[GosiaH]

[DHL1]

[zenia1780]

Ja też sie przyłączam do modliwy Norbercie.

Ja też sie przyłączam do modliwy Norbercie.

[DHL1]

By nie wiało tak żle....

to pochwale się
mój średni syn zdał maturę i z dobrymi wynikami!!!!
zatem opłacało się łamiąc zasadę separacji wrócić swego czasu do domu
by stworzyć nawet ten mały zalążek bezpieczeństwa- namiastkę rodziny.

By nie wiało tak żle....

to pochwale się
mój średni syn zdał maturę i z dobrymi wynikami!!!!
zatem opłacało się łamiąc zasadę separacji wrócić swego czasu do domu
by stworzyć nawet ten mały zalążek bezpieczeństwa- namiastkę rodziny.

[GosiaH]

Norbert ależ mi mieszasz w emocjach. Z jednej strony chcę gratulować matury (gratuluję!!) a z drugiej chcę zapytać o ostatniego syna. Jak odejdziesz jak sobie poradzi z emocjami i jak przygotuje się do matury, co?

Norbert ależ mi mieszasz w emocjach. Z jednej strony chcę gratulować matury (gratuluję!!) a z drugiej chcę zapytać o ostatniego syna. Jak odejdziesz jak sobie poradzi z emocjami i jak przygotuje się do matury, co?

[Nirwanna]

[grzegorz_]

Norbert nic pewnie nie chce
każdy od czasu do czasu musi pomarudzic

Norbert nic pewnie nie chce
każdy od czasu do czasu musi pomarudzic

[DHL1]

[smutna_twarz]

[twardy]

Norbert, w związku z decyzją jaką jak piszesz podjąłeś, proponuję Ci abyś wysłuchał tego co w linku poniżej:

http://youtu.be/KEEwJY3D1m0

Może problem tkwi w tym, że chciałeś poradzić sobie wyłącznie sam, licząc przede wszystkim na swój intelekt i wiedzę?
Może zabrakło Ci w ostatnim czasie wsparcia innych ludzi .............w realu?

Jesteś już dawno po krokach. A może warto przypomnieć sobie 1 i 3 krok?

Norbert, w związku z decyzją jaką jak piszesz podjąłeś, proponuję Ci abyś wysłuchał tego co w linku poniżej:

http://youtu.be/KEEwJY3D1m0

Może problem tkwi w tym, że chciałeś poradzić sobie wyłącznie sam, licząc przede wszystkim na swój intelekt i wiedzę?
Może zabrakło Ci w ostatnim czasie wsparcia innych ludzi .............w realu?

Jesteś już dawno po krokach. A może warto przypomnieć sobie 1 i 3 krok?

[kenya]

Cytat:

Kenya, nie bardzo rozumiem, czego tu nie rozumiesz. Tzn domyślam się chyba, że nie traktujesz seksoholizmu jako choroby duszy, w której NIC nie funkcjonuje prawidłowo, tylko jako jakiś łóżkowy problem...

Rzeczywiście nie rozumiemy się. I nie przyczyną jest to, jak ja seksoholizm traktuję, choć faktycznie nie postrzegam tego w kategoriach łóżkowych jak sugerujesz, tylko sama idea wsparcia.

Wspomniałaś o wsparciu osoby współuzleżnionej dla uzależnionej, choć moim zdaniem to wszystko robi się przede wszystkim dla siebie.
Jako elementy tegoż wsparcia wymieniłaś:

- nie zdejmować z niego odpowiedzialności.
- nie wyręczać.
- nie kryć,
- nie usprawiedliwiać,
- nie mydlić oczu.
- dać mu ponosić konsekwencje swoich zachowań

Owszem powyższe punkty mogłyby się sprawdzić w przypadku partnerki alkoholika czy też narkomana ale jak w przypadku seksoholika?
Zapytam zatem,

1.jak i w czym można seksoholika wyręczyć?
O ile żona alkoholika może dostarczyć mu wódkę, żona narkomana działkę, to jak jest w tym przypadku? Lub miałaś na myśli inny sposób wyręczania, nie wiem.
2. Jak seksoholikowi daje się ponieść konsekwencje swoich zachowań?
3. Nie kryć - zrozumiałe dla mnie. Alkoholizm czy narkomania szybciej niż seksoholizm przestają być owiane tajemnicą.
Zatem czy podzieliłaś się już tą informacją np. z najbliższą rodziną, przyjaciółmi czy wciąż trzymasz ten fakt w najgłębszej tajemnicy?

