[grzegorz_]

...nie będę wzbudzać nienawiści do ojca...ale dziecko musi wiedzieć jednak że tata jest moralnym zerem...
wtedy dziecko pomyśli, że jesli tata jest taki zły, to jego miłość do taty jest też zła, nie powinna mieć miejsca...
----------
Dzieci kiedyś dorosną i same ocenią sytuację.
Pojawia się jednak obawa, że będą nadal kochać ojca i mu wybaczą?

ps. w zasadzie po tym co napisała Kenya nie ma nic do dodania

...nie będę wzbudzać nienawiści do ojca...ale dziecko musi wiedzieć jednak że tata jest moralnym zerem...
wtedy dziecko pomyśli, że jesli tata jest taki zły, to jego miłość do taty jest też zła, nie powinna mieć miejsca...
----------
Dzieci kiedyś dorosną i same ocenią sytuację.
Pojawia się jednak obawa, że będą nadal kochać ojca i mu wybaczą?

ps. w zasadzie po tym co napisała Kenya nie ma nic do dodania

[nutka]

U mnie było odwrotnie - co prawda nie było tej drugiej - przynajmniej do dziś nic nie wiem, może wyjdzie w sądzie dlaczego odszedł, dlaczego porzucił rodzinę, na dziś żyjemy w wielkiej dezorientacji wszyscy - w podejrzeniach domniemaniach - ale i z wiarą, że mój maż i tato moich dzieci czegoś takiego by mi nie zrobił... tylko chyba wszystkie tak do czasu wierzyłyśmy :) Ale chcę i wierzę w mojego męża nadal !
W książce o przebaczaniu - bardzo dobra pozycja o.Józefa Witko - jest mowa o tym, że odszedł bo inaczej nie umiał, nie potrafił, odpowiedzialność go przerosła...
Wybaczyłam, zrozumiałam, a żeby wybaczać często sami usprawiedliwiamy, bo tak łatwiej to znieść...
i dlaczego odwrotnie? - bo to dzieci na mnie krzyczały (są duże zaznaczam) - przestań go usprawiedliwiać - zachował się jak ...... i tu padały słowa, które wolałabym, aby żadne dziecko o swoim ojcu nigdy tak nie mówiło, nie tak ich wychowywaliśmy... to dla mnie była dodatkowa porażka...
Kiedy robi dziwne rzeczy teraz - też go rozumiem, próbuję tłumaczyć... - a dzieci hola hola... jest dorosły,całe życie robiłaś z niego kochającego ojca, teraz wychodzi jaki był naprawdę... chcieliśmy wierzyć, że nas kocha - a wyglądało, że kochał, bo trzymał się Twojej spódnicy i próbował Cię naśladować, trzymał się i chował, bo mu zrobiłaś dobrą opinię... teraz jest sam, jest dorosły, powinien wiedzieć co robi... no i robi !!! One cierpią... i przyszło mi się pogodzić z tym, że ocenę z rodzicielstwa wystawią nam dzieci w odpowiednim czasie - a wszystko inne oceni Bóg, gdy przed nim staniemy w prawdzie...
Utwierdzono mnie też, że wobec tych pokrzywdzonych dzieci należy być szczerym - kiedy płaczę, mówię dlaczego płaczę, dlaczego tak się czuję, nie ukrywam emocji, kiedy czuję się szczęśliwa, mimo, że nie ma Taty - mówię dlaczego, bo też mam do tego mimo wszystko prawo. Dzieci nie mogą stracić zaufania po raz drugi... muszą gdzieś mieć filar rodziny i moralności, systemu wartości, które potem zabiorą w swój dorosły świat.

