[Unicorn]

Tiliana fajnie to napisałas.

Tiliana fajnie to napisałas.

[STOPka]

"Twój mąż nie zasługuje na Ciebie w tej chwili. " bardzo dziękuję za te słowa, bardzo mi się miło zrobiło i pomyślałam, że może nie jestem aż ta zła.
Tiliano dziękuję Ci. Teraz codziennie kiedy zasypiam przypominam sobie Twoje słowa, że ktoś mnie naprawdę kocha, taką jaką jestem i to dodaje mi trochę siły.

Dzisiaj sprawa wygląda tak: mąż następnego dnia przyszedł i przeprosił mnie za słowa, za swoje postępowanie, jednak po tamtej sytuacji chyba coś trochę we mnie pękło i popatrzyłam na niego, że to nie ze mną jest problem (oczywiście mam swoje wady, które wypadałoby zmienić) tylko z nim. To właśnie teraz zauważyłam jaki on jest skrajny emocjonalnie - jednego dnia mówi, że myśli o powrocie do mnie, a drugiego wali wyzwiskami.

"Twój mąż nie zasługuje na Ciebie w tej chwili. " bardzo dziękuję za te słowa, bardzo mi się miło zrobiło i pomyślałam, że może nie jestem aż ta zła.
Tiliano dziękuję Ci. Teraz codziennie kiedy zasypiam przypominam sobie Twoje słowa, że ktoś mnie naprawdę kocha, taką jaką jestem i to dodaje mi trochę siły.

Dzisiaj sprawa wygląda tak: mąż następnego dnia przyszedł i przeprosił mnie za słowa, za swoje postępowanie, jednak po tamtej sytuacji chyba coś trochę we mnie pękło i popatrzyłam na niego, że to nie ze mną jest problem (oczywiście mam swoje wady, które wypadałoby zmienić) tylko z nim. To właśnie teraz zauważyłam jaki on jest skrajny emocjonalnie - jednego dnia mówi, że myśli o powrocie do mnie, a drugiego wali wyzwiskami.

[STOPka]

Kiedyś na terapii grupowej zapytała mnie terapeutka "co musi się stać abym od niego odeszła?" To właśnie chyba powoli zaczyna się dziać, kiedy słyszę takie wyzwiska pod moim adresem i tak tiliano ostatecznie gdyby zrobił choćby najmniejszą krzywdę dla mojego psa, to by mnie nigdy nie ujrzał.

Kiedyś na terapii grupowej zapytała mnie terapeutka "co musi się stać abym od niego odeszła?" To właśnie chyba powoli zaczyna się dziać, kiedy słyszę takie wyzwiska pod moim adresem i tak tiliano ostatecznie gdyby zrobił choćby najmniejszą krzywdę dla mojego psa, to by mnie nigdy nie ujrzał.

[STOPka]

tiliano napisałaś "Nie działa z jednego prostego powodu - miłości się nie da kupić! Cokolwiek byś nie robiła dla drugiego człowieka - nie dostaniesz jej za to, co robisz! Nie zasłużysz na miłość? KTO ci wpoił przekonanie, że musisz sobie zasłużyć na to, żeby ktoś cię kochał? Rodzice? On sam? Dlaczego wierzysz w to okrutne kłamstwo? Kiedy w końcu przestaniesz w nie wierzyć?" trafiłaś w samo sedno tak to rodzice mi wpoili (i nadal wpajają) i mąż (i nadal wpaja) że jeżeli stanę się taka czy owaka to będą mnie kochać, jak będę wyglądać "jak człowiek" to będę miała fajne koleżanki/znajomych, jak będę robić to czy tamto, jak będę wesoła to oni będą chcieli ze mną być, rozmawiać i tak wiecznie...i w końcu kiedy stajesz się dorosłą kobietą to nadal staram się zaspokoić ich oczekiwania względem mnie, przepraszać za wszystko, nawet jeśli podświadomie wiem, że nic złego nie robię - aby tylko na mnie źli nie byli, aby tylko mnie kochali, bo chcę mieć rodzinę która mnie kocha, jakąkolwiek rodzinę po to by nie czuć się samotnym.

tiliano napisałaś "Nie działa z jednego prostego powodu - miłości się nie da kupić! Cokolwiek byś nie robiła dla drugiego człowieka - nie dostaniesz jej za to, co robisz! Nie zasłużysz na miłość? KTO ci wpoił przekonanie, że musisz sobie zasłużyć na to, żeby ktoś cię kochał? Rodzice? On sam? Dlaczego wierzysz w to okrutne kłamstwo? Kiedy w końcu przestaniesz w nie wierzyć?" trafiłaś w samo sedno tak to rodzice mi wpoili (i nadal wpajają) i mąż (i nadal wpaja) że jeżeli stanę się taka czy owaka to będą mnie kochać, jak będę wyglądać "jak człowiek" to będę miała fajne koleżanki/znajomych, jak będę robić to czy tamto, jak będę wesoła to oni będą chcieli ze mną być, rozmawiać i tak wiecznie...i w końcu kiedy stajesz się dorosłą kobietą to nadal staram się zaspokoić ich oczekiwania względem mnie, przepraszać za wszystko, nawet jeśli podświadomie wiem, że nic złego nie robię - aby tylko na mnie źli nie byli, aby tylko mnie kochali, bo chcę mieć rodzinę która mnie kocha, jakąkolwiek rodzinę po to by nie czuć się samotnym.

