[Pavel]

Mialem wczoraj sytuacje, ktora mnie z jednej strony zaciekawila, z drugiej nieco zasmucila.
I tak juz podjalem decyzje o rezygnacji z tego terapeuty, nie czulem aby kierowal mnie na sciezke jakiegokolwiek rozwoju, z poczatku byl przydatny, bo mialem milion pytan a i wygadac sie zwyczajnie potrzebowalem.
Rozmawialem sobie z nim wczoraj, z zalozenia ostatni raz (bo za pozno bylo na odwolanie spotkania, nie chcialem odwolywac w ostatniej chwili, wg mnie to kwestia szacunku do drugiej osoby). Bylem spokojny, bez jakiegokolwiek zalu i bolu (chociaz bol w roznych formach wciaz czasem wraca, ale staram sie go wreszcie okielznac, na razie z dobrym skutkiem).
Terapeuta jakby tracil powoli panowanie nad soba (nie to, ze jakos strasznie mocno), nie potrafil zrozumiec, ze moge nie cierpiec, nie buntowac sie, nie odczuwac wielkiego bolu, przyjmowac tego co aktualnie jest ze spokojem. Uzyl nawet slowa wulgarnego (nie to, zeby mi to jakos przeszkadzalo, nie w moim kierunku a odniesieniu do emocji).
W sumie juz kilka spotkan z rzedu, moze nie jakos strasznie bezposrednio, ale wysyla sygnaly, ze pownienem zone postawic mocno pod sciana, aby nie bawila sie ze mna w kotka i myszke i dokonala wyboru. Bo to jest dla mnie krzywdzace, takie zycie w zawieszeniu.
Jasne, tez chcialbym wiedziec na czym stoje, ale skoro nie potrafi, to zmuszanie jej do tego moze przeciez skutkowac albo wyborem niewlasciwym (ktorego sama nie chce), albo mowieniem mi co chce uslyszec. Tak jak to zrobila niedawno z tym listem. Terapeuta chyba powinien to rozumiec (ja nie rozumialem jeszcze niedawno, ale przede wszystkim jestem zaangazowany emocjonalnie, w koncu to moje malzenstwo jest w kryzysie).
Ja postanowilem pojsc droga cierpliwosci, zanim ewentualnie zazadam konkretnego wyboru od zony, chcialbym najpierw wyeliminowac ze swojego zachowania wszystko to, czym ja ranilem, nawet jesli czesc z tych zachowan jest powszechnie uznawana za "do zaakceptowania". Skoro w jej subiektywnym odczuciu ja ranilem, to znaczy, ze ranilem.
Czy jest cos zlego w patrzeniu na wlasne winy i bledy nawet pomimo niewlasciwego stanowiska drugiej strony?
Wiem, nawet sie zgadzam z tym co napisal np. balwanek - gdy druga strona chce, kocha, to nie sa prawdziwe przeszkody. W moich/naszych konkretnych okolicznosciach moze jednak juz sa.
Chcialbym przynajmniej znalezc sie w sytuacji, gdy ja bede w miare "tip-top", zobaczyc jak wtedy, w dluzszym okresie czasu bedzie reagowala zona.
Mozliwe oczywiscie, ze to w niczym nie pomoze, wtedy nauka i praca nad soba przydadza sie w dalszym zyciu, w koncu robie to dla siebie a nie po to, aby zonie cos udowodnic.
Zastanawia mnie jednak, ze terapeuta (i dlaczego) reaguje na taka postawe z duzymi nieskrywanym zdziwieniem, niedowierzaniem, niecierpliwoscia i brakiem zrozumienia. To bylo az namacalne.
Rozmawialem rowniez chwile o moich rodzicach, on uwaza, ze ich bronie, gdy wyraznie mowie, ze zdaje sobie sprawe z ich bledow, nie usprawiedliwiam ich, potrafie bez problemu twarza w twarz glosno o tym mowic. wiem jednak, ze wynikly one nie ze zlych intencji a braku wiedzy,swiadomosci i dojrzalosci. Tak jakby zrozumienie i wybaczenie nie istnialo. I to nie tak, ze teraz tak to pojmuje, myslalem w ten sposob odkad pamietam.
Nie jestem specem w noszeniu urazy zbyt dlugo ;) I w sumie dobrze mi z tym.

