[MonikaMaria3]

Czy kiedykolwiek któraś z kobiet zastanawiała się czy jej mąż ma depresję? A jeżeli tak, to jak mu pomóc i jednocześnie pomóc sobie. No i panów proszę o poradę, bo może sami to przeszli i wiedzą jak pomóc, choc temat wydsje się nierzeczywisty i bardzo drażliwy.
Do założenia tego tematu skłoniła mnie dzisiejsza sytuacja... A po głębszej analizie wydarzeń kilku minionych lat zdecydowałam się to zrobic.
Mój mąz był wspaniałym człowiekiem. Przez 2 lata chodzenia i rok po ślubie. Pojawiły się problemy finansowe i dziecko. Wtedy jako żona zawaliłam. Bardzo i głęboko raniłam mojego męża. Obwiniałam za wszystko. Mąż zaczał uciekac w znajomości smsowe z koleżankami. lata temu wkopał się w romans. W tamtym roku w kolejną znajomośc. Żadna nie przetrwała. Wszyskie "koleżanki" go olały. w międzyczasie ja i moje godzinne monologi jaki to on zły i jak rani... Mnóstwo kłótni, wzajemne wyganianie z mieszkania, ucieczki do rodziców, wołanie teściów o pomoc... Jego agresja słowna, moje ględzenie. Jego wyzwiska, moje poniżanie. jego kłamstwa, nasze awantury, ucieczki w porno, w picie, w młodszych kolegów, powroty nad ranem... Wariacka karuzela.
Zaczęłam terapię psychologiczną. Było coraz lepiej i lepiej... jakieś 2 tygodnie temu nastąpiła załamka. Mąz znowu zaczął ściemniac, kombinowac, kłocic się... dziś jak nienormalny wypił 0,5 whisky SAM w drinkach, pisał smsy i płakał do telefonu oglądając "Psy" z kapturem naciągniętym na czoło.
Zdrowe to nie jest. Oczywiście miłośc platoniczna do kolejnej "przyjaciólki" w tle i to, że kolejna go odrzuciła.

Czy kiedykolwiek któraś z kobiet zastanawiała się czy jej mąż ma depresję? A jeżeli tak, to jak mu pomóc i jednocześnie pomóc sobie. No i panów proszę o poradę, bo może sami to przeszli i wiedzą jak pomóc, choc temat wydsje się nierzeczywisty i bardzo drażliwy.
Do założenia tego tematu skłoniła mnie dzisiejsza sytuacja... A po głębszej analizie wydarzeń kilku minionych lat zdecydowałam się to zrobic.
Mój mąz był wspaniałym człowiekiem. Przez 2 lata chodzenia i rok po ślubie. Pojawiły się problemy finansowe i dziecko. Wtedy jako żona zawaliłam. Bardzo i głęboko raniłam mojego męża. Obwiniałam za wszystko. Mąż zaczał uciekac w znajomości smsowe z koleżankami. lata temu wkopał się w romans. W tamtym roku w kolejną znajomośc. Żadna nie przetrwała. Wszyskie "koleżanki" go olały. w międzyczasie ja i moje godzinne monologi jaki to on zły i jak rani... Mnóstwo kłótni, wzajemne wyganianie z mieszkania, ucieczki do rodziców, wołanie teściów o pomoc... Jego agresja słowna, moje ględzenie. Jego wyzwiska, moje poniżanie. jego kłamstwa, nasze awantury, ucieczki w porno, w picie, w młodszych kolegów, powroty nad ranem... Wariacka karuzela.
Zaczęłam terapię psychologiczną. Było coraz lepiej i lepiej... jakieś 2 tygodnie temu nastąpiła załamka. Mąz znowu zaczął ściemniac, kombinowac, kłocic się... dziś jak nienormalny wypił 0,5 whisky SAM w drinkach, pisał smsy i płakał do telefonu oglądając "Psy" z kapturem naciągniętym na czoło.
Zdrowe to nie jest. Oczywiście miłośc platoniczna do kolejnej "przyjaciólki" w tle i to, że kolejna go odrzuciła.