[Dorota 6]

STOPka,
te słowa,

STOPka,
te słowa,

[STOPka]

[tiliana]

[kenya]

Cytat:

ostatecznie gdyby zrobił choćby najmniejszą krzywdę dla mojego psa, to by mnie nigdy nie ujrzał.

Naprawdę? A gdzie byś poszła? Skąd wzięła środki na utrzymanie?
Do tej pory utrzymujesz że wszystko Cię ogranicza, że nic nie możesz a tu nagle zniknęłabyś?

STOPko, to jest

STOPka napisał/a:

to rodzice mi wpoili (i nadal wpajają) i mąż (i nadal wpaja) że ....itd. .

Ważne co Ty pozwoliłaś sobie wpoić a nie co kto usiłuje Tobie wpoić. Zatem cokolwiek czujesz na ten temat, weszłaś w to za Twoim przyzwoleniem.

Nie kocha się dzieci za coś, ale jest faktem że miłość do niektórych dzieci jest trudniejsza. Sama mam trójkę dorosłych już dzieci i doskonale wiem o czym mówię.

Zastanawiałaś się kiedykolwiek STOPko o jakie dokładnie zmiany im wszystkim chodzi?
Rozważałaś w ogóle ich zasadność?

Bardzo otwarcie manifestujesz np. wielką niechęć do Twojej matki.
Przebija z Twoich słów wielka skłonność do pielęgnowania urazy, do trwania w niewybaczeniu. Każdy miał jakąś matkę, jakichś rodziców i zapewniam Cię że niewielu, łącznie ze mną, mogłoby powiedzieć że mają tylko miłe wspomnienia związane z domem rodzinnym ale nie wszyscy pielęgnują tylko te złe. Ja np. skupiam się głównie na dobrych. Nie wiedzę sensu by rozważać to co nie było takie jak powinno.
Chciałabym byś choć raz napisała cokolwiek pozytywnego o swojej rodzinie.
Jestem przekonana że jak dobrze się zastanowisz to znajdziesz coś.
Rzecz w tym czy wolisz koncentrować się na pozytywach czy tylko na negatywach?
To zawsze jest TWÓJ wybór. Wybierasz remedium czy też truciznę a wiedz że pielęgnowanie urazy, trwanie w niewybaczeniu to jak codziennie zapodawana sobie spora dawka trucizny.

Chcesz być kochana bezwarunkowo, ale czy sama próbowałaś?
Czy przypadkiem nie odmawiasz innym Twojej miłości?

Cytat:

ostatecznie gdyby zrobił choćby najmniejszą krzywdę dla mojego psa, to by mnie nigdy nie ujrzał.

Naprawdę? A gdzie byś poszła? Skąd wzięła środki na utrzymanie?
Do tej pory utrzymujesz że wszystko Cię ogranicza, że nic nie możesz a tu nagle zniknęłabyś?

STOPko, to jest

STOPka napisał/a:

to rodzice mi wpoili (i nadal wpajają) i mąż (i nadal wpaja) że ....itd. .

Ważne co Ty pozwoliłaś sobie wpoić a nie co kto usiłuje Tobie wpoić. Zatem cokolwiek czujesz na ten temat, weszłaś w to za Twoim przyzwoleniem.

Nie kocha się dzieci za coś, ale jest faktem że miłość do niektórych dzieci jest trudniejsza. Sama mam trójkę dorosłych już dzieci i doskonale wiem o czym mówię.

Zastanawiałaś się kiedykolwiek STOPko o jakie dokładnie zmiany im wszystkim chodzi?
Rozważałaś w ogóle ich zasadność?

Bardzo otwarcie manifestujesz np. wielką niechęć do Twojej matki.
Przebija z Twoich słów wielka skłonność do pielęgnowania urazy, do trwania w niewybaczeniu. Każdy miał jakąś matkę, jakichś rodziców i zapewniam Cię że niewielu, łącznie ze mną, mogłoby powiedzieć że mają tylko miłe wspomnienia związane z domem rodzinnym ale nie wszyscy pielęgnują tylko te złe. Ja np. skupiam się głównie na dobrych. Nie wiedzę sensu by rozważać to co nie było takie jak powinno.
Chciałabym byś choć raz napisała cokolwiek pozytywnego o swojej rodzinie.
Jestem przekonana że jak dobrze się zastanowisz to znajdziesz coś.
Rzecz w tym czy wolisz koncentrować się na pozytywach czy tylko na negatywach?
To zawsze jest TWÓJ wybór. Wybierasz remedium czy też truciznę a wiedz że pielęgnowanie urazy, trwanie w niewybaczeniu to jak codziennie zapodawana sobie spora dawka trucizny.

