[sapir88]

Witajcie.
Przeglądam to forum od kilku dni próbując wytłumaczyć mojej żonie dlaczego chcę odejść.
Ta wiadomość spadła na nią jak grom z nieba - jesteśmy młodym małżeństwem (po 28 lat, 2 lata po ślubie, 8 lat razem). Czy mogę tutaj cokolwiek napisać od siebie? Zaznaczam że nie ma tu żadnej osoby trzeciej (jak to określacie - kowalskiej), jesteśmy niezależni finansowo, mieszkamy sami, właściwie dla mojej żony niemalże życie jak w bajce. A mnie cała ta relacja dusi coraz bardziej, problem zaczął się dla mnie 2-3 miesiące po ślubie, zlekceważyłem to że nie czułem się dobrze w "prawdziwym" związku (wcześniej nie mieszkaliśmy ze sobą). Przed ślubem miałem wątpliwości czy dobrze robię ale zlekceważyłem je, "przecież to normalne, będąc razem na pewno się dotrzemy". Apogeum nastąpiło z chwilą pierwszych starań o dziecko - żona bardzo na to nalegała. I pierwsze oczekiwanie to był dla mnie istny koszmar, całe szczęście nie udało się. Coś we mnie pękło wtedy. Nagle to wszystko co rozważałem przed ślubem, te wahania, to niezdecydowanie. To wszystko zniknęło - wszystko stało się jasne. Niestety dla niej wszystko poukładałem sobie w głowie dopiero po czasie, po tym impulsie. Powiecie że boję się odpowiedzialności - otóż nie - chcę być ojcem, chcę doświadczyć tych wszystkich pięknych chwil. Chcę pokazać temu małemu człowiekowi jak patrzeć na świat żeby widzieć w nim dobro, chcę nauczyć je myśleć samodzielnie, chcę przekazać mu żeby nie akceptowało wszystkiego co widzi według zasad narzuconych przez innych. Niestety nie chcę aby to ona była matką moich dzieci. Dziecko dla mnie to nie cel sam w sobie, to dopełnienie miłości. Jej najpiękniejszy owoc. Niestety u nas nie ma czego dopełniać. Wmówiłem sobie miłość do niej, teraz to wiem. W takiej sytuacji chcę dać jej wolność, chcę zwolnić ją ze złożonej przysięgi.


Pragnę również zaznaczyć że mimo iż ślub odbył się w kościele - żona jest praktykującą katoliczką natomiast ja osobą niewierzącą chociaż do kościoła chodzę gdy poczuję taką potrzebę.

Witajcie.
Przeglądam to forum od kilku dni próbując wytłumaczyć mojej żonie dlaczego chcę odejść.
Ta wiadomość spadła na nią jak grom z nieba - jesteśmy młodym małżeństwem (po 28 lat, 2 lata po ślubie, 8 lat razem). Czy mogę tutaj cokolwiek napisać od siebie? Zaznaczam że nie ma tu żadnej osoby trzeciej (jak to określacie - kowalskiej), jesteśmy niezależni finansowo, mieszkamy sami, właściwie dla mojej żony niemalże życie jak w bajce. A mnie cała ta relacja dusi coraz bardziej, problem zaczął się dla mnie 2-3 miesiące po ślubie, zlekceważyłem to że nie czułem się dobrze w "prawdziwym" związku (wcześniej nie mieszkaliśmy ze sobą). Przed ślubem miałem wątpliwości czy dobrze robię ale zlekceważyłem je, "przecież to normalne, będąc razem na pewno się dotrzemy". Apogeum nastąpiło z chwilą pierwszych starań o dziecko - żona bardzo na to nalegała. I pierwsze oczekiwanie to był dla mnie istny koszmar, całe szczęście nie udało się. Coś we mnie pękło wtedy. Nagle to wszystko co rozważałem przed ślubem, te wahania, to niezdecydowanie. To wszystko zniknęło - wszystko stało się jasne. Niestety dla niej wszystko poukładałem sobie w głowie dopiero po czasie, po tym impulsie. Powiecie że boję się odpowiedzialności - otóż nie - chcę być ojcem, chcę doświadczyć tych wszystkich pięknych chwil. Chcę pokazać temu małemu człowiekowi jak patrzeć na świat żeby widzieć w nim dobro, chcę nauczyć je myśleć samodzielnie, chcę przekazać mu żeby nie akceptowało wszystkiego co widzi według zasad narzuconych przez innych. Niestety nie chcę aby to ona była matką moich dzieci. Dziecko dla mnie to nie cel sam w sobie, to dopełnienie miłości. Jej najpiękniejszy owoc. Niestety u nas nie ma czego dopełniać. Wmówiłem sobie miłość do niej, teraz to wiem. W takiej sytuacji chcę dać jej wolność, chcę zwolnić ją ze złożonej przysięgi.


Pragnę również zaznaczyć że mimo iż ślub odbył się w kościele - żona jest praktykującą katoliczką natomiast ja osobą niewierzącą chociaż do kościoła chodzę gdy poczuję taką potrzebę.

[Nirwanna]

Witaj, Sapir,
WIdzę, że trochę już poczytałeś forum

Witaj, Sapir,
WIdzę, że trochę już poczytałeś forum

[grzegorz_]

[sapir88]

Sam sakrament wyglądał jak u dwóch wierzących osób chociaż żona wiedziała jaki mam do tego stosunek.
Dla mnie to było bez znaczenia, ona chciała tak a nie inaczej więc przystałem na jej warunki.