U mnie było odwrotnie - co prawda nie było tej drugiej - przynajmniej do dziś nic nie wiem, może wyjdzie w sądzie dlaczego odszedł, dlaczego porzucił rodzinę, na dziś żyjemy w wielkiej dezorientacji wszyscy - w podejrzeniach domniemaniach - ale i z wiarą, że mój maż i tato moich dzieci czegoś takiego by mi nie zrobił... tylko chyba wszystkie tak do czasu wierzyłyśmy :) Ale chcę i wierzę w mojego męża nadal !
W książce o przebaczaniu - bardzo dobra pozycja o.Józefa Witko - jest mowa o tym, że odszedł bo inaczej nie umiał, nie potrafił, odpowiedzialność go przerosła...
Wybaczyłam, zrozumiałam, a żeby wybaczać często sami usprawiedliwiamy, bo tak łatwiej to znieść...
i dlaczego odwrotnie? - bo to dzieci na mnie krzyczały (są duże zaznaczam) - przestań go usprawiedliwiać - zachował się jak ...... i tu padały słowa, które wolałabym, aby żadne dziecko o swoim ojcu nigdy tak nie mówiło, nie tak ich wychowywaliśmy... to dla mnie była dodatkowa porażka...
Kiedy robi dziwne rzeczy teraz - też go rozumiem, próbuję tłumaczyć... - a dzieci hola hola... jest dorosły,całe życie robiłaś z niego kochającego ojca, teraz wychodzi jaki był naprawdę... chcieliśmy wierzyć, że nas kocha - a wyglądało, że kochał, bo trzymał się Twojej spódnicy i próbował Cię naśladować, trzymał się i chował, bo mu zrobiłaś dobrą opinię... teraz jest sam, jest dorosły, powinien wiedzieć co robi... no i robi !!! One cierpią... i przyszło mi się pogodzić z tym, że ocenę z rodzicielstwa wystawią nam dzieci w odpowiednim czasie - a wszystko inne oceni Bóg, gdy przed nim staniemy w prawdzie...
Utwierdzono mnie też, że wobec tych pokrzywdzonych dzieci należy być szczerym - kiedy płaczę, mówię dlaczego płaczę, dlaczego tak się czuję, nie ukrywam emocji, kiedy czuję się szczęśliwa, mimo, że nie ma Taty - mówię dlaczego, bo też mam do tego mimo wszystko prawo. Dzieci nie mogą stracić zaufania po raz drugi... muszą gdzieś mieć filar rodziny i moralności, systemu wartości, które potem zabiorą w swój dorosły świat.

[Daria111]

[zaleś]

Dziewczyny - czy Wy za bardzo nie kombinujecie ?

Dziewczyny - czy Wy za bardzo nie kombinujecie ?

[Marta86]

[Daria111]

Tylko jak to wszystko ogarnąć

Tylko jak to wszystko ogarnąć

[nutka]

14 latek sam widzi co się dzieje - nie potrzebuje wyjaśnień... Sam ma prawo odczuwać, co odczuwa.. Niektóre tłumaczenia wręcz wyśmiewa.. wierzcie mi. Próba jakiegokolwiek tłumaczenia mija się z prawdą wg niego - pozwólcie im oceniać postawy, jakie rodzice sami im pokazują. Czyny tutaj biorą górę, emocje też - kiedy prezent od tatusia leci przez pół pokoju mimo, że mama się zachwyca - o jak fajnie, że pomyślał, dobrze, że był... ale trafił, super .... Dzieciak krzyczy - chcę Taty w domu, a nie jego prezentów!!! Mojej miłości nie kupi !!! Chcę żeby mnie przytulał, był, nawet kłócił się ze mną... Chcę czuć, ze mnie kocha, i że jestem dla niego ważny!
A na pytanie dlaczego jemu tego nie powiesz, nie wykrzyczysz jak mi - jaka pada odpowiedź? - bo mi kasy nie da ! Albo się obrazi i wszystko się na mnie skrupi, albo na Tobie, że mnie buntujesz, więc muszę być grzeczny i kulturalny dla taty...
tego się syn uczy zamiast od ojca czerpać wzór męskości, którego najlepsza matka nie zastąpi, choćby uszami klaskała... I drogie matki... nie wycierpimy tego za naszych synów, za córki ... Ból musi wyboleć każdego z osobna, niestety !

