[sapir88]

[Pavel]

Z mojej strony sapir88 to pisz pisz i jeszcze raz pisz. Chocby z takiego powodu, ze mozesz byc ratunkiem dla mojego malzenstwa, a przynajmniej szansa. Oczywiscie o ile zechcesz kontynuowac swoj watek i podzielisz sie odkryciami, do ktorych dojdziesz. Mysle, ze Twoj watek moglby byc pomoca dla wielu ludzi, bo nie wierze, ze to co czujesz, dotyczy tylko Ciebie i mojej zony. Ja Cie nie zamierzam krytykowac - to, co sie w Tobie dzieje, jest wg mnie od Ciebie niezalezne, przynajmniej do czasu az przy pomocy wlasciwego terapeuty nie zglebisz przyczyn tego wszystkiego. Wtedy, jesli uda Ci sie zrobic porzadek z soba samym, w mojej opinii zacznie sie liczyc Twoja wola. Bo milosc to wybor, nie uczucie, to trudna, ale oplacalna droga do szczescia. Pisze to, slyszac od zony to, co ty czujesz do swojej. Boli strasznie, ale o tyle mniej, ze wiem, ze zona nie ma za bardzo pojecia czym jest tak naprawde milosc. Widzisz sapi88 - to, co jest tak naprawde w zyciu najwazniejsze, nie bylo nam (przynajmniej wiekszosci z nas) przekazane ani przez rodzicow, ani przez szkoly.
Ty masz przynajmniej (co bardzo wazne i cenne) odwage aby sie z tym zmierzyc, chcesz przestac uciekac. Chcialbym, aby do tego doszla i moja zona. Widze oczywiscie juz na tym etapie roznice -np. u nas rowniez byl seks przed slubem, nie raz w miesiacu, a zdecydowanie czesciej niz po slubie. I powodem zblizen nie bylo rozladowanie napiecia.
Moja zona przestala sie starac jak nalezy, gdy zobaczyla, ze juz nie musi o mnie walczyc i zabiegac, bo oddalem sie jej caly. Wczesniej, gdy otaczala mnie chmara kolezanek, byla i zazdrosna, walczyla. Jak widac, potrzebne sa jej wg mnie szczeniece gierki, ktorych ja nie chce prowadzic. Bo wg mnie nie na tym polega malzenstwo. Moze rowniez czujesz cos podobnego?
Ja rowniez nie dostrzegalem tego co sie dzieje, wysylane przez zony sygnaly milosci (wprawdzie robila to zdecydowanie rzadziej niz chcialbym)czyli czulosc, seks etc. powodowaly, ze myslalem, ze wprawdzie moze i powinno byc lepiej, ale jest ok. Komunikacja u nas (poza sprawami codziennymi i rozmowach o tzw. D... Maryni) lezala (teraz lezy jeszcze bardziej - zona ma blokade na rozmowy ze mna). Powody - nigdy sie przede mna nie otworzyla (tak naprawde nie otworzyla sie jeszcze przed nikim - to jej slowa), nie potrafi rozmawiac zarowno o sobie jak na trudne tematy. Problemy zamiatala pod dywan.
