[jasmina44]

pieknie to napisałaś KN, dokładnie o to chodzi..
to ja chce chyba zamrozic tę line maksymalnie jak sie tylko da...

pieknie to napisałaś KN, dokładnie o to chodzi..
to ja chce chyba zamrozic tę line maksymalnie jak sie tylko da...

[macko]

Zamroź, jeśli musisz, ale powiedz mężowi jasno dlaczego.
Wy chyba macie problem z komunikacją. Choćby ta sprawa z miejscem zamieszkania męża.
Ja wierzę w ludzi, wierzę, że wiele da się naprawić, ale na pewno bez rozmowy, szczerości nie da się tego zrobić.

Zamroź, jeśli musisz, ale powiedz mężowi jasno dlaczego.
Wy chyba macie problem z komunikacją. Choćby ta sprawa z miejscem zamieszkania męża.
Ja wierzę w ludzi, wierzę, że wiele da się naprawić, ale na pewno bez rozmowy, szczerości nie da się tego zrobić.

[AJA]

[jasmina44]

tak zgadzam sie, jets problem.. przez dłuzszy czas nie byłam gotowa na taka rozmowe bo sie bałam bólu jaki mi ona sprawi i stad o nic nie pytałam...
teraz gdy jestem duzo silniejsza i poukładana moge sobie juz na taka rozmowe pozwolić bo wiem ze mnie nie rozwali totalnie...
to tez chyba taki mechanizm ochronny w tej sytuacji

tak zgadzam sie, jets problem.. przez dłuzszy czas nie byłam gotowa na taka rozmowe bo sie bałam bólu jaki mi ona sprawi i stad o nic nie pytałam...
teraz gdy jestem duzo silniejsza i poukładana moge sobie juz na taka rozmowe pozwolić bo wiem ze mnie nie rozwali totalnie...
to tez chyba taki mechanizm ochronny w tej sytuacji

[kinga2]

[zenia1780]

[Samboja]

AJU,
Moja terapeutka twierdzi, że jeśli coś boli znaczy, że nie zostało wyrażone, bo ból znika z czasem oraz wtedy, gdy mamy możliwość go wyrazić...najlepiej w oczy winnemu cierpienia...poukładanie zatem może być pozorne swego rodzaju "tak powinnam się czuć".

Odnośnie komunikacji, uważam, że kluczowa jest szczerość. Ile z nas nie potrafi powiedzieć co czuje? Ile nas potrafi powiedzieć czego potrzebuje? Jak mało wśród nas jest szczerych ludzi, tych co mówią co myślą. Wszyscy mamy maski.

W wątku Jaśminy nasuwają mi się takie oto przemyślenia: niezależnie od tego, czy jest to śmierć bliskiej osoby, zdrada małżonka, czy odejścia małżonka mamy do czynienia ze stratą. Stratą czegoś ważnego. I wszystko jest ciężkie, ból, smutek, żal, cierpienie, przeszłość. I wtedy przypominają mi sie słowa mnicha budyjskiego, mądrego człowieka. idąć ścieżką do świątyni kazał swojemu uczniowi podnieść patyk i powiedział. Wszystko jest ciężkie tak długo, jak to nosimy ze sobą, wyrzuć ten patyk a nie poczujesz juz jego ciężaru. I tak osobie umarłej trzeba kiedyś pozwolić odejść na dobre, pogodzić się ze zdradą, a mężowi pozwolić odjeść, skoro tego chce...

AJU,
Moja terapeutka twierdzi, że jeśli coś boli znaczy, że nie zostało wyrażone, bo ból znika z czasem oraz wtedy, gdy mamy możliwość go wyrazić...najlepiej w oczy winnemu cierpienia...poukładanie zatem może być pozorne swego rodzaju "tak powinnam się czuć".

Odnośnie komunikacji, uważam, że kluczowa jest szczerość. Ile z nas nie potrafi powiedzieć co czuje? Ile nas potrafi powiedzieć czego potrzebuje? Jak mało wśród nas jest szczerych ludzi, tych co mówią co myślą. Wszyscy mamy maski.