Myślę sobie, że ideą terapii dla ludzi współuzależnionych jest wyjść z tego uścisku zależności.
I w żadnym razie nie sprzyja temu postawa pt.: uczestniczę w terapii której konsekwencją będzie jego/jej zdrowienie, tylko robię to ponieważ JA chcę być zdrowa i tego oczekuję po terapii.
Czy np. myślenie że robiąc coś czy nie robiąc czegoś mam szansę JA przyśpieszyć jego zdrowienie. W takim układzie wciąż istnieje element przypisywania sobie naszego wpływu na jego zachowanie.
Jeśli taka myśl powstaje, jest ona skutkiem trwania wciąż tej zależności, lecz w trochę innej, bardziej subtelnej formie.
Podsumowując, uważam że najgłówniejszym założeniem współuzależnionego powinno być: uczestniczę w terapii DLA SIEBIE - tylko i wyłącznie. Jeśli ktoś z tego skorzysta, ok, wspaniale, jeśli nie - trudno, też będę cieszyć się życiem.
Moje myślenie podczas własnej terapii nie przekierowuje się na uzleżnionego, skupiam się tylko na sobie, czego do tego czasu WCALE nie robiłam- stąd to uzleżnienie.

S_t. to moja wizja, ty masz swoją własną do której masz prawo, zatem wybacz jeśli zbyt nachalnie grzebię się w tym temacie. Życzę Ci bardzo owocnych działań, pod każdym względem.

Cytat:

Kenya, nie bardzo rozumiem, czego tu nie rozumiesz. Tzn domyślam się chyba, że nie traktujesz seksoholizmu jako choroby duszy, w której NIC nie funkcjonuje prawidłowo, tylko jako jakiś łóżkowy problem...

Rzeczywiście nie rozumiemy się. I nie przyczyną jest to, jak ja seksoholizm traktuję, choć faktycznie nie postrzegam tego w kategoriach łóżkowych jak sugerujesz, tylko sama idea wsparcia.

Wspomniałaś o wsparciu osoby współuzleżnionej dla uzależnionej, choć moim zdaniem to wszystko robi się przede wszystkim dla siebie.
Jako elementy tegoż wsparcia wymieniłaś:

- nie zdejmować z niego odpowiedzialności.
- nie wyręczać.
- nie kryć,
- nie usprawiedliwiać,
- nie mydlić oczu.
- dać mu ponosić konsekwencje swoich zachowań

Owszem powyższe punkty mogłyby się sprawdzić w przypadku partnerki alkoholika czy też narkomana ale jak w przypadku seksoholika?
Zapytam zatem,

1.jak i w czym można seksoholika wyręczyć?
O ile żona alkoholika może dostarczyć mu wódkę, żona narkomana działkę, to jak jest w tym przypadku? Lub miałaś na myśli inny sposób wyręczania, nie wiem.
2. Jak seksoholikowi daje się ponieść konsekwencje swoich zachowań?
3. Nie kryć - zrozumiałe dla mnie. Alkoholizm czy narkomania szybciej niż seksoholizm przestają być owiane tajemnicą.
Zatem czy podzieliłaś się już tą informacją np. z najbliższą rodziną, przyjaciółmi czy wciąż trzymasz ten fakt w najgłębszej tajemnicy?