Mysle rowniez, ze i Twoja zona potrzebuje terapii indywidualnej, wydaje mi sie nawet, ze dopiero po tych terapiach warto wybrac sie na malzenska. Chociaz moze sie myle i one sie nie beda ze soba klocic. To nie jest zdrowa sytuacja, gdy zonie wystarcza takie zycie, gdy tak naprawde Cie nie slucha, widzi to co chce widziec. Rozumiem, ze sie boi, ale abyscie mieli szanse, rowniez musi wlozyc ogrom pracy - poznac i zrozumiec siebie sama, Ciebie, doszkolic sie w zakresie zwiazkow. Bo o ile wszyscy wiemy, ze jako kobieta i mezczyzna jestesmy bardzo rozni, o tyle malo kto wie i rozumie, na czym te roznice tak naprawde polegaja. Poza tym, na przyszlosc juz, rowniez polece Wam "Piec jezykow milosci" Chapmana. Ta ksiazka moze sporo pomoc i zrozumiec, tak jak "Mezczyzni sa z Marsa a kobiety z Wenus" Greya. Ale na poczatek - zwlaszcza Ty - musisz zmierzyc sie sam ze soba, jestem niemal pewien, ze Twe uczucia i ich brak, maja swe zrodlo, to zrodlo to Twoje dziecinstwo i mlodosc.
Nie zrazaj sie rowniez, ze czytajac o DDA, nie widzisz tam siebie samego. Sprobuj wiec zglebic materialy o doroslych dzieciach rozwiedzionych rodzicow. Najlepiej przy pomocy specjalisty, po tym co pisales o swoich rodzicach, wydaje mi sie, ze w tym tkwi przynajmniej duza czesc problemu. Powod - chcemy czy nie, najczesciej bardziej lub mniej swiadomie powielamy wzorce z rodzinnego domu, nawet gdy zawsze sobie obiecywalismy, ze bedzie innaczej. Niestety rzadko znamy inne wzorce, inne sposoby reakcji na przerozne sytuacje, a przynajmniej tylko te sa nam naprawde bliskie.
I jeszcze jedno - Twoja terapia (o ile sie na nia zdecydujesz) powinna trwac tyle ile potrzeba, nie ma drogi na skroty, jesli chcesz ogarnac to wszystko. Ja w zeszlym tygodniu wreszcie zaczalem swoja, nie mam tego kalibru problemow (poza walacym sie malzenstwem), ale na pewno nie zaszkodzi, abym zmierzyl sie ze soba samym. Bede staral sie byc aktywny w tym watku, mam tez nadzieje, ze moze bedziesz jakos w stanie pomoc mi (i innym czytajacym to forum). Bo o ile kazda historia jest inna, o tyle sa punkty styczne, pewne wzorce sie powtarzaja, doslownie na zasadzie "kopiuj-wklej".
Zycze Ci sily, wytrwalosci i odnalezienia drogi do Boga, krok po kroku. Bo on jest najlepszym lekarzem od sytuacji po ludzku beznadziejnych. Nie bez powodu trafilem tu zarowno ja, jak i Ty.

