[mallgos]

Życie jest trudną sztuką - tak myślę na tym etapie mojego życia. Odnoszę wrażenie, że czy w małżeństwie czy bez małżeństwa tak naprawdę człowiek zawsze jest sam.
Kiedyś wierzyłam, że ludzie pobierają się, kochają i wspierają każdego dnia. Doświadczenie mojego życia pokazuje mi, że większość ludzi myśli o sobie i nawet nie próbuje tego zwalczyć.
W najtrudniejszym momencie mojego życia zostałam ze swoimi problemami zupełnie sama, cios za ciosem, rozczarowanie: mężem, rodzicami, rodzeństwem. Okazało się, że nikogo nie obchodzi moje samopoczucie, wszyscy stali się sędziami, orzekali kto co jak powinien, rzucali kamieniami. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę, załamałam się. uświadomiłam sobie, że nikomu nie można ufać, nawet najbliższym i straciłam sens życia. Ciągle pytałam po co żyć skoro w chorobie, w potrzebie muszę radzić sobie sama. Długo kłóciłam się z taką wizją życia. Bolało, gdy dzwoniłam do siostry taka poraniona, a ona szczebiotała o swoich problemach, gdy ja próbowałam powiedzieć, że potrzebuję wsparcia rzuciła słuchawką. Dużo takich doświadczeń było, stąd te moje wierzganie.
Takie moje doświadczenie, pewnie każdy ma inne.
Były mąż ma już pełną rodzinę, nie będę ingerować w historię, w której jest dziecko, zresztą on sam wygląda na szczęśliwego.
A ja - czas zostawić przeszłość i skupić się na teraźniejszości, poszukać tych drobnych chwil szczęścia, radości. nigdy już nie zrozumiem na czym polega małżeństwo. Może zbyt dużo oczekuję od ludzi, może to jakaś moja bezradność życiowa i czas nauczyć się walczyć o siebie. Tak czy siak koniec łez, to dobry moment by powalczyć o spełnienie zawodowe, poszukać pasji, spróbować zbudować jakieś przyjaźnie - choć i te nie wiem już na czym polegają.
Cieszę się, że przetrwałam ten czas i udało mi się nie zwariować.
Nie wiem czy jeszcze kiedyś uwierzę w miłość, paradoksalnie, zupełnie wbrew wszelkiej logice dręczy mnie przeczucie, że mąż wróci i to już niedługo. Głupie to, bo widzieliśmy się dopiero co i żaden cud przez niego nie przemawiał, a zadowolenie z rodziny rysowało się na jego twarzy bardzo wyraźnie. Myślę sobie tylko czasem czy on ma sumienie, czy jeszcze jest człowiekiem. Może to troszkę zbyt mocne określenie, ale w głowie mi się nie mieści, że można zrobić z życia taki cyrk i to do człowieka nie wraca.
Powód naszego rozstania na chwilę obecną - byłam słaba psychicznie i nie miałam własnego świata.
Przetrwałam to wszystko, nie straciłam pracy choć lekko nie było, nie narobiłam długów, znalazłam kilku nowych znajomych, choć wyglądam jak po II wojnie światowej żyję, oddycham i mam zamiar jeszcze poczuć w życiu spełnienie, choć już nie upieram się przy rodzinie. Wiem już, że to niczego nie gwarantuje. Czy ja jestem słaba psychicznie? Czy on jest taki silny? Czy inne kobiety tak sobie z wszystkim radzą, przecież jestem młoda, mam prawo spanikować, zgubić się, dorastać swoim tempem bez presji, bez nacisków, będę uczyła się przez całe życie, właśnie poprzez problemy, kolejne doświadczenia. Zbyt szybko mnie skreślono, wmówiono mi, że jestem już taka i nic ze mnie nie będzie. I chyba trzeba było przez to przejść by zobaczyć w jakim kłamstwie żyję. Nie jestem ani gorsza, ani lepsza od innych, jestem jakaś, konkretna. Coś tam trzeba naprawić, coś upiększyć, by się rozwijać.
Czas zacząć żyć.
Aha - po moich ostatnich wybojach wiem już na 100% emocje pod mikroskop, czas zrobić z nimi porządek. Odbudować poczucie własnej wartości.
Pozdrawiam