14 latek sam widzi co się dzieje - nie potrzebuje wyjaśnień... Sam ma prawo odczuwać, co odczuwa.. Niektóre tłumaczenia wręcz wyśmiewa.. wierzcie mi. Próba jakiegokolwiek tłumaczenia mija się z prawdą wg niego - pozwólcie im oceniać postawy, jakie rodzice sami im pokazują. Czyny tutaj biorą górę, emocje też - kiedy prezent od tatusia leci przez pół pokoju mimo, że mama się zachwyca - o jak fajnie, że pomyślał, dobrze, że był... ale trafił, super .... Dzieciak krzyczy - chcę Taty w domu, a nie jego prezentów!!! Mojej miłości nie kupi !!! Chcę żeby mnie przytulał, był, nawet kłócił się ze mną... Chcę czuć, ze mnie kocha, i że jestem dla niego ważny!
A na pytanie dlaczego jemu tego nie powiesz, nie wykrzyczysz jak mi - jaka pada odpowiedź? - bo mi kasy nie da ! Albo się obrazi i wszystko się na mnie skrupi, albo na Tobie, że mnie buntujesz, więc muszę być grzeczny i kulturalny dla taty...
tego się syn uczy zamiast od ojca czerpać wzór męskości, którego najlepsza matka nie zastąpi, choćby uszami klaskała... I drogie matki... nie wycierpimy tego za naszych synów, za córki ... Ból musi wyboleć każdego z osobna, niestety !

[nutka]

Ale byłam też świadkiem, kiedy zdradzona mama tłumaczyła nastoletnim dzieciom, że nie ogarnęła dziś obiadu, bo się kiepsko czuła - że nie jest w stanie uspokoić swych emocji po zdradzie Taty - sprawa dwutygodniowa, na co 16 latek odburknął - mama, weź się w garść - masz dwa wyjścia - albo zaakceptować i się pogodzić, że ojciec cię puścił kantem, ale mimo tego chcesz z nim być albo się z nim rozwieść! ooo takie to proste dla nastolatków...

Ale byłam też świadkiem, kiedy zdradzona mama tłumaczyła nastoletnim dzieciom, że nie ogarnęła dziś obiadu, bo się kiepsko czuła - że nie jest w stanie uspokoić swych emocji po zdradzie Taty - sprawa dwutygodniowa, na co 16 latek odburknął - mama, weź się w garść - masz dwa wyjścia - albo zaakceptować i się pogodzić, że ojciec cię puścił kantem, ale mimo tego chcesz z nim być albo się z nim rozwieść! ooo takie to proste dla nastolatków...

[zaleś]

[bosa]

U mnie ,tak jak u nutki ,dzieci przy tacie nic przykrego nie powiedzą ,z tych samych powodów. .A co do spotkań z ojcem, dlaczego tak trudno ojcom zrozumieć że ich dzieci chcą się spotykać z nimi ,a nie z ich kochankami!!! Ojciec ,nie dość,że jest dochodzący,bo porzucił rodzinę, to jeszcze czas ,który powinien być tylko dla dziecka spędza w towarzystwie kochanki! I tylko o to walczymy ,myślę my matki, żeby to był czas ojciec-dziecko! No ale prawda jest taka,że albo tatuś nie widzi w tym nic złego, albo ta kochanka nie chce go puścic samego ,bo czuje się zagrożona...

U mnie ,tak jak u nutki ,dzieci przy tacie nic przykrego nie powiedzą ,z tych samych powodów. .A co do spotkań z ojcem, dlaczego tak trudno ojcom zrozumieć że ich dzieci chcą się spotykać z nimi ,a nie z ich kochankami!!! Ojciec ,nie dość,że jest dochodzący,bo porzucił rodzinę, to jeszcze czas ,który powinien być tylko dla dziecka spędza w towarzystwie kochanki! I tylko o to walczymy ,myślę my matki, żeby to był czas ojciec-dziecko! No ale prawda jest taka,że albo tatuś nie widzi w tym nic złego, albo ta kochanka nie chce go puścic samego ,bo czuje się zagrożona...

[zaleś]

[Nirwanna]

[bosa]

No tak ,biedaczek, musiał odpocząć...Zaleś ,nie ma sensu się przerzucać tymi argumentami, bo każdy z nas postrzega to wszystko przez pryzmat swoich przeżyć.

No tak ,biedaczek, musiał odpocząć...Zaleś ,nie ma sensu się przerzucać tymi argumentami, bo każdy z nas postrzega to wszystko przez pryzmat swoich przeżyć.

[zaleś]