W wątku Jaśminy nasuwają mi się takie oto przemyślenia: niezależnie od tego, czy jest to śmierć bliskiej osoby, zdrada małżonka, czy odejścia małżonka mamy do czynienia ze stratą. Stratą czegoś ważnego. I wszystko jest ciężkie, ból, smutek, żal, cierpienie, przeszłość. I wtedy przypominają mi sie słowa mnicha budyjskiego, mądrego człowieka. idąć ścieżką do świątyni kazał swojemu uczniowi podnieść patyk i powiedział. Wszystko jest ciężkie tak długo, jak to nosimy ze sobą, wyrzuć ten patyk a nie poczujesz juz jego ciężaru. I tak osobie umarłej trzeba kiedyś pozwolić odejść na dobre, pogodzić się ze zdradą, a mężowi pozwolić odjeść, skoro tego chce...

[bosa]

Co do tych warsztatów z komunikacji ,to ja już się zapisuję . Rozmowa to jedna z najważniejszych rzeczy na świecie, ja ciągle czuje głód takiej prawdziwej rozmowy...

Co do tych warsztatów z komunikacji ,to ja już się zapisuję . Rozmowa to jedna z najważniejszych rzeczy na świecie, ja ciągle czuje głód takiej prawdziwej rozmowy...

[jasmina44]

Samboja zgadzam sie ze wszystkim co napisałaś

Samboja zgadzam sie ze wszystkim co napisałaś

[renta11]

Jaśmina

Pogodzenie się ze stratą... trudna rzecz. Szczególnie w sytuacji, gdy druga strona to utrudnia.
Wbrew pozorom zachowanie tzw. bezwzględnego człowieka, który zrywa kontakty calkowicie, jest lepsze dla osoby porzucanej. Bo nie pozostawia złudzeń i nadziei, że jeszcze się może zejdziemy, że on może zrozumie. Kiedy mąż ma kochankę, a szczególnie ma z nią dziecko, nowe ułożone już życia, nie zostawia porzuconej nadziei. I zmusza niejako do pogodzenia się z faktami.

Mój mąż również nie ma kochanki, co więcej się jeszcze nie wyprowadził. Dzieciom powiedział straszne rzeczy, a nadal jest w domu. Teraz zaczyna mówić, że nie wie, co zrobić. Daje do zrozumienia, że mu zależy. Taki niezdecydowany typ.
Widzę toksyczny taniec. Im bardziej go gonię i trzymam, tym bardziej ucieka. Kiedy otwieram mu drzwi ... nie chce przez nie wyjść. I pewnie sam nie wie dlaczego.

Ja się chyba powoli zaczynam odkochiwać. I pewnie będzie mi z tym lepiej. Teraz to chyba ja potrzebuję czasu. Na podjęcie decyzji, czy ja w ogóle chcę być z takim człowiekiem, jakim jest dzisiaj.

Wiesz, co mi chyba pomogło? Takie dziwne ćwiczenie, które zrobiła mi koleżanka. Zapytała mnie, jaki jest mój problem? Moja toksyczność, sposób radzenia sobie z odrzuceniem przez męża itd. Kazała mi w myślach zatoczyć okrąg, z uzmysłowieniem sobie obszaru dookoła mnie, z tym problemem. Potem powiedziała, żebym spróbowała wyjść z tego okręgu. No ... bardzo trudne to było, trochę trwało. Przywiązanie moje do tego było ogromne. Gdy wyszłam w końcu zapytała, jak się czuję patrząc na to miejsce, w którym byłam? No, patrzyłam i czułam się lżejsza, dużo lżejsza. Kazała mi zapamiętać to uczucie.

Teraz, gdy z przyzwyczajenia wpadam w rolę ofiary, przypominam sobie, gdzie jestem, w którym miejscu, w okręgu czy poza nim? I w myślach wychodzę z okręgu, i wierz mi, czuję się od razu lepiej.