Życie jest trudną sztuką - tak myślę na tym etapie mojego życia. Odnoszę wrażenie, że czy w małżeństwie czy bez małżeństwa tak naprawdę człowiek zawsze jest sam.
Kiedyś wierzyłam, że ludzie pobierają się, kochają i wspierają każdego dnia. Doświadczenie mojego życia pokazuje mi, że większość ludzi myśli o sobie i nawet nie próbuje tego zwalczyć.
W najtrudniejszym momencie mojego życia zostałam ze swoimi problemami zupełnie sama, cios za ciosem, rozczarowanie: mężem, rodzicami, rodzeństwem. Okazało się, że nikogo nie obchodzi moje samopoczucie, wszyscy stali się sędziami, orzekali kto co jak powinien, rzucali kamieniami. Nie mogłam uwierzyć w to co widzę, załamałam się. uświadomiłam sobie, że nikomu nie można ufać, nawet najbliższym i straciłam sens życia. Ciągle pytałam po co żyć skoro w chorobie, w potrzebie muszę radzić sobie sama. Długo kłóciłam się z taką wizją życia. Bolało, gdy dzwoniłam do siostry taka poraniona, a ona szczebiotała o swoich problemach, gdy ja próbowałam powiedzieć, że potrzebuję wsparcia rzuciła słuchawką. Dużo takich doświadczeń było, stąd te moje wierzganie.
Takie moje doświadczenie, pewnie każdy ma inne.
Były mąż ma już pełną rodzinę, nie będę ingerować w historię, w której jest dziecko, zresztą on sam wygląda na szczęśliwego.
A ja - czas zostawić przeszłość i skupić się na teraźniejszości, poszukać tych drobnych chwil szczęścia, radości. nigdy już nie zrozumiem na czym polega małżeństwo. Może zbyt dużo oczekuję od ludzi, może to jakaś moja bezradność życiowa i czas nauczyć się walczyć o siebie. Tak czy siak koniec łez, to dobry moment by powalczyć o spełnienie zawodowe, poszukać pasji, spróbować zbudować jakieś przyjaźnie - choć i te nie wiem już na czym polegają.
Cieszę się, że przetrwałam ten czas i udało mi się nie zwariować.
Nie wiem czy jeszcze kiedyś uwierzę w miłość, paradoksalnie, zupełnie wbrew wszelkiej logice dręczy mnie przeczucie, że mąż wróci i to już niedługo. Głupie to, bo widzieliśmy się dopiero co i żaden cud przez niego nie przemawiał, a zadowolenie z rodziny rysowało się na jego twarzy bardzo wyraźnie. Myślę sobie tylko czasem czy on ma sumienie, czy jeszcze jest człowiekiem. Może to troszkę zbyt mocne określenie, ale w głowie mi się nie mieści, że można zrobić z życia taki cyrk i to do człowieka nie wraca.
Powód naszego rozstania na chwilę obecną - byłam słaba psychicznie i nie miałam własnego świata.
Przetrwałam to wszystko, nie straciłam pracy choć lekko nie było, nie narobiłam długów, znalazłam kilku nowych znajomych, choć wyglądam jak po II wojnie światowej żyję, oddycham i mam zamiar jeszcze poczuć w życiu spełnienie, choć już nie upieram się przy rodzinie. Wiem już, że to niczego nie gwarantuje. Czy ja jestem słaba psychicznie? Czy on jest taki silny? Czy inne kobiety tak sobie z wszystkim radzą, przecież jestem młoda, mam prawo spanikować, zgubić się, dorastać swoim tempem bez presji, bez nacisków, będę uczyła się przez całe życie, właśnie poprzez problemy, kolejne doświadczenia. Zbyt szybko mnie skreślono, wmówiono mi, że jestem już taka i nic ze mnie nie będzie. I chyba trzeba było przez to przejść by zobaczyć w jakim kłamstwie żyję. Nie jestem ani gorsza, ani lepsza od innych, jestem jakaś, konkretna. Coś tam trzeba naprawić, coś upiększyć, by się rozwijać.
Czas zacząć żyć.
Aha - po moich ostatnich wybojach wiem już na 100% emocje pod mikroskop, czas zrobić z nimi porządek. Odbudować poczucie własnej wartości.
Pozdrawiam

[LDA]

[mallgos]

nowe życie jest na etapie raczkowania dorastam i powiem szczerze poczucie, że jestem odrębną jednostką i nie muszę spełniać oczekiwań ponad moją głowę jest bardzo uwalniające. Całe życie martwiłam się o tych, których kochałam, aż za bardzo, czułam się zobowiązana, by służyć pomocą nawet kosztem siebie. Kiedy ja spadałam na dno, ci za którymi skoczyłabym w ogień zamiast pomóc jeszcze mnie na te dno zepchnęli. Nigdy już nie będę niczyją chusteczką, nie muszę utożsamiać się z emocjami i problemami innych, nie na tym polega pomoc. Nie muszę godzić się na związek, w którym brakuje szacunku dla mojej osoby, w którym ktoś dostarcza mi "atrakcji" nerwowych nie bacząc, że jestem człowiekiem, mam pracę, w której są ludzie, widzą, komentują, oceniają. Praca jest odpowiedzialna, nie mogę pozwolić sobie na fuszerkę, dlatego w dom musi być miejscem odpoczynku, moim azylem. Nie muszę godzić się na zdrady, kłamstwa, alkohol - nie powinnam. Mam prawo oczekiwać szacunku od każdego dla mojej osoby, jeśli ktoś tego nie rozumie to nie będzie w moim życiu uczestniczył.
Nie ma co analizować, owoce przychodzą same.

