[mallgos]

Długo zastanawiałm się czy to w ogóle ma sens, pisanie świadectwa kogoś kto wciąż upada i wątpi, jednak muszę być uczciwa przede wszystkim względem Boga.
Dużo było we mnie żalu, goryczy skierowanego ku Bogu. A to czas by podziękować, bo przez te 3 lata następowała we mnie zmiana, której nie dostrzegałam, a którą dopiero powoli zaczynam odczuwać. Nadeszła upragniona pokora, a wraz z nią spokój.
Bóg działa swoim tempem i pewnie na tyle na ile my chcemy współpracować. Nawet nie zauważyłam kiedy zagoiły się rany z dzieciństwa, jak przestałam trawić to co mi w domu wpajano, a co męczyło mnie przez lata i wpędzało w dołki. Zmieniło się moje postrzeganie świata, już nie planuję, nie urządzam sobie zycia wedle własnego zamysłu. Pozostały wspomnienia - nie bolą, ale jeszcze przychodzą nieproszone.
Czy mogłam coś zrobić inaczej, czy mogłam zapobiec tej katastrofie??? Co dalej ze mną będzie??? Pytania są, ale nie szukam już odpowiedzi.
Chyba troszkę wydoroślałam, widzę ile zaniedbałam w czasie depresji, widzę ilu ludzi ma za sobą trudne przejścia i nimi tak nie zyją, nie zatrzymują ich w sobie.
Wierzę, że Bóg poukłada mój świat.
Dziś dziękuję Mu za normalność, którą wreszcie dostrzegam, dziękuję za obecność i Jego nieskończoną cierpliwość do mnie.
Trudny to czas, ale jestem dobrej myśli, nic nie trwa wiecznie.
Chwała Panu

Długo zastanawiałm się czy to w ogóle ma sens, pisanie świadectwa kogoś kto wciąż upada i wątpi, jednak muszę być uczciwa przede wszystkim względem Boga.
Dużo było we mnie żalu, goryczy skierowanego ku Bogu. A to czas by podziękować, bo przez te 3 lata następowała we mnie zmiana, której nie dostrzegałam, a którą dopiero powoli zaczynam odczuwać. Nadeszła upragniona pokora, a wraz z nią spokój.
Bóg działa swoim tempem i pewnie na tyle na ile my chcemy współpracować. Nawet nie zauważyłam kiedy zagoiły się rany z dzieciństwa, jak przestałam trawić to co mi w domu wpajano, a co męczyło mnie przez lata i wpędzało w dołki. Zmieniło się moje postrzeganie świata, już nie planuję, nie urządzam sobie zycia wedle własnego zamysłu. Pozostały wspomnienia - nie bolą, ale jeszcze przychodzą nieproszone.
Czy mogłam coś zrobić inaczej, czy mogłam zapobiec tej katastrofie??? Co dalej ze mną będzie??? Pytania są, ale nie szukam już odpowiedzi.
Chyba troszkę wydoroślałam, widzę ile zaniedbałam w czasie depresji, widzę ilu ludzi ma za sobą trudne przejścia i nimi tak nie zyją, nie zatrzymują ich w sobie.
Wierzę, że Bóg poukłada mój świat.
Dziś dziękuję Mu za normalność, którą wreszcie dostrzegam, dziękuję za obecność i Jego nieskończoną cierpliwość do mnie.
Trudny to czas, ale jestem dobrej myśli, nic nie trwa wiecznie.
Chwała Panu

[Aniołek5]

Chwała Panu

Chwała Panu

[katalotka72]

[twardy]

[Mirakulum]

[Bety]

Królem jest Pan Alleluja

Królem jest Pan Alleluja

[martusia_1970]