Z mojej strony sapir88 to pisz pisz i jeszcze raz pisz. Chocby z takiego powodu, ze mozesz byc ratunkiem dla mojego malzenstwa, a przynajmniej szansa. Oczywiscie o ile zechcesz kontynuowac swoj watek i podzielisz sie odkryciami, do ktorych dojdziesz. Mysle, ze Twoj watek moglby byc pomoca dla wielu ludzi, bo nie wierze, ze to co czujesz, dotyczy tylko Ciebie i mojej zony. Ja Cie nie zamierzam krytykowac - to, co sie w Tobie dzieje, jest wg mnie od Ciebie niezalezne, przynajmniej do czasu az przy pomocy wlasciwego terapeuty nie zglebisz przyczyn tego wszystkiego. Wtedy, jesli uda Ci sie zrobic porzadek z soba samym, w mojej opinii zacznie sie liczyc Twoja wola. Bo milosc to wybor, nie uczucie, to trudna, ale oplacalna droga do szczescia. Pisze to, slyszac od zony to, co ty czujesz do swojej. Boli strasznie, ale o tyle mniej, ze wiem, ze zona nie ma za bardzo pojecia czym jest tak naprawde milosc. Widzisz sapi88 - to, co jest tak naprawde w zyciu najwazniejsze, nie bylo nam (przynajmniej wiekszosci z nas) przekazane ani przez rodzicow, ani przez szkoly.
Ty masz przynajmniej (co bardzo wazne i cenne) odwage aby sie z tym zmierzyc, chcesz przestac uciekac. Chcialbym, aby do tego doszla i moja zona. Widze oczywiscie juz na tym etapie roznice -np. u nas rowniez byl seks przed slubem, nie raz w miesiacu, a zdecydowanie czesciej niz po slubie. I powodem zblizen nie bylo rozladowanie napiecia.
Moja zona przestala sie starac jak nalezy, gdy zobaczyla, ze juz nie musi o mnie walczyc i zabiegac, bo oddalem sie jej caly. Wczesniej, gdy otaczala mnie chmara kolezanek, byla i zazdrosna, walczyla. Jak widac, potrzebne sa jej wg mnie szczeniece gierki, ktorych ja nie chce prowadzic. Bo wg mnie nie na tym polega malzenstwo. Moze rowniez czujesz cos podobnego?
Ja rowniez nie dostrzegalem tego co sie dzieje, wysylane przez zony sygnaly milosci (wprawdzie robila to zdecydowanie rzadziej niz chcialbym)czyli czulosc, seks etc. powodowaly, ze myslalem, ze wprawdzie moze i powinno byc lepiej, ale jest ok. Komunikacja u nas (poza sprawami codziennymi i rozmowach o tzw. D... Maryni) lezala (teraz lezy jeszcze bardziej - zona ma blokade na rozmowy ze mna). Powody - nigdy sie przede mna nie otworzyla (tak naprawde nie otworzyla sie jeszcze przed nikim - to jej slowa), nie potrafi rozmawiac zarowno o sobie jak na trudne tematy. Problemy zamiatala pod dywan.
Mysle rowniez, ze i Twoja zona potrzebuje terapii indywidualnej, wydaje mi sie nawet, ze dopiero po tych terapiach warto wybrac sie na malzenska. Chociaz moze sie myle i one sie nie beda ze soba klocic. To nie jest zdrowa sytuacja, gdy zonie wystarcza takie zycie, gdy tak naprawde Cie nie slucha, widzi to co chce widziec. Rozumiem, ze sie boi, ale abyscie mieli szanse, rowniez musi wlozyc ogrom pracy - poznac i zrozumiec siebie sama, Ciebie, doszkolic sie w zakresie zwiazkow. Bo o ile wszyscy wiemy, ze jako kobieta i mezczyzna jestesmy bardzo rozni, o tyle malo kto wie i rozumie, na czym te roznice tak naprawde polegaja. Poza tym, na przyszlosc juz, rowniez polece Wam "Piec jezykow milosci" Chapmana. Ta ksiazka moze sporo pomoc i zrozumiec, tak jak "Mezczyzni sa z Marsa a kobiety z Wenus" Greya. Ale na poczatek - zwlaszcza Ty - musisz zmierzyc sie sam ze soba, jestem niemal pewien, ze Twe uczucia i ich brak, maja swe zrodlo, to zrodlo to Twoje dziecinstwo i mlodosc.
Nie zrazaj sie rowniez, ze czytajac o DDA, nie widzisz tam siebie samego. Sprobuj wiec zglebic materialy o doroslych dzieciach rozwiedzionych rodzicow. Najlepiej przy pomocy specjalisty, po tym co pisales o swoich rodzicach, wydaje mi sie, ze w tym tkwi przynajmniej duza czesc problemu. Powod - chcemy czy nie, najczesciej bardziej lub mniej swiadomie powielamy wzorce z rodzinnego domu, nawet gdy zawsze sobie obiecywalismy, ze bedzie innaczej. Niestety rzadko znamy inne wzorce, inne sposoby reakcji na przerozne sytuacje, a przynajmniej tylko te sa nam naprawde bliskie.
I jeszcze jedno - Twoja terapia (o ile sie na nia zdecydujesz) powinna trwac tyle ile potrzeba, nie ma drogi na skroty, jesli chcesz ogarnac to wszystko. Ja w zeszlym tygodniu wreszcie zaczalem swoja, nie mam tego kalibru problemow (poza walacym sie malzenstwem), ale na pewno nie zaszkodzi, abym zmierzyl sie ze soba samym. Bede staral sie byc aktywny w tym watku, mam tez nadzieje, ze moze bedziesz jakos w stanie pomoc mi (i innym czytajacym to forum). Bo o ile kazda historia jest inna, o tyle sa punkty styczne, pewne wzorce sie powtarzaja, doslownie na zasadzie "kopiuj-wklej".
Zycze Ci sily, wytrwalosci i odnalezienia drogi do Boga, krok po kroku. Bo on jest najlepszym lekarzem od sytuacji po ludzku beznadziejnych. Nie bez powodu trafilem tu zarowno ja, jak i Ty.