nowe życie jest na etapie raczkowania dorastam i powiem szczerze poczucie, że jestem odrębną jednostką i nie muszę spełniać oczekiwań ponad moją głowę jest bardzo uwalniające. Całe życie martwiłam się o tych, których kochałam, aż za bardzo, czułam się zobowiązana, by służyć pomocą nawet kosztem siebie. Kiedy ja spadałam na dno, ci za którymi skoczyłabym w ogień zamiast pomóc jeszcze mnie na te dno zepchnęli. Nigdy już nie będę niczyją chusteczką, nie muszę utożsamiać się z emocjami i problemami innych, nie na tym polega pomoc. Nie muszę godzić się na związek, w którym brakuje szacunku dla mojej osoby, w którym ktoś dostarcza mi "atrakcji" nerwowych nie bacząc, że jestem człowiekiem, mam pracę, w której są ludzie, widzą, komentują, oceniają. Praca jest odpowiedzialna, nie mogę pozwolić sobie na fuszerkę, dlatego w dom musi być miejscem odpoczynku, moim azylem. Nie muszę godzić się na zdrady, kłamstwa, alkohol - nie powinnam. Mam prawo oczekiwać szacunku od każdego dla mojej osoby, jeśli ktoś tego nie rozumie to nie będzie w moim życiu uczestniczył.
Nie ma co analizować, owoce przychodzą same.

[Slawomir]

[EwaMewa]

Mallgos, pamietaj nigdy nie jestes sama, chociaz czasami tak sie czujesz ... Dobrze, ze zaczynasz myslec o sobie, to bardo wazne, badz dla siebie dobra, pozwalaj sobie na odrobine przyjemnosci, zrob sobie urlop (jesli to mozliwe), a moze rekolekcje ...

Mallgos, pamietaj nigdy nie jestes sama, chociaz czasami tak sie czujesz ... Dobrze, ze zaczynasz myslec o sobie, to bardo wazne, badz dla siebie dobra, pozwalaj sobie na odrobine przyjemnosci, zrob sobie urlop (jesli to mozliwe), a moze rekolekcje ...

[EL.]

[mallgos]

Sławomir

Pytasz o Boga
ja już nie pytam, słyszałam, że jest sprawcą cudów, bardzo się starałam, jeśli On istnieje to nie zasłużyłam.
Syn miał być nasz, jest jego i jego kochanki. Nie życzę im źle, czy im się uda czy też nie w moim życiu to nic nie zmienia.
Ciężko jest żyć bez miłości, bez wsparcia drugiego człowieka. To tyle na temat Boga i jego cudów, łask itp.

Teraz muszę jakoś sobie to życie zorganizować, zamieszkać z kimś, bo dłużej już nie zniosę tej samotni.
Plany mam dość ambitne: sprzedaż mieszkania, wyjazd z miasta, oby tylko z pracą było ok.
Nie wykluczam, że gdy kogoś poznam to spróbuję ułożyć sobie życie na nowo.
Manna z nieba mi nie spadnie, muszę zbudować wszystko sama, kto wie może tym razem się uda.

Sławomir

Pytasz o Boga
ja już nie pytam, słyszałam, że jest sprawcą cudów, bardzo się starałam, jeśli On istnieje to nie zasłużyłam.
Syn miał być nasz, jest jego i jego kochanki. Nie życzę im źle, czy im się uda czy też nie w moim życiu to nic nie zmienia.
Ciężko jest żyć bez miłości, bez wsparcia drugiego człowieka. To tyle na temat Boga i jego cudów, łask itp.

Teraz muszę jakoś sobie to życie zorganizować, zamieszkać z kimś, bo dłużej już nie zniosę tej samotni.
Plany mam dość ambitne: sprzedaż mieszkania, wyjazd z miasta, oby tylko z pracą było ok.
Nie wykluczam, że gdy kogoś poznam to spróbuję ułożyć sobie życie na nowo.
Manna z nieba mi nie spadnie, muszę zbudować wszystko sama, kto wie może tym razem się uda.

[Daria111]

"Życie w 10 procentach składa się z tego, co się dzieje, a w 90 procentach z tego, jak na to reagujesz". Ostatnio bardzo wzielam sobie to zdanie do serca.