Myślę sobie, że ideą terapii dla ludzi współuzależnionych jest wyjść z tego uścisku zależności.
I w żadnym razie nie sprzyja temu postawa pt.: uczestniczę w terapii której konsekwencją będzie jego/jej zdrowienie, tylko robię to ponieważ JA chcę być zdrowa i tego oczekuję po terapii.
Czy np. myślenie że robiąc coś czy nie robiąc czegoś mam szansę JA przyśpieszyć jego zdrowienie. W takim układzie wciąż istnieje element przypisywania sobie naszego wpływu na jego zachowanie.
Jeśli taka myśl powstaje, jest ona skutkiem trwania wciąż tej zależności, lecz w trochę innej, bardziej subtelnej formie.
Podsumowując, uważam że najgłówniejszym założeniem współuzależnionego powinno być: uczestniczę w terapii DLA SIEBIE - tylko i wyłącznie. Jeśli ktoś z tego skorzysta, ok, wspaniale, jeśli nie - trudno, też będę cieszyć się życiem.
Moje myślenie podczas własnej terapii nie przekierowuje się na uzleżnionego, skupiam się tylko na sobie, czego do tego czasu WCALE nie robiłam- stąd to uzleżnienie.

S_t. to moja wizja, ty masz swoją własną do której masz prawo, zatem wybacz jeśli zbyt nachalnie grzebię się w tym temacie. Życzę Ci bardzo owocnych działań, pod każdym względem.

[DHL1]

[twardy]

Norbert,
jak dawniej pisałeś na forum to niewiele pisałeś o sobie, mało się otwierałeś. Obecnie jako DHL1 trochę z siebie wyrzuciłeś i ...........stałeś mi się bliższy.
Gdy pisałeś o sobie o Waszych relacjach z żoną, to tak jakbyś pisał o mnie. Nasze przejścia są na prawdę zbliżone.
Jesteśmy co prawda w innym miejscu, bo ja jestem już po rozwodzie a Ty nie.
To bardzo poważna różnica!

Pod tym względem jesteś w o wiele korzystniejszej sytuacji, co oczywiście nie oznacza, że łatwiejszej. Myślę nawet, że patrząc tak po ludzku to nawet w trudniejszej.

Kiedyś gdy mieszkaliśmy jeszcze razem z żoną, a żona traktowała mnie już jak powietrze i przygotowywała się do wyprowadzki, to po 9 miesiącach miałem już dość takiego "wspólnego" mieszkania.
I tu Cię rozumiem.

Ja również wolałem mieszkać sam niż znosić tą zimną, nieobecną i wrogą żonę. Sam zapytałem się żony kiedy w końcu się wyprowadzi i ............wyprowadziła się.

Teraz wiem, że to był mój błąd. Do puki mąż i żona mieszkają razem, to zawsze jest szansa na jakąś zmianę. Mieszkając razem trudno nawet przewidzieć jakie sytuacje mogą się zdarzyć, które mogą nas zbliżyć.
Może to być choroba, śmierć w rodzinie i wiele innych mnie bolesnych wydarzeń.
Gdy zamieszkaliśmy osobno to............. bez kontaktu, bez jakichkolwiek relacji..............nie można odbudować już nic.

Oczywiście nie można powiedzieć, że jeżeli mieszkalibyśmy nadal razem, to teraz bylibyśmy szczęśliwym małżeństwem, ale można powiedzieć, że od kiedy zamieszkaliśmy osobno, to był początek naszego końca.
Od chwili osobnego zamieszkania sprawy sypią się lawinowo - te sądowe również.

Piszę Ci to po to, bo może na moich błędach ktoś inny nauczy się czegoś.

A może tym kimś będziesz Ty?

Norbert,
jak dawniej pisałeś na forum to niewiele pisałeś o sobie, mało się otwierałeś. Obecnie jako DHL1 trochę z siebie wyrzuciłeś i ...........stałeś mi się bliższy.
Gdy pisałeś o sobie o Waszych relacjach z żoną, to tak jakbyś pisał o mnie. Nasze przejścia są na prawdę zbliżone.
Jesteśmy co prawda w innym miejscu, bo ja jestem już po rozwodzie a Ty nie.
To bardzo poważna różnica!

Pod tym względem jesteś w o wiele korzystniejszej sytuacji, co oczywiście nie oznacza, że łatwiejszej. Myślę nawet, że patrząc tak po ludzku to nawet w trudniejszej.

Kiedyś gdy mieszkaliśmy jeszcze razem z żoną, a żona traktowała mnie już jak powietrze i przygotowywała się do wyprowadzki, to po 9 miesiącach miałem już dość takiego "wspólnego" mieszkania.
I tu Cię rozumiem.