Wydaje mi się, że i Ty i ja, całą decyzyjność oddałyśmy mężom. Z różnych powodów. I czekamy, jak te głupie, na co, po co i dla kogo? Wczoraj powiedziałam mężowi, że nikomu łaski nie robi, ani mnie, ani dzieciom. I że to on doprowadził do tej całej sytuacji. I że mnie interesuje prawdziwy, odpowiedzialny mąż do końca życia i ojciec dla dzieci, ojciec rodziny. I że teraz to on ma się starać, jeżeli oczywiście chce. Bo ja po tym, co powiedział dzieciom już nie wiem, czy jest wart moich starań i zabiegań, już nie zamierzam nic robić. I dobrze mi z tym. Ja zamierzam żyć tylko moim życiem, z nim czy bez niego. I pewnie to ja podejmę tą decyzję, choć bardzo tego nie chciałam. W odpowiednim, dla mnie, czasie.

Po roku od odejścia Twojego męża - to myślę, że należy Ci się taka rozmowa wyjaśniająca i podsumowująca. On już powinien wiedzieć, dlaczego odszedł i czy wróci. I szczerze wyjaśnić właśnie Tobie, co nim kierowało.

Wtedy Ty, jeśli jesteś gotowa na zniesienie i udżwignięcie pewnie trudnej prawdy, będziesz mogła mentalnie ... zamknąć ten rozdział i pójść do przodu.
Z własnego doświadczenia wiem, że fajnie jest, kiedy klepka w głowie sama się przesuwa i odblokowuje coś. Ale nie zawsze tak jest, czasami trzeba jej pomóc.
Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam i przytulam.

Jaśmina

Pogodzenie się ze stratą... trudna rzecz. Szczególnie w sytuacji, gdy druga strona to utrudnia.
Wbrew pozorom zachowanie tzw. bezwzględnego człowieka, który zrywa kontakty calkowicie, jest lepsze dla osoby porzucanej. Bo nie pozostawia złudzeń i nadziei, że jeszcze się może zejdziemy, że on może zrozumie. Kiedy mąż ma kochankę, a szczególnie ma z nią dziecko, nowe ułożone już życia, nie zostawia porzuconej nadziei. I zmusza niejako do pogodzenia się z faktami.

Mój mąż również nie ma kochanki, co więcej się jeszcze nie wyprowadził. Dzieciom powiedział straszne rzeczy, a nadal jest w domu. Teraz zaczyna mówić, że nie wie, co zrobić. Daje do zrozumienia, że mu zależy. Taki niezdecydowany typ.
Widzę toksyczny taniec. Im bardziej go gonię i trzymam, tym bardziej ucieka. Kiedy otwieram mu drzwi ... nie chce przez nie wyjść. I pewnie sam nie wie dlaczego.

Ja się chyba powoli zaczynam odkochiwać. I pewnie będzie mi z tym lepiej. Teraz to chyba ja potrzebuję czasu. Na podjęcie decyzji, czy ja w ogóle chcę być z takim człowiekiem, jakim jest dzisiaj.

Wiesz, co mi chyba pomogło? Takie dziwne ćwiczenie, które zrobiła mi koleżanka. Zapytała mnie, jaki jest mój problem? Moja toksyczność, sposób radzenia sobie z odrzuceniem przez męża itd. Kazała mi w myślach zatoczyć okrąg, z uzmysłowieniem sobie obszaru dookoła mnie, z tym problemem. Potem powiedziała, żebym spróbowała wyjść z tego okręgu. No ... bardzo trudne to było, trochę trwało. Przywiązanie moje do tego było ogromne. Gdy wyszłam w końcu zapytała, jak się czuję patrząc na to miejsce, w którym byłam? No, patrzyłam i czułam się lżejsza, dużo lżejsza. Kazała mi zapamiętać to uczucie.

Teraz, gdy z przyzwyczajenia wpadam w rolę ofiary, przypominam sobie, gdzie jestem, w którym miejscu, w okręgu czy poza nim? I w myślach wychodzę z okręgu, i wierz mi, czuję się od razu lepiej.