[Bety]

pozwól, że i ja dorzucę swoje zdanie:

z tego co piszesz, to ślub i małżeństwo jest z inicjatywy żony, seks, bo ona tak chciała, do kościoła chodzisz czasem, głównie za namową żony, przytulasz żonę, bo ona tego oczekuje

jak to możliwe, że tak poddałeś się i nadal poddajesz tym "zachciankom" żony?

a co ty sobie tym załatwiasz?

bądź teraz tak przedstawiasz sytuację, aby wyszło na to, że to ONA ONA ONA....

to tym bardziej "zgrzyta", że z Twoich tutaj wypowiedzi jawisz się jako osoba pewna siebie, wiedząca i świadoma czego chce. Trudno zatem uwierzyć, że tak biernie godzisz się na te działania żony, które rzekomo Tobie nie pasowały już od poczatku.
Z jakiegos jednak względu tkwiłeś w nich od 10 lat.

Ja Tobie nie wierzę.
Moim zdaniem fakt szukania pomocy na terapii to "pic na wodę fotomontaż".
Zadymianie sytuacji, aby sprytnie ukryć prawdziwy motyw.

Jak napisała Kenya: Ty decyzję już podjąłeś.
To co teraz robisz to "działania pozorowane", aby rozmyć prawdziwy powód, przerzucić odpowiedzialność na żonę, w razie łez i nacisków mieć alibii: przecież chciałem, próbowałem, no nie wyszło.

W moim odczuciu bardzo umiejętnie ukrywasz - po części nawet sam przed sobą- jakąś swoja słabość, z którą nie chcesz (bądź nie możesz) się zmierzyć i jako człowiek inteligentny szukasz usprawiedliwienia tego faktu.

pozwól, że i ja dorzucę swoje zdanie:

z tego co piszesz, to ślub i małżeństwo jest z inicjatywy żony, seks, bo ona tak chciała, do kościoła chodzisz czasem, głównie za namową żony, przytulasz żonę, bo ona tego oczekuje

jak to możliwe, że tak poddałeś się i nadal poddajesz tym "zachciankom" żony?

a co ty sobie tym załatwiasz?

bądź teraz tak przedstawiasz sytuację, aby wyszło na to, że to ONA ONA ONA....

to tym bardziej "zgrzyta", że z Twoich tutaj wypowiedzi jawisz się jako osoba pewna siebie, wiedząca i świadoma czego chce. Trudno zatem uwierzyć, że tak biernie godzisz się na te działania żony, które rzekomo Tobie nie pasowały już od poczatku.
Z jakiegos jednak względu tkwiłeś w nich od 10 lat.

Ja Tobie nie wierzę.
Moim zdaniem fakt szukania pomocy na terapii to "pic na wodę fotomontaż".
Zadymianie sytuacji, aby sprytnie ukryć prawdziwy motyw.

Jak napisała Kenya: Ty decyzję już podjąłeś.
To co teraz robisz to "działania pozorowane", aby rozmyć prawdziwy powód, przerzucić odpowiedzialność na żonę, w razie łez i nacisków mieć alibii: przecież chciałem, próbowałem, no nie wyszło.

W moim odczuciu bardzo umiejętnie ukrywasz - po części nawet sam przed sobą- jakąś swoja słabość, z którą nie chcesz (bądź nie możesz) się zmierzyć i jako człowiek inteligentny szukasz usprawiedliwienia tego faktu.

[grzegorz_]

Zadziwia mnie myslenie wypowiadajacych sie Pań.
Mianowicie zdziwienie, ze zdrowy chlopak nie chce sie kochac z żoną ktorej nie kocha.
Jednocześnie calkiem dla Pań jest normalne ze zona gdy nie kocha męża nie chce sie seksu albo mowiac dosadniej czuje obrzydzenie do meza.
Malo panie wiecie o facetach. nie opierajcie sie tylko na stereotypowych wykladach katolickich małżeńskich doradcow.

Zadziwia mnie myslenie wypowiadajacych sie Pań.
Mianowicie zdziwienie, ze zdrowy chlopak nie chce sie kochac z żoną ktorej nie kocha.
Jednocześnie calkiem dla Pań jest normalne ze zona gdy nie kocha męża nie chce sie seksu albo mowiac dosadniej czuje obrzydzenie do meza.
Malo panie wiecie o facetach. nie opierajcie sie tylko na stereotypowych wykladach katolickich małżeńskich doradcow.

[balwanek1]

[Nirwanna]

[Pavel]

[lustro]

Moim zdaniem błąd tkwi u samego początku.
Sakramentu małżenstwa zawartego na kłamstwie i pod presją.
Reszta to już tylko pochodna tego pierwszego.

