[Mrówka]

Może o związkach z niewierzącymi wypowie się św Paweł:
Tym zaś, którzy trwają w związkach małżeńskich, nakazuję nie ja, lecz Pan2: Żona niech nie odchodzi od swego męża! 11 Gdyby zaś odeszła, niech pozostanie samotną albo niech się pojedna ze swym mężem. Mąż również niech nie oddala żony. 12 Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma żonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala! 13 Podobnie jeśli jakaś żona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje! 14 Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez "brata"3. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte3. 15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie! Nie jest skrępowany ani "brat", ani "siostra" w tym wypadku4. Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg. 16 A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?5

Przy czym nie wydaje mi się żeby wynikało z tego przyzwolenie na kolejny związek osoby opuszczonej.

Może o związkach z niewierzącymi wypowie się św Paweł:
Tym zaś, którzy trwają w związkach małżeńskich, nakazuję nie ja, lecz Pan2: Żona niech nie odchodzi od swego męża! 11 Gdyby zaś odeszła, niech pozostanie samotną albo niech się pojedna ze swym mężem. Mąż również niech nie oddala żony. 12 Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma żonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala! 13 Podobnie jeśli jakaś żona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje! 14 Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez "brata"3. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte3. 15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie! Nie jest skrępowany ani "brat", ani "siostra" w tym wypadku4. Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg. 16 A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?5

Przy czym nie wydaje mi się żeby wynikało z tego przyzwolenie na kolejny związek osoby opuszczonej.

[monis]

Dziekuję Mrówko:))

Dziekuję Mrówko:))

[zuf]

[balwanek1]

[Lea]

[Metanoja1]

"Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
próżno się trudzą Ci, którzy go wznoszą" Psalm 127,1

"Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
próżno się trudzą Ci, którzy go wznoszą" Psalm 127,1

[Lea]

Metanoja1,

Ten cytat znany każdemu.
Niezaprzeczalnie Słowo Boże jest prawdziwe.
I na każdą sytuację można znaleźć uzasadnienie w nim,
nawet na dwie przeciwstawne sobie.

Znam szczęśliwe małżeństwa ludzi niewierzących.
Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.


pozdrawiam
Lea

Metanoja1,

Ten cytat znany każdemu.
Niezaprzeczalnie Słowo Boże jest prawdziwe.
I na każdą sytuację można znaleźć uzasadnienie w nim,
nawet na dwie przeciwstawne sobie.

Znam szczęśliwe małżeństwa ludzi niewierzących.
Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.


pozdrawiam
Lea

[Metanoja1]

[dakota]

[JolantaElżbieta]

[Gianna]

[Metanoja1]

Patrząc na karty Biblii, to trzeba powiedzieć, że kłamcą jest człowiek, kiedy myśli o sobie tak pewnie w stylu: "Ja wiem, jakim jestem porządnym człowiekiem. Cechuje mnie zawsze zwykła przyzwoitość i szacunek dla drugiego człowieka. Wiem na co mnie stać. Takiej wstrętnej rzeczy (jak Ci katolicy, obłudnicy), to ja nigdy bym nie zrobił, haha. "
Taki człowiek sam siebie okłamuje i nie ma w nim prawdy. I to jest początek, ale jego końca właśnie. Nie spotka się z Bogiem, jest w iluzji i z niej może nie wyjść do końca życia. Nie odkrył choćby potencjału głębi swojej nieprawości.
Więc dla mnie tekst:

Cytat:

Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.

jest sorry, ale bzdurą.


"(..)Zatem niewiele możemy przyznać, jak tylko to, że nie znamy siebie w tych kwestiach, w których nie zostaliśmy wypróbowani. Idąc jednak dalej, co jeśli nie będziemy znali sami siebie tam, gdzie zostaliśmy wypróbowani i okazaliśmy się wierni? To znacząca okoliczność, która jest często zauważana, że gdy przyjrzymy się niektórym z najznamienitszych świętych z Pisma Świętego, okazuje się, że ich błędy miały miejsce w tych wymiarach służby, w których mieli najwięcej prób i generalnie okazali najdoskonalsze posłuszeństwo. Wierny Abraham z powodu niedostatku wiary wyparł się żony. Mojżesz, najłagodniejszy z ludzi, został wykluczony z ziemi obiecanej za porywczość w słowie. Mądrość Salomona została zwiedziona, by kłaniać się bożkom. Barnaba znowu, syn pocieszenia, wszedł w ostry konflikt ze św. Pawłem. Jeśli zatem mężowie, którzy znali siebie bez wątpienia lepiej niż my znamy siebie, mieli tyle ukrytej niedoskonałości w sobie, nawet w tych sferach swojego charakteru, które były najbardziej wolne od winy, co mamy myśleć na swój własny temat? A jeśli nasze cnoty są tak skalane niedoskonałością, jakie muszą być nieznane liczne okoliczności zła, które powiększają winę naszych grzechów? Oto trzecia przesłanka przemawiająca przeciwko nam.(..)"