"Życie w 10 procentach składa się z tego, co się dzieje, a w 90 procentach z tego, jak na to reagujesz". Ostatnio bardzo wzielam sobie to zdanie do serca.

[mallgos]

eeeee tam, dość mam tych teorii, życie jest tylko jedno i każdy chce kochać i być kochanym, mieć dom, rodzinę. Trzeba to sobie wybudować, próbować póki starczy sił, nie poddawać się. nieliczni mają szczęście znajdować od razu/ Inni muszą szukać.

eeeee tam, dość mam tych teorii, życie jest tylko jedno i każdy chce kochać i być kochanym, mieć dom, rodzinę. Trzeba to sobie wybudować, próbować póki starczy sił, nie poddawać się. nieliczni mają szczęście znajdować od razu/ Inni muszą szukać.

[Nirwanna]

"Jeśli Pan nie zbuduje domu, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą."

Mallgos, chwalebne jest że stajesz na nogi bardzo się cieszę
Weź jednak proszę pod uwagę, że jesteś na forum, gdzie mamy - jako Wspólnota - cały czas na umyśle nierozerwalność małżeństwa. Co oznacza, że uważamy takie postępowanie

"Jeśli Pan nie zbuduje domu, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą."

Mallgos, chwalebne jest że stajesz na nogi bardzo się cieszę
Weź jednak proszę pod uwagę, że jesteś na forum, gdzie mamy - jako Wspólnota - cały czas na umyśle nierozerwalność małżeństwa. Co oznacza, że uważamy takie postępowanie

[mallgos]

Masz racje Nirwanno nie powinnam tego pisać, dzięki za wyrozumiałość

Masz racje Nirwanno nie powinnam tego pisać, dzięki za wyrozumiałość

[Nirwanna]

[nutka]

Mallgoś - przeczytaj Chapmana...
- o zbiornikach miłości (to akurat o okazywaniu uczuć w małżeństwie - ale odnosi się do każdej relacji i naszego bycia lub niebycia/nieczucia kochanym - skąd to się bierze? dlaczego tak cierpimy...?)... i jeszcze o "drugiej stronie miłości" czyli gniewie... który najczęściej z poczucia naszej krzywdy przez nas przemawia...

Naszemu Panu dziękujmy za nasze wszystkie trudne doświadczenia i prośmy, aby uwolnił nas od wszelkiego lęku, buntu i zniechęcenia.

Mallgoś - przeczytaj Chapmana...
- o zbiornikach miłości (to akurat o okazywaniu uczuć w małżeństwie - ale odnosi się do każdej relacji i naszego bycia lub niebycia/nieczucia kochanym - skąd to się bierze? dlaczego tak cierpimy...?)... i jeszcze o "drugiej stronie miłości" czyli gniewie... który najczęściej z poczucia naszej krzywdy przez nas przemawia...

Naszemu Panu dziękujmy za nasze wszystkie trudne doświadczenia i prośmy, aby uwolnił nas od wszelkiego lęku, buntu i zniechęcenia.

[slaw]

mallgos ... proś Pana naszego Jezusa ... żeby Cię przytulił, tak po prostu przytulił ... a za niczym więcej już tak bardzo tęsknić nie będziesz ...jak za tymi objęciami ...
nie wiem czy moge to tutaj robić .... [jak nie to wytnijcie]
rekolekcje .... bardzo mocne, bardzo ...
www.marana-tha.pl .... zostałem bardzo mocno przytulony ... :))

czekam, gdy Pan przytuli moją Żonę ... każdemu tego życzę ...

Chwała Panu !!!

[ Dodano: 2014-02-12, 09:19 ]
choć strasznie tęsknie za żoną i "starym życiem" .... teraz wiem .... że to wszytko musi wyglądać inaczej żeby było prawdziwie pełne ...
ale ... to przytulenie, pocieszenie .... ludzie .... niesamowite

mallgos ... proś Pana naszego Jezusa ... żeby Cię przytulił, tak po prostu przytulił ... a za niczym więcej już tak bardzo tęsknić nie będziesz ...jak za tymi objęciami ...
nie wiem czy moge to tutaj robić .... [jak nie to wytnijcie]
rekolekcje .... bardzo mocne, bardzo ...
www.marana-tha.pl .... zostałem bardzo mocno przytulony ... :))

czekam, gdy Pan przytuli moją Żonę ... każdemu tego życzę ...

Chwała Panu !!!

[ Dodano: 2014-02-12, 09:19 ]
choć strasznie tęsknie za żoną i "starym życiem" .... teraz wiem .... że to wszytko musi wyglądać inaczej żeby było prawdziwie pełne ...
ale ... to przytulenie, pocieszenie .... ludzie .... niesamowite