Chcesz być kochana bezwarunkowo, ale czy sama próbowałaś?
Czy przypadkiem nie odmawiasz innym Twojej miłości?

[STOPka]

[tiliana]

[kenya]

[STOPka]

Witajcie

Mam do Was pytanie: jak sobie radzą osoby, a w szczególności Panie, których maż zostawił, a które nie mają dzieci? Mnie bardzo boli sam fakt zostawienia mnie przez męża i mimo, że minęło prawie dwa lata od momentu kiedy on się wyprowadził ból jest cały czas taki sam, tylko nadzieja, że wróci i że kiedyś jest szansa na bycie mamą coraz mniejsza, żeby nie powiedzieć malutka.
Przeżywam w sobie dwie "rozpacze" - odejście męża i odejście możliwości bycia mamą. Ciężko mi z tą podwójną pustką i kompletnie nie wiem jak sobie z tym poradzić.

Witajcie

Mam do Was pytanie: jak sobie radzą osoby, a w szczególności Panie, których maż zostawił, a które nie mają dzieci? Mnie bardzo boli sam fakt zostawienia mnie przez męża i mimo, że minęło prawie dwa lata od momentu kiedy on się wyprowadził ból jest cały czas taki sam, tylko nadzieja, że wróci i że kiedyś jest szansa na bycie mamą coraz mniejsza, żeby nie powiedzieć malutka.
Przeżywam w sobie dwie "rozpacze" - odejście męża i odejście możliwości bycia mamą. Ciężko mi z tą podwójną pustką i kompletnie nie wiem jak sobie z tym poradzić.

[Jacek-sychar]

STOPka

Pytanie było bardziej do naszych Pań, ale pozwolę sobie na małą męską refleksję.
Ja zacząłem stawać na nogi, gdy porzuciłem nadzieję.
Gdy żyłem tylko nadzieją, to sam się pogrążałem w różnych domysłach. Gdy nadzieja przestała być dla mnie najważniejsza, odzyskałem siebie.

STOPka

Pytanie było bardziej do naszych Pań, ale pozwolę sobie na małą męską refleksję.
Ja zacząłem stawać na nogi, gdy porzuciłem nadzieję.
Gdy żyłem tylko nadzieją, to sam się pogrążałem w różnych domysłach. Gdy nadzieja przestała być dla mnie najważniejsza, odzyskałem siebie.

[justka2]

STOPka moja sytuacja jest całkiem podobna do Twojej tylko trwa trochę krócej. A radzę sobie ostatnio całkiem nieźle. Powierzyłam wszystko Bogu. Na prawdę mu zaufałam i wtedy stałam się spokojniejsza. Mimo, że moja sytuacja się pogorszyła to wbrew temu moja nadzieja jest większa. Nie myślę o przyszłości, ufam i czekam. Czasami nachodzą mnie tylko wątpliwości, myśli o tym co się stało, strach o przyszłość, pokusa by zacząć nowe życie ale tłumię je w sobie, modlę się i to mija. Boję się tylko, że ten stan jest tymczasowy.

Jacku wybacz jeśli źle zrozumiałam, rozumiem, że to nie jest rada, że mu też mamy tak robić ale Twoje podejście trochę kłóci mi się z całą koncepcją Sycharu. Jak można porzucić nadzieję? To trochę tak jak byś nie chciał już powrotu żony. Wiem, że każdy musi na swój sposób znaleźć ratunek w rozpaczy ale nadzieja to wszystko co nam pozostało w tej chwili

STOPka moja sytuacja jest całkiem podobna do Twojej tylko trwa trochę krócej. A radzę sobie ostatnio całkiem nieźle. Powierzyłam wszystko Bogu. Na prawdę mu zaufałam i wtedy stałam się spokojniejsza. Mimo, że moja sytuacja się pogorszyła to wbrew temu moja nadzieja jest większa. Nie myślę o przyszłości, ufam i czekam. Czasami nachodzą mnie tylko wątpliwości, myśli o tym co się stało, strach o przyszłość, pokusa by zacząć nowe życie ale tłumię je w sobie, modlę się i to mija. Boję się tylko, że ten stan jest tymczasowy.

Jacku wybacz jeśli źle zrozumiałam, rozumiem, że to nie jest rada, że mu też mamy tak robić ale Twoje podejście trochę kłóci mi się z całą koncepcją Sycharu. Jak można porzucić nadzieję? To trochę tak jak byś nie chciał już powrotu żony. Wiem, że każdy musi na swój sposób znaleźć ratunek w rozpaczy ale nadzieja to wszystko co nam pozostało w tej chwili