Ja również wolałem mieszkać sam niż znosić tą zimną, nieobecną i wrogą żonę. Sam zapytałem się żony kiedy w końcu się wyprowadzi i ............wyprowadziła się.

Teraz wiem, że to był mój błąd. Do puki mąż i żona mieszkają razem, to zawsze jest szansa na jakąś zmianę. Mieszkając razem trudno nawet przewidzieć jakie sytuacje mogą się zdarzyć, które mogą nas zbliżyć.
Może to być choroba, śmierć w rodzinie i wiele innych mnie bolesnych wydarzeń.
Gdy zamieszkaliśmy osobno to............. bez kontaktu, bez jakichkolwiek relacji..............nie można odbudować już nic.

Oczywiście nie można powiedzieć, że jeżeli mieszkalibyśmy nadal razem, to teraz bylibyśmy szczęśliwym małżeństwem, ale można powiedzieć, że od kiedy zamieszkaliśmy osobno, to był początek naszego końca.
Od chwili osobnego zamieszkania sprawy sypią się lawinowo - te sądowe również.

Piszę Ci to po to, bo może na moich błędach ktoś inny nauczy się czegoś.

A może tym kimś będziesz Ty?

[smutna_twarz]

Kenya, ja nigdzie nie pisałam, że chodzę na terapię dla mojego męża. Wręcz przeciwnie, kilkakrotnie zaznaczałam, że współuzależnienie to MOJA choroba, z której próbuję się leczyć. Natomiast skutkiem ubocznym tej terapii jest to, że widzę błędy, które wcześniej popełniałam, a które pomagały uzależnionemu tkwić w jego chorobie. Teraz już wiem, jak ich unikać, a tym samym środowisko sprzyjające uzależnieniu powoli znika - czyli sam uzależniony też na tym korzysta. Sama piszesz o uścisku zależności - kiedy go przerywamy, pomagamy nie tylko sobie. Co więcej - tak naprawdę jedyna skuteczna rzecz, którą możemy zrobić dla takiego uzależnionego to właśnie walczyć ze swoim współuzależnieniem

Cytat:

1.jak i w czym można seksoholika wyręczyć? O ile żona alkoholika może dostarczyć mu wódkę, żona narkomana działkę, to jak jest w tym przypadku? Lub miałaś na myśli inny sposób wyręczania, nie wiem.

Owszem, mam zupełnie co innego na myśli, niż wyręczanie w kupowaniu wódki. Chodzi o wyręczanie w obowiązkach, które wynikają z faktu bycia ojcem, pracownikiem, obywatelem itp. Każdy człowiek takie obowiązki ma. Uzależniony zazwyczaj się z nich potrafi bardzo zręcznie wymigać, przerzucając je na innych - kolegów z pracy, żonę, rodziców... On uparcie dąży do takiego stanu, gdzie nic nie będzie stało na przeszkodzie w realizowaniu jego kompulsywnych zachowań. Obowiązki są w tym poważną przeszkodą. Zwykle współuzależniony zgrabnie wchodzi w rolę tego, który bierze na siebie te obowiązki, co więcej kryje, usprawiedliwia, wyręcza - np. żona alkoholika dzwoni rano do szefa i opowiada bajkę o jego rzekomej chorobie. Ubiera go, stawia na nogi, zawozi na miejsce - wszystko po to, by on nie miał przypadkiem nieprzyjemności... Takie same sytuacje dotyczą seksoholika. Siedzi całą noc na czatach, a potem rano nie ma siły wstać z łóżka, a żona robi wszystko, by tylko nie poniósł konsekwencji tego zachowania... Podam Ci jeden przykład, jak wyglądało to w "zamierzchłych czasach" - mój mąż obiecał, że będzie pomagał mi w szykowaniu rano dzieci do szkoły i przedszkola. Zrobił to jednego dnia i może drugiego, trzeciego już nie- za ciężko było mu wstać rano. podobnie w kolejnych dniach, potem miesiącach. Ja wyskakiwałam rano z łóżka, bo przecież jestem dzielna i dam sobie radę, a on, skoro taki nieprzytomny, to niech sobie jeszcze pośpi. Usprawiedliwiałam go przed sobą samą, przed dziećmi, które pytały, dlaczego tata jeszcze śpi, i przed rodzicami, którzy burzyli się - czemu on ci nie pomaga? Teraz jest inaczej. Ma wyznaczone dni, kiedy się tym zajmuje. Jak chce mu się siedzieć do późnych godzin przy komputerze to jego sprawa, ale rano będzie musiał zebrać się i zająć dziećmi.