Nie miałem raczej żadnych wygórowanych oczekiwań wobec niej - na dzień dzisiejszy mogę stwierdzić że życie "po" jest właściwie takie jak sądziłem że będzie.

Sam sakrament wyglądał jak u dwóch wierzących osób chociaż żona wiedziała jaki mam do tego stosunek.
Dla mnie to było bez znaczenia, ona chciała tak a nie inaczej więc przystałem na jej warunki.

Nie miałem raczej żadnych wygórowanych oczekiwań wobec niej - na dzień dzisiejszy mogę stwierdzić że życie "po" jest właściwie takie jak sądziłem że będzie.

[sapir88]

[pachura]

Klasyczny syndrom Piotrusia Pana.
Zacząłeś się bać odpowiedzialności już w momencie brania ślubu, a jak na horyzoncie pojawiło się potencjalne dziecko to już w ogóle spanikowałeś.
I teraz sam sobie wmawiasz że to wina Twojej małżonki.
Po 8 latach razem nagle stwiedziłeś że to nie jest kobieta dla Ciebie?

Klasyczny syndrom Piotrusia Pana.
Zacząłeś się bać odpowiedzialności już w momencie brania ślubu, a jak na horyzoncie pojawiło się potencjalne dziecko to już w ogóle spanikowałeś.
I teraz sam sobie wmawiasz że to wina Twojej małżonki.
Po 8 latach razem nagle stwiedziłeś że to nie jest kobieta dla Ciebie?

[monis]

[Jacek-sychar]

[sapir88]

[Agata1980]

Sapri

Mówisz, że jesteś niewierzący, ale bywa, że masz potrzebę pójścia do kościoła.. Może tu właśnie leży problem. Może tęsknisz za miłością, której nie może dać Ci żadna kobieta, żaden człowiek na ziemi.. Może tęsknisz za miłością, którą może dać Ci jedynie Bóg i relacja z Nim..
Tak po ludzku dozgonna miłość małżeńska nie jest możliwa, bo jak można kochać czyjeś wady, słabości, egoizm i grzechy drugiego człowieka.. Ale kiedy miłość do drugiego człowieka czerpana jest z miłości Boga to można tak właśnie kochać. Pomyśl o tym.

Sapri

Mówisz, że jesteś niewierzący, ale bywa, że masz potrzebę pójścia do kościoła.. Może tu właśnie leży problem. Może tęsknisz za miłością, której nie może dać Ci żadna kobieta, żaden człowiek na ziemi.. Może tęsknisz za miłością, którą może dać Ci jedynie Bóg i relacja z Nim..
Tak po ludzku dozgonna miłość małżeńska nie jest możliwa, bo jak można kochać czyjeś wady, słabości, egoizm i grzechy drugiego człowieka.. Ale kiedy miłość do drugiego człowieka czerpana jest z miłości Boga to można tak właśnie kochać. Pomyśl o tym.

[Jacek-sychar]

[monis]

[sapir88]

[Metanoja1]

Egoista i w dodatku nieodpowiedzialny. Powinieneś byś sam i nigdy nie zakładać rodziny. Lepiej nie zawracaj z taką postawą nikomu głowy w przyszłości. Dziecka też sobie nie rób, bo z Twoim poglądem, że miłość to nie decyzja, ale Twoje chcę lub nie chcę, pokaleczysz jeszcze inne osoby. Dziecko też może wszak nie spełniać Twoich oczekiwań i nie dać się kochać, może być ułomne, niepełnosprawne, i co wtedy? Do domu dziecka oddać, czy zostawić żonę z dzieckiem?
Najlepiej weź i skup się na tym, co wychodzi Ci najlepiej, czyli na zaspokajaniu dalej własnych potrzeb, ale chociaż nie kosztem innych osób (czytaj żony, kolejnej żony, potencjalnego dziecka).
Masz też opcję numer dwa: zastanowić się nad sensem swojego życia i nad tym, co oznacza kochać i zacząć się tego uczyć. Jeszcze nie wszystko stracone, nawet w tym związku. Jak łuski egoizmu zejdą z oczu, to inaczej zobaczysz swoją żonę.
Żonę należy przeprosić za dręczenie psychiczne w temacie przekonywania ją że rozstanie jest OK, nawet tutaj nie umiesz zachować się z godnością.

Egoista i w dodatku nieodpowiedzialny. Powinieneś byś sam i nigdy nie zakładać rodziny. Lepiej nie zawracaj z taką postawą nikomu głowy w przyszłości. Dziecka też sobie nie rób, bo z Twoim poglądem, że miłość to nie decyzja, ale Twoje chcę lub nie chcę, pokaleczysz jeszcze inne osoby. Dziecko też może wszak nie spełniać Twoich oczekiwań i nie dać się kochać, może być ułomne, niepełnosprawne, i co wtedy? Do domu dziecka oddać, czy zostawić żonę z dzieckiem?
Najlepiej weź i skup się na tym, co wychodzi Ci najlepiej, czyli na zaspokajaniu dalej własnych potrzeb, ale chociaż nie kosztem innych osób (czytaj żony, kolejnej żony, potencjalnego dziecka).
Masz też opcję numer dwa: zastanowić się nad sensem swojego życia i nad tym, co oznacza kochać i zacząć się tego uczyć. Jeszcze nie wszystko stracone, nawet w tym związku. Jak łuski egoizmu zejdą z oczu, to inaczej zobaczysz swoją żonę.
Żonę należy przeprosić za dręczenie psychiczne w temacie przekonywania ją że rozstanie jest OK, nawet tutaj nie umiesz zachować się z godnością.