To fragment kazania bł. Johna Henrego Newmana, zatutułowanego "Ukryte winy" , człowieka, który owszem chciał być w życiu człowiekiem dobrym, byle nie pobożnym , ale został kardynałem, konwertytą w dodatku Spotkał się z Bogiem, chociaż się zapierał. Całość kazania tutaj:
http://marcin-kuczok.blog...10/ukryte-winy/

Patrząc na karty Biblii, to trzeba powiedzieć, że kłamcą jest człowiek, kiedy myśli o sobie tak pewnie w stylu: "Ja wiem, jakim jestem porządnym człowiekiem. Cechuje mnie zawsze zwykła przyzwoitość i szacunek dla drugiego człowieka. Wiem na co mnie stać. Takiej wstrętnej rzeczy (jak Ci katolicy, obłudnicy), to ja nigdy bym nie zrobił, haha. "
Taki człowiek sam siebie okłamuje i nie ma w nim prawdy. I to jest początek, ale jego końca właśnie. Nie spotka się z Bogiem, jest w iluzji i z niej może nie wyjść do końca życia. Nie odkrył choćby potencjału głębi swojej nieprawości.
Więc dla mnie tekst:

Cytat:

Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.

jest sorry, ale bzdurą.


"(..)Zatem niewiele możemy przyznać, jak tylko to, że nie znamy siebie w tych kwestiach, w których nie zostaliśmy wypróbowani. Idąc jednak dalej, co jeśli nie będziemy znali sami siebie tam, gdzie zostaliśmy wypróbowani i okazaliśmy się wierni? To znacząca okoliczność, która jest często zauważana, że gdy przyjrzymy się niektórym z najznamienitszych świętych z Pisma Świętego, okazuje się, że ich błędy miały miejsce w tych wymiarach służby, w których mieli najwięcej prób i generalnie okazali najdoskonalsze posłuszeństwo. Wierny Abraham z powodu niedostatku wiary wyparł się żony. Mojżesz, najłagodniejszy z ludzi, został wykluczony z ziemi obiecanej za porywczość w słowie. Mądrość Salomona została zwiedziona, by kłaniać się bożkom. Barnaba znowu, syn pocieszenia, wszedł w ostry konflikt ze św. Pawłem. Jeśli zatem mężowie, którzy znali siebie bez wątpienia lepiej niż my znamy siebie, mieli tyle ukrytej niedoskonałości w sobie, nawet w tych sferach swojego charakteru, które były najbardziej wolne od winy, co mamy myśleć na swój własny temat? A jeśli nasze cnoty są tak skalane niedoskonałością, jakie muszą być nieznane liczne okoliczności zła, które powiększają winę naszych grzechów? Oto trzecia przesłanka przemawiająca przeciwko nam.(..)"

To fragment kazania bł. Johna Henrego Newmana, zatutułowanego "Ukryte winy" , człowieka, który owszem chciał być w życiu człowiekiem dobrym, byle nie pobożnym , ale został kardynałem, konwertytą w dodatku Spotkał się z Bogiem, chociaż się zapierał. Całość kazania tutaj:
http://marcin-kuczok.blog...10/ukryte-winy/

[Bożena123]

Lea napisał/a:
Znam szczęśliwe małżeństwa ludzi niewierzących.
Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.
Ja się podpisuję pod tym,co dakota i metanoja pisały i dodam,że ludzie niewierzący,którzy twierdzą,że są szczęśliwi bez Boga,chodzą po tzw.cienkim lodzie,ich tzw.szczęście jest kruche i ulotne i kiedyś zapragną prawdziwego szczęścia i miłości,którą jest Bóg,oby nie było za pózno.

Lea napisał/a:
Znam szczęśliwe małżeństwa ludzi niewierzących.
Ważne jakim kto jest człowiekiem, dla mnie tu jest początek.
Ja się podpisuję pod tym,co dakota i metanoja pisały i dodam,że ludzie niewierzący,którzy twierdzą,że są szczęśliwi bez Boga,chodzą po tzw.cienkim lodzie,ich tzw.szczęście jest kruche i ulotne i kiedyś zapragną prawdziwego szczęścia i miłości,którą jest Bóg,oby nie było za pózno.

[balwanek1]