Jeszcze raz powtórzę - leczenie seksoholizmu nie polega na eliminowaniu jego kompulsywnych zachowań, tylko ich przyczyn oraz sprzyjających warunków.

Kenya, ja nigdzie nie pisałam, że chodzę na terapię dla mojego męża. Wręcz przeciwnie, kilkakrotnie zaznaczałam, że współuzależnienie to MOJA choroba, z której próbuję się leczyć. Natomiast skutkiem ubocznym tej terapii jest to, że widzę błędy, które wcześniej popełniałam, a które pomagały uzależnionemu tkwić w jego chorobie. Teraz już wiem, jak ich unikać, a tym samym środowisko sprzyjające uzależnieniu powoli znika - czyli sam uzależniony też na tym korzysta. Sama piszesz o uścisku zależności - kiedy go przerywamy, pomagamy nie tylko sobie. Co więcej - tak naprawdę jedyna skuteczna rzecz, którą możemy zrobić dla takiego uzależnionego to właśnie walczyć ze swoim współuzależnieniem

Cytat:

1.jak i w czym można seksoholika wyręczyć? O ile żona alkoholika może dostarczyć mu wódkę, żona narkomana działkę, to jak jest w tym przypadku? Lub miałaś na myśli inny sposób wyręczania, nie wiem.

Owszem, mam zupełnie co innego na myśli, niż wyręczanie w kupowaniu wódki. Chodzi o wyręczanie w obowiązkach, które wynikają z faktu bycia ojcem, pracownikiem, obywatelem itp. Każdy człowiek takie obowiązki ma. Uzależniony zazwyczaj się z nich potrafi bardzo zręcznie wymigać, przerzucając je na innych - kolegów z pracy, żonę, rodziców... On uparcie dąży do takiego stanu, gdzie nic nie będzie stało na przeszkodzie w realizowaniu jego kompulsywnych zachowań. Obowiązki są w tym poważną przeszkodą. Zwykle współuzależniony zgrabnie wchodzi w rolę tego, który bierze na siebie te obowiązki, co więcej kryje, usprawiedliwia, wyręcza - np. żona alkoholika dzwoni rano do szefa i opowiada bajkę o jego rzekomej chorobie. Ubiera go, stawia na nogi, zawozi na miejsce - wszystko po to, by on nie miał przypadkiem nieprzyjemności... Takie same sytuacje dotyczą seksoholika. Siedzi całą noc na czatach, a potem rano nie ma siły wstać z łóżka, a żona robi wszystko, by tylko nie poniósł konsekwencji tego zachowania... Podam Ci jeden przykład, jak wyglądało to w "zamierzchłych czasach" - mój mąż obiecał, że będzie pomagał mi w szykowaniu rano dzieci do szkoły i przedszkola. Zrobił to jednego dnia i może drugiego, trzeciego już nie- za ciężko było mu wstać rano. podobnie w kolejnych dniach, potem miesiącach. Ja wyskakiwałam rano z łóżka, bo przecież jestem dzielna i dam sobie radę, a on, skoro taki nieprzytomny, to niech sobie jeszcze pośpi. Usprawiedliwiałam go przed sobą samą, przed dziećmi, które pytały, dlaczego tata jeszcze śpi, i przed rodzicami, którzy burzyli się - czemu on ci nie pomaga? Teraz jest inaczej. Ma wyznaczone dni, kiedy się tym zajmuje. Jak chce mu się siedzieć do późnych godzin przy komputerze to jego sprawa, ale rano będzie musiał zebrać się i zająć dziećmi.

Jeszcze raz powtórzę - leczenie seksoholizmu nie polega na eliminowaniu jego kompulsywnych zachowań, tylko ich przyczyn oraz sprzyjających warunków.