Mialem wczoraj sytuacje, ktora mnie z jednej strony zaciekawila, z drugiej nieco zasmucila.
I tak juz podjalem decyzje o rezygnacji z tego terapeuty, nie czulem aby kierowal mnie na sciezke jakiegokolwiek rozwoju, z poczatku byl przydatny, bo mialem milion pytan a i wygadac sie zwyczajnie potrzebowalem.
Rozmawialem sobie z nim wczoraj, z zalozenia ostatni raz (bo za pozno bylo na odwolanie spotkania, nie chcialem odwolywac w ostatniej chwili, wg mnie to kwestia szacunku do drugiej osoby). Bylem spokojny, bez jakiegokolwiek zalu i bolu (chociaz bol w roznych formach wciaz czasem wraca, ale staram sie go wreszcie okielznac, na razie z dobrym skutkiem).
Terapeuta jakby tracil powoli panowanie nad soba (nie to, ze jakos strasznie mocno), nie potrafil zrozumiec, ze moge nie cierpiec, nie buntowac sie, nie odczuwac wielkiego bolu, przyjmowac tego co aktualnie jest ze spokojem. Uzyl nawet slowa wulgarnego (nie to, zeby mi to jakos przeszkadzalo, nie w moim kierunku a odniesieniu do emocji).
W sumie juz kilka spotkan z rzedu, moze nie jakos strasznie bezposrednio, ale wysyla sygnaly, ze pownienem zone postawic mocno pod sciana, aby nie bawila sie ze mna w kotka i myszke i dokonala wyboru. Bo to jest dla mnie krzywdzace, takie zycie w zawieszeniu.
Jasne, tez chcialbym wiedziec na czym stoje, ale skoro nie potrafi, to zmuszanie jej do tego moze przeciez skutkowac albo wyborem niewlasciwym (ktorego sama nie chce), albo mowieniem mi co chce uslyszec. Tak jak to zrobila niedawno z tym listem. Terapeuta chyba powinien to rozumiec (ja nie rozumialem jeszcze niedawno, ale przede wszystkim jestem zaangazowany emocjonalnie, w koncu to moje malzenstwo jest w kryzysie).
Ja postanowilem pojsc droga cierpliwosci, zanim ewentualnie zazadam konkretnego wyboru od zony, chcialbym najpierw wyeliminowac ze swojego zachowania wszystko to, czym ja ranilem, nawet jesli czesc z tych zachowan jest powszechnie uznawana za "do zaakceptowania". Skoro w jej subiektywnym odczuciu ja ranilem, to znaczy, ze ranilem.
Czy jest cos zlego w patrzeniu na wlasne winy i bledy nawet pomimo niewlasciwego stanowiska drugiej strony?
Wiem, nawet sie zgadzam z tym co napisal np. balwanek - gdy druga strona chce, kocha, to nie sa prawdziwe przeszkody. W moich/naszych konkretnych okolicznosciach moze jednak juz sa.
Chcialbym przynajmniej znalezc sie w sytuacji, gdy ja bede w miare "tip-top", zobaczyc jak wtedy, w dluzszym okresie czasu bedzie reagowala zona.
Mozliwe oczywiscie, ze to w niczym nie pomoze, wtedy nauka i praca nad soba przydadza sie w dalszym zyciu, w koncu robie to dla siebie a nie po to, aby zonie cos udowodnic.
Zastanawia mnie jednak, ze terapeuta (i dlaczego) reaguje na taka postawe z duzymi nieskrywanym zdziwieniem, niedowierzaniem, niecierpliwoscia i brakiem zrozumienia. To bylo az namacalne.
Rozmawialem rowniez chwile o moich rodzicach, on uwaza, ze ich bronie, gdy wyraznie mowie, ze zdaje sobie sprawe z ich bledow, nie usprawiedliwiam ich, potrafie bez problemu twarza w twarz glosno o tym mowic. wiem jednak, ze wynikly one nie ze zlych intencji a braku wiedzy,swiadomosci i dojrzalosci. Tak jakby zrozumienie i wybaczenie nie istnialo. I to nie tak, ze teraz tak to pojmuje, myslalem w ten sposob odkad pamietam.
Nie jestem specem w noszeniu urazy zbyt dlugo ;) I w sumie dobrze mi z tym.