[krasnobar]

no i co to ma wspólnego z depresją? przecież sama napisałaś,jaki jest powód jego "załamania"....jako osoba współuzależniona usiłujesz tłumaczyć jego zachowania chorobą,czyli czymś,co nie jest do końca od niego zależne....czemu nie szukasz pomocy dla siebie najpierw?osoba zaburzona nie pomoże innej zaburzonej.......

no i co to ma wspólnego z depresją? przecież sama napisałaś,jaki jest powód jego "załamania"....jako osoba współuzależniona usiłujesz tłumaczyć jego zachowania chorobą,czyli czymś,co nie jest do końca od niego zależne....czemu nie szukasz pomocy dla siebie najpierw?osoba zaburzona nie pomoże innej zaburzonej.......

[hubcia576]

MonikaMaria3 odczułam wielkie emocje w Twojej wypowiedzi.

Wyolbrzymienia nie prowadzą do dobrych decyzji.

Koncentrowanie się na mężu odbiera możliwość refleksji nad tym co ze mną się dzieje w tej sytuacji?

Jeśli chodzi o rany zadawane słowami, to popełnałam podobne jak Ty błędy.

Dziś trzymam się zasady ZACZNIJ OD SIEBIE i naprawdę mam co robić.

MonikaMaria3 odczułam wielkie emocje w Twojej wypowiedzi.

Wyolbrzymienia nie prowadzą do dobrych decyzji.

Koncentrowanie się na mężu odbiera możliwość refleksji nad tym co ze mną się dzieje w tej sytuacji?

Jeśli chodzi o rany zadawane słowami, to popełnałam podobne jak Ty błędy.

Dziś trzymam się zasady ZACZNIJ OD SIEBIE i naprawdę mam co robić.

[MonikaMaria3]

[MonikaMaria3]

Usuwa konto facebooka... Martwic się?

Usuwa konto facebooka... Martwic się?

[grzegorz_]

Podobno jak nie jesteś na fejsie to Cię nie ma w ogóle
więc poważna sprawa.

A tak poważnie Monika, juz wydawało się , że idziesz dobrą drogą, zaczynasz dbać o siebie i żyć trochę dla siebie i dla dziecka...ale tym pytaniem o fejsa ...dowodzisz ze tak nie jesst

Podobno jak nie jesteś na fejsie to Cię nie ma w ogóle
więc poważna sprawa.

A tak poważnie Monika, juz wydawało się , że idziesz dobrą drogą, zaczynasz dbać o siebie i żyć trochę dla siebie i dla dziecka...ale tym pytaniem o fejsa ...dowodzisz ze tak nie jesst

[MonikaMaria3]

[krasnobar]

[MonikaMaria3]

Cytat:

podtrzymuję to,co pisałem wcześniej-nie wierzę,że chodzisz na terapię,przykro mi...........

A jaki sens miałoby kłamanie?

krasnobar napisał/a:

a Twoim obecnym zmartwieniem jest to,czy usunie konto na facebooku.

nie martwi mnie to, że usuwa facebooka. Po tym, co wyprawiał wczoraj i to jak postawił na nogi całą rodzinę i nikt przez niego nie spał w nocy, to boję się, że usunięcie facebooka wiąże się z tym, że chce zniknąc. I nie chodzi o zniknięcie fizyczne, że np ucieknie w siną dal, ale o to, by sobie krzywdy nie zrobił.

Uważam, że cierpi na depresję. Jestem współuzależniona, bo nie potrafię się od niego odciąc. I dlatego założyłam ten temat. Nie po to, by ktoś oceniał mnie czy jego, ale może ktoś miał podobnie, bo nie wiem co robic.

Cytat:

podtrzymuję to,co pisałem wcześniej-nie wierzę,że chodzisz na terapię,przykro mi...........

A jaki sens miałoby kłamanie?

krasnobar napisał/a:

a Twoim obecnym zmartwieniem jest to,czy usunie konto na facebooku.

nie martwi mnie to, że usuwa facebooka. Po tym, co wyprawiał wczoraj i to jak postawił na nogi całą rodzinę i nikt przez niego nie spał w nocy, to boję się, że usunięcie facebooka wiąże się z tym, że chce zniknąc. I nie chodzi o zniknięcie fizyczne, że np ucieknie w siną dal, ale o to, by sobie krzywdy nie zrobił.