Wydaje mi się, że i Ty i ja, całą decyzyjność oddałyśmy mężom. Z różnych powodów. I czekamy, jak te głupie, na co, po co i dla kogo? Wczoraj powiedziałam mężowi, że nikomu łaski nie robi, ani mnie, ani dzieciom. I że to on doprowadził do tej całej sytuacji. I że mnie interesuje prawdziwy, odpowiedzialny mąż do końca życia i ojciec dla dzieci, ojciec rodziny. I że teraz to on ma się starać, jeżeli oczywiście chce. Bo ja po tym, co powiedział dzieciom już nie wiem, czy jest wart moich starań i zabiegań, już nie zamierzam nic robić. I dobrze mi z tym. Ja zamierzam żyć tylko moim życiem, z nim czy bez niego. I pewnie to ja podejmę tą decyzję, choć bardzo tego nie chciałam. W odpowiednim, dla mnie, czasie.

Po roku od odejścia Twojego męża - to myślę, że należy Ci się taka rozmowa wyjaśniająca i podsumowująca. On już powinien wiedzieć, dlaczego odszedł i czy wróci. I szczerze wyjaśnić właśnie Tobie, co nim kierowało.

Wtedy Ty, jeśli jesteś gotowa na zniesienie i udżwignięcie pewnie trudnej prawdy, będziesz mogła mentalnie ... zamknąć ten rozdział i pójść do przodu.
Z własnego doświadczenia wiem, że fajnie jest, kiedy klepka w głowie sama się przesuwa i odblokowuje coś. Ale nie zawsze tak jest, czasami trzeba jej pomóc.
Bardzo serdecznie Cię pozdrawiam i przytulam.

[jasmina44]

dziekuje wszytskim za mądre słowa :)
u mnie wszystko sie powoli uspokoiło.. te swieta były waznym momentem dla mnie bo sobie uświadomiłam ze nie chce mojego meza..
w sobote zadzwonił do mnie bo jechał w trase do wilna i zapytał czy bym z nim nie pojechała... nie pojechałam.
kiedys bym sie chwili nie zastanawiała rzuciąłbym wszystko by z nim byc.. zbierałabym każdy ochłap który by mi rzucił..
a teraz siedziałam myślałam próbowałam znalezc w secu ochotę jakas ale jej nie było...
nie mogłam rzucic wszystkiego dla tego człowieka.. wybrałam spędzenie świąt z rodzicami.
I nie załuje.

dziekuje wszytskim za mądre słowa :)
u mnie wszystko sie powoli uspokoiło.. te swieta były waznym momentem dla mnie bo sobie uświadomiłam ze nie chce mojego meza..
w sobote zadzwonił do mnie bo jechał w trase do wilna i zapytał czy bym z nim nie pojechała... nie pojechałam.
kiedys bym sie chwili nie zastanawiała rzuciąłbym wszystko by z nim byc.. zbierałabym każdy ochłap który by mi rzucił..
a teraz siedziałam myślałam próbowałam znalezc w secu ochotę jakas ale jej nie było...
nie mogłam rzucic wszystkiego dla tego człowieka.. wybrałam spędzenie świąt z rodzicami.
I nie załuje.

[AJA]

[jasmina44]

AJA powiem ci dlaczego ja nie chciałam..
nie chciąłam puścic, bo nie chciałam pozbyc sie tej resztki nadziei ze bedzimey razem, w mojej głowie równało sie to z tym ze to sie rozpadnie jak ja to puszcze..
a wydaje mis ie ze dopiero wtedy moze sie cos zacząc dobrego w naszym zyciu...

bardzo sie bałam puścić.. bardzo...
strach ma wielkie oczy..
nie ma sie czego bac

AJA powiem ci dlaczego ja nie chciałam..
nie chciąłam puścic, bo nie chciałam pozbyc sie tej resztki nadziei ze bedzimey razem, w mojej głowie równało sie to z tym ze to sie rozpadnie jak ja to puszcze..
a wydaje mis ie ze dopiero wtedy moze sie cos zacząc dobrego w naszym zyciu...

bardzo sie bałam puścić.. bardzo...
strach ma wielkie oczy..
nie ma sie czego bac

[AJA]