[Nirwanna]

[grzegorz_]

[zenia1780]

[Pavel]

[Nirwanna]

[kenya]

http://www.psychoterapiaw...pia-rodzaje.php

Pavel, powyżej wysyłam link, gdzie pobieżnie mógłbyś poczytać o RÓŻNYCH rodzajach terapii.
Już kiedyś go tutaj zamieszczałam, (nie jest to reklama).

Wiesz w jakim nurcie pracuje Twój terapeuta? Jaki rodzaj terapii lub konglomerat terapii stosuje?
Może to, co Ci Twój terapeuta oferuje, nie jest dokładnie tym czego Ty na ten moment potrzebujesz dla Twojego rozwoju.

Przypominam Ci także, że głównym celem Twojej terapii nie jest rozwiązywanie Twoich problemów z żoną, ani też naprawianie Twojego małżeństwa,wszak to nie terapia małżeńska.
Jest nim natomiast rozwiązanie Twoich osobistych problemów, które być może stoją na przeszkodzie m.in temu, byś mógł ze swej strony budować dojrzałe relacje, nie tylko z żoną ale w ogóle.

Chodzi także o to byś sam ze sobą poczuł się dobrze.
Tylko czując się dobrze ze sobą, można wnieść coś wartościowego do świata,inaczej nasze zranienia, na co słusznie wskazuje Zenia, zabarwiają wszystko czego się dotkniemy.
Wypracowanie zdrowego ego, co jest głównym zadaniem psychoanalizy to tylko etap na drodze rozwoju,konieczny do zaliczenia, ale może Ty masz potrzebę by wyjść już ponad to, czego Twój terapeuta nie rozumie.

Zdziwienie, zniecierpliwienie terapeuty nie są właściwymi postawami.
Zresztą kogoś kto ma taką robotę to niewiele powinno dziwić

http://www.psychoterapiaw...pia-rodzaje.php

Pavel, powyżej wysyłam link, gdzie pobieżnie mógłbyś poczytać o RÓŻNYCH rodzajach terapii.
Już kiedyś go tutaj zamieszczałam, (nie jest to reklama).

Wiesz w jakim nurcie pracuje Twój terapeuta? Jaki rodzaj terapii lub konglomerat terapii stosuje?
Może to, co Ci Twój terapeuta oferuje, nie jest dokładnie tym czego Ty na ten moment potrzebujesz dla Twojego rozwoju.

Przypominam Ci także, że głównym celem Twojej terapii nie jest rozwiązywanie Twoich problemów z żoną, ani też naprawianie Twojego małżeństwa,wszak to nie terapia małżeńska.
Jest nim natomiast rozwiązanie Twoich osobistych problemów, które być może stoją na przeszkodzie m.in temu, byś mógł ze swej strony budować dojrzałe relacje, nie tylko z żoną ale w ogóle.

Chodzi także o to byś sam ze sobą poczuł się dobrze.
Tylko czując się dobrze ze sobą, można wnieść coś wartościowego do świata,inaczej nasze zranienia, na co słusznie wskazuje Zenia, zabarwiają wszystko czego się dotkniemy.
Wypracowanie zdrowego ego, co jest głównym zadaniem psychoanalizy to tylko etap na drodze rozwoju,konieczny do zaliczenia, ale może Ty masz potrzebę by wyjść już ponad to, czego Twój terapeuta nie rozumie.

Zdziwienie, zniecierpliwienie terapeuty nie są właściwymi postawami.
Zresztą kogoś kto ma taką robotę to niewiele powinno dziwić

[Jacek-sychar]

[Pavel]

[Pavel]

Dzięki kenya, terapeutka wspominała coś o nurtach, chętnie poczytam.

Dzięki kenya, terapeutka wspominała coś o nurtach, chętnie poczytam.

[ppd]

Pavel, jestem ciekawy, jak wygląda obecnie sytuacja u Ciebie? Udało się czy nie? Jeżeli tak/nie to dlaczego?