Uważam, że cierpi na depresję. Jestem współuzależniona, bo nie potrafię się od niego odciąc. I dlatego założyłam ten temat. Nie po to, by ktoś oceniał mnie czy jego, ale może ktoś miał podobnie, bo nie wiem co robic.

[twardy]

[hubcia576]

Kłopot w tym , że jak się nie jest lekarzem to nie można stawiać diagnozy....... Ja próbowałam wiele lat być lekarzem dla swojeho męża a jak się okazało pomagałam mu w piciu. To oderwanie się w duchu miłości to była dla mnie kluczowa sprawa. Czytam i widzę, że nazywasz pewne rzeczy, widzisz je, to mi pokazuje, że pewną drogę już przeszłaś.

Kiedy nadmiernie martwiłam się o kogoś, to usłyszałam, że przecież Pan Bóg nim też się opiekuje i daje mu szansę aby wybrał dobro. Tak samo i moim i Twoim mężem opiekuje się sam Bóg. Jak mój mąż szantażował, że chce sobie coś zrobić to zaproponowałam, że wezwę pogotowie ratunkowe.

A radość dziecka z przytulania przez pijanego tatusia - to pierwsze kroki do współuzależnienia i od tego chroniłam swoje dzieci. Jak pijany - to niech wytrzeźwieje i dopiero wtedy kontaktuje się z dzieckiem.

A z tą depresją to reczej nie ten kierunek.

Kłopot w tym , że jak się nie jest lekarzem to nie można stawiać diagnozy....... Ja próbowałam wiele lat być lekarzem dla swojeho męża a jak się okazało pomagałam mu w piciu. To oderwanie się w duchu miłości to była dla mnie kluczowa sprawa. Czytam i widzę, że nazywasz pewne rzeczy, widzisz je, to mi pokazuje, że pewną drogę już przeszłaś.

Kiedy nadmiernie martwiłam się o kogoś, to usłyszałam, że przecież Pan Bóg nim też się opiekuje i daje mu szansę aby wybrał dobro. Tak samo i moim i Twoim mężem opiekuje się sam Bóg. Jak mój mąż szantażował, że chce sobie coś zrobić to zaproponowałam, że wezwę pogotowie ratunkowe.

A radość dziecka z przytulania przez pijanego tatusia - to pierwsze kroki do współuzależnienia i od tego chroniłam swoje dzieci. Jak pijany - to niech wytrzeźwieje i dopiero wtedy kontaktuje się z dzieckiem.

A z tą depresją to reczej nie ten kierunek.

[MonikaMaria3]

[Mrówka]

Monika - jak Cię czytam to widzę siebie przez ostatnie 2 lata i mnie to pachnie kochana na kilometr takim typowym myśleniem współuzaleznionego - oczywiście mogę się mylić, ale chcę Cię zachęcic do refleksji nad tym. Ja męża usprawiedliwiałam na 100 sposób i motyw depresji też był! Nawet kazałam mu testy w internecie rozwiązywać - czy ma depresję. W jego życiorsyie wszystko mi pasowało pod to aby miał, w jego zachowaniu itd. - byłam wręcz pewna. Dziś się dowiduję od niego, że ten okres jego życia nie miał nic wspólnego z depresją. To własnie było moje silne myślenie osoby współuzaleznionej (nadal jestem, bo to szybko i łatwo się nie zmienia).
Gdy piszesz:

Monika - jak Cię czytam to widzę siebie przez ostatnie 2 lata i mnie to pachnie kochana na kilometr takim typowym myśleniem współuzaleznionego - oczywiście mogę się mylić, ale chcę Cię zachęcic do refleksji nad tym. Ja męża usprawiedliwiałam na 100 sposób i motyw depresji też był! Nawet kazałam mu testy w internecie rozwiązywać - czy ma depresję. W jego życiorsyie wszystko mi pasowało pod to aby miał, w jego zachowaniu itd. - byłam wręcz pewna. Dziś się dowiduję od niego, że ten okres jego życia nie miał nic wspólnego z depresją. To własnie było moje silne myślenie osoby współuzaleznionej (nadal jestem, bo to szybko i łatwo się nie zmienia).
Gdy piszesz: