[Johnas]

witajcie kochani to znowu ja zapomniałem dodać iż porzuciła mnie matka i byłem w domu dziecka skąd potem trafiłem do innej rodziny i zostałem adoptowany i kochać się nauczyłem od ludzi który mnie wychowali obcych ludzi za co dziękuję Bogu i dlatego odrzucenie przez żonę bardzo mnie zabolało bo tzw " syndrom odrzucenia " trwa całe życie i myślę że każdy kto przeżył dokładnie to samo co ja zrozumie mnie że gdy porzuca matka nigdy się tego nie zapomni a gdy porzuca małżonek także to boli ze zdwojoną siłą więc myślę że najbardziej porzucenie przez małżonka może zaboleć tych którym zmarli rodzice i zostali sami lub byli w domu dziecka bo porzuciła ich matka i domyślam się że takie osoby są także na forum i we wspólnotach w całej Polsce a boli to także dlatego że jedyna osobą która może nas kochać i którą my możemy kochać jest nasz współmałżonek gdy odchodzi nie mamy już kogo kochać i być przez kogo kochani i to by było na tyle pozdrawiam

witajcie kochani to znowu ja zapomniałem dodać iż porzuciła mnie matka i byłem w domu dziecka skąd potem trafiłem do innej rodziny i zostałem adoptowany i kochać się nauczyłem od ludzi który mnie wychowali obcych ludzi za co dziękuję Bogu i dlatego odrzucenie przez żonę bardzo mnie zabolało bo tzw " syndrom odrzucenia " trwa całe życie i myślę że każdy kto przeżył dokładnie to samo co ja zrozumie mnie że gdy porzuca matka nigdy się tego nie zapomni a gdy porzuca małżonek także to boli ze zdwojoną siłą więc myślę że najbardziej porzucenie przez małżonka może zaboleć tych którym zmarli rodzice i zostali sami lub byli w domu dziecka bo porzuciła ich matka i domyślam się że takie osoby są także na forum i we wspólnotach w całej Polsce a boli to także dlatego że jedyna osobą która może nas kochać i którą my możemy kochać jest nasz współmałżonek gdy odchodzi nie mamy już kogo kochać i być przez kogo kochani i to by było na tyle pozdrawiam

[Nirwanna]

Johnas, bardzo Ci współczuję. Masz rację, kiedy po sytuacji odrzucenia w dzieciństwie odrzuca również współmałżonek - boli podwójnie

Johnas, bardzo Ci współczuję. Masz rację, kiedy po sytuacji odrzucenia w dzieciństwie odrzuca również współmałżonek - boli podwójnie

[zenia1780]

[Jacek-sychar]

Wertor

Ja też próbowałem zachowywać się jak Ty w czasie kryzysu. Miałem wtedy 24 lata stażu małżeńskiego. Nic to jednak nie dało. Powiem więcej. Moje "uczepienie się" żony, spowodowało jeszcze większe napięcia między nami. Ona była już emocjonalnie z kochankiem i ja tylko ją drażniłem. Walczyłem przez pół roku, a było coraz gorzej. Był nawet taki okres, że na mnie tak wrzeszczała, że nawet jej znajomi ją próbowali hamować.

W takim momencie lepiej się unieść godnością i nie walczyć. Taka jest moja teoria. Zbyt duży nacisk na współmałżonka powoduje, że jest on jeszcze bardziej zdeterminowany odejść, bo się dusi z nami. My stajemy się dla niego bluszczem, który go oplata i zabieramy mu przestrzeń do życia.

Oczywiście może u kogoś podziało takie "uwieszenie się" współmałżonka, ale jak obserwuję forum, to raczej jest tak, jak ja pisałem.

Wiem, że jest Ci niezwykle trudno. Ale musisz teraz zawalczyć o siebie. Staraj się czytać forum, bo jest tutaj wiele opisanych historii. Niejedna pewnie będzie podobna do Twojej. Staraj się znaleźć jakieś zajęcie, które choć trochę sprawi Ci przyjemność i zajmie Twoje myśli. To pozwala nabrać trochę dystansu emocjonalnego do swojej sytuacji. Spróbuj również odwiedzić najbliższe ognisko Sychar. Kontakt z ludźmi o podobnych przejściach, pozwoli Ci znaleźć poczucie wspólnoty. Pewnie teraz czujesz się osamotniona. Dzieci nie wiedzą po której stronie się opowiedzieć. Zresztą dla nich też ta sytuacja jest istnym trzęsieniem ziemi. Zrozum je. Nie wieszaj się i na nich emocjonalnie.

I pisz więcej. Zwykle daje to ulgę, jak się wyrzuci z siebie to wszystko, co nas zatruwa. Będziemy Twoją sytuację nieść razem z Tobą, czyli Tobie powinno być trochę lżej.

Wertor

Ja też próbowałem zachowywać się jak Ty w czasie kryzysu. Miałem wtedy 24 lata stażu małżeńskiego. Nic to jednak nie dało. Powiem więcej. Moje "uczepienie się" żony, spowodowało jeszcze większe napięcia między nami. Ona była już emocjonalnie z kochankiem i ja tylko ją drażniłem. Walczyłem przez pół roku, a było coraz gorzej. Był nawet taki okres, że na mnie tak wrzeszczała, że nawet jej znajomi ją próbowali hamować.

W takim momencie lepiej się unieść godnością i nie walczyć. Taka jest moja teoria. Zbyt duży nacisk na współmałżonka powoduje, że jest on jeszcze bardziej zdeterminowany odejść, bo się dusi z nami. My stajemy się dla niego bluszczem, który go oplata i zabieramy mu przestrzeń do życia.

Oczywiście może u kogoś podziało takie "uwieszenie się" współmałżonka, ale jak obserwuję forum, to raczej jest tak, jak ja pisałem.

Wiem, że jest Ci niezwykle trudno. Ale musisz teraz zawalczyć o siebie. Staraj się czytać forum, bo jest tutaj wiele opisanych historii. Niejedna pewnie będzie podobna do Twojej. Staraj się znaleźć jakieś zajęcie, które choć trochę sprawi Ci przyjemność i zajmie Twoje myśli. To pozwala nabrać trochę dystansu emocjonalnego do swojej sytuacji. Spróbuj również odwiedzić najbliższe ognisko Sychar. Kontakt z ludźmi o podobnych przejściach, pozwoli Ci znaleźć poczucie wspólnoty. Pewnie teraz czujesz się osamotniona. Dzieci nie wiedzą po której stronie się opowiedzieć. Zresztą dla nich też ta sytuacja jest istnym trzęsieniem ziemi. Zrozum je. Nie wieszaj się i na nich emocjonalnie.

I pisz więcej. Zwykle daje to ulgę, jak się wyrzuci z siebie to wszystko, co nas zatruwa. Będziemy Twoją sytuację nieść razem z Tobą, czyli Tobie powinno być trochę lżej.