Wszyscy tu powtarzają jak jeden mąż, na wielu wielu wątkach, że trzeba wrócić do początku i naprawiac błędy od tego miejsca.
Więc moze tu też nalezy tak postapić?

Mozna każdego rozlożyć na czynniki pierwsze i dowieść mu, że ma tyle dysfunkcji i obciązeń, że koniecznie musi sie terapeutyzowac...przez resztę życia.
Tylko czy to dobra metoda?
Moim zdaniem nie.

Dla mnie sprawa wygląda w miare jasno - sakrament nieistnieje, gdyż ma tyle "wad prawnych i formalnych", że nie nastapił.
Czyli?
Wraca sie do tego miejsca, w którym jest błąd.
A kiedy już, po stwierdzeniu czy małżeństwo kościelne jest ważnie zawarte, bedzie jasny obraz sprawy, to nalezy się zastanowić, czy chce się takiego małżeństwa.
Rozważyć jako ludzie wolni, a po tym co się stało - rozważni i świadomi.

A tu na razie mamy etap łatania na siłę rozsypującej się materii udając, że jak uda nam sie znależć wystarczająco dużą i mocną łatę, to materia nagle zmieni sie w trwałą, dobrą i wartościową.

Powiedzcie mi forumowicze - bierzecie na siebie odpowiedzialność, macie tego świadomośc, za dalsze życie Sapira i jego zony, za los ich jako ludzi i to co sie dalej wydarzy?

A jak uda się przekonac Sapira, że załata sobie życie, a ta łata odpadnie za kilka, kilkanascie lat...to ktoś poczuje się do odpowiedzialności za konsekwencje łatania? (poza Sapirem i jego zoną, których te konsekwencje nie miną)

Moim zdaniem błąd tkwi u samego początku.
Sakramentu małżenstwa zawartego na kłamstwie i pod presją.
Reszta to już tylko pochodna tego pierwszego.

Wszyscy tu powtarzają jak jeden mąż, na wielu wielu wątkach, że trzeba wrócić do początku i naprawiac błędy od tego miejsca.
Więc moze tu też nalezy tak postapić?

Mozna każdego rozlożyć na czynniki pierwsze i dowieść mu, że ma tyle dysfunkcji i obciązeń, że koniecznie musi sie terapeutyzowac...przez resztę życia.
Tylko czy to dobra metoda?
Moim zdaniem nie.

Dla mnie sprawa wygląda w miare jasno - sakrament nieistnieje, gdyż ma tyle "wad prawnych i formalnych", że nie nastapił.
Czyli?
Wraca sie do tego miejsca, w którym jest błąd.
A kiedy już, po stwierdzeniu czy małżeństwo kościelne jest ważnie zawarte, bedzie jasny obraz sprawy, to nalezy się zastanowić, czy chce się takiego małżeństwa.
Rozważyć jako ludzie wolni, a po tym co się stało - rozważni i świadomi.

A tu na razie mamy etap łatania na siłę rozsypującej się materii udając, że jak uda nam sie znależć wystarczająco dużą i mocną łatę, to materia nagle zmieni sie w trwałą, dobrą i wartościową.

Powiedzcie mi forumowicze - bierzecie na siebie odpowiedzialność, macie tego świadomośc, za dalsze życie Sapira i jego zony, za los ich jako ludzi i to co sie dalej wydarzy?

A jak uda się przekonac Sapira, że załata sobie życie, a ta łata odpadnie za kilka, kilkanascie lat...to ktoś poczuje się do odpowiedzialności za konsekwencje łatania? (poza Sapirem i jego zoną, których te konsekwencje nie miną)

[hubcia576]

[lustro]

Z całym szacunkiem Hubcia, ale ja juz na tym wątku pisałam o zwrócieniu się do Sądu Biskupiego czyli właściwej instancji, o rozpatrzenie waźności.
Chyba nie muszę całego wywodu powtarzać po raz kolejny?

A tak sie zastanawiam czytając ten wątek, czy w przypadku nieważnie zawartego małżeństwa, a co za tym braku sakramentu, ma się sakramentalne wsparcie z Góry, o którym nie raz się tu wspomina?
Bo jeżeli oszukało się Boga ( chciało oszukac, bo przeciez Bóg wie o tym), to łaska samkramentu wspiera małzonków pomimo braku sakramentu?