Pavel, jestem ciekawy, jak wygląda obecnie sytuacja u Ciebie? Udało się czy nie? Jeżeli tak/nie to dlaczego?

[Pavel]

Hej,
Jak widac od dosc dawna nie pisze w swoim watku. Powody byly dwa:

1) obie glowne bohaterki mojej "opowiesci" zidentyfikowaly Michala w Pavle ;)

Zona - zagladajac w historie strony przy ktorej tyle siedzialem, "psiapsiolka" zas, ponoc szukajac zyciowych inspiracji w internecie.
Dlatego tak cenna jest rada, dawana przez moderatorow na starcie, aby nie podawac zbyt wielu szczegolow.
Nie wstydze sie niczego co napisalem, nie klamalem, nie naciagalem faktow pod swoje tezy, wiec nie mam powodu aby sie z tym zle czuc.
To byl obraz mnie na przestrzeni wszystkich miesiecy w kryzysie, obraz moich nawet nazbyt szczerych relacji i uczuc. Oczywiscie czasem bylo obiektywnie, czasem subiektywnie ;) ale w glebi duszy staralem sie, aby bylo to pierwsze.

2)W zadawalajacym stopniu przepracowalem siebie i chociaz nie mam najmniejszego zamiaru w tej pracy sie zatrzymywac, nie mam potrzeby zadawac pytan - wiem ktoredy isc i co mi jest potrzebne.

A gdy nawet chcialbym o cos zapytac, przeszkadza punkt pierwszy ;)


Co u mnie?

To byl trudny ale i owocny rok. Pelen cierpienia, ale potrzebny i bardzo pozyteczny.
Jestem zadowolony z siebie i drogi ktora przeszedlem od pojawienia sie na forum.
Bardzo mocno chcialbym podziekowac wszystkim ktorzy zdecydowali sie poswiecic mi swoj czas - bez Was byloby to niemozliwe.
Pomogliscie mi wstac z kolan, otworzyc oczy i wskazaliscie wlasciwa droge. Dzieki Wam jestem dojrzalszym i lepszym czlowiekiem.
To dlug, ktorego pewnie nigdy nie zdolam splacic. Ale postaram sie dac ile tylko jestem w stanie :)

Co u nas?

Jestesmy razem, budujemy. Powoli, krok po kroku. Czyli cos na co podczas ostatnich wpisow na watku "mialem nikla nadzieje nie poparta zadnymi racjonalnymi argumentami".
Jest duzo lepiej niz przed kryzysem
ALE
Przed nami jeszcze daleka droga, mam nadzieje, ze cierpliwoscia i praca zbudujemy malzenstwo o jakim marze/marzymy.
Udalo sie wiec odzyskac zone. Mam nadzieje, ze uda mi sie juz nie wypuscic.
Oczywiscie zdaje sobie sprawe, ze za wczesnie na fanfary, rozne historie pokazywaly rozne rozwoje wydarzen w analogicznych sytuacjach.


Dlaczego sie udalo?

Nie dziele skory na niedzwiedziu ;) wiec chyba za wczesnie nazywac to z cala pewnoscia UDALO.
W szafie wciaz tkwi niemalo trupow, ja czekam cierpliwie, az zona sama je powyciaga. W swoim czasie (czyli takim w ktorym to ona bedzie na to gotowa).

Wiem, ze JA - moje wady, braki wiedzy i zachowanie bylo tylko czescia tego, co doprowadzilo nas do tego wszystkiego co sie wydarzylo.
Nie wiem, gdzie zona byla, nie znam (chyba) wszystkich powodow dla ktorych postanowila wrocic, widocznie jeszcze nie czas na to, abym sie dowiedzial.

Wiem natomiast, ze moja determinacja, aby uratowac malzenstwo oraz praca nad soba mialy na to przynajmniej niemaly wplyw.
Odkad ogarnalem siebie w zadawalajacym stopniu, bez ogladania sie na nia, jej reakcje i stosunek do mnie, odkad po prostu robie tylko swoje, poprawilo sie. Bardzo sie poprawilo.

