mam zrezygnować z dążenia ku jedności? Na pewno nie w imię Boga.
Nie staję po stronie szatana, nie pomagam mu w osiągnieciu celu - ostatecznego rozbicia mojego małżeństwa
walczę codziennie i modlę się o siły
a okresowym chłodem męża się nie przejmuję - bo to i tak niczego z mojej strony nie zmienia.

Mój mąż wyprowadził się 5 mscy temu
moje reakcje były różne
przez prawie 4 msce byłam zafiksowana na własnej krzywdzie - robiłam różne rzeczy, skoncentrowane wokół mojej krzywdy i chęci powrotu męża: obwiniałam siebie lub jego, oskarżałam, płakałam, tłumaczyłam, pouczałam, naciskałam na rozmowy, wysyłałam różne smsy
potem stanęłam okoniem i byłam twarda - zamykałam przed mężem drzwi do domu, stawiałam żądania, coraz więcej straszyłam
byłam niespokojna, nie wiedziałam, co robić
jednocześnie modliłam się - i wtedy coś się zmieniło
klapki z oczu mi opadły - zauważyłam własną pychę - że to nie tylko mój mąż jest krzywdzicielem
zauważyłam ogrom krzywd, jakie mu wyrządziłam
tak, ja też byłam katem
stanęłam w prawdzie przed sobą

i wtedy otworzyłam się na Miłość
poczułam, że jeszcze bardziej kocham mojego męża
mimo tego, że on teraz (chyba?) żyje z inną kobietą

dlaczego?
Bo zobaczyłam go Bożymi oczami - próbuję tak patrzeć na niego
Odbyliśmy rozmowę, w której bez żadnych usprawiedliwień stanęłam przed nim i poprosiłam o wybaczenie za to, co robiłam źle
I staram się być dobrą żoną - mimo tego, że mój mąż nie jest przy mnie

Czy to dało efekt?
Hmmm.... nastąpił pewien zwrot męża w kierunku moim - choć do domu nie wraca, nie otwiera się, nie okazuje skruchy, dalej nie wiem, z kim i gdzie mieszka
Powiedział, że nie wie, co będzie - że czas pokaże
Przez jakiś czas okazywał czułość, teraz znów mniej - trudno, widocznie z jakichś powodów to dla niego niemożliwe teraz (może problemy w pracy, problemy duchowe, zagubienie w życiu, może ta kobieta znów, nie wiem - może wszystko razem)
Smsy wysyła przyjazne, świadczące o pamięci o mnie
Mamy dobry kontakt ze sobą, bez kłótni - z mojej strony wieksze otwarcie, z jego z jakichś powodów mniejsze, ale już przynajmniej bez totalnego zamknięcia
Traktuję go jak męża - jak przyjdzie, to robię dobry obiad i kawę, okazuję czułość - ale nie nadskakuję, byle tylko wrócił
Wie, że ZAWSZE może do mnie wrócić' Zawsze może przyjść do naszego domu i już nigdy go z niego nie wyrzucę.
Czy wróci - nie wiem. Nie łudzę się, ale pokładam nadzieję w Panu - mam prawo mieć nadzieję, bo KOCHAM - a miłość pokłada nadzieję
I robię wszystko tak, jakby był moim mężem, w domu - bez spraw fizycznych, bo on do tego nie dąży; czas pokaże, jak będzie dalej

Po co to robię?
By żyć w pokoju
Z listu do Galatów:
Bo "Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie"
"Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy!"

Chcę żyć na chwałę Pana
a od meża nie wymagać, nie oczekiwać nic teraz - co mi po to tym, jak on teraz nie ma z czego dać?
Będzie miał dopiero, jak się będzie stykał z Miłością Pana - może za pośrednictwem mnie, może poprzez jakieś inne osoby na jego drodze, jakieś inne okoliczności - nie wiem - Pan prowadzi
Nie będzie miał z czego dać, jak sie ciągle będzie stykał z moją niechęcią, złością, gniewem.

Czy jest łatwo?
Nie - walczę ze swoimi zranieniami, pamięcią o krzywdach, z własnymi wadami
Doznaję ataków szatana - ataków zwątpienia, ataków gniewu, żalu, złych myśli
Przeżywam je w samotności, wołając Pana
Nie daję się prowokować do kłótni, zagryzam zęby, ćwiczę cierpliwość i pokorę
Najgorsze są ataki zwątpienia
Jakoś z Panem je przeżywam, choć i tu upadam
Ale Pan mnie podnosi i chwalę Go.
Wiem, że szatan chce, bym tkwiła w miejscu zranienia, bym okopała się na swojej pozycji, by nie szła w kierunku uzdrowienia siebie i swojego małżeństwa. Dlatego podsuwa myśli: nie walcz, to nie ma sensu! Jak będziesz dobra, to on cię nie uszanuje - nie opłaca ci się być dobrą!
Ale ja się nie daję
Kocham mimo wszystko, bo w imię czego mam zrezygnować z dążenia ku jedności? Na pewno nie w imię Boga.
Nie staję po stronie szatana, nie pomagam mu w osiągnieciu celu - ostatecznego rozbicia mojego małżeństwa
walczę codziennie i modlę się o siły
a okresowym chłodem męża się nie przejmuję - bo to i tak niczego z mojej strony nie zmienia.

[Dorota 6]

Przechodzę trudne chwile, tracę już nadzieję. Dzisiaj przemyślałam mojego sms wysłanego do męża pod wpływem emocji.
Wysłałam dzisiaj nową wiadomość do męża, że nie chcę mu się narzucać tymi smsami, bo i tak na nie nie odpisuje, że nie będę mu brzęczeć, że dam mu wytchnąć, że muszę zająć się sobą i synem i jakoś żyć bez niego, choć to trudne. Napisałam, że jeśli chce teraz żyć bez nas to niech tak będzie, ale jeśli będzie chciał wrócić, to my na niego czekamy. Napisałam, że wczoraj miałam trudny dzień, że nie jest mi łatwo żyć bez niego, stąd te emocje.
Muszę się nauczyć czekać, nie czekając, jest to trudne dla mnie cały czas. Trochę zamieszałam z tymi smsami, ale stało się.

Przechodzę trudne chwile, tracę już nadzieję. Dzisiaj przemyślałam mojego sms wysłanego do męża pod wpływem emocji.
Wysłałam dzisiaj nową wiadomość do męża, że nie chcę mu się narzucać tymi smsami, bo i tak na nie nie odpisuje, że nie będę mu brzęczeć, że dam mu wytchnąć, że muszę zająć się sobą i synem i jakoś żyć bez niego, choć to trudne. Napisałam, że jeśli chce teraz żyć bez nas to niech tak będzie, ale jeśli będzie chciał wrócić, to my na niego czekamy. Napisałam, że wczoraj miałam trudny dzień, że nie jest mi łatwo żyć bez niego, stąd te emocje.
Muszę się nauczyć czekać, nie czekając, jest to trudne dla mnie cały czas. Trochę zamieszałam z tymi smsami, ale stało się.