To tak trochę jak z innymi sakramentami - spowiedź z zatajeniem jest nieważna i sakramentu nie ma...prawda?

Z całym szacunkiem Hubcia, ale ja juz na tym wątku pisałam o zwrócieniu się do Sądu Biskupiego czyli właściwej instancji, o rozpatrzenie waźności.
Chyba nie muszę całego wywodu powtarzać po raz kolejny?

A tak sie zastanawiam czytając ten wątek, czy w przypadku nieważnie zawartego małżeństwa, a co za tym braku sakramentu, ma się sakramentalne wsparcie z Góry, o którym nie raz się tu wspomina?
Bo jeżeli oszukało się Boga ( chciało oszukac, bo przeciez Bóg wie o tym), to łaska samkramentu wspiera małzonków pomimo braku sakramentu?

To tak trochę jak z innymi sakramentami - spowiedź z zatajeniem jest nieważna i sakramentu nie ma...prawda?

[Pavel]

Masz racje lustro, zadne laty nie rozwiaza problemu. To zamiatanie problemu pod dywan. Ja proponuje terapie (tak jak pisalem, nie malzenska na poczatek), aby pod okiem specjalisty odkryc samego siebie. Bo samemu latwo jest sie w tym pogubic, wiedza i doswiadczenie wlasciwego specjalisty moze duzo pomoc. Z tego co czytalem, po takiej terapii sapir88 czy ktokolwiek inny, nawet jesli zrobi porzadek z soba i swoja przeszloscia, bolem, lekami etc. wciaz moze chciec odejsc od zony. Ale wtedy taki wybor bedzie zdecydowanie bardziej swiadomy, jednoczesnie bedzie mial wieksze szanse na szczescie w przyszlosci, w tym malzenstwie albo innym zwiazku.

Masz racje lustro, zadne laty nie rozwiaza problemu. To zamiatanie problemu pod dywan. Ja proponuje terapie (tak jak pisalem, nie malzenska na poczatek), aby pod okiem specjalisty odkryc samego siebie. Bo samemu latwo jest sie w tym pogubic, wiedza i doswiadczenie wlasciwego specjalisty moze duzo pomoc. Z tego co czytalem, po takiej terapii sapir88 czy ktokolwiek inny, nawet jesli zrobi porzadek z soba i swoja przeszloscia, bolem, lekami etc. wciaz moze chciec odejsc od zony. Ale wtedy taki wybor bedzie zdecydowanie bardziej swiadomy, jednoczesnie bedzie mial wieksze szanse na szczescie w przyszlosci, w tym malzenstwie albo innym zwiazku.

[sapir88]

[balwanek1]

Zastanawiałem się zanim odpowiem czy nie zabieram tematu autorowi naszą dyskusją??
Ale stwierdziłem że popełnia się błąd dając piękny atut do ręki-mianowicie usprawiedliwienie
JESTEM MOŻE DYSFUNKCYJNY

Zastanawiałem się zanim odpowiem czy nie zabieram tematu autorowi naszą dyskusją??
Ale stwierdziłem że popełnia się błąd dając piękny atut do ręki-mianowicie usprawiedliwienie
JESTEM MOŻE DYSFUNKCYJNY

[balwanek1]

I jeszcze mała chwilka..
zapomniałem o jednej istotnej sprawie
moja żona ma wnioski w sobie (te pozytywne) tylko nie wiem czemu nie potrafi ich stosować we własnym ogródku.
Jak to się mówi -ma na koncie już uratowanych kilka małżeństw koleżanek,gdzie choćby w rozmowach z nimi mówiła:

że warto dać szansę,że warto uratować związek...
wniosek??

POTRAFI

I jeszcze mała chwilka..
zapomniałem o jednej istotnej sprawie
moja żona ma wnioski w sobie (te pozytywne) tylko nie wiem czemu nie potrafi ich stosować we własnym ogródku.
Jak to się mówi -ma na koncie już uratowanych kilka małżeństw koleżanek,gdzie choćby w rozmowach z nimi mówiła:

że warto dać szansę,że warto uratować związek...
wniosek??

POTRAFI