W naszym przypadku tyle wystarczylo, aby zona rowniez zaczela pracowac nad soba i naszym malzenstwem.
A co bedzie to czas pokaze ;)

Hej,
Jak widac od dosc dawna nie pisze w swoim watku. Powody byly dwa:

1) obie glowne bohaterki mojej "opowiesci" zidentyfikowaly Michala w Pavle ;)

Zona - zagladajac w historie strony przy ktorej tyle siedzialem, "psiapsiolka" zas, ponoc szukajac zyciowych inspiracji w internecie.
Dlatego tak cenna jest rada, dawana przez moderatorow na starcie, aby nie podawac zbyt wielu szczegolow.
Nie wstydze sie niczego co napisalem, nie klamalem, nie naciagalem faktow pod swoje tezy, wiec nie mam powodu aby sie z tym zle czuc.
To byl obraz mnie na przestrzeni wszystkich miesiecy w kryzysie, obraz moich nawet nazbyt szczerych relacji i uczuc. Oczywiscie czasem bylo obiektywnie, czasem subiektywnie ;) ale w glebi duszy staralem sie, aby bylo to pierwsze.

2)W zadawalajacym stopniu przepracowalem siebie i chociaz nie mam najmniejszego zamiaru w tej pracy sie zatrzymywac, nie mam potrzeby zadawac pytan - wiem ktoredy isc i co mi jest potrzebne.

A gdy nawet chcialbym o cos zapytac, przeszkadza punkt pierwszy ;)


Co u mnie?

To byl trudny ale i owocny rok. Pelen cierpienia, ale potrzebny i bardzo pozyteczny.
Jestem zadowolony z siebie i drogi ktora przeszedlem od pojawienia sie na forum.
Bardzo mocno chcialbym podziekowac wszystkim ktorzy zdecydowali sie poswiecic mi swoj czas - bez Was byloby to niemozliwe.
Pomogliscie mi wstac z kolan, otworzyc oczy i wskazaliscie wlasciwa droge. Dzieki Wam jestem dojrzalszym i lepszym czlowiekiem.
To dlug, ktorego pewnie nigdy nie zdolam splacic. Ale postaram sie dac ile tylko jestem w stanie :)

Co u nas?

Jestesmy razem, budujemy. Powoli, krok po kroku. Czyli cos na co podczas ostatnich wpisow na watku "mialem nikla nadzieje nie poparta zadnymi racjonalnymi argumentami".
Jest duzo lepiej niz przed kryzysem
ALE
Przed nami jeszcze daleka droga, mam nadzieje, ze cierpliwoscia i praca zbudujemy malzenstwo o jakim marze/marzymy.
Udalo sie wiec odzyskac zone. Mam nadzieje, ze uda mi sie juz nie wypuscic.
Oczywiscie zdaje sobie sprawe, ze za wczesnie na fanfary, rozne historie pokazywaly rozne rozwoje wydarzen w analogicznych sytuacjach.


Dlaczego sie udalo?

Nie dziele skory na niedzwiedziu ;) wiec chyba za wczesnie nazywac to z cala pewnoscia UDALO.
W szafie wciaz tkwi niemalo trupow, ja czekam cierpliwie, az zona sama je powyciaga. W swoim czasie (czyli takim w ktorym to ona bedzie na to gotowa).

Wiem, ze JA - moje wady, braki wiedzy i zachowanie bylo tylko czescia tego, co doprowadzilo nas do tego wszystkiego co sie wydarzylo.
Nie wiem, gdzie zona byla, nie znam (chyba) wszystkich powodow dla ktorych postanowila wrocic, widocznie jeszcze nie czas na to, abym sie dowiedzial.

Wiem natomiast, ze moja determinacja, aby uratowac malzenstwo oraz praca nad soba mialy na to przynajmniej niemaly wplyw.
Odkad ogarnalem siebie w zadawalajacym stopniu, bez ogladania sie na nia, jej reakcje i stosunek do mnie, odkad po prostu robie tylko swoje, poprawilo sie. Bardzo sie poprawilo.

W naszym przypadku tyle wystarczylo, aby zona rowniez zaczela pracowac nad soba i naszym malzenstwem.
A co bedzie to czas pokaze ;)

[kinga2]

[Mirakulum]